ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ

 ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ

Η Ελπιδα παει μπροστα κι εγω από πισω,την αγγιζω απαλα στην πλατη και προχωραμε.

Ο χωρος γεματος κοσμο,καποιοι φιλουνται/αγκαλιαζονται,γνωριζονται ηδη,εμεις σαν τις μυγες μεσ΄το γαλα. Παιδια τρεχουν,παιζουν,παρεακια ξαναβρισκονται,λενε τα νεα τους,χαρουμενες φωνες,μπαλλες ξεφυτρωνουν και κλωτσιουνται.

Δεν ξερω ανθρωπο εδωπερα.Ουτε η Ελπιδα φυσικα.

Ειμαι τερμα ψαρωμενη,τερμα αγχωμενη,τερμα εξω απ΄τα νερα μου. Για εκεινη, δεν ξερω.

Δε δειχνει κατι,δε βαζει τα κλαμματα,δεν κολλαει πανω μου.

Το προσωπο της μοιαζει να λεει «Αυτό πρεπει να γινει κι αυτό θα γινει»,τα ματια της εξερευνουν ηρεμα τον περιγυρο,δε μοιαζει αγχωμενη.Γνωριζει οτι μπηκε στο χορο και θα χορεψει.

Δεν ξερω που πρεπει να παμε.
Απλα στεκομαστε και περιμενουμε.

Δεν το εχω ξανακανει,είναι η πρωτη φορα,μαζι της παντα είναι η πρωτη φορα.

Μπροστα στα σκαλια,
μια ομορφη γυναικα,
μεγαλυτερη από μενα,
με μεγαλα μπλε ματια,μιλαει
σε καποια παιδια,
τα χαιδευει στο κεφαλι,
 φαινεται τοσο γλυκια!

Δεν της εχω καν μιλησει αλλα  
με κερδιζει η αυρα της,αμεσως.
Και τα απιστευτα ματια της.

«Μακαρι να είναι αυτή» σκεφτομαι «Θεε μου,ας είναι αυτή.»

«Καλημερα» της λεω και της δινω το πληρες ονοματεπωνυμο της κορης μου.

«Κατι μου λεει το ονομα της» μου λεει, «μου φαινεται ότι είναι μαζι μου.»

Η πρωτη μερα της Ελπιδας στο Δημοτικο.

Η πρωτη μου μερα ως μαμα παιδιου Δημοτικου.Ολα μαζι της,για πρωτη φορα.

Η Ελπιδα με κοτσιδακια και φουστιτσα,χωρις μπροστινα δοντια,φαφουτακι,σερνει την πρωτη της τσαντα,κοκκινη,με ροδακια,με τη γατουλα Κιττυ, και πλησιαζει τα μαζεμενα στο υποστεγο παιδακια.

Φωναζουν τα ονοματα,ακουει το δικο της,μια δασκαλα βαζει ολα τα πρωτακια σε σειρες.

Τα παρατηρω.

Θα περασουν μαζι τα επομενα 6 χρονια.Τι εξι? Τα επομενα 12,αν συνεχισουν μαζι στο Γυμνασιο/Λυκειο.

Μια ζωη.

Δεν ξερω κανεναν γονιο κι όμως καποιοι απ΄αυτους που βρισκονται εδώ γυρω,θα γινουν φιλοι μου.

Ποιο απ΄αυτά τα κοντουλικα αγορακια,τα ψαρωμενα,με τα βερμουδακια και τις τσαντες με σουπερ ηρωες ,θα είναι ο πρωτος της ερωτας?

Ποιο απ΄αυτά τα κοριτσακια με τα ωραια φορεματακια και τα καλοχτενισμενα μαλλια με τις τσαντες πιο μεγαλες απ΄το μποι τους,θα γινει η κολλητη της-τωρα και για παντα?

