ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΣ
"Δεν εχω μπλουζακια" ηταν η πρωινη-πρωινη διαπιστωση της μεγαλης μου κορης, που ηρθε
να κολλησει τελεια με τα,των προηγουμενων ημερων, "Δεν εχω σορτσακια" και "Δεν εχω μαγιο".
Εχει κι ενα δικιο: ειναι το μεγαλυτερο παιδι και συνεπως,δε βρισκει τιποτα "στρωμενο"
απο τα αδερφια-ουτε καν τη γκαρνταρομπα.
Επιπλεον ειναι 12 στα 12μιση και οσα δικα μου κι αν της χαριζω/δανειζω,οσο κι αν φοραμε σχδον το ιδιο νουμερο υπαρχει ενα χασμα ηλικιας και...γουστου.
Αρα?
Αρα Mall-αφου τα αγαπημενα μαγαζια των εφηβων,Tally Weijl, Bershka και American Eagle βρισκονται μονο εκει,αν δε θες βεβαια να πηξεις στην κινηση και να στεναξεις για να βρεις παρκινγκ στη Νεα Ιωνια ή το Χαλανδρι.
Ηταν και χαρτζιλικωμενη προσφατα απο κατι χρωστουμενα ("Ποτε μη χρωστας σε παιδι ουτε ενα 5ευρω" λεει ο πατερας μου "αν δεν του τα δωσεις ή τα καθυστερησεις θα κλονιστει
η εμπιστοσυνη του.") κι ετσι αποφασισε να ψωνισει με δικα της λεφτα - αφου βεβαια φροντισε να μου θυμισει καθε εικοσαλεπτο και καθε δυευρω που ειχε συνδραμει σε εκτακτες αναγκες, τυπου"Θυμασαι κι εκεινα τα 10 ευρω που μου χρωστας απο προπερσυ το Καλοκαιρι που ειχες χασει την καρτα σου και ειχες πει οτι αμα σου δανεισω θα μου δωσεις 20, τα θυμασαι ε?"
Αυτα ηταν τα καλα νεα.
Τα κακα νεα ηταν οτι θα επρεπε καποιος να τη συνοδευσει στο Mall κι αυτος ο καποιος φυσικα ημουν εγω.
Τα συμπληρωματικα καλα νεα ηταν οτι τα υπολοιπα Daltons δε θα ερχονταν μαζι γιατι θα πηγαιναν γηπεδακι με τον κολλητο του Ζουλη κι ετσι λεω δε βαριεσαι,θα την παω.
Ευκαιρια να χαζεψω κι εγω τιποτα,σιγα,τι κοσμο θα ΄χει,την προηγουμενη φορα ηταν σχεδον αδειο.
Φευ!
Επρεπε να ειχα ακουσει τη φιλη μου την Κατερινα που με ειχε ενημερωσει οτι απο την πρωτη μερα επαναλειτουργειας του Mall που πηγαμε εμεις,εχουν αλλαξει πολλα.
Κατ΄αρχην αν μπεις απ΄εξω, δηλάδη αν εχεις παει με το τρενο ή εχεις παρκαρει στο δρομο, περνας πλεον αναγκαστικα απο ενα τουνελ, ενα μακρυ κουβουκλιο δηλαδη με κατι περιεργες καμερες,θερμοκαμερες απ΄ο,τι εμαθα, στην οροφη κι εναν ενστολο τυπακο στην αλλη ακρη, που σε ενα κομπιουτερ μπροστα του βλεπει αν εχεις πυρετο.
"Πλακα μου κανεις" μονολογησα περνωντας.
Βγαινοντας, ρωτησα τον υπευθυνο "Εμεις τι θερμοκρασια εχουμε? Ειμαστε καλα?"
"Φυσιολογικα" απαντησε ξερα-θα ΄χει βαρεθει ο ανθρωπος να απανταει σε ηλιθιες ερωτησεις
και τι θα απαντουσε αραγε αν τον ρωτησουν τι επαγγελεται? "Επισημος θερμομετρητης του Mall"?
Μαλιστα.
Αυτοι που ερχονται απο το υπογειο παρκινγκ αραγε περνουν αναλογη διαδικασια στα εγκατα του εμπορικου ή μπαινουν αθερμομετρητοι? Ιδεα δεν εχω.
Δε μπορεσα παντως να μη χαμογελασω σκεπτομενη οτι,αν ολα αυτα ειχαν γινει 5 χρονια πριν,
τοτε που η Φιλιππα για καποιο ανεξηγητο λογο, σε ηλικια 5 χρονων, εκανε επι 6 μηνες, καθε μηνα, επι 4 μερες πυρετο, πολυ θα μου χρησιμευε αυτο το high tech τουνελ-θερμομετρο μιας και ουτε το υδραργυρικο καθοταν να της βαλω ουτε το ηλεκτρονικο ουτε το μετωπο να της πιασω-και μου ειχε γινει πραγματικη εμμονη το θεμα γιατι εδω που τα λεμε ηταν, οντως, ανησυχητικο.
Θα την εφερνα καθε τρεις και λιγο στο Mall να τη θερμομετρανε οι καμερες και να μην παιρνει πρεφα!
Το χαμογελο μου κοπηκε με το που μπηκαμε, ως επισημως απυρετες, στο εμπορικο:
μεσα γινοταν Ο ΧΑΜΟΣ.
Καμμια σχεση με την πρωτη μερα που ειχαμε ερθει, με τον κοσμο να τριγυρνα μαγκωμενος
και αμηχανος και τα ατομα σε καθε οροφο να μετριουνται στα δαχτυλα.
Τωρα, τα παντα ηταν οπως παλια, ενα συνηθισμενο Σαββατο στο The Mall συν τις μασκες,
τα αντισηπτικα, τα αυτοκολλητα αποστασεων στο δαπεδο και, το χειροτερο ολων...τις ουρες.
Ουρες εξω απο καθε μαγαζι, ουρες ανθρωπων (κυριως γυναικων) που περιμεναν στωικα, υπομονετικα, παραδομενες στη νεα πραγματικοτητα, για να εξασφαλισουν το πολυποθητο θετικο νευμα του σεκιουριτα,το "Περαστε", για να εισελθουν στο θαυμαστο κοσμο του Ζαρα, του Bershka, του Pull and Bear, για να μπουν και να ξοδεψουν τα λεφτα τους για να γινουν πιο ομορφες, πιο ποθητες, πιο ζηλευτες με το νεο baggy jean και το καινουριο κοντο υπερστενο φουξια μπλουζακι.
"Τι μειδιας ειρωνικα Μυρτουλα? Καλο προβατο εισαι κι εσυ" σκεφτηκα "Αιντε κατσε τωρα
στη σειρα μαζι με τ΄αλλα προβατακια και παρακαλα να βγαινουν γρηγορα οι τυχεροι που ειναι μεσα μπας και μπειτε κι εσεις."
Εντωμεταξυ η ολη ιστορια ειναι μια παραννοια, ετσι? Μια παραννοια.
Υποτιθεται οτι για την ασφαλεια μας (παντα!) δεν επιτρεπεται πανω απο ενας συγκεκριμενος αριθμος ατομων μεσα στο μαγαζι,αναλογα με τα τετραγωνικα του χωρου.
