ΣΕ "ΜΕΓΕΘΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ"

Καιρο εχω να γραψω αλλα το περιμενα: με τη ληξη της καραντινας και το ξανανταμωμα με φιλους και παρεες -ανευ όμως σχολειου- ο χρονος είναι ελαχιστος.

Τωρα τελευταια προστεθηκε κι η θαλασσα κι είναι ακομη λιγοτερος.

Ανοιξε και το Mall…και αντε τωρα να εχεις κορη 12 στα 13 και να καταφερεις να αποφυγεις να πας. Αδυνατον!

Με το που πληροφορηθηκε ότι ανοιξε ξανα η Μεκκα των εφηβων της περιοχης,η Ελπιδα μου ανακοινωσε ότι σκασιλα της κι αν δεν παμε σημερα θαλασσα,σκασιλα της κι αν δεν παμε στο «στεκι» που συναντιεται κάθε βραδυ με το παρεακι της-αλλα στο Mall επρεπε να παμε οπωσδηποτε γιατι ηθελε καινουρια σορτς,όλα τ΄αλλα της εχουνε μικρυνει.

Βασικα,όταν μου ειπε τη μαγικη φραση «όλα με στενευουν» χτυπησαν καμπανακια κινδυνου για μενα.Εχοντας περασει νευρικη ανορεξια στην προεφηβεια και την εφηβεια μου,ξερω πολύ καλα τι γινεται στην ψυχη ενός κοριτσιου που ξαφνικα βλεπει το σωμα του να αλλαζει,τα ρουχα να μικραινουν και,κυριως,αυτό να μη συμβαινει ταυτοχρονα σε ολες της τις φιλες αλλα μονο σε καποιες,αφου το κάθε παιδι εχει το δικο του ρυθμο αναπτυξης.

Οι φιλες της Ελπιδας είναι ακομη κοριτσακια,εκεινη εχει αρχισει να ξεφευγει από αυτό το σταδιο εδώ και καιρο,κι εκει που πιστευα ότι το διαχειριζεται πολύ καλα χθες ειχαμε δραματα στην παραλια και στα αυτια μου σημανανε συναγερμοι,καμπανες και ντουντουκες.

Ειμαστε λοιπον για μπανιο με την παρεα της (αγορια και κοριτσια) κι εκει που ολοι εχουν βουτηξει διαπιστωνω ότι η δικια μου είναι με την φαρδια μπλουζα καθισμενη στην πετσετα διπλα στη μικρη Μαγια που παιζει με την αμμο και δεν το κουναει ρουπι.

«Βρε καλη μου,βρε χρυση μου,τι θα κανεις, δε θα μπεις,γιατι δεν μπαινεις,ολοι βουτηξαν,εχεις και καινουριο μαγιο,αντε τι καθεσαι με τη Μαγια στην πετσετα,τρεχα!»

Τιποτα αυτή. «Δε θελω» και «Παρατα με».

Της το ειπα μια,δυο,τρεις,μετα αρχισα το μπιρι μπιρι με τους αλλους γονεις και την αφησα στην ησυχια της-μεχρι που ξαφνικα αντιλαμβανομαι ότι από το σκυμμενο της προσωπο σταζουν δακρυα πανω στα χερια της.

Βουλιαξε η καρδια μου.

Δε χρειαζομουν εξηγησεις-ηξερα.

Ηξερα ακριβως τους λογους.

«Όχι ρε γαμωτο» ειπα από μεσα μου. «Όχι σαν κι εμενα ρε Ελπιδα.Σε παρακαλω,όχι.»

Πηγα διπλα της και την πηρα αγκαλια καμπτοντας κάθε της αντισταση.
"Ειμαι χαλια" μουρμουριζε αναμεσα στα αναφιλητα "Ειμαι χαλια με μαγιο."

 Εκλαιγε με λυγμους και προσπαθουσε να κρυψει το προσωπο της στην αγκαλια μου για να μην τη δουν κι οι αλλοι. Η μικρη Μαγια διπλα μας την κοιτουσε απορημενη.

