ΝΥΧΤΟΠΕΡΠΑΤΗΜΑΤΑ

 

Η μορφη στην κορυφη της ανηφορας ισα που διακρινεται μες΄το μισοσκοταδο. 

Κινειται αργα προς το μερος μου.

Οσο πλησιαζει,αν και μας χωριζουν ακομη τουλαχιστον πενηντα μετρα,καταλαβαινω ότι προκειται για αντρα: είναι ψηλος,μεγαλοσωμος και περπαταει αργα.Σα να παραπαταει λιγο.                                    Κατι κραταει στο δεξι του χερι.Μια σακουλα? Κατι τετοιο.

Κοντοστεκομαι-πραγμα που είναι λαθος όταν ανεβαινεις μια αποτομη ανηφορα,αλλα μπορει να αποδειχθει πολύ σωστο όταν σε πλησιαζει ενας αγνωστος μεσα στην ερημια και τα σκοταδια.Αναρωτιεμαι στιγμιαια τι την ηθελα τη βολτα τετοια ωρα: ειμαι που ειμαι «παρανομη» μιας κι είναι μεσανυχτα κι η απαγορευση ισχυει απ΄τις 10,τωρα θα με δολοφονησουν κιολας.                        Μια χαρα.

«Συνελθε» λεω στον εαυτο μου «Πρωτον,μπορει απλα να είναι καποιος ¨παραξενος¨ απ΄τους καναδυο που εχει η γειτονια.Δευτερον,θα βαλεις τις φωνες κι ολο και καποιος θα σε ακουσει και θα βγει.»

Γι΄αυτό το «δευτερον» δεν ειμαι και πολύ σιγουρη.Πριν λιγους μηνες,το Καλοκαιρι,που δεν ειχαμε καν καραντινα,πεθανε ανθρωπος από ανακοπη μεσα σε σουπερ μαρκετ της περιοχης και κανεις,ουτε η φαρμακοποιος που κληθηκε για πρωτες βοηθειες,δεν τολμησε να του δωσει το φιλι της ζωης.

«Ολοι φοβηθηκαν τωρα με τον ιο,καταλαβαινεις,είναι περιεργες εποχες,ποιος να ρισκαρει?»            Αυτή ηταν η ατακα που ακουσα από την ιδια τη φαρμακοποιο που μου διηγηθηκε το συμβαν.      Δηλαδη, πελατες και προσωπικο ειδαν τον ανθρωπο να πεφτει κατω και να μπλαβιζει μπροστα στις ντοματες και τους μαιντανους και φοβηθηκαν να τον πλησιασουν!

Καλεσαν το ΕΚΑΒ,του εκαναν μαλαξεις αλλα κανεις δεν τολμησε να του δωσει ανασα απ΄την ανασα του. Επρεπε «να μεινουν ασφαλεις».                                                                                                          Κι ο ανθρωπος ειχε γινει μπλε μπροστα στα ματια τους-ελα,ελα,δε θελω καν να το σκεφτομαι.            Δεν ξερω αν θα ειχε σωθει αν καποιος του εκανε τεχνητη αναπνοη,μπορει και όχι,αλλα το σκεπτικο ηταν απανθρωπο από μονο του: «…είναι περιεργες εποχες,ποιος να ρισκαρει?»

Γινομαστε απανθρωποι,για να μεινουμε ασφαλεις. Απανθρωπια στο ονομα της κοινης ασφαλειας και της υπευθυνοτητας.Καλα παμε,θαρρω...

Στο ιδιο σουπερ μαρκετ εγινα προχτες μαρτυρας αλλης μιας σκηνης,όχι απανθρωπιας αυτή τη φορα αλλα απολυτου παραλογισμου.

Περιμενω στην ουρα για ταμειο κρυφοβγαζοντας τη μυτη μου εξω απ΄τη μασκα γιατι εχω αρχισει να δυσφορω.

«Σας παρακαλω,καντε πιο πισω!Πιο πισω!» ακουω ξαφνικα και κοιταζω γυρω μου να δω μηπως το λενε σε μενα,μηπως παραπλησιασα καποιον αθελα μου και πρεπει να ζητησω συγγνωμη.

Μια ψηλη μελαχροινη στο διπλα ταμειο απευθυνεται αγριεμενη στη μικροκαμωμενη ξανθια που περιμενει τη σειρα της πισω της.

«Μα σας παρακαλω,καντε πιο πισω!Βλεπετε την ενδειξη?Πρεπει να στεκεστε πισω από αυτή!» της λεει ενω της δειχνει με το δαχτυλο το κοκκινο στρογγυλο αυτοκολλητο στο δαπεδο,αυτό που σου λεει πού πρεπει να σταθεις-πού πρεπει να σταθεις για να εισαι ασφαλης,για φαντασου,κανει και ριμα.

Η μικροκαμωμενη ξανθια υπακουει κι οπισθοχωρει αμιλητη,σαν παιδι που ξερει οτι εχει κανει ζημια.

Τα βλεμματα μας συναντιουνται στιγμιαια και την κοιταω με κατανοηση-αλλα,αν φαινεται σα βλεμμα μομφης επειδη φοραω μασκα και δεν αποδιδω σωστα το συναισθημα?

Την ξανακοιταζω σα να της λεω «μη δινεις σημασια,μερικοι εχουν λαλησει» αλλα και παλι δεν καταλαβαινω αν «το επιασε.»

Α,μα πια.Κουραστηκα με την παραννοια.Λιγα λεπτα νωριτερα που εμπαινα στο σουπερ,ειπα να προσπερασω τη στηλη με το ηλεκτρονικο θερμομετρο μετωπου-και καλα ότι δεν το ειδα-αλλα ενας ευγενεστατος σεκιουριτας εσπευσε να με εγκαλεσει στην ταξη: «Περαστε για μια θερμομετρηση παρακαλω.»

Εντωμεταξυ,νομιζω πως το εχω ξαναγραψει,η συγκεκριμενη αλυσιδα σουπερ μαρκετ εχει στην περιοχη τρια καταστηματα.                                                                                        

Στο ένα σε ρωτανε αν θες να σε θερμομετρησουν.Στο άλλο δε σου λεει τιποτα κανεις,υπαρχει στην εισοδο μια στηλη μ΄ένα ηλεκτρονικο θερμομετρο αλλα ουδεις ασχολειται μαζι της.Στο τριτο,αυτό που βρεθηκα εγω γιατι αυτό με βολευε στην προκειμενη,προφανως δεν μπαινεις αμα δε μετρηθεις.              Η κολλητη μου,λεει ότι μπορεις να αρνηθεις,είναι προσωπικο δεδομενο,αλλα απ΄την άλλη γιατι να φερω σε δυσκολη θεση τον ερμο τον μεσοκοπο σεκιουριτυ,που σα να μην του εφταναν οι νεοπλουτες της περιοχης με τις πετσετε φορμες Juicy Couture που τσακωνονται για μια θεση, όχι στον ηλιο αλλα στο παρκινγκ,τωρα πρεπει να τις θερμομετραει κιολας?

Μολις περασεις λοιπον τη θερμομετρηση,εχει και συνεχεια: ενας υπαλληλος σε περιμενει λιγο πιο κατω για να σε ρωτησει ευγενικα αν θες καλαθι ή καροτσι.Ο,τι διαλεξεις σου απολυμαινει πρωτα τη λαβη και μετα το παιρνεις-για να εισαι ασφαλης.

 Με κανει παντα να αισθανομαι πολύ αβολα αυτή η εικονα.Ο υπαλληλος εκει ορθιος για ωρες μπροστα στα καλαθια και τα καροτσια,με το ειδικο πανακι και το απολυμαντικο σπρευ στο χερι,με το χαμογελο, «Τι θελετε,καλαθι ή καροτσι?»,να απολυμαινει τις λαβες για να τις πιασουμε εμεις οι πελατες…αχ δεν ξερω,δεν ξερω,μπορει να υπερβαλλω,μπορει ολη αυτή η κατασταση και η επ΄αοριστον παραταση της (δεν πιστευω να νομιζει κανεις ότι Γεναρη ξεμπερδεψαμε,ε?),ολο αυτό μπορει να εχει αρχισει να γινεται too much to handle anymore.Νομιζω ότι καπου εδώ πλησιαζουμε στα ορια μας.

«Μα σας παρακαλω,μην ακουμπατε τα πραγματα σας ακομη!Δεν επιτρεπεται αυτό που κανετε!Βαλτε τα πισω σας παρακαλω,δε βλεπετε ότι δεν εχω τελειωσει?» φωναζει ξαφνικα παλι η μελαχροινη,μιας κι η ξανθια τολμησε να ακουμπησει δυο πραγματα στον ιμαντα πριν εκεινη γεμισει και την τελευταια της σακουλα.

 «Ε να σας πω τωρα,νομιζω ότι εχετε σοβαρο θεμα!» ξεσπαει επιτελους η ξανθια (αν δεν μιλαγε και τωρα θα μιλαγα εγω,δε θ΄αντεχα), «Σας παρακαλω ΠΟΛΥ» συνεχιζει εντονα η μελαχροινη «ειμαι υγειονομικος υπαλληλος και ξερω πολύ καλα τους κανονες ασφαλειας!Πρεπει να τηρουμε αποστασεις!Πηγαιντε σας παρακαλω πιο πισω!»,νομιζω πως θα εκραγω αν δε μιλησω,δινω την καρτα μου να πληρωσω και την ιδια στιγμη γυρναω χωρις καν να το σκεφτω και της λεω ηρεμα αλλα εντονα: «Κυρια μου,παραλογιζεστε!Δηλαδη αμα ακουμπησει τη Nutella η επομενη πελατισσα στον ιμαντα την ωρα που εσεις βαζετε τα πραγματα στις σακουλες,πιστευετε ότι ΘΑ ΚΟΛΛΗΣΕΤΕ ΚΟΡΩΝΟΙΟ?Σοβαρα τωρα?»                                             

«Σας παρακαλω,δεν ανοιγω διαλογο μαζι σας!» μου αντιγυριζει, «Μα είναι δυνατον» παιρνει τωρα θαρρος η μικροκαμωμενη ξανθια «να κανετε ετσι?Προφανως κι εχετε καποιο θεμα!Δηλαδη,καπου ελεος!» «Αχ σας παρακαλω,σας παρακαλω,μηπως μπορω να βοηθησω σε κατι?» μας λεει γλυκα-γλυκα μια υπευθυνη του καταστηματος που καταφτανει τρεχοντας να αποτρεψει το ξεμαλλιασμα-κι αν μας βουτηξει η νταρντανα η μελαχροινη κι εμενα και την ξανθια την εχουμε βαμμενη.

«Εγω φταιω!Εγω φταιω που σας ενημερωνω για τις αποστασεις και τηρω τους κανονες υγιεινης!» φωναζει η μελαχροινη φευγοντας με το καροτσι της φορτωμενο,σιγουρα βριζοντας μας από μεσα της,την ιδια στιγμη που η υπευθυνη του καταστηματος κανει ενα "Ουφ" ανακουφισης που απετραπη ο καυγας μεσα στο μαγαζι.

