ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟ

 

Ο παρατατικός είναι γραμματικός χρόνος ο οποίος χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια πράξη η οποία εκδηλωνόταν συνέχεια στο παρελθόν.Ο παρατατικός ανήκει στους παρελθοντικούς χρόνους, τόσο στη νέα όσο και στην αρχαία ελληνική. ^{-Πηγη: Wikipedia}

Κάθε μεσημερι που γυρναγαν από το σχολειο,τα παιδια εκαναν παντα τις εξης τρεις στανταρ κινησεις: πρωτον,εβγαζαν παπουτσια και καλτσες εξω από την πορτα.Δευτερον,πετουσαν την (ασηκωτη) σχολικη τσαντα διπλα στην εξωπορτα και μπροστα από το καλοριφερ.Και τριτον,ετρεχαν για πλυσιμο χεριων-αφου πρωτα ειχε προηγηθει η ατακα «Πειναμε,τι φαι εχει?» και η απαντηση «Χερια πρωτα.»

Μετα στρωνονταν για φαγητο,που συνηθως σημαινε πως καποιος από τους τεσσερις θα γκρινιαζε: «Γιατι το εφτιαξες,επειδη αρεσει στο Ζουλη και τη Μαγια?» ή αντιστοιχως: «Μπα, ωστε εκανες γεμιστα για την Ελπιδα?Εμενα που τα σιχαινομαι δε με σκεφτηκες?»

Τελευταια ειχα βρει τη λυση: μαγειρευα για δυο μερες κατι που να αρεσει στην πλειοψηφεια,πχ μακαρονια με κιμα,κι οποιος δεν του αρεσε μπορουσε να φαει τοστ ή ψαροκροκετες που εχω παντα στην καταψυξη και τα τρωνε ολοι εκτος από την Ελπιδα.                                                                      Την παραλλη μερα άλλο φαι,κοτοσουπα ας πουμε,που το τρωνε οι περισσοτεροι-και παλι ο αντιρρησιας μπορουσε να φαει τοστ ή ψαροκροκετες.Και παει λεγοντας.                                                   Να εμεναν ολοι ικανοποιημενοι αδυνατον.Κι εγω επρεπε να ειμαι γρηγορη κι αποτελεσματικη γιατι στη σειρα περιμεναν το διαβασμα (ο Ζουλης με θελει από πανω του ολη την ωρα) και οι εξωσχολικες δραστηριοτητες.

Χρησιμοποιω ηδη Παρατατικο για όλα αυτά.Γιατι,όπως λεει κι ο ορισμος συνεβαιναν συνεχεια στο παρελθον-όχι πια.

Τωρα η πρωτη κινηση γινεται σπανια αφου σπανια βγαινουν εξω,η δευτερη κινηση,αυτη της τσαντας,δεν "παιζει", κι οσο για το φαι υπαρχει τοσος χρονος εντος σπιτιου που κανω ευχαριστως και δυο και τρια φαγητα-φτανει να μην ακουω γκρινια.

Τα νεα που αρχικα ηταν φημες,αρχισαν να γινονται οντως «νεα» όταν ο Ζουλης μου ειπε στο σχολασμα ότι ο κολλητος του ρωτησε τη δασκαλα «Κυρια,θα μπει λουκετο στα Δημοτικα?Αληθεια μαμα,ετσι το ειπε,λουκετο.Και η κυρια ειπε ότι δυστυχως,μαλλον.»

Το πραγμα αρχισε να σοβαρευει κι άλλο όταν λιγο αργοτερα πηρα το μειλ του σχολειου που ειδοποιουσε οσους γονεις δεν εχουν ανοιξει λογαριασμο στο e-class για τα παιδια τους από περσυ,να σπευσουν να το κανουν.

Παρ΄ολο που η ανακοινωση της Υπουργου δεν ηρθε ποτε την Παρασκευη στις 6,όταν τα σαιτ αρχισαν να αναφερουν το κλεισιμο των Δημοτικων χωρις ερωτηματικο στον τιτλο αλλα με τελεία,ολοι καταλαβαμε πως η φημη που εγινε «νεα» και στη συνεχεια «ειδηση»,προφανως και ειχε αναβαθμιστει σε γεγονος-απλα δεν ειχε πεσει η επισημη ανακοινωση ακομη.

Κι εκει,μετα τα σχετικα τηλεφωνηματα αλληλουποστηριξης στις φιλες,ηταν που μπορεσαμε να αγανακτησουμε με την ησυχια μας.

Με έναν αναστεναγμο σηκωσα τις-ασηκωτες,οντως-τσαντες των Daltons μπροστα από το καλοριφερ και διπλα απ΄την εξωπορτα και τις πηγα στα δωματια τους-του Ζουλη στο πλυντηριο γιατι ειχε λιωμενη χαλασμενη μπανανα σε μια θηκη που πρεπει να ειχε μεινει εκει τουλαχιστον βδομαδα-και νομιζα οτι την ειχε φαει ο ατιμος.

Και καπως ετσι η κανονικοτητα στη ζωη των παιδιων μας μπαινει παλι στον παγο.

Εβγαλα το παγουρι του Ζουλη από τη θηκη και το επλυνα καλα-καλα,μεσα κι εξω.Το εβαλα αναποδα να στραγγισει.Εμεινα για λιγο να το κοιταζω,αναρωτουμενη ποτε θα το ξαναχρησιμοποιησει.

«Θα το αποθηκευσω και θα το κρυψω» σκεφτηκα «και μεχρι να ξανανοιξουν τα σχολεια,ΑΝ ξανανοιξουν μεσα στο 2020,θα το εχει ξεχασει.»

