#ME TOO: Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Αυτή η αναρτηση δε θα εχει ουτε μακροσκελη προλογο ουτε πιασιαρικο τιτλο.

Αυτή η αναρτηση θα μπει κατ΄ευθειαν στο ψητο και θα πει αυτό που εχει να πει-κοφτα,σταρατα.Ως οφειλει.

Τη σεξουαλικη παρενοχληση τη βιωσα δυο φορες στη ζωη μου.

Την πρωτη ημουν δεκατεσσαρων χρονων και ηταν από τον Ορθοδοντικο που πηγαινα κάθε τοσο για τα σιδερακια που φορουσα απο τα δωδεκα.Διοτι δε μου εφταναν τα τεραστια γυαλια,το κοντο σγουρο μαλλι,η ανυπαρκτη-λογω νευρικης ανορεξιας-θηλυκοτητα. Ειχα ΚΑΙ σιδερακια.

Καταπληκτικη εφηβεια,τι να λεμε τωρα!

Στο συγκεκριμενο Ορθοδοντικο πηγαινα καιρο,με αφορμη τους στραβους μου κυνοδοντες.  Τον συμπαθουσα-ηταν λιγο πανω απο τα 60,γεματουλης,γκριζο μαλλι,φιλικος,εκανε χαβαλε: μια ακινδυνη,πατρικη φιγουρα.

Μας τον ειχαν συστησει ως κορυφαιο,με διδακτορικα και περγαμηνες,ο,τι επρεπε για να σου ισιωσει τα στραβα δοντια και να σου χαρισει το τελειο χαμογελο-ή να στο στερησει.      Να στο στερησει,βασικα,όπως αποδειχθηκε.

Αρχικα πηγαινα με τη μανα μου στα ραντεβου.Λιγο μετα,επειδη ημουν και 14 χρονων πια και ηξερα να κυκλοφορω χωρις γονεις,ξεκινησα να πηγαινω μονη μου.

Το ιατρειο του ηταν σχετικα κοντα.Επαιρνα ένα τοπικο λεοφωρειο και σε ένα δεκαλεπτο κατεβαινα σχεδον απ΄εξω.Παντα περιμενα για ωρα στην αναμονη,ο τυπος ειχε μεγαλη πελατεια και ενα τσουρμο βοηθους,γραμματεις και μαθητευομενους.

Συνεβη Καλοκαιρι,μεσα Ιουλιου-νατος παλι ο Ιουλιος,όλα τα στραβα συνηθως αυτό το μηνα μου συμβαινουν,εξ΄ου και η παλαιοτερη αναρτηση μου με τιτλο «Ξυπνα με μολις τελειωσει ο Ιουλιος.»

Φτανω στο ιατρειο του για το προκαθορισμενο ραντεβου.Πρεπει να μου σφιξει τα σιδερακια-εχω συνηθισει αυτον τον γλυκο πονο που εχεις για κανα-δυο ωρες μετα,μεχρι να προσαρμοστουν τα δοντια στα νεα δεδομενα.

Ειμαι μονη μου.Εχει αφορητη ζεστη,φοραω ένα φαρδυ σορτς και μια απλη μακο μπλουζα-νομιζω πορτοκαλί.Ναι,πρεπει να ηταν πορτοκαλί.Ουτε φαρδια ουτε στενη,ουτε μακρια ουτε κοντη.Μια απλη,αδιαφορη,κοντομανικη ποροκαλί μακο μπλουζα.

Ειμαι δεκατεσσαρων χρονων και ειμαι επισημως ανορεξικη απ΄τα εντεκαμιση,που σημαινει ότι εχω το μαυρο μου το χαλι: ειμαι με το ζορι 35 κιλα.

Ο μονος λογος για να με κοιταξει καποιος στο δρομο είναι για να γουρλωσει τα ματια και να ψυθυρισει στο διπλανο του «Κοιτα πώς είναι αυτή εδώ,κινουμενος σκελετος.»                  

