ΞΥΠΝΑ ΜΕ ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΙΟΥΛΙΟΣ

WAKE ME UP WHEN JULY ENDS

Εδώ και χρονια εχω πειστει πως υπαρχει ένα συγκεκριμενο μοτιβο που ακολουθουν οι αναποδιες         στη ζωη.

Ενα μοτιβο σταθερο,αν και διαφορετικο για τον καθενα.

Θυμαμαι ας πουμε,όταν δουλευα στο καναλι,τις περισσοτρερες φορες όλα τα απροοπτα,                      οι παρεξηγησεις και οι συναδελφικοι τσακωμοι συνεβαιναν Παρασκευη.

Οι εμπλεκομενοι βραζανε στο ζουμι τους ολο το Σαββατοκυριακο και περιμεναν τη Δευτερα για να λυθει το θεμα-κι αυτο συνεβαινε με μαθηματικη ακριβεια παντα Παρασκευη.

Σε αλλους συμβαινει να δουν ένα συγκεκριμενο προσωπο στον υπνο τους και την άλλη μερα            να τους παει κατι πολύ στραβα.

 Δεν πιστευω σε οιωνους και δεν ειμαι προληπτικη,θεωρω τα περισσοτερα απ΄αυτά υπερβολες            αλλα το «μοτιβο αναποδιας» το εχω παρατηρησει και εντοπισει.

Σε μενα ας πουμε,όλα τα στραβα ειθισται να συμβαινουν Ιουλιο.

Κι ειναι αδικο,γιατι ως παιδι ο συγκεκριμενος ηταν
ο αγαπημενος μου μηνας: μ΄αρεσε που ειναι
ο μεσαιος του Καλοκαιριου,
μ΄αρεσε που ειναι ο εβδομος,μ΄αρεσε και τ΄ονομα του-μαλλον επειδη μου αρεσε ο Ιουλιος Καισαρας όπως τον
σκιτσαριζε ο Ουντερζο στον Αστεριξ.

Εκεινος ωστοσο, ποτε δε μου ανταπεδωσε την προτιμηση.

Ο,τι αναποδο μου εχει συμβει ως τωρα,μου εχει συμβει Ιουλιο.

Ιουλιο ξεκινησα το σκοτεινο μου ταξιδι στα τρομαχτικα μονοπατια της νευρικης ανορεξιας.

Ιουλιο καηκε ολοσχερως το ξυλινο (και πανεμορφο,σα σαλε) εξοχικο μας στο βουνο της Αγιας Μαρινας στη Νεα Μακρη,
τοτε με τις φωτιες στο Διονυσο το ’95.

Ιουλιο εχασα μια πολύ δυνατη μου αγαπη-χρονια μετα κι ενώ το εχω πλήρως ξεπερασει παντα στη θυμηση της στιγμης με πιανει δαγκαμα στην καρδια.

Ιουλιο εκανε ο Ζουλης την αλλεργικη αντιδραση στο ταχινι,
που σηματοδοτησε μια επισης πολύ σκοτεινη περιοδο
της ζωης μου-αν και μεσα από αυτή,τελικα,εμαθα πολλα,
ξαναγεννηθηκα,και βγηκα δυνατοτερη.

Σιγουρα αν το ψαξω λιγο στη μνημη μου θα βρω κι άλλες,ισως λιγοτερο «χτυπητες» αναποδιες 

που μου εχουν συμβει Ιουλη μηνα-όχι ότι οι υπολοιποι 11 παντα κυλουν πανω σε ροζ συννεφακι,

αυτό δε συμβαινει σε κανεναν.

Τα "τρανταχτα" παντως σε μενα τα περιμενω παντα στον δευτερο του Καλοκαιριου και εβδομο του ετους.

«Κατ΄επικλησιν προφητεια» θα ελεγε η μανα μου-«Απλη συμπτωση» θα ελεγε η (παντα φωνη της λογικης) κολλητη μου, «Ποιος ξερει?Παντως εγω καποιον Ιουλιο θα χαιρετησω τα εγκοσμια» θα πω εγω σηκωνοντας τους ωμους-ειμαι σχεδον βεβαιη γι΄αυτο.

Φετος το Καλοκαιρακι παντως είναι ετσι κι αλλιως παραξενο.

 «Τσουρουδικο» λεει μια φιλη μου, «Μιζερο» λεει μια άλλη, «Αντε να τελειωνει να ησυχασουμε,δεν ειν΄ωραια φετος» λεει η κυρια στο χασαπικο της γειτονιας μου.

Σιγουρα για καποιους θα ειναι ευνοικο.Απλα η πλειοψηφεια οσων ξερω το περναει "καπως".

Μια άλλη φιλη,με μοναχοπαιδι στην ηλικια της Ελπιδας δηλαδη 12 στα 13,μου εξομολογηθηκε προσφατα ότι «γενικα τα Καλοκαιρια δε μ΄αρεσουν,πολυς απλετος χρονος,πολλη βαρεμαρα και τι να το κανεις το παιδι τρεις μηνες? Ολο στα κινητα και στα Instagram…»

Δεν εχει κι απολυτα αδικο,κατ΄εμε.