Ποτε δεν τα ηθελα τα μεταλλικα παγουρια-εχουν αυτή τη μυρωδια σιδερου που περναει και στη γευση του νερου. Ουτε τα πλαστικα,για τον ιδιο λογο.                                                                                       Ειδα κι επαθα να πεισω τα παιδια να εχουν γυαλινα,τα οποια βρηκα ως δια μαγειας σε ένα σουπερ μαρκετ στο ραφι με τα γυαλικα.

Και πραγματι προπερσυ αν θυμαμαι καλα εβγαλαν ολη τη χρονια με γυαλινα-αν και δεν ξερω αν επιτρεποταν αυτό απ΄τους κανονισμους του σχολειου.Εσπαγαν συνεχεια βεβαια,ευτυχως όχι στο σχολειο (μη βρουμε και κανα μπελα) και τους επαιρνα αλλα.                                                              Μεχρι που ο Ζουλης το ξεκαθαρισε ότι γυαλινο παγουρι δεν ξαναπαιρνει,θελει μεταλλικο με Ροναλντο,σημα Θρυλου,περιγραμμα σκιας Μεσσι,μια μπαλλα ποδοσφαιρικη,οτιδηποτε τελως παντων φτανει να είναι ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ όπως εχουν ΟΛΑ τα παιδια.Τον καταλαβα και συμβιβαστηκα.            Ξερω ποσο θελουν τα παιδια να ανηκουν,να είναι σαν τους αλλους,ποσο τα ποναει να διαφερουν-ακομη και για ένα αναθεματισμενο γυαλινο παγουρι.Του πηρα μεταλλικο.Αλλα τι σημασια εχει τωρα? Τωρα,κλεισανε.

Η Φιλιππα εκλαψε όταν το εμαθε.Βασικα εκλαψε και το πρωι που κυκλοφορησε στο Instagram ως φημη,εκλαψε και το βραδυ που επιβεβαιωθηκε-εστω και χωρις επισημη ανακοινωση.Πώς και πώς περιμενε τη Δευτερα που θα ξανανοιγε το τμημα της μετα τη 14ημερη αναγκαστικη παυση λογω κρουσματος.

Ο Ζουλης,όπως παντα,λιγομιλητος.Με το τσιγκελι πρεπει να του τα βγαζω αυτου του παιδιου.Αναρωτιεμαι πού εμοιασε και δεν εκφραζεται καθολου.Σε μενα παντως όχι.

Καθοταν μουτρωμενος στον καναπε και χαζευε έναν παλιο αγωνα στο Youtube.Καθισα διπλα του,πηγα να τον αγκαλιασω,αρχικα τραβηχτηκε (ποσο με τσαντιζει όταν το κανει αυτό!),μετα αφεθηκε. «Στεναχωριεσαι που κλεισατε,παλληκαρακι μου?» «Μμμμ» (αυτό σημαινει  «ναι,απλα δε θελω να το συζητησω») «Για τα φιλαρακια σου,ε?» συνεχισα,γιατι εγω ΘΕΛΩ να το συζητησει για να το βγαλει από μεσα του. «Μμμ.Αλλα στεναχωριεμαι ετσι κι ετσι.Γιατι χαιρομαι που δε θα ξυπναω στις 7μιση.»

Οκει.Σωστος.Μπραβο αγορι μου,εστιασε στα θετικα,σκεφτομαι.Δε μπορεις να κανεις και κατι άλλο,οποτε focus στα-λεμε τωρα- θετικα.Που θετικα δεν υπαρχουν,αλλα νομιζε εσυ πως τα βρηκες,για να κυλησουν ολα καλυτερα.Σε παρακαλω καν΄το κι εσυ κι οι αδελφες σου,καντε το ολα σας γιατι δε θα την παλεψουμε αλλιως.

Εδώ που τα λεμε,οσο κι αν εγω λυπαμαι που τους στερουν το σχολειο τους,την κανονικη ταξη τους,την κανονικη επαφη με δασκαλους και συμμαθητες,προτιμαω τελικα αυτά να χαιρονται.Προτιμαω να το δουν σαν ευκαιρια για ξεκουραση και αραλικι παρα να πεσουν σε καταθλιψη.Μιλαμε για παιδικες ψυχες.Ελπιζω να βγουν αλωβητα απο ολο αυτο. Ελπιζω,βασικα,να βγουν.

Οι τσαντες πηγαν στα δωματια λοιπον,τα παγουρια και τα ταπερ σε σχημα σκυλου από το Ικεα γυρισαν στα ντουλαπια.Το λαπτοπ πηρε κεντρικη θεση στο σαλονι για να το χρησιμοποιει ο Ζουλης δυο με πεντε,μιας κι η Φιλιππα μπαινει την ιδια ωρα από το PC-η Ελπιδα θα εχει την «πρωινη βαρδια»,μιας και παει Γυμνασιο.

Η Φιλιππα βεβαιως δεν καταφερε ποτε να συνδεθει την πρωτη μερα,οσο κι αν προσπαθησαμε.              Ο Ζουλης,ευτυχως,ναι.Και λεω ευτυχως όχι για κανεναν άλλο λογο,αλλα επειδη επιτελους ειδε τον κολλητο του εστω κι απ΄την καμερα.Μιλανε φυσικα κάθε μερα στο τηλεφωνο,λενε για τα νεα skins του Fortnite (δεν το αποφυγαμε τελικα το καινουριο τηλεχειριστηριο για το PlayStation αλλα αυτή είναι μια άλλη ιστορια που δε θελω να τη σκεφτομαι γιατι τσαντιζομαι),λενε για τους Youtubers που παρακολουθουν,λενε για το πώς τα περνανε σπιτι,κανονιζουν τι θα πρωτοκανουν και που θα πρωτοπανε οταν ληξει το lockdown.