Επισης δεν επιτρεπεται να μπεις ΜΕΣΑ στα μαγαζια χωρις μασκα.
Το οτι ΕΞΩ απο το καθε μαγαζι οι ουρες ειναι ανεξελεγκτες, τεραστιες και στριμωγμενες και οτι εκει κανεις δεν κραταει αποστασεις εναμιση μετρου και δε φοραει μασκα ειναι αλλο θεμα.
Δηλαδη πρεπει να εχει κανεις IQ γυρινου για να μην καταλαβαινει οτι το ολο ζητημα ειναι μια παρανοικη υποκρισια,μια ηλιθιοτητα και τιποτ΄αλλο.
Εστειλα φωτογραφια την ουρα του Bershka στην κολλητη μου, για να παρω απαντση "Ουτε με λεφτα δε θα καθομουν εκει"-αμ δικιο εχει,κανονικα ουτε εγω αλλα ελα να μας τα ξαναπεις αυτα φιλεναδα οταν η κορη σου θα ΄ναι στο κατωφλι της εφηβειας και θα θελει ανανεωση γκαρνταρομπας...αν κι ελπιζω τοτε να μην ισχυουν αυτες οι να-μην-πω και τα πραγματα να μην ειναι τρισχειροτερα...ελπιζω.
Πρεπει να περιμεναμε ηδη μιση ωρα στην ουρα που προχωρουσε με ρυθμους χελωνας οταν ξαφνικα καταλαβα οτι με τραβουσαν τα ραμματα: μολις μια εβδιμαδα πριν ειχα κανει ενα χειρουργειο που πολυ καιρο το περιμενα γιατι ηταν επανορθωτικο προηγουμενου σφαξιματος (αλλη ιστορια αυτη)
και ο χειρουργος ηταν σαφης: οχι βαρη, ναι περπατημα, οχι ορθοστασια.
Επιπλεον μπορει να μην ηταν,Δοξα το Θεο,κατι φοβερο αλλα οπως και να ΄χει ηταν ενα 5ωρο χειρουργειο με διασωληνωση (ξυπνησα ακριβως τη στιγμη της αποσωληνωσης,ουαου!) κα οσο να ΄ναι μια ταλαιπωρια,μια εξαντληση,μια κομμαρα στο ματι στα αφηνει για λιγο.
"Ρε Ελπιδα" της λεω "να ανεβω εγω πανω στον τριτο για ενα τσιγαρο (το τι ο χειρουργος ειχε πει και "οχι καπνισμα" δεν ειχε καμμια σημασια) και να περιμενεις εσυ? Ετσι κι αλλιως αλλο ενα τεταρτο θα το φαμε εδω σιγουρα."
"Οχι οχι, δε μενω μονη μου" τσινισε η πρωτοτοκη μου και με το δικιο της, ουτε εγω θα εμενα στη θεση της.
Κοιταζα γυρω μου. Ουρες παντου. Μικροτερες, μεγαλυτερες, μονο με γυναικες, καποιες και με κανα-δυο αντρες-τους ερμους,θα συνοδευαν τις γυναικες τους με την απειλη αχαλινωτης γκρινιας ή θα θελανε να ψωνισουν κανενα δωρο, δεν εξηγειται αλλιως, φυσιολογικος αντρας δε στεκεται να περιμενει σαν το γιδι για σφαγη, αυτο το αυτομαστιγωμα ειναι γυναικειο προνομιο.
Κακα τα ψεμματα, οι αντρες μπορει να εχουν τα δικα τους, αυτο ομως το χαλι, την καταντια μπορω να πω, το να στοιβαζομαστε σε μια σειρα σαν τα μπουκαλια της μπυρας στο εργοστασιο,
να στεκομαστε ετσι για τρια τεταρτα μονο και μονο για να μπουμε σ΄ενα μαγαζι ρουχων πιστευοντας οτι μεσα στο καταλληλο τρεντυ παντελονι θα γινουμε πιο αρεστες,θα αγαπηθουμε περισσοτερο (γιατι αυτος ειναι ενδομυχα ο σκοπος) α συγγνωμη καλες μου αλλα αυτο ειναι οντως δικο μας, γυναικειο προνομιο.
"Οχι ολες!" σα ν΄ακουω ηδη την κολλητη μου. Ναι, οχι ολες αλλα θα ξαναπω: αν εχεις κορη στην ηλικια της Ελπιδας αιντε να σε δω, στηνεσαι ή δε στηνεσαι στην ουρα των Bershka?
Θα μου ελεγε ισως καποιος, πιθανον πιο "ψαγμενος" ή πιο ικανος γονιος απο μενα οτι οφειλουμε να διδασκουμε στα παιδια μας τη σημασια της προσωπικοτητας, της δυναμης χακτηρα, πως σημασια εχει το μυαλο και οχι το ντυσιμο και οτι τα ρουχα κι οι μαρκες δεν ειναι παρα το περιτυλιγμα,
η επιφανεια, η εγνοια των πολλων, οσων δε μπορουν να ξεχωρισουν με αλλο τροπο.
Καλα. Συμφωνω. Αντε και τα διδαξες αυτα στο παιδι σου, αντε και του καλλιεργησες αξιες,
αντε και το πηγες σε θεατρα και εναλλακτικες δραστηριοτητες και το ΄μαθες να δινει βαση στην ψυχη και το χαρακτηρα.
Περιμενεις τωρα δηλαδη απο το 12χρονο κοριτσι να μην ενδιαφερθει για τα ρουχα και την ομορφια?
Να ειναι τοσο υπερανω που να μη θελει κινητο, να μην ακουει trap αλλα μονο Σιδηροπουλο,εντεχνο και κλασσικη μουσικη και να θελει τα ρουχα που εχουν μικρυνει της μανας της κι οχι το μουρατο φουτερ του Strativarius?
Εγω δεν εχω τετοιες απαιτησεις απο τα παιδια. Θα ΄ρθει η ωρα τους που καποια λογια θα πιασουν τοπο, που θα βλαστησει ο σπορος που ριξαμε καποιοι ανθρωποι στην ψυχη τους, που θα βρουν το δρομο τους μονα τους-εγω απλα θα κραταω το φακο να φωτιζει αυτο το δρομο απο μακρια.
Για την ωρα λοιπον, κατσε Μυρτουλα στην ουρα με τα ραμματα να σε τραβανε και α, για δες,
ειμαστε δευτερες στη σειρα, ποτε περασε η ωρα, καλα οι τελευταιοι (τουλαχιστον 30 ατομα πισω) πρεπει να μας φθονουν τρελλα, δεν το πιστευω, βγαινει μια απο την αλλη πορτα αρα μπαινει η μπροστινη μας, ειμαστε πρωτες τωρα, ε ρε γλεντια, ετοιμαζε Ελπιδακι το φερετζε σου, ειμαστε οι εκλεκτες και yes, βγαινουν αλλες δυο απο το πλαι, γυρναω το βλεμμα στο σεκιουριτι που αγερωχος σαν Καισαρας παρακολουθει, τον κοιταω στα ματια, περιμενω το νοημα του σαν αλλος μονομαχος στην αρενα, και ναι, εκεινος δε σηκωνει τον αντιχειρα αλλα αργα αργα νευει με το κεφαλι "ναι,μπορειτε να περασετε" και τοτε το ξερω,ηγγικεν η ωρα: ο εκτυφλωτικα φωτεινος και γεματος υποσχεσεις ομορφιας (και αρα αγαπης?) κοσμος του Bershka ανοιγεται μπροστα μας.