Το Καλοκαιρι ποτε δε με ξετρελλαινε σαν εποχη.

Τη ζεστη δεν την αντεχω,
προτιμαω το κρυο 

και το χουχουλιασμα του Χειμωνα
και τις χειμερινες αποδρασεις με τζακι,
ριχταρια και φλοκατες.

Αγαπω ομως πολύ τη θαλασσα
κι εχω απιστευτο κολλημα με το μαυρισμενο δερμα και το αλατισμενο μαλλι-
κανει τη μπουκλα υπεροχη.

Κι αγαπω και τα νησια,ολα τους.

Βασικα,αν εχεις τη δυνατοτητα να φευγεις ολον τον καιρο και να επιστρεφεις Σεπτεμβρη,

μια χαρα είναι το Καλοκαιρι.

Αν μπορεις να πας σε τρια-τεσσερα διαφορετικα μερη,καινουρια και παλια αγαπημενα,αν μπορεις 

να πας εξωτερικο,να κανεις ένα τρελλο μακρινο ταξιδι,τοτε μια χαρα.

Αν όμως εισαι αναγκασμενος,οπως πολλοι που ξερω φετος,να παραμεινεις τον πιο πολύ καιρο στο κλεινον αστυ τοτε ας΄τα βρας΄τα.

Τα Καλοκαιρια οπως τα παρουσιαζαν παλια οι παππουδες μας κι οι vintage διαφημισεις δε βιωνονται ευκολα στις μερες μας.

Παντως αν και περσυ τετοια εποχη ειχαμε παει ηδη σε τρια μερη με τα Daltons κι ετοιμαζομασταν για το τεταρτο, φετος τα σχεδια μας για "κατι μεσα στον Ιουλιο"ανατραπηκαν από πολύ νωρις: μια αναβολη στην αδεια της κολλητης μου μας αναγκασε να ματαιωσουμε τα σχεδια μας για κοινες διακοπες με τα παιδια μας που περσυ το ειχαν καταγλεντησει,η δυσκολια να βρουμε ακτοπλοικα εισητηρια για δυο νησια που θελαμε εκαναν την αδελφη μου να φυγει μονη της αεροπορικως-εγω δεν μπαινω σε αεροπλανο,θα το ξεπερασω καποια στιγμη αλλα…όχι φετος,κι επιπλεον τα αγαπημενα μας δωματια στο Αγκιστρι στα οποια στριμωχνομασταν ανα τρεις σε δυο δικλινα, φετος δε μπορουν να μας δεχτουν λογω Κορωνοιου (μονο δυο ατομα στα δικλινα,μου ειπαν,ε συγγνωμη αλλα δε θα κλεισω και τρια δωματια για να χωρεσουμε) και επιπλεον εχουμε και τις εφηβικες μας επαναστασεις.

Τα σε λιγο Πρωτογυμνασιακια μας, μας το δηλωσαν καθαρα: «Δεν παμε πουθενα αν δεν παμε ολοι μαζι».

Κι επειδη αυτό πρακτικα δε γινεται,είναι όλα εντελως απροθυμα να φυγουν για διακοπες μεχρι να φυγει

κι ο τελευταιος από την παρεα.

Εδώ, λιγες μερες στην Παυλιανη τα πηγα και τα δυο μεγαλα ηταν σ΄αναμμενα καρβουνα για το ποτε θα γυρισουν Αθηνα στο παρεακι,χωρια που οποτε βρισκαμε WiFi

οι βιντεοκλησεις και τα μηνυματα εδιναν κι επαιρναν.

Τα χαιρομαι,δε λεω.Ειναι τυχερα παιδια.

Ζουν την παλια αλανα, σε μια εποχη που αυτα εχουν εκλειψει.

Τι καλυτερο?

Εκει που μαζευονται γνωριζουν παιδια

 κι από αλλα σχολεια της περιοχης,αρχιζουν τωρα 

σιγα-σιγα τα βλεμματα και τα υποννοουμενα,

τα φλερτακια και οι ζηλιες,
η μεγαλη χτενιζει επι δεκα λεπτα 

το μαλλι κάθε απογευμα πριν παμε και φυσικα 

τα ρουχα διαλεγονται προσεχτικα-ναι μεν ανετα,γιατι ειμαστε παιδια και πρεπει να τρεξουμε 

και να σκαρφαλωσουμε,απ΄την άλλη όμως και κομψα και trendy γιατι σιγα σιγα μεταμορφωνομαστε σε γυναικες και θελουμε να γοητευσουμε,η φυση μας καλει-κοριτσακια μου,πεταλουδες μου...

Εντωμεταξυ και κανας-δυο απ΄την παρεα που εχουν φυγει διακοπες σε εξοχικα με γονεις και γιαγιαδοπαππουδες δηλωνουν μεσω μηνυματων στους "πισω" οτι θελουν να γυρισουν για να σμιξουν ολοι ξανα.

Και καθομαι και σκεφτομαι και συμπεραινω οτι τελικα αυτό μετραει για τα παιδια πλεον μετα απο μια ηλικια: η καλη παρεα.Για ολους μας δηλαδη.

