WEBEX,ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ,ΚΑΛΑΝΤΑ-ΚΙ ΕΝΑ ΞΩΤΙΚΟ

 

Θυμαστε τοτε στο Γυμνασιο που συνεννοουνταν όλα τα παιδια να πανε την ιδια ωρα στις τουαλετες του σχολειου και να τραβηξουν ταυτοχρονα όλα τα καζανακια? Υπηρχε η φημη πως αν το κανεις,θα σπασουν τα σιφονια του κτηριου και θα γινει τρελλος χαβαλες-ητοι χασιμο μαθηματος,χαμος,πανζουρλισμος.Πολυ θα ηθελα να ξερω αν το πετυχε ποτε κανεις ή αν ηταν αστικος μυθος.

Ενταξει,εννοειται ότι στις Ουρσουλινες που πηγαινα δεν το ειχαμε κανει,αν και μαζι με τη συμμαθητρια και συνενοχο στις σκανδαλιες Βικυ,ειχαμε αποπειραθει-αλλα πώς να καταφερουν δυο ατομα να τραβηξουν ταυτοχρονα τοσα καζανακια σε τοσες τουαλετες?

Ειχαμε προσπαθησει τραβωντας ένα καζανακι η καθεμια,στα ακριανα σεπαρε των τουαλετων και μετα να τρεξουμε γρηγορα στο επομενο και μετα στο επομενο κι ουτω ο καθεξης αλλα τιποτα δε συνεβη-εκτος απ΄τα γελια των συμμαθητριων που μας παρακολουθουσαν αμετοχες στην επιχειρηση,μιας και δεν ηθελαν να βρουν το μπελα τους σε περιπτωση επιτυχιας.Αλλα δεν πετυχε ποτε: επρεπε να το κανεις την ΙΔΙΑ στιγμη σε ΟΛΕΣ τις τουαλετες.

Κατι σαν την ταυτοχρονη εισοδο στο Webex,δηλαδη. Που να ΄ναι τωρα η Βικυ να θαυμασουμε μαζι την εφευρετικοτητα της νεας γενιας?

Η τρελλο-Βικυ…και τι δεν καναμε μαζι!

Μου εριχνε δυο κεφαλια και στα 15 της εδειχνε ηδη γυναικα,με το βγαλμενο φρυδι και τα πανακριβα γυαλια ηλιου,σε αντιθεση με μενα που περνουσα ανετα για παιδι Εκτης Δημοτικου.Μεχρι και τα καλαντα λεγαμε,μαθητριες Τριτης Λυκειου,οργωνοντας ολο το Καστρι,την Κηφισια και φυσικα την Εκαλη (ξεραμε πού είναι το χρημα) την εποχη που ακομη ολοι ανοιγαν τις πορτες τους παραμονη Χριστουγεννων και Πρωτοχρονιας. Ειχαμε παει μαλιστα σε μια βιλλα, οπου μας ανοιξε μια αριστοκρατικη,ομορφη γιαγιουλα,σιγουρα πανω από 80 χρονων, «Να τα πειτε,βεβαιως και να τα πειτε πουλακια μου» μας καλοδεχτηκε, και μολις τα ειπαμε γυριζει και μου λεει: «Εσυ παιδακι μου εισαι ιδια με τα παιδια του Νικου του Παπανδρεου,του γιου του Ανδρεα,να εδώ διπλα μενει,εχετε συγγενεια?» «Μα ναι,η κορη του ειμαι!» απαντησα αυθορμητα (ακομη και σημερα δεν εχω ιδεα αν ο Νικος Παπανδρεου εχει κορη)-και τσεπωσαμε από ένα πεντοχιλιαρο η καθεμια.                                          Ηταν η εποχη που ακομη εδιναν χιλιαρικα και πεντοχιλιαρα στα καλαντα,γιατι ακομη λεφτα υπηρχαν…όπως εμελε να πει χρονια αργοτερα ο «θειος» μου, ο αδελφος «του πατερα μου» ντε,ο Γιωργακης.

Βεβαια η εφευρετικοτητα μας με τη Βικυ δεν ειχε φτασει στο σημειο που εφτασε,στις αρχες της δεκαετιας του ’80,η ευφυια του πατερα των παιδιων μου και του κολλητου του,του Γρηγορη:             Μαη μηνα,γυρνουσαν στα σπιτια της Καλαματας,χτυπουσαν τα κουδουνια κι ελεγαν πως είναι παιδια Ελληνων μεταναστων εκ Νοτιου Αφρικης και πως εκει εχουν το εθιμο να λενε καλαντα το Μαιο.Μαζευαν ΤΑ λεφτα,ολοι συγκινιονταν με τα παιδια των επαναπατρισμενων.                            Ηταν η εποχη που ακομη ολοι συγκινιονταν με τετοιες ιστοριες.

