ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ- 2ο ΜΕΡΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ - 2ο ΜΕΡΟΣ

Θα ηταν αδικο να μεινω μονο στα αρνητικα του ιδιωτικου σχολειου οπου τελειωσα το Δημοτικο.

Θα ηταν αδικο (και θα ηταν σα να το παιζω θυμα,πραγμα που απεχθανομαι) να μην αναγνωρισω
 ότι παρ΄όλα αυτά, από μαθησιακης πλευρας γινοταν πολύ καλη δουλεια και πιστευω πως
θα συμφωνουσαν σ΄αυτό ολοι οι παλιοι συμμαθητες: εκει,μαθαμε. Κακα τα ψεμματα,μαθαμε.

Παρα την ακαμπτη αυστηροτητα τους και το «στραγγαλισμο» κάθε πρωτοβουλιας και φαντασιας, 

οι δασκαλες  με τους αυστηρους κοτσους,τις φουστες κατω από το γονατο και τις ζακετες τις κουμπωμενες ως πανω ηταν καλες δασκαλες, από πλευρας μεταδοτικοτητας τουλαχιστον.

Θυμαμαι ότι η αυτη που ειχαμε στην Τριτη,την Πεμπτη και την Εκτη Δημοτικου (και που μου ειχε ριξει καποτε χαστουκι και δε με πηγαινε μια) ειχε έναν τοσο μοναδικο τροπο να μας μαθαινει την Ιστορια και τα Θρησκευτικα που κρεμομασταν ολοι από το στομα της.

Το εκανε να φαινεται σαν αφηγηση παραμυθιου,νιωθαμε σα να ειμαστε οντως εκει,τη στιγμη που ανοιγε η Κερκοπορτα στην Πολη,την ωρα που οι Σουλιωτισσες χορευαν το χορο του Ζαλογγου
 ή τη στιγμη που οι πετρες σχιζονταν κι η γη σειοταν στη Σταυρωση.

Ηταν τρομερη στο να σε βαζει μεσα στην ιστορια,νομιζω πως σε καποιο παραλληλο συμπαν θα μπορουσε να είναι μια εντυπωσιακη σταρ του Χολυγουντ,ψυχρη σαν τη Γκρεις Κελλυ-α καλα,αυτό κι αν θα ηταν σουρεαλ!

Μα ειχε τετοιο ταλεντο να διηγειται και τοσο ωραια,χρωματιστη φωνη που αν πετουσε τα γυαλια,ελυνε τον κοτσο και ντυνοταν φυσιολογικα θα ηταν ισως μια πολύ ωραια γυναικα που θα διεπρεπε  στους θεατρικους μονολογους ή στο σινεμα. (Μπορω να φανταστω την αντιδραση της αν διαβαζε τωρα αυτές τις γραμμες…σιγουρα θα επαιρνα αποβολη-«και αυριο με τον κηδεμονα σου!»)

Δε θα ξεχασω ποτε την εμφαση που εδινε στη Βυζαντινη Ιστορια που καναμε στην Πεμπτη,
μιας και το σχολειο ηταν «θρησκευτικης κατευθυνσεως».

Εκει ειχε δωσει ρεσιταλ και μας τα ελεγε τοσο συναισθηματικα και τοσο περιγραφικα που περιμεναμε πώς και πώς το επομενο μαθημα. Ειδικα όταν πλησιαζε στο κεφαλαιο της Αλωσης της Πολης ανυπομονουσαμε να ερθει η ωρα της Ιστοριας,κι όταν πια φτασαμε στην Αλωση…εδωσε ρεστα, κλαιγαμε ολοι (κι εκεινη μαζι) με μαυρο δακρυ και γυρισαμε σπιτια μας με αναφιλητα.

Δε θα ξεχασω και το πινακακι με τα αυτοκολλητα: η δασκαλα μας ειχε φτιαξει ένα ταμπλο με τα ονοματα ολων κι οποιος τα πηγαινε πολύ καλα συνολικα στα μαθηματα για μια εβδομαδα επαιρνε αυτοκολλητο-κι αγωνιουσαμε κάθε φορα να δουμε μετα το πρωτο διαλειμμα της Παρασκευης αν θα ‘χει διπλα στο ονομα μας κολλημενη μια φατσουλα,μια καρδια,ένα γκλιτερενιο παγωτο ή μια ιριδιζουσα πεταλουδιτσα,α,ηταν καταπληκτικο αυτό,ειδικα οι πεταλουδιτσες με ξετρελλαιναν- τοτε ηταν δυσευρετες,δεν εβρισκες ευκολα τετοια αυτοκολλητα. 