«Μου κανεις πλακα,ετσι?» της ειπα. «Εισαι μια θεα.Σε γουσταρει ολη η ταξη.Εισαι το ομορφοτερο κοριτσι που ξερω.Ποιο είναι το προβλημα?Ξεκολλας σε παρακαλω?»

Την ιδια στιγμη εκανα νοημα στον κολλητο της που επαιζε ρακετες με τον αδελφο του να ερθει κοντα μας.

 Μονο εκεινος μπορουσε να την ισιωσει αυτή τη στιγμη και θα εκανε τα παντα για να τη δει να χαμογελαει. 

Ένα αγορι εκπληκτικο, γεματο συναισθημα, ομορφο, με χρυση καρδια, τον αγαπω και τον νιωθω σαν παιδι μου. Με μια δρασκελια βρεθηκε διπλα της, διακριτικος όπως παντα, με νοηματα του εξηγησα πισω από την πλατη της τι συμβαινει,καταλαβε αμεσως, «Μην του ραγιζεις την καρδια βρε» της λεω «σε περιμενει να βουτηξετε,κοιτα, εχεις διπλα σου το καλυτερο παιδι,τον καλυτερο φιλο,αυτό το χρυσο παιδι.»

«Δεν ειμαι εγω χρυσος,εκεινη είναι» μου ειπε χαμηλοφωνα το αγορι και για άλλη μια φορα σκεφτηκα ποσο τυχερη,μα ποσο τυχερη είναι η κορη μου που τον εχει στο πλευρο της.

Ηρθε κοντα μας ο πατερας του. «Ας΄την μονη μαζι του κι ελα εδώ» μου ειπε.

Πηγα εκει που καθοταν με τη γυναικα του κι αναψαμε τσιγαρο.

«Φοβαμαι ρε σεις» τους εξηγησα «φοβαμαι επειδη τα ΄χω περασει.Μη μου κανει καμμια νευρικη ανορεξια,τρεμω. Κι εβαλε και κιλακια στην καραντινα, σταματησαν και τα βολευ και τα Κραβ Μαγκα που πηγαινε και γυμναζοταν λιγο,οριστε τωρα, ντρεπεται να βγει
στην παραλια.

Τι να κανω εγω τωρα?»

Οι γονεις του καλου της φιλου που με ξερουν και τους ξερω τοσα χρονια με καθησυχασαν-τις ιδιες αντιδρασεις ειχε,μου ειπαν, κι η μεγαλη κορη τους στην αντιστοιχη ηλικια,εκει γυρω στα 12, είναι απολυτως φυσιολογικες αυτές οι ντροπες, θα ΄ναι ετσι για κανενα 6 μηνο,ετσι είναι η εφηβεια, να μην ανησυχω.

Φυσικα ανησυχω,αν και με παρηγορησε αρκετα ότι αυτό συμβαινει, γενικοτερα.

Συνεβη και σε μενα αλλα με ολεθρια αποτελεσματα-κι ημουν ένα ασχημο και χοντρο κοριτσακι γαμωτο,τουλαχιστον η Ελπιδα είναι ομορφη, αρεσει στα αγορια, εχει αυτό το ξεχωριστο «κατι» και όχι,δεν είναι καθολου χοντρη, απλα σιγουρα δεν είναι στεκα,και μπορω,ω ναι μπορω ανετα να θυμηθω πώς ενιωθα κι εγω τοτε, αναμεσα στα αλλα αιθερια και αδυνατα κοριτσακια γυρω μου, ομορφα, λεπτοκαμωμενα, με ευθραυστη ομορφια όλα τους κι εγω από διπλα ένα κοντοκουρεμενο σγουρομαλλικο πλασμα με γυαλια, αχαρη,από τις πιο κοντες στην ταξη, γεματουλα, ανασφαλης, αυτοπεποιθηση στο μειον χαος, ω Θεε μου να μην το περασει η κορη μου και καμμιας μανας η κορη…

Τελικα η Ελπιδα μπηκε στη θαλασσα-αλλα μονο αφου εφυγαν τα αγορια της παρεας.

