Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΔΕ ΓΕΝΝΗΣΑ

"Εχει πλακα να κανεις κατι που δεν μπορει να γινει"

-Γουολτ Ντισνευ,ιδρυτης της Disney

Το θυμαμαι ξαφνικα ενώ περπαταω στον ποδηλατοδρομο,σπρωχνοντας το καροτσι με την κοιμισμενη Μαγια.

«Παει κι η Πρωτοχρονια,δυο του μηνα αυριο…» σκεφτομαι και τοτε το συνειδητοποιω: 2/1, 2 του Γεναρη-μα πώς το ξεχασα?

Βγαζω το κινητο και παιρνω αμεσως τη μεγαλη μου κορη που είναι σπιτι,λογικα στην ιδια θεση που την αφησα λιγο πριν: στο κρεβατι της,κουκουλωμενη με το παπλωμα και σε απευθειας συνδεση με τους υπολοιπους κουκουλωμενους της παρεας της.

«Ελπιδα?Ξερεις ποσες εχει ο μηνας αυριο?»

«Δυο.»

«Και τι εγινε σαν αυριο?»

«Σαν αυριο…για κατσε…α ναι,θυμαμαι!»

«Και τι κανουμε κάθε χρονο τετοια μερα, εσυ κι εγω?»

«Ωχου,ελα ρε μαμα,το ξερω,ωραια,θα παμε και φετος.Κλεισε τωρα,μιλαω με τα παιδια.»

Βαζω το κινητο στην τσεπη και σκεφτομαι χαμογελωντας ποσο τρελλο μπορει να είναι να γιορταζεις κάθε χρονο τη μερα που ΔΕΝ εγινες μητερα.Τη μερα που παραλιγο να γεννηθει το πρωτο σου παιδι-αλλα δε γεννηθηκε.Και να το γιορταζετε μαζι.                                      

Ναι,φαινεται πολύ τρελλο. 

Ομως,αυτή η ημερομηνια είναι από τις σημαντικοτερες για μενα και την πρωτοκορη μου,μαζι φυσικα με τις ημερομηνιες γενεθλιων και των τεσσαρων Daltons.                      

Γιατι ειναι η μερα που εζησα τη μεγαλυτερη εκπληξη της ζωης μου.Η μερα που εζησα,μαλλον,ένα θαυμα.

Ο λογος συμπυκνωνεται σε μια φραση: «Ουτε μια στο εκατομμυριο,κοριτσι μου.»

Περπαταω προς το σπιτι της κολλητης μου αλλα η μνημη μου με εχει ηδη παει αλλου,σε αλλους δρομους,προς τα πισω.Πολυ πισω.Δεκατρια ολοκληρα χρονια πριν.

2007.Εγκυος στο πρωτο μου παιδι.Με μια πολύ καλη εγκυμοσυνη,μια τεραστια κοιλια,ένα υγιες εμβρυο κι έναν γιατρο,το Γιαννη το Σταθοπουλο,που φημιζοταν (και φημιζεται) για την επιμονη του υπερ της φυσικης γεννας.Ειχα φυγει από τον προηγουμενο γιατρο μου κυριολεκτικα στο παρα πεντε,στον 9^ο μηνα,ακριβως γι΄αυτό το λογο: ο τυπος από πολύ νωρις ειχε δειξει την προθεση του να με παει καισαρικη.

Μου ειχε αραδιασει ένα σωρο υποτιθεμενα πλεονεκτηματα της καισαρικης αλλα ολοι ξεραμε ότι το βασικοτερο ολων ηταν πως θα γεννουσα μεσα στις γιορτες των Χριστουγεννων ή λιγο μετα, και φυσικα ηθελε να κανονισει εκεινος το ποτε για να κανει ανενοχλητος διακοπες.Ok,σεβαστο να θες να κανεις χειμερινες διακοπες (μιλαμε για το 2007,ο κοσμος μπορουσε ακομη να κανει χειμερινες διακοπες) αλλα σεβαστο και το δικαιωμα μου να θελω να γεννησω φυσιολογικα,αν γινοταν.