Δαγκανω χειλια,πλεκω και ξεπλεκω δαχτυλα,κοιταω γυρω μου,ας πανε όλα καλα,δεν ξερει κανεναν,τα πιο πολλα γνωριζονται από το Νηπιαγωγειο του σχολειου,τι το θελαμε εμεις και τη στειλαμε σε ιδιωτικο,επρεπε εκει να τη στειλουμε,να παει ετοιμο το παιδι στην Πρωτη,κι αν τωρα 

τα αλλα είναι ηδη παρεακι,κι αν την απομονωσουνε,είναι και εσωστρεφες παιδι,αν δεν την κανουνε παρεα,τα παιδια συχνα δειχνουν πρωτοφανη σκληροτητα στους νεοφερμενους,καλα,δε θα είναι 

κι η μονη νεοφερμενη,τι θα γινει όμως αν δεν κανει φιλους,πώς να αισθανεται τωρα στη σειρα με τοσα αγνωστα παιδακια,ψυχουλα μου,το πρωτο σου βημα στο μεγαλο σχολειο,η πρωτη σου μερα,ποτε ησουνα μωρο νεογεννητο στο στηθος μου,ποτε πετας απ΄την αγκαλια μου
και ξεκινας να γραφεις νεες σελιδες στο βιβλιο της ζωης σου...
                                                              

Το πλανο αλλαζει.

Εγω με τη δασκαλα της σε ενημερωση γονεων (ναι,τελικα ηταν στην ταξη της δασκαλας με τα μπλε ματια).

«Μονο συγχαρητηρια εχω να σας πω,εξαιρετικο παιδι,εξαιρετικη μαθητρια,επιμελης,αψογη.»

«Εχει κανει φιλους?»-αλλες ανησυχιες εχω εγω.

«Μην τη φοβαστε καθολου,μια χαρα είναι,στην αρχη ηταν κουμπωμενη,την εβλεπα κι εγω στα διαλειμματα κι ειχα το νου μου επειδη ηξερα οτι δεν ηταν στο Νηπιαγωγειο εδω,όμως ξερετε κατι? Ολοι τη θελουν στην παρεα τους,είναι εξαιρετικα δημοφιλης,είναι μεσα σε όλα,είναι παιδι με εσωτερικη πειθαρχια και ορια,ισχυρη,ευγενικη,δεν εχω να πω τιποτα αρνητικο για την Ελπιδα…»

Το πλανο αλλαζει και παλι.

Πεντε χρονια μετα,Εκτη Δημοτικου,μεσημερι στο σχολασμα,Οκτωβριος.

Ερχεται στα καγκελα τρεχοντας, ξαναμμενη,μαγουλα κατακοκκινα,ματια που αστραφτοβολουν.

«Μαμα βγηκα Προεδρος!»

Η καρδια μου λες και γινεται τριπλη σε μεγεθος.

«Ημουν σιγουρη κοριτσι μου.Το ηξερα ότι θα γινοταν.»

Το κοριτσακι μου.Το παιδι που ηρθε εδω και δεν ηξερε κανεναν.

Πρωθυπουργος να βγει μεθαυριο,τετοια χαρα δε θα παρω οσο εκεινη τη μερα.

Πισω,στη Δευτερα.

Παιδακι τοσο δα,εκεινο το πρωι δε νιωθει καλα,την παω σχολειο,εχουν εκδρομη «Θα με πας μεχρι μεσα?»,την παω,κραταω το τσαντακι με νερο και κολατσιο,δε φερνουν σημερα τσαντα λογω εκδρομης,είναι μαζεμενα όλα σε σειρα στο υποστεγο και περιμενουν τους τελευταιους αργοπορημενους για να επιβιβαστουν στα πουλμαν,κουρνιαζει πανω μου, «Μαμα δε θελω να παω στην εκδρομη,παρε με σπιτι σε παρακαλω»,ειναι ζεστη στο μετωπο, φευγουμε και παλι για το σπιτι,αγκαλιαζω τους μικρους της ωμους κι οπως περπαταμε προς το αυτοκινητο νιωθω μια ανεξηγητη για την περισταση τεραστια τρυφεροτητα-ισως γι΄αυτό μια αδιαφορη και τυχαια ασημαντη στιγμη τη θυμαμαι τοσο καθαρα-ηταν το συναισθημα που εκανε αξεχαστη την εικονα.

