ΤΟ ΦΑΝΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

 

Δεν ξερω αν το εχετε κι εσεις ακουστα,αλλα υπαρχει μια φημη ότι το Κρυφο Σχολειό που μας μαθαιναν στο Δημοτικο,αυτο που φοιτουσαν κρυφα τα ελληνοπουλα επι τουρκοκρατιας,δεν υπηρξε ποτε.

Απ΄ο,τι φαινεται,αν οντως ισχυει,αυτή δε θα είναι η μονη μεθοδευμενη παραπληροφορηση για την Ιστορια που εχουμε υποστει ως παιδια-αλλα δεν ειμαι ακομη σε θεση να κρινω γιατι οι γνωσεις μου είναι ελλιπεις πανω στο θεμα.

Ξερω όμως από πρωτο χερι ότι το συγχρονο,το Φανερο Σχολειό όχι απλα υπαρχει,αλλα είναι πιο χειροπιαστο από ποτε-σπαρταραει μπροστα στα ματια σου,απ΄τις οθονες,κάθε μερα 8μιση με 1 και κατι για το Γυμνασιο,2 και κατι με 5μιση για το Δημοτικο.

Μαζι με την εικονα ενιοτε σπαρταραει και ο ηχος-ή καμωνεται πως σπαρταραει αφου αυτή είναι η ατακα που αντικατεστησε το «Κυρια,μου εφαγε ο σκυλος την εργασια» : «Κυρια,δε σας ακουω,χαλασε το mic μου!» Και καλα.

Πιο Φανερο Σχολειό απ΄αυτό που φοιτουν τα ελληνοπουλα (κι ολα τα παιδοπουλα) του 2020, δεν υπαρχει.

Far away,so close θα μπορουσε να είναι ο τιτλος της ολης καταστασης,γιατι πώς αλλιως να περιγραψεις το γεγονος ότι ο καθενας είναι σπιτι του και με τις πυτζαμες του,χιλιομετρα μακρια από τους συμμαθητες,αλλα μπορει να «μπει»,την ιδια στιγμη,μεσα στα σπιτια ολων τους,της δασκαλας ή του καθηγητη συμπεριλαμβανομενων.

Στα ανευ κουδουνιου πλεον «διαλειμματα»,τα κοριτσια φερνουν μπροστα στην καμερα το κατοικιδιο τους ή την αγαπημενη τους κουκλα για να τα δειξουν στις συμμαθητριες,τα δε αγορια παιζουν Beyblade, καθεις από το δωματιο του-κι οποιου η σβουρα αντεξει περισσοτερο να στροβιλιζεται πανω στο γραφειο,κερδιζει.

Τα παιδια τα καταφερνουν ακομη να βρισκουν τον τροπο να είναι παιδια. Για ποσο ακομη,δεν ξερω.

«Μαμα,της ταδε το σπιτι είναι ΤΕΛΕΙΟ!Ελα να δεις!» φωναζει ο Ζουλης,που εχει παντα κλειστη την καμερα του από επιλογη αλλα χαζευει τις καμερες των αλλων.Οπου «ταδε», συμμαθητρια που κανει μαθημα από το ευρυχωρο σαλονι της,στο βαθος του οποιου φαινεται μια γυαλινη ντιζαινατη εσωτερικη σκαλα που οδηγει στον πανω και τον κατω οροφο του σπιτιου.

«Μαμα,ο δεινα εχει βαλει φοντο πισω του μια θαλασσα και φοινικες!Μπορεις να μου βαλεις εμενα το γηπεδο Καραισκακη?Θα τρελλαθει ο δασκαλος που είναι γαυρος!» φωναζει από το δωματιο της η Φιλιππα,που εχει παντα την καμερα ανοιχτη και παρ΄ο,τι μονοπωλει το μοναδικο ζευγαρι ακουστικων,μιλαει τοσο δυνατα στο μαθημα που ακουγεται σε ολο το σπιτι ακομη και με κλειστη πορτα.