Το τελευταιο του χαρτι ηταν πως δυο χρονια πριν ειχα παθει μερικη αποκολληση αμφιβληστροειδους στο αριστερο ματι και οι εξωθησεις του φυσιολογικου τοκετου θα με τυφλωναν-πραγμα που φυσικα δεν ισχυει,ο Οφθαλμιατρος μου ειχε δωσει γραπτη βεβαιωση γι΄αυτό αλλα ο γυναικολογος ηταν ανενδοτος,ειδικα όταν ειδε πως όλα τ΄αλλα επιχειρηματα του δεν επιαναν.Κι ετσι,αποφασισα να παω αλλου.

Βρεθηκα στο ιατρειο του καινουριου μου γιατρου στην 33^η εβδομαδα κυησης-λιγο πριν κλεισω τον ενατο.Ολα θα πηγαιναν μια χαρα.Γνωριζα απο τις συστασεις πως ο Σταθοπουλος ηταν φανατικα υπερ του φυσιολογικου τοκετου,ειχα κανει μαθηματα ανωδυνου,ηξερα τις αναπνοες,ηξερα πανω-κατω τι να περιμενω-όλα καλα.

Μονο που ξαφνικα σ΄έναν υπερηχο,στις 35 εβδομαδες,βλεπουμε ότι το μωρο είναι σε «εγκαρσια θεση»,που σημαινει ξαπλωμενο μεσα στη μητρα-μια θεση που απαγορευει το φυσιολογικο τοκετο γιατι πολύ απλα είναι αδυνατον ένα μωρο να γεννηθει με τα πλευρα.

«Λοιπον,ξεκινας μπουσουλημα» μου λεει η μαια μου,η Φωτεινη η Οικονομου (για φαντασου,καρμικο για μενα το ονομα «Φωτεινη»: Φωτεινη η μαια που ειχα στα δυο πρωτα μου παιδια,Φωτεινη κι η άλλη μαια που ειχα στο γιο μου,Φωτεινη η Αλλεργιολογος του Ζουλη που τοσο μου σταθηκε,Φωτεινη η αγαπημενη,λατρεμενη δασκαλα που ειχε για δυο χρονια η Φιλιππα.Sounds like karma!)

Όταν η μαια σου,σου λεει να «ξεκινησεις μπουσουλημα» εννοει το εξης-ετσι για να μαθαινουν κι οι νεοτερες: παιρνεις μαλακες επιγονατιδες από το φαρμακειο,πεφτεις στα γονατα και περπατας στα τεσσερα μεσα στο σπιτι (δε νομιζω να θες να το κανεις εξω) για τουλαχιστον δεκα λεπτα τη φορα,πολλες φορες μεσα στη μερα.Ο σκοπος είναι με την κινηση και τη μετατοπιση του βαρους να γυρισει το εγκαρσιο μωρο σου με το κεφαλι προς τον τραχηλο,να γυρισει δηλαδη σε κεφαλικο,που είναι και η ιδανικοτερη θεση για να γεννηθει φυσιολογικα.

Το θεαμα ηταν τουλαχιστον αστειο,τα γονατα μου πονουσαν τρελλα παρα τις επιγονατιδες αλλα το εκανα-και προσπαθουσα να τηρω ευλαβικα το δεκαλεπτο κάθε φορα,πηγαινοντας από δωματιο σε δωματιο μπουσουλωντας, με την τεραστια κοιλια να κρεμεται σε σημειο που να βρισκει στο πατωμα-Θεε μου,πρεπει να ηταν πραγματικα κωμικοτραγικο!

Ηθελα όμως πολύ να γεννησω φυσιολογικα το πρωτο μου παιδι,που πιθανοτατα να ηταν και το τελευταιο (ουτε στην πιο τρελλη μου φαντασια δεν επαιζε τοτε το σεναριο "Daltonsmom4") κι ετσι ειπα να κανω ο,τι μπορουσα.

«Γυρισε…» μου ανακοινωνει μια εβδομαδα μετα ο καλος μου ο γιατρος κοιτωντας την οθονη του υπερηχου και με το μαρκουτσι στην κοιλια μου, «Αχ,ναι?» κανω εγω περιχαρης, «…σε ισχιακο…» συμπληρωνει εκεινος.

Ισχιακο. Define «ισχιακο»: δηλαδη,με τα ισχια.Με τα ποδια κατω και το κεφαλι πανω.        Πώς στο καλο εγινε αυτό,ενας Θεος ξερει.