Αληθεια,φετος θα εχει καλαντα? Καλη ερωτηση.

Για τα Daltons τα καλαντα είναι μια πολύ σοβαρη υποθεση που σχεδιαζεται στρατηγικα τουλαχιστον ένα μηνα πριν: το πού,το ποσοι,το ποιοι.Τα λενε κάθε χρονο με φιλους-αφου πρωτα ξεκινησουν από τη δικια μας γειτονια μονα τους,όπως και οι φιλοι τους από τις δικες τους.Ο,τι μαζεψουν πριν σμιξουν με την παρεα παει χωριστα,ο,τι μαζεψουν από τη στιγμη που συναντιουνται ολοι μαζι μοιραζεται σε ολους.Προς αργα το μεσημερι η παρεα χωριζεται κι ο καθενας τραβαει για τους γιαγιαδοπαππουδες οπου εκει πεφτει το χοντρο το χρημα.Συνηθως ταμιας είναι η Φιλιππα που τα μαζευει μεσα σε ένα αγιοβασιλιατικο σκουφι-η ιδια φοραει ένα πρασινοκοκκινο με αυτια ξωτικου που είναι λες και φτιαχτηκε γι΄αυτην.Ετσι κι αλλιως,τι είναι,ξωτικο είναι αυτό το κοριτσι.                  

Παντα το ηξερα.Απο το ξημερωμα εκεινης της Φλεβαριατικης μερας που πηγαινα να τη γεννησω κι ενιωθα μια απιστευτη χαρα,μια ευτυχια,κανενα φοβο,αισθανομουν πως το αμαξι κυλαει πανω σε βαμβακι,πως δεν παταει στο δρομο-«από τις ενδορφινες και την ωκυτοκινη που εκκρινει ο οργανισμος κατά τον τοκετο» θα ελεγε αργοτερα η μανα μου αλλα η επιστημονικη εξηγηση δεν εχει θεση εδώ,εδώ είναι κατι άλλο.

Οσον αφορα τα καλαντα,περσυ μπηκε για πρωτη φορα κι η Μαγια στο παιχνιδι,με αναλογο Χριστουγεννιατικο σκουφο,το ναζι των δυομιση (τοτε) χρονων της και με το τριγωνακι της που δεν ηξερε καν πώς να το χρησιμοποιει-αλλα ολη η παρεα την ηθελε για «κραχτη».                                    «Θα τα ‘κονομησουμε με τη μικρη» ελεγαν και πραγματι,ολοι εδιναν κατι,όχι βεβαια τα πεντοχιλιαρα που διναν στα χρονια μας αλλα μαζεψαν καλο κομποδεμα τα πιτσιρικια!                                              Φετος τι? Θα στερησουν ΚΑΙ τα καλαντα απ΄τα παιδια? Ή μηπως καλαντα με μασκα? Με τριγωνακι περασμενο με αντισηπτικο? Και με τι κωδικο? Θα βγει κανενα SMS limited edition,τυπου «Β7-μετακινηση για καλαντα?» 

Βλεπω τις περσυνες φωτογραφιες,τοτε που ακομη δεν ειχαμε ιδεα τι μας περιμενε και λεω κοιτα που φτασαμε,ενα χρονο μετα.Να μας το λεγανε δε θα το πιστευαμε.

Στα του ψηφιακου σχολειου παντως,τωρα που εχει εκλειψει η περιβοητη φαρσα με τα ταυτοχρονα καζανακια,καλα τα καταφεραν τα πιτσιρικια με το Webex-ταυτοχρονη εισοδο στην πλατφορμα και γεια σας. Αν γινοταν ολο αυτό όταν πηγαιναμε Γυμνασιο εγω κι η Βικυ,πολύ θα ζηλευαμε που δεν ηταν δικη μας ιδεα. ΑΝ ΔΕΝ ηταν δικη μας ιδεα,φυσικα.

Και μπορει με τα καζανακια τα αποτελεσματα να ηταν αμφιβολα (αν ας πουμε ειχε καλα υδραυλικα το σχολειο θα εκανες απλα μια τρυπα στο νερο) με το Webex ομως το κολπο προφανως επιασε.

Από την Κυριακη το βραδυ,από ο,τι με ενημερωσαν οι κορες μου,ειχε κυκλοφορησει μεσω social media το μηνυμα: «Μπειτε ολοι 8:15 της Δευτερας ταυτοχρονα Webex από τα κινητα σας,να ριξουμε το συστημα!»