«Μαμα,ελα να δεις την αντιπαθητικη καθηγητρια που σου ελεγα» λεει η Ελπιδα σιγανα,λες και θα την ακουσουν με κλειστο μικροφωνο-φυσικα παντα εχει διπλα το κινητο για να τα λεει παραλληλα με τους κολλητους της από το ιδιο αλλα κι από αλλα τμηματα της Πρωτης Γυμνασιου.Το να "μιλας στην ταξη" εχει γινει πλεον παιχνιδακι.Ηλεκτρονικο.

«Μαμα,βαρεθηκα,εχουμε Υπολογιστες τωρα.Να leavαρω (δηλαδη «να φυγω» απ΄το μαθημα,να κανω «leave»,κοινως κοπανα) για να παιξω λιγο Fortnite και να ξαναμπω μετα που εχουμε Ιστορια?»-αυτος είναι ο Ζουλης,που δυστυχως το νου του τον εχει μονιμα στο Playstation και δε συμμετεχει σχεδον καθολου στο μαθημα.

«Μαμα,πειναω,ποτε είναι ετοιμη η ψαροσουπα?»-Φιλιππα και Ζουλης μαζι.

«Μαμα,φερε δημητριακα!»-ομοιως.

«Μαμα,θελω ψωμι με Μερεντα!»-Ζουλης,που το μονο σιγουρο είναι ότι μετα από ψαροσουπα και στο καπακι Μερεντα σε λιγο θα τον παει σερπαντινα και θα χασει τα Μαθηματικα.

«Μαμα,ελα παρε τη Μαγια από δω,ολο μπαινει μπροστα στην καμερα!»-Φιλιππα.

«Μαμα,φερε το χαμστερ με το σπιτακι του να το δειξω στα παιδια,εχει διαλειμμα!»-Ζουλης,που ανοιγει την καμερα μονο στα διαλειμματα ή οταν του απευθυνει η δασκαλα το λογο.

«Μαμα,κλεισε τον απορροφητηρα,δεν ακουω τιποτα!»-Ζουλης,γιατι το κομπιουτερ που κανει μαθημα είναι στον εξωστη της σοφιτας πανω ακριβως από την κουζινα-και τι να κανω εγω δηλαδη,να αφησω την τηγανιλα να φλομωσει ολο το σπιτι?Πώς θα σου κανω χρυσε μου τις τηγανιτες πατατες που ζητησες χωρις απορροφητηρα?

«Μαμα,βαλε θερμοσιφωνο,θελω να κανω μπανιο μετα το μαθημα.»-Ελπιδα,φυσικα,αφου οι αλλοι τρεις για να μπουν στη μπανιερα πρεπει να προηγηθει παρακαλετο,εξαγορα με ταπες,πενταευρω,extra ωρα στο Playstation ή ως εσχατη λυση,απειλη οτι τερμα το Fortnite.

«Μαμα,δεν πετιεσαι ψιλικατζιδικο να μου φερεις τσιπς με γευση Barbeque?”-παλι Ελπιδα.

«Μαμα,τρεχα να δεις το σκυλακι του Νικολα,είναι τοοοοσο cute,γιατι να μην παρουμε κι εμεις σκυλοοο…»-εννοειται Φιλιππα,που μεγαλο καημο το ΄χει για σκυλι αλλα εγω που το ΄χω ξαναδει το εργο "Σκυλος σε Διαμερισμα" αρνουμαι σθεναρα.

«Μαμα,πρεπει να ερθεις να δεις το δωματιο του Ρομπερ,στο ΄χα πει πως είναι τελειο!»-Ζουλης,που του λειπει αφορητα ο κολλητος του κι όταν συναντηθηκαν για λιγο στο ιατρειο της γιαγιας προχτες,ο «αντρικου» τυπου χαιρετισμος τους με το «κολλα το» και το πατ-πατ στην πλατη με συγκινησε τοσο πολύ που δε θα το ξεχασω.

Αντρακια μου εσεις...που θελετε οταν μεγαλωσετε να φτιαξετε συμμορια και να ληστευετε βιλλες.