Δως΄τους τις πιο "εναλλακτικες και ψαγμενες" διακοπες και δραστηριοτητες,πηγαινε τα σε φαραγγια,φαρμες κι εξωτικα νησια,ανεβασε τα στο Νεπαλ να κανουν πεζοπορια-τι να το κανουν αν δεν εχουν την παρεα? Αυτό μετραει τωρα γι΄αυτά,κι ειν΄ομορφο,κι ειν΄υγιες,κι είναι φυσικο.

Το ιδιο ισχυει και για εμας τους μεγαλους: μπορεις να κοιτας το πιο ομορφο ηλιοβασιλεμα,
να σε δροσιζει το πιο κρυσταλλινο νερο της πιο εξωτικης παραλιας-και να βαριεσαι
 και να βαρυγκομας αν δεν εισαι μ΄αυτους (μ΄αυτόν/μ΄αυτην) που θες.

Ας επιστρεψω όμως στου Ιουλη τα τερτιπια.

Δε μ΄αρεσει να κλαιγομαι και να μιζεριαζω κι ειμαι φυσει αισιοδοξη (υπαρχει κι ο Αυγουστος εξ’αλλου),τα δοντια του ωστοσο ο εβδομος, μου τα εδειξε φετος από νωρις.

Η επεμβαση που ειχα κανει στα τελη Μαη,διορθωτικη μιας απαραδεκτης σφαγης που ειχα υποστει  το Νοεμβριο,εδειχνε να πηγαινει πολύ καλα μετεγχειρητικα-δεν ηταν κατι σοβαρο ουτε ζητημα ζωης και θανατου αλλα ηταν ένα πενταωρο χειρουργειο κι ηθελε μια προσοχη μετα.

Ελα όμως που εγω η ξυπνια αψηφισα τις οδηγιες περι μη καπνισματος και το βροντερο "όχι θαλασσα μεχρι να επουλωθει πληρως η τομη"-ποτε δεν ημουν πειθαρχημενη, «ατιθαση όπως και τα μαλλια σου» μου ειχε πει καποτε μια ψυχη.

Το μαλλι βεβαια μπορεις να το ισιωσεις,το ατιθασο πνευμα (για να το πω κομψα,γιατι θα μπορουσα να πω και «ηλιθιο») λιγο δυσκολο. Και την εχω πατησει πολλες φορες.

Ετσι λοιπον και τα τσιγαρα μου καπνισα (το πρωτο μαλιστα,κρυφα από τις νοσηλευτριες,σερνοντας τον ορρο μεχρι την εισοδο της κλινικης,λιγες ωρες μετα που συνηλθα) και τις βουτιες μου εριξα 

και στην αμμο κυλιστηκα και σε πισινα μπηκα και γενικα τον αγνοησα πληρως το γιατρο μου.

Κι ηρθε λοιπον η τομη κι εκανε αυτό που οι χειρουργοι λενε «επουλωση κατά δευτερο σκοπο» κι εγινε ένα χαλι κι εκανε και μολυνση και «Καταλαβαινετε φυσικα ότι θα φατε και τριτο χειρουργειο για να αποκατασταθει αυτό,ετσι?» «Συγγνωμη…ξανα με ολικη?» «Όχι,με τοπικη θα το κανουμε τωρα αλλα δυομιση ωριτσες θα διαρκεσει σιγουρα-και μετα ξεχαστε μπανια,καπνισμα,εκθεση στον ηλιο για τουλαχιστον ένα μηνα.Και φυσικα δε θα σηκωνετε τα παιδια!»

Ένα μηνα? Μα δεν εμεινε και τιποτ΄άλλο απ΄το Καλοκαιρι! Ενας μηνας σχεδον ολος κι ολος και θα τον περασω σαν τιμωρημενη! Και με τα Daltons πισω να περιμενουν, στις προγραμματισμενες διακοπες τον Αυγουστο,εκδρομες,θαλασσες,ποταμια και βουτιες!

Και καλα,αυτα θα τα κανουνε,εγω θα ξεροσταλιαζω κατω απ΄την ομπρελα?
Εχω περασει και χειροτερα Καλοκαιρια,δε λεω-αλλα εχω περασει και καλυτερα!

 Ηθελες τα και παθες τα τωρα Μυρτουλα...

Φυσικα,επ΄ουδενει δεν ηθελα να περασω τριτο χειρουργειο με ολικη-δεν εχω προβλημα με τη ναρκωση,μην πω ότι μ΄αρεσει κιολας ολο αυτό το μυστηριακο που συμβαινει,που «ριχνεις μαυρο» ετσι ξαφνικα.

Δεν παλευω όμως να ξαναπερασω τη νηστεια πριν το χειρουργειο-από τις 8 το βραδυ και μετα δεν τρως τιποτα απολυτως και μετα τις 12 ουτε νερο.

Οσο με ειχαν ορθια και με ζωγραφιζαν για να δουν πώς θα αποκατασταθει το χαλι της πρωτης κατακρεουργιστικης επεμβασης (θα γραψω εκτενως καποια στιγμη γι΄αυτό) τεσσερις φορες θολωσε γυρω μου ο κοσμος κι όλα γιναν κοκκινα-δεν ειχα ξανανιωσει ποτε ετσι ξανα.