Παρκο Παπανδρεου,Σαββατο πρωι,πρωτοφανης καλος καιρος για Ιανουαριο μηνα.              

 Λες κι είναι Ανοιξη.Το πρωτο της παρτυ,στην Πρωτη Δημοτικου.Το πρωτο παρτυ της σχολικης χρονιας κι ας είναι Γεναρης,δεν εχει τυχει να κανει άλλος παρτυ ως τωρα,ερχονται όλα τ΄αγορια της ταξης και τα περισσοτερα κοριτσια και δυο-τρεις μαμαδες,που ακομη δεν τις ξερω καλα, μου ψυθυριζουν στ΄αυτι "Ο γιος μου αγαπαει την κορη σου,το ξερεις?» και να κοκκινιζω γιατι το ξερω αλλα δεν ξερω τι να πω,τι πρεπει να πω.

Η Ελπιδα να σκαρφαλωνει στην οροφη του αυτοκινητου μου και να κανει τσουληθρα στο παρμπριζ στο σχολασμα-και τα πιτσιρικια του Ολοημερου να επευφημουν.

Η Ελπιδα να κρεμιεται και να κανει κωλοτουμπα γυρω από το καγκελο εξω από την πυλη και ο φιλος της ο Γιαννης,με βερμουδα ακομη και στο καταχειμωνο, να την ακολουθει,να παιζουν κυνηγητο μεχρι εγω να τα πω λιγο με τη μαμα του στο πεζοδρομιο.

Στιγμες,εικονες,ατακες,ολα παιζουν στη θυμηση μου ξανα και ξανα αυτες τις μερες,μπρος και πισω,ανακατεμενα,χωρις χρονικη σειρα,εντονα,σα να ηταν ολα πριν λιγα λεπτα.

Χριστουγεννιατικο Bazaar,το προεδρειο της ταξης θελει να μαζεψει λεφτα για εκδρομη και για μπλουζακια για τους σχολικους αγωνες,μαζευεται η μιση ταξη σπιτι μας και φτιαχνουν ενα πανο για το τμημα τους,ζωγραφιζουν κουπες για να τις πουλησουν και στηνουν παγκο στο σχολειο-τελικα ο Κορωνοιος και το lockdown οχι μονο δεν επιτρεπει αγωνες κι εκδρομες αλλα τους στερει και 2μιση μηνες απο την τελευταια τους ταξη στο Δημοτικο,τους στερει και την τελετη αποφοιτησης -κι ομως,ποσες εικονες,ποσες χαρες και χαμογελα εχουν ηδη στη φαρετρα της ζωης!

-

Σα να ηταν χθες που η Ελπιδα πρωτοεμπαινε "στο χορο."
Και νομιζω οτι χορεψε καταπληκτικα.

Πώς περασαν εξι χρονια σαν αστραπη? Πώς μεσα σε εξι χρονια το κοριτσακι με τα κοτσιδακια και τη φουστιτσα μεταμορφωθηκε σε μια κοπελιτσα που με φτανει πια σε μποι,που ακουει τραπ αντι για «Ζουζουνια»,που φοραει φαρδιες φορμες και μπλουζες που γραφουν πανω “Thraser” -που ουτε ξερω τι σημαινει-που τιναζει πισω τα μακρια καστανα μαλλια της κι αναστεναζουν τ΄αγορια-αυτό δεν αλλαξε,δε θ΄αλλαξει ποτε…

Ω,ελα τωρα! Αναρωτιεμαι ειλικρινα,τις τελευταιες μερες,γιατι στην ευχη δε μπορω να ειμαι σαν τους αλλους γονεις,φυσιολογικη.

Να πω απλα: «Η Ελπιδα θα παει Γυμνασιο,so what?»

Γιατι η σκεψη ότι είναι οι τελευταιες μερες,οι τελευταιες ωρες της πρωτοτοκης κορης μου

 στο Δημοτικο,μου προκαλει τετοια συγκινηση?