Και "δυστυχως,επεσαμεν..."

Τους βγαζω το καπελο αν οντως χαρη στη συσπειρωση αυτή δεν μπορεσε να κανει κανενας μαθημα την πρωτη μερα.Τωρα πλεον βεβαια κατι γινεται.Εχουμε ξανακατεβασει και Ζουμ για τα Αγγλικα,κατεβασαμε και Viber στον υπολογιστη γιατι στην αρχη τα Αγγλικα τα κανανε απο εκει,ξανακατεβασαμε και Skype-όλα αυτά τα ειχα διαγραψει με μεγαλη χαρα όταν τελειωσε η πρωτη καραντινα,αγνοωντας προφανως τις προειδοποιησεις για δευτερο κυμα τον Οκτωβριο.                          Κι είναι και βαρια προγραμματα,τουλαχιστον για την πλατη του δικου μου PC που ακομη και για να ανοιξω το Word για να γραψω,μου ψηνει το ψαρι στα χειλη.Ουτε καμπια δε σερνεται ετσι.                Μεχρι να καταφερω να "σωσω" αυτη την αναρτηση χρειαστηκε να κολλησει δυο φορες και να κανω restart αλλες δυο.

Τελικα,με τα πολλα,η Ελπιδα καταφερε να συνδεθει από το κομπιουτερ,με το κινητο παντα από διπλα σε βιντεοκληση με του συμμαθητες της τους οποιους ετσι κι αλλιως εβλεπε (από άλλη οπτικη γωνια) την ιδια στιγμη στο Webex.Μ' αυτό το συστημα είναι και πολύ πιο ευκολο πια «να μιλας στην ταξη»,στην ψηφιακη πλεον,αφου τα μηνυματα μεσω Insta δινουν και παιρνουν την ωρα του μαθηματος. «Ρε φιλε,βαρεθηκα ηδη» «Εγω να δεις» «Να σου πω,σημειωσες τι μας εβαλε Αρχαια γιατι δεν την ακουσα?» «Ανοιξε και την καμερα του Webex ρε μλκ» «Βαριεμαι ρε bro,παω να παιξω Among Us και να κανω κανα ΤικΤοκ.»    Ιδου λοιπον η "ψηφιακη κοπανα": κλεινεις την καμερα (που είναι δικαιωμα σου,πολλοι την εχουν κλειστη και παρακολουθουν),παραμενεις συνδεδεμενος και πας να κανεις τα δικα σου.

Εντωμεταξυ διπλα στο τραπεζακι του υπολογιστη,πανω στη μοκετα,εχει σχηματιστει μια ντανα από βιβλια,τετραδια,στυλο,κασετινες,βιβλια Αγγλικων,τσαντες,μια βουρτσα μαλλιων (διοτι αν αποφασισει να ανοιξει την καμερα και να χαρισει την εικονα της στους υπολοιπους η Ελπιδα,πρεπει να είναι καλοχτενισμενη),αδειες κουπες με κολλημενα δημητριακα στο εσωτερικο τους που θα πρεπει να τις μουλιασω σε νερο πριν τις βαλω πλυντηριο,χρησιμοποιημενες χαρτοπετσετες,μπωλ με ξεραμενα υπολειμματα γιαουρτιου-και ειμαι σιγουρη ότι αν παρατηρησω πιο προσεχτικα και σκυψω κατω από το τραπεζακι θα ανακαλυψω και πραγματα που καθολου δε θα μου αρεσουν όπως τριχες,ψιχουλα,πατημενες μερεντες και λοιπα. Και ολοι μαντευουμε ποιος θα πρεπει να τα καθαρισει!

Οι μεγαλες κορες μου τις ωρες που δεν εχουν online μαθηματα είναι μονιμα σε οριζοντια θεση,με το κινητο της η μια και με το δικο μου η άλλη.

«Βρε αδειαστε τα καθαρα πιατα από το πλυντηριο» «Όχι,βαριομαστε» «Βαλτε ένα χερακι να κανουμε τα τζαμια» «Ουτε να το σκεφτεσαι» «Ελπιδα,φτιαξε λιγο την καμερα του Ζουλη που επεσε και δεν τον βλεπει η Αγγλικου γιατι εγω παω να σκουπισω τη Μαγια» «Μπα,φτιαξ΄του την εσυ όταν τη σκουπισεις» «Σηκωσε λιγο Φιλιππα το τηλεφωνο γιατι εχω τα χερια μου μεσα στο ζυμαρι» «Βαριεμαι,ας΄το να χτυπαει!» ε,μου φαινεται ότι στο τελος θα βαλω καμμια φωνη-που δεν το θελω αλλα εχει παραγινει το ραχατι μου φαινεται.