 «Σας παρακαλω,πρεπει λιγο να καθισω» θυμαμαι να λεω καποια στιγμη στους χειρουργους

 και μ άφησαν να ξαπλωσω για λιγο αλλα ο χρονος περνουσε κι επρεπε να τελειωνουμε-οποτε σηκωνομουν ,ζωγραφιζαν αυτοι,μελετουσαν και ξαναμελετουσαν την φρικαλεα προηγουμενη τομη μου,ξαναζαλιζομουν,ξαναξαπλωνα κι ουτω καθεξης.

Αφου στο τελος ο ενας κοιτουσε συνεχεια το ρολοι του κι εγω από μεσα μου παρακαλουσα                 επιτελους να με ναρκωσουν για να μη ζαλιζομαι και να μην πειναω!

Ετσι λοιπον,για να μην τα ξαναπερασω αυτά,ξαναξαπλωσα πριν τρεις μερες στο χειρουργικο κρεβατι,καρφωσα τα ματια μου στους προβολεις από πανω και στωικα περιμενα να μου ξαναφτιαξουν,για αλλη μια φορα την τομη που «μονη σας τη χαλασατε,δεν επρεπε να καπνιζετε τοσο πολύ γιατι κανει μικροαγγειοπαθεια και εμποδιζει τη σωστη αιματωση ουτε επρεπε να αρχισετε τις βουτιες με μη επαρκως επουλωμενη πληγη…»

«Σε συμπαθω,σ΄εκτιμω» ελεγα από μεσα μου «και δικιο εχεις σε ολα αλλα όπως μου τα λες φετος δε θα κολυμπησω,δε θα μαυρισω,ε,δε θα καπνισω κιολας?Καλα,λεγε εσυ…»

Παει κι αυτό,περασε,μονο τα ραμματα με τραβανε λιγο-αλλα ο Ιουλιος, μου ειχε κι αλλα ραμματα για τη γουνα μου.

Πριν δυο μερες ο Ζουλης επαθε μια τρομερη κριση ασθματος μετα από ξεφρενο παιχνιδι κι εγω δεν ημουν εκει,με ειδοποιησαν κι εφτασα οσο πιο γρηγορα μπορουσα με κορτιζονη Σολντεσανιλ, «οπλισμενο» το Αερολιν και ετοιμοπολεμο το Flixotide,μιλαμε ότι το παιδι δεν εβαζε καν αερα,σφυριζε ολοκληρο το στηθακι του κι ειχε κατατρομαξει.

Επανηλθε γρηγορα κι όλα καλα,εξ΄αλλου μας το εχει ξανακανει,λεγεται «ασκησιογενες ασθμα» 

και συμβαινει συχνα στα παιδια με αλλεργικη προδιαθεση.

«Ευελπιστω ότι γυρω στα 12 θα το ξεπερασει όπως ξεπερασε και τοσες τροφικες αλλεργιες» ελεγα στη φιλη μου τη Νατασσα στο παρκο χθες βραδυ,όταν με ρωτησε πώς καταφερνω να ειμαι τοσο ψυχραιμη σε μια τοσο στρεσογονα περισταση.

Φυσικα,δεν ημουν παντα ετσι.

Πεντε χρονια πριν θα ειχα χασει τη μπαλλα ακουγοντας τον να σφυριζει σαν τρενο απ΄τη δυσπνοια.

"Η ψυχραιμια επετευχθη με πολλη δουλεια και προσπαθεια" θυμαμαι να ειπα στη Νατασσα-και λιγα δευτερολεπτα αργοτερα αυτη η ψυχραιμια,θα δοκιμαζοταν για άλλη μια φορα.

Διοτι ειπαμε,ειναι Ιουλιος.

Και διοτι λιγα δευτερολεπτα μετα η Μαγια θα επεφτε από δυο μετρα υψος.Με το κεφαλι.

Εγω με τις μαμαδες στο παγκακι,τα παιδια τα μεγαλα μας ξαμολημενα και η μικρη μου μαζι με αλλα δυο πιτσιρικια στη γεφυρα του παρκου.

Οπου γεφυρα,βλεπε καμπυλωτη λωριδα από καουτσουκ,με δυο μετρα υψος στο ψηλοτερο σημειο της,από την οποια εχουν πεσει πολλα μικρα κατά καιρους-τα μεγαλα την καταβρισκουν να πηδανε μονα τους στο χαλικι που βρισκεται από κατω.

Προσφατα βαλανε και κατι σαν προστατευτικο σχοινι αλλα ελαχιστα προστατευει,ειδικα ένα τριχρονο που δεν ξερει να πιαστει αν παει να γλυστρησει.

Εφταιγα-επρεπε,οφειλα να ειμαι εκει. Το οτι η μικρη μου ειχε τρεξει πανω σ΄αυτη τη γεφυρα δεκαδες φορες ηδη,δε σημαινε τιποτα.Μια φορα γινεται η ζημια. Κι εγινε.

Εκει που τα λεμε λοιπον με τις άλλες, ακουω κλαμματα σπαραχτικα-μια μητερα παντα μπορει να ξεχωρισει το κλαμμα του δικου της παιδιου ακομη κι αναμεσα σε εκατονταδες.