 Δεν είναι «αναμεικτα συναισθηματα». Δεν είναι λυπη. Είναι όμως ατοφια,καθαρη-αλλα μαλλον σε υπερβολικο βαθμο-συγκινηση. Αντε, πασπαλισμενη ισως και με λιγη λυπη.

Την ιδια στιγμη βεβαια τα βαζω με τον εαυτο μου και με το συναισθηματισμο αυτόν που σκληρα προσπαθω να  αποτιναξω,τυχεροι οσοι μπορουν να αντιμετωπιζουν τα παντα στη ζωη με ένα 

«Ελα μωρε,σιγα!»

Ε,οντως,σιγα. Το Δημοτικο τελειωνει το παιδι,δε φευγει για τα ξενα.

Κλεινει έναν κυκλο ζωης από τους πολλους που θα ανοιξει-και παει γι΄αλλα.

Η ισορροπημενη,νορμαλ αντιμετωπιση του θεματος θα ηταν αυτό που μου ειπε σημερα μια φιλη: «Εγω όχι μονο δε συγκινηθηκα όταν τελειωνε η κορη μου το Δημοτικο αλλα ανυπομονω να τελειωσει και το Λυκειο,να ξεμπερδευουμε!»

Τι πιο φυσικο? Η ζωη προχωραει μπροστα.

Εμενα όμως γιατι κάθε τραγουδι που παιζει και μιλαει για τελος,μου θυμιζει ότι την Παρασκευη που μας ερχεται η Ελπιδα μου θα περασει για τελευταια φορα την πορτα του σχολειου,εκει οπου περασε 6 ολοκληρα χρονια,γελασε,εκλαψε,εμαθε,ερωτευτηκε,χτυπησε,την παρηγορησαν,την αγκαλιασαν,την αγαπησαν…

Γαμωτο! Δεν αντεχω τα φιναλε,αυτό είναι. Δε μπορω τους αποχωρισμους!                                

 Δεν μου αρεσουν,δε μου αρεσαν ποτε οι «τελευταιες φορες»-τουλαχιστον όχι όταν το ξερω από πριν.

Δεν ξερω τι στο καλο φταιει γι΄αυτό.

Ισως το ότι ειχα αρκετους αποχαιρετισμους στη ζωη μου-αλλαξα σχολειο και περιοχη τοσες φορες,καποιες δεν ειχα καν το χρονο να πω αντιο.

Ισως επειδη δεν περασα μια ανεμελη ουτε ανεφελη παιδικη ηλικια-αυτο βεβαια ηταν τραυματικο αλλα οπως εχω ξαναγραψει με βοηθησε να ξερω τι λαθη να μην κανω ως γονιος,για να το γυρισω σε θετικο.

Ισως παλι να είναι ότι αναρωτιεμαι: «Ημουν αρκετα κοντα της αυτά τα εξι χρονια?Ημουν αρκετα ΕΚΕΙ?»

Τα δυο από τα εξι,αυτά της Πρωτης και της Δευτερας Δημοτικου δε μπορω να πω ότι ημουν. 

Ηταν την εποχη που ετρεχα συνεχεια το Ζουλη στους Αλλεργιολογους,τον ταιζα εξω από το Ιασω με το φοβο μιας αναφυλαξιας,ηταν μια δυσκολη,στρεσαρισμενη κι ασχημη περιοδος-κι όταν η μητερα δεν είναι καλα τα παιδια το αντιλαμβανονται με έναν μαγικο τροπο.

Την τριτη χρονια απεκτησα τη Μαγια,ημουν με ένα νεογνο στην αγκαλια,παλι δεν ημουν αρκετα κοντα στην Ελπιδα.

Από κει και μετα,όλα εστρωσαν,όλα εξυγιανθηκαν (όχι χωρις θυσιες) και νομιζω πως ημουν,ελπιζω να ημουν,να εγινα η μαμα που θα ηθελε και θα της αξιζε.

Αρα η ολη συναισθηματικη φορτιση που νιωθω τωρα είναι για τα τρια χρονια που ουσιαστικα δε με ειχε όπως θα επρεπε... για τα χαμενα χρονια?