Αν το καλοσκεφτεις,συλλογιζομαι ανεβαινοντας αργα την ανηφορα που οδηγει στο σπιτι μου και με τα ματια καρφωμενα στη σκοτεινη φιγουρα που είναι πια καμμια εικοσαρια μετρα μακρια μου,αν το καλοσκεφτεις θα πρεπει να περιμενουμε πολλες ακραιες συμπεριφορες πλεον.                                    Εδω την πρωτη φορα που ολο αυτό ηταν πρωτογνωρο και ξεραμε ότι εχει ημερομηνια ληξης στο Καλοκαιρι,και παρ΄όλα αυτα ειχαμε τοσα περιστατικα βιας-ενδοοικογενειακης βεβαια.                          Η «εκτος σπιτιου» εγκληματικοτητα υποτιθεται ότι ειχε μειωθει αισθητα.                                          Τωρα όμως που είναι και Χειμωνας κι ολο αυτό δειχνει να τραβαει κι εχουν σφιξει τα λουρια και κλεινουν ολο και περισσοτερες επιχειρησεις κι ο κοσμος ζοριζεται τρομερα και δεν ξερει τι του ξημερωνει…ποιος μας λεει ότι δε θα δουμε διάφορα ακομη πιο δυσαρεστα?                                            Κι αν αυτος μπροστα μου που εχει σταθει σα μπαστακας στο τελος της ανηφορας και με παρακολουθει,εχει παραννοησει και με σφαξει? Να κανω πισω τωρα και να παω απο αλλου? "Ελα,Μυρτω,θαρρος,προχωρα"μου λεει η μια φωνη μεσα μου,κι η αλλη:"Τι την ηθελες τη βολτα μωρε νυχτιατικα!"

Δεν αντεχα όμως άλλο-επρεπε να βγω.

Εγραψα ένα χαρτακι με κωδικο Β1,του τυπου «φαρμακειο»,και πηρα τους δρομους,εντεκα η ωρα τη νυχτα.Αν με σταματαγε η αστυνομια θα ελεγα ότι ψαχνω εφημερευον.

«Θα σε ρωτησουν γιατι δεν πας με το αυτοκινητο!» με προειδοποιησε η μανα μου.

«Θα τους πω γιατι ετσι!Μου χαλασε!Δεν εχω βενζινη!Εμεινα από μπαταρια σαν εσενα προχτες!Δεν καταλαβα, που θα τους δωσω κι αναφορα πώς θα παω»-κι εφυγα.

Ειχα τρομερη υπερενταση,εφταιγε κι ο φρεντο που ηπια στις 9 το βραδυ (δεν το ξανακανω),καπου επρεπε να παω,δε γινοταν.Ετσι κι αλλιως παντα ημουν νυχτοπουλι.

Ξελαμπικαρεις απιστευτα με το περπατημα.Τις προαλλες πηρα και την Ελπιδα μαζι,η οποια σε λιγες μερες θα κλεισει τα 13 και βιωνει την κυκλοθυμια της εφηβειας σε ολο της το μεγαλειο.                          Ολο το απογευμα ηταν κλεισμενη στο δωματιο της και τσακωνοταν με τους φιλους της μεσω βιντεοκλησης.

Η παρεξηγηση ξεκινησε γιατι οι δυο κολλητες της, εκαναν ένα στορυ στο Instagram από κοινου και δεν την συμπεριελαβαν: εσχατη προδοσια για μια 13χρονη!

Κουβεντα στην κουβεντα και μηνυμα στο μηνυμα η μπαλλα πηρε και τα δυο αγορια κολλητους της (που δε φταιγαν σε τιποτα αλλα αφου εμπλεξαν με τα θηλυκα κι αυτοι…),στο τελος εφτασαν ολοι να την παρηγορουνε (ετσι είναι η Ελπιδα,δεν ξερω πώς το καταφερνει) κι εκεινη να μην απανταει σε κλησεις και να κλαιει στο κρεβατι της.Δυο φορες πηγα να της μιλησω,και τις δυο μ΄εδιωξε.

«Φυγαμε» της λεω τελικα και σχεδον με το ζορι την πηρα μαζι μου στους δρομους.

Την ξεποδαριασα κυριολεκτικα!Επι δυομιση ωρες περπαταγαμε και περπαταγαμε, και μιλουσαμε και τα λεγαμε,και μου ανοιξε την καρδια της -κατι που ειχε πολύ καιρο να κανει- και μου τα 'πε και τη συμβουλεψα και της ειπα και για τις δικες μου εφηβικες παρεξηγησεις με φιλους και της εξηγησα πού κατα τη γνωμη μου ειναι λαθος και πού εχει δικιο-και τη γυρισα σπιτι με κοκκινα μαγουλα και γαληνεμενη ψυχουλα. Το ΄χε αναγκη το παιδι,να βγει,να το χτυπησει ο κρυος αερας,να κινηθει,να μιλησει στη μανα του,μονο οι δυο μας,εγω κι αυτη,η μανα κι η πρωτοκορη της.

Αυτή τη νυχτα όμως ξεπορτισα ολομοναχη.

Η ερημια κι η ησυχια μετα τις 10 είναι σχεδον τρομαχτικες,βασικα εχουν κατι το υπεροχο και κατι το τρομαχτικο μαζι.Ειναι υπεροχο γιατι εισαι κυριολεκτικα εσυ κι ο εαυτος σου και μπορεις να σκεφτεις πιο καθαρα,μπορεις κατα καποιον τροπο ν' ακουσεις μεχρι και τις ιδιες σου τις σκεψεις.                      Μεσα στην απολυτη σιωπη ακουγονται τα παντα.

Είναι όμως και αποκοσμο.Περπατας στους αδειους δρομους,δεν υπαρχει γυρω σου ψυχη,ακους μονο τον ανεμο αναμεσα στα φυλλα των δεντρων,βλεπεις τα στολισμενα σπιτια με τα λαμπακια τους στις βεραντες να τα κουναει περα-δωθε ο αερας και τους πλαστικους φωτεινους Αγιοβασιληδες που προσπαθουν να σκαρφαλωσουν τα καγκελα (παντα μου προκαλουσε λιγο θλιψη αυτή η εικονα και ποτέ δεν πηρα τετοιο «στολιδι»),βλεπεις ολη αυτή τη χρωματικη και φωτεινη πανδαισια (τριβει τα χερια της η ΔΕΗ κάθε χρονο τετοιες μερες) κι απ΄την άλλη βασιλευει η απολυτη σκοτεινη σιωπη: σχεδον ψηλαφητη ησυχια,όπως όταν χιονιζει και το εχει στρωσει.Λες και καποιος παγωσε το χρονο και τους κοιμισε ολους-κατι που δε διαφερει και πολύ απ΄την πραγματικοτητα,μιας και μας βαζουν πλεον για νανι νωρις,πριν τις 10.Ή μαλλον μας βαζουν για νανι,γενικως.Και πριν και μετα τις 10.

Εκει που οντως μου σηκωθηκε η τριχα ηταν καποια στιγμη που μες΄τη σουρεαλιστικη αυτή ηρεμια και σιωπη,ετσι όπως περπατουσα,τ΄αυτι μου επιασε μια Χριστουγεννιατικη ηλεκτρονικη μελωδια.                

Δε μπορουσα να καταλαβω από που ερχοταν.                                                                                        Οσο περπατουσα το τραγουδακι δυναμωνε,ηταν κατι σαν το Jingle Bells που ακουγεται από μερικα Χριστουγεννιατικα παιχνιδια,με το πατημα ενός κουμπιου.Ηταν ανατριχιαστικο.

Προσπαθουσα ματαια να εντοπισω την πηγη του ηχου που οσο ποροχωρουσα ολοενα και δυναμωνε κι ηταν σα σκηνη από θριλερ: νυχτα,ερημια στους δρομους,όλα φωτισμενα αλλα χωρις ιχνος ζωης τριγυρω-και ξαφνικα μια Χριστουγεννιατικη μελωδια ακουγεται από το πουθενα…                                  Τελειο σκηνικο,ε Στεφεν?

Περνωντας μπροστα από μια καβα βρηκα τελικα τι ηταν: κατι πολυχρωμα φωτακια με μουσικη που ειχε κρεμασει απ΄εξω ο ιδιοκτητης του καταστηματος. «Φωτακια με μουσικη σε εξωτερικο στολισμο?Πρωτοτυπο» σκεφτηκα.                                                                                  

Οσο απομακρυνομουν απ΄το σημειο κι εσβηνε σιγα σιγα ο ηχος στ΄αυτια μου, αναρωτιομουν αν ημουν πολύ χαζη που προς στιγμην ανατριχιασα-αλλα ειπαμε: περιεργες εποχες.                              

Και πρεπει να προσαρμοστουμε.Να προσαρμοστουμε αλλα χωρις να συνηθισουμε.

Αν συνηθισουμε τη βαψαμε.

Πωπω,απεχθανομαι τις απαισιοδοξες σκεψεις.Αλλα και τι να κανεις,να ζεις σε ένα ροζ συννεφακι και να αυτοπαραμυθιαζεσαι ότι ελα μωρε,όλα καλα,θα μπολιαστουν οι παππουδες και προς Απριλη μερια θα χορευουμε ολοι στη Μυκονο μες΄την τρελλη χαρα? Ωραια θα ΄ταν.

Και πώς να αισιοδοξησεις όταν ακους τα παιδια,παιδια Δημοτικου,να μιλουν ηδη για τις «αναμνησεις του σχολειου» σα να είναι 40ρηδες που αναπολουν τα χαμενα σχολικα τους χρονια?

Χθες βραδυ η σχεδον 11χρονη Φιλιππα ηταν ξαπλωμενη μπρουμυτα στο χαλι κι επαιζε Fortnite με την κολλητη της-η καθεμια από το σπιτι της.

Φοραγε και τ΄ακουστικα της και δεν ακουγα το διαλογο, αλλα μαζευοντας το δωματιο του Ζουλη και της Μαγιας την ακουσα να λεει δυνατα: «Ναι ρε συ,ναι ρε,αυτή ηταν η ωραιοτερη αναμνηση !            Το πουλμαν,ναι!Το πουλμαν στις εκδρομες!Τι ωραια που περνουσαμε στις εκδρομες,πολύ γελιο!      Ηταν η καλυτερες στιγμες του σχολειου ρε συ,οι καλυτερες αναμνησεις…»

Γελωντας τα ελεγε η κορη μου και το γελιο της εμοιαζε για πρωτη φορα οχι τοσο παιδικο,μαλλον περισσοτερο εφηβικο.Εμενα ομως μ' επιασε δαγκαμα στην καρδια.

Ηθελα να σταματησει να το λεει.Και τουλαχιστον να μην το εννοει.

Και,βασικα,ηθελα να μην ισχυει: δε μπορει να τελειωσαν ολα!Δε θα προλαβει αλλη εκδρομη στο Δημοτικο το Φιλιππακι? Ηρθε ενας ιος απο μια νυχτεριδα της Κινας κι εκλεψε την παιδικη ηλικια των παιδιων μας,γαμωτο?        