Όπως και να ‘χει ηταν ένα κινητρο για να διαβασεις.

Επισης, το συγκεκριμενο σχολειο εδινε τρομερη βαση στις σχολικες γιορτες, (ειδικα τις θρησκευτικες και τις εθνικες) και αποτασσοταν πληρως τις αποκριες και τα μασκαρεματα-που σημαινει ότι το μασκε παρτυ που εκανα κάθε χρονο απαρτιζοταν μονο από οικογενειακους φιλους και ποτε από συμμαθητες,αφου οι περισσοτεροι γονεις  ειχαν αναλογη νοοτροπια και μονο οι δικοι μου διεφεραν-κι αυτό ηταν ακομη χειροτερο γιατι ενιωθα πως,ουσιαστικα,ειμαι σε ένα χωρο που δεν αντιπροσωπευει
την οικογενεια μου,ειμαι παραταιρη,οποτε…
γιατι στο καλο ειμαι εκει κι οι γονεις μου πληρωνουν κι από πανω?

Παντως «καταλαβαιναμε γιορτες» -και με το παραπανω.

Η προετοιμασια για τη Χριστουγεννιατικη γιορτη ξεκινουσε από τις αρχες του Νοεμβρη,με ψαλμωδιες,χειροτεχνιες,προβες για σκετς,στολες,κατασκευη σκηνικων για την παρασταση-με αποκορυφωμα τη μερα της γιορτης οπου ολοι ειχαμε κι από ένα ρολο.

Το ιδιο κι οι ετοιμασιες για 28^η και 25^η,με θεατρικα-υπερπαραγωγες,σκηνικα,στολες Αμαλιας
 με σειρητια και χρυσοκλωστες,άλλες για τις Σουλιωτισσες, άλλες για τους τσολιαδες,
τους στρατιωτες,τη Μαντω Μαυρογενους…

Όχι,για να ειμαι δικαιη κι αντικειμενικη,από πλευρας μαθησης και από πλευρας…εορτων το σχολειο αυτό εκανε πολύ καλη δουλεια.

Υπηρχε όμως κι ένα μεγαλο «μειον»,περα από αυτά που ανεφερα στο 1^ο μερος,που κατά τη γνωμη μου ηταν από τα πιο σοβαρα: όπως σε κάθε ιδιωτικο,τα παιδια ερχονταν από κάθε γωνια της Αττικης.Αυτο σημαινει πως μπορει εσυ να εμενες,ας πουμε,στους Θρακομακεδονες και ο κολλητος σου στη Βαρκιζα.Πραγμα που σημαινει επισης ότι δε βρισκοσουν ποτε και με κανεναν εκτος σχολειου-εκτος από τα λιγοστα παρτυ.

Ελαχιστοι πρεπει να ηταν τα παιδια που εκαναν παρεα και εκτος (αν κι εμενα με ειχε καλεσει ο συμμαθητης μου ο Μιχαλης στο σπιτι του και θυμαμαι ότι η μαμα του μας ειχε φτιαξει ένα από τα ωραιοτερα φαγητα που εχω φαει στη ζωη μου,Μιχαλη γλυκε μου, αν το διαβαζεις αυτό να ξερεις
ότι το ρολο με χυλοπιτες και τριμμενο τυρι της μαμας σου μου εχει μεινει αξεχαστο!)

Το να συναντησεις τυχαια καποιον συμμαθητη εξω γινοταν θεμα συζητησης για μερες αφου ηταν σπανιο και φυσικα τα sleepovers (τα οποια δινουν και παιρνουν με τους συμμαθητες των Daltons) ηταν αγνωστη εννοια.