Η Ελπιδα που σε δυο μηνες θα γινει δεκατριων,βγαζει την αντιδραση της εφηβειας και ειναι αναμενομενο.Κατεβαζει μουτρα,λεει μονο "οχι",κλεινεται στο δωματιο της με τις ωρες-τουλαχιστον δεν ειναι μονη της,ξερω οτι ειναι σε μονιμη "συνδεση" με τους αλλους της παρεας της που επισης σκυλοβαριουνται με τα κλειστα Γυμνασια και σιγουρα πολυ θα το ηθελαν ολα τους,κι ας μην το παραδεχονται ουτε στον εαυτο τους,να ξυπνανε στις 7μιση και να ζαλωνονται την τσαντα για να βρεθουν κανονικα,παρα αυτο που τους συμβαινει για δευτερη φορα μεσα σε λιγοτερο απο ενα χρονο.

Η Φιλιππα παντως,οφειλω να της το αναγνωρισω,όταν προκειται για μαγειρικη βοηθαει.Και της αρεσει κιολας και βαζει και φαντασια.Κι επειδη στην κουζινα λογω καταστασης επικρατει ενας μαγειρικος και τραγουδιστικος οργασμος τελευταια,με βοηθησε να φτιαξουμε φασολακια καθαριζοντας και ψιλοκοβοντας τα υλικα και υπομενοντας (απ΄ο,τι λεει,γιατι κατα βαθος ξερω οτι της αρεσει) μερικα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια σε δικη μου εκτελεση.

Το ρεπερτοριο μεχρι στιγμης εχει (μετρωντας από την πρωτη μερα καραντινας): ένα καταπληκτικο μοσχαρακι κοκκινιστο που ακριβως επειδη ειχα χρονο το σιγοβρασα τρεις ωρες στην κατσαρολα και εγινε λουκουμι,το οποιο συνοδευσα αρχικα (κατά την προετοιμασια) με  το «Fire Water Burn» των Bloodhount Gang αν και το αντικατεστησα συντομα με το «Foxtrot Uniform» των ιδιων,γιατι το πρωτο εχει βρισιες και δεν κανει ποτε να βριζεις όταν μαγειρευεις-δικη μου αποψη αυτή.Πιστευω πως το μαγειρεμα θελει γλυκα,αγαπη και τρυφεροτητα για να πετυχει.

Εφτιαξα πιτσα ελληνικη και πιτσα μαργαριτα με δικο μου ζυμαρι,τραγουδωντας το «Bad Touch» που είναι το αγαπημενο μου.Φασολακια που τα σιγομαγειρεψα και μελωσανε (με το «People are strange των Doors» αυτό,αχ που να το ‘ξερε ο Τζιμ,θα εφριττε-ή μπορει και οχι.) Επισης κοτοπουλο με πατατες που το ειχα μαριναρει ολη νυχτα με μουσταρδα,ελαιολαδο,μειγμα μπαχαρικων,κουρκουμα,λεμονι,σκορδο και έναν κυβο κοτας λιωμενο σε ελαχιστο χλιαρο νερο (αλλα δε θυμαμαι με ποιο τραγουδι το συνοδευσα) και σουβλακια κοτοπουλου συνοδεια του «Λεβεντης εροβολαγε».

Το συγκεκριμενο τραγουδι με κανει παντα να ανατριχιαζω από παιδι.Θυμαμαι περσυ που το τραγουδησαν τα Τεταρτακια στη γιορτη για τις 17 Νοεμβρη-τοτε γινονταν ακομη σχολικες γιορτες.Αν κι ημουν φρεσκοχειρουργημενη εννοειται πως πηγα,η Φιλιππα ελεγε ποιημα και θα τραγουδουσαν και το «Λεβεντη» οποτε δεν υπηρχε περιπτωση να το χασω-θυμαμαι ειχα ρωτησει το χειρουργο αν θα με βγαλει μεχρι τις 15 που ηταν η γιορτη και μου ειχε πει «Θα δουμε,εδώ είναι Δημοσιο,χειρουργηθηκες στις 11,πρεπει να μεινεις πεντε μερες μεσα» και του ειχα απαντησει «Ok,παντως να ξερετε ότι και εξιτηριο να μη μου δωσετε εγω στη γιορτη θα παω.Θα παρω τον ορρο μου και θα παω!»-κι ευτυχως με βγαλανε στις 14.