"Θα τα δινετε στους φτωχους σαν τον Ρομπεν των Δασων ομως,ε?" τους ρωταω "Οχι βεβαια,πας καλα?Θα τα κραταμε για μας!" μου απαντανε μ΄ενα στομα.

Θελω να ερθει παλι να κοιμηθει ο κολλητος του γιου μου σπιτι μας.Θελω να τους παω γηπεδο κι ας καθομαι εγω σε μια κερκιδα να βγαζω φρυδια και να χαζευω στο Facebook.Θελω να τους δω να κανουν ξανα διαγωνισμο ρεψιματος και να κυνηγιουνται στους διαδρομους του σουπερ μαρκετ.        Δεν παει αλλο.Τα παιδια μας χρειαζονται πισω τη ζωη τους.Αμεσα.

Και καπως ετσι λοιπον κυλαει στο Φανερο Σχολειο η σχολικη ημερα,κάθε μερα,εδώ και τοσες μερες-και για ακομη άλλες τοσες,καταπως φαινεται.

«Δε χαιρεσαι που εχεις τα παιδια συνεχεια στο σπιτι?» με ρωταει η αδερφη μου,κανοντας με ειλικρινα να ανησηχω για τη διανοητικη της κατασταση.Εκτος αν με δουλευει.

«Πας καλα?» της λεω «Φυσικα και όχι!Τι με περασες,καμμια τρελλη?»

Χαιρομαι οταν τα εχω σπιτι και παμε για μπανιο στη θαλασσα.Χαιρομαι οταν τα συνοδευω στα καλαντα.

Χαιρομαι οταν τα πηγαινω σε παιδικα παρτυ.Χαιρομαι (και κλαιω) στις σχολικες τους γιορτες.Χαιρομαι οταν τα κοιμιζω γυρω μου στο κρεβατι κι οταν τα αγκαλιαζω σφιχτα και τα λουφαζω στον κορφο μου.

Δε χαιρομαι οταν τα εχω σπιτι τη στιγμη που θα επρεπε να ειναι στο σχολειο,στα Αγγλικα,στο παρκο με τους φιλους τους.

Αναρωτιεμαι όταν κανει παιδια η αδελφη μου και ερθει η ωρα τους να παν σχολειο,αν θα υπαρχει ακομη σχολειο τοτε-τουλαχιστον όπως το ξεραμε μεχρι προτινως.

Αναρωτιεμαι επισης αν ολο αυτό το τηλε-(τηλεεκπαιδευση,τηλεδιασκεψη,τηλεεργασια,τηλεαγορες) ηρθε κατα καποιον τροπο για να καθιερωθει.Αυτη τη λεξη,το "καθιερωθει",την τρεμω.

Θυμαμαι πικρογελωντας την εποχη που σκεφτομουν οντως να κρατησω το Ζουλη σπιτι ως κατ΄οικον διδαχθη,τοτε που οι τροφικες του αλλεργιες εμφανιζονταν η μια μετα την άλλη και δεν ηξερα πώς να το διαχειριστω ολο αυτό-ημουν σε έναν πανικο που δεν αργησε να οδηγησει σε κανονικη καταθλιψη.

«Πώς θα παει σχολειο αυτό το παιδι» αναρωτιομουν «πώς θα προστατευτει από τα κερασματα στα γενεθλια,πώς θα φυλαχτει στις εκδρομες αμα το τσιμπησει καμμια μελισσα (το ότι δεν υπηρχε κανενα αποδεικτικο στοιχειο ότι είναι αλλεργικος στη μελισσα δεν ειχε καμμια σημασια για μενα τοτε),πώς θα γλυτωσει από το μπουλινγκ των συμμαθητων που δε θα μπορει να φαει κουλουρι με σουσαμι,ποιος θα αναλαβει να του κανει ενεση Αδρεναλινης αν χρειαστει,κι αν τον πιασει ασθμα στη Γυμναστικη,κι αν ντρεπεται να κανει Αερολιν πριν τρεξει…»