Στη δικη μου περιπτωση συνεβαινε και το εξης: οι δικοι μου δεν καθονταν ποτε στα παρτυ με τους αλλους γονεις,απλα με πηγαιναν,με αφηναν και ερχονταν μετα να με παρουν.Τουλαχιστον οι αλλες μαμαδες και οι μπαμπαδες καθονταν και τα λεγανε όλοι μαζι και μεταξυ χυμου,Σεβεν Απ
και φυστικιων,κανανε τις γνωριμιες τους-αυτό παντα δινει μια ασφαλεια στα παιδια.

Οι γονεις μου δεν ηξεραν κανεναν,δεν τους ηξερε κανεις, δεν τους ενδιεφερε να γνωριστουν με τους αλλους κι αυτό με ενοχλουσε πολύ και με εκανε να νιωθω ακομη πιο εντονα ότι δεν ανηκα σε αυτό το περιβαλλον,πως θα ειμαι παντα η «νεοφερμενη»,η παραταιρη,the odd one out.

Με τουτα και με κεινα εφτασα στην Εκτη Δημοτικου και το μονο σιγουρο ηταν ότι δε θα συνεχιζα
σε αυτό το σχολειο.

Το πιανο και το βιολι που επαιζα από μικρη αλλα και το μουσικο αυτι μου ηταν,κατά τον πατερα μου που ειχε επιτελους πατησει ποδι, τα καλυτερα εφοδια για να δωσω εξετασεις στο,νεοσυστατο τοτε,Μουσικο Γυμνασιο.

Εδωσα και περασα.

Οποιοσδηποτε μπορει να καταλαβει ότι μιλαμε για τα δυο ακρα αντιθετα: το αυστηρο ιδιωτικο Δημοτικο με τις ποδιες και τις απαγορευσεις-και το Μουσικο Γυμνασιο,την πρωτη χρονια λειτουργιας του,με τους κουλτουριαρηδες καθηγητες,τα μαθηματα σε τροχοβιλλες,τα παιδια μουσικων και καλλιτεχνων,παιδια που ακουγαν Nirvana και Metallica,που επαιζαν ομποε και σαντουρι από μωρα,μαγκακια,μια ωραια αναρχοκατασταση…ειχα βρεθει από τη μια πλευρα στην άλλη.

Το κλιμα εκει ταιριαζε πολύ και στη δικη μου μποεμικη ιδιοσυγκρασια αν και η κατασταση ηταν λιγο χυμα γιατι το σχολειο μολις τοτε στηνοταν.Κι ομως ηταν υπεροχα!

Μα κρατησε μονο ένα μηνα.

Πανω που ειχα κανει κολλητη (την κορη μιας σκηνοθετη κι ενος Τσεχου καλλιτεχνη,τρομερο ατομο),πανω που ειχα και το πρωτο μου γυμνασιακο «σκιρτημα» με τον μονο συμμαθητη που φοραγε γυαλια όπως εγω,η μανα μου αποφασισε πως «το σχολειο είναι ανοργανωτο ακομη,δε γινεται σωστο μαθημα,δινει πολλη βαση στη μουσικη και ελαχιστη στα μαθηματα,χωρια που είναι κατω από πυλωνες της ΔΕΗ κι είναι επικινδυνο,ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ!»

Και που παω?

Σε Ελληνογαλλικο («...για να μαθεις Γαλλικα,θα σου χρησιμευσουν») και…θηλεων.

Θηλεων.

Στη δεκαετια του ’90.

Όπως με το Δημοτικο που με εστειλαν,που μονο εκεινο από όλα τα σχολεια ειχε διατηρησει την μπλε ποδια, ετσι και με το Γυμνασιο: ένα σχολειο ειχε μεινει που να είναι αποκλειστικα θηλεων και…με εστειλαν σε αυτό.

Λες και δεν υπηρχαν αλλα Γυμνασια Ελληνογαλλικης αγωγης που να είναι όμως και μεικτα.

Δεν ξερω…δε θα μαθω ποτε,σε οσα ντιβανια Ψυχαναλυτων κι αν ξαπλωσω,γιατι παρθηκαν αυτές οι αποφασεις-και δε θα μαθω ποτε,διοτι το προβλημα δεν το ειχα εγω,δεν ηταν δικη μου επιλογη.Ηταν προβλημα αυτων που αποφασιζαν για μενα.

Με ολεθριες συνεπειες.