Μπηκα στο μπανιο να προγραμματισω το πλυντηριο κι όταν βγηκα η Φιλιππα συνεχιζε: «…και θυμασαι τοτε στην εκδρομη στην Ακροπολη περσυ?Στο πουλμαν ειχαμε προλαβει γαλαρια και δεν αφηναμε το Γ2 να κατσει,πολύ γελιο ρε συ…και εσυ ειχες φερει το MP3 κι ακουγαμε μουσικη,θυμασαι?Και η θεαρα η κυρια Φωτεινη λεει για να δω παιδια τι ακουτε,κι εβαλε τ΄ακουστικα μας κι εμεις ακουγαμε τραπ με βρισιες και ντραπηκαμε ρε, αλλα δε μας ειπε τιποτα,ειπε μονο "Α,ωραια μουσικη παιδια!" κι εκανε πως χορευει!Θεα ρε συ!Οι καλυτερες αναμνησεις ηταν απ΄τα πουλμαν…»

Παιδια Πεμπτης Δημοτικου, και μιλανε ηδη για τις αναμνησεις του σχολειου,ενός σχολειου που αφησαν αποτομα και ενας Θεος ξερει ποτε θα το ξαναδουν-διοτι αυτό που γινεται τωρα εξυπακουεται πως δεν ονομαζεται σχολειο,κι αυτό το λεω με ολο το σεβασμο και την απεριοριστη εκτιμιση στην προσπαθεια παιδιων κι εκπαιδευτικων-όχι,το σχολειο δε είναι αυτό.

Το σχολειο είναι το πουλμαν στις εκδρομες κι η κοντρα των τμηματων ποιος θα προλαβει γαλαρια,το κυνηγητο στο διαλειμμα,το κουλουρι απ΄την κυρια Ποπη της καντινας,το σχολειο είναι «Κυρια,να παω λιγο τουαλετα?» και να συναντιεσαι στα κρυφα με το φιλαρακι απ΄το άλλο τμημα που εχετε συνεννοηθει να ζητησετε τουαλετα την ιδια ωρα,και να κανετε μια βολτα στους διαδρομους μαζι ετσι για την αλητεια και μετα να ξαναγυρνας για μαθημα,το σχολειο είναι το Bazaar των Χριστουγεννων,το σχολειο είναι ο Ζουλης με τον κολλητο του να πλακωνονται για μια κερδισμενη (και χαμενη) ταπα στο προαυλιο και οι αδελφες του Ζουλη να συσπειρωνουν το μισο σχολειο υπερ του ενός και τα ξαδελφια του κολλητου το άλλο μισο υπερ του αλλου,το σχολειο είναι οι δυο κολλητοι να συμφιλιωνονται και να χαριζουν την ενοχη ταπα σε καποιον άλλο,το σχολειο είναι τα κοριτσια να προβαρουν χορους ΤικΤοκ σε μια γωνια διπλα στις σκαλες και τ΄αγορια (με τη Φιλιππα) να παιζουν αμπαριζα.Αυτο είναι.Αυτο,και το μαθημα από κοντα με σαρκα και οστα,βεβαιως.

Ισως να λεω τα ιδια και τα ιδια σε καθε αναρτηση.Ισως να επαναλαμβανομαι.                                      Εχω γραψει πολλες φορες για το τι θεωρω πως ειναι πραγματικα το σχολειο-και το μαθησιακο κομματι ειναι το λιγοτερο.

Αλλα δε μπορω να ξεπερασω το  γεγονος οτι τραβηξαν τα παιδια μας τοσο αποτομα απο το φυσικο τους περιβαλλον.Οποιος κι αν ηταν ο λογος.

Παει,Φιλιππακο μου,η μιση Πεμπτη Δημοτικου.Για φαντασου,αυτα που ηταν δεδομενα καποτε ακομη και για τα παιδια,γιναν τωρα αναμνησεις.

Ουτε πουλμαν ουτε εκδρομες,κατσε να δουμε αν θα ξανακατσετε σε κανονικο θρανιο για φετος και βλεπουμε για του χρονου.

Πώς να μη μιλανε για αναμνησεις τα παιδια?Τουλαχιστον προλαβανε και ζησανε πεντε πραγματα,να ΄χουν να θυμουνται.Να θυμουνται πώς ηταν καποτε,μπας και κανουν κατι για να αλλαξουν το παρον (και το μελλον που τους ανηκει) γιατι από εμας τους τωρινους ενηλικες δε θα δουνε χαιρι.

Τωρα τον εχω πλησιασει πολύ τον μεγαλοσωμο τυπο.Εκει στεκεται,στην ιδια θεση και κοιταζει προς το μερος μου.Τι στο καλο…

Καλου κακου βαζω το χερι στην τσεπη του μπουφαν και σφιγγω το κινητο μου μηπως και το χρειαστω.Το ότι το εχω σε λειτουργια πτησης το αγνοω,προς στιγμην.

Οσο τον πλησιαζω μου φαινεται σα να διακρινω γνωστα χαρακτηριστικα.

«Θ…Θεμη?» ρωταω διστακτικα και σταματαω για να σιγουρευτω.

Ο ανθρωπος τιναζεται και οπισθοχωρει τρομαγμενος.

«Εεε…ναι?» μου κανει «Ποιος ειν΄εκει?»

«Θεμη εσυ εισαι?» ξαναρωταω.Τωρα η λαμπα του δρομου τον λουζει με το χλωμοκιτρινο φως της-και ναι,είναι ο Θεμης,ο γειτονας.Το σπιτι του είναι διπλα στην πολυκατοικια μας.

Ξεφυσαω με ανακουφιση-τελικα δε θα με σφαξει κανεις σημερα.

«Μπα σε καλο σου,με κοψοχολιασες» μου λεει γελωντας.

«Εγω εσενα?Εσυ να δεις!» του λεω γελωντας κι εγω «Σκεφτηκα ποιος να ΄ναι τετοια ωρα μες΄την ερημια!»

«Βγηκα να πεταξω τα σκουπιδια» μου λεει και μου δειχνει τη σακουλα που κραταει «κι εγω το ιδιο σκεφτηκα μολις σε ειδα,ποιος να ΄ναι τετοια ωρα....»

Απορω που το 1,60 μου τον τρομαξε,εστω και από μακρια.

Περπαταμε τωρα μαζι προς τα σπιτια μας και του λεω για τα φωτακια με τη μουσικη μπροστα στην καβα,που με ανατριχιασαν λιγο πριν.

«Πωπω,σα θριλερ ρε συ» μου λεει ο Θεμης.

«Ναι,Στεφεν Κινγκ τελειως,ε?» του λεω.

«Είναι περιεργα μετα τις δεκα,ακομη κι εγω αγριευομαι» μου παραδεχεται. «Τις προαλλες το ειχε σκασει μια απ΄τις γατες μου και βγηκα δωδεκα η ωρα να την ψαξω και φυσαγε κιολας και πηγα στον αποκατω δρομο να τη βρω κι ειχε κατι σκοταδια ρε συ και μια ησυχια…Γυρισα πισω,λεω στη γυναικα μου πού να τρεχω τωρα για τη γατα,ασε κι είναι κι ερημιες…»

Φαντασου,αγριευτηκε μεχρι κι ο Θεμης που είναι ένα ντερεκι 1,90.

Οι γατες βεβαια την εχουν καταβρει με την κατασταση.Ολοι μαγειρευουν μανιωδως ή παραγγελνουν φαι απ΄εξω,παντως όπως και να ΄χει πεφτει πολλη μασα στον εγκλεισμο αρα πεφτει και πολύ μασα γι΄αυτές με τα αποφαγια στα σκουπιδια.Εχουν τους καδους δικους τους και σουλατσαρουν ανενοχλητες απ΄τις 10 και μετα χωρις να φοβουνται μην τις πατησει κανενα αμαξι-ασε που τ΄αποκοσμα αυτές τα εχουνε γραμμενα στην παλια τους τη γουνα,αφου κι αυτές αποκοσμες είναι,δεν καταλαβαινουν από τετοια…

«Τελικα γυρισε η γατα?» τον ρωταω πριν τον καληνυχτισω εξω απ΄την αυλοπορτα του.

«Ναι,την άλλη μερα το πρωι» μου λεει.

Αμ τι θα κανε,δε θα γυρναγε? Κοροιδο είναι? Μια χαρα την εχουνε οι γατες.Δεν τις νοιαζει τιποτα,τις φροντιζεις,τις χαιδευεις,κι αμα στραβωσουν σου ταβανε και μια νυχιά.Για παρτη τους όλα.

«Καληνυχτα,Θεμη,οι γατες δε θ΄αλλαξουν ποτε» του λεω κι ανοιγω τη δικια μου αυλοπορτα.                Η νυχτερινη μου περιπλανηση στην αδεια και σιωπηλη πολη ελαβε τελος.

«Καληνυχτα Κεμαλ,αυτος ο κοσμος δε θ΄αλλαξει ποτε» μου ΄ρχεται ο συνειρμος βαζοντας το κλειδι στην πορτα της πολυκατοικιας ενω ακουω από διπλα τα γατια του Θεμη να νιαουριζουν στα ποδια του.

Κι υστερα θυμαμαι μια απ΄τις τελευταιες σχολικες γιορτες που προλαβαν να ζησουν τα παιδια μας,και την ατακα που «εκλεινε» την εκδηλωση.Τι γιορτη ηταν? Για το Πολυτεχνειο?Για 28η?Αυτο δεν το θυμαμαι.

Τα παιδια ειχαν τραγουδησει το υπεροχο αυτο τραγουδι,τον «Κεμαλ» του Γκατσου και του Χατζιδακι που καταληγει με το στιχο: «Καληνυχτα Κεμαλ,αυτος ο κοσμος δε θ΄αλλαξει ποτε.Καληνυχτα.»

Στη γιορτη όμως προσεθεσαν κατι στο τελος.Και στο τελος,αυτο το κατι είναι που θα μας κρατησει ολους.Δεν ξερω βεβαια πώς θα επιτευχθει,ετσι που τα εχουμε κανει τα παιδια μας,τοσα που τους εχουμε στερησει-και με τοση εικονικη πραγματικοτητα που τους εχουμε μπουκωσει.                      Ουτοπικο να πιστευεις ότι θα επιτευχθει,αλλα τωρα χρειαζομαστε πιο πολύ από ποτε να το πιστεψουμε.Και ειπαν:

«Καληνυχτα Κεμαλ.Αυτον τον κοσμο,θα τον αλλαξουμε ΕΜΕΙΣ.»

 

ΤΟ ΦΑΝΕΡΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

 

Δεν ξερω αν το εχετε κι εσεις ακουστα,αλλα υπαρχει μια φημη ότι το Κρυφο Σχολειό που μας μαθαιναν στο Δημοτικο,αυτο που φοιτουσαν κρυφα τα ελληνοπουλα επι τουρκοκρατιας,δεν υπηρξε ποτε.

Απ΄ο,τι φαινεται,αν οντως ισχυει,αυτή δε θα είναι η μονη μεθοδευμενη παραπληροφορηση για την Ιστορια που εχουμε υποστει ως παιδια-αλλα δεν ειμαι ακομη σε θεση να κρινω γιατι οι γνωσεις μου είναι ελλιπεις πανω στο θεμα.

Ξερω όμως από πρωτο χερι ότι το συγχρονο,το Φανερο Σχολειό όχι απλα υπαρχει,αλλα είναι πιο χειροπιαστο από ποτε-σπαρταραει μπροστα στα ματια σου,απ΄τις οθονες,κάθε μερα 8μιση με 1 και κατι για το Γυμνασιο,2 και κατι με 5μιση για το Δημοτικο.