Βρηκαν και τον τροπο τους να κανουν τις σκανδαλιες τους μεσω Webex-ανοιξανε λεει το τσατ (πώς στο καλο το κανανε αυτό,δεν ξερω) και την ωρα του μαθηματος γραφουν ο ενας στον αλλον εκει,κρυφα απο τους υπολοιπους συνδεδεμενους. Μαλιστα σημερα που ο δικος μου δεν ηξερε ν΄απαντησει σε κατι που τον ρωτησε η δασκαλα,του το εγραψε στα καπακια ο κολλητος στο τσατ και τσουπ,την ειπε την απαντηση. Η εφευρετικοτητα των παιδιων,ο τροπος τους να παραμενουν παιδια σε κάθε συνθηκη,η διεξοδος που θα βρουν για να κανουν την κουτσουκελα τους,παντα με συναρπαζε και θα με συναρπαζει.

«Ζουλη» του ειπα οταν τελειωσε το τηλεμαθημα, «Αν θες να κατσεις ολη μερα στο κομπιουτερ για να τα λες μεσω καμερας με το κολληταρι σου δεν εχω προβλημα.Σε αφηνω.Και στο τσατ αμα θελετε να κατσετε να γραφετε τα δικα σας,δεν πειραζει» - φτανει να ειστε μαζι,σκεφτηκα την ιδια στιγμη,εστω και μεσω της αναθεματισμενης της καμερας αφου δε γινεται αλλιως.Μονο να ειστε μαζι,να το περασετε μαζι αυτό,μεχρι να ΄ρθει η ωρα η καλη να ξανασμιξετε.                                                          

Να σας ξαναπαω γηπεδο και να σας χαζευω να φωναζετε συνθηματα και να κουνατε τα ερυθρολευκα κασκολ. Να σας ξαναπαω στην παραλια και να λιαζομαι στην καυτη την αμμο και,που και που να σηκωνω το βλεμμα μου για να σας φωναξω: «Αγορια!Οχι στα βαθια!Κανονιστε την πορεια σας!».

Ποσο μου λειπει ο κολλητος του Ζουλη! Το αγαπαω αυτο το πιτσιρικι.Εμενε τοσο συχνα σπιτι μας που ηταν σα μελος της οικογενειας μας,ενας πεμπτος Dalton κι αυτος.Του ειχα και δικια του οδοντοβουρτσα.Τον περιμενει εκει,διπλα στην οδοντοβουρτσα-Batman του Ζουλη,να ερθει να την ξαναχρησιμοποιησει.Οταν,οποτε. Ξερουμε κι εγω κι ο γιος μου πω δε γινεται να βρεθουνε μεχρι να κοπασει αυτή η ιστορια,απο τη στιγμη που μελος της οικογενειας του είναι σε εξαιρετικα ευπαθη ομαδα. Δε γινεται να ρισκαρουν.

Παει κι αυτό,λοιπον.Παν΄και τα Δημοτικα. Για το καλο μας βεβαιως-βεβαιως (ποσο μπροστα ησουν ρε Μηλιωκα) αφου συνωστιζομασταν οι γονεις στις εισοδους και όχι μονο αυτό,ειχαμε και το θρασσος λεει να πηγαινουμε μετα να παιρνουμε και καφε,παρεες-παρεες.

Εχουμε Νοεμβριο.Αν ξανανοιξουν Δεκεμβρη,ΑΝ παντα,σε λιγες μερες θα ξανακλεισουν για Χριστουγεννα.Κι όταν ξανανοιξουν θα είναι Γεναρης. Χωρις γιορτες,χωρις bazaar,χωρις καλαντα κατά πασα πιθανοτητα,χωρις τραπεζια σε φιλους-ω,ελα τωρα Μυρτω,λεω στον εαυτο μου την ιδια στιγμη που τα σκεφτομαι αυτά,ξεκολλα και μη σε παιρνει από κατω!

«Μη φρικαρεις από τωρα,εχεις καιρο μπροστα σου» μου ειπε προχτες η κολλητη μου.

Δακρυσαμε μαζι μπροστα στο τζακι της εκεινο το απογευμα,όταν μου περιεγραφε τον μασκοφορεμενο παππου που ειδε στο δρομο με το εγγονακι του από το χερι.την ιδια στιγμη που το ραδιοφωνο στο αυτοκινητο της επαιζε «Η αγαπη ισως ξερει» των Φατμε.                                                                    Ηταν ακριβως αυτή η εικονα του παππου που λες και σκεφτοταν «Να απομονωθω για να ζησω?Ή να ειμαι κοντα στα εγγονια μου κι ο,τι γινει?»,αυτή η εικονα σε συνδυασμο με αυτους τους στιχους που την εκαναν να πλανταξει στο κλαμμα μεσα στο αμαξι της,την κολλητη μου,που είναι παντα το τερας της λογικης και της ψυχραιμιας.Ποιος ειπε όμως ότι η λογικη κι η ευαισθησια δε μπορουν να πηγαινουν χερι-χερι κι αγκαλια,χωρις μασκες αυτές,και χωρις αποστασεις?

Το παιχνιδι αυτό στο οποιο παιζουμε θελοντας και μη-και χωρις να κραταμε καν τα ζαρια-απαιτει πολύ γερα νευρα.

Κατά τ΄αλλα,ειδοποιηθηκαμε οι γονεις να παμε στα σχολεια να παραλαβουμε τα προσωπικα αντικειμενα και τα βιβλια που ειχαν αφησει εκει τα παιδια μας.

Μονο εμενα μου εκανε καπως «μακαβριο» ολο αυτό? Μαλλον.Αλλα θλιβερο νομιζω ηταν για ολους.

Πηγα κι ηρθε μαζι μου κι η Φιλιππα-ποιος άλλος! Μονο ο Ζουλης ειχε αφησει βιβλια στην ταξη του,εκεινη οχι,αλλα ηθελε να ερθει.