Μπαινουμε λοιπον στον κοσμο των τυχερων (νιωθω ακομα τα φθονερα βλεμματα των αλλων,στην ουρα) και μπορουμε ανετα τωρα να αναζητησουμε το τελειο μπλουζακι/μπουστακι/σορτσακι
και να αποκαρδιωθουμε με την ησυχια μας που δε χωραμε στο Size 0.
Αλλο και τουτο, το εγραφα και σε προηγουμενη αναρτηση παλι με αφορμη επισκεψη σε παρομοιο μαγαζι για εφηβακια, πώς περιμενουμε να μη φρικαρουν τα κοριτσια μας με το σωμα τους οταν μπροστα μπροστα σε καθε σταντ βρισκονται τζινακια και σορτσακια που δε θα χωρουσαν ουτε σε ανορεξικη?
Size 0 λενε οι ταμπελιτσες και πασχιζει το δολιο το κοριτσακι να εκμηδενισει και το τελευταιο χιλιοστο λιπους για να χωρεσει στο 0-ελα ομως να σου πω εγω για το απολυτο μηδεν στο οποιο μπορει να σε οδηγησει ολο αυτο, να στα πω ως πρωην παθουσα που τωρα προσπαθει να ταρακουνησει τα δικα της κοριτσια με ατακες τυπου "Ελα τωρα,σοβαρα σε νοιαζει που δε σου κανει αυτη η αηδια? Εδω δε χωραει ουτε ο Ζουλης!"
Το θεμα "ουρα" ομως δεν εχει τελειωσει.
Γιατι ok,βρηκες τι σ΄αρεσει, δεν πρεπει
και να το δοκιμασεις?
Καποια μαγαζια εχουν καταργησει προσωρινα τα δοκιμαστηρια,καποια αλλα οχι.
Σε οσα τα διατηρουν ακομα μπαινει ενας-ενας πλεον , αυτη ειναι η νεα οδηγια για την προστασια μας βεβαιως βεβαιως,και με το πολυ τεσσερα τεμαχια ανα χειρας γιατι μετα οι υπαλληλοι πρεπει
να τα αποστειρωσουν με την ειδικη συσκευη ατμου μιας και τα επιασες με τα χερακια σου,
το φορεσες και ποιος ξερει τι κουβαλας πανω σου κι εσυ.
Περιμενοντας στωικα ΚΑΙ σε αυτη την ουρα,των δοκιμαστηριων, προσπαθω να θυμηθω γιατι γινονται ολα αυτα. Α, ναι, για τον Κορωνοιο...
Ναι μωρε, γι΄αυτο τον ιο που εξαπλωθηκε κι εγινε πανδημια οταν εκεινος ο Κινεζος εφαγε
τη νυχτεριδα,αχ ναι μωρε,παραλιγο να το ξεχασω...
"Ειναι η δευτερη φορα που στεκομαι στην ουρα και εχω αλλη μια" μου εξομολογειται η κοπελιτσα μπροστα μας. Ειναι μαθητρια της Δευτερας Λυκειου, εχει "παρκαρει" τον μπαμπα της στον τριτο οροφο στις καφετεριες κι εκεινη αφου καταφερε να εξασφαλισει την εισοδο στο ναο της εφηβικης μοδας εχει ξεχασει να βγει.Κι επειδη μπορεις να δοκιμαζεις μονο 4 ρουχα τη φορα κι εκεινη εχει διαλεξει πανω απο 10, εχει φαει πανω απο μια ωρα συνολικα στα δοκιμαστηρια.
Κι εχει αλλη μια ουρα ακομη μπροστα της,για τα υπολοιπα ρουχα που εχει να δοκιμασει.
"Στο σχολειο, ολα καλα?" ρωταω μιας και πιασαμε την κουβεντα.
"Α, δεν παω" μου λεει "γιατι δεν πανε ουτε οι φιλες μου κι ετσι κανω μεσω υπολογιστη μαθημα."
"Και πώς γινεται αυτο?"
"Να,τα παιδια δεν ακουγονται καθολου" μου λεει "γιατι αυτο ειναι εναντια στα προσωπικα δεδομενα.
Οποτε βλεπουμε κι ακουμε μονο τον καθηγητη που απαγορευεται να κινηθει,ειναι μονο στην εδρα και δε μπορει να παει ουτε στον πινακα να γραψει, τα εχει δωσει απο πριν μεσω Word σε ηλεκτρονικο πινακα για να βλεπουν και τα παιδια απο το σπιτι.."
Εξωφρενικο μου ακουστηκε, απαγορευεται να κινηθει ο καθηγητης?
Απαγορευεται να παει να γραψει στον πινακα?
Δε μπορει να ισχυει, ετσι?
Δηλαδη δεν καταπατωνται τα προσωπικα δεδομενα των μαθητων αλλα τον καθηγητη και την καθηγητρια...ουτε να κουνηθουν???!!!
"Ελα τωρα, δε μπορει να ισχυει" σκεφτηκα, η κοπελιτσα μου ειπε οτι παει σε ενα ιδιωτικο του Ψυχικου, ποιος ξερει, μηπως τα ελεγε υπερβολικα, μηπως ισχυει μονο για το σχολειο της, δε μπορω να διαννοηθω οτι παιζει οντως τετοιο σεναριο.
Οσο για την ουρα...την περασαμε και τη δοκιμασια των δοκιμαστηριων αλλα δεν ηταν η τελευταια.
Διοτι υπαρχει και τριτη: αυτη του ταμειου
Ενταξει,δηλαδη για μια βολτα στα μαγαζια του Mall, πρεπει πλεον να υπολογιζει κανεις ενα πενταωρο γεματο-χωρις σταση για φαι και καφε, μιλαμε μονο για τις αναμονες για να μπεις-να δοκιμασεις-να πληρωσεις.
Σιγα μην κανω το λαθος να ξαναπαω σε εμπορικο-γιατι φανταζομαι οτι σε ολα το ιδιο σκηνικο θα παιζει.
Σκεφτομαι πσο,μα ποσο ορθως επραξα και δεν πηρα μαζι Φιλιππα-Ζουλη-Μαγια.
Ειδικα ο Ζουλης θα ειχε φρικαρει,δε μπορει που δε μπορει τα μαγαζια (σερνικος,με τα ολα του) να καθοταν και τοσες ωρες στις σειρες για να βρει μπλουζες η Ελπιδα ε οχι, θα ηταν too much.
Για δες λοιπον,ιδου η νεα πραγματικοτητα...
