ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ -1ο ΜΕΡΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ -1ο ΜΕΡΟΣ

(Αφορμη γι΄αυτη την αναρτηση μου εδωσε το εξαιρετικο αυτο συναισθημα που με καταλαμβανει καθε φορα που βλεπω τα παιδια με τους φιλους τους απο το σχολειο, καθε φορα που τα Εκτακια ειναι ολα μαζι εξω ή στο σπιτι μας και τα ακουω να ζουζουνιζουν γυρω μου, ετοιμα καθως ειναι
να αφησουν την κυψελη του Δημοτικου και να πεταξουν για αυτη του Γυμνασιου, ετοιμα να περασουν στην αλλη φαση, στην επομενη πιστα οχι μονο της εκπαιδευσης αλλα και της ζωης.
Αλλα και καθε φορα που τα μικροτερα μου, που ειναι στην Τεταρτη και τη Δευτερα Δημοτικου, γινονται ολα μια παρεα με τα "μεγαλα" και μαζι κι οι δικοι τους συμμαθητες,περηφανοι που κανουν παρεα με τα παιδια της Εκτης και τους ξερουν με τα μικρα τους ονοματα-κι απο κοντα κι η μικρη Μαγια,μασκωτ αναμεσα τους-ποσο ομορφες εικονες,που δεν τις εζησα ως παιδι αλλα "χαιρομαι απειρα" που λεει κι ο Ζουλης, που τις ζουνε τα Daltons.)

Όταν ηρθε η ωρα να γραψουμε την Ελπιδα,
 τη μεγαλη μου κορη, στο Δημοτικο,
η μανα μου μονο που δεν επεσε στα γονατα.

«Σε ιδιωτικο να το παμε το παιδι…σε παρακαλω, σκεψου το καλα, δεν υπαρχει εκπαιδευση
στο δημοσιο…μην το χαραμισεις το παιδι,
να του δωσετε δυνατοτητες
όπως δωσαμε εμεις σε εσας…»

Το ότι η χωρα βρισκοταν σε κριση, εγω ετοιμαζομουν να παραιτηθω από τη δουλεια μου, ακολουθουσαν από πισω αλλα δυο παιδια (η μικρη Μαγια συμπληρωσε αργοτερα το καρε) 

και πολλοι αλλοι ανασταλτικοι παραγοντες,
δεν την πτοουσαν καθολου.

«Θα βοηθησει κι ο πατερας σου,
θα βοηθησω κι εγω όπως μπορω,
 σε ιδιωτικο να το γραψουμε το παιδι…
μην επιμενειςγια το δημοσιο,ακου με,
θα το μετανιωσεις!»

Λυτους και δεμενους εβαλε για να με μεταπεισουν.

Μεχρι και τον πατερα μου, που εκεινη την εποχη ως διαζευγμενοι χρονια δε μιλουσανε και πολύ, επιστρατευσε -αλλα εκεινος είναι διαφορετικος ανθρωπος.

Το εκανε απλα για να της κανει το χατηρι (και να μην του τα πρηζει) και μου ειπε συνομωτικα:  «Ακου με, εσεις ειστε οι γονεις εσεις αποφασιζετε. Ουτε η μαμα ουτε εγω. Δικο σας παιδι, δικη σας ζωη, δικη σας αποφαση. Εμεις στειλαμε τα παιδια μας σε ιδιωτικο,ναι-αλλα ηταν άλλες εποχες και να σου πω την αληθεια?Μπορει να καναμε και λαθος. Τωρα αν εσεις ως γονεις τα βαλετε κατω 

κι αποφασισετε ιδιωτικο,θα κανουμε ο,τι μπορουμε. Αν αποφασισετε δημοσιο εγω και παλι μαζι σας ειμαι.»

Ελευθερος ανθρωπος ο πατερας μου. Ωραιος τυπος. Στηριξε τα παιδια του σα γρανιτης-ελπιζω να του μοιαζω εστω και τοσο δα σ΄αυτό κι όχι μονο στη φατσα!

Ευτυχως, παρα τη διασταση αποψεων σε πολλα πραγματα, με τον πατερα της Ελπιδας συμφωνουσαμε αμφοτεροι: το παιδι, τα παιδια μας θελαμε να πανε σε δημοσιο σχολειο, όχι μονο για τους προφανεις λογους («Τρια [τοτε] παιδια σε ιδιωτικο?Θες μια περιουσια!») αλλα και για αλλους.