Εν ολιγοις,δεν υπαρχει τιποτα σεξουαλικα προκλητικο πανω μου.Τιποτα που να μπορει να εξηγησει τα-ετσι κι αλλιως αδικαιολογητα-που ακολουθησαν.

Δεν ξερω πώς του «την εδωσε» του τυπου,ειλικρινα.

Οχι ότι αν ημουν μια φυσιολογικη εφηβη,νοστιμουλα,μια μικρη λολιτα με κοντη φουστιτσα και τοπακι,ένα κοριτσι πανω στο «μπουμπουκιασμα» του,θα δικαιολογιοταν ο,τι συνεβη.    Αλλα ποσω μαλλον όταν η εμφανιση μου ηταν αυτή που ηταν εκεινη την εποχη: χάλια.

Χτυπαω το κατω κουδουνι,μου ανοιγουν.Ανεβαινω στο ιατρειο του,η πορτα με περιμενει ανοιχτη αλλα διαπιστωνω αμεσως ότι δεν είναι κανεις στο χωρο.Μαλλον οι κοπελες που τον βοηθουσαν και οι μαθητευομενες εχουν παρει καλοκαιρινη αδεια.                                

Προφανως μου ανοιξε ο ιδιος.

Περιμενω λιγο αμηχανα στην αδεια αιθουσα αναμονης μεχρι που ο φημισμενος Διδακτωρ της Ορθοδοντικης εμφανιζεται στην πορτα και με καλει να περασω μεσα,με το γνωστο φιλικο του χαμογελο.Ειναι μονος.Δεν υπαρχει κανενας αλλος στο ιατρειο.

Παιρνω θεση στην ειδικη οδοντιατρικη καρεκλα.Καθεται στο σκαμπω διπλα μου,με ξαπλωνει πατωντας με το ποδι του τον μηχανισμο.Λεει «κανε ααα,ανοιξε το στομα» όπως τοσες φορες στο παρελθον.Ελεγχει τα σιδερακια μου.Και ξαφνικα χωνει το χερι του κατω από τη μπλουζα μου,περνωντας το από το γιακα.

«Καναμε και βυζακι,ε?» μου κανει περιπαιχτικα κι ενώ εγω εχω παγωσει χουφτωνει το αριστερο μου στηθος,το οποιο παρα τα δεκατεσσερα μου χρονια ισα που εχει αρχισει να φουσκωνει,λογω της καθυστερησης της ηβης που συμβαινει σε ολες τις εφηβες με νευρικη ανορεξια.

Τα χανω-το χερι μου κινειται αυτοματα προς το δικο του,μεσα από τη μπλουζα μου,τον πιανω από τον καρπο και προσπαθω να τον απομακρυνω από ΄κει.Το απιστευτο ειναι οτι προσπαθω να μη φανω αγενης και αποτομη,του τραβαω το χερι και την ιδια στιγμη αναρωτιεμαι αν τον προσβαλλω,αν η αντιδραση μου ειναι υπερβολικη,αν πρεπει να το βουλωσω και να τον αφησω ή να τον σκυλοβρισω και να σηκωθω να φυγω απο ΄κει μεσα-και να πανε στον αγυριστο κι αυτος και τα κωλοσιδερακια!

Ξαναχουφτωνει το στηθος μου γελωντας και λεει παλι: «Βρε,καναμε και βυζακι…»        -και μετα,χωρις να περιμενει να του τραβηξω εγω το χερι,το τραβαει αποτομα από μονος του,πιανει από το δισκο διπλα τα εργαλεια του και ξεκιναει να μου σφιγγει τα σιδερακια,σα να μην τρεχει τιποτα,σα να μην εγινε τιποτα.Σαν ολο αυτο να ηταν μια παρενθεση στο χωροχρονο,σα να το φανταστηκα.

Κοντευω να πεθανω από ντροπη.Προσπαθω να συνειδητοποιησω τι εχει συμβει-και κυριως ΓΙΑΤΙ εχει συμβει.