Η Φιλιππα τρελλαθηκε απ΄τη χαρα της.Της το ειχα υποσχεθει.Θα το τηρουσα ο κοσμος να χαλαγε.

Μονο που το τραγουδι δεν το ακουσα,γιατι πανω που ειχα βρει και θεση κι ειχα καθισει και περιμενα με το δακρυ ετοιμο από τις πρωτες νοτες,ερχεται μια μαμα και γονατιζει διπλα μου και μου πιανει κουβεντα και να με ρωταει για το χειρουργειο και πώς πηγε και αν ποναω κι εγω να ντρεπομαι να της πω «Θελω ν΄ακουσω το τραγουδι!Σωπα ντε!»-κι ετσι το εχασα. Όπως εχασα και το «Ωδη στο Γεωργιο Καραισκακη» που επισης με ανατριχιαζει και που θα το ελεγαν στην περσυνη γιορτη της 25^ης τα Εκτακια (η Ελπιδα) αλλα η γιορτη δεν εγινε ποτε.Αυτο το χασαμε ολοι.Και κυριως τα παιδια.Θα ηταν η τελευταια τους γιορτη στο Δημοτικο.

Ρε γαμωτο,πραγματικα,σχολικες γιορτες ποτε θα ξαναγινουν? Πανε κι αυτές! Τουλαχιστον ας πηγαινουν σχολειο-να το παλι το «τουλαχιστον» που ελεγα και στην προηγουμενη αναρτηση.Τουλαχιστον είναι λενε για τρεις βδομαδες η καραντινα (ναι,πώς!) Τουλαχιστον μπορει να μας αφησουν εξω στις γιορτες.Τουλαχιστον θα μπορουμε να κυκλοφορουμε ΜΕΧΡΙ τις εννια το βραδυ.Μετα κολλαει περισσοτερο ο Covid,ειδικα μετα τις 12 παθαινει κατι σαν την αμαξα της Σταχτοπουτας και γινεται μεγαλυτερος σαν κολοκυθα του Χαλογουιν με ποδια,ή κατι τετοιο.Τουλαχιστον κανουν διαδικτυακο μαθημα.Τουλαχιστον προλαβαμε και ζησαμε το 'πριν".Ταξιδεψαμε,πηγαμε σε θεατρα,σε μουσεια,σε παρτυ,τραγουδησαμε τα καλαντα κι απο μασκες ξεραμε μονο τις μαλλιων και τις αποκριατικες-καποτε.Τουλαχιστον μας "εμεινε η ροκια..."

Σχολειο προς το παρον από τα Daltons παει μονο ο Ζουλης-και παλι καλα γιατι αυτος ο ερμος είναι που,όπως και την πρωτη φορα,θα ζοριστει περισσοτερο στην καραντινα.     

Περα από τις βιντεοκλησεις και το νέο «φρουτο» που παιζουν όλα μαζι,αυτό το application-παιχνιδι που λεγεται Among Us,οι μεγαλες μου κορες μπορουν να γραψουν κι έναν κωδικο Β6 και να πανε για ένα περπατημα με τις φιλες τους.Φανταζομαι δεν απαγορευεται ακομη να κυκλοφορουν τα ανηλικα στο δρομο,ε?

Ο Ζουλης ομως,8 χρονων πιτσιρικι,μοναχογιος αναμεσα σε τρεις αδελφες,δε μπορει να βρεθει με τους φιλους του εκτος σχολειου. Αυτος θελει γηπεδο,θελει αλανα,θελει τη μπαλλα να τρεχει μπροστα από τα ποδοσφαιρικα του παπουτσια κι αυτος να τρεχει ξωπισω της,θελει τον κολλητο του να κανουν sleep over όπως παλια και να ξυπνανε αξημερωτα για να φτιαξουν μονοι τους πρωινο,να παλευουν και να κυλιουνται στα χωματα,να ιδρωνουν τα μαλλια τους και να αναβουν τα μαγουλα τους,τι να του πουνε αυτουνου οι περιπατοι με τις αδελφες του και τις φιλες τους?

Δυστυχως για εκεινον (αλλα ευτυχως γενικα) χαλασε το χειριστηριο του Play Station κι ετσι,αντιο Fortnite! Αυτό είναι πολύ καλο,γιατι τον τελευταιο καιρο ο Ζουλης το ειχε παρακανει,σε τετοιο βαθμο που σκεφτομουν να ζητησω τη συμβουλη Παιδοψυχολογου.Δεν είναι τυχαιο που στο Παιδων Αγια Σοφια υπαρχει τμημα απεξαρτησης από τα βιντεοπαιχνιδια-και να που,αυτά που κοροιδευα τα λουστηκα: ελεγα "Εδώ μεσα Play Station ΔΕΝ μπαινει και αυτό το Fortτετοιο θα το παιζετε μονο σε σπιτια φιλων σας" και τελικα ΚΑΙ Play Station μπηκε όταν μας το χαρισε η αδελφη μου (δεν ειχα ιδεα,ηρθα προ εκπληξεως) ΚΑΙ Fortnite κατεβασανε ΚΑΙ κολλημα εφαγε ο γιος μου κλεινοντας μαλιστα ένα Σαββατο,κανονικο 7ωρο σερι με διαλειμμα μονο για κατουρημα και φαι.