Προσωπικα ως πρωην μαθητρια ιδιωτικων σχολειων που όμως περασε
κι από το δημοσιο, ειχα και εχω σιγουρα αποψη πανω στο θεμα.

Ολα οσα προκειται να γραψω πανω σ' αυτο δε θα ηθελα να προσβαλλουν κανεναν-ουτε τα σχολεια στα οποια φοιτησα (γι΄αυτο δεν αναφερω και ονοματα),ουτε αυτους που πηραν τις αποφασεις
για μενα.
Θα καταγραψω μονο γεγονοτα και δικα μου συναισθηματα,τα οποια θυμαμαι παρα πολυ καλα
και τα οποια εγραψαν ανεξιτηλα στην παιδικη τοτε ψυχη μου κι επαιξαν τεραστιο ρολο στη μετεπειτα πορεια μου-οποια κι αν ηταν αυτη,
Επισης,επειδη θα γραψω πολλα (ελα!πώς κι ετσι!) και δε θελω να κουρασω (περισσοτερο απο το συνηθες) οποιον με τιμα με την αναγνωση του, θα "σπασω" αυτο το θεμα περι σχολειου σε δυο μερη.
Αμεσα,μετα το πρωτο,θα ακολουθησει και το δευτερο.

Ξεκινησα λοιπον Νηπιαγωγειο και Δημοτικο σ΄ένα αυστηρο  ιδιωτικο, ένα σχολειο που ποτε δεν καταλαβα γιατι επελεξαν οι γονεις μου για εμενα, ηταν το λαθος σχολειο για το λαθος παιδι-ξεκαθαρα!

«Η μανα σου επεμενε, εγω ακολουθησα απλα» μου ειχε  πει ο πατερας μου σε μια σχετικη συζητηση, που τον ειχα ρωτησει «Γιατι, αληθεια?»

«Ηταν το τελειο σχολικο περιβαλλον, ειχε δασακι, ηταν μεσα στη φυση, μεγαλο προαυλιο, γι΄αυτό το επελεξα, για καλο ηταν, λες να θελαμε το κακο σου?» ηταν η εξηγηση της μανας μου.

Μα γιατι όμως? Γιατι να στειλεις ένα παιδι σε ένα τοσο αυστηρων αρχων ιδιωτικο σχολειο, ένα παιδι που σου εχει δειξει από νωρις την ελευθερη ιδιοσυγκρασια του, γιατι να το μαντρωσεις εκει, όταν δεν είναι καν οι πεποιθησεις σου σαν οικογενεια αναλογες με τις πεποιθησεις του σχολειου- μιας και το συγκεκριμενο ιδιωτικο πρεσβευει έναν τροπο ζωης, μια νοοτροπια που δε θα την κρινω αλλα που πορρω απειχε από αυτη της δικιας μου φαμιλιας.

Γιατι λοιπον? Επειδη ειχε δασακι διπλα στον αυλογυρο-στο οποιο ετσι κι αλλιως δε μας αφηναν να παμε?
Επειδη φοραγαμε ακομη- δεκαετια 80- μπλε ποδιες με ασπρο γιακαδακι κι ετσι γλυτωναμε το κλασσικο «τι να βαλω σημερα?»

Επειδη στο μαθημα της Γυμναστικης απαγορευοταν να φορεσουν φορμα τα κοριτσια και φορουσαμε μια ειδικη φουφουλα-ναι!Φουφουλα τη λεγανε!- κι από πανω ειδικη φουστα με κουμπια, μη και φανει το βρακι μας στα αγορια?

Ποτε μου δε διελευκανα το μυστηριο αυτης της επιλογης της μανας μου για το συγκεκριμενο σχολειο, δε θελω να κανω εικασιες (δηλαδη,θελω,απλα δε θα τις γραψω εδω)- πιστευω ομως πως ο λογος δεν ηταν το ομορφο φυσικο περιβαλλον.

Το θεμα είναι ότι δεν ημουνα για εκει.

 Περασα απαισια σχολικα χρονια που δε θελω καν να τα ανακαλω στη μνημη.
 Αυστηροτητα, τιμωρια, ακαμψια, απολυτη ελλειψη ενσυναισθησης-είναι μονο μερικα που εχω να θυμαμαι από τοτε.