Μαζι με την εικονα ενιοτε σπαρταραει και ο ηχος-ή καμωνεται πως σπαρταραει αφου αυτή είναι η ατακα που αντικατεστησε το «Κυρια,μου εφαγε ο σκυλος την εργασια» : «Κυρια,δε σας ακουω,χαλασε το mic μου!» Και καλα.

Πιο Φανερο Σχολειό απ΄αυτό που φοιτουν τα ελληνοπουλα (κι ολα τα παιδοπουλα) του 2020, δεν υπαρχει.

Far away,so close θα μπορουσε να είναι ο τιτλος της ολης καταστασης,γιατι πώς αλλιως να περιγραψεις το γεγονος ότι ο καθενας είναι σπιτι του και με τις πυτζαμες του,χιλιομετρα μακρια από τους συμμαθητες,αλλα μπορει να «μπει»,την ιδια στιγμη,μεσα στα σπιτια ολων τους,της δασκαλας ή του καθηγητη συμπεριλαμβανομενων.

Στα ανευ κουδουνιου πλεον «διαλειμματα»,τα κοριτσια φερνουν μπροστα στην καμερα το κατοικιδιο τους ή την αγαπημενη τους κουκλα για να τα δειξουν στις συμμαθητριες,τα δε αγορια παιζουν Beyblade, καθεις από το δωματιο του-κι οποιου η σβουρα αντεξει περισσοτερο να στροβιλιζεται πανω στο γραφειο,κερδιζει.

Τα παιδια τα καταφερνουν ακομη να βρισκουν τον τροπο να είναι παιδια. Για ποσο ακομη,δεν ξερω.

«Μαμα,της ταδε το σπιτι είναι ΤΕΛΕΙΟ!Ελα να δεις!» φωναζει ο Ζουλης,που εχει παντα κλειστη την καμερα του από επιλογη αλλα χαζευει τις καμερες των αλλων.Οπου «ταδε», συμμαθητρια που κανει μαθημα από το ευρυχωρο σαλονι της,στο βαθος του οποιου φαινεται μια γυαλινη ντιζαινατη εσωτερικη σκαλα που οδηγει στον πανω και τον κατω οροφο του σπιτιου.

«Μαμα,ο δεινα εχει βαλει φοντο πισω του μια θαλασσα και φοινικες!Μπορεις να μου βαλεις εμενα το γηπεδο Καραισκακη?Θα τρελλαθει ο δασκαλος που είναι γαυρος!» φωναζει από το δωματιο της η Φιλιππα,που εχει παντα την καμερα ανοιχτη και παρ΄ο,τι μονοπωλει το μοναδικο ζευγαρι ακουστικων,μιλαει τοσο δυνατα στο μαθημα που ακουγεται σε ολο το σπιτι ακομη και με κλειστη πορτα.

«Μαμα,ελα να δεις την αντιπαθητικη καθηγητρια που σου ελεγα» λεει η Ελπιδα σιγανα,λες και θα την ακουσουν με κλειστο μικροφωνο-φυσικα παντα εχει διπλα το κινητο για να τα λεει παραλληλα με τους κολλητους της από το ιδιο αλλα κι από αλλα τμηματα της Πρωτης Γυμνασιου.Το να "μιλας στην ταξη" εχει γινει πλεον παιχνιδακι.Ηλεκτρονικο.

«Μαμα,βαρεθηκα,εχουμε Υπολογιστες τωρα.Να leavαρω (δηλαδη «να φυγω» απ΄το μαθημα,να κανω «leave»,κοινως κοπανα) για να παιξω λιγο Fortnite και να ξαναμπω μετα που εχουμε Ιστορια?»-αυτος είναι ο Ζουλης,που δυστυχως το νου του τον εχει μονιμα στο Playstation και δε συμμετεχει σχεδον καθολου στο μαθημα.

«Μαμα,πειναω,ποτε είναι ετοιμη η ψαροσουπα?»-Φιλιππα και Ζουλης μαζι.

«Μαμα,φερε δημητριακα!»-ομοιως.

«Μαμα,θελω ψωμι με Μερεντα!»-Ζουλης,που το μονο σιγουρο είναι ότι μετα από ψαροσουπα και στο καπακι Μερεντα σε λιγο θα τον παει σερπαντινα και θα χασει τα Μαθηματικα.

«Μαμα,ελα παρε τη Μαγια από δω,ολο μπαινει μπροστα στην καμερα!»-Φιλιππα.

«Μαμα,φερε το χαμστερ με το σπιτακι του να το δειξω στα παιδια,εχει διαλειμμα!»-Ζουλης,που ανοιγει την καμερα μονο στα διαλειμματα ή οταν του απευθυνει η δασκαλα το λογο.

«Μαμα,κλεισε τον απορροφητηρα,δεν ακουω τιποτα!»-Ζουλης,γιατι το κομπιουτερ που κανει μαθημα είναι στον εξωστη της σοφιτας πανω ακριβως από την κουζινα-και τι να κανω εγω δηλαδη,να αφησω την τηγανιλα να φλομωσει ολο το σπιτι?Πώς θα σου κανω χρυσε μου τις τηγανιτες πατατες που ζητησες χωρις απορροφητηρα?

«Μαμα,βαλε θερμοσιφωνο,θελω να κανω μπανιο μετα το μαθημα.»-Ελπιδα,φυσικα,αφου οι αλλοι τρεις για να μπουν στη μπανιερα πρεπει να προηγηθει παρακαλετο,εξαγορα με ταπες,πενταευρω,extra ωρα στο Playstation ή ως εσχατη λυση,απειλη οτι τερμα το Fortnite.

«Μαμα,δεν πετιεσαι ψιλικατζιδικο να μου φερεις τσιπς με γευση Barbeque?”-παλι Ελπιδα.

«Μαμα,τρεχα να δεις το σκυλακι του Νικολα,είναι τοοοοσο cute,γιατι να μην παρουμε κι εμεις σκυλοοο…»-εννοειται Φιλιππα,που μεγαλο καημο το ΄χει για σκυλι αλλα εγω που το ΄χω ξαναδει το εργο "Σκυλος σε Διαμερισμα" αρνουμαι σθεναρα.

«Μαμα,πρεπει να ερθεις να δεις το δωματιο του Ρομπερ,στο ΄χα πει πως είναι τελειο!»-Ζουλης,που του λειπει αφορητα ο κολλητος του κι όταν συναντηθηκαν για λιγο στο ιατρειο της γιαγιας προχτες,ο «αντρικου» τυπου χαιρετισμος τους με το «κολλα το» και το πατ-πατ στην πλατη με συγκινησε τοσο πολύ που δε θα το ξεχασω.

Αντρακια μου εσεις...που θελετε οταν μεγαλωσετε να φτιαξετε συμμορια και να ληστευετε βιλλες.

"Θα τα δινετε στους φτωχους σαν τον Ρομπεν των Δασων ομως,ε?" τους ρωταω "Οχι βεβαια,πας καλα?Θα τα κραταμε για μας!" μου απαντανε μ΄ενα στομα.

Θελω να ερθει παλι να κοιμηθει ο κολλητος του γιου μου σπιτι μας.Θελω να τους παω γηπεδο κι ας καθομαι εγω σε μια κερκιδα να βγαζω φρυδια και να χαζευω στο Facebook.Θελω να τους δω να κανουν ξανα διαγωνισμο ρεψιματος και να κυνηγιουνται στους διαδρομους του σουπερ μαρκετ.        Δεν παει αλλο.Τα παιδια μας χρειαζονται πισω τη ζωη τους.Αμεσα.

Και καπως ετσι λοιπον κυλαει στο Φανερο Σχολειο η σχολικη ημερα,κάθε μερα,εδώ και τοσες μερες-και για ακομη άλλες τοσες,καταπως φαινεται.

«Δε χαιρεσαι που εχεις τα παιδια συνεχεια στο σπιτι?» με ρωταει η αδερφη μου,κανοντας με ειλικρινα να ανησηχω για τη διανοητικη της κατασταση.Εκτος αν με δουλευει.

«Πας καλα?» της λεω «Φυσικα και όχι!Τι με περασες,καμμια τρελλη?»

Χαιρομαι οταν τα εχω σπιτι και παμε για μπανιο στη θαλασσα.Χαιρομαι οταν τα συνοδευω στα καλαντα.

Χαιρομαι οταν τα πηγαινω σε παιδικα παρτυ.Χαιρομαι (και κλαιω) στις σχολικες τους γιορτες.Χαιρομαι οταν τα κοιμιζω γυρω μου στο κρεβατι κι οταν τα αγκαλιαζω σφιχτα και τα λουφαζω στον κορφο μου.

Δε χαιρομαι οταν τα εχω σπιτι τη στιγμη που θα επρεπε να ειναι στο σχολειο,στα Αγγλικα,στο παρκο με τους φιλους τους.

Αναρωτιεμαι όταν κανει παιδια η αδελφη μου και ερθει η ωρα τους να παν σχολειο,αν θα υπαρχει ακομη σχολειο τοτε-τουλαχιστον όπως το ξεραμε μεχρι προτινως.

Αναρωτιεμαι επισης αν ολο αυτό το τηλε-(τηλεεκπαιδευση,τηλεδιασκεψη,τηλεεργασια,τηλεαγορες) ηρθε κατα καποιον τροπο για να καθιερωθει.Αυτη τη λεξη,το "καθιερωθει",την τρεμω.

Θυμαμαι πικρογελωντας την εποχη που σκεφτομουν οντως να κρατησω το Ζουλη σπιτι ως κατ΄οικον διδαχθη,τοτε που οι τροφικες του αλλεργιες εμφανιζονταν η μια μετα την άλλη και δεν ηξερα πώς να το διαχειριστω ολο αυτό-ημουν σε έναν πανικο που δεν αργησε να οδηγησει σε κανονικη καταθλιψη.

«Πώς θα παει σχολειο αυτό το παιδι» αναρωτιομουν «πώς θα προστατευτει από τα κερασματα στα γενεθλια,πώς θα φυλαχτει στις εκδρομες αμα το τσιμπησει καμμια μελισσα (το ότι δεν υπηρχε κανενα αποδεικτικο στοιχειο ότι είναι αλλεργικος στη μελισσα δεν ειχε καμμια σημασια για μενα τοτε),πώς θα γλυτωσει από το μπουλινγκ των συμμαθητων που δε θα μπορει να φαει κουλουρι με σουσαμι,ποιος θα αναλαβει να του κανει ενεση Αδρεναλινης αν χρειαστει,κι αν τον πιασει ασθμα στη Γυμναστικη,κι αν ντρεπεται να κανει Αερολιν πριν τρεξει…»

Ολο αυτό μου φαινοταν βουνο,η προοπτικη του γιου μου,τον οποιο αντιμετωπιζα ως μια ωρολογιακη βομβα αναφυλαξιας,σε ένα σχολικο περιβαλλον γεματο κινδυνους με πανικοβαλε.                      Θυμαμαι ότι σε καποια διαδικτυακη ομαδα για γονεις αλλεργικων παιδιων του εξωτερικου, ειχα διαβασει ότι πολλοι κρατουσαν στο σπιτι τα παιδια τους ακομη κι αν ειχαν μονο μια τροφικη αλλεργια (στο φυστικι ας πουμε,που είναι πολύ διαδεδομενη στην Αμερικη) και τους εκαναν homeschooling για να είναι ασφαλη. «Για να είναι ασφαλη…» Πού να φανταζομουν!