Ενταξει,πολλες μαναδες συγκινουνται σε σχολικες γιορτες-στο Νηπιαγωγειο δεν περιμενα καν να ερθει η στιγμη που θα ελεγε τα λογια του καποιο από τα παιδια μου,ανοιγαν οι βρυσες αυτοματα 

από τις πρωτες νοτες του τραγουδιου του προλογου.Το καλο βεβαια είναι πως δεν ημουν η μονη.

Στο τελος της γιορτης οι περισσοτερες ημασταν με κοκκινα ματια και ψαχναμε χαρτομαντηλα για να φυσηξουμε τις μυτες μας.

Κι ειμαι και πανασχημη όταν κλαιω η ατιμη! Εχω ολο το πακετο: ματια που πρηζονται από κατω,μυτη που τρεχει,αναφιλητο,μουτρο που γινεται παντζαρι,βραχνη φωνη,πεφτει και το ένα βλεφαρο…α στο καλο!

Άλλη εικονα:

Η Ελπιδα στο διαλειμμα,Τριτη Δημοτικου,εγω εξω από τα καγκελα,εγκυος στη Μαγια,         

  η «σχολικη φοβια» που εχει εμφανισει η  Φιλιππα που παει Πρωτη απαιτει να ειμαι εκει

 για να με βλεπει όταν είναι στο προαυλιο,εγω όμως βλεπω την Ελπιδα και δεν το πιστευω,

μου το ειχαν πει ότι συμβαινει αλλα τωρα το διαπιστωνω με τα ματια μου,εκεινη προχωραει 

και γυρω της όλα τα παιδια,τα κοριτσια κρεμονται σχεδον από πανω της,τσακωνονται ποια 

θα της κραταει το χερι,δυο-τρια αγορια ακολουθουν,την περιμενουν να αποφασισει πού θα κατσει,καθεται σ΄ένα πεζουλι κι όλα τ΄αλλα καθονται γυρω της,ποιος,το κοριτσακι που φοβομουν αν θα κανει φιλους ,το κοριτσακι που δεν το ηξερε κανεις-και πώς να μη νοιωσει περηφανεια 

μια μανα για κατι τετοιο,όχι,δεν είναι πια η καλυτερη μαθητρια, ο δασκαλος της μου κανει συχνα παραπονα,τη λεει «Περσεφονη» επειδη είναι ομορφη με μακρια μαλλια, «Δε διαβαζει  η Περσεφονη,την πιανω συχνα απροετοιμαστη,βαριεται» μου λεει στις συγκεντρωσεις  «κι επειδη είναι εξυπνη περιμενω περισσοτερα απ΄αυτή,δε διαβαζει και μιλαει ολη την ωρα με τη διπλανη ,θα τους αλλαξω θεση…»

Το «παρεακι» διαμορφωνεται γυρω στα τελη εκεινης της χρονιας,στην Τριτη Δημοτικου,αρχιζουν 

οι συναντησεις στο παρκο,καποιες μαμαδες ερχομαστε πιο κοντα την ιδια στιγμη που τα παιδια θετουν τις βασεις της φιλιας τους,οι προσωπικοτητες τους σφυρηλατουνται μεσα απ΄την αλληλεπιδραση τους,αναμεσα σε μπαλλες και σκαρφαλωματα μυστικα ανταλλασσονται,καρδιοχτυπια ξεκινουν,γονατα γδερνονται,δεσμοι αρρηκτοι πλεκονται.

«Αρρηκτοι»…βαρια κουβεντα.Δε μπορω να ξερω.Ελπιζω,ευχομαι να είναι αρρηκτοι.

Ειναι ωραιοι οι αρρηκτοι δεσμοι.