Εντωμεταξυ επειδη η μανα μου ως αποφοιτη Ιατρικης επρεπε να κανει το αγροτικο της, στη Δευτερα Δημοτικου φυγαμε για τον Πλατανιστο, ένα απομονωμενο χωριουδακι της Ευβοιας με ελαχιστους κατοικους και σχολειο μονοθεσιο-που σημαινει μια δασκαλα για ολες τις ταξεις του Δημοτικου.

Αυτό κι αν ηταν εμπειρια!

Το σχολειο ηταν ένα παλιο πετρινο κτηριο που για να πας περνουσες μια γεφυρα με ένα συχνα αφρισμενο κι  ορμητικο ποταμι και έναν πραγματικα κακοτραχαλο δρομο αναμεσα
σε συκιες, πλατανια, κουμαριες και πουρναρια κι επειδη τα παιδια του χωριου ηταν λιγα, ολες οι ταξεις του Δημοτικου ηταν μαζεμενες σε μια αιθουσα (δεν ξερω αν υπηρχαν κι άλλες…λογικα θα υπηρχαν και θα εμεναν αδειες) και η δασκαλα εκανε μαθημα αποσπασματικα σε κάθε ταξη.

Ηταν ας πουμε στην Τριτη Δημοτικου τρια παιδια, καθονταν όλα μαζι σε ένα θρανιο.

Στην Τεταρτη ηταν δυο, άλλο ένα θρανιο, στην Πεμπτη τεσσερα, δυο θρανια κι ουτω ο καθ΄εξης.

Στη Δευτερα που πηγαινα εγω αν θυμαμαι καλα πρεπει να ημασταν τεσσερα παιδακια.

Περασα δυκολα, δε μπορουσα να προσαρμοστω εκει,η αλλαγη πανω που ειχα συνηθισει στο αυστηρο ιδιωτικο μου ειχε στοιχισει.
 Αν και όλα τα παιδια του χωριου ειχαν γινει φιλοι μου, στο σχολειο δεν ηθελα να παω.
Κλαμμα,χαμος,ζητημα να πηγα δυο εβδομαδες-κι αυτες με την προυποθεση η γιαγια μου (που ειχε ερθει μαζι για να βοηθησει) να ειναι εξω απο την πυλη για να τη βλεπω στο διαλειμμα.
Ανεπτυξα κατι σα "σχολικη φοβια" και τωρα που το σκεφτομαι δεν ειναι τυχαιο που και η δευτεροτοκη μου,η Φιλιππα,που μου μοιαζει περισσοτερο απο ολα μου τα παιδια, περασε απο την ιδια φαση την πρωτη της χρονια στο Δημοτικο.

Ετσι περασα τον περισσοτερο καιρο ως «κατ΄οικον διδαχθεισα» μιας και κάθε εβδομαδα ερχοταν
 ο πατερας μου να μας δει, με εκεινο το παλιο Austin Morris που ειχαμε τοτε και μου εφερνε
 και τα μαθηματα από το κανονικο μου σχολειο σε φωτοτυπιες.

Όταν γυρισαμε εκτακτως Αθηνα, επειδη η μανα μου εμεινε εγκυος στην αδελφη μου κι αναγκαστηκε να διακοψει το αγροτικο της στους 7 μηνες, επεστρεψα κι εγω στο αυστηρο ιδιωτικο, οπου φυσικα ειχα μεινει πισω.
Καλα το μαθησιακο,θα το προλαβαινα γρηγορα,αλλα το κοινωνικο?
Οι συμμαθητες ( 32  κοριτσια και 5 αγορια) ειχαν ηδη κανει παρεακια κι εγω ημουν σα «νεοφερμενη».
Κουτσα-στραβα, αμηχανα, με τον καιρο καταφερα να ενσωματωθω στην ομαδα, με αυτη την παροιμιωδη προσαρμοστικοτητα που εχουν τα παιδια, ειδικα οταν δεν εχουν αλλη επιλογη.