Ποσο μακρινο ειναι τωρα ολο αυτό και ποσο λαθος,ποσο παρανοικο το ότι μου περασε εστω σαν ιδεα από το μυαλο να κανω κατι τετοιο,ποσο τυχερος σταθηκε ο Ζουλης που καταλαβα εγκαιρως τον κατηφορο και ζητησα βοηθεια και το ξεπερασα-και να που τωρα παρακαλαω πώς και πώς να ξαναγυρισει στο σχολειο,να σμιξει με τα φιλαρακια του,να ξανακλωτσησει τη μπαλλα στο προαυλιο,να κανουν ολοι πατ-πατ στην πλατη και να μασουλανε τα σουσαμενια τους κουλουρια.

Και να που, τωρα που το παρακαλαω (κι εγω και ολοι οι νορμαλ γονεις),καποιοι αποφασιζουν πως «για να είμαστε ολοι ασφαλεις» πρεπει τα παιδια μας να κανουν μαθημα από το σπιτι,κατ΄οικον διδαχθη και τηλε-εκπαιδευθη. Αει στο καλο πια! "Ασφαλεις" και κουραφεξαλα.                                                    Μου τη σπαει που χρησιμοποιουν αυτη τη λεξη.Πειτε "υγιεις",πειτε κατι αλλο.Ασφαλεις ειμαστε μονο στις αγκαλιες των ανθρωπων,μονο εκει.Αλλα τωρα οι αγκαλιες ειναι παρανομες,ειναι φοβητρο.Τωρα,επιβαλλονται οι αποστασεις.

Αυτό κι αν είναι αναφυλαξια-της ψυχης.Κι αντε στην αναφυλαξια κανεις και μια ενεση Αναπεν κι επανερχεσαι.Αιντε να δουμε πώς θα επανερθουν ψυχολογικα αυτά τα δολια τα μικρα,αν το ολο θεμα κρατησει για πολύ ακομη-που θα κρατησει.

Στη χειροτερη μοιρα πιστευω βρισκονται τα Πρωτακια του Δημοτικου.Αυτα,δε φτανει που εχασαν τη μιση χρονια του Νηπιαγωγειου περσυ (που το Νηπιαγωγειο ειναι βασικοτατο σκαλοπατι για την Πρωτη),τωρα χανουν και τη μιση Πρωτη.Αντε να τα συντονισεις μετα,που η πρωτη τους εικονα απο το σχολειο θα ειναι ψηφιακη.Που δεν εχουν μυρισει ακομη τη μυρωδια των θρανιων,των διαδρομων,της ταξης-αυτη την ξεχωριστη μυρωδια του σχολειου που ξυπναει σε ολους μας τοσες μνημες.

Η πιο σουρεαλ τηλεεκπαιδευτικη ωρα είναι βεβαια αυτή της Γυμναστικης.

Να μην ξερεις αν πρεπει να ξεκαρδιστεις στα γελια ή να πεσεις σε μελαγχολια για το πού φτασαμε-τα παιδια να γυμναζονται μεσω οθονης σαν τις νοικοκυρες καποτε βλεποντας Πρωινο Καφε και Γιαννα Νταριλη. Τη θαυμαζω τη Γυμναστρια του σχολειου.Τη συμπαθουσα ηδη,τωρα ακομη περισσοτερο.  Δεν το βαζει κατω,τους ετοιμαζει ασκησεις,τους βαζει βιντεο με αεροβικη για παιδια,τους δινει το ρυθμο.

Δεν είναι τυχαιο που η Φιλιππα τη θεωρει την αγαπημενη της δασκαλα σε ολο το σχολειο και μαλιστα ευχεται «αν είναι να φυγει,ας φυγει όταν θα εχω φυγει κι εγω από το Δημοτικο»-δεν της λεω βεβαια πως αυτο ετσι κι αλλιως θα γινει συντομα αφου σε εναμιση χρονο από τωρα θα βρισκεται στο Γυμνασιο.Κι ελπιζω αυτος ο εναμισης χρονος που της απομενει στη ζεστη φωλια του Δημοτικου να μην παει ετσι,μεσα από μια οθονη.Χωρις γιορτες,χωρις bazaar,χωρις αποφοιτηση (κι εχω σκεφτει ενα τραγουδι για τη γιορτη της αποφοιτησης της Φιλιππας,που και περσυ δηλαδη ειχα σκεφτει για της Ελπιδας αλλα μονο αποφοιτηση δεν εγινε...τι θα συμβει αραγε τον Ιουνιο του 2022? Πώς θα ειμαστε? Θα..."ειμαστε?"

 Ωχου,ας μην τα σκεφτομαι από τωρα όμως αυτά.

Κατσε να δουμε το «εδώ και τωρα»-το οποιο καθολου δε μ΄αρεσει,κι ας γελαω με την ψυχη μου με τα πους-απς της κορης μου μπροστα από το λαπτοπ.

Ο Ζουλης εννοειται βαριεται,παριστανει ότι κατι κανει,ριχνει εκει κανενα επιτοπου τροχαδην,κανει καμμια διατασουλα,μετα κλεινει την καμερα και περιμενει να περασει η ωρα.Δεν τον κατηγορω γι΄αυτό.

Κι αυτοι οι ερμοι οι δασκαλοι…Κληθηκαν μεσα σε χρονο ντε τε να μαθουν ένα συστημα που δεν εχει καμμια σχεση με το αντικειμενο τους.Κι αν είναι μια φορα αθλος να φερεις βολτα μια ταξη με παιδια Δημοτικου στο τετ-α-τετ,ποσο μαλλον οταν ο καθενας είναι στο σπιτακι του,με το σκυλακι του διπλα και τη μαμακα ακομη πιο διπλα να στηνει αυτι για να ελεγξει αν κανει σωστα τη δουλεια του ο εκπαιδευτικος.Κι αν δινει,φυσικα,τη δεουσα σημασια στο βλασταρι τους. «Πες το,καλε,πες το,το ξερεις» ακουγονται ψυθιριστα οι φωνες από τα όχι-και τοσο-βαθη-του Webex καθημερινως-κι είναι φυσικα η hel(l)icopter μανα που επιτελους βρισκει την ευκαιρια να επιθεωρησει την κατασταση στην ταξη,να δει αν ολα γινονται ορθως,να απογειωσει το καμαρι της στα ματια της δασκαλας και να του «σφυριξει» τις λυσεις στους πολλαπλασιασμους.

Δευτερευοντως βεβαιως,να ριξει και μια ματια μασουλωντας πατατακια στα δωματια και τα σαλονια των αλλων,να δει αν τα ΄χουνε συγυρισμενα οι άλλες μανες,αν οι κουρτινες από πισω φαινονται ακριβες και καλοσιδερωμενες (χα!ατυχησανε στην περιπτωση μας,εχω καταργησει τις κουρτινες στο σαλονι!).

Να διαπιστωσει,ιδιοις ομμασι και ωσι, αν η δασκαλα «φωναζει στην ταξη»,αν ο γιος της αλληνης τα λεει καλυτερα από τον δικο της,αν η μαμα της διπλανης της κορης της (που στεκεται παραδιπλα κι αυτή αλλα πού και πού ψιλοφαινεται στην καμερα),φοραει ρομπα κλαρωτη,μασκα προσωπου και ρολευ στο μαλλι - και ποιος τελικα είναι ο χειροτερος και πιο αμελης μαθητης του τμηματος,για να ΄χουμε να λεμε?Ή,πιο σωστα,ποιος γονιος τα ξερει καλυτερα ή χειροτερα?

Ο δασκαλος παλευει να τηλεεκπαιδευσει κι οι γονεις απο διπλα ζουνε το δικο τους δραμα.

Προσωπικα δηλωνω πληρη αποχη απο το ζητημα.Δεν ασχολουμαι περα απο το να τους κανω τη συνδεση (στο Ζουλη δηλαδη,οι αλλες τα κανουνε και μονες τους) και να φυγω να κανω τις δουλειες μου.

Δεν ειναι δικη μου δουλεια να ψυθιριζω στο παιδι μου τις απαντησεις.Αυτη ειναι δουλεια του διπλανου του στο θρανιο-και δεν εχω κανενα προβλημα μ΄αυτο.Η θεση μου δεν ειναι μεσα στην ταξη των παιδιων μου.

Πρεπει να προσεφεραν παντως απιστευτο θεαμα σε συμμαθητες και κρυμμενους γονεις ένα μεσημερι ο Ζουλης κι η Φιλιππα,όταν πλακωθηκαν στο ξυλο εν ωρα μαθηματος.Ειχε φτιαξει η γιαγια σοκολατοπιτακια,τα ειχε φερει σ΄ένα ταψι ζεστα-ζεστα,ο Ζουλης αρχικα αδιαφορησε,τα πηρε η Φιλιππα και τα μασουλαγε στο μαθημα μετα το λεμονατο μοσχαρακι-ε,λογικο,δυο και τρεις η ωρα είναι η ωρα που τα περισσοτερα παιδια τρωνε μεσημεριανο.

Τα θυμαται καποια στιγμη κατά τις 4 ο Ζουλης,αφηνει το μαθημα (πολύ που παρακολουθει ετσι κι αλλιως) παει να τ΄αναζητησει,μπαινει στο δωματιο που κανει μαθημα η Φιλιππα και βρισκει το ταψι αδειο,μονο με δυο τρια ψιχουλα.

Και στηνεται καυγας τρικουβερτος,με σπρωξιες,μπινελικια και αγκωνιες on camera,ΑΚΡΙΒΩΣ την ωρα που εχω καταφερει να βαλω τη Μαγια να δει παιδικα για να κανει ησυχια κι εχω ξεκλεψει ένα πενταλεπτο για να βγω μπαλκονι για τσιγαρο.Και ακουω τις φωνες με το που μπαινω,και τον παντα τοσο ηρεμο δασκαλο της Φιλιππας να διαπιστωνει γελωντας μεσω Webex ότι «Πολύ αγαπημενοι ειστε με τον αδελφο σου,βλεπω,Φιλιππα…»

Και φυσικα ολος αυτος ο σουρρεαλισμος δεν τελειωνει με το περας των μαθηματων.