Με τα αυτοκολλητα "Μας λειψατε" στις βιτρινες (μας ελειψαν τα λεφτα σας,δηλαδη),τα πλεξιγκλας στα ταμεια,την ταλαιπωρια για να παρεις ενα T-shirt με τυπωμενο ενα "εξυπνο" σλογκαν απανω-
α,παρεπιπτοντως να κατι που δε συμπαθησα ποτε,τα μπλουζακια με τυπωμενες ατακες, δεν ξερω γιατι αλλα μου φαινοταν ανεκαθεν πολυ δηθεν, σα να προσπαθεις να δηλωσεις κατι στον αλλον για εσενα, κατι που θα επρεπε να ξερει ο αλλος για σενα-οπως δε συμπαθησα ποτε και τα μπλουζακια με σταμπες συγκροτηματων οταν πουλιουνται σε μεγαλες αλυσιδες ρουχων μαζικα και παει ο καθενας
και φοραει μπλουζα Guns n Roses και Ramones και Beatles χωρις να ξερει το παραμικρο γι΄αυτους,δεν ξερω,μου τη δινει λιγο ολο αυτο. Μπορει αδικως.
Ευτυχως τα αλλα μαγαζια που επισκεφθηκε η Ελπιδα δεν ειχαν την εξωφρενικη αναμονη εισοδου του Bershka ουτε τη σουρεαλ εικονα των δοκιμαστηριων του.
Προφανως θα ειναι κι αυτος ενας τροπος πλεον να μετραει κανεις τη δημοτικοτητα ενος μαγαζιου-εχει ουρα πανω απο 50 μετρα,ειναι τοσο cool, δεν εχει καθολου ουρα,τοτε μουφα, ασ΄το καλυτερα.
Φευγοντας απο το Mall μετα απο, χωρις υπερβολη, πεντε ωρες εκει μεσα (οι περισσοτερες εκ των οποιων στις ουρες) υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα κανω ΠΟΛΥ καιρο να ξαναπαω-εκτος αν ανοιξουν τα σινεμα και παμε για καμμια μεταμεσονυχτια ταινια τρομου με καμμια παρεα ή με την Ελπιδα.
Δεν της ειπα τιποτα, δεν υπηρχε λογος να της χαλασω τη χαρα που ειχε ψωνισει και μαλιστα με δικα της χρηματα αλλα ειλικρινα, δε σκοπευω να ξαναμπω σε εμπορικο κεντρο καθολου αμεσα και βασικα δε σκοπευω να ξανασταθω σε καμμια @#$*ουρα για κανενα λογο!
Ολο αυτο κατανταει εξευτελιστικο για εμας τους ιδιους δηλαδη.
Τουλαχιστον ανοιγουν τα Δημοτικα-μεχρι να το ακουσω επισημα απο τον Πετσα μεγαλη ανησυχια ειχα οτι δε θα τ΄ανοιγανε αλλα ευτυχως,τα παιδια τουλαχιστον ας επιστρεψουν στην κανονικοτητα.
Που για να δουμε κι εκει τι συνθηκες θα εχουν επιβληθει, καινουριες.
Οχι μπαλλα λεει (καλα,τα μικροτερα και πριν δεν τ΄αφηνανε), οχι ολοι μαζι διαλειμμα, ο καθενας μονος του στο θρανιο...Ok θα δειξει.
"Θα ξεφουσκωσουν μονα τους ολα αυτα τα μετρα" λεει μια φιλη και δεν εχω λογο να μην το πιστεψω.
Το θεμα ειναι οτι Δευτερα καθε κατεργαρης θα παει στον παγκο του,ο καιρος συνηγορει
ετσι κι αλλιως στο σκηνικο "Σεπτεμβρης" κι εγω ετοιμαζω στα Daltons μια εκπληξη που καθολου
δε θα τους αρεσει: θα τους βαλω πρωι πρωι το τραγουδι που τους τη σπαει περισσοτερο απο ολα
και που τους το βαζω καθε Σεπτεμβρη,ετσι για χαβαλε,την πρωτη μερα του σχολειου:
το "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια..." που πραγματικα, πλακα-πλακα κι εμενα μου τη δινει απιστευτα!
Σου τρυπαει κατ΄ευθειαν τυμπανο!
Καλα, μπορει και να μην τους το βαλω, ετσι κι αλλιως τα παιδια, ολα τα παιδια, ηταν οι πραγματικοι μικροι ηρωες αυτης της ιστοριας, αναγκαστηκαν να αφησουν πισω τους τα σχολεια τους, τις παρεες τους, να κλειστουν μεσα για τοσον καρο, να στερηθουν την ελευθερια και την ανεμελια,
να στοχοποιηθουν ως επικινδυνοι ασυμπτωματικοι φορεις (δε θα ξεχασω ποτε πώς με κοιταζαν στις αρχες της καραντινας οταν πηγαινα σουπερ μαρκετ με καποιο παιδι), να απομακρυνθουν απο τους αυλογυρους των σχολειων και τις παιδικες χαρες -ναι,ok,τα παιδια στις εμπολεμες χωρες περνουν πολυ χειροτερα,το ξερουμε ολοι,το λεγαμε και τοτε,τα παιδια εκεινα δεν εχουν να φανε και δε θα επιστρεψουν με 5 κιλα παραπανω το καθενα στο σχολειο μετα το lock down αλλα και αυτα τα παιδια,τα παιδια του Κορωνοιου,δεν εμειναν ανεπηρεαστα απο ολη αυτη την παρακρουση,οχι.
Ειτε με "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια" ειτε χωρις, τη Δευτερα θα φτιαξουμε πρωινο
και κολατσιο (κλειστα τα κυλικεια λεει, γιατι ο ιος καραδοκει στην τυροπιτα και το κουλουρι)
μετα θα τα παω σχολειο, θα γυρισω, και θα στρωθω επιτελους να συγυρισω κανονικα και με το νομο το σπιτι μετα απο 2μιση μηνες αφορητου μπαχαλου-αφου καθε αποπειρα να συμμαζεψεις οταν
τα παιδια για 2μιση μηνες δεν πανε σχολειο ειναι,απλα,σα να βαζεις νερο σ΄εναν τρυπιο κουβα.
Ενα πραγμα ευχομαι μονο: να μην εχει ουρα γονιων κατα την παραλαβη των μαθητων το μεσημερι...
Δε θα τ΄αντεξω!
Περα απ΄αυτο ομως, χαιρομαι περισσοτερο απο ολα για τη μεγαλη μου κορη.
Γιατι, στη φωτογραφια αυτη στα δεξια, ειναι εκεινη,
6 χρονια πριν, το Σεπτεμβρη του 2014, εξι χρονων, τη στιγμη που κανει το πρωτο της βημα στο Δημοτικο.
Με τα κοτσιδακια της, τη φουστιτσα της κι εμενα
να την κραταω σφιχτα απο το χερι, δρασκελιζει
για πρωτη φορα το κατωφλι του Μεγαλου Σχολειου-ετσι φαινοταν τοτε στα ματια της.
Στα τελη αυτου του Ιουνη, του 2020, μια αλλη φωτογραφια θα ερθει να προστεθει διπλα σ΄αυτην.
Θα ειναι η Ελπιδα παλι, χωρις κοτσιδακια πια,με το μοιραιο της μαλλι, με καποιο απο τα μπλουζακια που πηρε σημερα απο το Mall (χαλαλι η ουρα),με καποιο
απο τα φιλαρακια της να της κρατα σφιχτα το χερι,
να περνα για τελευταια φορα την πορτα του Δημοτικου.
Να φευγει απο το Μικρο πια,Σχολειο,για το αλλο,
το μεγαλυτερο. Το Γυμνασιο.
Και ειμαι ευγνωμων που θα εχει, τελικα, την ευκαιρια και γι΄αυτη την τελευταια φωτογραφια.