Την επομενη ομως χρονια κι αφου ειχε γεννηθει η αδελφη μου ξαναφυγαμε για να συνεχισει το αγροτικο της η μανα μου, αυτή τη φορα στα Παρακοιλα Καλλονης στη Μυτιληνη.
Θες γιατι ημουν πια 8 χρονων, θες γιατι ηξερα πως καπως επρεπε να επιβιωσω και απο αυτη την αλλαγη, στη Μυτιληνη περασα εκπληκτικα.
 Ημουν στην Τριτη Δημοτικου, στο σχολειο του χωριου πηγα ευχαριστως, ηταν εξαταξιο αυτό, κανονικο, ειχαμε μια τρομερη και πολύ ψαγμενη δασκαλα, καθομουν με τον ξανθουλη τον Ανεστη, με τα παιδια του χωριου ειχαμε συμμορια,ημουν αρχηγος, ολα μια  παρεα, ειχαμε δικο μας  κρυσφηγετο,σκαρφαλωναμε στη συκια εξω απο την αποθηκη του Συνεταιρισμου, παιρναμε τα ποδηλατα και ροβολαγαμε τις κατηφορες, ηταν ονειρεμενα!

Μειναμε εκει 8 υπεροχους μηνες που ηταν σα συνεχομενες διακοπες.

Ηταν η καλυτερη χρονια της παιδικης μου ηλικιας-δεν υπολογισα ομως (ημουν παιδι) οτι ολο αυτο θα ειχε ενα τελος, μαζι με το τελος της θητειας της μητερας μου ως αγροτικης γιατρου του χωριου.

Η επιστροφη στην Αθηνα ηταν καταστροφη για μενα.

Με θυμαμαι με τη βαλιτσα ανοιχτη στο δωματιο μου,στο διαμερισμα μας στη Νεα Χαλκηδονα-
 και τα πραγματα μισα μεσα-μισα εξω, να καθομαι στο κρεβατι μου και να κοιταω τον τοιχο απεναντι και να σκεφτομαι πώς στο καλο θα συνηθισω ξανα,πώς θα ειναι μακρια απο το νησι,αν θα ξαναδω τους φιλους μου, αν θα ξανασκαρφαλωσω την αγαπημενη μου συκια.

(Για την ιστορια,να πω οτι στα Παρακοιλα Καλλονης επστρεψα χρονια αργοτερα,το 2018,με τα Daltons.
Και μπορει να μην ειδα κανενα απο τα φιλαρακια μου
-το χωριο εχει σχεδον ερημωσει-
τη "συκια" μου ομως την ξαναβρηκα-και διαπιστωσα πως τελικα ηταν μουρια!)

Ειχα βρεθει λοιπον ξαφνικα από την απολυτη ανεμελια και την ελευθερη ζωη του χωριου, με το σχολειο και τους εκει συμμαθητες μου, τη συμμορια μας, τα δεντρα που σκαρφαλωναμε και λεγαμε τρομαχτικες ιστοριες τα βραδια, ξανα στους τεσσερις τοιχους ενός διαμερισματος στην Αθηνα, ετοιμη να γυρισω παλι στο αυστηρο «κανονικο» ιδιωτικο μου σχολειο.

Οπου φυσικα οι συμμαθητες, που ισα που ειχα προλαβει να τους γνωρισω στην Πρωτη Δημοτικου και τη μιση Δευτερα, ειχαν δεθει ακομη πιο πολύ μεταξυ τους οσο εγω ελειπα τοσους μηνες- και ημουν και παλι για άλλη μια φορα η νεοφερμενη.

Δυσκολο!

Δεν είναι ότι δε με ενταξανε τα παιδια στο συνολο τους, κάθε άλλο.
 Ημουν και easy-going που λενε, ζωγραφιζα, εγραφα, ημουν κοινωνικη, δεν ημουν κακιστρω,
δεν εκανα "κατινιες". Σιγα σιγα εκανα φιλες.
 Για φιλους δεν το συζητω, δε μας αφηναν να κανουμε παρεα με τ΄αγορια, αλλου παιζαν αυτά αλλου εμεις αν και καναμε λιγο παρειτσα με καποια στο πουλμαν του πηγαιμου και του γυρισμου.

Απαγορευοταν επισης να φορας άλλο χρωμα καλτσες από τα προβλεπομενα που ηταν μπλε, μπεζ, ασπρο και μαυρο.

Απαγορευοταν να κανεις "ακραιες" ερωτησεις πανω σε θρησκευτικα θεματα- θυμαμαι που ειχα ρωτησει καποτε, στην Τριτη Δημοτικου, πώς γινεται και ο Καιν όταν σκοτωσε τον Αβελ να εφυγε και να πηγε σε ένα άλλο μερος οπου παντρευτηκε μια γυναικα και λοιπα και λοιπα?
Αφου ο Καιν ηταν ο τριτος ανθρωπος στον κοσμο, δεν ηταν?Που τη βρηκε τη γυναικα?

