ΜΕΣΑ,ΞΑΝΑ

 

Λυπαμαι που η αναρτηση αυτή ξεκιναει με τη λεξη «λυπαμαι.»

Αλλα αυτό ακριβως είναι η αληθεια μου αυτή τη στιγμη,αυτές τις μερες:                                                   μια σιγανη,σιωπηλη,υφερπουσα λυπη.

Λυπαμαι που ξαναζουμε τη μερα της Μαρμοτας,με όλα οσα αυτό συνεπαγεται για τον καθενα ξεχωριστα και για ολους μαζι,σε επιπεδο πανανθρωπινο.

Λυπαμαι κατ΄αρχην που τα παιδια μου,τα παιδια μας,θα ξανακλειστουν μεσα και θα βουλιαξουν παλι στον καναπε αγκαλια με το Fortnite και το Instagram-τουλαχιστον υπαρχει και το ρημαδοΤικΤοκ        και σηκωνονται για να κανουν και κανενα χορευτικο και να το ανεβασουν. 

Λυπαμαι που σταματησαν και παλι οι εξωσχολικες δραστηριοτητες,που θα χασουν παλι τις βολτες τους,την ελευθερια τους.Θα αρχισουν παλι οι διαφορες συμβουλες και αρθρα για το «Πώς να περασετε δημιουργικο χρονο στο σπιτι με χειροτεχνιες,κεντημα και κατασκευες» που θα με κανουν να νιωθω για άλλη μια φορα αχρηστη μανα που τα παιδια μου δεν προκειται να ενδιαφερθουν για κατι απ΄αυτά. Το πολυ πολυ να ασχοληθει για κανενα εικοσαλεπτο η τριχρονη Μαγια.                                          Τα αλλα τρια,αντε να βοηθησουν σε κανενα μαγειρεμα (παμε παλι τουρτες και ψωμια,ολοι μαζι!) και να ξαναχωθουν μετα στα κινητα και τις οθονες.                                                                                            Δεν αγαπουν και το διαβασμα εξωσχολικων,δυστυχως.Θα πρεπει να τα τραβολογαω με παρακαλια για να βγουμε για ποδηλατο και περπατημα,μιας και το δελεαρ της virtual reality ειναι πανισχυρο.

Λυπαμαι που οι μαθητες θα χασουν παλι τη σειρα τους-δεν είναι αμελητεο αυτό,τα αποτελεσματα του θα φανουν ξεκαθαρα τα επομενα,μετα-Covid χρονια (θα υπαρξουν τετοια?) κι ας μην ημουν ποτε          η μαμα που πιεζε τα παιδια της να διαβασουν.

Πανω που η Ελπιδα ξεκινησε το Γυμνασιο,πανω που αρχισε να γνωριζει καινουρια παιδια,που αρχισαν οι πρωτες ζυμωσεις στο νέο της τμημα,που αρχισε να μου λεει για τον ταδε ή τον δεινα συμμαθητη και καθηγητη της,που αποφασισε πως της αρεσει η Οδυσσεια και η Βιολογια,που αρχισε να χαιρεταει καινουρια ατομα στο δρομο,αυτό κοβεται.Τα ονοματα καθηγητων που μου αναφερει κατά καιρους και που προσπαθω να θυμαμαι ποια είναι των Αρχαιων και ποιος των Μαθηματικων,φαινεται πως για φετος θα μεινουν μονο ονοματα.                

Γυμνασιο γιοκ λοιπον,για ένα μηνα.Και βλεπουμε.Τουλαχιστον δεν κλεινουν τα Δημοτικα προς το παρον.

 Λυπαμαι που θα χωριστουνε από το παρεακι τους ξανα και θα μιλανε παλι μεσα από μια οθονη.Αναγκαστικα.Τουλαχιστον θα μιλανε.Φτασαμε στο «τουλαχιστον».                                                Αν το πεις,αν το σκεφτεις,αν το γραψεις πολλες φορες,στο τελος ξεχνας τι ακριβως σημαινει.          Οπως σιγα σιγα θα ξεχασουμε πώς ηταν πριν τις μασκες,πριν τα αντισηπτικα,πριν τον ιο.                    Θα ξεχασουμε την ανθρωπινη μυρωδια,την επαφη δερμα με δερμα.Ολα μονο εικονα-εικονικα.

Λυπαμαι που τελικα εκει οδευει το πραγμα: τα παντα ηλεκτρονικα,ψηφιακα,απροσωπα,                      με αποστασεις.Που δε θα αγγιζομαστε,δε θα αγκαλιαζομαστε,δε θα βλεπουμε χαμογελα αλλα ευφανταστες σταμπες στις μασκες που μας προστατευουν.

Που φτασαμε οριστικα να αντιμετωπιζουμε ο ενας τον αλλον ως πιθανο φορεα δεινων και ιων,που μας βγαινει πλεον "φυσικα" το να χαιρετιομαστε με αγκωνιες (τι γελοιο!) και να κανουμε δυο-τρια βηματα πισω οταν θεωρησουμε οτι ο αλλος μας παραπλησιασε.Που οι ταμπελες “physical distancing” είναι πια περισσοτερες κι από τις “no smoking area”.                          

Και δωστου ξανα μανα ψηφιακη ταξη,τηλεεκπαιδευση,δωστου ξανα τηλεεργασια,τηλεδιασκεψη,τηλεοραση και καναπες.Ολα τηλε-απο μακρια κι αγαπημενοι.