Δεν ξερω τι της ειπε ο γλυκος της κολλητος, σιγουρα την εκανε να χαμογελασει (κι εγω τον αγαπησα ακομη περισσοτερο) αλλα όλα κι όλα,η φαρδια μπλουζα δε βγηκε παρα μονο όταν σιγουρευτηκε πως γυρω της, από γνωστους τουλαχιστον, υπηρχαν μονο κοριτσια.

Θα το δουλεψουμε,δεν θα την αφησω ετσι. 

Δε θα επιτρεψω το κοριτσι μου να βαδισει στα σκοτεινα μονοπατια που βαδισα εγω στα χρονια της,δε θα επιτρεψω να χαθει κι η δικια της εφηβεια,δε θα την αφησω.

Να φταιει η αυτοκρατορια της εικονας, που καποτε μεσα απο τα περιοδικα και τις πασαρελες, τωρα πια μεσα απο τα φιλτρα του Ινσταγκραμ και του Τικ Τοκ, επιβαλλουν το αδυνατο ως must?
Να φταινε τα μεγεθη στα τζιν και τα εφηβικα μπλουζακια,αυτα τα XS και τα S που αναρωτιεσαι πώς στο καλο μπορει να χωρεσει μεσα τους ανθρωπος ανω των 7 ετων?

Να φταιω εγω που εχω χασει 9 κιλα γιατι δεν αντεχα αλλο να λαχανιαζω στα σκαλια και να μη μπορω να σκαρφαλωσω οπως πρωτα?
Βασικα, δεν αντεχα να με βλεπω στα κιλα που ημουν αλλα αυτο δεν το ηξερε η Ελπιδα-νομιζω.

Φυσικα,το να της ψωνισω καινουρια σορτς δεν είναι ο τροπος να το λυσουμε-αλλα το να μεινουμε λιγο μονο οι δυο μας και να παω μαζι της εκει που μου ζηταει,είναι ενας τροπος,μια αρχη εστω.

Κι ετσι σημερα βρεθηκαμε στο Mall.

Στα του Mall λοιπον, για να θυμηθω και την «παλια μου τεχνη κοσκινο»,το ρεπορταζ δηλαδη: μαγκωμενος ο κοσμος στην πρωτη μερα λειτουργιας, από οσο διαπιστωσα δηλαδη την ωρα που πηγαμε, κατά τις 7μιση.

 Θα μου πεις,μπορει νωριτερα να γινοταν ο χαμος, που ξερεις?

Μεσα στο εμπορικο μπαινεις και χωρις μασκα αλλα στα μαγαζια απαγορευεται-κι ετσι εμεις που δεν προνοησαμε κατεβηκαμε στο φαρμακειο του -1 και αγορασαμε δυο.

Φυσικα στις εισοδους των μεγαλων μαγαζιων στεκονται σεκιουριταδες που καταγραφουν ποιος μπαινει και ποιος βγαινει καθως και αν οποιος μπαινει φοραει τη μασκα του.

Αντισηπτικα εννοειται, παντου. 

Ορεξη να ΄χεις να βαζεις, μεχρι να μαδησουν

 τα χερια από τη χημεια.

Λιγος κοσμος,όχι οσο θα περιμενα για πρωτη μερα επαναλειτουργιας ενός τοσο μεγαλου 

και δημοφιλους εμπορικου.

Στον επανω οροφο, εκει που είναι

 τα σινεμα,σχεδον κανεις.

«Κλεινουμε στις 9μιση, μεχρι να ξανανοιξουν οι κινηματογραφοι» με ενημερωσαν τα παιδια από τα Starbucks-παλι καλα που τα βρηκα ανοιχτα γιατι πιο διπλα τα Everest και κατι αλλα παρομοια μαγαζακια ειχαν κατεβασμενα ρολα.