Ρωτουσα γενικα πολλα τετοια θρησκευτικης φυσεως γιατι πολλα δεν τα καταλαβαινα,ειχαν "σεναριακα κενα."

Το αποτελεσμα ηταν να καλεσουν τον πατερα μου και να του πουνε ορθα-κοφτα ότι «το παιδι δεν κανει γι΄αυτό το σχολειο.»

Εκεινος βεβαια γελαγε. «Ναι,ναι» τους ελεγε και όταν ερχοταν σπιτι μου εκλεινε το ματι: «Γεια σου ρε Μυρτω!Αυτη εισαι!»

Το ξερω,δεν τους συμπαθησε ποτε.Αλλα επρεπε να περιμενω ως την Εκτη,να τελειωσω εκει το Δημοτικο.

Το ανησυχο πνευμα μου ανταριαζε εκει μεσα,οι αποριες μου δεν εβρισκαν απαντησεις,εβρισκα τοιχο.
Και μαλιστα κρυο τοιχο.
Να,αυτο το συναισθημα μου εχει μεινει απο εκεινα τα χρονια του Δημοτικου,αν δηλαδη μπορουσα να το αποδωσω σε μια απο τις πεντε αισθησεις: κρυο.

Δε θα ξεχασω ποτε την Κατερινα, ένα υιοθετημενο Φιλιππινεζακι με τρομερο αυστηρους
και υπεργηρους γονεις που στο καλο αυτό και αυστηρο ιδιωτικο (που πρεσβευε,υποτιθεται,την αγαπη) την ειχαν ως το «αποπαιδι».

Μονο μαζι μου εκανε παρεα, γενικα τα παιδια την απεφευγαν.
 Ηταν ολο τιμωρημενη, την εβγαζαν από την ταξη, ηταν παντα αδιαβαστη, ειχε ηδη τη ρετσινια της «τελευταιας μαθητριας.»

Καποια στιγμη ειχαμε κανει μαζι μια αταξια -ουτε που θυμαμαι τι- και μας καλεσε η Διευθυντρια
στο γραφειο της.
Η Διευθυντρια...Με ατσαλακωτο,αυστηρο προσωπο,λεπτα χειλια (δε μου αρεσουν τα λεπτα χειλια στους ανθρωπους),αρυτιδωτη,ασπρη (σιγα μην καθοταν ποτε για ηλιοθεραπεια),με ασπρα μαλλια πιασμενα σε αυστηρο κοτσο,να μην ξεφευγει ουτε τριχα,ζακετα κι απο μεσα πουκαμισο κουμπωμενο ως πανω,φουστα κατω απο το γονατο,καλσον ματ,ισιο παπουτσι,βλεμμα που ενιωθες οτι προμηνυει καταιγιδες...τι δουλεια ειχα εγω εκει περα?

Εκανε κρυο και το γραφειο της ηταν ακομη πιο παγωμενο, ψυχρο, λιτο όπως κι η ιδια,κανενα χρωμα,καμμια χαρα.

Σταθηκαμε διπλα- διπλα με την Κατερινα και περιμεναμε τη δαμοκλειο σπαθη να πεσει στα κεφαλια μας.

«Ποιος το ξεκινησε?» ρωτησε με σταθερη φωνη που δε σηκωνε πολλα, η Διευθυντρια.

«Εγω» ειπα, όχι για να κανω την ηρωιδα αλλα γιατι αυτή ηταν η αληθεια.
 Δε θυμαμαι τι ηταν η αταξια αλλα συνηθως ημουν ο εμπνευστης.

«Να μην ξανασυμβει. Την επομενη φορα θα καλεσω τους γονεις σου. Πηγανε στην ταξη σου τωρα αμεσως.»

Κι η Κατερινα?

«Τεντωσε το χερι σου» ακουσα τη Διευθυντρια να την προσταζει οσο εγω κατευθυνομουν αργα κι απροθυμα προς την πορτα. Μαζι μας ειχε καλεσει, μαζι επρεπε να φυγουμε.

Μου φανηκε πως δεν ακουσα καλα.
 Μαλλον το ιδιο και στην Κατερινα, γιατι δεν υπακουσε την εντολη.