Οσο εκεινος ασχολειται σιωπηλα με τα σιδερακια μου,κυριολεκτικα σα να μην εχει προηγηθει το παραμικρο,εχω τα ματια καρφωμενα στον προβολεα απο πανω μου κι αγωνιζομαι να καταλαβω αν εφταιξα σε κατι,αν το προκαλεσα εγω,αν ειμαι εντελως ηλιθια που δεν του χωνω αυτή τη στιγμη επιτοπου μια κλωτσια και δε σηκωνομαι να φυγω,αν προκειται να το ξανακανει πριν φυγω,κι αν με κλειδωσει εδώ μεσα και μου κανει και τιποτ΄άλλο?Αχ γιατι να λειπουν ολες οι κοπελες σημερα,και τι το θελα και ηρθα μονη μου,αλλα και παλι,πού να το ξερα,πού να το ξερα,δε φταιω εγω,μα στ΄αληθεια τι μου βρηκε πού να παρει,τι στο καλο τον "εφτιαξε" σε ενα ανορεξικο κοριτσι,και σε ποιον να το πω,πώς να το πω,ντρεπομαι απιστευτα να το πω,μα πώς μπορεσε,ηταν ο Ορθοδοντικος μου,τον εμπιστευομουν,είναι 50 χρονια μεγαλυτερος μου,είναι πιο μεγαλος από τον πατερα μου-κι από διπλα άλλη μια σκεψη,που ποναγε οσο ολες οι προηγουμενες μαζι: "Ετσι κι αλλιως δεν εχω καν στηθος,δεν ειμαι καν σα φυσιολογικο κοριτσι της ηλικιας μου,μηπως τελικα θα πρεπε να ειμαι κι ευγνωμων που παρα το χαλι μου βρεθηκε καποιος,εστω ανωμαλος,να μου πιασει αυτό το ανυπαρκτο στηθος?"

Όταν τελειωσε με τα σιδερακια,ο γιατρος με χαιρετησε πολυ ψυχρα και μου ειπε να τηλεφωνησω παλι από Σεπτεμβρη για το επομενο ραντεβου γιατι το ιατρειο θα ηταν κλειστο για ολο τον επομενο μηνα λογω Καλοκαιριου.Δε σκοπευα ουτε να τηλεφωνησω ουτε να ξαναπαω ποτε.

Εφυγα σα βρεγμενη γατα,ουτε που θυμαμαι αν ψελλισα κανενα «Γεια σας,καλο Καλοκαιρι»,ετσι,απο ευγενεια.Η ευγενεια με μαρανε,τρομαρα μου...

Στο λεοφωρειο του γυρισμου,μουδιασμενη,χαμενη,με το γλυκο πονο απο τα φρεσκοσφιγμενα σιδερακια και ενα πλακωμα στο στερνο,σκεφτομουν αδιακοπα τη σκηνη εκεινη,τα λογια του,το χερι του μεσα από το γιακα της μπλουζας μου,τη χουφτα του πανω μου,την παγωμαρα,τη ντροπη,τον εξευτελισμο που ενιωθα.Κι αναρωτιομουν αν ειχα δικιο που τα ενιωθα αυτά.Στην τελικη,δε με ειχε βιασει.Δε με ειχε στριμωξει σε καμμια γωνια.Δε με ειχε κακοποιησει.Μου ειχε πιασει απλα το στηθος.

"Απλα."

Χωρις φυσικα να το θελώ.Ενω ημουν ξαπλωμενη στην οδοντιατρικη καρεκλα.

Κι ημουν δεκατεσσαρων.

«Απλα?Ειναι απλο λοιπον αυτό,Μυρτω?» με εφερνε στα συγκαλα μου η φωνη της λογικης μεσα μου. «Ο τυπος χουφτωσε ένα 14 χρονο κοριτσι-εσενα,κι εσυ αναρωτιεσαι αν πρεπει να το πεις πουθενα επειδη ενταξει μωρε,δε σε βιασε?»

Το παιδεψα πολυ,το σκεφτηκα,το ξανασκεφτηκα και τελικα το ειπα το ιδιο απογευμα στη μανα μου.

Εμεινε με το στομα ανοιχτο-κι εγω με το κεφαλι κατεβασμενο.