Τελη Οκτωβρη αποχαιρετησα το Μουσικο Γυμνασιο και ξεκινησα στο Γαλλικο-οπου παλι δε γνωριζα κανεναν γιατι τα περισσοτερα παιδια ηταν μαζι απο το αντιστοιχο Δημοτικο-μεσα Δεκεμβρη

η νευρικη ανορεξια μου ειχε ηδη χτυπησει την πορτα.

Θα μου συνεβαινε ετσι κι αλλιως? Μπορει και όχι.

 Θα ειχα γλυτωσει αν εμενα στο Μουσικο? .Θα πω «μαλλον ναι».

Γιατι το ελευθερο,πρωτοποριακο κλιμα εκει δε θα με αφηνε να κατρακυλησω τοσο ευκολα.

Γιατι εκει ημασταν ολοι «νεοφερμενοι» και ξεκινουσαμε ολοι μαζι την ιστορια μας στο Γυμνασιο,σε λευκο χαρτι.

Γιατι μπορει να εκανα παρεα με «μαγκακια» και «αλανια» που επαιζαν ουτι και ταμπουρα και τραγουδουσαν Guns n Roses σε εφηβικα συγκροτηματακια αλλα αυτό θα ηταν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ .
Θα ηταν εφηβεια.

Γιατι θα ειχα το αγορι με τα γυαλια,που μια εβδομαδα πριν φυγω,στα γενεθλια μου,το ξυπνητηρι του ρολογιου του χτυπησε στις 13:15  ακριβως (του ειχα πει ότι ειχα γεννηθει εκεινη την ωρα) και ενώ ειχαμε Μαθηματικα κι ο καθηγητης εξηγουσε μια εξισωση εκεινος γυρισε και μου ειπε «Χρονια σου πολλα,Πιταουλη!»              

Γιατι το ξυπνημα της καρδιας και του εφηβικου ερωτα,μεσα από τους ηχους του φλαουτου και της κιθαρας δε θα αφηναν το θηριο να ξυπνησει.
Ή ισως και να ξυπναγε (συνηθως αυτα τα θηρια καπως ξυπνανε) αλλα με λιγοτερο καταστροφικες συνεπειες. Ισως να εκτονωνοταν αλλιως.

Γαμωτο! Τελικα είναι καλο ή κακο που τα ξαναθυμαμαι τωρα? Όχι,καλο είναι.Γιατι ετσι ξερω πολύ καλα τι να ΜΗΝ κανω στα παιδια μου.

Τα εχω ξαναθυμηθει,πολλες φορες,τα εχω ξορκισει (λεω εγω τωρα),εχω προσπαθησει να αναγνωρισω τα θετικα.

Ναι,στο Ελληνογαλλικο Γυμνασιο εμαθα Γαλλικα,απταιστα,κερδισα και το πρωτο βραβειο σε διαγωνισμο νουβελλας αναμεσα σε όλα τα Ελληνογαλλικα σχολεια,για το διηγημα μου “La poulle mouillee”  (-«η βρεγμενη κοτα»,είναι η εκφραση που χρησιμοποιουν οι Γαλλοι αντι του «βρεγμενη γατα»).
Το επαθλο ηταν ένα αεροπορικο εισητηριο μετ΄επιστροφης για Παρισι,δεν πηγαμε ποτε,δεν το εξαργυρωσαμε,το εχω ακομη καπου σ΄ένα συρταρι στο πατρικο μου.

Ναι,πηρα το Sorbonne 2 και υποτιθεται ότι μπορω να διδαξω Γαλλικα (καλα,ουτε κατά διαννοια) και ναι,γνωρισα την κολλητη μου τη Ναταλια,τον ανθρωπο που είναι διπλα μου
 κι ειμαι διπλα της από 12 χρονων.

Υπηρξα προεδρος στο 5μελες για μια χρονια (ποσο περηφανη με εκανε η μεγαλη μου κορη όταν βρεθηκε στην ιδια θεση φετος στην Εκτη!) και αν θυμαμαι καλα σχεδον κάθε χρονο ημουν στο 5 μελες και το 15 μελες Γυμνασιου και Λυκειου,μια χρονια κι ως αντιπροεδρος.