 Καμερουλες (κατά το «καμαρουλες») μια σταλια,οπτικες ινες και ηλεκτρομαγνητικα κυματα παιρνουν την εικονα σου και τη μετατρεπουν σε ψηφια,σε πιξελς-εντυπωσιακο αλλα δε θελω άλλο,που να παρ΄η οργη!  Δε γινεται αλλιως-αλλα εχω δικαιωμα να αγανακτησω,ε?                                               

Δε θελω να με καταγραφουν σε ένα κομπιουτερακι ότι μπηκα ή βγηκα από το καταστημα οι ερμοι οι σεκιουριταδες,δε θελω να πρεπει να ξανακατεβασω Zoom και Skype και Webex για να κανουν τα παιδια μου τηλεμαθημα-κι όχι μονο επειδη κανουν τα υπολοιπα προγραμματα του υπολογιστη να σερνονται και να κολλανε.Αλλα και γι΄αυτο!

Η Ελπιδα μου ανακοινωσε σημερα το πρωι ότι βγηκε και κουμπι «Σηκωνω χερι» στο Skype για την εικονικη ταξη,ενα κουμπι που θα αντικαταστησει το κλασσικο «Κυρια!Κυρια!Να πω?»

Παει πια το χερι σε υπερεκταση να χτυπιεται,και το ποδι ετοιμο να σκαρφαλωσει στο θρανιο όταν εχεις διαβασει πολύ καλα την Ιστορια αλλα μονο εσενα δεν εχει βαλει να πεις.                                             Θα πατας το κουμπακι σου και ηρεμα,σιωπηλα και κοσμια η δασκαλα θα καταλαβαινει ότι θες να σε σηκωσει για μαθημα.                

Το ιδιο κουμπακι για ολους.Το ιδιο χερι.                                                                                                    Κι όμως,το κανονικο χερι,το σαρκινο,είναι το καθενα τοσο μοναδικο!Ο σεμνος,τυπικος μαθητης το σηκωνει κομψα,αθορυβα,με τον αγκωνα προτεταμενο,η παλαμη προς τα μεσα,τα δαχτυλα διπλωμενα και μονο ο δεικτης να προεξεχει-γνωριζει πως δε χρειαζεται να το διατυμπανιζει:ολοι ξερουν πως ξερει.             

Θυμαμαι στο Δημοτικο εκανα φιλοτιμες προσπαθειες να σηκωνω χερι με αυτόν τον τροπο,λες κι αυτό από μονο του θα με κατετασσε στις «καλες μαθητριες».                             

Ο παρορμητικος σαν τη Φιλιππα,ο κλασσικος «αιματωδης τυπος του Ιπποκρατη»,κοπανιεται ολοκληρος,σηκωνει και τα δυο,ενιοτε σηκωνεται κι ολοκληρος και διαμαρτυρεται «Εγω!Εγω,κυρια!» μεχρι να αναγκαστει η δασκαλα να του δωσει το λογο-δε θα την αφησει ησυχη αλλιως.

Αυτος που ξερει μαθημα αλλα ψιλοβαριεται να πει,όπως συνηθως ο λιγομιλητος Ζουλης,το σηκωνει ετσι,για τα ματια του κοσμου,ο βραχιονας ακινητος,ο καρπος λιγο να κουνιεται αλλα όχι και πολύ,κι αν μας δει και μας σηκωσει ok,αν δε μας δει κλαιν μαιν.       

Ο αδιαβαστος ή αυτος που «ξερει και δεν ξερει αλλα μπορει και κατι να θυμαται αλλα τελικα μπορει και οχι» το σηκωνει δειλα,ετσι που να μη φαινεται ξεκαθαρα αν θελει να πει μαθημα ή να ξυσει το κεφαλι του.

Είναι τοσο ξεχωριστος ο τροπος κάθε παιδιου,οσο ξεχωριστο είναι και το κάθε χαμογελο.                Παει το χαμογελο,οπου να ΄ναι παει και το χερι.Εικονικο κι αυτο,πλεον.

Λυπαμαι,επιπλεον,γιατι δε θελω να με θερμομετρουν για να μπω καπου.Η θερμοκρασια μου είναι δικο μου θεμα!Κι αφου φοραω τη ρημαδομασκα ως οφειλω,γιατι στο καλο πρεπει να σταθω μπροστα από το ηλεκτρονικο μαραφετι που θα στοχευσει στο κουτελο μου και θα γραψει σε μια οθονη 36,8 ή 36,9 -που ολο 36,9 μου εβγαζε μεχρι προτινος και να λεω τι γινεται με μενα,γιατι σε ολους δειχνει 36,2 και 36,6-«Εισαι θερμη γυναικα εσυ!» μου ειπε ενας νοστιμουλης σεκιουριτυ μια μερα και εκτοτε το αποδεχτηκα,ε δε βαριεσαι,αφου ειμαι θερμη κι αφου με αφηνουνε να περναω με τη θερμοκρασια που εχω,ας είναι.                                                                                                                                          Αλλα ειλικρινα αναρωτιεμαι ποιο το νοημα της θερμομετρησης αφου φοραμε μασκες και κατά ποσο αποτελει ή όχι καταπατηση προσωπικων δεδομενων ολο αυτο.

Εντωμεταξυ αν το καλοσκεφτεις,οπου να ΄ναι θα φαληρισουν οι εταιριες που βγαζουν κραγιον και θα πλουτισουν αυτές που βγαζουν όχι μονο μασκες (αυτές πλουτισαν ηδη) αλλα και μάσκαρες και σκιες ματιων-τι να το κανεις το κραγιον πια αφου δε θα το δει κανεις? Και γιατι να βαφτεις πια? Για να πας που? Για κωδικο 2 ή για 6?                                             

Ολη η κατασταση μου θυμιζει τις εποχες που ημουν λεχωνα,ειδικα στη μεγαλη μου κορη που τηρησα ευλαβικα το 40ημερο και όταν ξαναβγηκα (για να παρω κιμα) μου φαινοταν ότι ξαναγνωριζα τον κοσμο.Και θυμαμαι κι αυτό που μου ελεγε η κολλητη μου όταν γεννησε το πρωτο της παιδι: «Χτενιζομαι,βαφομαι και βαζω τη μποτα με το τακουνι για να παω που?Στο Βασιλοπουλο για γαλατα και παμπερς!» Αυτα ηταν για 40 μερες Ναταλακι,και τα καναμε επειδη θελαμε-αντε κι επειδη μας τριβελιζαν οι μαναδες μας.Τα τωρινα ουδεις γνωριζει ποσο και για ποσες φορες θα τα υποστουμε επειδη μας τα επιβαλλουν και επειδη ετσι πρεπει,δεν αντιλεγω,για το κοινο καλο...