Ολο αυτό μου φαινοταν βουνο,η προοπτικη του γιου μου,τον οποιο αντιμετωπιζα ως μια ωρολογιακη βομβα αναφυλαξιας,σε ένα σχολικο περιβαλλον γεματο κινδυνους με πανικοβαλε.                      Θυμαμαι ότι σε καποια διαδικτυακη ομαδα για γονεις αλλεργικων παιδιων του εξωτερικου, ειχα διαβασει ότι πολλοι κρατουσαν στο σπιτι τα παιδια τους ακομη κι αν ειχαν μονο μια τροφικη αλλεργια (στο φυστικι ας πουμε,που είναι πολύ διαδεδομενη στην Αμερικη) και τους εκαναν homeschooling για να είναι ασφαλη. «Για να είναι ασφαλη…» Πού να φανταζομουν!

Ποσο μακρινο ειναι τωρα ολο αυτό και ποσο λαθος,ποσο παρανοικο το ότι μου περασε εστω σαν ιδεα από το μυαλο να κανω κατι τετοιο,ποσο τυχερος σταθηκε ο Ζουλης που καταλαβα εγκαιρως τον κατηφορο και ζητησα βοηθεια και το ξεπερασα-και να που τωρα παρακαλαω πώς και πώς να ξαναγυρισει στο σχολειο,να σμιξει με τα φιλαρακια του,να ξανακλωτσησει τη μπαλλα στο προαυλιο,να κανουν ολοι πατ-πατ στην πλατη και να μασουλανε τα σουσαμενια τους κουλουρια.

Και να που, τωρα που το παρακαλαω (κι εγω και ολοι οι νορμαλ γονεις),καποιοι αποφασιζουν πως «για να είμαστε ολοι ασφαλεις» πρεπει τα παιδια μας να κανουν μαθημα από το σπιτι,κατ΄οικον διδαχθη και τηλε-εκπαιδευθη. Αει στο καλο πια! "Ασφαλεις" και κουραφεξαλα.                                                    Μου τη σπαει που χρησιμοποιουν αυτη τη λεξη.Πειτε "υγιεις",πειτε κατι αλλο.Ασφαλεις ειμαστε μονο στις αγκαλιες των ανθρωπων,μονο εκει.Αλλα τωρα οι αγκαλιες ειναι παρανομες,ειναι φοβητρο.Τωρα,επιβαλλονται οι αποστασεις.

Αυτό κι αν είναι αναφυλαξια-της ψυχης.Κι αντε στην αναφυλαξια κανεις και μια ενεση Αναπεν κι επανερχεσαι.Αιντε να δουμε πώς θα επανερθουν ψυχολογικα αυτά τα δολια τα μικρα,αν το ολο θεμα κρατησει για πολύ ακομη-που θα κρατησει.

Στη χειροτερη μοιρα πιστευω βρισκονται τα Πρωτακια του Δημοτικου.Αυτα,δε φτανει που εχασαν τη μιση χρονια του Νηπιαγωγειου περσυ (που το Νηπιαγωγειο ειναι βασικοτατο σκαλοπατι για την Πρωτη),τωρα χανουν και τη μιση Πρωτη.Αντε να τα συντονισεις μετα,που η πρωτη τους εικονα απο το σχολειο θα ειναι ψηφιακη.Που δεν εχουν μυρισει ακομη τη μυρωδια των θρανιων,των διαδρομων,της ταξης-αυτη την ξεχωριστη μυρωδια του σχολειου που ξυπναει σε ολους μας τοσες μνημες.

Η πιο σουρεαλ τηλεεκπαιδευτικη ωρα είναι βεβαια αυτή της Γυμναστικης.