«Θα του δωσουμε χρονο,ισως ξανατουμπαρει» με καθησυχασε ο γιατρος μου «αν κι είναι δυσκολο οσο περνανε οι μερες.Αν ηταν δευτερο ή τριτο παιδι και ισχιακο να εμενε, κανονικα θα το γεννουσαμε.Σε γυναικα πρωτοτόκο δεν το ρισκαρουμε πλεον.Ειναι και μεγαλο παιδακι αυτό,κοντευει τεσσερα κιλα ηδη.Συνεχιζεις το μπουσουλημα και θα το ξαναδουμε σε δυο μερες.»

Το τι δοκιμασα (εκτος από το μπουσουλημα,που ηταν καθημερινοτητα πλεον) δε λεγεται: τοτε δεν ηταν και πολύ διαδεδομενα τα μαμαδογκρουπς και οι διαφορες ομαδες εγκυων κι ετσι ξεσηκωνα ο,τι κολπο εβρισκα στο Ιντερνετ και κυριως σε ξενες ιστοσελιδες.

«Βαζε έναν αναμμενο φακο κατω από την κοιλια σου για να δει το μωρο το φως και να στραφει προς τα εκει» διαβαζα στο ένα σαιτ. «Κρεμασε ένα μενταγιον με κουδουνακια στο λαιμο σου,τα κουδουνακια να φτανουν κατω από την κοιλια,με την κινηση σου θα κουδουνιζουν και το μωρο θα στρεψει το κεφαλι προς τα κατω για να πλησιασει στον ηχο» διαβαζα στο αλλο (αυτό θα πει «μας κρεμασαν κουδουνια.») «Βαζε το μπαμπα,που είναι μια οικεια φωνη,να μιλαει στο μωρο χαμηλα κατω από την κοιλια σου και να του ζηταει να γυρισει με το κεφαλακι προς τα ‘κει» διατεινοταν άλλη ιστοσελιδα.

Τα εκανα όλα ΣΥΝ το περπατημα με τις επιγονατιδες-αξεχαστη θα μου μεινει η σκηνη του μελλοντα πατερα να μιλαει στην αγεννητη Ελπιδα και να της λεει γλυκα-γλυκα,με τη μυτη του να μου γαργαλαει την κοιλια και να με πιανουν γελια: «Ελα,λαχταρακι,γυρνα με το κεφαλακι,γυρνα για να γλυτωσει η μανουλα το μαχαιρακι…»

Όμως σ΄όλα τα επομενα ραντεβου η Ελπιδα μας εδινε απλως μια γευση από το παροιμιωδες πεισμα που θα επιδεικνυε και στον «εξω» κοσμο: εκει,ανενδοτη,με το κεφαλι πανω και τα ποδια κατω-«Ισχιακη με προβολη των ακρων ποδιων» ηταν η ακριβης περιγραφη της θεσης της,η δυσκολοτερη περιπτωση ισχιακης προβολης με σχεδον επιβεβλημενη την καισαρικη τομη.

Τα περιθωρια ειχαν στενεψει και τα δεδομενα δεν ηταν υπερ μου.Πρωτοτόκος.Μωρο μεγαλο-κοντα τεσσερα κιλα.Οι εβδομαδες περνουσαν.Σιγα-σιγα αρχισα να συμβιβαζομαι.Εξαλλου δεν ειχα κι άλλη επιλογη.Επρεπε καποια στιγμη να γεννηθει,να γεννηθει γερο κι ο τροπος δεν ειχε σημασια.Κοιτα να δεις,σκεφτομουν,που αμα το μαθει ο πρωτος μου γιατρος θα τριβει τα χερια του,θα λεει «μου φυγε αυτή για να αποφυγει την καισαρικη και τελικα καισαρικη θα κανει.»

«Μυρτουλα,πρεπει πια να προγραμματισουμε το χειρουργειο» μου ανακοινωσε στις 38μιση πια εβδομαδες ο Γιαννης ο Σταθοπουλος.Ειχε περιμενει οσο κανενας γιατρος δε θα περιμενε σε αντιστοιχη περιπτωση.Του ημουν ηδη ευγνωμων γι΄αυτό.Ετσι κι αλλιως μου το ειχε ξεκαθαρισει: «Το δευτερο,και αναποδα να ερχεται,θα το γεννησουμε φυσιολογικα.»

«Λοιπον,προτιμας να κανεις Πρωτοχρονια μεσα στο μαιευτηριο ή εξω?» ηταν το βασικο ερωτημα.