«Το χερι σου,με ανοιχτη παλαμη!» ξαναπε με ηρεμη, κρυσταλλωμενη από την παγωμαρα φωνη
η Διευθυντρια- που ανοιχτη την παλαμη στη μουρη επρεπε να φαει αλλα αντι αυτου η φιλη μου τεντωσε το χερι της, ανοιξε τη μελαμψη χουφτιτσα με τα παχουλα δαχτυλακια ενώ δακρυα και μυξες κατηφοριζαν ηδη στο προσωπο της, με σιωπηλο λυγμο, χωρις κλαμμα, χωρις ηχο-κι αυτο ηταν χειροτερο απο το να εκλαιγε και να φωναζε.
Ηταν τρομαχτικο.

Δεν ειχα παρατηρησει ότι τοση ωρα η Διευθυντρια κρατουσε χαρακα.
 Έναν μακρυ ξυλινο.

Το καταλαβα όταν σκιζοντας τον αερα προσγειωθηκε στην ανοιχτη παλαμη της μικρης Φιλιππινεζουλας, που το κραταγε εκει, επεμενε να το κραταει τεντωμενο οσο οι γραμμες της ζωης της χαραζονταν ξανα,και ξανα και ξανα, με βια, με μια,δυο,τρεις χαρακιες και τα δακρυα να κυλανε και να ανακατευονται με τις μυξες και τωρα πια εβγαινε και κλαμμα, όχι μονο λυγμος, τεσσερις,πεντε, εξι χαρακιες, «Στην ταξη σου εσυ!» φωναξε η Διευθυντρια όταν με αντιληφθηκε να παρακολουθω τη σκηνη σαν υπνωτισμενη, σε σοκ.

Εκανα μεταβολη κι εφυγα. Γυρισα στην ταξη.

Την Κατερινα την ειδα παλι στο διαλειμμα.
 Ειχε σκουπισει  δακρυα και μυξες, μονο το αναφιλητο τιναζε που και που το στηθος της,κατω από τη μπλε ποδια με το ασπρο γιακαδακι.
Δεν ηθελα να δω το χερακι της,μα κι εκεινη το εκρυβε. Πρεπει να πονουσε και να ετσουζε φριχτα.

«Ποσες εφαγες?»

«Δεκα.»

Ποτε δεν ξεχασα εκεινη τη μερα.

Ή τη μερα που εβγαλα την εφημεριδα μου,το Crumel’s Place, στην Πεμπτη Δημοτικου
και μου τη μαζεψαν πισω ως «εν δυναμει επικινδυνη φυλλαδα.»

Ηθελα από καιρο να βγαλω μια εφημεριδα.

Το ειχα πει και στους συμμαθητες αλλα επειδη δε βρισκομασταν ποτε εκτος σχολειου (συχνο φαινομενο στα ιδιωτικα) δεν ηταν ευκολο να γινει από κοινου.

Ετσι αποφασισα να το κανω μονη μου- τοτε ημουν και πολύ πιο συγκεντρωτικος χαρακτηρας, ισως και να με βολεψε, κατά βαθος ημουν μαλλον ένα μοναχικο παιδι, ελπιζω αυτή η μοναχικοτητα να μην παραμενει καπου στο βαθος ακομη και σημερα-δεν το νομιζω, δεν ανιχνευω κατι τετοιο.
Το αντιθετο-σε συνειδητο επιπεδο τουλαχιστον.

Εφτιαξα λοιπον χειρογραφα μπολικες σελιδες, με συμβουλες ομορφιας (τρομαρα μου), συνταγες, μυστικα «της γιαγιας» για το νοικοκυριο που ξεσηκωσα από ένα περιοδικο της μανας μου, ένα- δυο αρθρα που δε θυαμαι τι θεμα ειχαν και μια συνεντευξη από τον πατερα μου, σαν παλιο ραδιοερασιτεχνη και ιδιοκτητη ενός από τους πρωτους πειρατικους ραδιοφωνικους σταθμους της Αθηνας.

Μου πηρε πολύ χρονο να γραψω ολη την εφημεριδα μονη μου, εφτιαξα και σκιτσακια, εβαλα και τους τιτλους και μετα από τρεις-τεσσερις μερες κι ένα ολοκληρο Σαββατοκυριακο, ηταν ετοιμη.