"Δεν εχω μπλουζακια" ηταν η πρωινη-πρωινη διαπιστωση της μεγαλης μου κορης, που ηρθε
να κολλησει τελεια με τα,των προηγουμενων ημερων, "Δεν εχω σορτσακια" και "Δεν εχω μαγιο".
Εχει κι ενα δικιο: ειναι το μεγαλυτερο παιδι και συνεπως,δε βρισκει τιποτα "στρωμενο"
απο τα αδερφια-ουτε καν τη γκαρνταρομπα.
Επιπλεον ειναι 12 στα 12μιση και οσα δικα μου κι αν της χαριζω/δανειζω,οσο κι αν φοραμε σχδον το ιδιο νουμερο υπαρχει ενα χασμα ηλικιας και...γουστου.
Αρα?
Αρα Mall-αφου τα αγαπημενα μαγαζια των εφηβων,Tally Weijl, Bershka και American Eagle βρισκονται μονο εκει,αν δε θες βεβαια να πηξεις στην κινηση και να στεναξεις για να βρεις παρκινγκ στη Νεα Ιωνια ή το Χαλανδρι.
Ηταν και χαρτζιλικωμενη προσφατα απο κατι χρωστουμενα ("Ποτε μη χρωστας σε παιδι ουτε ενα 5ευρω" λεει ο πατερας μου "αν δεν του τα δωσεις ή τα καθυστερησεις θα κλονιστει
η εμπιστοσυνη του.") κι ετσι αποφασισε να ψωνισει με δικα της λεφτα - αφου βεβαια φροντισε να μου θυμισει καθε εικοσαλεπτο και καθε δυευρω που ειχε συνδραμει σε εκτακτες αναγκες, τυπου"Θυμασαι κι εκεινα τα 10 ευρω που μου χρωστας απο προπερσυ το Καλοκαιρι που ειχες χασει την καρτα σου και ειχες πει οτι αμα σου δανεισω θα μου δωσεις 20, τα θυμασαι ε?"
Αυτα ηταν τα καλα νεα.
Τα κακα νεα ηταν οτι θα επρεπε καποιος να τη συνοδευσει στο Mall κι αυτος ο καποιος φυσικα ημουν εγω.
Τα συμπληρωματικα καλα νεα ηταν οτι τα υπολοιπα Daltons δε θα ερχονταν μαζι γιατι θα πηγαιναν γηπεδακι με τον κολλητο του Ζουλη κι ετσι λεω δε βαριεσαι,θα την παω.
Ευκαιρια να χαζεψω κι εγω τιποτα,σιγα,τι κοσμο θα ΄χει,την προηγουμενη φορα ηταν σχεδον αδειο.
Φευ!
Επρεπε να ειχα ακουσει τη φιλη μου την Κατερινα που με ειχε ενημερωσει οτι απο την πρωτη μερα επαναλειτουργειας του Mall που πηγαμε εμεις,εχουν αλλαξει πολλα.
Κατ΄αρχην αν μπεις απ΄εξω, δηλάδη αν εχεις παει με το τρενο ή εχεις παρκαρει στο δρομο, περνας πλεον αναγκαστικα απο ενα τουνελ, ενα μακρυ κουβουκλιο δηλαδη με κατι περιεργες καμερες,θερμοκαμερες απ΄ο,τι εμαθα, στην οροφη κι εναν ενστολο τυπακο στην αλλη ακρη, που σε ενα κομπιουτερ μπροστα του βλεπει αν εχεις πυρετο.
"Πλακα μου κανεις" μονολογησα περνωντας.
Βγαινοντας, ρωτησα τον υπευθυνο "Εμεις τι θερμοκρασια εχουμε? Ειμαστε καλα?"
"Φυσιολογικα" απαντησε ξερα-θα ΄χει βαρεθει ο ανθρωπος να απανταει σε ηλιθιες ερωτησεις
και τι θα απαντουσε αραγε αν τον ρωτησουν τι επαγγελεται? "Επισημος θερμομετρητης του Mall"?
Μαλιστα.
Αυτοι που ερχονται απο το υπογειο παρκινγκ αραγε περνουν αναλογη διαδικασια στα εγκατα του εμπορικου ή μπαινουν αθερμομετρητοι? Ιδεα δεν εχω.
Δε μπορεσα παντως να μη χαμογελασω σκεπτομενη οτι,αν ολα αυτα ειχαν γινει 5 χρονια πριν,
τοτε που η Φιλιππα για καποιο ανεξηγητο λογο, σε ηλικια 5 χρονων, εκανε επι 6 μηνες, καθε μηνα, επι 4 μερες πυρετο, πολυ θα μου χρησιμευε αυτο το high tech τουνελ-θερμομετρο μιας και ουτε το υδραργυρικο καθοταν να της βαλω ουτε το ηλεκτρονικο ουτε το μετωπο να της πιασω-και μου ειχε γινει πραγματικη εμμονη το θεμα γιατι εδω που τα λεμε ηταν, οντως, ανησυχητικο.
Θα την εφερνα καθε τρεις και λιγο στο Mall να τη θερμομετρανε οι καμερες και να μην παιρνει πρεφα!
Το χαμογελο μου κοπηκε με το που μπηκαμε, ως επισημως απυρετες, στο εμπορικο:
μεσα γινοταν Ο ΧΑΜΟΣ.
Καμμια σχεση με την πρωτη μερα που ειχαμε ερθει, με τον κοσμο να τριγυρνα μαγκωμενος
και αμηχανος και τα ατομα σε καθε οροφο να μετριουνται στα δαχτυλα.
Τωρα, τα παντα ηταν οπως παλια, ενα συνηθισμενο Σαββατο στο The Mall συν τις μασκες,
τα αντισηπτικα, τα αυτοκολλητα αποστασεων στο δαπεδο και, το χειροτερο ολων...τις ουρες.
Ουρες εξω απο καθε μαγαζι, ουρες ανθρωπων (κυριως γυναικων) που περιμεναν στωικα, υπομονετικα, παραδομενες στη νεα πραγματικοτητα, για να εξασφαλισουν το πολυποθητο θετικο νευμα του σεκιουριτα,το "Περαστε", για να εισελθουν στο θαυμαστο κοσμο του Ζαρα, του Bershka, του Pull and Bear, για να μπουν και να ξοδεψουν τα λεφτα τους για να γινουν πιο ομορφες, πιο ποθητες, πιο ζηλευτες με το νεο baggy jean και το καινουριο κοντο υπερστενο φουξια μπλουζακι.
"Τι μειδιας ειρωνικα Μυρτουλα? Καλο προβατο εισαι κι εσυ" σκεφτηκα "Αιντε κατσε τωρα
στη σειρα μαζι με τ΄αλλα προβατακια και παρακαλα να βγαινουν γρηγορα οι τυχεροι που ειναι μεσα μπας και μπειτε κι εσεις."
Εντωμεταξυ η ολη ιστορια ειναι μια παραννοια, ετσι? Μια παραννοια.
Υποτιθεται οτι για την ασφαλεια μας (παντα!) δεν επιτρεπεται πανω απο ενας συγκεκριμενος αριθμος ατομων μεσα στο μαγαζι,αναλογα με τα τετραγωνικα του χωρου.