Να μην ξερεις αν πρεπει να ξεκαρδιστεις στα γελια ή να πεσεις σε μελαγχολια για το πού φτασαμε-τα παιδια να γυμναζονται μεσω οθονης σαν τις νοικοκυρες καποτε βλεποντας Πρωινο Καφε και Γιαννα Νταριλη. Τη θαυμαζω τη Γυμναστρια του σχολειου.Τη συμπαθουσα ηδη,τωρα ακομη περισσοτερο.  Δεν το βαζει κατω,τους ετοιμαζει ασκησεις,τους βαζει βιντεο με αεροβικη για παιδια,τους δινει το ρυθμο.

Δεν είναι τυχαιο που η Φιλιππα τη θεωρει την αγαπημενη της δασκαλα σε ολο το σχολειο και μαλιστα ευχεται «αν είναι να φυγει,ας φυγει όταν θα εχω φυγει κι εγω από το Δημοτικο»-δεν της λεω βεβαια πως αυτο ετσι κι αλλιως θα γινει συντομα αφου σε εναμιση χρονο από τωρα θα βρισκεται στο Γυμνασιο.Κι ελπιζω αυτος ο εναμισης χρονος που της απομενει στη ζεστη φωλια του Δημοτικου να μην παει ετσι,μεσα από μια οθονη.Χωρις γιορτες,χωρις bazaar,χωρις αποφοιτηση (κι εχω σκεφτει ενα τραγουδι για τη γιορτη της αποφοιτησης της Φιλιππας,που και περσυ δηλαδη ειχα σκεφτει για της Ελπιδας αλλα μονο αποφοιτηση δεν εγινε...τι θα συμβει αραγε τον Ιουνιο του 2022? Πώς θα ειμαστε? Θα..."ειμαστε?"

 Ωχου,ας μην τα σκεφτομαι από τωρα όμως αυτά.

Κατσε να δουμε το «εδώ και τωρα»-το οποιο καθολου δε μ΄αρεσει,κι ας γελαω με την ψυχη μου με τα πους-απς της κορης μου μπροστα από το λαπτοπ.

Ο Ζουλης εννοειται βαριεται,παριστανει ότι κατι κανει,ριχνει εκει κανενα επιτοπου τροχαδην,κανει καμμια διατασουλα,μετα κλεινει την καμερα και περιμενει να περασει η ωρα.Δεν τον κατηγορω γι΄αυτό.

Κι αυτοι οι ερμοι οι δασκαλοι…Κληθηκαν μεσα σε χρονο ντε τε να μαθουν ένα συστημα που δεν εχει καμμια σχεση με το αντικειμενο τους.Κι αν είναι μια φορα αθλος να φερεις βολτα μια ταξη με παιδια Δημοτικου στο τετ-α-τετ,ποσο μαλλον οταν ο καθενας είναι στο σπιτακι του,με το σκυλακι του διπλα και τη μαμακα ακομη πιο διπλα να στηνει αυτι για να ελεγξει αν κανει σωστα τη δουλεια του ο εκπαιδευτικος.Κι αν δινει,φυσικα,τη δεουσα σημασια στο βλασταρι τους. «Πες το,καλε,πες το,το ξερεις» ακουγονται ψυθιριστα οι φωνες από τα όχι-και τοσο-βαθη-του Webex καθημερινως-κι είναι φυσικα η hel(l)icopter μανα που επιτελους βρισκει την ευκαιρια να επιθεωρησει την κατασταση στην ταξη,να δει αν ολα γινονται ορθως,να απογειωσει το καμαρι της στα ματια της δασκαλας και να του «σφυριξει» τις λυσεις στους πολλαπλασιασμους.

Δευτερευοντως βεβαιως,να ριξει και μια ματια μασουλωντας πατατακια στα δωματια και τα σαλονια των αλλων,να δει αν τα ΄χουνε συγυρισμενα οι άλλες μανες,αν οι κουρτινες από πισω φαινονται ακριβες και καλοσιδερωμενες (χα!ατυχησανε στην περιπτωση μας,εχω καταργησει τις κουρτινες στο σαλονι!).