Προτιμουσα μεσα-θα ηταν κατι διαφορετικο,ιδιαιτερο.Απ΄την άλλη όμως αυτό θα σημαινε πως θα γεννουσα την Ελπιδα τις τελευταιες μερες του 2007,αρα θα ηταν ισως το μικροτερο παιδι της ταξης της,όταν θα πηγαινε σχολειο. Ενώ αν τη γεννουσα στις αρχες του 2008 θα ηταν από τα μεγαλυτερα σιγουρα-αρα πιο ωριμη,πιο ετοιμη. Κοιτα τι σκεφτομουν! Κι όμως,δεν ηταν αμελητεες σκεψεις αυτές.Δεν ηταν μια οποιαδηποτε χρονικη περιοδος,ηταν το μεταιχμιο αναμεσα σε δυο χρονιες, ειχα να διαλεξω αναμεσα στα τελη της μιας χρονιας και τις αρχες της αλλης,κατι που πιθανον να καθοριζε παρα πολλα για το παιδι που θα γεννιοταν.

«Κι αν γεννηθει στις αρχες του ’08 κι είναι απ΄τις μεγαλες της ταξης,κι ολοι οι συμμαθητες της είναι μικροτεροι,δε θα αισθανεται αβολα αμα της αρεσει καποιο αγορι κι αυτή είναι μεγαλυτερη?» αναρωτιομουν-«Αμαν μωρε,θα καθορισεις το ποτε θα γεννηθει το παιδι βασει του γκομενικου?» αγανακτουσε η μανα μου «Κι όμως,μπορει να παιξει μεγαλο ρολο στη ζωη της μια τετοια αποφαση» αντεκρουα εγω,που βασικα ηθελα να κανω Πρωτοχρονια στο μαιευτηριο ετσι για την εμπειρια,αλλα κατι μεσα μου,μου ψυθιριζε «Οχι,ασε να μπει το 2008.»

Ετσι,σταματησα τα μπουσουληματα («Δεν εχει νοημα πια» ειχε πει η μαια μου) και προγραμματισαμε την καισαρικη, που ηταν πια μονοδρομος, για τις 2 Ιανουαριου του 2008.

Παραμονη Πρωτοχρονιας.

Το 2007 πνεει τα λοισθια,το 2008 σε λιγες ωρες θα λαμψει,νεοκοπο.

Παιρνω τηλεφωνο τη μαια μου να της ευχηθω Καλη Πρωτοχρονια και να σιγουρεψω ότι σε δυο μερες που εχουμε την προγραμματισμενη καισαρικη, θα είναι μαζι μου στο χειρουργειο.

«Δηλαδη κυρια Φωτεινη μου δεν υπαρχει ουτε μια,ουτε καν μια πιθανοτητα να γυρισει τωρα πια με το κεφαλι κατω?» ρωταω,θελοντας να εχω μια εστω τοση δα ελπιδα για τη γεννηση της Ελπιδας μου.

«Ουτε μια στο εκατομμυριο» μου απανταει «Τα ειπαμε.Πρωτο παιδι,μεγαλο στα κιλα και στην 39^η εβδομαδα,δε γυριζει.Τι να κανουμε τωρα?Δεν πειραζει.Το επομενο φυσιολογικα.Αυτο,ουτε μια στο εκατομμυριο κοριτσι μου.»

Αλλαζει η χρονια,μπαινει το ‘08.Μετα το τραπεζι και το καθιερωμενο «Πρωτοχρονιατικο τσαι με τσουρεκι» κοιμομαστε εγω κι η αδελφη μου στης μανας μας.

Καποια στιγμη κατά το ξημερωμα αισθανομαι έναν απιστευτο εσωτερικο γδουπο,κατι που δεν μπορω να περιγραψω -και πετιεμαι πανω με κομμενη την ανασα.                      

Βηχω σαν τρελλη,ο λαιμος μου καιγεται,τα ματια μου τσουζουν,η μυτη μου τρεχει-τι στο καλο!Ειναι σα να μου εχει ανεβει ολο το τσαι στη μυτη.

Η αδελφη μου κοιμαται μακαριως στον διπλανο καναπε,η μανα μας στο δωματιο της,καμμια από τις δυο τους δεν παιρνει πρεφα,δε βρισκω το λογο να τις ενοχλησω,βγαινω στο μπαλκονι και παιρνω βαθιες ανασες προσπαθωντας να συνελθω. Μετα από λιγο ειμαι ενταξει,ξαναξαπλωνω στον καναπε και δε λεω τιποτα σε κανεναν την επομενη μερα.