Δεν ηταν Μουσικο Γυμνασιο αλλα καλα ηταν-και δεν ηταν τοσο αυστηρα οσο φανταζονταν οσοι ακουγαν το ονομα του σχολειου.Ηταν πολύ πιο ελευθερα από ο,τι στο Δημοτικο που ειχα φοιτησει και παρ΄ο,τι ημασταν «θηλεων» οι καθηγητες ηταν μια χαρα,μοντερνοι,φυσιολογικοι ανθρωποι οι περισσοτεροι.πλην ελαχιστων στενομυαλων εξαιρεσεων που υποθετω πως υπαρχουν σε κάθε σχολειο,ιδιωτικο ή δημοσιο.

Αν δεν υπολογισω τη δινη της νευρικης ανορεξιας στην οποια ειχα πεσει στις τρεις πρωτες ταξεις του Γυμνασιου(αυτό είναι ένα ξεχωριστο κεφαλαιο και βασικα είναι αδυνατον να μην το υπολογισω),δεν περασα τοσο χαλια οσο στο Δημοτικο.

Και τις φιλιες μου ειχα,και τις καζουρες μου εκανα,και τις αποβολες μου ειχα παρει,και τη μυτη μου τρυπησα στο Jimmy’s στην Κυρρηστου σε μια εκδρομη στην Πλακα,και το χαβαλε μας καναμε στις ταξεις,και τις αποχές μας οργανωναμε…απλα χωρις αγορια-κι αυτό ηταν ένα μεγαλο,ένα τεραστιο μειον.

Το σχολειο εγινε μεικτο,ξεκινωντας από την Πρωτη Γυμνασιου όταν εγω βρισκομουν πια στην Τριτη Λυκειου.Που σημαινει ότι οποιαδηποτε skills αλληλεπιδρασης με το άλλο φυλο επρεπε
 να τα αναπτυξουμε…εκτος σχολειου.

Ή να καψουρευομαστε,πλατωνικα,καθηγητες,ξαδερφους κι αδερφους συμμαθητριων,τον Axl Rose και τον Brad Pitt-ακομη και το Μαυρο Πητ,για αυτες με τα πιο μπρουταλ γουστα. Τρεχα γυρευε.

Και φυσικα,όπως και στην περιπτωση του Δημοτικου,επειδη επροκειτο για ιδιωτικο, τα παιδια ερχονταν από κάθε γωνια της πολης κι ελαχιστες πιθανοτητες υπηρχαν να μενεις κοντα με καποια φιλη-ετυχε,πραγματικα ηταν τεραστια τυχη,που η Ναταλια εμενε δυο δρομους πιο κει από μενα.

Παρεακια με συμμαθητριες με την εννοια της παρεας «της γειτονιας» δεν υπηρχαν,το πολύ πολύ να κανονιζαμε να μας πανε οι γονεις κανενα σινεμα τα Σαββατα ή στο Λυκειο πια να κατεβαιναμε με λεωφορειο ή γονεις στα Flocafe ή τα Goody’s των Αμπελοκηπων.

Που και που ισως κανονιζαμε να κοιμηθουμε η μια στο σπιτι της αλλης,αμα μεναμε σχετικα κοντα-αλλα μιλαμε παντα για Δευτερα και Τριτη Λυκειου. Και παντα για κοριτσοπαρεες,αμιγως.

Αν ημουν σκηνοθετης (μεγα απωθημενο) και η αναρτηση αυτή ηταν ταινια,θα εκανα ένα time-lapse και θα εφτανα από την εικονα του τοτε σε αυτή του τωρα,στο σημερα και σε μια τυπικη μερα των Daltons.

Των Daltons,που πανε σε Δημοσιο σχολειο,χωρις πρωτοποριακες εγκαταστασεις,τα Daltons που δε θα αποφοιτησουν μιλωντας απταιστα Γαλλικα ουτε θα εχουν να θυμουνται σχολικες εορτες με παραστασεις-υπερπαραγωγες (μια θα ειχαμε να θυμομαστε, αυτή της φετινης 25^ης που σιγουρα θα ξεχωριζε και αναβληθηκε λογω καραντινας).

Των Daltons που πανε σχολειο χωρις μπλε ποδιά με ασπρο γιακα και κάθε πρωι,αν δεν εχουν μεριμνησει αποβραδις ακουω ατακες τυπου «Και γιατι είναι ακομη στα βρωμικα το φουτερ μου το Fila-κι ακομη να πλυθει η μπλουζα μου η Vans?”