Σε δευτερολεπτα ειμαι στη γεφυρα,οπου η Μαγια εχει πεσει με το κεφαλι στα χαλικια και ουρλιαζει ενώ από το μετωπο της τρεχει αιμα, σε διαφορα σημεια.

Οποιαδηποτε εντολη γιατρου «Όχι βαρη-όχι σηκωματα» παει περιπατο,τη βουταω στα χερια

και ρωταω τους παρευρισκομενους πώς επεσε κι από ποιο υψος: εχει συμβει αυτό που φοβομουν,       εχει πεσει από το πιο ψηλο σημειο,των δυο μετρων,με τον ωμο και το μετωπο.

Και μπορει να ειμαι της αποψης ότι οποιος δεν εχει κανει ραμματα και δεν εχει σπασει εστω ένα χερι στο παιχνιδι δεν εχει καταλαβει παιδικη ηλικια,στο θεμα του κεφαλιου ομως και δη σε πεσιμο απο υψος δε χωρανε τετοια: απλα,φευγεις κατ΄ευθειαν για νοσοκομειο.

Εγω όμως δεν ειχα αυτοκινητο.

Κατά το Ιουλιανο μοτιβο αναποδιας,η μανα μου,μου ειχε παρει κατά λαθος τα κλειδια το πρωι που ειχαμε παει στο χειρουργο για αλλαγη του τραυματος,και το χειροτερο ηταν ότι ειχε παει για εφημερια στο μαιευτηριο που συνεργαζεται.                                                                                   

Που σημαινει,επισης,ότι δε σηκωνε κινητα γιατι στις αιθουσες τοκετων απαγορευονται δια ροπαλου.Και θα αργουσε πολύ να το σηκωσει γιατι αυτές τις μερες εχει ατελειωτες γεννες-κυριως καισαρικες,επονται και διακοπες,να ξεμπερδευουν κι οι Γυναικολογοι-α ρε Σταθοπουλε,σαν εσενα κανεις…

Τηλεφωνω αμεσως στον πατερα των παιδιων ενώ βαζω τα (πανικοβλητα) μεγαλα Daltons να μαζεψουν τα πραγματα μας.Η Μαγια ουρλιαζει στα χερια μου,καποιος της φερνει νερο,οι φιλες της Ελπιδας κι η Φιλιππα κλαινε,ο Ζουλης τα ΄χει χασει.

«Κατσε σπιτι μαζι τους,την παω νοσοκομειο με τ΄αμαξι σου» ανακοινωνω στον πατερα τους που καταφτανει ενώ η Μαγια χτυπιεται στην αγκαλια του,δεν αιμορραγει αλλα το κουτελακι της εχει μελανιασει και στο μεταξυ εχει κανει κι έναν εμετο,απ΄το κλαμμα,θελω να πιστευω,πρεπει να θυμηθω ομως να το αναφερω στα Επειγοντα.

Ξεχναω να κατεβασω το χειροφρενο, το αυτοκινητο αγκομαχαει, το δικο μου εχει ηλεκτρονικο,

εχω ξεσυνηθισει το κανονικο.

Σταματαω κατω απο το σπιτι μου,τους αφηνω ολους, η Μαγια να θελει να κατεβει μαζι, 

"Οχι,εμεις παμε να δουνε το κεφαλακι σου" να της λεω ηρεμα κι εκεινη να τσιριζει ενω ξαναξεκιναω.

Το αυτοκινητο  εντωμεταξυ να μην τραβαει με τιποτα,να κανει σα σκουριασμενο καρο και να τριζει ολοκληρο, «Τι καρουλι πηγε κι αγορασε» να σκεφτομαι και να παταω το γκαζι στην αδεια Κηφισιας,για φαντασου,Κορωνοιος Ξεκορωνοιος εχει φυγει ο κοσμος,Πεμπτη βραδυ κι είναι ερημια.

Με το ενα χερι οδηγαω και με το αλλο χαιδευω τη μικρη και τηλεφωνω να μαθω τα εφημερευοντα συμβεβλημενα με το ταμειο της νοσοκομεια.

Εχει ηδη παει δωδεκα παρα δεκα τη νυχτα όταν παρκαρω εξω από το Ερρικος Ντυναν με τη Μαγια να αρνειται να κατεβει και να ζηταει να φυγουμε,τη βουταω αγκαλια και νιωθωντας τα ραμματα 

να με πεθαινουν μπαινω στα Επειγοντα.

«Δε μπορουμε να τη δεχτουμε,είναι κατω από 14» μου εξηγει ο κυριος στις Πληροφοριες, 

«Μα μου ειπαν ότι αυτό το νοσοκομειο είναι συμβεβλημενο με το ταμειο της κι εφημερευει» διαμαρτυρομαι αλλαζοντας το χερι που την κραταω, «Πρεπει να πατε σε Παιδων,εμεις δε μπορουμε να αναλαβουμε παιδι κατω των 14 αλλα να πατε οπωσδηποτε γιατι επεσε από μεγαλο υψος και φαινεται ότι επεσε με κεφαλι» με ενημερωνει ενας νεαρος γιατρος ριχνοντας μια προσεχτικη ματια στο παιδι.