Το πρωι που φευγω από το σπιτι της μανας μου κι ενώ κατεβαινουμε μαζι τα σκαλια,εκεινη μου λεει συγκινημενη: «Για φαντασου,την επομενη φορα που θα ερθεις εδώ,θα εχεις μωρο στην αγκαλια.Για φαντασου…»

Νιωθω ένα δαγκωμα στην καρδια-για καποιο λογο που δεν ξερω,διαισθανομαι πως δε θα γινει ετσι.Πως όταν θα ξαναρθω εδώ θα ειμαι χωρις μωρο στην αγκαλια,κι αυτό είναι μια σκεψη που με ανατριχιαζει.Γιατι?Θα συμβει κατι στο παιδι?Μα τι μπορει να παει στραβα σε μια προγραμματισμενη καισαρικη?

Δυο του Γεναρη κανω εισαγωγη,νωρις το πρωι.

Αποχαιρετω το σοι που εχει μαζευτει στην αναμονη,τα βαζω με τον εαυτο μου που σκεφτομαι ότι θα προτιμουσα να μην είναι κανενας εκει και τοτε μονο διαπιστωνω ότι ο ενας ή μαλλον η μια που οντως ηθελα να είναι εκει,δηλαδη η αδελφη της μανας μου και νονα μου,δεν εχει ερθει ακομη.Την παιρνω τηλεφωνο,λιγο πριν παραδωσω στις νοσοκομες το κινητο μου. «Που εισαι ρε θεια?Μονο εσυ λειπεις,ολοι ειν΄απεξω και με περιμενουνε να γεννησω,νιωθω λιγο σαν πρωταγωνιστρια σε παρασταση» της λεω. «Εννοια σου,μπες εσυ και θα σε δω μετα εγω» μου απανταει-κατι αινιγματικο εχει η φωνη της ή τουλαχιστον μεσα στη φορτισμενη ατμοσφαιρα της αναμονης,ετσι μου φαινεται.

Μου βαζουν στο αριστερο χερι το φλεβοκαθετηρα.Μου δινουν στολη χειρουργειου.Μου παιρνουν ιστορικο. «Πρωτο παιδακι?» «Πρωτο» «Με το καλο.» «Ευχαριστω.»

Ανυπομονω ν΄αρχισουμε.Εχω διαβασει ότι το πολύ ένα εικοσαλεπτο να κραταει η καισαρικη.Δε θα καταλαβω τιποτα,ουτε έναν πονο, «Μετα είναι οι πονοι,ας΄τα» με εχουν προειδοποιησει οι φιλες και συναδελφισσες που το εχουν κανει.Ενταξει λοιπον,Ελπιδακι που δε σκυβεις το κεφαλι,ηρθε η ωρα να γνωριστουμε απο κοντα εμεις οι δυο.

«Πεισματαρικο μωρο» σκεφτομαι καθως με εχουν αφησει μονη μου για λιγο σε μια αιθουσα,και θυμαμαι αυτό που διαβασα σε ένα διαδικτυακο forum για μαμαδες,σχετικα με τα ισχιακα μωρα: «Είναι παιδια που αρνουνται να σκυψουν το κεφαλι.» Είναι κι αυτό μια αποψη,παρηγοριεμαι και φανταζομαι το νυστερι να τοποθετειται ηδη στον ειδικο δισκο και να ετοιμαζεται να κοψει το δερμα μου σε λιγα λεπτα.

Μπαινει μια νοσοκομα.Προφανως θα με οδηγησει στο χειρουργειο.Ξεκιναμε? Κουραγιο,Μυρτω!Σε λιγο θα εισαι μαμα.

«Εχω εντολη από το γιατρο σας να σας μεταφερω στο τμημα υπερηχων» μου ανακοινωνει.

«Εμ,μηπως κανετε καποιο λαθος?Εγω για καισαρικη ειμαι,με τον κυριο Σταθοπουλο» της εξηγω.

«Ναι,ο κυριος Σταθοπουλος ζητησε να σας παμε για έναν υπερηχο πριν το χειρουργειο,θα σας τον κανει ο ιδιος.»