Των Daltons το σχολειό,λοιπον…

Δε θα σταθω στο εκπαιδευτικο κομματι.Θα μεινω καθαρα στο κοινωνικο.Στο κομματι της χαρας και του παιχνιδιου.

Κάθε μεσημερι παω να τους παρω από το σχολειο αφου πρωτα εχω συναπαντηθει με κανα δυο γονεις τυχαια στο σουπερ μαρκετ κι εχουμε χαιρετηθει και μιλησει σαν καλοι γειτονες και όχι σα να συνεβη κατι το σπανιο και αξιο αναφορας.

Στο σχολασμα τα λεμε με τις άλλες μαμαδες  κανονιζοντας τι θα κανουμε το απογευμα ολοι μαζι, τι μαγειρεψαμε κι αν θα παμε για μπανιο το παρεακι των παιδιων το Σαββατοκυριακο.

Συνηθως ολο και καποιοι συμμαθητακι παιρνω μαζι,πολλες φορες και δυο και τρια (ολοι οι καλοι χωρανε,εχω επταθεσιο!) ειτε για να το αφησω σπιτι του ειτε για να το παρω στο δικο μας.

Αν δε γινει αυτό,ολο και καποιο Dalton παει στο σπιτι καποιου συμμαθητη,πραγμα που κανονιζεται με την άλλη μαμα επιτοπου εκεινη τη στιγμη και όχι όπως στη δικη μου σχολικη ζωη οπου επρεπε αυτά τα πραγματα να εχουν προγραμματιστει δυο εβδομαδες πριν,να εχουν μιλησει οι μαναδες τηλεφωνικα και λοιπα διαδικαστικα-ασε που γινονταν σπανιοτατα.

Αν περασουμε από σουπερ μαρκετ μετα το σχολειο ή ακομη ακομη και στη διαδρομη,συνανταμε παντα συμμαθητες και φωναζουμε οι μεν στους δε-ή αν εχω στο αυτοκινητο τον κολλητο της Φιλιππας το Μανο που παντα βαζει στη διαπασων Radio DJ μας χαζευουν ολοι οι περαστικοι,τα παιδια χορευουν και το Picasso μου κουνιεται πανω-κατω σαν παλαβο κι η καρδια μου,ειλικρινα όμως,γεμιζει χαρα-τα παιδια μου δε θα εχουν ισως τις «τρομερες (υποτιθεται) ευκαιριες» που σου δινει ένα ιδιωτικο,θα εχουν όμως τις καλυτερες,τις πιο ανεμελες αναμνησεις από τη σχολικη τους ζωη.
Ναι ρε γαμωτο!Ναι!

Τα απογευματα μετα από φαι και διαβασματα, αν είναι Χειμωνας ερχονται οι κολλητες των κοριτσιων ή κανενας φιλος του Ζουλη ή αντιστροφως πανε εκεινα στους κολλητους,ακομη και μονα τους με τα ποδια-αφου ολοι εδω τριγυρω μενουμε.
Και όταν ανοιγει ο καιρος ξαμολιουνται στο παρκο,στο γηπεδακι ή σε καμμια πυλωτη σπιτιου
ολα μαζι,τουρλουμπουκι,Εκτακια,Ταταρτακια και Δευτερακια,κι απο κοντα κι η Μαγια,με τα συνομηλικα της αδερφακια των "μεγαλων παιδιων"-τους δικους της μελλοντικους συμμαθητες,
που θα λενε οτι γνωριζονται απο τοτε που φοραγανε πανες.

Στην καραντινα,πηδηξανε πολλες φορες τη μαντρα του προαυλιου για να παιξουν με τα φιλαρακια τους.Κι οταν ξεθαρρεψαμε λιγακι ολοι,αρχισαμε δειλα-δειλα να μαζευομαστε στο τετραγωνο με τα κλειστα μπαρακια,οι γονεις φερναμε πιτσες και κρασια και τα πιτσιρικια λυσσαγανε στο παιχνιδι,
απο σκαρφαλωματα μεχρι ποδοσφαιρο στο γρασιδι και κρυφτοκυνηγητο αναμεσα στα ερημωμενα μαγαζια-κι ολα φαινονταν πολυ,πολυ πιο ευκολα,οταν επεφτε το τηλεφωνημα:
"Στο στεκι μας μετα τις 8μιση,ε?"