Παλι καλα,αυτή η περιοδος δεν προλαβε να κρατησει πανω απο εναμιση μηνα.                                      Με το που ηρθε το δευτερο lockdown (στο πρωτο δεν ειχαμε καν PlayStation) κι ειπα «Παει,θα αποβλακωθει το παιδι,πρεπει να κανω κατι»,τσουπ,χαλαει το τηλεχειριστηριο.

Ειλικρινα δεν ξερω πώς εγινε,υποψιαζομαι ότι μπορει να ηταν και δακτυλος γιαγιας που κατά καιρους του πεταγε ατακες τυπου «Ξεκολλα πια,θα το χαλασω το ρημαδι,θα ξηλωσω τα καλωδια!» και που γενικα τα κανει κατι τετοια αμα δει ότι δεν πιανει η ευθεια οδος-και φυσικα όταν τα κανει δεν τα παραδεχεται. Αλλα αυτή τη φορα επραξε ορθως κι ακομη κι αν μου ομολογουσε τη φυσικη αυτουργια,παλι μπραβο θα της ελεγα.

Το πιο εντυπωσιακο όμως είναι το άλλο: ο Ζουλης δεν αντεδρασε καθολου ασχημα.Περιμενα γκρινια και στερητικο,περιμενα ατακες όπως «Δε με νοιαζει που είναι κλειστα τα μαγαζια,βρες μου άλλο!» (ευτυχως δεν ξερει ότι μπορουμε να παραγγειλουμε online και δε θα το μαθει) κι όμως κοντρα σ΄όλα αυτά ο μικρος απλα σηκωσε του ωμους και στραφηκε σε αλλα ενδιαφεροντα.Απιστευτο!

Εδω και πεντε μερες που εχει χαλασει αυτό το μαραφετι και δεν παιζει Fortnite,δε θα είναι υπερβολη να πω πως εχει ξαναβρει τον παλιο εαυτο του-παιζει ποδοσφαιρο στο σαλονι,ερχεται για περπατημα ή για ψωνια,χαζευει κανεναν αγωνα στο Youtube,τσακωνεται με τις αδελφες του,πειραζει τη Μαγια,ξαναανακαλυπτοντας την ηδονικη χαρα του να τσιγκλας το μικροτερο αδελφακι σου,μια χαρα που βιωσα στο επακρον στην παιδικη μου ηλικια. Με βοηθησε να της φτιαξουμε και "πριγκηπικο κρεβατι" χρησιμοποιωντας κατι παλιες κουρτινες.Οι αποψεις διιστανται για το αποτελεσμα,εμενα μου θυμιζει λιγο ανατολιτικο οντα,οι υπολοιποι λενε οτι μοιαζει με καρακιτσατο τσαντηρι,ε,αφου της Μαγιας της αρεσε και αισθανεται "βασιλισσα και νεραιδα" καθως λεει,εμας μας περισσευει.

Η Φιλιππα,από τη μερια της,μετραει αντιστροφα τις ωρες για να ξανανοιξει το τμημα της που εκλεισε λογω κρουσματος.Καλως εχοντων των πραγματων,το κουδουνι θα ξαναχτυπησει γι΄αυτους τη Δευτερα που μας ερχεται.Αυτο δε με εκπλησσει: η Φιλιππα λατρευει το σχολειο.Λατρευει την παρεα.Και νομιζω πως ειναι αμοιβαιο.Ποιος θα το φανταζοταν ότι αυτό το παιδι που στην Πρωτη Δημοτικου δεν εμπαινε στην ταξη κι εκλαιγε και χτυπιοταν,θα εφτανε καποτε να θελει σαν τρελλο να γυρισει στο σχολειο.

Το ξωτικο μου…που κλεινει,κιολας,σε τρεις μηνες τα 11.Κοπελιτσα πια κι αυτή.Το τρελλοπαιδο μου.