«Θελω να δω λιγακι το σχολειο» μου ειπε.Οταν φτασαμε με τραβηξε αμεσως στην ταξη της ,«Να σου δειξω τη ζωγραφια που καναμε με την Αρτεμη και την κρεμασαμε στον τοιχο,να αυτό είναι το θρανιο μου,εννοειται το τελευταιο,εκει καθεται η Μαρια και της στελνω χαρτακια ολη την ωρα κι οταν ειχαμε μαλωσει με τον Κωνσταντινο του στελναμε χαρτακια τυλιγμενα γεματα με ξυσματα και τα ανοιγε και του πεφτανε πανω του…»

Στον Παρατατικο.Μιλουσε στον Παρατατικο.

Η κορη μου γυρνουσε αναμεσα στα θρανια σα μελισσα,μου λεγε το ένα,μου λεγε το άλλο,ενιωσα για λιγο σα να ειμαι εκει και να τα ζω,λες κι η ταξη ηταν γεματη παιδια ξανα και βουιζε σαν κυψελη.

Μονο που στην πραγματικοτητα ηταν μια αδεια κυψελη,με αδεια θρανια,χωρις μελισσοπουλα.

Ηθελα να της πω κατι σαν «Συγγνωμη ρε κοριτσι μου,που τα καταφεραμε ετσι οι μεγαλοι» αλλα απ΄την άλλη αυτό θα ηταν μοιρολατρικο και κυριως πολύ μελοδραματικο.Τι καταφεραμε,σαμπως το ΄θελε κανεις μας αυτό που εγινε? Μηπως το περιμεναμε ή μπορουσαμε να το εχουμε προβλεψει?Μηπως μπορουμε ν΄αλλαξουμε τα πραγματα ετσι όπως ηρθανε?Και μηπως εχει νοημα να μεμψιμοιρουμε συνεχεια?Αγχωθηκαμε,απελπιστηκαμε,στεναχωρεθηκαμε,ζοριστηκαμε-και ζοριζομαστε-αλλα στο δια ταυτα,ΤΩΡΑ τι κανουμε?

Στον Ενεστωτα,στο εδώ και τωρα,τα παιδια μας περνανε απειρες ωρες καθισμενα μπροστα σε μια οθονη για να κανουν μαθημα στο Webex-αν φυσικα καταφερουν να συνδεθουν-και μετα να συνεχισουν με τα Αγγλικα,τα Γαλλικα,το φλαουτο,ο,τι κανει ο καθενας.Απο την καρεκλα τους,παντα.Και μετα απ΄όλα αυτά,συνδεση με φιλους ή παιχνιδια από τον καναπε και μεσω κινητου ή κομπιουτερ.Η ζωη μας μια οθονη.

Παλι καλα,σκεφτομαι,που τα Daltons ριχνουν και κανεναν ξεγυρισμενο καυγα μεσα στη μερα και σπαει λιγο η μονοτονια,εκτονωνονται και λιγο.Ποτε δεν επεμβαινω οταν τσακωνονται,τους αφηνω να τα βρουνε μονα τους εκτος αν διακυβευεται ακεραιοτητα κεφαλιου ή κοιλιας-πιο παλια επενεβαινα κι αν κινδυνευαν τα αγαπημενα μου γαλαζια πορσελανινα ελεφαντακια αλλα τελικα τα εσπασαν με μια μπαλλα-δε βαριεσαι,καλη καρδια!Τωρα είναι και η Μαγια υπολογισιμη αντιπαλος στους τσακωμους,ετσι και ορμηξει στο Ζουλη τον κανει να τρεχει σα λαγος-τραβαει μαλλια,βαζει νυχια,ο,τι μπορει κανει κι αυτή.Ως η μικροτερη των τεσσαρων πρεπει να διεκδικησει τα δικαιωματα της και φυσικα κανεις απ΄τ΄αδελφια της δεν την εχει χτυπησει ποτε στ΄αληθινα σε αντιθεση με την ιδια που δεν παιρνει πρεφα.

Φυσικα το «Πειναω» και το «Τι θα φαμε» παει συννεφο και σ΄αυτη την καραντινα-και προφανως παει πακετο με τη βαρεμαρα.Η κουζινα σπανια «ηρεμει»,το ψυγειο μονιμως ανοιγει,το πλυντηριο πιατων κανει υπερωριες και το θετικο είναι πως η Ελπιδα ακολουθει εδώ και λιγο καιρο το παραδειγμα μου με τα υγιεινα κι εκει που θα καθοταν αγκαλια με το κινητο και μια σακουλα πατατακια μπαρμπεκιου,τωρα καθεται μεν με το κινητο αλλα από διπλα εχει φτιαξει μονη της και μια ωραια φρουτοσαλατα με γιαουρτι και βρωμη.Παλι καλα.

Δε μπορουμε να παμε και για περπατημα τοσο συχνα,αφου ολη μερα εχουν τηλεμαθηματα-πρωι η μια,μεσημερι οι αλλοι δυο,Αγγλικα τις δυο μερες ο Ζουλης και τις αλλες δυο τα κοριτσια,δηλαδη ενταξει,μιλαμε για την πληρη οθονοποιηση της ζωης μας. Μετα,πιανει να νυχτωνει νωρις,βαζει ψυχρα,σιγα μην ερθουν για περπατημα μαζι μου-εδω καλα-καλα εγω το σκεφτομαι για να βγω.

Εχω αρχισει να προτιμαω το χουχουλιασμα του "μεσα" και μπορω να πω οτι περναω τις "μοναξιες" μου.Οσους θελω να βλεπω τους βλεπω και τιποτα δε μπορει να με εμποδισει-την κολλητη μου ας πουμε.Αν δεν την ειχα και δε με ειχε,δεν ξερω τι θα καναμε.Μαλλον θα ειχαμε σαλταρει αμφοτερες.