«Μην το πεις στο μπαμπα,σε παρακαλω» της ειπα.Δεν ενιωθα οργη.Ενιωθα εξευτελισμο.

Ποτε δεν εμαθα αν το ειπε-κι ελπιζω αν ο πατερας μου δεν το ηξερε και το μαθει τωρα διαβαζοντας αυτή την αναρτηση, να μην παθει κανενα σοκ.                                            Ενταξει,μπαμπα,σοβαρα τωρα,το εχω ξεπερασει,πανε δεκαετιες απο τοτε.Αληθεια.

Αυτό που δεν ξεπερασα ποτε ηταν η απαντηση που πηρα από τη μανα μου όταν τη ρωτησα,πολύ καιρο μετα,γιατι δεν τον κατηγγειλε στον Ιατρικο Συλλογο,γιατι δεν το πηρε ένα τηλεφωνο να τον σκυλοβρισει ή εστω να του ζητησει το λογο.Γιατι δεν «μπηκε μπροστα»,εκεινη. Ή ο πατερας μου-αν το ειχε μαθει.

«Θα το αμφισβητουσε,θα μας εκανε καταγγελια για δυσφημιση,θα ισχυριζοταν ότι λες ψεμματα,ηταν μεγαλογιατρος,τον ηξερε ολη η Αθηνα,ποιος θα πιστευε εσενα?Αυτον θα πιστευαν ολοι.Απο θυμα θα βρισκοσουν ξαφνικα κατηγορουμενη.»

Κι ετσι,δεν ανοιξε ρουθουνι.

Δεν ξαναπατησα ποτε το ποδι μου στο ιατρειο του ανθρωπου αυτου,που ηταν ο πρωτος που αγγιξε ποτε το στηθος μου-αλλα ο τελευταιος που το εκανε χωρις τη θεληση μου.

Συζητωντας με μια γνωστη μου για το θεμα αυτό,χρονια μετα,εμαθα ότι υπηρξε κι εκεινη πελατισσα του και θυμα του,στα εφηβικα της χρονια.Προφανως ο τυπος ειχε αδυναμια στα κοριτσακια στην εφηβεια.Απ΄ο,τι μου αποκαλυψε η φιλη μου πολλες φορες στο τελος των ραντεβου,αφου τελειωνε με τα σιδερακια,της εδινε ενα «φιλικο» μπατσακι στον πισινο,ετσι,για «χαιρετισμο».

«Νομιζω πως δεν το ειχα πει ποτε στους γονεις μου» εξομολογηθηκε η φιλη-«Αμ κι εγω που το ειπα,τι καταλαβα?» μουρμουρισα σχεδον από μεσα μου.

Φετος εμαθα ότι ο συγκεκριμενος κυριος δε θεωρειται πια «κυριος»,καθ΄ο,τι δε ζει πια.

Δεν ενιωσα τιποτα.Δε θα μπορουσα να χαρω ποτε στο ακουσμα του θανατου καποιου.          

Ετσι κι αλλιως «οι θανοντες δεδικαιωνται.»

Ισως και να τον λυπηθηκα κιολας.Γιατι τον φανταστηκα,ετσι λιγο πριν αποχαιρετησει τα εγκοσμια,να αναλογιζεται τη ζωη και τη μεγαλη του καριερα (αν ισχυει αυτό που λενε ότι λιγο πριν «φυγουμε» περναει ολη η ζωη από μπροστα μας) και να θυμαται τα κοριτσια που ερχοντουσαν να τους ισιωσει τα χαμογελα κι αυτος τους επιανε τον πισινο. Ή εκεινο το ανορεξικο δεκατετραχρονο που του ειχε χουφτωσει το στηθος.Τον φανταστηκα να τα θυμαται αυτά και να μετανιωνει και να τον ταλανιζουν οι τυψεις,και,δεν ξερω γιατι,ισως τελικα να ειμαι οντως ηλιθια-αλλα ενιωσα οικτο.Τον λυπηθηκα,ναι.