Καποτε στα τελη της Πρωτης Δημοτικου μου ζητησε να ξυρισει το κεφαλι της μοικανα και να τα βαψει μπλε.Της ειπα οτι δικο της ειναι το μαλλι,ο,τι θελει θα το κανει αλλα πρωτον δε θα ειναι και πολυ καλο να παει ετσι στο σχολειο και δευτερον να το σκεφτει καλα γιατι αυτο που θελει ενα χρονο να ξαναμακρυνει θελει μολις ενα δευτερολεπτο για να κοπει.Ετρεμα μηπως μου πει "δε με νοιαζει" αλλα το ξανασκεφτηκε και δηλωσε οτι θελει να ξυρισει μονο τη μια μερια-και την αφησα.                              Σοκαριστηκε οταν ειδε το αποτελεσμα στον καθρεφτη του κομμωτηριου-ευτυχως η εμπειρη κομμωτρια,αφου συνεννοηθηκε μαζι μου με τα ματια,ειχε προνοησει να της αφησει μια μεγαλη φραντζα πανω απο το ξυρισμενο σημειο κι ετσι το καλυπτε μια χαρα μεχρι να ξαναμεγαλωσει το μαλλι.Εκτοτε δεν ξανακουρευτηκε.Ποτε.Κι εχουν περασει τεσσερα χρονια.

Λιγο μετα περασε τη φαση με τα ποδοσφαιρικα ρουχα.Το τι στολες Φορτουνη και Νειμαρ και Μεσσι εχει βαλει αυτο το κοριτσι...σε σημειο που σκεφτομουν αν το σαλεπι που επινα μετα μανιας πριν μεινω εγκυος σ΄αυτην,το οποιο υποτιθεται πως ειναι το παλιο,παραδοσιακο "σερνικοβοτανο",ειχε κανει τη δουλεια του με...εναλλακτικο τροπο.

Αλλα περασε κι αυτο.Τωρα φοραει ποδοσφαιρικα μονο στο γηπεδο.Ειναι πια κοπελιτσα.                        Ενα κοριτσι οχι σαν ολα τ΄αλλα,δε θα ειναι ποτε ενα συνηθισμενο κοριτσι. Ειναι ενας θηλυκος Χακελμπερι Φιν.Μια ψυχαρα.Κι ακριβως επειδη δεν καταπιεστηκε ποτε και μεγαλωνει με ελευθερια,εχει μεσα στην εκκεντρικοτητα της μια αξιοθαυμαστη εσωτερικη πειθαρχια κι εναν σεβασμο στους αλλους και μια ισορροπια που τα θαυμαζω.Τα θαυμαζω επειδη πηγαζουν απο την ψυχη της και δεν της επιβληθηκαν-να λοιπον που δεν τα καταφερα τοσο χαλια ως γονιος.Καμμια φορα σκεφτομαι οτι την ευγνωμωνω που με επελεξε να τη φερω στον κοσμο.Αμεσως μετα σκεφτομαι οτι αυτο ισχυει για καθε παιδι και καθε μητερα.Μετα σκεφτομαι οτι ακουγεται πολυ "εναλλακτικο" και new age.Και τελικα σκεφτομαι οτι δε με νοιαζει πώς ακουγεται,με νοιαζει αυτο που νιωθω.

Με συγκινησε προχτες η ατιμη. Ειχε αποκοιμηθει ο Ζουλης στον καναπε χωρις να προλαβει να κανει όλα του τα μαθηματα για την επομενη-του ειχαν μεινει κατι φυλλαδια στη Γλωσσα,εκ των οποιων τελικα ειχε να κανει μονο το ένα αλλα αυτος πριν αποκοιμηθει μουρμουραγε και γκρινιαζε ότι τα εχει όλα μαζι.

«Τον καημενο το Ζουλη» μου λεει καποια στιγμη η Φιλιππα «θα πρεπει να ξυπνησει το πρωι να κανει εφτα φυλλαδια Γλωσσας.Θα τον πιασει αγχος,θ΄αργησει και στο σχολειο.Ρε μαμα,σκεφτεσαι αυτό που σκεφτομαι?»

«Τι σκεφτεσαι?» τη ρωταω.

«Να του τα κανω εγω τωρα.Τι λες?»

Με εξεπληξε.Ηταν αργα το βραδυ,βεβαια αυτή δε θα πηγαινε σχολειο την άλλη μερα αλλα και παλι…

Ηξερα πως δεν ηταν σωστο.Δε μ΄αρεσει να ξεγελανε τους δασκαλους-κι ας εχω κανει απειρα σκονακια στη ζωη μου.Οχι,δεν ηταν σωστο.Αλλα την εβλεπα ότι ηθελε πραγματικα να τον βοηθησει.Τον αγαπαει παρα πολυ.Πλακωνονται στο ξυλο σα να παιζουν κατς,ομως οποιος τολμησει να πειραξει εστω και τριχα του εχει να κανει μαζι της.Οπως κι οποιοσδηποτε πειραξει καποιον πιο αδυναμο.Δεν τα σηκωνει αυτα η Φιλιππα.