Τι γλυκος,λεω μεσα μου,δεν καταθετει τα οπλα.Θελει να δει μπας και, εστω την τελευταια στιγμη μας εκανε την εκκπληξη η μπεμπα.Αλλα γιατι να χασομεραμε,αφου το ειπε η μαια η Φωφω,ουτε μια στο εκατομμυριο.

«Να σας πω,πειτε του ότι δε θελω υπερηχο,ισχιακο παραμενει το μωρο.Ειμαι ετοιμη για την καισαρικη,ας προχωρησουμε…»

«Αυτά θα τα βρειτε εσεις με το γιατρο σας» με κοβει αυστηρα η νοσοκομα «εγω εχω εντολη να σας παω στον πανω οροφο στο τμημα υπερηχων.»

Υπακουω-δε με παιρνει κι αλλιως.

Ο γιατρος είναι ηδη εκει και με περιμενει.Ξαπλωνω με κοπο στο εξεταστικο κρεβατι,κοντευω πια 70 κιλα,η κοιλια μου είναι σα να περιμενω διδυμα-τοτε φυσικα δεν ειχα ιδεα πως τετοια κοιλια θα ειχα σε όλα μου τα παιδια,εκτος από τη Φιλιππα που ηταν σα να περιμενω τετραδυμα.

Το κρυο ζελε πανω στο δερμα.Η σκληρη κεφαλη του υπερηχου που ακουμπαει χαμηλα στο τσιτωμενο οσο δεν παει άλλο δερμα.Η εικονα στην οθονη που δε μπορω να καταλαβω τι είναι αλλα μοιαζει με κατι στρογγυλο. Ο Σταθοπουλος που εμβροντητος αλλα με ένα πλατυ χαμογελο προφερει αυτά τα λογια: «Το κεφαλι είναι κατω.Γυρισε.»

Αυτά,μεχρι εκεινη τη στιγμη,τα θυμαμαι πεντακαθαρα.

Όπως θυμαμαι και να του λεω γκρινιαρικα: «Μη μου κανετε πλακα τωρα γιατρε,αντε,παμε να τελειωνουμε.»

«Όχι,δεν καταλαβες.Το μωρο σου γυρισε.Ειναι με το κεφαλι κατω.Ακυρη η καισαρικη.Μαλλον το ηθελες πολύ-και γι΄αυτό γυρισε.»

Απο την εκπληξη δε μπορω να αρθρωσω λεξη,μου παιρνει ωρα να συνειδητοποιησω πως μιλαει σοβαρα.

Και καπως ετσι το νυστερι που "ακονιζοταν" για μενα ξαναμπαινει στην εργαλειοθηκη.      

Ο γιατρος ενημερωνει τις νοσοκομες του κατω οροφου ότι το προγραμματισμενο για τις 12 η ωρα χειρουργειο ακυρωνεται.Οι συγγενεις απ΄εξω δεν πολυκαταλαβαινουν τι εχει παιχτει οταν με βλεπουν να ξαναβγαινω λιγη ωρα μετα στην αιθουσα αναμονης,ορθια,ντυμενη κανονικα,με κοιλια ακομη τουρλα,με την εκφραση της απολυτης εκπληξης και με το Γιαννη το Σταθοπουλο διπλα μου με ενα χαμογελο θριαμβου.

Κανενας αλλος στη θεση του δε θα το εκανε αυτο,κι ειναι κατι που δε θα το ξεχασω ποτε.Με σεβαστηκε,μου εδωσε χρονο,εδωσε χρονο στο μωρο,εδωσε χρονο στη φυση να κανει τη δουλεια της.Και οταν ο χρονος τελειωσε,του εδωσε απο μονος του αλλη μια παραταση,αλλη μια ευκαιρια,μπας και.Και πετυχε αυτο,το "μπας και".

Η μαια μου δε μπορουσε να το πιστεψει.

«Πώς εγινε αυτό,απιστευτο!Να δεις που θα είναι μικρο μωρο αυτό,τελικα.Δεν εχει σημασια που στο βγαζει ο υπερηχος κοντα τεσσερα κιλα.Αυτο,για να μπορεσε να γυρισει,θα είναι το πολύ τρια κιλα,θα το δεις.»

Τηλεφωνω στη νονα μου: «Ελα,μην ερθεις,ακυρο!Δε θα το πιστεψεις,δεν το πιστευω ακομη ουτε εγω,αλλα το μωρο γυρισε με το κεφαλι!»