Παραξενο μου φαινοταν ετσι το Mall, ειχα συνηθισει κάθε φορα που με σερνανε εδώ τα παιδια να παρατηρω,καπως επικριτικα το παραδεχομαι,τον κοσμο να στοιβαζεται στις ουρες για ένα μπεργκερ ή ένα τυλιχτο και μια Κοκα κι υστερα με τους δισκους στα χερια να ψαχνει μια γωνιτσα για να καταναλωσει το τζανκ στο ορθιο-το να βρεις καρεκλα στον τριτο οροφο του Mall είναι,υπο κανονικες συνθηκες,σπανια περιπτωση.

Γενικα το θεωρουσα λιγο «κιμαδομηχανη» (τι λιγο,πολύ),κονσερβοποιηση, «σαν τα προβατα».

Έναν απολυτα τυποποιημενο τροπο διασκεδασης για οικογενειες και παρεες,πρωτα για ψωνια,μετα για μασα στα ετοιματζιδικα-παντα με βλεμμα θριαμβου και ανωτεροτητας προς τους ορθιους,αν τυχει και καβατζωθεις με τραπεζι-και μετα καμμια ταινιουλα ή κανα μποουλινγκ για να κλεισει ωραια η βραδια, «και καπως ετσι διασκεδασαμε και σημερα».

Όχι πως δεν το εχω κανει,εννοειται το εχω κανει-αυτό όμως δε σημαινει πως δε θεωρω την Mallοκατασταση αξια κοινωνιολογικης μελετης,όπως αντιστοιχα θεωρω 

το πιο «χαι» και «σικ» Golden Hall το συγχρονο

 αντιδοτο στην καταθλιψη της πλουσιας Βορειοπροαστιωτισσας,με την πετσετε φορμα Juicy Cuture.

Μια νεα πραγματικοτητα παντως ζουμε- κι ολοι αυτοι οι τιτλοι στα σαιτ και τα εντυπα που μιλουν για τη «Νεα,μετα-Κορωνοιου εποχη» και που πολύ δυσοιωνα τα θεωρω και δεν τα διαβαζω,σα να επιβεβαιωνονται,δυστυχως…

Διοτι δε νομιζω ότι τα πλεξιγκλας στα ταμεια ηρθαν για να φυγουν ουτε ότι οι μασκες θα εγκαταλειψουν ευκολα τα προσωπα μας-σα να ΄χει δικιο η Ελπιδα που μου ειπε καποια στιγμη «Μαμα,οσες βαζανε κραγιον και μολυβια χειλιων
 και τετοια,τωρα πια δε θα χρειαζεται να βαζουν,
αφου δε φαινεται πια το στομα.Μονο ματια θα βαφουν.»

«Ο θανατος του φιλιου,ο θανατος της αγκαλιας» σκεφτομαι,διαπιστωνοντας ότι ολο και λιγοτερος κοσμος γυρω μου αγκαλιαζεται ή δινει πια τα χερια.

Μεχρι και τα σταυρωτα φιλια που διναν,παραδοσιακα, οι θειτσες στα ανηψια, πανε κι αυτα.

Θυμαμαι με χαμογελο εκεινο το ζευγαρακι που ειχα πετυχει στις πρωτες μερες της καραντινας,

το Μαρτη,στο παγκακι του κλειστου τοτε Chill Box, οι κορες μου εκαναν Τικ Τοκ (ειχαμε βγει με κωδικο 6,μια χαρα ασκηση ειναι και το Τικ Τοκ) κι εγω τους ακουγα,θελοντας και μη, 