Ειπαμε,η μερα της Μαρμοτας,σε πολλα επιπεδα.                                                                        Τουλαχιστον με τη μασκα δε θα σε καταλαβαινει και κανεις αν στην εχει δωσει και μιλας μονος σου στο αυτοκινητο (βολευει κι εμενα που οδηγαω τραγουδωντας) ή αν εχεις χαλια δοντια.                            Θα ελεγα κι αν εχεις φαει ενα σκασμο τζατζικι αλλα ετσι κι αλλιως κανεις δε θα σε πλησιασει τοσο πολύ για να το μυρισει.Ας κανουμε μια εστιαση στα θετικα-τωρα που η εστιαση περναει τη μεγαλυτερη της κριση-παει και το τζατζικι με χωριατικη και οι πατατες τηγανιτες με φετα λαδοριγανη στο ταβερνακι της γειτονιας...

Λυπαμαι για τη φραση "απαγορευση κυκλοφοριας"-μου κανει ασχημους συνειρμους,με παει λιγο σε εποχες που δεν ειχα γεννηθει αλλα εχω διαβασει γι΄αυτές,εχω ακουσει διηγησεις,και με φοβιζουν.      Και νομιζω ότι το ρημα «φοβαμαι» είναι πολύ χειροτερο από το «λυπαμαι».                                         Φοβαμαι για τον πατερα μου που εχει κανει εγχειριση ανοιχτης καρδιας πριν χρονια-φοβαμαι σχεδον οσο εκεινη τη μερα που την εκανε και που κατεβηκαμε καποια στιγμη με τη μανα μου και τον αδελφο του να ρωτησουμε πώς προχωραει η επεμβαση και βγηκε ενας νοσοκομος με σκουφακι που ειχε πανω τον Μικυ Μαους και μας ειπε "Ολα προχωρανε καλα,εχουμε περασει στην εξωσωματικη λειτουργια..." Για μερικα λεπτα αναρωτιομουν τι στο καλο εννοει κι αν μπερδεψε τον πατερα μου με καποια κυρια που εκεινη τη στιγμη εκανε εξωσωματικη γονιμοποιηση,μεχρι που καταλαβα και τοτε φοβηθηκα ακομη περισσοτερο-ενα μηχανημα ειχε αναλαβει το ρολο της καρδιας του κι επαιρνε ολο το αιμα και το στριφογυριζε σε κατι καρουλια και το ξαναγυρνουσε στο σωμα του την ωρα που η καρδια του ηταν παγωμενη και την ακουμπουσαν νυστερια,η καρδια του,η καρδια του πατερα μου,κι ο φοβος,το δεος ηταν τοσο μεγαλα που αναγκαστηκα να καθισω καταχαμα εξω στο πεζοδρομιο για να το εμπεδωσω,κι ημουν τεσσαρων μηνων εγκυος στη Μαγια-ηταν τοσο τρομαχτικο που ενιωθα σα να μη χωραω μεσα στο ιδιο μου το σωμα.Ασχημο πραγμα ο φοβος.

Τον νιωθω λιγο και τωρα-οχι οπως τοτε βεβαια,δεν ειναι τοσο οξυς αλλα ειναι αργος,βασανιστικος,αυξανομενος.Φοβαμαι ολα αυτα που θα γινουν για εμας,χωρις εμας.

Σκεφτομαι να παρω τη Φιλιππα,το πιο τρελλιαρικο από τα παιδια μου και το μονο με το οποιο ταιριαζω απολυτα σε ιδιοσυγκρασια,και να παρανομησουμε.                                                                                Να βγουμε εξω να περπατησουμε μεσα στη νυχτα,μετα τις 9 και χωρις SMS,να βλεπουμε περιπολικο και να κρυβομαστε,να ξεγλυστραμε πισω από σκιες και θαμνους,να ρισκαρουμε. 

Χα! Δεν ειπα πως θα το κανω-ειπα πως ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ να το κανω.Μπορει και να το κανω.

Μπορει και οχι.Παντως κανεις δε θα το μαθει αν τελικα το κανω.Μονο εγω κι εκεινη.

Ετσι κι αλλιως η σκεψη είναι ελευθερη,δεν υποκειται σε περιορισμους κι απαγορευσεις κυκλοφοριας-ακομη. Λυπαμαι που γραφω αυτό το «ακομη». Αλλα ετσι είναι. Οχι ακομη.

Λυπαμαι που πανω που οι μεγαλες μου κορες αρχισανε να κυκλοφορουν μονες τους,με την παρεα τους χωρις γονεις,στη γυρω περιοχη,πανω που χαρηκαν τις κατακτησεις της ανεξαρτησιας που συνεπαγεται το μεγαλωμα,θα αναγκαστουν να τις στερηθουν-και δεν ξερουμε για ποσο.                                  Λυπαμαι λιγο λιγοτερο (εως ελαχιστα,αλλα δε μπορω να πω πως δε με αγγιζει) για ολους αυτους που με κατεκριναν,εμενα και τη μαμα της φιλης της δευτερης κορης μου που «αφηνουμε τα 10χρονα,παιδια Πεμπτης Δημοτικου,να βολταρουν και να φευγουν μονα τους στο σχολασμα.»                            