Ευτυχως η κατασταση της ειναι καλη,δεν εχει υπνηλια,δε ζαλιζεται,μονο κλαιει και μου λεει να γυρισουμε σπιτι-προς στιγμην σκεφτομαι μηπως την ταλαιπωρω τσαμπα αλλα αλλαζω γρηγορα γνωμη, οχι, με τα χτυπηματα στο κεφαλι δεν παιζεις-δεν εχουμε ακουσει και λιγα για ανθρωπους που χτυπησαν, φαινονταν μια χαρα και λιγη ωρα μετα επιδεινωθηκαν ραγδαια.

Και σιγουρα καλυτερα να τρεξεις κι ας μην υπαρχει λογος παρα να μην κανεις τιποτα και να υπαρχει.

Λιγο μετα παρκαρω στα Επειγοντα μεγαλου δημοσιου Παιδιατρικου Νοσοκομειου.

«Πτωση με το κεφαλι από δυο μετρα» εξηγω ξεπνοη στον εφημερευοντα Παιδιατρο που πρεπει να ειναι γυρω στα 60,με μασκα και εξυπνα ματια που με κοβουν από πανω μεχρι κατω-μονο τοτε αντιλαμβανομαι ότι εχω σκασει μυτη στο νοσοκομειο με κοντο τζιν σορτσακι,μπουτι εξω και μπλουζακι παραλιας. 

Και δεν εχω μαζι μου ουτε ταυτοτητα,ουτε ΑΜΚΑ της μικρης ουτε τιποτα.

«Ελατε μεσα,παρτε νουμερο και θα το δουμε το παιδι.Μην αγχωνεστε,σημερα στην εφημερια εχω δει περι τις εκατο πτωσεις με το κεφαλι και μονο δυο ηταν σοβαρες,τις υπολοιπες τις διωξαμε.» μου λεει ο γιατρος και μου δινει μια μασκα.

«Δε μπαινω.θελω τη γιαγια» κλαψουριζει η Μαγια στην αγκαλια μου, «Μονο μια ματια θα σου ριξουνε μωρακι μου και θα φυγουμε» την παρηγορω σκεπτομενη ότι δε μπορει να εχει κατι σοβαρο. Φαινεται καλα,περπαταει μια χαρα οταν την αφηνω κατω- αλλα ποτε δεν ξερεις…

Πρωτη φορα βρισκομαι σε δημοσιο Παιδιατρικο νοσοκομειο.

Στην αναμονη ένα τσουρμο Ρομα και αλλοδαποι,παιδακια με μπανταζαρισμενα κεφαλια και χερια,μωρα που κλαινε γοερα,γονεις στα προθυρα νευρικης κρισης.

Ενα κουκλι κοριτσακι Τσιγγανοπουλο εχει εναν επιδεσμο στο κεφαλι.

"Επεσε πανω της ο ανεμιστηρας" μου εξηγει η μανα της "και θα κανουμε ραμματα."

"Μην ανησυχεις" της λεω "ειναι ψηλα στο μετωπο,θα το καλυπτουν τα μαλλια,δε θα φαινεται σημαδι."

Εμεις περιμενουμε για το Χειρουργικο,ο περισσοτερος κοσμος ειναι μαζεμενος εξω απ΄το Ορθοπεδικο.

Ενας πιτσιρικας γυρω στα 10,με γυψωμενο χερι,κλαιει στην αγκαλια της μαμας του γιατι μολις του ειπαν οτι δε θα κανει μπανια για ενα μηνα-ομοιοπαθης κι εσυ,φιλαρακο μου,join the club...

Μια κορδελα σαν αυτες που βαζει η αστυνομια,ασπροκοκκινη ριγε,χωριζει το τμημα ατυχηματων απο το τμημα εμπυρετων-

την κορδελα δεν την περνας,απο εκει πανε οσα περιστατικα ειναι υποπτα για Κορωνα.

Δεν καταλαβαινω πώς μπορει να προστατευσει απο τυχον μεταδοση του ιου αλλα κατι θα ξερουν αυτοι που την εβαλαν.

Ενας πατερας που συνοδευει μια κοπελιτσα γυρω στα 13 σε καροτσακι χτυπαει τσαντισμενος την πορτα του εφημερευοντα Ορθοπεδικου,προσπαθει να την ανοιξει αλλα ειναι κλειδωμενη.

Ενω εκεινος βριζει κι επιμενει η πορτα ανοιγει κι εμφανιζεται ενας νεαρος γιατρος,όχι πανω 

από 35,σιγουρα ειδικευομενος,με μουσι,γυαλακια και την πρασινη χαρακτηριστικη στολη.

«Τι χτυπατε ετσι,τι θελετε?» αγριευει.

«Καλα είναι δυνατον να κλειδωνετε την πορτα σε Εφημερευον νοσοκομειο? Στα Επειγοντα,που ακουστηκε πορτα κλειστη? Τι περιμενουμε εμεις εδώ τοση ωρα?» ξεσπαει εξαγριωμενος ο πατερας.

Ο νεαρος γιατρος ριχνει μια υποτιμητικη ματια στην κυρια που συνοδευει τον πιτσιρικα με το χερι και που τωρα τρωει ένα σαντουιτς.