Σκεφτηκα να την αφησω να το κανει-και ας επαιρνα τηλεφωνο την άλλη μερα να εξηγησω στη δασκαλα του μικρου την αληθεια

«Ακου» της λεω «μην του τα γραψεις εσυ πανω στα φυλλαδια γιατι πρωτον θα τσαντιστει και θα τα σβηνει το πρωι και δευτερον θα είναι πασιφανες: είναι αδυνατον να μιμηθεις τα γραμματα του Ζουλη,που θελουν αποκρυπτογραφηση και δραμαμινες για να διαβαστουν.Ο τυπος γραφει σα γιατρος πριν την ηλεκτρονικη συνταγογραφηση!»

«Θα του γραψω τοτε αναλυτικα τις απαντησεις σε ένα άλλο χαρτι κι ας εχει το πρωι μονο να τις αντιγραψει στα φυλλαδια» μου ανακοινωσε-και στρωθηκε αμεσως στη δουλεια. Ουτε κι εγω δεν ξερω ποση ωρα του τα εγραφε,με υποσημειωσεις για το που πρεπει να γραψει τι,σε ποια ασκηση και τα σχετικα.Το πρωι του τα ειχε ολα ετοιμα,στο τραπεζι της κουζινας.

Η Φιλιππα. To παιδι-σαντουιτς,όπως λενε τα δευτερα αναμεσα σε πολλα,που αντι να ακολουθησει την πορεια του μεσαιου που συνηθως περναει απαρατηρητος,αποφασισε να γινει η καλοκαρδη θυελλα.

Καποτε,θα ηταν τεσσαρων χρονων,καθομασταν διπλα-διπλα και βλεπαμε παιδικα και ξαφνικα γυριζω και της λεω: "Φιλιππα,ξερεις ποια θα ηθελα να ειμαι αν δεν ημουν η Μυρτω?" "Ποια?" μου κανει με τα ματια προσηλωμενα στη Ντορα τη μικρη Εξερευνητρια. "Εσυ" της απανταω.Και βλεπω τα ματια της να δακρυζουν και το χαμογελο να φτανει μεχρι τα αυτια της ενω ακομη κοιτουσε τη Ντορα και αξαφνα γυρναει και μου κανει μια αγκαλια,μα μια αγκαλια-κι ηταν μονο τεσσαρων.

Το ξωτικο,σαν το σκουφι που φοραει στα καλαντα.

Καποτε της εγραψα κατι στιχακια στ΄Αγγλικα.Ετσι μου βγηκε,στ΄ Αγγλικα.Δεν ξερω γιατι.Ελπιζω μονο να μην εχει πολλα συντακτικα και γραμματικα λαθη-ειπαμε,ποιητικη αδεια αλλα μη «σφαζουμε» και γλωσσες αλλωνων…

Λεω λοιπον να κλεισω αυτή την αναρτηση με αυτά τα στιχακια κι ας την ξεκινησα με εντελως άλλο θεμα,για τα Webex και τις γιορτες,για τα καραντινομαγειρεματα και «ολ΄αυτά που δε θα δω» που λενε και τα Διαφανα Κρινα-άλλη κομματαρα,να θυμηθω να το τραγουδησω αυριο που θα φτιαξω μακαρονια σουφλε.Ναι,τελικα αυτη ειναι μια αναρτηση ελευθερων συνειρμων,και μας χρειαζονται τετοιοι για να την παλεψουμε σ΄αυτους τους καιρους.Νομιζω πως ξετυλιγουν το εσωτερικο μας κουβαρι και κανουν τα πραγματα λιγοτερο δυσβασταχτα.

Οπως και να ΄χει δεν το τελειωσα ποτε αυτό το «ποιηματακι» για τη δευτεροτοκη μου,το εχω αφησει ανολοκληρωτο. Καποια στιγμη θα ΄ρθει μονο του στη σκεψη μου και θα ολοκληρωθει εκει που δε θα το περιμενω, συναρπαζοντας με όπως κι αυτή για την οποια γραφτηκε.

Και παει καπως ετσι :

Not the first who called me “mom”

Not my one and only son

Not my last baby so far

Yet there’s something else you are

Never thought that I, myself,

I would give birth to an elf

Never thought you could be true,

That I ‘d meet someone like you…