Λυπαμαι καπως περισσοτερο που ενας καλος φιλος και συμμαθητης της Φιλιππας της ειπε «Η μαμα σου δε σε αγαπαει αρκετα,γι΄αυτό σε αφηνει να πηγαινεις μονη σου βολτες.» Λυπαμαι περισσοτερο γιατι συμπαθω και εκτιμω πολύ τη δικη του μαμα-και δεν πιστευω πως αυτό που ειπε το σκεφτηκε μονος του.                                                                                                                                       

Λυπαμαι που αναγκαστηκα να εξηγησω στην κορη μου (γιατι ποτε δεν ξερεις πώς «γραφουν» καποιες ατακες τριτων στην ψυχη των παιδιων) ότι την αφηνω όχι φυσικα γιατι δεν την αγαπω αλλα γιατι μου το ζητησε,γιατι την εμπιστευομαι,γιατι θελω να είναι ελευθερη και να μεγαλωσει όπως εγω,και φυσικα,επειδη εχει και τη μεγαλη της αδελφη που είναι σχεδον 13 πλεον και ξερει τα κατατοπια. Λυπαμαι που ανησυχησα ότι μπορει,στιγμιαια εστω,η Φιλιππα να σκεφτηκε ότι ο φιλος της εχει δικιο.

Λυπαμαι και για την κυρια που δεν την ξερω καν παρα μονο φατσικα (και στο «φατσικα» θα παραμεινω),που επιασε την άλλη μαμα,της φιλης της κορης μου,και της ειπε ότι η δικια της 8χρονη κορη αναρωτιεται βλεποντας τα κοριτσια μας στο δρομο αν «είναι φυσιολογικο που τα αφηνουν οι γονεις τους.» Ε,ρε αναγκη που την εχει ο κοσμος να ασχολειται με τις ζωες των αλλων!                   Why don’t you mind your fu*%^ng own business, lady?

Λυπαμαι επισης που η κατασταση αυτή αποκαλυπτει χαρακτηρες,όπως και κάθε κριση.                      Και δυστυχως δεν αποκαλυπτει μονο τους νευρωτικους.Ουτε τους κουτσομποληδες-ενταξει,αυτοι αποκαλυπτονται κι από μονοι τους διοτι το κουτσομπολιο πολλοι αγαπησαν,τον κουτσομπολη ουδεις.                                                                                                                                                     Τωρα αποκαλυπτονται και οι επικινδυνοι.Αποκαλυπτονται και οι κακοψυχοι,οι κουτοπονηροι,            οι μικρονοικοι,που πριν καπως μπορει να την σκαπουλαραν και να τους περνουσες και λιγο για γραφικους,και λιγο για χαριτωμενους. Όμως όχι,τωρα ξεγυμνωνονται χαρακτηρες.

Διοτι δε μπορει να σκαει κρουσμα Covid στην ταξη της δευτερης κορης μου και να υπαρχει μεριδα γονεων που δεν ενδιαφερεται αν είναι καλα το παιδι που είναι θετικο  αλλα να ασχολειται μονο με το ΠΟΙΟ παιδι είναι.Δε μπορει να σκανε τηλεφωνα και να αλληλοπλευριζονται στα πεζοδρομια προσπαθωντας να μαντεψουνε δια της ατοπου απαγωγης ποιο παιδι είναι.Τι σημασια εχει το ονομα,αληθεια?                                                                                                                                         Και δεν μπορει το κρουσμα να είναι σε τμημα της Πεμπτης Δημοτικου και γονεις της Τριτης,ας πουμε, να ξεσηκωνονται για το αν υπαρχει στην ταξη τους αδελφακι παιδιου από το τμημα που εκλεισε κι αν ναι ποιο είναι και αν θα κανει Covid test.                                                                                                 Και ελα που η καμπανα χτυπαει για εμας: ο Ζουλης παει Τριτη κι είναι αδελφος της Φιλιππας.                                Και ελα που αρχιζει μετα η απολυτη παραφιλολογια (ερημην μου,εξυπακουεται) για το αν θα παω την κορη μου για τεστ,και αν ναι γιατι να μην παω και το γιο μου,και πωπω τι συμφορα που ο Ζουλης καθισε προχτες με το ταδε παιδακι στην ταξη,και αν είναι φορεας μεσω της αδελφης του που μπορει  να είναι φορεας μεσω του παιδιου που είναι θετικο,τοτε τι και πώς και γιατι και απαπα και τρεχα γυρευε…Κι όλα αυτά,κλασσικα,με τηλεφωνακια,κουτσομπολακια,πηγαδακια.

Λυπαμαι λοιπον,κατά συνεπεια,που φτανω στο σημειο να εχω αρνητικα συναισθηματα για αλλους ανθρωπους,ανθρωπους που κατά πασα πιθανοτητα θα συμπορευτω για χρονια μιας και τα παιδια μας ετυχε να είναι συμμαθητες,λυπαμαι που το αγορι μου,που δεν εχει απασχολησει κι ενοχλησει ποτε κανεναν,εγινε εστω και για λιγο,στοχος κουτσομπολιου ως «το αδερφακι του παιδιου που στο τμημα του υπηρξε κρουσμα»,λυπαμαι που για άλλη μια φορα αναγκαστηκα να κανω τη συγκριση μεταξυ των γονιων στις ταξεις της Ελπιδας και της Φιλιππας και των γονιων της «φουρνιας» του Ζουλη-μια συγκριση ανομοια που σαφως θα αδικουσε τους δυο πρωτους.