που συζητουσαν, από τα συμφραζομενα καταλαβα ότι μολις ειχαν γνωριστει,δυο-τριων ημερων γνωριμια,και δεν ηταν μικροι,στην ηλικια μου ηταν,και ξαφνικα πεφτει ησυχια και βλεπω τις κορες μου να χαχανιζουν και να μου κανουν νοηματα και γυρναω και βλεπω το ζευγαρακι αγκαλια να φιλιεται -και τους χαρηκα ειλικρινα γιατι ηταν οι πρωτες μερες αυτου του πανικου και δεν τολμαγες ουτε να κοιταξεις τον αλλον για να μην «κολλησεις τον ιο» κι αυτοι μολις ειχαν γνωριστει
και φιλιοντουσαν παθιασμενα και στα τετοια τους ο ιος και ο καθε ιος,α ναι,τους χαρηκα. 

Ερως στα χρονια του Κορωνοιου…Πώς δεν τους μαζεψε καμμια αστυνομια!

Να λοιπον η εποχη της απολυτης αποστειρωσης-κι οπου να ΄ναι και στειρωσης, φοβαμαι. 

Με μυρωδια αντισηψιας.

Αποστασεις, προαποφασισμενα σημεια τονισμενα με ευμεγεθη αυτοκολλητα για το που πρεπει
 να σταθεις, ουρες ατελειωτες για να παρεις έναν καφε και μια μεριδα Noodles, απαγορευεται να δοκιμασεις ρουχα πανω από τα δικα σου, απολυμανση των ρουχων στα δοκιμαστηρια με συσκευες ατμου, ειδικες συσκευασιες αντισηπτικου για να κρεμας στην τσαντα ή τη ζωνη σου, μασκες με σχεδια, κυριες με ακριβα δαχτυλιδια φορεμενα πανω από γαντια ως άλλες ντιβες (μην πανε και χαμενα τα μπριγιαν!),Σκαιπ,τηλεεκπαιδευση,Webex και Zoom, λαπτοπ και E Class,εργασιες σταλμενες με φωτογραφια στο mail των δασκαλων-σαν πολύ γρηγορα κι αποτομα δε γινανε όλα αυτά?

Εδώ ταιριαζει το «Τι εγινε ρε παιδια?» που ελεγε ο Σπυρος στους Απαραδεκτους.

Κι εμεις νομιζουμε ότι επειδη ξανανοιξαν τα εμπορικα επανηλθαμε στην κανονικοτητα-αμ δε…

Φανταζομαι ποσα από τα καινουρια φρουτα της καθημερινης μας ζωης ηρθαν για να μεινουν ακομη κι όταν ο "ιουλης" αυτος θα θυμιζει απλο συναχακι.

Ελπιζω η τηλεεκπαιδευση,συγχρονη κι ασυγχρονη να μην είναι μεσα σ΄αυτά-αν και δεν ειμαι τοσο αφελης για να πιστευω πως ΔΕΝ θα είναι-λεω απλα τι ελπιζω.

Περαν του ότι την υπαρξη καμερας στην ταξη τη θεωρω προσβολη για τον εκπαιδευτικο (ακους εκει "θα εστιαζει η καμερα μονο στον εκπαιδευτικο", δηλαδη αν θελει να πηγαινει πανω-κατω ή να σκαρφαλωσει στην εδρα όπως ο Ρομπιν Γουλιαμς στο Dead Poets Society γιατι ΕΤΣΙ διδασκει και ετσι επικοινωνει με τα παιδια του τι στο καλο,θα τον ακολουθει η καμερα και θα ξαναεστιαζει?
Μηπως θα του κανουν και παρατηρηση απο το κοντρολ γιατι "βγηκε απο το πλανο?"

Τι είναι τουτα ωρε?), περαν όμως ολων αυτων των σουρεαλ, προσωπικα ΕΧΩ ΑΠΗΥΔΗΣΕΙ με τα τηλεμαθηματα-κι εγω και τα παιδια μου.