Επισης δεν επιτρεπεται να μπεις ΜΕΣΑ στα μαγαζια χωρις μασκα.
Το οτι ΕΞΩ απο το καθε μαγαζι οι ουρες ειναι ανεξελεγκτες, τεραστιες και στριμωγμενες και οτι εκει κανεις δεν κραταει αποστασεις εναμιση μετρου και δε φοραει μασκα ειναι αλλο θεμα.
Δηλαδη πρεπει να εχει κανεις IQ γυρινου για να μην καταλαβαινει οτι το ολο ζητημα ειναι μια παρανοικη υποκρισια,μια ηλιθιοτητα και τιποτ΄αλλο.Εστειλα φωτογραφια την ουρα του Bershka στην κολλητη μου, για να παρω απαντση "Ουτε με λεφτα δε θα καθομουν εκει"-αμ δικιο εχει,κανονικα ουτε εγω αλλα ελα να μας τα ξαναπεις αυτα φιλεναδα οταν η κορη σου θα ΄ναι στο κατωφλι της εφηβειας και θα θελει ανανεωση γκαρνταρομπας...αν κι ελπιζω τοτε να μην ισχυουν αυτες οι να-μην-πω και τα πραγματα να μην ειναι τρισχειροτερα...ελπιζω.
Πρεπει να περιμεναμε ηδη μιση ωρα στην ουρα που προχωρουσε με ρυθμους χελωνας οταν ξαφνικα καταλαβα οτι με τραβουσαν τα ραμματα: μολις μια εβδιμαδα πριν ειχα κανει ενα χειρουργειο που πολυ καιρο το περιμενα γιατι ηταν επανορθωτικο προηγουμενου σφαξιματος (αλλη ιστορια αυτη)
και ο χειρουργος ηταν σαφης: οχι βαρη, ναι περπατημα, οχι ορθοστασια.
Επιπλεον μπορει να μην ηταν,Δοξα το Θεο,κατι φοβερο αλλα οπως και να ΄χει ηταν ενα 5ωρο χειρουργειο με διασωληνωση (ξυπνησα ακριβως τη στιγμη της αποσωληνωσης,ουαου!) κα οσο να ΄ναι μια ταλαιπωρια,μια εξαντληση,μια κομμαρα στο ματι στα αφηνει για λιγο.
"Ρε Ελπιδα" της λεω "να ανεβω εγω πανω στον τριτο για ενα τσιγαρο (το τι ο χειρουργος ειχε πει και "οχι καπνισμα" δεν ειχε καμμια σημασια) και να περιμενεις εσυ? Ετσι κι αλλιως αλλο ενα τεταρτο θα το φαμε εδω σιγουρα."
"Οχι οχι, δε μενω μονη μου" τσινισε η πρωτοτοκη μου και με το δικιο της, ουτε εγω θα εμενα στη θεση της.
Κοιταζα γυρω μου. Ουρες παντου. Μικροτερες, μεγαλυτερες, μονο με γυναικες, καποιες και με κανα-δυο αντρες-τους ερμους,θα συνοδευαν τις γυναικες τους με την απειλη αχαλινωτης γκρινιας ή θα θελανε να ψωνισουν κανενα δωρο, δεν εξηγειται αλλιως, φυσιολογικος αντρας δε στεκεται να περιμενει σαν το γιδι για σφαγη, αυτο το αυτομαστιγωμα ειναι γυναικειο προνομιο.
Κακα τα ψεμματα, οι αντρες μπορει να εχουν τα δικα τους, αυτο ομως το χαλι, την καταντια μπορω να πω, το να στοιβαζομαστε σε μια σειρα σαν τα μπουκαλια της μπυρας στο εργοστασιο,
να στεκομαστε ετσι για τρια τεταρτα μονο και μονο για να μπουμε σ΄ενα μαγαζι ρουχων πιστευοντας οτι μεσα στο καταλληλο τρεντυ παντελονι θα γινουμε πιο αρεστες,θα αγαπηθουμε περισσοτερο (γιατι αυτος ειναι ενδομυχα ο σκοπος) α συγγνωμη καλες μου αλλα αυτο ειναι οντως δικο μας, γυναικειο προνομιο.
"Οχι ολες!" σα ν΄ακουω ηδη την κολλητη μου. Ναι, οχι ολες αλλα θα ξαναπω: αν εχεις κορη στην ηλικια της Ελπιδας αιντε να σε δω, στηνεσαι ή δε στηνεσαι στην ουρα των Bershka?
Θα μου ελεγε ισως καποιος, πιθανον πιο "ψαγμενος" ή πιο ικανος γονιος απο μενα οτι οφειλουμε να διδασκουμε στα παιδια μας τη σημασια της προσωπικοτητας, της δυναμης χακτηρα, πως σημασια εχει το μυαλο και οχι το ντυσιμο και οτι τα ρουχα κι οι μαρκες δεν ειναι παρα το περιτυλιγμα,
η επιφανεια, η εγνοια των πολλων, οσων δε μπορουν να ξεχωρισουν με αλλο τροπο.
Καλα. Συμφωνω. Αντε και τα διδαξες αυτα στο παιδι σου, αντε και του καλλιεργησες αξιες,
αντε και το πηγες σε θεατρα και εναλλακτικες δραστηριοτητες και το ΄μαθες να δινει βαση στην ψυχη και το χαρακτηρα.
Περιμενεις τωρα δηλαδη απο το 12χρονο κοριτσι να μην ενδιαφερθει για τα ρουχα και την ομορφια?
Να ειναι τοσο υπερανω που να μη θελει κινητο, να μην ακουει trap αλλα μονο Σιδηροπουλο,εντεχνο και κλασσικη μουσικη και να θελει τα ρουχα που εχουν μικρυνει της μανας της κι οχι το μουρατο φουτερ του Strativarius?
Εγω δεν εχω τετοιες απαιτησεις απο τα παιδια. Θα ΄ρθει η ωρα τους που καποια λογια θα πιασουν τοπο, που θα βλαστησει ο σπορος που ριξαμε καποιοι ανθρωποι στην ψυχη τους, που θα βρουν το δρομο τους μονα τους-εγω απλα θα κραταω το φακο να φωτιζει αυτο το δρομο απο μακρια.
Για την ωρα λοιπον, κατσε Μυρτουλα στην ουρα με τα ραμματα να σε τραβανε και α, για δες,
ειμαστε δευτερες στη σειρα, ποτε περασε η ωρα, καλα οι τελευταιοι (τουλαχιστον 30 ατομα πισω) πρεπει να μας φθονουν τρελλα, δεν το πιστευω, βγαινει μια απο την αλλη πορτα αρα μπαινει η μπροστινη μας, ειμαστε πρωτες τωρα, ε ρε γλεντια, ετοιμαζε Ελπιδακι το φερετζε σου, ειμαστε οι εκλεκτες και yes, βγαινουν αλλες δυο απο το πλαι, γυρναω το βλεμμα στο σεκιουριτι που αγερωχος σαν Καισαρας παρακολουθει, τον κοιταω στα ματια, περιμενω το νοημα του σαν αλλος μονομαχος στην αρενα, και ναι, εκεινος δε σηκωνει τον αντιχειρα αλλα αργα αργα νευει με το κεφαλι "ναι,μπορειτε να περασετε" και τοτε το ξερω,ηγγικεν η ωρα: ο εκτυφλωτικα φωτεινος και γεματος υποσχεσεις ομορφιας (και αρα αγαπης?) κοσμος του Bershka ανοιγεται μπροστα μας.