Και θα μου πεις σκασιλα σου,δεν είναι φιλοι σου,δεν είναι παρα acquaintances όπως πολύ σωστα το περιγραφει για άλλη μια φορα η Αγγλικη γλωσσα.Και δεν ειμαι πια ουτε στην ηλικια ουτε στη φαση να θελω να ειμαι φιλη με ολους,συμπαθης σε ολους,μεσα σε όλα-αυτή είναι μια φαση εντελως last year για μενα,για να μην πω last decade.                                                                                                          Στα 41 μου,ηλικια που δηλωνω χωρις φοβο αλλα με ολο το παθος που συνεπαγεται (γεια σου Ριτα!) ομολογω πως δε με ενδιαφερει καθολου να ειμαι αρεστη στους πολλους.

Σπανια πλεον μπαζω καινουριους ανθρωπους στη ζωη μου,εχω την κολλητη μου και τους πολύ κοντινους καρδιακους μου φιλους και ειλικρινα,δε με ενδιαφερουν τα κολλητηλικια με κανεναν αλλον πλεον γιατι πολύ απλα ειμαι απολυτα πληρης σε αυτόν τον τομεα.                                                        Με ενδιαφερει μονο στο μετρο που ακουμπαει τα παιδια μου-αν γινομαι κατανοητη.

Γενικα με θλιβει που αυτή η κωλοκατασταση επηρεαζει τα παιδια,με θλιβει το γεγονος ότι με το που ανακοινωθηκε ότι υπαρχει κρουσμα στο τμημα της Φιλιππας και πως το τμημα κλεινει,οι μαθητες αρχισαν να κλαινε γιατι άλλο ειχε ερθει σε επαφη με τον παππου του και φοβοταν μην του μετεφερε τον ιο,άλλο ειχε αγκαλιασει τη γιαγια του κι αγχωθηκε,άλλο σκεφτοταν οτι ισως ειναι κι αυτο θετικο και χρειαστει να μπει σε καραντινα...Δηλαδη,ok,αλλο να μαθαινουν υπευθυνοτητα και να προσαρμοζονται στην κατασταση και τους κανονες κι αλλο να βιωνουν αγχος,ατοφιο,αυθεντικο αγχος. Όχι τα παιδια ρε γαμωτο!

Απ΄την άλλη,είναι ενα θεμα υγειας: δε μπορεις να κατηγορησεις κανεναν γιατι φοβαται-ουτε τους ενηλικες που κανουν σαν τρελλοι.

Στην ταξη του Ζουλη υπαρχει μπαμπας σε ευπαθεστατη ομαδα,ο γιος μου είναι αυτοκολλητος με τον δικο του,μεχρι πριν αρχισουν τα τριψηφια κρουσματα περνουσαν ολη την ημερα μαζι.                          Η μανα με πηρε κλαιγοντας από ανησυχια για τον αντρα της και μου ζητησε να κανω τεστ εστω στη Φιλιππα-και το εκανα.Και είναι αρνητικο,δεν εχει Covid το παιδι.Το εκανα γιατι σεβαστηκα την αγωνια της,είναι ενας ανθρωπος που ειλικρινα εκτιμω και τα αγορια μας είναι σαν αδελφια.                            Και με πηρε τηλεφωνο και μου ειπε ευθεως τι ζητα από μενα.Ηταν η μονη που το εκανε.                    Και θαυμασα ακομη περισσοτερο την κορη μου,που αν και δεν ηθελε να κανει το τεστ και δεν της ηταν καθολου ευχαριστο να νιωσει τη μπατονετα μεχρι το βολβο του ματιου της,αγογγυστα το υπεστη για χαρη καποιου αλλου,που δεν τον ξερει καν.

Ολα τα αλλα,τα πισωπλατα,τα κατινιστικα,τα πιτσι-πιτσι και σουξου-μουξου,ειδικα όταν εμπλεκουν το παιδι μου (υπαρχει μανα που δε θα εκμανει όταν πιανουν στο στομα τους το παιδι της?),όλα τ΄αλλα δε με κανουν μονο να λυπαμαι.Με κανουν και να εξοργιζομαι-και μου είναι φυσει δυσκολο να εξοργιστω.Τοσο δυσκολο,που νομιζω πως αποτελει προβλημα.

Θυμαμαι όταν πηγαινε η μεγαλη κορη μου Κουνγκ Φου,ειχαμε κανει ένα μαθημα γονεις και παιδια μαζι,ετσι για το φιναλε της χρονιας,κι επρεπε να ριξουμε κατι μπουνιες στο δασκαλο Σιφου και μου ελεγε ο αγαπημενος,αξιος προπονητης και παιδαγωγος,ο Σιφου Αποστολης: «Ελα ρε Μυρτω,βαρα με δυναμη,δε θα πονεσω,αφου κραταω το ειδικο μαξιλαρακι,βγαλε λιγη οργη!» και με επιαναν τα γελια και του ελεγα «Δε μπορω σου λεω,δεν εχω μεσα μου οργη,δε μπορω να θυμωσω,ειδικα μαζι σου αλλα και γενικα,δεν το ΄χω!»                                                                                                                              Και τωρα που το σκεφτομαι λυπαμαι και για τη σχολη του Αποστολη που την εχει φτιαξει τελεια και εχει ένα σπανιο μερακι που δεν το βρισκεις συχνα και τωρα αναγκαζεται παλι να κλεισει με αυτή την κατασταση.Λυπαμαι που ανθρωποι με αγαπη και παθος γι΄αυτό που κανουν πρεπει να παροπλιστουν.