Η απαντηση της με κανει να ανατριχιαζω ακομη και σημερα,13 χρονια μετα: «Παρε τωρα τη μανα σου κι ελατε στο Μοναστηρι της Αγιας Ειρηνης της Χρυσοβαλαντου στη Λυκοβρυση να με βρειτε.Προσευχομουν να γυρισει το μωρο σου.»

Πηγαμε και τη βρηκαμε,και το ιδιο απογευμα πηγα στο σπιτι της μανας μου χωρις μωρο: η διαισθηση που με ειχε τρομαξει εκεινη τη μερα βγηκε αληθινη-η Ελπιδα πριν καλα καλα ερθει στη ζωη δικαιωνε τ΄ονομα της.

Γεννηθηκε 13 μερες μετα,φυσιολογικα.Ζυγιζε 4,150 Kgr και στο βιντεο του τοκετου,αναμεσα στα κλαμματα του νεογεννητου και στα «Να σας ζησει!» των νοσοκομων,ακουγεται πεντακαθαρα η μαια μου η Φωτεινη να λεει στην προισταμενη: «Μεχρι 39 εβδομαδων ηταν ισχιακο,δυο του μηνα θα καναμε καισαρικη και γυρισε.Αδυνατον!Πώς γυρισε μεσα στην κοιλια ένα ΤΕΤΟΙΟ ΘΕΡΙΟ?»

«Ένα τετοιο θεριο…» Αμ,καλα τα ‘λεγε η μαια μας, Ελπιδακι.Ενα «τετοιο θεριο» ησουν,ένα «τετοιο θεριο» παρεμεινες.Μια δυνατη,ισχυρη προσωπικοτητα,το «βουνο» όπως την αποκαλω συχνα λογω της εμπιστοσυνης που εμπνεει σε μικρους και μεγαλους,του ηγετικου χαρακτηρα της,της ελξης που ασκει στους γυρω της κανοντας τους,χωρις να το επιδιωκει και χωρις να τη νοιαζει,να κολλανε πανω της σε σημειο εξαρτησης.

Αυτή ηταν λοιπον η ιστορια μας,η ιστορια της «μερας που ΔΕ γεννησα»

Τελικα η μεγαλη μου κορη δεν ηταν «παιδι που δε σκυβει ποτε το κεφαλι» -κι ευτυχως δηλαδη,γιατι καποιες φορες χρειαζεται κι αυτό-ηταν και είναι ενα παιδι που θα σκυβει το κεφαλι μονο όταν θα το αποφασιζει αυτό.

Καμμια φορα της λεω,οταν την πιανουν οι νταουνιλες της ηλικιας και τα βλεπει ολα απαισιοδοξα: "Βρε,εσυ μπορεις να καταφερεις ο,τι βαλεις στο μυαλο σου!Δεν ειδες που πριν καν γεννηθεις πετυχες το αδυνατον?"    

Οπως και να ΄χει,νομιζω πως η αποφαση που πηρα ενστικτωδως τοτε,να μην μπω για χειρουργειο τις τελευταιες μερες του 2007,ηταν η σωστη.

Όχι για την καισαρικη-σιγα,ο τροπος που θα γεννησεις δεν εχει σημασια,σημασια εχει να είναι γερο το μωρο και η μαμα,η καισαρικη είναι μια μεθοδος που εχει σωσει ζωες και καποιες φορες είναι επιβεβλημενη.Δε σε κανει καλυτερη ή χειροτερη μανα το αν θα γεννησεις φυσιολογικα με επισκληριδειο,φυσιολογικα χωρις επισκληριδειο,με καισαρικη και τοπικη αναισθησια ή καισαρικη με ολικη ναρκωση.Διοτι τα εχουμε ακουσει κι αυτά και μαλιστα κατά καιρους κι από επιστημονες-δε θα ξεχασω ποτε μια μαια που ειχε βγει σε μια εκπομπη κι ελεγε ότι αν δεν είναι φυσικος ο τοκετος η μανα δε δενεται «σωστα» με το παιδι.Μουφες!Αυτη κανονικα ηθελε καταγγελια.Ελα ρωτα εμενα,που γεννησα φυσιολογικα,ποσον καιρο μου πηρε να δεθω πραγματικα με την πρωτοκορη μου.Ελα ρωτα κι άλλες μαναδες που ξερω,και που εκαναν καισαρικη από επιλογη,ποσο καλυτερες και ισχυροτερες σταθηκαν σε σχεση με μενα,απ’ τις πρωτες κιολας μερες της μητροτητας.