Να δωσω ένα παραδειγμα ημερας όπως η σημερινη (Δευτερα):

 στις 10 το πρωι εχει Αγγλικα ο Ζουλης μεσω Zoom.
Το Zoom όμως, επειδη είναι η «δωρεαν εκδοση», σε πεταει εξω κάθε 40 λεπτα που σημαινει ότι καποιος πρεπει να είναι απικο να ξαναβαζει meeting ID και password γιατι ο Ζουλης δηλωνει ότι «δεν μπορει μονος του».          

  Στη συνεχεια,στις 12 η ωρα ο Ζουλης εχει Webex με την ταξη του σχολειου του, που σημαινει συνδεση με αλλα 22 παιδια,που επισης σημαινει ότι αναγκαστικα θα μιλησει μιση φορα μεσα στη μια ωρα και ολη την υπολοιπη θα χαζευει,
θα χασμουριεται, θα δαγκανει τα χειλια του και θα σκεφτεται τα γκολ του Ματιε Βαλμπουενα.

Παει κι αυτό. 

Στη 1 και 15 εχει Webex η Φιλιππα με την ταξη της και μια ωρα αργοτερα αποσυνδεεται από Webex για να συνδεθει μεσω Skype με τα Αγγλικα.

Ελα όμως που το Skype κατι επαθε σε εμας σημερα,το γυρισαμε σε Zoom,το Zoom μας πεταγε εξω για αγνωστο λογο και δωστου τηλεφωνα με τη δασκαλα μας για το αν βαζω σωστα ID και password, ξανα μανα προσπαθεια, τελικα τζιφος, το μισο μαθημα το χασαμε προσπαθωντας. 

Γιατι, η Ελπιδα που συνδεοταν με τα Αγγλικα μεσω του κινητου της και χθες στην παραλια της επεσε στη νωπη αμμο και παει?

Τωρα πρεπει να καθεται κι αυτή στο PC που σημαινει ότι δε μπορει να απομονωνεται στην ησυχια του δωματιου της για το μαθημα κι αλλοιμονο σε οποιον εστω βηξει την ωρα που εκεινη εχει Αγγλικα…

Τεσσερις μηνες κρατησε το κινητο-για λιγοτερο το ειχα.

Καλα,αυτό δεν ηταν τοσο τραγικο,για καλο το βλεπω και με εξεπληξε κι η ιδια όταν μου ανακοινωσε,μετα από απειρες αποτυχημενες προσπαθειες να το κανει να ξαναλειτουργησει: 

«Μαμα ξερεις κατι?ΕΥΤΥΧΩΣ που μου χαλασε το τηλεφωνο.Για να ξεκολλησω.»

Μιλαμε,συγκινηθηκα.

Περιμενα γκρινιες και «Θελω καινουριο αμεσα» κι αυτή μου ειπε «ευτυχως.»

Τελικα να που τα παιδια καταλαβαινουν πολύ περισσοτερα από οσα νομιζουμε-και να που τα χρειαζονται τα ορια.

Κι αν ο γονιος δεν τα βαζει,να που καποια τα βαζουν μονα τους.

Δε μου είναι ευκολο να ειμαι αυστηρη, δε μου ηταν ευκολο όταν την εβλεπα ωρες αραχτη στο Ινσταγκραμ να της πω «Λοιπον,στο παιρνω και δε θα στο ξαναδωσω παρα μονο για μια ωρα τη μερα ή Σαββατοκυριακο», δε μου ηταν ευκολο ποτε να επιβληθω στα παιδια-δικη μου ανεπαρκεια αυτό,

το ξερω.

Θυμαμαι παντα την ατακα της αγαπημενης πρωτης τους δασκαλας, «Τα παιδια χρειαζονται ορια από την οικογενεια για να βρουν κατι να σπασουν στην εφηβεια,αλλιως θα σπασουν τα ορια της κοινωνιας.»

Δε μπορω να πω ότι μεχρι στιγμης η ελλειψη κανονων (περα από το «Δεν μπαινουμε με παπουτσια στο σπιτι») μας εχει βγει σε κακο αλλα είναι νωρις ακομη,μη λεω μεγαλα λογια.