Λυπαμαι και για το ποδοσφαιρο του Ζουλη και της Φιλιππας,ειδικα της Φιλιππας που είναι μια μικρη γυναικεια ομαδα που προσπαθει και κανει ο,τι μπορει και τα παει εξαιρετικα καλα στο πρωταθλημα,κι εχει έναν καταπληκτικο  προπονητη το Θαναση (είναι πολύ τυχερα τα Daltons σε αυτό,πεφταν ανεκαθεν σε πολύ καλα χερια) και τωρα θα σταματησουν παλι τις προπονησεις,θα σταματησουν τα φιλικα ματς,κι είναι τοσο τρελλαμενα και τα δυο τους με τη μπαλλα γαμωτο,η Φιλιππα ειδικα βγαζει τοσο παθος στο γηπεδο που η φατσα της,η απιστευτη φατσα της,παιρνει μια θαυμασια εκφραση την ωρα που τρεχει και διεκδικει μπαλλα και σουταρει,αναψοκοκκινιζει,τα ματια της λαμποκοπανε,με πορωνει,ψηλωνω δεκα ποντους όταν τη βλεπω,ποτε θα την ξαναδω αραγε με αυτή την εκφραση?      Γιατι αυτή η ιστορια πληττει τοσο πολύ τη ζωη,την ψυχολογια και την καθημερινοτητα των παιδιων μας,που να παρει? Γι΄αυτό κι αν λυπαμαι…

Λυπαμαι που οι φιλες μου που εχουν το Frolic Stones στην Ερυθραιαμε τα υπεροχα boho χειροποιητα κοσμηματα και αξεσουαρ κλεινει κι αυτο,κι ηταν πραγματικα μια αναπαυλα στην καθημερινοτητα να μπαινεις εκει και να χαζευεις τα πανεμορφα που φτιαχνουν και να μυριζεις αυτη την υπεροχη indie μυρωδια.Ευτυχως εχουν σαιτ τα κοριτσια και θα μπορεσουν να δουλεψουν εστω ιντερνετικα.Θα τις βρειτε αν γκουγκλαρετε Frolic Stones,δεν το γραφω για διαφημιση (το εχω πει οτι διαφημισεις σε αυτο το Blog δε θα υπαρξουν) αλλα γιατι η δουλεια τους ειναι πραγματικα αξιολογη και πρεπει να συνεχισει.

Λυπαμαι που προχτες που πηγα το Ζουληικα και σταματησαμε για μπισκοτα στο Floca, το παιδι στο μπαρ μου ειπε «Παρτε και τα τεσσερα,είναι τα τελευταια,αυριο κλεινουμε.» «Τι,εντελως?» ρωτησα «Δε θα βαλετε delivery και take away?” «Όχι» μου απαντησε «Το κλεινουμε τελειως.»                       Δεν καταλαβα αν εννοουσε «μεχρι νεωτερας» ή «οριστικα».                                                             Ελπιζω το πρωτο.Ποσος κοσμος θα μεινει χωρις δουλεια,ποσες επιχειρησεις γονατιζουν για άλλη μια φορα,ποσοι ανθρωποι που εκαναν με σθενος και αξιοπρεπεια τη δουλεια τους,που ειχαν μικρα μαγαζια,που ειχαν ταβερνακια και ομορφα καφε,που τα εστησαν με κοπο,ιδρωτα,αγαπη και δανεια,ποσοι…        Είναι κι αυτή η φωτογραφια που κυκλοφορει στο διαδικτυο,με τον ιδιοκτητη εστιατοριου καθιστο με σκυμμενο το κεφαλι σε μια από τις μαζεμενες καρεκλες του κλειστου μαγαζιου του,που σου ραγιζει την καρδια.

Λυπαμαι που πολυς κοσμος εχει λαλησει κυριολεκτικα.Γνωστη μου μαμα απο το σχολειο των παιδιων ειχε προσφατα μια πολύ ασχημη εμπειρια όταν σε μια διασταυρωση ενας τυπος νομιζε ότι πηγε να του «χωθει» και να του παρει την προτεραιοτητα.Την ακολουθησε κορναροντας ασταματητα και βριζοντας τη χυδαια,κολλωντας το αμαξι του στο δικο της για να τη φοβερισει.                                                      Η γυναικα αναγκαστηκε να σταματησει και να ζητησει βοηθεια από κατι σεκιουριταδες που τον απεπεμψαν κακην κακως.Τη συμβουλεψαν μαλιστα να περιμενει λιγο πριν ξαναξεκινησει,μην τυχον και της την εχει στημενη πιο κατω και της κανει κακο. 

Μα τους βλεπεις,οδηγουν ολοι σαν τρελλαμενοι,βριζουν με το παραμικρο,γυαλιζει το ματι,είναι ετοιμοι για καυγα,καθωσπρεπει κυριες κανουν σαματα στο σουπερ μαρκετ γιατι τους φανηκε ότι δεν εχει αρκετα μπουκαλια με αντισηπτικο για τους πελατες,γονεις τα βαζουν με διευθυντες σχολειων γιατι τους φανηκε ότι δε χειριστηκαν καλα το ταδε κρουσμα στην ταδε ταξη (κι ας εχουν τηρηθει όλα τα πρωτοκολλα κατά γραμμα),γονεις τα βαζουν με αλλους γονεις γιατι το παιδι τους εβγαλε λιγο τη μυτη του από τη μασκα,τσακωμοι στις ουρες,τσακωμοι στα ταμεια,τσαμπουκαδες στα πεζοδρομια…