Μπαινουμε λοιπον στον κοσμο των τυχερων (νιωθω ακομα τα φθονερα βλεμματα των αλλων,στην ουρα) και μπορουμε ανετα τωρα να αναζητησουμε το τελειο μπλουζακι/μπουστακι/σορτσακι
και να αποκαρδιωθουμε με την ησυχια μας που δε χωραμε στο Size 0.
Αλλο και τουτο, το εγραφα και σε προηγουμενη αναρτηση παλι με αφορμη επισκεψη σε παρομοιο μαγαζι για εφηβακια, πώς περιμενουμε να μη φρικαρουν τα κοριτσια μας με το σωμα τους οταν μπροστα μπροστα σε καθε σταντ βρισκονται τζινακια και σορτσακια που δε θα χωρουσαν ουτε σε ανορεξικη?
Size 0 λενε οι ταμπελιτσες και πασχιζει το δολιο το κοριτσακι να εκμηδενισει και το τελευταιο χιλιοστο λιπους για να χωρεσει στο 0-ελα ομως να σου πω εγω για το απολυτο μηδεν στο οποιο μπορει να σε οδηγησει ολο αυτο, να στα πω ως πρωην παθουσα που τωρα προσπαθει να ταρακουνησει τα δικα της κοριτσια με ατακες τυπου "Ελα τωρα,σοβαρα σε νοιαζει που δε σου κανει αυτη η αηδια? Εδω δε χωραει ουτε ο Ζουλης!"Το θεμα "ουρα" ομως δεν εχει τελειωσει.
Γιατι ok,βρηκες τι σ΄αρεσει, δεν πρεπει
και να το δοκιμασεις?
Καποια μαγαζια εχουν καταργησει προσωρινα τα δοκιμαστηρια,καποια αλλα οχι.
Σε οσα τα διατηρουν ακομα μπαινει ενας-ενας πλεον , αυτη ειναι η νεα οδηγια για την προστασια μας βεβαιως βεβαιως,και με το πολυ τεσσερα τεμαχια ανα χειρας γιατι μετα οι υπαλληλοι πρεπει
να τα αποστειρωσουν με την ειδικη συσκευη ατμου μιας και τα επιασες με τα χερακια σου,
το φορεσες και ποιος ξερει τι κουβαλας πανω σου κι εσυ.
Περιμενοντας στωικα ΚΑΙ σε αυτη την ουρα,των δοκιμαστηριων, προσπαθω να θυμηθω γιατι γινονται ολα αυτα. Α, ναι, για τον Κορωνοιο...
Ναι μωρε, γι΄αυτο τον ιο που εξαπλωθηκε κι εγινε πανδημια οταν εκεινος ο Κινεζος εφαγε
τη νυχτεριδα,αχ ναι μωρε,παραλιγο να το ξεχασω...
"Ειναι η δευτερη φορα που στεκομαι στην ουρα και εχω αλλη μια" μου εξομολογειται η κοπελιτσα μπροστα μας. Ειναι μαθητρια της Δευτερας Λυκειου, εχει "παρκαρει" τον μπαμπα της στον τριτο οροφο στις καφετεριες κι εκεινη αφου καταφερε να εξασφαλισει την εισοδο στο ναο της εφηβικης μοδας εχει ξεχασει να βγει.Κι επειδη μπορεις να δοκιμαζεις μονο 4 ρουχα τη φορα κι εκεινη εχει διαλεξει πανω απο 10, εχει φαει πανω απο μια ωρα συνολικα στα δοκιμαστηρια.
Κι εχει αλλη μια ουρα ακομη μπροστα της,για τα υπολοιπα ρουχα που εχει να δοκιμασει.
"Στο σχολειο, ολα καλα?" ρωταω μιας και πιασαμε την κουβεντα.
"Α, δεν παω" μου λεει "γιατι δεν πανε ουτε οι φιλες μου κι ετσι κανω μεσω υπολογιστη μαθημα."
"Και πώς γινεται αυτο?"
"Να,τα παιδια δεν ακουγονται καθολου" μου λεει "γιατι αυτο ειναι εναντια στα προσωπικα δεδομενα.
Οποτε βλεπουμε κι ακουμε μονο τον καθηγητη που απαγορευεται να κινηθει,ειναι μονο στην εδρα και δε μπορει να παει ουτε στον πινακα να γραψει, τα εχει δωσει απο πριν μεσω Word σε ηλεκτρονικο πινακα για να βλεπουν και τα παιδια απο το σπιτι.."
Εξωφρενικο μου ακουστηκε, απαγορευεται να κινηθει ο καθηγητης?
Απαγορευεται να παει να γραψει στον πινακα?
Δε μπορει να ισχυει, ετσι?
Δηλαδη δεν καταπατωνται τα προσωπικα δεδομενα των μαθητων αλλα τον καθηγητη και την καθηγητρια...ουτε να κουνηθουν???!!!
"Ελα τωρα, δε μπορει να ισχυει" σκεφτηκα, η κοπελιτσα μου ειπε οτι παει σε ενα ιδιωτικο του Ψυχικου, ποιος ξερει, μηπως τα ελεγε υπερβολικα, μηπως ισχυει μονο για το σχολειο της, δε μπορω να διαννοηθω οτι παιζει οντως τετοιο σεναριο.
Οσο για την ουρα...την περασαμε και τη δοκιμασια των δοκιμαστηριων αλλα δεν ηταν η τελευταια.
Διοτι υπαρχει και τριτη: αυτη του ταμειου
Ενταξει,δηλαδη για μια βολτα στα μαγαζια του Mall, πρεπει πλεον να υπολογιζει κανεις ενα πενταωρο γεματο-χωρις σταση για φαι και καφε, μιλαμε μονο για τις αναμονες για να μπεις-να δοκιμασεις-να πληρωσεις.
Σιγα μην κανω το λαθος να ξαναπαω σε εμπορικο-γιατι φανταζομαι οτι σε ολα το ιδιο σκηνικο θα παιζει.
Σκεφτομαι πσο,μα ποσο ορθως επραξα και δεν πηρα μαζι Φιλιππα-Ζουλη-Μαγια.
Ειδικα ο Ζουλης θα ειχε φρικαρει,δε μπορει που δε μπορει τα μαγαζια (σερνικος,με τα ολα του) να καθοταν και τοσες ωρες στις σειρες για να βρει μπλουζες η Ελπιδα ε οχι, θα ηταν too much.
Για δες λοιπον,ιδου η νεα πραγματικοτητα...