Το ότι στα παρτυ καθομαστε ολοι οι γονεις μαζι,ειδικα της Εκτης που γνωριζομαστε και τοσα χρονια,είναι αυτονοητο-καποιοι εχουμε κανει μαζι διακοπες,ειμαστε μια παρεα,μαζι και τα παιδια
-κι είναι υπεροχο.

Δε θα το αλλαζα αυτό με κανενα ιδιωτικο,με καμμια σουπερ εκπαιδευτικη μεθοδο,με κανενα «ψαγμενο εναλλακτικο επωνυμο σχολειο.»

Σκασιλα μου αν οι εγκαταστασεις μας διαθετουν ή οχι κολυμβητηριο και σουπερ γυμναστηριο,σκασιλα μου αν δεν κανουν εξτρα εποικοδομητικες δραστηριοτητες 

και αστροφυσικη,στην τελικη σκασιλα μου 

και για τις παραστασεις-υπερπαραγωγες.

Περνανε καλα?

Χτιζουν από τωρα «ιστορια οι παρεες?»

Είναι χαρουμενα?

Εχουν κοινωνικη ζωη?

Το βασικοτερο: αισθανονται ότι ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΠΟΥ?

Το οτι απανταω (βασικα,απαντανε) "Ναι σε ολα" ειναι το παν.

Για την ιστορια να αναφερω ότι προσφατα η κορη μου η μεγαλη αποφασισε να φτιαξει ένα λευκωμα,για να απαντησουν σε ερωτησεις και να γραψουν 

οι συμμαθητες της,λιγο πριν κλεισουν οριστικα πισω τους την πορτα του Δημοτικου.

Στο ταμειο του Πλαισιου,την ωρα που πληρωναμε το τετραδιο,τους μαρκαδορους και τα συνεργα για να το φτιαξει και να το στολισει θυμηθηκα τα δικα μου,τους τοσους αποχωρισμους από συμμαθητες και φιλους,τις αλλαγες σχολειων,τη μοναξια που ενιωθα,τις ευκαιριες χαρας που στερηθηκα στα σχολικα μου χρονια, και τα ματια μου μουσκεψαν-βιαστηκα να ριξω πανω τους τα γυαλια ηλιου γιατι δεν υπηρχε λογος να φορτισω συναισθηματικα την Ελπιδα.

Κανενας λογος,μιας κι εκεινη δεν είναι υποχρεωμενη να αποχωριστει κανεναν.

Οι φιλοι της,οι συμμαθητες της κι εκεινη θα μετακομισουν απλα δυο δρομους παραπανω,στο Δημοσιο Γυμνασιο της περιοχης.

 Θα ανηκουν και παλι στην παρεα,όλα μαζι αγορια και κοριτσια,θα συνεχισουν να γραφουν την ιστορια τους,θα ζησουν μαζι το περασμα στην εφηβεια,τους πρωτους ερωτες,τα πρωτα φιλια,
θα γνωρισουν κι αλλα παιδια,θα βγαινουν βολτες μονα τους στην Κηφισια και τα περιξ.

Θα ξερουν τα κατατοπια,θα ξερουν παιδια από αλλα σχολεια της περιοχης (εχουν γνωριστει με πολλα στο παρκο) και θα νιωθουν ασφαλη μεσα στο γνωριμο περιβαλλον.       

  Κι οι αγκαλιες με τους κολλητους της δε θα ειναι αγκαλιες αποχαιρετισμου αλλα αγκαλιες επισφραγγισματος της φιλιας τους της παιδικης-"και συνεχιζεται..."

Κι ετσι,χορτασμενα,με ασφαλεια, θα ανοιξουν τα φτερα τους ελευθερα για αλλα,μη γνωριμα μερη,όταν ερθει η ωρα.

Οποτε ναι,θα το πω μετα βεβαιοτητος: Μανα, τα παιδια μου πηγαν στο Δημοσιο και ξερεις, εκανες λαθος ή για να το πω
 και γαλλικα,αφου ναι,τα μιλαω καλα: t' avais tort.

            

Διοτι δε μετανιωσα ουτε στιγμη.