Επεται συνεχεια με το τηλε-διαβασμα,κοινως εκτυπωση των εργασιων που εχει στειλει η δασκαλα (τρεχα Μυρτω να εκτυπωνεις στο ιατρειο της γιαγιας αφου θεωρησες καποτε ότι σου επιανε χωρο ο εκτυπωτης και τον χαρισες-πού να ‘ξερες κι εσυ…),υστερα στρωσιμο του-ηδη κουρούμπελου από την πολλη οθονη-παιδιου να τις κανει και κατοπιν σκαναρισμα και αποστολη τους πισω για διορθωση.Τι?Δεν εχεις σκαννερ? Βγαζε τοτε φωτογραφιες μια-μια τις ασκησεις με το κινητο και στελνε τις με e-mail,και καν΄το γρηγορα γιατι σε λιγο εχουν ταυτοχρονα Αγγλικα και τα δυο παιδια,ο ενας απ΄το λαπτοπ κι ο άλλος από το PC,αλλα γλεντια εκει,ο ενας να κανει από Zoom κι ο άλλος από Skype,να τσακωνονται ξανα για τ΄ακουστικα (ε ας παραγγειλω κι εγω πια ένα δευτερο ζευγαρι,κι οποτε ερθει!),να πεταει το συστημα την καθηγητρια, «Μαμα!Την κυρια την εβγαλε,εστειλε μηνυμα να δοκιμασουμε να μπουμε με Viber,ελα να με συνδεσεις!», «Όχι μαμα,πρωτα να φερεις σε μενα την κρεπα μου,διπλωμενη σε ΤΡΙΓΩΝΟ,όχι σε ρολλο!»- κι όλα αυτά ΠΑΝΤΑ τη στιγμη που η μικρη Μαγια αναφωνει «Εεελα,εκανααα» καθισμενη στο θρονο.

Μιλαμε για μεγαλες στιγμες!

Όλα αυτά τελειωνουν καπου στις 8 το αργοτερο,αναλογως τη μερα,κι η βλακεια είναι ότι με αυτή την απαγορευση μετα τις 9 δε μπορω να βγω να παω και για ένα ωραιο νυχτερινο περπατημα να ξελαμπικαρω.

Το περπατημα εχει ξαναγινει η καλυτερη μου,ειδικα με τετοιον καιρο και φυσικα προτιμαω να πηγαινω,ειδικα σ΄αυτή τη φαση ΧΩΡΙΣ παιδια.

Καθαριζει η σκεψη,ανεβαινουν οι παλμοι,κι αν εχει και λιγο βοριαδακι ετσι να σου κρυωνει λιγο τα μαγουλα ακομη καλυτερα.Διαπιστωσα βεβαια μετα λυπης,σε μια προσφατη βολτα μου,ότι το θεαμα εκει εξω δεν ειναι και πολυ ευχαριστο.Περαν του οτι τις ωρες που ξεπορτιζω δεν υπαρχουν παρα ελαχιστοι στους δρομους,ειδα πως εχουν κλεισει παρα πολλα μαγαζια στην περιοχη.Ο λογος είναι προφανης.

Σε μια διαδρομη το πολύ μισης ωρας μετρησα 8 αδειες βιτρινες με ενοικιαστηρια,τα περισσοτερα πανω στον κεντρικο δρομο της περιοχης.Φανταζομαι τι θα γινεται με τα μαγαζια στους λιγοτερο κεντρικους.

Και δως΄του περιπολικα στο δρομο και μηχανες με αστυνομικους,και να κοιταω το ρολοι μην περασει το 9 και μεταμορφωθω απο νομοταγης κυρια σε παρανομη.

Καλα,όχι ότι δεν το εχω κανει-εχω γυρισει μια φορα σπιτι 10 και βαλε. Εχοντας ξεχασει ταυτοτητα και μασκα-ευτυχως φορουσα ένα κασκολ με τρυπουλες και να αναρωτιεμαι πρωτον,αν το κασκολ περναει για «μασκα» , δευτερον αν οι τρυπουλες στο κασκολ κινδυνευουν να θεωρηθουν not ok γιατι "ευνοουν τη μεταδοση του ιου" και τριτον πώς στο καλο κινδυνευει καποιος απο μενα απο τη στιγμη που ειμαι ολομοναχη στους αδειους σκοτεινους δρομους. Δε φοβαμαι το σκοταδι και τους αδειους δρομους.   Εχω αρχισει να φοβαμαι αλλα πραγματα,που ποτε δε φανταζομουν.Οπως το αυριο ολων μας,ας πουμε.

Το vivere pericolosamente εχει περασει πια σε αλλο επιπεδο.

Όπως λεει κι ενας αυθεντικα notorious φιλαρακος,από αυτους που οι εφηβοι των ‘90ς προσπαθουσαν να μιμηθουν όταν φορουσαν τις Martens και ακουγαν Nirvana,«Τωρα είναι η χαρα οσων κουβαλανε διαφορα «περιεργα».Σε σταματανε πλεον μονο για μασκα και χαρτι μετακινησης.Δεν πα΄να ΄χεις πανω σου κοκες και πρεζες-αρκει να φορας μασκα και να ΄χεις στειλει SMS.»

Αμ,αδικο εχει?

Ζουμε στην εποχη της αντιφασης.Κανεις δεν ξερει τι μας γινεται και τι μας ξημερωνει και πώς να το χειριστουμε.

Παω τις προαλλες στα Lidl που ειχα μαθει ότι εφεραν κατι φοβερα φλισενια κατωσεντονα με λαστιχο,ο,τι πρεπει για τις κρυες βραδιες του χειμωνα που το σκεφτεσαι να ξαπλωσεις γιατι ξερεις ότι για μερικα λεπτα το υφασματινο σεντονι θα στελνει κυματα κρυου στο κορμι σου.Παιρνω ένα υπερδιπλο και τεσσερα μονα για τα κρεβατια των παιδιων και το ιδιο βραδυ που στρωνω το δικο μου,η Μαγια κατουρηθηκε στον υπνο της-λογικο,είναι μονο τριαμιση,εχει τοσα να ανακαλυψει και να μαθει κάθε μερα που το «κρατιεμαι όταν μου ερθουν τσισα τη νυχτα ή απλα σηκωνομαι να τα κανω» είναι το τελευταιο που θα σκεφτει.

Παω χθες λοιπον ξανα στο Lidl να παρω άλλο ένα,γιατι μεχρι να στεγνωσει αυτό που επλυνα τρεχα γυρευε μ΄αυτόν τον καιρο,και εκει που ειμαι στο ταμειο να πληρωσω μου λεει η υπευθυνη «Που το βρηκατε αυτό?Αυτα δεν επιπτρεπεται να πουληθουν τωρα!» «Μα την περασμενη εβδομαδα πηρα πεντε!» της λεω «Αποκλειεται,απαγορευεται η πωληση του προς το παρον.» «Μα τα ειχατε ανοιχτα στο καλαθι,χωρις ταινια!» «Αποκλειεται,εγω προσωπικα τα ειχα καλυψει κι ειχα βαλει ταινια.» «Ταινια τωρα δεν υπαρχει παντως και το καλαθι με τα κατωσεντονα είναι ανοιχτο,να ξερετε» την ενημερωσα-παντως το φλισενιο κατωσεντο δε μ΄αφησανε να το παρω.

Στο ένα σουπερ μαρκετ που πας είναι ελευθερη η πωληση ειδων γραφικης υλης,στο άλλο απαγορευεται.Στο ένα μια υπαλληλος σε θερμομετρει υποχρεωτικα για να μπεις,στο άλλο (της ιδιας αλυσιδας) ο σεκιουριτυ σε ρωταει ευγενικα αν θες να θερμομετρηθεις,στο τριτο (παλι της ιδιας αλυσιδας) δε σε θερμομετρει κανεις.

Πιασ΄τ΄αυγο και κουρευ’το.

Αν παντως το Κρυφο Σχολειο σημερα αμφισβητειται,αυτό που ποτε δεν προκειται να αμφισβητησουν οι Ιστορικοι του μελλοντος όταν θα καταπιαστουν με τα γεγονοτα της εποχης μας,της Covid era,είναι πως προκειται ξεκαθαρα,ξεκαθαρα όμως,για την πιο αντιφατικη,σουρεαλ και γεματη αντιθεσεις εποχη της ανθρωποτητας ως τωρα.

Και θα γραφουν σιγουρα πως το σχολειό τοτε ηταν τοσο Φανερο,που φανεροτερο δε γινοταν.

Εκτος φυσικα απο τους "κρυφους γονεις" στα παρασκηνια...

 

---

 [M1]ομ

ΠΕΝΤΕ ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ-1ο ΜΕΡΟΣ

 

Πώς λεμε «βιβλια για το Καλοκαιρι» και «βιβλια για τις διακοπες?»

Ε,βιβλια για την καραντινα.Απο την οποια αναθεμα κι αν ξερει κανεις ποτε θα ξεμπερδεψουμε.Κι ουτε πώς στην ευχη θα μας βρει η "επομενη μερα." 

Αλλα ας αφησω το lockdown,το Webex,το Zoom,το Skype,τον Covid και τις λοιπες λεξουλες που μπηκαν στη ζωη μας κατα μερος,αυτη τη φορα.Με μεγαλη μου χαρα θα το κανω.

Την ιδεα μου την εδωσε η παλια συναδελφος και φιλη Μπουμπου (κατά κοσμον Γεωργια),που τα λεμε συχνα πυκνα στο Messanger μιας κι οι αποστασεις (οι χιλιομετρικες) δε μας αφηνουν να τα πουμε από κοντα.

«Δε γραφεις καμμια προταση για βιβλια?» μου προτεινε η φιλη μου και αμεσως στρωθηκα να ξεδιαλεξω τα πιο αγαπημενα : αυτα που διαβασα πριν χρονια ή και προσφατα και που με τον έναν ή τον αλλον τροπο με σημαδεψαν,μου «εμειναν»,ειχαν αυτό το κατι που σε παει παραπερα.                                                                        

Διαπιστωνω πως τα περισσοτερα τα διαβασα πριν καιρο-λογικο,αλλιως πώς να ξερω ότι μου «εμειναν?» Η διαπιστωση βεβαια δε συνοδευεται από εκπληξη,γιατι με τεσσερα παιδια στο σπιτι ευκολο δεν το λες να ξεκλεψεις χρονο για διαβασμα.                                              

Παρ΄ολα αυτα κανω ο,τι μπορω,αργα το βραδυ,όταν ολοι εχουν αποκοιμηθει-με τις περισσοτερες φορες να με παιρνει και μενα ο Μορφεας αγκαλια του με καποιο βιβλιο στη δικια μου.

Να μη χασομερησω όμως.Θα μπω γρηγορα στο ψητο.Η αναρτηση αυτή θα είναι σε δυο μερη γιατι δε χωρανε όλα τα αγαπημενα μου σε μια και επιπλεον διαβαζω αυτές τις μερες ένα καταπληκτικο που μου δανεισαν (όχι καινουριο αλλα το διαβαζω για πρωτη φορα) και μαλλον θα το συμπεριλαβω κι αυτό-αλλα όταν το τελειωσω.Παμε λοιπον,όχι με σειρα προτιμησης (τ΄αγαπαω όλα το ιδιο) αλλα με τη σειρα που τα εντοπισα ψαχνοντας τα στις βιβλιοθηκες μου:

1)    ΑΙΟΛΙΚΗ ΓΗ – ΗΛΙΑΣ ΒΕΝΕΖΗΣ

Μπορει ένα βιβλιο,χωρις να είναι παιδικο (δηλαδη χωρις μπαταριες,κουμπακια κλπ) να βγαζει ηχους που χαιδευουν τ΄αυτια σου,μυρωδιες που γαργαλανε τη μυτη σου και εικονες που τις νιωθεις να ζωντανευουν μπροστα σου σαν τρισδιαστατες? 