Κριμα γι΄αυτον,που θα τον θυμαμαι σαν τον ανθρωπο που με εκανε να νιωσω τοσο ασχημα συναισθηματα μολις στα 14 μου,και όχι σαν τον ανθρωπο που μου εφτιαξε το χαμογελο.    Ετσι κι αλλιως,στην πορεια φυτρωσαν κι οι φρονιμητες και παλι στραβοδοντα εγινα.

Και παμε στη δευτερη «#me too» εμπειρια μου.

Εδώ θα προσεξω ακομη περισσοτερο την περιγραφη γιατι το περιστατικο αφορα επαγγελματικο περιβαλλον και προσωπα που είναι εν ζωη-δε θελω να εκθεσω κανεναν (όπως δεν εξεθεσα ουτε τον Ορθοδοντικο,δεν ανεφερα καν σε ποια περιοχη ειχε ιατρειο) και οποιοι τυχον καταλαβουν ποιος και τι διαβαζοντας αυτές τις γραμμες, θα τους παρακαλουσα να το κρατησουν για τον εαυτο τους.

Ειμαι λοιπον ενηλικη πια και δουλευω ηδη στα media. Εχω ξεπερασει προ πολλου τη νευρικη ανορεξια και ειμαι μια φυσιολογικη γυναικα στα early 20s της.

Ο συγκεκριμενος συναδελφος είναι τουλαχιστον δυο δεκαετιες μεγαλυτερος μου,τον εχουν περι πολλου στην εταιρια, «λατρης του ποδογυρου» (μιας και ετσι συνηθιζουμε να αποκαλουμε χαιδευτικα τους «πεφτουλες» και τα «λιγουρια» - όταν προκειται για αντρα,γιατι οταν προκειται για γυναικα ειθισται να χρησιμοποιουμε λιγοτερο κολακευτικες εκφρασεις) και γενικα εχει μια «σκοτεινη γοητεια» που αρεσει σε πολλες.Κυριως σε αυτες που δεν τον ξερουν καλα.

Προσωπικα περα απο πανασχημο τον βρισκω κι αποκρουστικο,κατι με απωθει πανω του.   Ευτυχως δε συναντιομαστε συχνα στη δουλεια και όποτε αυτό συμβαινει φροντιζω να τον αποφευγω-κατι στο βλεμμα του,στον τροπο που με κοιταζει,κατι στο χαμογελο του,κατι στην ολη σταση του μου φωναζει «μακρια.»

Κανει συχνα σεξιστικα αστεια και μιλαει χυδαια υπο μορφην χαβαλε-και παρ΄ο,τι πορρω απεχω από το να ειμαι σεμνοτυφη και ευθικτη, σ΄αυτον εδώ κατι δε μ΄αρεσει καθολου.

Ένα μεσημερι ειμαι στο ισογειο και περιμενω το ασανσερ.

Μπαινει κι αυτος στο κτηριο,χαιρετιομαστε τυπικα και περιμενει μαζι μου-μετανιωνω αμεσως που δεν ξεκουνηθηκα επιτοπου να παω από τα σκαλια αλλα είναι πλεον αργα: οι πορτες του ασανσερ ανοιγουν μπροστα μας.

Μπαινουμε,παταει το κουμπι για τον τελευταιο οροφο,εγω δεν προλαβαινω να πατησω κανενα κουμπι.

Δεν προλαβαινω καν να σιχτιρισω την ωρα και τη στιγμη που μπηκα εκει μεσα μαζι του,γιατι με μια αστραπιαια κινηση με κολλαει στον καθρεφτη του ασανσερ και μου λεει επιταχτικα: «Φιλα με».

«Τι λες μωρε?Δε θελω!Τι κανεις εκει ρε συ,ασε με!» του λεω και τον σπρωχνω,αλλα εκεινος ηδη εχει κολλησει πανω μου,με εχει στριμωξει κυριολεκτικα και πιεζει τα χειλη του πανω στα δικα μου-με το ζορι.