Η Ελπιδα στην αρχη της Πεμπτης, «Μαμα,ο καινουριος μας Δασκαλος εχει γραψει βιβλια σαν κι εσενα,γραφει ποιηματα» «Βρε» να λεω «εγω ένα βιβλιο εγραψα και αυτό όχι με ποιηματα,δεν πιστευω να ειπες στον ανθρωπο ότι η μανα σου γραφει βιβλια και ποιηση,θα γελανε και τα θρανια!» και να λεω ειδες Μυρτω,σε τρεχανε στα ιδιωτικα γιατι «στο δημοσιο δεν υπαρχει εκπαιδευση»

 κι η κορη σου παει στο δημοσιο κι εχει δασκαλο που δε συναντας ουτε στο καλυτερο ιδιωτικο,  

«Η κορη σας είναι μια εξαιρετικα γοητευτικη προσωπικοτητα» να μου λεει και να μιλαει για ενσυναισθηση κι όχι για βαθμους,για χαρακτηρα κι όχι για ορθογραφια-και να σκεφτομαι ποσο,ποσο τυχερο ηταν αυτό το παιδι,ολη του η πορεια στο Δημοτικο ηταν υπεροχη,γεματη φιλους,καλους δασκαλους,αγαπη,αναγνωριση,σκασιλα μου για τα 10αρια στον ελεγχο,ειλικρινα ας ηταν και 8αρια,περασε τοσο ομορφα οσο δεν περασα ουτε στα ονειρα μου κατά τη σχολικη μου ζωη και γεμισε τοσο πολύ θετικη ενεργεια κι ομορφες αναμνησεις που δε μπορει,θα πρεπει αφηνοντας αυτό το κτηριο να εχει να θυμαται μονο ωραια,να νιωθει μονο ζεστασια-και δεν υπαρχει καλυτερη παρακαταθηκη για το μελλον.

Ωραια.

Κι εγω τοτε γιατι εχω τετοιο κομπο στο λαιμο?

Εκεινη είναι πολύ πιο νορμαλ από μενα.

 Όπως την πρωτη μερα,που ετοιμαζοταν να βουτηξει σε αγνωστα νερα κι όμως εμοιαζε τοσο αταραχη, ετσι και τωρα.

Σιγουρα θα σκεφτεται το νέο ξεκινημα,τη νεα διαδρομη που την περιμενει.

Μα τη σκεφτεται τοσο-οσο.Και δε θα είναι μονη της.Θα κανει το βημα αυτό με τους φιλους της μαζι.

Βεβαια το Γεναρη,ανημερα των γενεθλιων της,όταν συζητωντας περι σχολειου ηρθε η κουβεντα στους λιγους συμμαθητες της που δε θα συνεχισουν στο ιδιο Γυμνασιο, συνειδητοποιησε για πρωτη φορα ότι ολο αυτό που εζησαν εξι χρονια συντομα θα εφτανε στο τελος του. 

Καταλαβε για πρωτη φορα ότι καποιους θα τους αποχωριζοταν,μαζι και το δασκαλο που τον λατρεψε κι επεσε τετοιο κλαμμα,μα τετοιο κλαμμα που σχεδον ανησυχησα γιατι η Ελπιδα δε με ειχε συνηθισει σε τετοια συναισθηματικα ξεσπασματα.

Στη συνεχεια φυσικα ακολουθησαν κι αλλα τετοια,για αλλους λογους (λεγε με εφηβεια) και πλεον το εχω συνηθισει και χαιρομαι γιατι τον ανθρωπο που τα θαβει και δεν ξεσπαει να φοβασαι,αυτός που κλαιει και εκφραζεται λυτρωνεται.

Το παιδι αντιμετωπιζει το τελος αυτης της ομορφης διαδρομης πολύ ηρεμα και ομορφα και δεν εχει λογο για το αντιθετο,ειλικρινα,γιατι θα συνεχισει στο Γυμνασιο με την πλειοψηφεια των φιλων και συμμαθητων της,λογικα με τους πιο πολλους θα είναι και στο ιδιο τμημα και θα είναι απλα ένα δρομο πανω από το Δημοτικο -δεν εχει κανενα λογο η Ελπιδα να λυπαται.

Απλα εγω αναρωτιεμαι…όλα αυτά τα εξι χρονια,πώς περασαν ετσι σαν αερακι?