Να διαπιστωσει,ιδιοις ομμασι και ωσι, αν η δασκαλα «φωναζει στην ταξη»,αν ο γιος της αλληνης τα λεει καλυτερα από τον δικο της,αν η μαμα της διπλανης της κορης της (που στεκεται παραδιπλα κι αυτή αλλα πού και πού ψιλοφαινεται στην καμερα),φοραει ρομπα κλαρωτη,μασκα προσωπου και ρολευ στο μαλλι - και ποιος τελικα είναι ο χειροτερος και πιο αμελης μαθητης του τμηματος,για να ΄χουμε να λεμε?Ή,πιο σωστα,ποιος γονιος τα ξερει καλυτερα ή χειροτερα?

Ο δασκαλος παλευει να τηλεεκπαιδευσει κι οι γονεις απο διπλα ζουνε το δικο τους δραμα.

Προσωπικα δηλωνω πληρη αποχη απο το ζητημα.Δεν ασχολουμαι περα απο το να τους κανω τη συνδεση (στο Ζουλη δηλαδη,οι αλλες τα κανουνε και μονες τους) και να φυγω να κανω τις δουλειες μου.

Δεν ειναι δικη μου δουλεια να ψυθιριζω στο παιδι μου τις απαντησεις.Αυτη ειναι δουλεια του διπλανου του στο θρανιο-και δεν εχω κανενα προβλημα μ΄αυτο.Η θεση μου δεν ειναι μεσα στην ταξη των παιδιων μου.

Πρεπει να προσεφεραν παντως απιστευτο θεαμα σε συμμαθητες και κρυμμενους γονεις ένα μεσημερι ο Ζουλης κι η Φιλιππα,όταν πλακωθηκαν στο ξυλο εν ωρα μαθηματος.Ειχε φτιαξει η γιαγια σοκολατοπιτακια,τα ειχε φερει σ΄ένα ταψι ζεστα-ζεστα,ο Ζουλης αρχικα αδιαφορησε,τα πηρε η Φιλιππα και τα μασουλαγε στο μαθημα μετα το λεμονατο μοσχαρακι-ε,λογικο,δυο και τρεις η ωρα είναι η ωρα που τα περισσοτερα παιδια τρωνε μεσημεριανο.

Τα θυμαται καποια στιγμη κατά τις 4 ο Ζουλης,αφηνει το μαθημα (πολύ που παρακολουθει ετσι κι αλλιως) παει να τ΄αναζητησει,μπαινει στο δωματιο που κανει μαθημα η Φιλιππα και βρισκει το ταψι αδειο,μονο με δυο τρια ψιχουλα.

Και στηνεται καυγας τρικουβερτος,με σπρωξιες,μπινελικια και αγκωνιες on camera,ΑΚΡΙΒΩΣ την ωρα που εχω καταφερει να βαλω τη Μαγια να δει παιδικα για να κανει ησυχια κι εχω ξεκλεψει ένα πενταλεπτο για να βγω μπαλκονι για τσιγαρο.Και ακουω τις φωνες με το που μπαινω,και τον παντα τοσο ηρεμο δασκαλο της Φιλιππας να διαπιστωνει γελωντας μεσω Webex ότι «Πολύ αγαπημενοι ειστε με τον αδελφο σου,βλεπω,Φιλιππα…»

Και φυσικα ολος αυτος ο σουρρεαλισμος δεν τελειωνει με το περας των μαθηματων.