Τραβαω το κεφαλι αποτομα,ο τυπος δεν πτοειται και μου λεει μισο-απειλητικα,μισο-ειρωνικα κατι που μου παγωνει το αιμα: «Το ξερεις ότι μπορω να πατησω στο stop και να μεινουμε εδώ μεσα οι δυο μας,ε?»

Με πιανει πανικος αλλα δεν το δειχνω-γενικα,αυτό μου το αναγνωριζω ως ταλεντο,οσο ευκολα μπορω να εκφρασω συναισθηματα και σκεψεις άλλο τοσο μπορω να τα κρυψω και να μην τα παρει πρεφα κανεις.

Προσπαθω να το παιξω ψυχραιμη αλλα νομιζω ότι η φωνη μου τρεμει.

«Θα βαλω τις φωνες,στο λεω» τον προειδοποιω και μαζευομαι σε μια γωνια του ασανσερ.

«Φιλα με,αφου κι εσυ θες να με φιλησεις» μου ξαναλεει και κανει παλι την κινηση να με πλησιασει-αλλα επιτελους οι πορτες ανοιγουν στον τελευταιο οροφο,κι απ΄εξω εχει κοσμο.

Ο τυπος μου πεταει απλα ένα ειρωνικο,περιφρονητικο «Πφφφ!» και βγαινει ενω εγω εμβροντητη ακομη,παρακολουθω σα σε αργη κινηση τις πορτες να ξανακλεινουν εξαφανιζοντας τον επιτελους απο το οπτικο μου πεδιο

Περναω ολη την υπολοιπη μερα στη δουλεια τριβοντας μετα μανιας τα χειλη μου με την αναποδη της παλαμης μου για να εξαφανισω κάθε ιχνος από το σιχαμερο αγγιγμα του.

Τον σιχαινομαι διπλα και τριπλα εκεινες τις στιγμες,γιατι εκτος απο εμενα τολμησε να εξευτελισει και το φιλι,που απο μονο του ειναι ο,τι πιο γλυκο,αισθησιακο,ερωτικο,ιερο,ο,τι πιο ομορφο οταν το δινεις επειδη το νιωθεις και ποθεις τον αλλον-και τολμησε,το ζωον,ο γελοιος,να με προσταξει να τον φιλησω,αυτον που δεν ηθελα ουτε να τον βλεπω,με το ζορι κολλωντας πανω μου στο ασανσερ...

Νιωθω αηδια,ντροπη,οργη,η καρδια μου βαραει 200αρια,βριζω τον εαυτο μου που δεν πηγα με τις σκαλες,βριζω τον εαυτο μου που δεν του ΄χωσα μια μπουνια στα μουτρα ή δεν τον δαγκωσα όταν κολλησε το στομα του στο δικο μου...Να σου λεγα μετα τι ξεφτιλικι θα τρωγε,να τον παιρνανε τα αιματα κι αντε μετα να δω τι θα λεγε σε οποιον θα τον εβλεπε, «Με δαγκωσε αυτή μεσα στο ασανσερ?»

Το ιδιο απογευμα πηγα στο γραφειο του «ανωτερου» στην εταιρια και τα ειπα όλα-ειπαμε,ημουν ενηλικη,δεν ειχα πια να περιμενω να «καθαρισει» ο γονιος.Εγω θα «καθαριζα» για μενα.Κι ετσι επρεπε.

Η... απαντηση από τους «ανωτερους»? «Το ξερουμε γι΄αυτόν,ελα μωρε,σαμπως δεν τον ξερεις κι εσυ τωρα?Ετσι είναι,ασυγκρατητος,κι αλλα κοριτσια εχουν κανει παραπονα,ενταξει,θα του πω δυο λογακια,δε θα σε ξαναενοχλησει.»

Ναι,κι αλλα κοριτσια ειχαν κανει παραπονα,οντως.Ειχε παρενοχλησει κι αλλες κατα καιρους.    

Ετσι εμαθα εκ των υστερων.