Το περασμενο Σαββατο ειδαμε ένα περιπολικο να εχει σταματησει έναν τυπο χωρις μασκα,ο οποιος τριγυρνουσε μαζι με καναδυο αλλους και σταματουσαν κοσμο στο δρομο παρακινωντας τους να βγαλουν τις μασκες επειδη «ολο αυτό είναι μια απατη».                                                                        Του εκοψαν προστιμο και τον αφησαν να φυγει,αυτος απομακρυνθηκε βριζοντας και ξαφνικα τον βλεπω να ερχεται κατά πανω μου απειλητικα και να μιλαει μονος του.                                          Λουφαζω σε μια βιτρινα,με πλησιαζει,μου λεει «Καντε λιγο πιο εκει»,μου ριχνει μια σπρωξια και πριν προλαβω καλα καλα να καταλαβω τι γινεται,εκτοξευει ενα φτυσιμο,μα τι φτυσιμο!Η ροχαλα προσγειωθηκε ακριβως διπλα μου,αν και λογικα πανω μου ηθελε να φτυσει απλα αστοχησε επειδη ηταν ταραγμενος.                                                                                                                                        Η φιλη μου η Ιωαννα που ηταν μαζι ετρεξε αμεσως στο περιπολικο και ενημερωσε για το συμβαν,εγω ειχα σαστισει,τα παιδια της παρεας ειχαν τρομοκρατηθει,ο ανθρωπος προφανως και ηταν «πειραγμενος» - αλλα κοιτα τι μπορει να σου τυχει από το πουθενα κι απ΄το τιποτα.

Λυπαμαι,νομιζω ότι ολο αυτό είναι too much για μενα,για ολους μας.Η ιστορια του Δαυιδ και του Γολιαθ επαναλαμβανεται: ένα τοσο δα αορατο πραγματακι που δεν εχει καν νευρικο συστημα και νοηση (σιγουρα?) εχει καταφερει σε παγκοσμιο επιπεδο ο,τι δεν εχουν καταφερει πυραυλοι και τανκς.

Μονο που αυτος ο πολεμος δε γινεται με σφαιρες.Και δεν εχει και νοημα να κανεις επανασταση κι αντισταση.Και γι΄αυτό είναι πρωτογνωρος,υπουλος,υποχθονιος,εχει κατι το αποκοσμο-κι η λεξη από μονη της είναι πολύ τρομαχτικη.                                                                                                           Νατος παλι ο φοβος.Τη λυπη την αντεχω,μετα απ΄αυτην ερχεται η χαρα,τον φοβο δεν τον θελω,μετα απ΄αυτον ερχεται η απομονωση,η αποξενωση.

Σε προσωπικο επιπεδο, λυπαμαι που από την προηγουμενη καραντινα και μετα εχω αυξησει το καπνισμα κατά πολύ-ειχα καταφερει να το κραταω στα πεντε τσιγαρα τη μερα για πολλα χρονια,αντε το πολύ εφτα όταν εβγαινα εξω,και από τοτε που μας πρωτοεκλεισαν μεσα το εφτασα στα 12,καμμια φορα και 15.                                                                                                                                          Ηλπιζα να καταφερω όχι να το κοψω αλλα εστω να το ξανακατεβασω στα πεντε.Τωρα αυτό δεν προβλεπεται με τιποτα.Δεν παιζει.                                                                           

Αλλοι το ριχνουν στα ποτα,αλλοι στα Ζαναξ,εγω για καποιο λογο βρισκω ανακουφιση από το στρες στον ηχο του αναπτηρα,το φεγγισμα της καυτρας,στη ρουφηξια του καπνου,στο ελαφρυ γδαρσιμο του λαιμου.Βλακεια μου.                                                                                                                        Μ΄αρεσει που κατά τ΄αλλα το ΄χω ριξει στα υγιεινα και στα berries και στα super foods κι απ΄την άλλη του δινω και καταλαβαινει με το καπνισμα.Κι η παρουσα φαση δεν είναι ο,τι καλυτερο για οποιαδηποτε αποπειρα τετοιων αλλαγων.

                                                             

Αναρωτιεμαι αν το γεγονος ότι νυχτωνει νωριτερα κι ότι συντομα η ωρα που καποτε γυρνουσαμε από την παραλια θα είναι η ωρα που μας πιανει το πρωτο χασμουρητο,θα διευκολυνει ή θα δυσκολεψει τα πραγματα. Μπα,μαλλον θα τα διευκολυνει.                                                                                             Θα κουρνιαζουμε,εξω θα κανει κρυο και θα κοιμομαστε νωρις,δε θα είναι αυτος ο ανοιξιατικος/καλοκαιρινος ηλιος μεχρι τις 9 η ωρα που σου φωναζει «Βγες!Βγες να με χαρεις!»- κι εσυ να εχεις απαγορευση κυκλοφοριας...

Γενικα τον αγαπω το Χειμωνα (αν και σ΄αυτή τη χωρα φοβασαι να παραδεχτεις κατι τετοιο,θα σε παρουν για μουρλο),μ΄αρεσει το κρυο,τα πουλοβερ ζιβαγκο,το χουχουλιασμα με απαλες πυτζαμες,τα αναμμενα κερια με κλειστα ολα τα φωτα,η φωτια στο τζακι,η μυρωδια της φυσης όταν είναι νωπο το χωμα,όταν αυτή η ψυχρα περναει μεσα από τις πευκοβελονες και καθεται στα μαγουλα σου και τα ροδιζει,όταν το σκηνικο στο δασος,τα πεσμενα φυλλα,η παχνη, θυμιζουν λιγο θριλερ του Στεφεν Κινγκ.Αλλα αυτος ο Χειμωνας θα είναι διαφορετικος.Βασικα,το μονο που ισως ισχυει είναι ότι,μαλλον,τελικα θα θυμιζει οντως θριλερ του Στεφεν Κινγκ…