Δε σε κανει το ειδος του τοκετου μανα.Δε σε κανει καν ο τοκετος.Αυτα τα «σκληροπυρηνικα» τα ‘χω ξεπερασει προ πολλου.

Οποτε δεν ειναι γι΄αυτο που γιορταζω κάθε χρονο τουτη τη μερα.

Τη γιορταζω γιατι δεν υπηρχε πιθανοτητα «ουτε μια στο εκατομμυριο»,γιατι το μωρο ειχε «τη χειροτερη ισχιακη προβολη για φυσιολογικη γεννα»,γιατι «δε γινοταν με τιποτα να γυρισει ένα τοσο μεγαλο μωρο σε τοσο προχωρημενη κυηση»-κι όμως συνεβη.

Γιατι οπως ειχε πει κι ο Ντισνευ,εχει πλακα να κανεις κατι που,θεωρητικα,δε μπορει να γινει.

Και γιατι πιθανοτατα,αν ειχα κανει τοτε μια καισαρικη,η ζωη μας σιγουρα θα ειχε εξελιχθει πολύ διαφορετικα.Μπορει καλυτερα,μπορει χειροτερα.Αλλα μεχρι στιγμης,Δοξα το Θεο,δεν εχω παραπονο για το πώς εξελιχθηκε.

Ισως να μην ειχα γεννησει τοσο συντομα τη δευτερη κορη μου.Μπορει να μην ειχα γεννησει ποτε το γιο μου.Μπορει να μην ειχα κανει ποτε τεταρτο παιδι.Μπορει χιλια δυο,ασχετα με τα παιδια.

Πεταει,σου λεει,μια πεταλουδα εκει στον Αμαζονιο κι επηρεαζεται η πολιτικη κατασταση στην Καμποτζη.Ολα αποτελουν ένα κομματι του παζλ της ιστοριας,της ιστοριας του καθενος μας και της συνολικης ολων μας.Ολα γινονται για καποιο λογο.

Το θεμα της πιστης στα θεια δε θα το θιξω εδώ,θεωρω ότι είναι κατι πολύ ιδιαιτερο και προσωπικο και σιγουρα όχι υπο συζητηση ή υπο εκθεση σε ένα Blog-όχι για μενα τουλαχιστον.

Θα πω μονο ότι εδώ και 13 χρονια,κάθε 2 Ιανουαριου εγω κι η Ελπιδα παμε στην Αγια Ειρηνη Χρυσοβαλαντου στη Λυκοβρυση κι αναβουμε μια λαμπαδα,ένα κερακι ή,φετος που ηταν κλειστα,το καντηλακι απ΄εξω.

Ετσι αισθανομαι κι ετσι πραττω.Δεν την υποχρεωνω να το κανει,ερχεται επειδη το θελει.

Κάθε χρονο γιορταζουμε ετσι τα παραλιγο γενεθλια της,τη μερα που «γυρισε η Ελπιδα».

Κάθε χρονο,από μωρο που ηταν,αναβουμε το κερακι μας και σκυβω και της ψυθιριζω στο αυτι,μαζι μ΄ενα φιλι.

Φετος δε χρειαστηκε να σκυψω,δε θα χρειαστει ποτε ξανα.Η Ελπιδα είναι πια στο ιδιο υψος με μενα,το «πεισματαρικο μωρο» μου σε λιγες μερες θα γινει δεκατριων.

Ευχομαι να συνεχισουμε να το κανουμε αυτό κάθε χρονο μαζι,για πολλα-πολλα χρονια,ακομη «κι αν φυγει για την ακρη του κοσμου»,να γυρναει και να συναντιομαστε κάθε δυο του Γεναρη εκει για να αναβουμε το κερακι μας ταπεινα,σιωπηλα και ησυχα,στην αναμνηση εκεινης της υπεροχης μερας.

Μεχρι που θα σκυβει πια εκεινη το κεφαλι (παλι κατ΄επιλογη της) για να παρει το φιλακι
και να με ακουσει να της ψυθιριζω με ατελειωτη αγαπη και σεβασμο σ΄αυτό που εκανε,σ΄αυτο που εγινε,σ΄αυτο που είναι: «Σε ευχαριστω.»