Δεν ξερω πώς γινεται να υπαρχουν ανθρωποι χωρις μια αντιστοιχη Ναταλια στη ζωη τους.                  Κι ομως υπαρχουν.Οι "αφιλοι" οπως τους λεω. Ξερω πολλους και πολλες που κανουν φιλιες μονο επιφανειακες,που κραζουν τους υποτιθεμενους φιλους πισω απ΄την πλατη τους,που κοβουν φιλιες για ψυλλου πηδημα,που παρεξηγιουνται με γελοιες αφορμες.Ποσο τους λυπαμαι!Και ποσο απορω με το πώς την παλευουν χωρις εναν πολυτιμο συνοδοιπορο στη ζωη,αυτο που μονο ο καλυτερος σου φιλος μπορει να ειναι.

Γιατι ακομη και στις πιο δυσκολες φασεις,μια κουπα καφε (με αφρογαλα!) μπροστα στο τζακι της κολλητης σου κανει τα πραγματα ευκολοτερα.Ειδικα οταν λιγη ωρα μετα η κορη σου κι η κορη της σε βαζουν μπρουμυτα για να σου ζωγραφισουν την πλατη-μιλαμε για την καλυτερη ιδεα απασχολησης νηπιων που εχει υπαρξει ποτε: εσυ χαλαρωνεις με τα χαδακια των μαρκαδορων κι αυτα σε κανουν καμβα και την καταβρισκουν.Απλα αν δε χρησιμοποιησουν αυτους που φευγουν με το νερο,την εβαψες κυριολεκτικα και μεταφορικα-δε φευγουν ουτε αν τριφτεις με συρμα.

Σημερα το πρωι,αφου μου ειχε ξαναζωγραφισει την πλατη για πολλοστη φορα,η Μαγια μου δηλωσε πως βαρεθηκε και θελει να παμε για τσουληθρα. "Δε μπορουμε βρε αγαπη μου" της ειπα "αφου τις εχουνε κλεισει τις παιδικες χαρες."

"Γιατι,επειδη εχει Κονοιους?" με ρωτησε κοιτωντας με καταματα με τα αθωα σκουρα ματακια της.

"Γι΄αυτο,ναι" της απαντησα "αλλα μην ανησυχεις,θα φυγουν και θα τις ξανανοιξουν και θα παμε και θα κανεις τσουληθρα για οση ωρα θες,απο το πρωι μεχρι το βραδυ!"

"Μαμα,αμα πινω πορτοκαλαδα θα φυγουν οι Κονοιοι?Η γιαγια μου ειπε οτι θα φυγουν.Κι αμα φυγουν θ΄ανοιξει η τσουληθρα?"

Τι να του πεις τωρα του παιδιου...Αχ αυτες οι ερωτησεις τους,οι τοσο απλες,που σε αφοπλιζουν!Τι να της απαντησω τωρα εγω,οτι ειτε πιει ειτε δεν πιει την πορτοκαλαδα της τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα?Να εκμεταλλευτω την ευκαιρια για να την ποτισω το χυμο της?Κι η παιδικη χαρα που δε θ΄ανοιξει ως δια μαγειας?Τι θα πω γι΄αυτο? Αχ και να ΄χα μιαν απαντηση για ολα,βρε Μαγια μαγισσουλα μου...Αλλα μαλλον δεν ειμαι τοσο καλη σ΄αυτο.

Σκεφτομαι καμμια φορα το τραγουδι των Παπακωνσταντινου και Μαχαιριτσα,το «Να δεις τι σου ΄χω για μετα»,με τους ανατριχιαστικους στιχους-αυτό το «…ενώ επικειται σεισμος…» με τρομαζει οσες φορες και να τ΄ακουσω. Και η μελωδια,και ολα τα λογια και ο συγκεκριμενος στιχος.Τον θυμαμαι πολύ καλα εκεινον το σεισμο,θυμαμαι και πού ημουν,στον υπογειο στην Ομονοια και περιμενα τον επομενο συρμο,πρωτα ηταν το βουητο και σκεφτηκα "Ερχεται κιολας το τρενο?Αφου τωρα εφυγε το προηγουμενο" και μετα οι κολονες χορευαν γυρω μας,οι ανθρωποι ουρλιαζαν,τι ηταν αυτό Παναγιτσα μου,όταν βγηκα εξω στο φως μαζι με ολους τους αλλους,ανεβαινοντας πεντε-πεντε τα σκαλια,ειδα ένα χαος,αυτοκινητα ειχαν τρακαρει,οι κεραιες των τρολλευ ειχαν φυγει από τα συρματα,αλλοι εκλαιγαν,αλλοι ετρεχαν,πανικος…Αυτά όλα βεβαια είναι ασχετα με αυτό που ζουμε τωρα,απλα συνειρμικα το θυμηθηκα.                                                                                         

Αναρωτιεμαι ωστοσο αν ειχαν ιδεα οι Παπακωνσταντινου και Μαχαιριτσας για το τι «μας ειχαν οντως για μετα.» Μπα. Νομιζω πως κανενας κοινος θνητος δε θα μπορουσε να το φανταστει.

«Αμαν,πώς κανετε ετσι πια?Καθε γενια εχει τη δικη της κριση,τωρα είναι η σειρα σας λοιπον.»

Η ατακα ανηκει στη μανα μου και μαλιστα την ωρα που εχω βγει στο μπαλκονι για ένα Winston.Λιγα δευτερολεπτα πριν ειχα μουρμουρισει,αφου ειχα τακτοποιησει τις σχολικες τσαντες,ψαχνοντας αναπτηρα στον παγκο της κουζινας: «Αχ παιδακια,καημενα παιδια,τι φταιτε εσεις…»  Τι το ΄θελα!