Επεται συνεχεια με το τηλε-διαβασμα,κοινως εκτυπωση των εργασιων που εχει στειλει η δασκαλα (τρεχα Μυρτω να εκτυπωνεις στο ιατρειο της γιαγιας αφου θεωρησες καποτε ότι σου επιανε χωρο ο εκτυπωτης και τον χαρισες-πού να ‘ξερες κι εσυ…),υστερα στρωσιμο του-ηδη κουρούμπελου από την πολλη οθονη-παιδιου να τις κανει και κατοπιν σκαναρισμα και αποστολη τους πισω για διορθωση.Τι?Δεν εχεις σκαννερ? Βγαζε τοτε φωτογραφιες μια-μια τις ασκησεις με το κινητο και στελνε τις με e-mail,και καν΄το γρηγορα γιατι σε λιγο εχουν ταυτοχρονα Αγγλικα και τα δυο παιδια,ο ενας απ΄το λαπτοπ κι ο άλλος από το PC,αλλα γλεντια εκει,ο ενας να κανει από Zoom κι ο άλλος από Skype,να τσακωνονται ξανα για τ΄ακουστικα (ε ας παραγγειλω κι εγω πια ένα δευτερο ζευγαρι,κι οποτε ερθει!),να πεταει το συστημα την καθηγητρια, «Μαμα!Την κυρια την εβγαλε,εστειλε μηνυμα να δοκιμασουμε να μπουμε με Viber,ελα να με συνδεσεις!», «Όχι μαμα,πρωτα να φερεις σε μενα την κρεπα μου,διπλωμενη σε ΤΡΙΓΩΝΟ,όχι σε ρολλο!»- κι όλα αυτά ΠΑΝΤΑ τη στιγμη που η μικρη Μαγια αναφωνει «Εεελα,εκανααα» καθισμενη στο θρονο.

Μιλαμε για μεγαλες στιγμες!

Όλα αυτά τελειωνουν καπου στις 8 το αργοτερο,αναλογως τη μερα,κι η βλακεια είναι ότι με αυτή την απαγορευση μετα τις 9 δε μπορω να βγω να παω και για ένα ωραιο νυχτερινο περπατημα να ξελαμπικαρω.

Το περπατημα εχει ξαναγινει η καλυτερη μου,ειδικα με τετοιον καιρο και φυσικα προτιμαω να πηγαινω,ειδικα σ΄αυτή τη φαση ΧΩΡΙΣ παιδια.

Καθαριζει η σκεψη,ανεβαινουν οι παλμοι,κι αν εχει και λιγο βοριαδακι ετσι να σου κρυωνει λιγο τα μαγουλα ακομη καλυτερα.Διαπιστωσα βεβαια μετα λυπης,σε μια προσφατη βολτα μου,ότι το θεαμα εκει εξω δεν ειναι και πολυ ευχαριστο.Περαν του οτι τις ωρες που ξεπορτιζω δεν υπαρχουν παρα ελαχιστοι στους δρομους,ειδα πως εχουν κλεισει παρα πολλα μαγαζια στην περιοχη.Ο λογος είναι προφανης.

Σε μια διαδρομη το πολύ μισης ωρας μετρησα 8 αδειες βιτρινες με ενοικιαστηρια,τα περισσοτερα πανω στον κεντρικο δρομο της περιοχης.Φανταζομαι τι θα γινεται με τα μαγαζια στους λιγοτερο κεντρικους.

Και δως΄του περιπολικα στο δρομο και μηχανες με αστυνομικους,και να κοιταω το ρολοι μην περασει το 9 και μεταμορφωθω απο νομοταγης κυρια σε παρανομη.

Καλα,όχι ότι δεν το εχω κανει-εχω γυρισει μια φορα σπιτι 10 και βαλε. Εχοντας ξεχασει ταυτοτητα και μασκα-ευτυχως φορουσα ένα κασκολ με τρυπουλες και να αναρωτιεμαι πρωτον,αν το κασκολ περναει για «μασκα» , δευτερον αν οι τρυπουλες στο κασκολ κινδυνευουν να θεωρηθουν not ok γιατι "ευνοουν τη μεταδοση του ιου" και τριτον πώς στο καλο κινδυνευει καποιος απο μενα απο τη στιγμη που ειμαι ολομοναχη στους αδειους σκοτεινους δρομους. Δε φοβαμαι το σκοταδι και τους αδειους δρομους.   Εχω αρχισει να φοβαμαι αλλα πραγματα,που ποτε δε φανταζομουν.Οπως το αυριο ολων μας,ας πουμε.

Το vivere pericolosamente εχει περασει πια σε αλλο επιπεδο.