 «Όπως εσεις εχετε δικαιωμα να τρωτε,ετσι κι εμεις δικαιουμαστε να κανουμε ένα διαλειμμα 

και να φαμε,ειμαστε ανθρωποι ξερετε» απανταει εντονα. 

Εχει δικιο αλλα το υφος του ειναι πολυ αλλαζονικο.

«Τι λετε,με ειδατε εμενα να τρωω?Τι ειν΄αυτά που λετε σα δε ντρεπεστε…» αρχιζει ο άλλος, 

"Σας παρακαλω κυριε" συνεχιζει ο γιατρος,πορτες ανοιγουν,νοσοκομες βγαινουν,ο γιατρος που μας ειχε υποδεχτει στην αρχη βγαινει και τους φωναζει να ηρεμησουν, «Ελατε μεσα εσεις με το μικρο» μου λεει.

Οι φωνες απ΄εξω συνεχιζονται,επεμβαινει ο μεγαλοσωμος φυλακας.

Ο γιατρος με βλεπει που προσπαθω να σηκωσω τη Μαγια,του εξηγω οτι ειμαι φρεσκοχειρουργημενη,τη σηκωνει εκεινος και τη βαζει στο εξεταστικο κρεβατι.

«Θα εισαι μαζι μου?» με ρωταει ετοιμη να ξανακλαψει.

Οι μελανιες στο κουτελακι της φαινονται ξεκαθαρα τωρα,μαζι με μια μεγαλη πληγη,πολλες μικροτερες εκδορες και σημαδια από τα χαλικια εκει που ειχε ακουμπησει πεφτοντας.

Τη σφιγγω πανω μου.

«Εννοειται.Παντα θα σε προστατευω.Δε θα σε αφησω στιγμη» της υποσχομαι.

Μια ειδικευομενη παιρνει τις ζωτικες της ενδειξεις,πιεση κι οξυγονο και την ακροαται με το ακουστικο ενώ καποιος απο διπλα φωναζει το γιατρο, που  ξεσπαει κι αυτος με τη σειρα του: 

«Δε μπορειτε να φανταστειτε τι γινεται εδώ μεσα.Δε φτανει που εχουμε τοσα περιστατικα,εχουμε 

να χειριστουμε και τους Ρομα,από το που θα παρκαρουνε μεχρι να τους πεισουμε να βαλουν μασκα.

Κι υστερα σου λενε μη φωναζεις γιατι μου τρομαζεις το παιδι.Εχουμε ν΄ασχολουμαστε με τους ενηλικες και δε μπορουμε ν΄ασχοληθουμε με την ησυχια μας με τα παιδια,καταλαβατε?»

Τον ξαναφωναζουν απο διπλα,πρεπει να παει για τα ραμματα της μικρης που επεσε στο κεφαλι της

 ο ανεμιστηρας-προφανως δεν ηταν ανεμιστηρας οροφης,δε θελω να φανταζομαι τι θα συνεβαινε αν ηταν.

«Εσεις θα ραψετε?» τον ρωταω χαμογελωντας.

«Μην ανησυχειτε,θα ειμαι ηρεμος» μου ανταποδιδει το χαμογελο-παρα τον εκνευρισμο του ειναι γλυκουλης. Τι θα ΄χουν δει τα ματια του εκει μεσα...

Μας γραφουν δυο ακτινογραφιες κεφαλης και μια πνευμονων,μια αιματολογικη και υπερηχο ανω και κατω κοιλιας,μηπως εχει χτυπησει και καποιο εσωτερικο οργανο από την πτωση.

Για τις ακτινογραφιες ψιλοτσιναω,δε μπορουν να σου δειξουν και πολλα παρα μονο αν υπαρχει καταγμα κρανιου,που και αν υπαρχει παλι δεν κανεις τιποτα.Κολλαει απο μονο του.
Το εσωτερικο,που ειναι κι αυτο που φοβασαι πιο πολυ, δε μπορει να στο δειξει η ακτινογραφια.

«Κοιταξτε,το παιδι δειχνει μια χαρα» μου εξηγει ο γιατρος μετα τη νευρολογικη εξεταση
 που της κανει μια γλυκυτατη κοπελα «αλλα επειδη μου λετε ότι επεσε από τοσο μεγαλο υψος
 το τυπικο απαιτει να την ψαξουμε ενδελεχως.»

Η Μαγια αποδεικνυεται απολυτα συνεργασιμη σε ολες τις εξετασεις πλην του αιματος,που λογικο

 το βρισκω,αν και για τριχρονο ειναι "κυρια": την καθιζω στην αγκαλια μου,της κραταω το χερακι και σε λιγα λεπτα εχει τελειωσει το ζητημα.

Στο μεταξυ εχει παρει τηλεφωνο κι η μανα μου που εχει δει τις ένα καρο αναπαντητες, εχει φρικαρει και απαιτει να μιλησει με έναν Παιδιατρο του νοσοκομειου κραζοντας με ανελεητα που πηγα 

σε Δημοσιο, «Να σου θυμισω βεβαια» της λεω «ότι και τα ιδιωτικα,τα σοβαρα περιστατικα στα δημοσια τα διακομιζουν»-η ωρα όμως εχει παει κοντα δυο κι ειμαστε κι εγω κι η Μαγια κομματια.