«Σιγα μωρε,τι θα παθουνε?» αρχισε η δικια μου, «Επειδη δε θα βλεπουν τους φιλους τους και δε θα πηγαινουν σχολειο και ποδοσφαιρο?Τι να πουνε τα παιδακια βρε που σφυριζουν οι βομβες πανω από τα κεφαλια τους?Τι να πουμε εμεις που ζησαμε μια Δικτατορια?Ζησαμε Πολυτεχνειο εμεις!Εμεις ειμαστε η γενια του Πολυτεχνειου…»

Γυρναω και την κοιταω με γουρλωμενα ματια,γιατι δε θυμαμαι να μου εχει διηγηθει ποτε καμμια ιστορια της περι Πολυτεχνειου και δε νομιζω ότι ηταν καν μεσα εκεινο το βραδυ της 17^ης Νοεμβρη-μα τι λεμε τωρα,φυσικα και δεν ηταν!Στο νου μου ερχεται ο Σπυρος από τους Απαραδεκτους που όταν στριμωχνοταν ελεγε συνεχεια «Εγω ημουν στο Πολυτεχνειο,εχω ζησει Πολυτεχνειο εγω!» και στο καπακι σκεφτομαι το Ζουλη που ηθελα να τον παω στη Βραδια του Ερευνητη που γινεται κάθε Οκτωβρη στο Πολυτεχνειο,να δει τους χωρους,να παρει λιγο μυρωδια,ποτε δεν ξερεις,μπορει η εικονα,η εμπειρια αυτη να του ενισχυσει ακομη περισσοτερο το ονειρο του να γινει Αρχιτεκτονας,ένα ονειρο που θελω να το στηριξω οσο γινεται,και…

«Με ακους καλε τι σου λεω?Λεω ότι σιγα,πώς κανετε πια ετσι!Τα παιδια στην Κατοχη δεν ειχαν να φανε βρε,εσεις απλα κλειστηκατε μεσα και βαζετε κωδικο για να βγειτε,αλλα οταν εστω και με κωδικο πατε σουπερ μαρκετ βρισκετε τα παντα,μια κριση είναι και θα περασει,εσεις υπηρξατε-και μην πεις όχι-η πιο καλοζωισμενη γενια,με τα καλα Ιδιωτικα σας,με τα ρουχα σας,με τα Γαλλικα σας και το πιανο σας…»

…και θα γινει αραγε ξανα η Βραδια του Ερευνητη,σιγα μη γινει,ενταξει για φετος δεν το συζηταμε καν,και ποτε θα ξαναγινει η ξεναγηση στις (καποιες) μυστικες στοες της Αθηνας,αυτό ειχε γινει πριν δυο χρονια και θελαμε σαν τρελλες να παμε με τη φιλη μου την Ιωαννα μαζι με τα παιδια μας (καλα,εγω και χωρις τα παιδια τρεχοντας θα πηγαινα) αλλα μπερδεψαμε τις ημερομηνιες,νομιζαμε δευτερη εβδομαδα του Οκτωβρη κι ηταν την πρωτη…

«…και στην τελικη να δειτε κι εσεις λιγο τι σημαινει κριση,που μεγαλωσατε με όλα τα καλα,ξερεις ποσα ζευγαρια παπουτσια ειχες εσυ στην ηλικια της Μαγιας?Ξερεις ΠΟΣΑ ρουχα σου επαιρνα?Αφου μου ελεγε η φιλη μου η Φανη,τι της ψωνιζεις τοσα,αγορασε και κατι για τον εαυτο σου…»

Να παρει,σχεδον εχω εξαντλησει όλα αυτά που θα μπορουσα να σκεφτω οση ωρα μιλαει, προκειμενου να «γειωσω» τη συζητηση (δηλαδη τον μονολογο)-και την πιθανοτητα να εξελιχθει σε καυγα.

Να εξηγηθω: η μανα μου είναι φοβερη τυπισσα.Είναι ροκ,τρελλαρα,καμμια φορα φοραει παραμανες για σκουλαρικια και στενα τζιν,εχει πλακα,λατρευει τα παιδια (γι΄αυτό και επελεξε Παιδιατρικη),θα επεφτε στην πυρα για τα εγγονια της,με εχει βοηθησει απιστευτα πολύ στο μεγαλωμα τους-φωτια θα πεσει να με καψει αμα πω το αντιθετο-αλλα εχει το απιστευτο ταλεντο,τη μοναδικη ικανοτητα,το τρομερο χαρισμα να με κανει Αιτνα-το ηφαιστειο της Σικελιας ντε-με την ισχυρογνωμοσυνη και τον αντιλογο της.

Ξερω ότι δεν εχει εντελως κι απολυτα αδικο στην προκειμενη-δεν είναι το ιδιο αυτό που ζουμε με το να σφυριζουν οι βομβες πανω από το κεφαλι σου,όχι,δεν είναι το ιδιο αυτό που ζουνε τα παιδια μας με το να εχει βομβαρδιστει το σχολειο σου και να χανονται οι συμμαθητες σου,οχι,δεν είναι το ιδιο να πηγαινεις με κωδικο μετακινησης στο σουπερ μαρκετ με το να σερνεσαι από την πεινα και να περιμενεις το συσσιτιο.

Ναι,ημασταν η καλοζωισμενη γενια-αλλα ημασταν τα καλοζωισμενα παιδια των γονιων που «φτιαχτηκαν» στα χρυσα ‘80s.Εκεινοι μας καλοζωισανε.Κι ας μη μιλησω καλυτερα για τα «καλα ιδιωτικα μας»-ασε,τα ΄χω πει,τα εχω ξαναπει,τα εχω γραψει,μην επαναλαμβανομαι.