Αλλα η διευθυνση εκανε συνεχως τα στραβα ματια-αντι να του δωσει ποδι,του τραβουσε λιγο τ΄αυτι κάθε φορα που στριμωχνε καμμια κοπελιτσα στο ασανσερ ή σε καμμια τουαλετα,του ελεγε ένα «μαζεψου πια,βρε ασυγκρατητο αγορι!» - και ουτε γατα ουτε ζημια.

Οπως σε αμετρητες παρομοιες περιπτωσεις,σε τοσους και τοσους εργασιακους χωρους,σε εταιριες,ιατρεια,σε αποδυτηρια,δρομους,φωτογραφικα στουντιο,καφετεριες,ετσι και σε αυτή την περιπτωση, δεν ανοιξε ρουθουνι.                                              

Και θα μου πεις,αντε κι η διοικηση εκανε την παπια,αντε και του δινανε συγχωροχαρτι επειδη ηταν φιλος και κολλητος δεν ξερω κι εγω με ποιον,αντε και τον εκτιμουσαν σαν επαγγελματια και δεν τον πεταγαν εξω…Εμεις ωστοσο,τα κοριτσια που ειχε παρενοχλησει κατά καιρους,γιατι στο καλο δεν καναμε τιποτα?

Γιατι δεν τραβαγαμε μια ωραια καταγγελια,γιατι δεν του χωναμε καμμια γονατια εκει που θα τον ποναγε,γιατι καμμια μας δεν εβαλε τις φωνες ατακα κι επιτοπου την ωρα που πηγαινε να τη φιλησει ή να τη χουφτωσει,να τον κανουμε ρομπα σε ολους? Γιατι με τη σιωπη και την ανοχη μας τον αφηναμε να συνεχιζει ανενοχλητος να περιφερει την αλητεια του και την αρρωστημενη συμπεριφορα του απο οροφο σε οροφο κι απο ασανσερ σε γραφειο?

Αμ,ελα πες μου γιατι.

Γιατι φοβομασταν τις γνωριμιες του,μη και χασουμε τη δουλεια μας? Γιατι δεν ειχαμε το παραμικρο ψηγμα αυτοεκτιμησης? Γιατι ημασταν πιτσιρικες και δεν ξεραμε πώς να το χειριστουμε? Γιατι για καποιον ανεξηγητο λογο ντρεπομασταν εμεις αντι να ντρεπεται αυτος?Γιατι ξεραμε ότι θα "βρουμε σε τοιχο"? ‘Η μηπως γιατι απλα ημασταν ηλιθιες?

Παντως οφειλω να ομολογησω πως ο τυπος δε με ξαναπλησιασε.Και ηταν ελαχιστες οι φορες που τον ξανασυναντησα οσον καιρο δουλεψα στη συγκεκριμενη εταιρια.Κι αφοτου εφυγα,ευτυχως ποτε ξανα.

Δε θα γραψω βαρυγδουπους επιλογους.

Θα πω μονο,σε οσους κριτικαραν αρνητικα τη Σοφια Μπεκατωρου για το ξεμπροστιασμα που εκανε στον κυριουλη και σε οσους αναρωτηθηκαν γιατι αποφασισε να το κανει τωρα και όχι τοτε που συνεβη,ότι,ξερετε,υπαρχουν πολλοι λογοι που μπορουν να κανουν μια γυναικα να σιωπησει για καιρο.Για χρονια ολοκληρα.

Βροχη λεει πεφτουν τωρα οι καταγγελιες για αντιστοιχα περιστατικα στο χωρο του αθλητισμου και οχι μονο.Ετσι ειναι παντα: τολμα να κανει ενας την αρχη (μια στην προκειμενη), ανοιγει το δρομο, τρωει ολο το κραξιμο και την αμφισβητηση και δινει δυναμη σε αλλους τοσους να σηκωθουν και να φωναξουν τη δικη τους αληθεια.

Ενας από τους λογους που μπορει να μη μιλησεις αμεσως είναι η ντροπη: όταν σου συμβαινει κατι τετοιο το πρωτο που αισθανεσαι είναι ντροπη.Εξευτελισμος.Νιωθεις ότι φταις,ότι καπως το προκαλεσες.Νιωθεις βρωμικη,ατιμασμενη.