Το θεμα είναι ότι η «Ελπις-Ελπιδος», όπως τη λεω τελευταια (για να προετοιμαζεται και λιγο 

για τα Αρχαια στο Γυμνασιο) μαλλον τα αποζητουσε τα ορια και ειχε καταλαβει ότι το κινητο της ειχε γινει εμμονη-και παλι καλα που βρισκεται με τα φιλαρακια τα βραδια και το αφηνε λιγο κατά μερος.

Μου θυμισε το γιο μιας φιλης, συνομηλικο της, που όταν καταλαβε ότι εκεινος κι ο αδελφος του περνουσαν πολλες ωρες στο κομπιουτερ βλεποντας βιντεακια ειπε από μονος του στη μανα του 

«Να μη μας αφηνεις πανω από μιαμιση ωρα τη μερα.Οταν περναει η μιαμιση ωρα να μας 

το κλεινεις.»

Δε σταματουν να σε εκπλησσουν τα παιδια…

Είναι υπεροχο να τα παρατηρεις και να τα παρακολουθεις, εχουν τοσα πολλα να μας διδαξουν.

Γι΄αυτό κι εγω πολλες φορες προτιμαω την παρεα τους από αυτή των ενηλικων,μ΄αρεσει να καθομαι και να τα χαζευω όταν είναι όλα μαζι παρεακι,όχι με διαθεση ελεγχου,προς Θεου-αλλα με διαθεση «μελετης»,να το πω κι ετσι, κατανοησης των ζυμωσεων και των δυναμικων που αναπτυσσονται μεσα σε μια ομαδα παιδιων,του πώς τιθενται οι «αγραφοι κανονες» μιας παρεας,ποιοι ξεχωριζουν,ποιοι «τσινανε»…

Ειδικα η «ομαδα» της μεγαλης μου κορης εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον για μενα,όχι γιατι τα ζω πρωτη φορα μαζι της ως γονιος αλλα γιατι τα ζω πρωτη φορα μαζι της γενικως-μιας κι η δικη μου εφηβικη ηλικια καταποντιστηκε στη δινη της νευρικης ανορεξιας.

Να γιατι τρεμω μην της συμβει το ιδιο.

Όχι μονο γιατι προκειται για μια κατασταση απειλητικη για τη ζωη αλλα και γιατι τα χρονια αυτά που εχει μπροστα της δε γυρνανε πισω.

Μα το ειπα ηδη, δε θα το επιτρεψω να συμβει.

Το βαζω στοιχημα με τον εαυτο μου να μη συμβει και θα κανω ο,τι περναει και δεν περναει από το χερι μου γι΄αυτό.

Γιατι κανεις δεν εχει δικαιωμα να στερησει από ένα παιδι τα χρονια της εφηβειας,τα χρονια αυτά που το παιδι μπουμπουκιαζει,που το κοριτσι γινεται νεαρη γυναικα και το αγορι νεαρος αντρας, τα χρονια αυτά που οι ορμονες φλογιζουν τα μαγουλα και οι ματιες λενε πιο πολλα από τα λογια, τα χρονια που η καμπια γινεται πεταλουδα και δοκιμαζει φτερα και χρωματα,κανεις δεν εχει δικαιωμα να τα στερησει αυτά από ένα παιδι. 

Οχι για ενα σορτσακι που μικρυνε. 

Ουτε για μια κοιλιτσα που πεταει απο το μαγιο.

Ουτε για τιποτα στον κοσμο,κανεις.

Ουτε καν ο ιδιος του ο εαυτος.

Δεσμευομαι γι΄αυτό,Ελπις.

Για την υγιη εφηβεια της Ελπιδος, για την Ελπιδα,ω κορη μου Ελπις...
(συγχωρεστε με αλλα μου διαφευγει η χρηση της Δοτικης,πανε και χρονια...)