Ας μην ειμαστε αχαριστοι,οντως η γενια μου περασε καλα,ταξιδεψαμε,προλαβαμε και καναμε τις τρελλες μας,προλαβαμε να μη φοβομαστε τιποτα,αυτο το μοναδικο συναισθημα του να εισαι πραγματικα ελευθερος. Καποτε γυρνουσα με τρενο την Ευρωπη και τα Βαλκανια,εφτανα από Μαροκο μεχρι Κωνσταντινουπολη κι απο ΄κει Καππαδοκια.Κινδυνευσαμε να «μας φανε» στη Μεδινα της Καζαμπλανκα,ταξιδεψαμε με 46 βαθμους μεσα σ΄ένα τρενο που εβραζε από το Ραμπατ μεχρι την Ταγγερη κι από ΄κει στη Σεβιλλη. Περασα 12 ωρες σ΄ένα λεωφορειο από την Ασιατικη μερια της Πολης μεχρι το Γκιορεμ,περπατησα στα Καρπαθια ορη και κολυμπησα στη Μαυρη Θαλασσα και τον Ατλαντικο,πηγα στις Αλπεις,στη Βαρκελωνη,στη Βαρνα και το Βελιγραδι,κοιμηθηκα στο καταστρωμα του πλοιου για Ανκονα,εμεινα σε hostel στο Βουκουρεστι-ναι,ωραια ηταν. Αλητοδιακοπες,με τρενα,λεωφορεια,σακιδιο στην πλατη κι οπου βγει. 

Κι αλλοι φιλοι μου εκαναν ακομη πιο πολλα και πιο ενδιαφεροντα,ακομη πιο μεγαλες τρελλες.

Γιατι? Γιατι τοτε "μπορουσαμε",που λενε και τα εφηβακια.

"Ελπιδα,γιατι εκανες ανω-κατω την κουζινα και δεν τα μαζεψες?" "Γιατι μπορω" σου απανταει και οσες αναπνοες του ανωδυνου τοκετου κι αν κανεις απο μεσα σου,ε,ενα κατιτις σου ΄ρχεται!

Κι εμεις λοιπον τοτε "μπορουσαμε".Οχι απο πλευρας χρηματων-πιο low budget διακοπες δε γινονταν.Ουτε απο πλευρας ελλειψης υποχρεωσεων-το εκανα ευχαριστως και με παιδια,φτανει το μικροτερο να ειναι τουλαχιστον 8 χρονων.Μπορουσαμε γιατι ολα αυτα που γινονται τωρα δεν ηταν ουτε καν σεναριο κακογραμμενου science fiction.

Μου φαινεται αδιανοητο σημερα το ότι τοτε ταξιδευαμε,ότι ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ να ταξιδεψουμε,ότι κανεις δε φορουσε μασκες,κανεις δε νοιαζοταν μην κολλησει κατι,εκτος ισως από Σαλμονελλα,κι οσα φοβομασταν ηταν πραγματα που μπορουσαμε να δουμε: υποπτες φατσες στα στενα της Σόφιας,τσαμπουκαλεμενες παρεες στο σταθμο του μετρο στο Βουκουρεστι,σκοτεινα βλεμματα στην αποβαθρα 2 για Μιλανο.Κοιμομασταν στις κουκετες στα τρενα και κανεις δε νοιαζοταν για το αν η κουβερτα ηταν περασμενη με ατμοκαθαριστη και απολυμασμενη,σου εφτανε που τυλιγοσουν στη ζεστασια της και παραδινοσουν στον ωραιοτερο υπνο,με το ρυθμικο ηχο του τρενου να σε νανουριζει και το "ντιν-ντιν-ντιν" που ακουγοταν μεσα στη νυχτα οταν περνουσε απο διαβαση να σβηνει σιγα σιγα ενω τα βαγονια ξεμακραιναν...

Αξεχαστες εμπειριες.Τυχεροι οσοι τις προλαβαμε.Κι οχι μονο τα ταξιδια βεβαια.Ολα.

Τοτε οσα φοβομασταν μπορουσαμε να τα δουμε.Το τωρινο δε φαινεται.

Δε μπορεις να το συγκρινεις με προηγουμενες καταστασεις.Συγκρινεται ένα λιονταρι ή μια τιγρις μ΄έναν δρακο του Κομοντο ή έναν δηλητηριωδη βατραχο?Και τα μεν και τα δε στο ζωικο βασιλειο ανηκουν-αλλα αλλιως σε σκοτωνει το λιονταρι κι αλλιως ο βατραχος.Ο δε δρακος του Κομοντο σκοτωνει αργα και βασανιστικα-τα δοντια του είναι μολυσμενα,αμα σε δαγκωσει το πιθανοτερο είναι ότι θα σφαδαζεις από τους πονους για μερες μεχρι να ξεψυχησεις.Το λιονταρι κι η τιγρις νομιζω είναι πιο αμεσα,πιο ντομπρα,τσακ,μια στην καρωτιδα και γεια σας. Το αποτελεσμα βεβαια είναι το ιδιο.

Θα ταξιδεψουν ποτε τα παιδια μας αφοβα στον κοσμο,αραγε?

Η ανθρωποτητα φαινεται να επανηλθε μετα από πολεμους,πραξικοπηματα,εμφυλιους,άλλες πανδημιες.Επανηλθε?Φαινεται να επανηλθε.Τωρα?Θα επανελθει?Ποτε?Πώς? Αναπαντητα ερωτηματα που δε γινεται να μη σε γεμισουν φοβο.