Την ωρα του υπερηχου αποκοιμιεται ενω της χαιδευω το χερακι.

Κανουμε ολες τις εξετασεις εκτος από τις ακτινογραφιες τις οποιες αρνουμαι υπογραφοντας ότι είναι με δικη μου ευθυνη, «Αν και δε χρειαζεται,απλα για το τυπικο είναι,μια χαρα ειναι το παιδι»,μου λεει ο γιατρος που στο μεταξυ εχουμε γινει «φιλαρακια» κι αναμεσα στην αναμονη για τις εξετασεις 

και τα περιστατικα του πιανουμε κουβεντα περι εμβολιων,παιδιων και δημοσιογραφιας (του εξηγω οτι δεν ασχολουμαι πια με το χωρο,μη σκιαχτει ο ανθρωπος.)

Τον ευγνωμωνω απολυτα οταν βαζει στη θεση της τη νοσοκομα που απαιτει να ξυπνησω τη Μαγια (που την εχω μεταφερει στο αυτοκινητο) και να την κουβαλησω στα χερια για να παρω τα αποτελεσματα των αιματολογικων, «Ας΄το παιδι,κοιμαται,θα το προσεχει λιγο ο φυλακας και θα παει η μαμα μονη της για τα αποτελεσματα.»

Ευτυχως ειναι ολα καλα,παιρνουμε αδεια να αποχωρησουμε-εχω βεβαια στο νου μου να την ελεγξω τη νυχτα δυο-τρεις φορες. Εκανε βαρβατη τουμπα η ατιμη...

Δε μπορω να πω,ηταν η πρωτη μου εμπειρια από δημοσιο Παιδιατρικο νοσοκομειο αλλα ηταν ολοι αψογοι,ευγενεστατοι παρα τον απιστευτο φορτο εργασιας κι όλα αυτά που εχουν να αντιμετωπισουν-και ειλικρινα δε συμβαινει το ιδιο με τα ιδιωτικα. 

Με τα Daltons εχει τυχει να επισκεφθουμε πολλες φορες τα Επειγοντα ιδιωτικων και για πτωσεις 

και για κοιλιες και για ακατεβατους πυρετους,οποτε εχουμε μια σχετικη εμπειρια.

 Ετσι είναι τα παιδια,δινουν μεγαλες χαρες και μεγαλες αγωνιες-ας μεινουμε στις χαρες.

Στο γυρισμο τα ματια μου κλεινουν απο τη νυστα και το ηλθιο αμαξι συνεχιζει να μην τραβαει καθολου και να δινει συναυλια τριξιματος λες και διαλυεται εις τα εξ ων συνετεθη.

Η  Μαγια κοιμαται ασφαλης,Δοξα το Θεο,και μακαριως διπλα μου κι εγω αποφασιζω ότι δε μπορω να την κουβαλησω ως το σπιτι,τα ραμματα με ενοχλουν και αρνουμαι να δωσω κι άλλο βουτυρο 

στο ψωμι του Ιουλιου φετος και να ξαναμπω σε περιπετειες.

Παρκαρω λοιπον κατω από το σπιτι,ριχνω το καθισμα του οδηγου,τυλιγω μια πετσετα θαλασσης που βρισκω πισω κανοντας τη μαξιλαρι,ψευτοσκεπαζομαστε μ΄ενα φουτερ,μισανοιγω και τα παραθυρα για να παιρνουμε αερα και βυθιζομαι σε έναν αβολο μεν,απαραιτητο δε υπνο,ευχομενη να ξυπνησω σε εξι μερουλες μωρε,όχι παραπανω,τοτε που θα εχει τελειωσει ο Ιουλιος, οπως λεει και το τραγουδι των Green Day το When September Ends,αχ και ποσο εμοιαζε ο τραγουδιστης μ΄εκεινη την αγαπη μου που Ιουλη μηνα την εχασα…

Παρεπιπτοντως,λιγο πριν αποκοιμηθω,αντιλαμβανομαι γιατι το αυτοκινητο δεν τραβαγε κι ετριζε σαν τρελλο: δεν ειχα κατεβασει εντελως,και παλι, το χειροφρενο-εκανα ολοκληρη διαδρομη σχεδον 15 χιλιομετρων με το χειροφρενο πανω.Υπεροχα.

Μολις ειχα διαλυσει ένα αμαξι που δεν ηταν καν δικο μου-κι ο μηνας εχει ακομη σχεδον μια βδομαδα,γαμωτο!

Οσο για την επομενη μερα (τη σημερινη) με βρισκει πιασμενη,με κρυαδες και δεκατα-το καταλαβα απ΄το πρωι γιατι περα απ΄το οτι δεν κρυωνω ποτε και σημερα την εχω ακουσει λες και ειναι Δεκεμβριος,δεν ειχα ορεξη ουτε να αναψω τσιγαρο-ειμαι σιγουρη οτι ειναι δακτυλος γιατρου
και Ιουλιου ολο αυτο...

Με ξυπνατε μετα τις 31,ετσι?