Η Αιολικη Γη του Βενεζη,μπορει.Επεσα πανω στο πρωτο αποσπασμα στα σχολικα μου χρονια,όταν καναμε στο Ανθολογιο το κεφαλαιο που μιλαει για τις καμηλες και τα κουδουνια τους,πώς ηχουσε το καθενα ενώ αυτές περπατουσαν με τους καμηλιερηδες τους.Ηταν μαγευτικο! 

Περασαν χρονια μεχρι να παρω το ιδιο το βιβλιο στα χερια μου και να το διαβασω,ενηλικη πια.Αρχικα νομιζα,από τον τιτλο,ότι μπορει να ηταν βαρετο και κυριως περιγραφικο-με κουραζουν τα βιβλια που περιγραφουν για παραγραφους ολοκληρες τοπια και σκηνικα.Ομως καμμια σχεση.

Η ιστορια του μικρου πρωταγωνιστη και της αγαπημενης αδελφης του στο κτημα του παππου τους,η παιδικη ηλικια κι οι αλλαγες που ερχονται με το άφημά της,οι μυρωδιες της Ανατολης,οι διαφορετικοι ανθρωποι της κι η αρμονικη τους συνυπαρξη,όλα,σε καθηλωνουν από τις πρωτες σειρες.

Ακομη και το πρωτο ξυπνημα του ερωτισμου και της εφηβειας περιγραφεται τοσο λυρικα,τοσο ποιητικα που τα λογια θυμιζουν υμνο σε ολο αυτο το καινουριο: 

"Ομως στα χερια που αγγιξαν την Αρτεμη,στα δαχτυλα,εκει στις ακρες,ειναι υλη.Σαλευει βουβα μια σταγονα αιμα κατω απ΄το δερμα.Περιεργη απ΄ο,τι ακουσε,στεκεται κι αφουγκραζεται ν΄ακουσει παλι.{...} Ολα ρωτουν να μαθουν κι απ΄την ταραχη ολα παλλονται.Ακουγονται καθαρα οι χτυποι κατω απ΄το αλαφρο φλουδι που τυλιγει το αιμα,κατω απ΄το δερμα.Ωσπου οι παλμοι ξεμακραινουν απ΄την πηγη τους,για να γινουν δυναμη που αρχιζει τη δικη της ανεξαρτητη ζωη.Τοτε το δερμα τρεμει,η επιθυμια να μαθει και να κρατησει σαλευει απανω του σα φως."                                                                          

Μα πραγματι,ολο το βιβλιο μοιαζει σαν ποιηση σε μορφη πεζου!

Χρονικα τοποθετειται λιγο πριν τη Μικρασιατικη Καταστροφη και μεσα απο τις σελιδες παρελαυνουν αρχοντες,γαιοκτημονες,ηρωες,ληστες,αιμοσταγεις πολεμιστες,απατεωνες,καμηλιερηδες με τις καμηλες τους και τα κουδουνια τους,ολοι κατω απο τον καυτο ηλιο της Ανατολης,με τα τσακαλια,τα τζιτζικια και τα βουνα,ο καθενας με τη δικια του ιστορια στην πλατη.

Σαν τον Αλη,που ψαχνει για χρονια το καμηλι που εχασε,το "καμηλι με το ασπρο κεφαλι"-να,το θυμηθηκα,αυτο ηταν το αποσπασμα που ειχαμε κανει στο σχολειο στο Ανθολογιο!  "Μα για τον Αλη οι φωνες ειχαν σωπασει,οι ηχοι δε μιλουσαν πια.Γιατι στον τοπο τους ειχε μπει τωρα αλλη φωνη,πιο δυνατη,αυτη που θα ΄ρθει σε καθε ανθρωπο μια φορα μοναχα και ποτε αλλη,κ΄υστερα ο ανθρωπος θα την κυνηγα σα σκια που φευγει,παντα φευγει."                                                                                                    

Σε αυτό το βιβλιο λατρευω κάθε φραση και κάθε παραγραφο αλλα ξεχωριζω αλλη μια,αυτή στο τελος,με το βολο από χωμα που κρυβει ο παππους,αυτος ο αρχοντας,στο πουκαμισο του από κατω.Οχι τοσο γι΄αυτό που ηταν και σημαινε το χωμα για τον παππου.Αλλα γι΄αυτό που ηταν και σημαινε ο παππους για τη γιαγια.Κι η γιαγια για τον παππου.                          

«Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του πάππου, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα απ’ τη στεριά, τίποτα απ’ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.
Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία: Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απ’  το πουκάμισο του γέροντα.
-Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα.
Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω απ’ το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.
-Τι είναι;
-Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί πού έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.

Δε θα γραψω τη συνεχεια,που ετσι κι αλλιως δεν είναι μεγαλη.Οποιος το εχει διαβασει,ξερει.Οποιος το ξαναδιαβασει,θα θυμηθει με συγκινηση.Κι οποιος δεν το εχει διαβασει,θα πρεπει να σπευσει.

 

2)      Η ΛΑΜΨΗ-STEPHEN KING

Ο ιδιος λεει ότι βασει πωλησεων και συμφωνα με τη γνωμη των αναγνωστων του,αυτό είναι το πιο τρομαχτικο του βιβλιο-αν και διευκρινιζει οτι κατά την αποψη του αυτος ο χαρακτηρισμος θα επρεπε να ανηκει στο Pet Semetary.Εχω διαβασει και τα δυο,σε ταινια εχω δει μονο τη Λαμψη,και το συμπερασμα μου είναι ότι από πλευρας ατοφιου,ψυχολογικου τρομου που αγγιζει με τα παγωμενα του ακροδαχτυλα την καρδια σου (όπως πιθανον θα ελεγε κι ο Κινγκ) η Λαμψη κατεχει δικαιωματικα τα πρωτεια.Το Νεκρωταφιο Ζωων (επιτηδες είναι γραμμενος ανορθογραφα ο τιτλος,γιατι υποτιθεται πως «τον εγραψαν παιδια…») είναι τρομαχτικο επειδη μαλλον παραειναι περιγραφικο σε καποια ιδιαιτερως απεχθη για τον ανθρωπο θεματα (όπως ας πουμε,η περιγραφη ενος πτωματος) κι επειδη εμπλεκονται στην υποθεση παιδια.Βεβαια,παιδια ηταν οι εμπλεκομενοι και στο «It»,την άλλη μεγαλη του επιτυχια.Προφανως παιζει κι αυτό ψηλα στις προτιμησεις των φανατικων αναγωστων του μαιτρ του τρομου (πωπω,η ατακα φαινεται πολύ κλισε αλλα αν δεν είναι μαιτρ του τρομου ο Κινγκ τοτε ποιος?)                                    

Το θεμα με τη Λαμψη είναι πως το βιβλιο είναι ακομη πιο τρομαχτικο από την ταινια κι ακομη κι αν το διαβασεις μερα μεσημερι εχει την ικανοτητα να κανει κάθε τριχα πανω σου να ανασηκωθει.Προσωπικα,θαυμαζω τον Κινγκ απεριοριστα και πιστευω ότι κανενας δεν εχει την ικανοτητα να γραφει (και να περιγραφει) ετσι.                      

Με τρελλαινει δε,το ότι πολλες φορες στην αρχη των βιβλιων του ή καποιων κεφαλαιων των βιβλιων του,πεταει μια ατακα,ας πουμε,από τη Βιβλο,από το Ευαγγελιο,έναν στιχο από καποιο τραγουδι,κι ολο αυτο για καποιον ανεξηγητο λογο δινει απιστευτη βαρυτητα στο κειμενο που ακολουθει.Δε θα κρυψω καθολου ότι οσες φορες το εκανα σε αναρτησεις μου,αυτόν ειχα στο νου μου-και μου αρεσε πολύ που το εκανα.Η «Λαμψη» είναι μεγαλο βιβλιο αλλα ειλικρινα,δε θα σας αφησει να το καταλαβετε ουτε στιγμη.Απλα,απαξ και το αρχισεις δε μπορεις να σταματησεις να το διαβαζεις.          

Αν ειχα ένα «ανατριχομετρο»,τα σημεια που θα κερδιζαν θα ηταν σιγουρα εκεινο με το ασανσερ (και τωρα που το γραφω ανατριχιαζω υπεροχα),το σημειο που ο μικρος μπαινει στο δωματιο 237 (κορυφαιος τρομος!) αλλα κι εκει που ο πιτσιρικας παιζοντας στην παιδικη χαρα τρυπωνει σε έναν μακρυ τσιμεντενιο σωληνα και νιωθει ότι…κατι (προσεξτε!κατι,όχι καποιος) βρισκεται εκει μαζι του…                                  

Η ιστορια θελει τον συγγραφεα να εμπνεεται το βιβλιο υστερα από την ολιγοημερη παραμονη του σε ένα μαλλον παραξενο ξενοδοχειο εξω από το Κολοραντο,στο οποιο ειχαν παρατηρηθει καποια μαλλον ανεξηγητα φαινομενα.

Κι ετσι εγραψε το μεγαλυτερο του αριστουργημα,που ως βιβλιο κανει την ομωνυμη ταινια με το Τζακ Νικολσον να μοιαζει με επεισοδιο της Ντορας της Εξερευνητριας.Ειλικρινα,πιστευω ακραδαντα ότι δεν εχει υπαρξει ουτε προκειται να υπαρξει συγγραφεας στο υψος,την ικανοτητα και την ενσυναισθηση του Κινγκ-γιατι σιγουρα δε μπορεις να αγγιξεις τοσο πολυ τον τρομο και να γραψεις ετσι,αν δε διαθετεις τεραστια ενσυναισθηση.

 

3)    ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ- ΜΠΡΑΜ ΣΤΟΟΥΚΕΡ

Μπορει να γραφτηκε πριν από 124 χρονια (εκδοθηκε για πρωτη φορα το 1897,ελπιζω να εκανα σωστα την αφαιρεση) καταφερνει ωστοσο ακομη και σημερα να σε κραταει από την αρχη ως το τελος.Το παραξενο με αυτό το βιβλιο είναι πως ολη η ιστορια είναι «δοσμενη» μεσα από τα ημερολογια και τις επιστολες των πρωταγωνιστων της-κατι ευφυες για εκεινη την εποχη,νομιζω.Γραμμενο σε ένα υφος που καθρεφτιζει την ευγενεια και την αβροτητα με την οποια φερονταν οι ανθρωποι τοτε,ειδικα στο αριστικρατικο Λονδινο οπου διαδραματιζεται το μεγαλυτερο μερος,καταφερνει παρ΄όλα αυτά να αποδιδει τον τρομο του μεταφυσικου-ομολογουμενως όχι όπως οι ιστοριες του Κινγκ,αλλα το καταφερνει.

Το βιβλιο και την ιστορια του Κομη Δρακουλα,του μεγαλου αυτου Ρουμανου Ηγεμονα που υπηρξε οντως ως ιστορικο προσωπο,τα αγαπησα τοσο πολύ,που το 2003 εφτασα πραγματι μεχρι τα Καρπαθια Ορη και μεχρι το καστρο του στο Μπραν-παρ΄ολο που οι Ρουμανοι υποστηριζουν ότι το πραγματικο παλατι του βρισκεται καπου στα συνορα με τη Μολδαβια κι ότι σε αυτό που τουριστικα πλασαρεται ως το Dracula’s Castle ηταν απλα φυλακισμενος για καποια χρονια.Ποιος ξερει? 