«…Το μίσος γινεται φοβος» λεει σ΄ένα τραγουδι του ο Καρβελας που τον θεωρω ευφυεστατο,αλλα στην προκειμενη νομιζω παει αναποδα: «…Κι ο φοβος γινεται μίσος…»

Διοτι πολύ αγριεμενα βλεμματα συνανταω εκει εξω.Ματια που γυαλιζουν.Και κανεις μα κανεις δε συζηταει για τιποτ΄άλλο εκτος από αυτό. Μια φορα ρε παιδι μου να βγω εξω και ν΄ακουσω να λενε για κατι άλλο-για ρουχα,για το πώς αυγοκοβουν τη σουπα βρε αδερφε,για κατι ΑΛΛΟ!

Ευτυχως υπαρχουν και τα εφηβακια,τα Γυμνασιολυκειοπαιδα,που τα βλεπεις να κρατανε ακομα τα χαμογελα και την τρελλα τους.Νομιζω περισσοτερο κι από τα μικροτερα παιδια.Τα μικρα τα βλεπω λιγο σα χαμενα-μου ραγιζει την καρδια η φωτογραφια του πιτσιρικιου που κυκλοφορησε,που στεκεται μπροστα από τις ταινιες που του απαγορευουν την εισοδο στο τμημα παιχνιδιων ενός πολυκαταστηματος.            

«Ναι,αλλα τα παιδια παλιοτερα δεν ειχαν καν τοσα παιχνιδια,τα δικα σας για λιγες μερες τα στερουνται,για να μη σου πω για εμας,τη γενια του Πολυτεχνειου…» θα ελεγε η μανουλα μου η γλυκια-που γλυκια είναι μωρε,δε λεω.Απλα πρεπει ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ να εχει αντιλογο βρε παιδι μου,τι να κανει,δε φταιει αυτή,το ζωδιο φταιει,ολοι μαντευουμε ποιο είναι,ναι,πολύ σωστα,εξυπακουεται πως είναι Παρθενος.Τι άλλο θα ητο,αλλωστε.

Τα μικροτερα πιτσιρικια,παρεπιπτοντως,τα βλεπω πιο μαγκωμενα από τα εφηβακια.Ισως είναι ότι τα δευτερα μπορουν να κυκλοφορουν και μονα τους.Ισως είναι και κατι άλλο,που οι πιο μικροι δεν το ξερουν ακομη κι οι πιο μεγαλοι το εχουν ξεχασει.Οι εφηβοι όμως το ανακαλυπτουν τωρα: ο ερωτας,το φλερτ. Αυτό πρεπει να ΄ναι που δινει στα 16αρικα και τα 18αρικα αυτή την παραξενη λαμψη που φαινεται ακομη και μεσα από τη μασκα τους.Ο ερωτας,που δε γνωριζει από καραντινες,περιορισμους και-φευ!-αποστασεις. Ο ερωτας,που αμα σε αγγιξει σε τυλιγει με αορατο απροσπελαστο μανδυα και δε μπορει να σε αγγιξει και να σε πληγωσει τιποτ΄άλλο.

Κι απο κοντα κι οι θεωριες συνομωσιας, να δινουν και να παιρνουν και να αναρωτιεσαι που αρχιζει η μουφα και που σταματαει η αληθεια κι αν υπαρχει αληθεια κι αν όλα οσα γνωριζαμε ως τωρα ηταν ποτε αληθεια ή μουφα εξ΄αρχης.

Ο,τι κι αν ισχυει,η ζωη μας όπως ηταν στον Παρατατικο,καποτε,πριν,δεν ξερουμε αν θα ξαναγινει.

Αλλα αυτο το γνωριζουμε ηδη.

Ο Μελλοντας Εξακολουθητικος είναι τωρα το ζητημα.Aπό δω και στο εξης τι ΘΑ γινεται.

Θα αγκαλιαζομαστε?Θα πηγαινουμε κανονικα σε δουλειες και σχολεια?Θα φοβομαστε? Μηπως τα παιδια μας θα εχουν τα παντα αλλα τελικα δε θα ΄χουν τιποτα? Μηπως τα παντα θα ΄ναι πλεον στην οθονη?Θα ξαναδουμε ολοκληρα προσωπα και ζωντανα χαμογελα?

Ισως η απαντηση να κρυβεται σ΄αυτο που ανακαλυπτουν τωρα τα εφηβακια.Ισως να κρυβεται στη φυση-θα μπορουσε οντως η φυση να εχει την απαντηση.Ισως παλι σ΄ένα μισοσβησμενο συνθημα που διαβασα σ΄έναν τοιχο,ενα μεσημερι που γυρναγαμε με τα ποδια με το Ζουλη απ΄το σχολειο-την τελευταια μερα πριν κλεισουν τα Δημοτικα.Δεν πρεπει να ηταν πολυ προσφατο γιατι οι πιο πολλες λεξεις δε φαινονταν καν.Αλλα μπορεις να καταλαβεις τι λεει. Ισως να το εγραψε καποιος πολύ βιαστικα,με εναν απλο παιδικο μαρκαδορο,και να το εσβησε η βροχη.      

Μπορει να το εγραψε επιτηδες ετσι,για να προσπαθει ο περαστικος να το διαβασει-κι ετσι να το εμπεδωσει καλυτερα.

Οπως και να ΄χει,ακομη και την εποχη του Covid,του Webex και του Dettol ο δρομος δεν "μπαινει" στον Παρατατικο, "κραταει" τον Ενεστωτα: δεν ειχε, ΕΧΕΙ τη δικη του ιστορια.

Καποιος την εγραψε στον τοιχο με μαρκαδορο,ετσι οπως ζωγραφιζαν την πλατη μου με τους δικους τους η Μαγια με τη φιλη της.Ισως εκει να ΄ναι η απαντηση.

Και νομιζω πως γραφει:

"Το παθος για την λευτερια είναι δυνατοτερο από όλα τα αλλα."