Όπως λεει κι ενας αυθεντικα notorious φιλαρακος,από αυτους που οι εφηβοι των ‘90ς προσπαθουσαν να μιμηθουν όταν φορουσαν τις Martens και ακουγαν Nirvana,«Τωρα είναι η χαρα οσων κουβαλανε διαφορα «περιεργα».Σε σταματανε πλεον μονο για μασκα και χαρτι μετακινησης.Δεν πα΄να ΄χεις πανω σου κοκες και πρεζες-αρκει να φορας μασκα και να ΄χεις στειλει SMS.»

Αμ,αδικο εχει?

Ζουμε στην εποχη της αντιφασης.Κανεις δεν ξερει τι μας γινεται και τι μας ξημερωνει και πώς να το χειριστουμε.

Παω τις προαλλες στα Lidl που ειχα μαθει ότι εφεραν κατι φοβερα φλισενια κατωσεντονα με λαστιχο,ο,τι πρεπει για τις κρυες βραδιες του χειμωνα που το σκεφτεσαι να ξαπλωσεις γιατι ξερεις ότι για μερικα λεπτα το υφασματινο σεντονι θα στελνει κυματα κρυου στο κορμι σου.Παιρνω ένα υπερδιπλο και τεσσερα μονα για τα κρεβατια των παιδιων και το ιδιο βραδυ που στρωνω το δικο μου,η Μαγια κατουρηθηκε στον υπνο της-λογικο,είναι μονο τριαμιση,εχει τοσα να ανακαλυψει και να μαθει κάθε μερα που το «κρατιεμαι όταν μου ερθουν τσισα τη νυχτα ή απλα σηκωνομαι να τα κανω» είναι το τελευταιο που θα σκεφτει.

Παω χθες λοιπον ξανα στο Lidl να παρω άλλο ένα,γιατι μεχρι να στεγνωσει αυτό που επλυνα τρεχα γυρευε μ΄αυτόν τον καιρο,και εκει που ειμαι στο ταμειο να πληρωσω μου λεει η υπευθυνη «Που το βρηκατε αυτό?Αυτα δεν επιπτρεπεται να πουληθουν τωρα!» «Μα την περασμενη εβδομαδα πηρα πεντε!» της λεω «Αποκλειεται,απαγορευεται η πωληση του προς το παρον.» «Μα τα ειχατε ανοιχτα στο καλαθι,χωρις ταινια!» «Αποκλειεται,εγω προσωπικα τα ειχα καλυψει κι ειχα βαλει ταινια.» «Ταινια τωρα δεν υπαρχει παντως και το καλαθι με τα κατωσεντονα είναι ανοιχτο,να ξερετε» την ενημερωσα-παντως το φλισενιο κατωσεντο δε μ΄αφησανε να το παρω.

Στο ένα σουπερ μαρκετ που πας είναι ελευθερη η πωληση ειδων γραφικης υλης,στο άλλο απαγορευεται.Στο ένα μια υπαλληλος σε θερμομετρει υποχρεωτικα για να μπεις,στο άλλο (της ιδιας αλυσιδας) ο σεκιουριτυ σε ρωταει ευγενικα αν θες να θερμομετρηθεις,στο τριτο (παλι της ιδιας αλυσιδας) δε σε θερμομετρει κανεις.

Πιασ΄τ΄αυγο και κουρευ’το.

Αν παντως το Κρυφο Σχολειο σημερα αμφισβητειται,αυτό που ποτε δεν προκειται να αμφισβητησουν οι Ιστορικοι του μελλοντος όταν θα καταπιαστουν με τα γεγονοτα της εποχης μας,της Covid era,είναι πως προκειται ξεκαθαρα,ξεκαθαρα όμως,για την πιο αντιφατικη,σουρεαλ και γεματη αντιθεσεις εποχη της ανθρωποτητας ως τωρα.

Και θα γραφουν σιγουρα πως το σχολειό τοτε ηταν τοσο Φανερο,που φανεροτερο δε γινοταν.

Εκτος φυσικα απο τους "κρυφους γονεις" στα παρασκηνια...

 

---

 [M1]ομ