Τουλαχιστον (νατο παλι το «τουλαχιστον»,στο τελος θα ξεχασω οντως τι σημαινει) να λεμε και παλι καλα οσοι εχουμε την υγεια μας.Και θα το ξαναριξω στο περπατημα,με χαρτακι κωδικου 6.               Και θα ξαναξεσκαρταρω ντουλαπες.Κι ευτυχως,εχω το Blog μου.                                                       Και-σουπερ ευτυχως- εχω το Μαρινο.                                                                                                   Οπου Μαρινος,ο νεος μου Ψυχαναλυτης-ελατε κουτσομπολες του σχολειου που πιθανον διαβαζετε αυτό το Blog (αν και αποκλειεται) ή θα σας μεταφερθει αυτή η λεπτομερεια,σας εχω βουτυρο στο ψωμι,τη μπομποτα μαλλον,του πρωινου κουτσομπολιου σας: ναι λοιπον,η μαμα του Ζουλη,που εχει αδελφη στο τμημα που ειχε κρουσμα,ναι αυτή που δεν τον πηγε για τεστ,που αφηνει τη 10χρονη και τη 13χρονη κορη της να πηγαινουν μονες τους στο Μολ με το τρενο,που δε ντρεπεται να ξερουν τα παιδια της ότι καπνιζει,κανει Ψυχαναλυση!Τελειο?

Φυσικα και είναι τελειο. Ο Μαρινος «τα σπαει» που θα ελεγαν κι οι κορες μου στην αργκο τους,          οι περισσοτεροι από οσους ξερω θα χαιρονταν ιδιαιτερα μια συνεδρια μαζι του και σχεδον ολοι οσοι ξερω θα επρεπε να το κανουν.Ολοι χρειαζονται εναν Μαρινο στη ζωη τους-ειδικα οσοι νομιζουν πως ΔΕΝ χρειαζονται. Ο τυπος εχει μια καταπληκτικη ψυχαναλυτικη προσεγγιση που δεν την ειχα ξανασυναντησει,είναι ορεξατος,αγαπαει την επιστημη του και πιστευω ότι μαζι του μεχρι και τη φοβια μου για τα αεροπλανα θα ξεπερασω-τη μονη φοβια που νομιζω πως μου εμεινε πια,γιατι αν εξαιρεσεις τα σοβαρα θεματα υγειας,δε με σκιαζει κατι αλλο.

Το να μην μπαινεις σε αεροπλανο ειναι κατι που σου δυσκολευει τη ζωη-ηδη σκεφτομαι με αγωνια τη στιγμη που η Φιλιππα θα κανει το πρωτο της ταξιδι με την ποδοσφαιρικη ομαδα για εκτος εδρας σε Κρητη ή Ροδο-αν και προφανως αυτη η στιγμη θα αργησει πολυ. Οταν ερθει ομως θα πρεπει να τη συνοδευσω.Δεν εχει κανενα νοημα να στειλω μαζι της καποιον αλλον-αν συμβει κατι εκει πανω κι εγω ειμαι εδώ κατω,και παλι η ζωη μου θα εχει τελειωσει.Οποτε ναι,θα τη συνοδευσω εκει πανω.

Θα μου πεις,βρηκες κι εσυ εποχη να λυσεις την πετοφοβια σου,τωρα που ουτε από νομο σε νομο δε μπορουμε να παμε.

Ε,θελω να πιστευω,αφηνοντας την αισιοδοξη φυση μου να επικρατησει,πως ολο αυτό δε θα κρατησει για παντα.Για τρεις εβδομαδες,μπορει.Για πιο πολυ,ισως. Για ΠΑΡΑ πολύ,πιθανοτατα. Για παντα ομως,όχι.

Θα ξαναπεταξουμε.Θα ξαναχαμογελασουμε ελευθερα και θα δειξουμε σε ολους το στραβο μας χαμογελο-υποσχομαι να μην ξαναντραπω για το δεξι μου κυνοδοντα που θυμιζει βαμπιρ-και θα είναι τοσο ωραιο όταν θα ξαναδουμε χαμογελα χωρις μασκα που ακομη και τα πιο φαφουτικα θα μας φαινονται πανεμορφα.Και θα είναι χαμογελα από καρδιας.                

Καποια στιγμη θα μαζευτουμε στις πλατειες και θα καψουμε τις μασκες και θα χορευουμε γυρω από τη φωτια με τρελλες μουσικες σα σε Διονυσιακο γλεντι και κανεις δε θα ντρεπεται που δεν ξερει να χορευει και θα πινουμε από το ιδιο ποτηρι και θα αγκαλιαζομαστε με αγνωστους και θα φιλιομαστε παθιασμενα σα να μην υπαρχει αυριο-αλλα το αυριο θα εχει μολις ξεκινησει.

Παντα μ΄αρεσει να κλεινω αισιοδοξα μια αναρτηση,ένα κειμενο,μια ημερα,οτιδηποτε.                Πιστευω πως παντα υπαρχει φως στην ακρη του τουνελ,παντα μπαινει αχτιδα ηλιου από καποια ρωγμη.                                                                                                                                                   Αυτη τη στιγμη δεν την πολυβλεπω βεβαια αλλα που θα παει,καπου θα είναι η ρωγμη κι η πονηρη        η αχτιδα θα καταφερει να τρυπωσει.

Ετσι κι αλλιως,κατα καποιο τροπο τα ξαναπερασαμε αυτα.

Προς το παρον,το ρημα «λυπαμαι» είναι αυτό που μου ερχεται πρωτο στην καρδια αυτές τις δυσκολες μερες που διανυουμε ολοι,παγκοσμια.

Αλλα κι αν αυτή ηταν η πρωτη λεξη σ΄αυτό το κειμενο,ετσι για το ονορε, «για την αλητεια» που λενε,  η τελευταια λεξη θα είναι το αντιθετο της.

Και θα πω ότι ευχομαι,ελπιζω και αισιοδοξω,συντομα καποια από τις επομενες αναρτησεις μου να ξεκιναει (και να ισχυει οντως για την πλειοψηφεια αυτό,όχι μονο για μενα) με το ρημα «Χαιρομαι.»