Την ονομασα «Crumel’s Place» από το χαμστερ μου τον Κρουμελ και εδωσα τα φυλλα στον πατερα μου να τα φωτοτυπησει στο γραφειο του σε αντιτυπα οσα ηταν και τα παιδια της ταξης και μερικα ακομη, για να μοιρασω και σε αλλους.

Πηγα σχολειο περηφανη την επομενη μερα,φορτωμενη με έναν πακο αντιτυπα της εφημεριδουλας μου, η πρωτη μου αποπειρα στο γραψιμο,ημουν καταχαρουμενη, πανευτυχης που το ειχα υλοποιησει.

Στο πρωτο διαλειμμα τη μοιρασα και τα παιδια κατενθουσιαστηκαν, ζητουσαν κι από τις άλλες ταξεις, σε λιγη ωρα το Crumel’s Place ειχαν εξαντληθει, μου ζητουσαν κι αλλα.

Ημουν στον εβδομο ουρανο.

Η πρωτη μου εκδοτικη και δημοσιογραφικη αποπειρα ειχε στεφθει με επιτυχια!

Την άλλη μερα το πρωι εφτασα στο σχολειο με μερικα ακομη αντιτυπα στην τσαντα, ο μπαμπας μου,παντα συμμαχος και στις πιο τρελλες ιδεες,ειχε φτιαξει κι αλλες κοπιες σε φωτοτυπαδικο της γειτονιας.

Στην πρωινη προσευχη ανυπομονουσα να τελειωνουμε για να τα μοιρασω, «Εφερες?» με ρωταγε η διπλανη «Εφερα!» απαντουσα καταχαρουμενη και ξαφνικα αναρωτηθηκα γιατι ενώ η προσευχη ειχε τελειωσει και ειχε πεσει ησυχια, δεν αναχωρουσαμε για τις αιθουσες.

«Θελω λιγο την προσοχη σας παιδια» ακουστηκε η φωνη της Διευθυντριας από το μικροφωνο.
   Ειχε ανεβει σε ένα βαθρο αλλα  εβλεπα μονο τον κοτσο της, ημουν πισω πισω, ημουν κι από τις πιο κοντες τις ταξης.

«Εμαθα ότι εχθες κυκλοφορησαν στο σχολειο μας καποια…εντυπα. Καποια εφημεριδα που εφτιαξε καποιο παιδι. Αυτό απαγορευεται. Σας εφιστω την προσοχη να μην πιανετε στα χερια σας αγνωστες…φυλλαδες,που μπορει να εχουν επικινδυνο και βλαβερο περιεχομενο. Αν θελετε να φτιαξετε εφημεριδα θα την κανετε ολοι μαζι στις ταξεις σας σε συνεννοηση με τις δασκαλες σας.
Και τωρα παρακαλω να παραδωσετε  στα χερια μου οσα αντιτυπα εχετε, οποιοι εχετε.»

Τα θυαμαι κατά λεξη. Σα να τα ζω τωρα. Τα λογια της ("φυλλαδες", "επικινδυνο περιεχομενο")
τη φωνη της, τη ντροπη που ενιωσα, τις ψαλιδιες,χραπ χραπ,στα φτερα που ειχαν μολις ξεκινησει να φυτρωνουν, το κατεβασμα του κεφαλιου, την ηττα, την απογοητευση, την πικρα.

Οσοι μαθητες ειχαν στην τσαντα τους τα αντιτυπα από την προηγουμενη μερα, τα παρεδωσαν. Κανεις δε θα ρισκαρε να μην το κανει.
Εκρυψα βαθια στην τσαντα μου τα νεα αντιτυπα και τα ξαναπηγα σπιτι.

«Αν θελετε οπωσδηποτε να κανουμε μια εφημεριδα, θα την κανουμε συλλογικα σαν ταξη» ανακοινωσε η δασκαλα την ιδια μερα.
Αλλα εγω δεν ειχα καμμια ορεξη να συμμετασχω.

Όχι γιατι ηθελα να το κανω σωνει και ντε μονη μου.Οχι γι΄αυτο.

Απλα ημουν παιδι τοτε, μολις 10 χρονων.

Και μου μολις ειχε φυγει τελειως η ορεξη για γραψιματα.

Και θα περνουσαν πολλα χρονια μεχρι να μου ξαναερθει.

(Συνεχιζεται...!)