Κι αναρωτιεσαι συνεχως αν εχεις μεριδιο ευθυνης.

Ετσι μας εχουν γαλουχησει δυστυχως,ετσι πορευεται ως τωρα η κοινωνια,θεωρωντας ότι η γυναικα είναι που προκαλει,ότι η γυναικα είναι που «εμμεσως φταιει,τι να κανεις,ο αντρας εχει αναγκες,αφου ξερετε,αχ αυτά τα αγορια,τι να κανεις,μενουνε παντα παιδια τα ατιμα!»

Απεχω παρα πολύ από το να ειμαι «φεμινιστρια»-με την εννοια ότι δε με ενδιαφερει να κανω ο,τι και οι αντρες,δε θελω να μοιαζω με τους αντρες,τα δυο φυλα δεν ειμαστε ιδια κι αυτό ακριβως είναι το υπεροχο και το γοητευτικο.Λατρευω και παντα θα λατρευω την αντρικη ψυχη,μαλλον την αντρίκια ψυχη,θα λυγιζω παντα μπροστα στα (δυσευρετα) δακρυα ενός αρσενικου και κανενας,μα κανενας μ@λ@κ@ς σαν αυτους που προανεφερα και σαν αυτους που εχουν εγκληματισει κατά καιρους πανω σε γυναικες δε θα με κανει να σταματησω ν΄αγαπω,να φροντιζω και να θαυμαζω το ανδρικο φυλο.

Εχω αφησει πισω μου αυτες τις δυσαρεστες εμπειριες-ή μαλλον τις εχω μεταμορφωσει σε οπλα μου,στη φαρετρα της εμπειριας και της γνωσης που θελω να δωσω στα παιδια μου.

Αλλα δε θα ξεχασω ποτε να υπενθυμιζω στα τρια κοριτσια μου ότι ναι μεν υπαρχουν εκει εξω διαμαντια αλλα υπαρχουν και κτηνη.Και το αντιστροφο: υπαρχουν εκει εξω κτηνη αλλα υπαρχουν και διαμαντια.

Κι ότι αν τα κτηνη φερθουν ως κτηνη,η ντροπη είναι ολη των κτηνων-κι όχι των θυματων τους.

Ότι δεν πρεπει ποτε να συγχωρησουν το χερι που απλωνεται πανω τους χωρις τη θεληση τους.

Οτι η στιγμιαια σκεψη που εκανα τοτε για τον συγχωρεμενο τον Ορθοδοντικο,εκεινο το «…ενταξει μωρε,το στηθος σου χουφτωσε,δε σε βιασε κιολας» ηταν περα για περα λαθος.Λαθος-λαθος-λαθος.Και εγκληματικο προς τον εαυτο μου.

Θα τους υπενθυμιζω επισης οτι ο αυτοσεβασμος είναι από τα σημαντικοτερα εφοδια που πρεπει να εχουν στη ζωη.

«Οι αντρες,Μυρτω μου» μου ειπε καποτε μια μεγαλυτερη από μενα φιλη,που ειχε περασει πολύ ασχημα με τον πρωην συζυγο της, «κρυβουν ολοι μεσα τους ένα θηριο.Ολοι τους,ακομη κι ο καλυτερος!Οι πατεραδες μας,οι γιοι μας,οι διευθυντες μας,ο γειτονας…ολοι!»

Δεν ξερω αν συμφωνω.Βασικα,δε μπορω να διαφωνησω αλλα δε θελω και να συμφωνησω.

Ευχομαι απλα ο αντρας που ανατρεφω,ο γιος μου, να κρυβει μεσα του ένα θεριο δυναμης και καλοσυνης που θα προστατευει και θα σεβεται τις γυναικες και που δε θα φερει ποτε καμμια τους σε δυσκολη θεση.

Και,το κυριοτερο,ευχομαι οι γυναικες που ανατρεφω,οι κορες μου και οι κορες οσων ξερω,να μη χρειαστει να συμφωνησουν ποτε.