Ηταν σα να τη συνοδευα εχθες στον πρωτο Αγιασμο,με τη τσαντα με την Κιττυ και τα ροδακια και,σα να ανοιγοκλεισα τα ματια μου και ξαφνικα να βρεθηκα να συζηταμε με τους συμμαθητες της,που με εχουνε περασει σε υψος εννοειται,για τη χρονοκαψουλα που θα φτιαξουν,με αγαπημενα τους αντικειμενα από το Δημοτικο και θα τη θαψουν στον πισω κηπο-για να την ξεθαψουν 18 χρονια μετα,στα 30 τους,ιδια μερα και ωρα,ιδιο μερος,ραντεβου ολοι εκει-για να δουμε,ποιοι θα το θυμηθουν,ποιοι θα ερθουν με τα παιδια τους,ποιοι θα παρουν το αεροπλανο για να φτασουν εκτακτως για το ραντεβου από το εξωτερικο που θα βρισκονται,ποιοι θα σκεφτουν «Ωχου μωρε,σιγα τωρα!» ποιοι δε θα το θυμηθουν καν…

Κάθε τελος είναι μια αρχη.Δε λεω πως ειν΄ευκολο αλλα δεν είναι και για τοση συγκινηση,επιτελους,δεν πεθανε κανεις-χτυπα ξυλο!

Γι΄αυτό κι η Ελπις δεν εχει ιδεα και δεν υπαρχει λογος να μαθει πώς το βιωνω εγω.

Αυτή το βιωνει μια χαρα ως παιδι κι εγω υπερβολικα συγκινισιακα ως γονιος-αλλα αυτό είναι δικο μου θεμα,όχι δικο της.

Δεν εχει ιδεα ότι δε θελω καθολου αυτές τις μερες,τις τελευταιες, ν’ ακουω τραγουδια (και ολο αυτά παιζει ρε γαμωτο το ραδιοφωνο την ωρα που μπαινω στο αμαξι!) όπως το All good things come to an end και το See you again ουτε και να θυμαμαι το «Ποτε δε χωριζομαστε» που ειχε τραγουδησει μια χρονια μια Εκτη στο δικο μου σχολειο-αλλα ελα που ολο τριγυρναει στη μνημη μου!

Δεν εχει ιδεα ότι ευχομαι να είναι κι άλλες μαμαδες στην ιδια φαση την ερχομενη εβδομαδα

για να μη γινω μονη μου ρεζιλι την Πεμπτη που θα τη βγαλω φωτογραφια να περναει την πυλη του Δημοτικου για τελευταια φορα.

Δεν εχει ιδεα ότι εδώ και μια βδομαδα,τα μεσημερια μολις παρκαρω και παω να τη συναντησω παιρνω το πιο ευθυμο χαμογελο και βλεμμα μου-αλλα με πολλη προσπαθεια.

Δεν εχει ιδεα ποσο ευγνωμων ειμαι στο Λεωνιδα,στο Γιαννη,στην Αλκμηνη,στον Παναγιωτη,

το Σταυρο,τον Αγγελο,την Ευαγγελια,τη Βανα,το Θυμιο,τον Κωστα,που εκαναν το παιδι αυτό

 το εσωστρεφες,το κλειστο,το αγνωστο τους,να ανθισει -και του χαρισαν εξι αξεχαστα χρονια εκει μεσα.

Και ποτε δε θα μαθει την-προφανως ανευ λογου και λογικης- φορτιση που νιωθω αυτές τις «τελευταιες μερες της Πομπηιας.»

Όχι,ψεμματα,μπορει και να της το πω καποτε.

Αν,χρονια μετα,γυρισει και μου πει,όταν το πρωτοτοκο της,το εγγονι μου,θα τελειωνει την Εκτη,ότι «Ρε μανα ξερεις κατι,την τελευταια βδομαδα παω να παρω το παιδι κάθε μεσημερι και βαλαντωνω στο κλαμμα στη διαδρομη και μετα μολις παρκαρω σκουπιζω ματια και φυσαω μυτη γιατι δε χρωσταει τιποτα αυτό να με καταλαβει και να στεναχωρεθει»,αν μου τα πει όλα αυτά καποτε, θα γυρισω και θα της πω:
 "Γιατι,εγω τι νομιζεις οτι εκανα?"

«