Αν παντως εχετε δει την ταινια του Κοππολα θα βρειτε διαφορες-με βασικοτερη ολων το ότι στο βιβλιο η Μινα είναι το αθωο θυμα του Κομη ενώ στην ταινια προκειται για τη μετεμψυχωση της αδικοχαμενης συζυγου του.

Αρα,στο βιβλιο ο Δρακουλας υποκινειται μονο από τη σκοτεινη του φυση και είναι ξεκαθαρα κακος,ενώ στην ταινια δεν είναι παρα ο πληγωμενος αντρας που εχασε τη λατρεμενη του γυναικα,μετατραπηκε σε ένα τερας που ορκιστηκε εκδικηση και όταν τυχαια την ξαναβρισκει κανει τα παντα για να την φερει παλι κοντα του.

Αν με ρωτατε,συγκλονιστικο το βιβλιο αλλα στο φιναλε της ταινιας,αυτη η τελευταια σκηνη μεσα στo ναο,εκεινη η μουσικη κι εκεινο το πλανο από ψηλα,η στιγμη της λυτρωσης…οσες φορες κι αν το δω,με συνεπαιρνουν εξισου.

 

4)    ΟΙ ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ -ΜΑΡΑ ΜΕΙΜΑΡΙΔΗ

Αφου πιο πανω πιασαμε τα…σκοτεινα αναγνωσματα,ας το ελαφρυνουμε λιγο χωρις να φυγουμε εντελως από το μεταφυσικο-τη μαγεία,στην προκειμενη.Μιλαμε για ένα βιβλιο που κάθε γυναικα θα πρεπει να διαβασει-όχι φυσικα για τα μπουγιουμ και τα ξορκια,που ετσι κι αλλιως ειτε ισχυουν ειτε όχι δεν τα «μοιραζεται» στο βιβλιο της η συγγραφεας-αλλα γιατι είναι το καλυτερο μαθημα για το «πώς κουλαντριζανε οι παλιες-και δη οι Σμυρνιες-τα σερνικα». Γεματο κι αυτό με αρωμα Ανατολης όπως η Αιολικη Γη,γεματο ιστορικες αναφορες,αληθειες για τη ζωη αλλα και μπολικο χιουμορ (ειδικα στους διαλογους της Ευταλιας με τις άλλες) είναι ένα βιβλιο που διαβαζω και ξαναδιαβαζω πολύ ευχαριστα.      

Το σηριαλ δεν το ειχα παρακολουθησει,γενικα δε μπορω να δω τηλεοραση τα τελευταια χρονια κι ας την υπηρετησα στο παρελθον για μιαμιση δεκαετια.Ουτε την παρασταση εχω δει,προτιμαω να μεινω στο βιβλιο της εξαιρετικης Μειμαριδη που μεσα από τη θητεια μου στο καλλιτεχνικο ρεπορταζ ειχα την τυχη να τη γνωρισω και εγγυωμαι πως διαθετει οντως το βλεμμα της μαγισσας.Ετσι κι αλλιως η ιστορια της Κατινας ειναι,λενε,η ιστορια της θειας της.

Η διηγηση της περναει αριστοτεχνικα από το παρελθον στο παρον και τουμπαλιν,μπλεκει τις αφηγησεις της Κατινας με αυτές τις ανηψιας της (εξαλλου η μια είναι η συνεχεια της αλλης) και φυσικα μαγευει (αλλοιμονο αν δεν το εκανε) με τις σκηνες των συναντησεων με την Ατταρτη,αυτή την κραταια μυστηριωδη μορφη που είναι η η μανα ολων τους.

Οι τουρκικες λεξεις που ξεπηδανε και πλεκονται με τις ελληνικες,την αργκο και τη ντοπιολαλια της Σμυρνης, είναι χαρμα να τις διαβαζεις και να διαπιστωνεις οτι καποιες τις χρησιμοποιουμε ακομη-κι ευτυχως εχει γλωσσαριο που τις επεξηγει στο τελος.

Κι είναι αδυνατον να μη συμπαθησεις την ασχημουλα πλην ομως πανουργα Κατινα με τοσα που καταφερε,κι ας τα καταφερε όλα χαρη στα μπουγιουμια,τα βοτανια,τα ξορκια και την Ατταρτη.Θα ξεχωρισω την παραγραφο οπου γραφει,η Κατινα,για τα περι ερωτος-ετσι,για το πιπερατο της υποθεσης αλλα και γιατι αυτά που λεει πρεπει να γινουν νομος για κάθε γυναικα που σεβεται τον εαυτο της και τον ερωτα- αλλα και συμβουλη κάθε μανας προς την κορη της (εμ,μετα τα 18,φυσικα!):     

                                                                                        

«Τα τσαλιμια,τις δυσκολιες και τις μυξοπαρθενιες καν΄τες μεχρι το ξεμοναχιασμα.

Το σικις δε θελει γκεμια.Εκεινη την ωρα τη λαμπρη,μην τη χαλασεις.

Κανεις δε σας βλεπει,κανεις δε σας ακουει.Ο,τι γινεται γινεται από το θηλυκο και το αρσενικο.Μη δηλητηριαζεσαι μπας και σε περασει όχι από καλο σπιτι.

Τ΄αρσενικο δε νοιαζεται για τετοια {…}»       

                                  

Αυτα συμβουλευει η Κατινα.Κι οποια καταλαβε,καταλαβε.Ετσι κι αλλιως κανεις δε μπορει να αμφισβητησει ότι,αν μη τι άλλο,ηξερε τι ελεγε!

 

5) Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ-ΜΙΛΑΝ ΚΟΥΝΤΕΡΑ

   

Δε θα πω ψεμματα,αυτό το βιβλιο για χρονια το «σνομπαρα»,κυριως γιατι στο Λυκειο το διαβαζαν επιδεικτικα οσες ηθελαν να το παιξουν ψαγμενες,όπως και τα βιβλια του Κοελιο.Ειδικα αυτος ο Αλχημιστης ειχε γινει must αναγνωσμα για κάθε εφηβη που ηθελε να λεγεται σοφιστικε,κουλτουριαρα και ρομαντικη-η δε φραση  με το «συμπαν που συνομωτει» κοσμησε ουκ ολιγες Polo τσαντες στη δεκαετια του ’90.Αυτο από μονο του με εκανε να αρνουμαι σθεναρα να διαβασω και Κουντερα και Κοελιο για πολλα χρονια-μεχρι που επεσε στα χερια μου,καπου στα 25 μου, η Αβασταχτη Ελαφροτητα του Είναι.Μου φαινοταν πολύ κομπλικε ως τιτλος,πολύ ψαγμενος και κουλτουριαρικος και αρκετα ακατανοητος για να θεωρειται απαραιτητος για τη βιβλιοθηκη σου.Αλλα το διαβασα.Και με συνεπηρε.

Δεν καταλαβα πολλα τοτε στα 25 μου αλλα το αγαπησα αυτο το βιβλιο.Ξαναδιαβαζοντας το χρονια αργοτερα,ημουν πια σε θεση να καταλαβω πολλα περισσοτερα.Δεν ειναι οτι ειναι ακατανοητο,καθε αλλο,αν και ο Κουντερα γραφει παραξενα,διηγειται και ταυτοχρονα φιλοσοφει,εξιστορει γεγονοτα και την ιδια στιγμη ψυχαναλυει.

Ουσιαστικα είναι διηγημα-αλλα ποσες αληθειες δινει μεσα από τη διηγηση της ιστοριας του Τομας,της Τερεζας,της Σαμπινε και του Φραντς,ποσες αληθειες για τις σχεσεις,την εξαρτηση,τη θυσια,την ηδονη,τα ιδανικα-ο Τομας,ας πουμε,δεν τα προδιδει και δε δισταζει για εκεινα (και για την Τερεζα) να θυσιασει μια λαμπρη καριερα.Η αδυναμια της Τερεζας είναι τελικα η δυναμη της,και ποια ειναι αραγε η θεση της συμπονοιας σε όλα αυτά?

 Φυσικα,αυτό το βιβλιο μονο ηθικοπλαστικο δεν είναι κι οι πρωταγωνιστες του είναι ανθρωποι με απωθημενα και πληγες που κουβαλαν από χρονια.Μπορω να πω πως προσφατα διαπιστωσα ότι η ελληνικη μεταφραση,που ειχα αρχικα διαβασει,με ειχε μπερδεψει σε ένα βασικο σημειο: εκει που η Τερεζα παρατηρει ότι ο Τομας εχει πια γερασει,αλλα «…ειχε φθασει εκει που ηθελε να φτασει,παντοτε ειχε ευχηθει να γερασει…».

Νομιζα πως αυτό,ο συγγραφεας το εννοουσε για τον Τομας: πως ο ιδιος ο Τομας ειχε ευχηθει να γερασει.Στην αγγλικη μεταφραση που διαβασα το Καλοκαιρι,γραφει      «…she always wanted him to grow old» ή καπως ετσι τελος παντων,παντως εβαζε το "she",ότι εκεινη ηθελε ανεκαθεν να γερασει ο Τομας-προφανως για να παψει να τον ζηλευει παθολογικα για τις απιστιες του,που καθορισαν τη ζωη και των δυο τους. Εχει σημασια ολο αυτό,αν θες να καταλαβεις πραγματικα αυτό το εξαιρετικο βιβλιο του μεγαλου Κουντερα.

Παραθετω εδώ και την αγαπημενη μου φραση,που μαλλον είναι και η αγαπημενη μου γενικα,μια φραση που συνοψιζει ολη την τρομαχτικη και ταυτοχρονα ηδονικη,υπεροχη αισθηση του ΜΑΖΙ,ολο αυτο που σημαινει ο δυνατος,ο μεγαλος ερωτας,αυτος που σε κανει να φοβασαι λιγοτερο το αναποφευκτο τελος:                                                                                                                             

« Η Τερεζα ακουμπησε το κεφαλι στον ωμο του.Οπως μεσα στο αεροπλανο που τους επαιρνε και τους δυο μακρια μεσ΄την ομιχλη.Ενιωθε τωρα την ιδια παραξενη ευτυχια,την ιδια παραξενη θλιψη,όπως τοτε.Αυτη η θλιψη σημαινε: βρισκομαστε στον τελευταιο σταθμο.Αυτη η ευτυχια σημαινε: ειμαστε μαζι.»

 

Αυτά είναι λοιπον τα πεντε πρωτα που θα προτεινα να διαβασει καποιος-όχι ότι ειμαι καμμια ειδημων της λογοτεχνιας,μακαρι να ημουν,απλα είναι όλα τους βιβλια που προσωπικα με σημαδεψαν και με προχωρησαν παραπανω,ειτε πνευματικα ειτε ψυχικα ειτε στον τροπο γραφης.Υποσχομαι συντομα μερος δευτερον,με αλλα πεντε (ή και περισσοτερα) γιατι,εδώ που τα λεμε,αν εχουμε καμμια ελπιδα να επιβιωσουμε ως ανθρωποι και ως ανθρωποτητα,μαλλον αυτο θα γινει μονο αν παρουμε για λιγο τα ματια μας από το ορθογωνιο σχημα της «ευκολης» οθονης και το ακουμπησουμε στο επισης ορθογωνιο (αλλα σαφως «δυσκολοτερο») σχημα των βιβλιων…