Με τα αυτοκολλητα "Μας λειψατε" στις βιτρινες (μας ελειψαν τα λεφτα σας,δηλαδη),τα πλεξιγκλας στα ταμεια,την ταλαιπωρια για να παρεις ενα T-shirt με τυπωμενο ενα "εξυπνο" σλογκαν απανω-
α,παρεπιπτοντως να κατι που δε συμπαθησα ποτε,τα μπλουζακια με τυπωμενες ατακες, δεν ξερω γιατι αλλα μου φαινοταν ανεκαθεν πολυ δηθεν, σα να προσπαθεις να δηλωσεις κατι στον αλλον για εσενα, κατι που θα επρεπε να ξερει ο αλλος για σενα-οπως δε συμπαθησα ποτε και τα μπλουζακια με σταμπες συγκροτηματων οταν πουλιουνται σε μεγαλες αλυσιδες ρουχων μαζικα και παει ο καθενας
και φοραει μπλουζα Guns n Roses και Ramones και Beatles χωρις να ξερει το παραμικρο γι΄αυτους,δεν ξερω,μου τη δινει λιγο ολο αυτο. Μπορει αδικως.
Ευτυχως τα αλλα μαγαζια που επισκεφθηκε η Ελπιδα δεν ειχαν την εξωφρενικη αναμονη εισοδου του Bershka ουτε τη σουρεαλ εικονα των δοκιμαστηριων του.
Προφανως θα ειναι κι αυτος ενας τροπος πλεον να μετραει κανεις τη δημοτικοτητα ενος μαγαζιου-εχει ουρα πανω απο 50 μετρα,ειναι τοσο cool, δεν εχει καθολου ουρα,τοτε μουφα, ασ΄το καλυτερα.
Φευγοντας απο το Mall μετα απο, χωρις υπερβολη, πεντε ωρες εκει μεσα (οι περισσοτερες εκ των οποιων στις ουρες) υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα κανω ΠΟΛΥ καιρο να ξαναπαω-εκτος αν ανοιξουν τα σινεμα και παμε για καμμια μεταμεσονυχτια ταινια τρομου με καμμια παρεα ή με την Ελπιδα.
Δεν της ειπα τιποτα, δεν υπηρχε λογος να της χαλασω τη χαρα που ειχε ψωνισει και μαλιστα με δικα της χρηματα αλλα ειλικρινα, δε σκοπευω να ξαναμπω σε εμπορικο κεντρο καθολου αμεσα και βασικα δε σκοπευω να ξανασταθω σε καμμια @#$*ουρα για κανενα λογο!
Ολο αυτο κατανταει εξευτελιστικο για εμας τους ιδιους δηλαδη.
Τουλαχιστον ανοιγουν τα Δημοτικα-μεχρι να το ακουσω επισημα απο τον Πετσα μεγαλη ανησυχια ειχα οτι δε θα τ΄ανοιγανε αλλα ευτυχως,τα παιδια τουλαχιστον ας επιστρεψουν στην κανονικοτητα.
Που για να δουμε κι εκει τι συνθηκες θα εχουν επιβληθει, καινουριες.
Οχι μπαλλα λεει (καλα,τα μικροτερα και πριν δεν τ΄αφηνανε), οχι ολοι μαζι διαλειμμα, ο καθενας μονος του στο θρανιο...Ok θα δειξει.
"Θα ξεφουσκωσουν μονα τους ολα αυτα τα μετρα" λεει μια φιλη και δεν εχω λογο να μην το πιστεψω.
Το θεμα ειναι οτι Δευτερα καθε κατεργαρης θα παει στον παγκο του,ο καιρος συνηγορει
ετσι κι αλλιως στο σκηνικο "Σεπτεμβρης" κι εγω ετοιμαζω στα Daltons μια εκπληξη που καθολου
δε θα τους αρεσει: θα τους βαλω πρωι πρωι το τραγουδι που τους τη σπαει περισσοτερο απο ολα
και που τους το βαζω καθε Σεπτεμβρη,ετσι για χαβαλε,την πρωτη μερα του σχολειου:
το "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια..." που πραγματικα, πλακα-πλακα κι εμενα μου τη δινει απιστευτα!
Σου τρυπαει κατ΄ευθειαν τυμπανο!
Καλα, μπορει και να μην τους το βαλω, ετσι κι αλλιως τα παιδια, ολα τα παιδια, ηταν οι πραγματικοι μικροι ηρωες αυτης της ιστοριας, αναγκαστηκαν να αφησουν πισω τους τα σχολεια τους, τις παρεες τους, να κλειστουν μεσα για τοσον καρο, να στερηθουν την ελευθερια και την ανεμελια,
να στοχοποιηθουν ως επικινδυνοι ασυμπτωματικοι φορεις (δε θα ξεχασω ποτε πώς με κοιταζαν στις αρχες της καραντινας οταν πηγαινα σουπερ μαρκετ με καποιο παιδι), να απομακρυνθουν απο τους αυλογυρους των σχολειων και τις παιδικες χαρες -ναι,ok,τα παιδια στις εμπολεμες χωρες περνουν πολυ χειροτερα,το ξερουμε ολοι,το λεγαμε και τοτε,τα παιδια εκεινα δεν εχουν να φανε και δε θα επιστρεψουν με 5 κιλα παραπανω το καθενα στο σχολειο μετα το lock down αλλα και αυτα τα παιδια,τα παιδια του Κορωνοιου,δεν εμειναν ανεπηρεαστα απο ολη αυτη την παρακρουση,οχι.
Ειτε με "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια" ειτε χωρις, τη Δευτερα θα φτιαξουμε πρωινο
και κολατσιο (κλειστα τα κυλικεια λεει, γιατι ο ιος καραδοκει στην τυροπιτα και το κουλουρι)
μετα θα τα παω σχολειο, θα γυρισω, και θα στρωθω επιτελους να συγυρισω κανονικα και με το νομο το σπιτι μετα απο 2μιση μηνες αφορητου μπαχαλου-αφου καθε αποπειρα να συμμαζεψεις οταν
τα παιδια για 2μιση μηνες δεν πανε σχολειο ειναι,απλα,σα να βαζεις νερο σ΄εναν τρυπιο κουβα.
Ενα πραγμα ευχομαι μονο: να μην εχει ουρα γονιων κατα την παραλαβη των μαθητων το μεσημερι...
Δε θα τ΄αντεξω!
Περα απ΄αυτο ομως, χαιρομαι περισσοτερο απο ολα για τη μεγαλη μου κορη.
6 χρονια πριν, το Σεπτεμβρη του 2014, εξι χρονων, τη στιγμη που κανει το πρωτο της βημα στο Δημοτικο.
Με τα κοτσιδακια της, τη φουστιτσα της κι εμενα
να την κραταω σφιχτα απο το χερι, δρασκελιζει
για πρωτη φορα το κατωφλι του Μεγαλου Σχολειου-ετσι φαινοταν τοτε στα ματια της.
Στα τελη αυτου του Ιουνη, του 2020, μια αλλη φωτογραφια θα ερθει να προστεθει διπλα σ΄αυτην.
Θα ειναι η Ελπιδα παλι, χωρις κοτσιδακια πια,με το μοιραιο της μαλλι, με καποιο απο τα μπλουζακια που πηρε σημερα απο το Mall (χαλαλι η ουρα),με καποιο
απο τα φιλαρακια της να της κρατα σφιχτα το χερι,
να περνα για τελευταια φορα την πορτα του Δημοτικου.
Να φευγει απο το Μικρο πια,Σχολειο,για το αλλο,
το μεγαλυτερο. Το Γυμνασιο.
Και ειμαι ευγνωμων που θα εχει, τελικα, την ευκαιρια και γι΄αυτη την τελευταια φωτογραφια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου