ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΣ

ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΟΥΡΑΣ


"Δεν εχω μπλουζακια" ηταν η πρωινη-πρωινη διαπιστωση της μεγαλης μου κορης, που ηρθε
να κολλησει τελεια με τα,των προηγουμενων ημερων, "Δεν εχω σορτσακια" και "Δεν εχω μαγιο".

Εχει κι ενα δικιο: ειναι το μεγαλυτερο παιδι και συνεπως,δε βρισκει τιποτα "στρωμενο"
 απο τα αδερφια-ουτε καν τη γκαρνταρομπα.
Επιπλεον ειναι 12 στα 12μιση και οσα δικα μου κι αν της χαριζω/δανειζω,οσο κι αν φοραμε σχδον το ιδιο νουμερο υπαρχει ενα χασμα ηλικιας και...γουστου.
Αρα?
Αρα Mall-αφου τα αγαπημενα μαγαζια των εφηβων,Tally Weijl, Bershka και American Eagle βρισκονται μονο εκει,αν δε θες βεβαια να πηξεις στην κινηση και να στεναξεις για να βρεις παρκινγκ στη Νεα Ιωνια ή το Χαλανδρι.

Ηταν και χαρτζιλικωμενη προσφατα απο κατι χρωστουμενα ("Ποτε μη χρωστας σε παιδι ουτε ενα 5ευρω" λεει ο πατερας μου "αν δεν του τα δωσεις ή τα καθυστερησεις θα κλονιστει
 η εμπιστοσυνη του.") κι ετσι αποφασισε να ψωνισει με δικα της λεφτα - αφου βεβαια φροντισε να μου θυμισει καθε εικοσαλεπτο και καθε δυευρω που ειχε συνδραμει σε εκτακτες αναγκες, τυπου"Θυμασαι κι εκεινα τα 10 ευρω που μου χρωστας απο προπερσυ το Καλοκαιρι που ειχες χασει την καρτα σου και ειχες πει οτι αμα σου δανεισω θα μου δωσεις 20, τα θυμασαι ε?"
Αυτα ηταν τα καλα νεα.
Τα κακα νεα ηταν οτι θα επρεπε καποιος να τη συνοδευσει στο Mall κι αυτος ο καποιος φυσικα ημουν εγω.
Τα συμπληρωματικα καλα νεα ηταν οτι τα υπολοιπα Daltons δε θα ερχονταν μαζι γιατι θα πηγαιναν γηπεδακι με τον κολλητο του Ζουλη κι ετσι λεω δε βαριεσαι,θα την παω.

Ευκαιρια να χαζεψω κι εγω τιποτα,σιγα,τι κοσμο θα ΄χει,την προηγουμενη φορα ηταν σχεδον αδειο.
Φευ!
Επρεπε να ειχα ακουσει τη φιλη μου την Κατερινα που με ειχε ενημερωσει οτι απο την πρωτη μερα επαναλειτουργειας του Mall που πηγαμε εμεις,εχουν αλλαξει πολλα.

Κατ΄αρχην αν μπεις απ΄εξω, δηλάδη αν εχεις παει με το τρενο ή εχεις παρκαρει στο δρομο, περνας πλεον αναγκαστικα απο ενα τουνελ, ενα μακρυ κουβουκλιο δηλαδη με κατι περιεργες καμερες,θερμοκαμερες απ΄ο,τι εμαθα, στην οροφη κι εναν ενστολο τυπακο στην αλλη ακρη, που σε ενα κομπιουτερ μπροστα του βλεπει αν εχεις πυρετο.

"Πλακα μου κανεις" μονολογησα περνωντας.
Βγαινοντας, ρωτησα τον υπευθυνο "Εμεις τι θερμοκρασια εχουμε? Ειμαστε καλα?"
"Φυσιολογικα" απαντησε ξερα-θα ΄χει βαρεθει ο ανθρωπος να απανταει σε ηλιθιες ερωτησεις
και τι θα απαντουσε αραγε αν τον ρωτησουν τι επαγγελεται? "Επισημος θερμομετρητης του Mall"?
Μαλιστα.

Αυτοι που ερχονται απο το υπογειο παρκινγκ αραγε περνουν αναλογη διαδικασια στα εγκατα του εμπορικου ή μπαινουν αθερμομετρητοι? Ιδεα δεν εχω.

Δε μπορεσα παντως να μη χαμογελασω σκεπτομενη οτι,αν ολα αυτα ειχαν γινει 5 χρονια πριν,
τοτε που η Φιλιππα για καποιο ανεξηγητο λογο, σε ηλικια 5 χρονων, εκανε επι 6 μηνες, καθε μηνα, επι 4 μερες πυρετο,  πολυ θα μου χρησιμευε αυτο το high tech τουνελ-θερμομετρο μιας και ουτε το υδραργυρικο καθοταν να της βαλω ουτε το ηλεκτρονικο ουτε το μετωπο να της πιασω-και μου ειχε γινει πραγματικη εμμονη το θεμα γιατι εδω που τα λεμε ηταν, οντως, ανησυχητικο.
Θα την εφερνα καθε τρεις και λιγο στο Mall να τη θερμομετρανε οι καμερες και να μην παιρνει πρεφα!



Το χαμογελο μου κοπηκε με το που μπηκαμε, ως επισημως απυρετες, στο εμπορικο:
μεσα γινοταν Ο ΧΑΜΟΣ.

Καμμια σχεση με την πρωτη μερα που ειχαμε ερθει, με τον κοσμο να τριγυρνα μαγκωμενος
και αμηχανος και τα ατομα σε καθε οροφο να μετριουνται στα δαχτυλα.

Τωρα, τα παντα ηταν οπως παλια, ενα συνηθισμενο Σαββατο στο The Mall  συν τις μασκες,
τα αντισηπτικα, τα αυτοκολλητα αποστασεων στο δαπεδο και, το χειροτερο ολων...τις ουρες.
Ουρες εξω απο καθε μαγαζι, ουρες ανθρωπων (κυριως γυναικων) που περιμεναν στωικα, υπομονετικα, παραδομενες στη νεα πραγματικοτητα, για να εξασφαλισουν το πολυποθητο θετικο νευμα του σεκιουριτα,το "Περαστε", για να εισελθουν στο θαυμαστο κοσμο του Ζαρα, του Bershka, του Pull and Bear, για να μπουν και να ξοδεψουν τα λεφτα τους για να γινουν πιο ομορφες, πιο ποθητες, πιο ζηλευτες με το νεο baggy jean και το καινουριο κοντο υπερστενο φουξια μπλουζακι.

"Τι μειδιας ειρωνικα Μυρτουλα? Καλο προβατο εισαι κι εσυ" σκεφτηκα "Αιντε κατσε τωρα
στη σειρα μαζι με τ΄αλλα προβατακια και παρακαλα να βγαινουν γρηγορα οι τυχεροι που ειναι μεσα μπας και μπειτε κι εσεις."

Εντωμεταξυ η ολη ιστορια ειναι μια παραννοια, ετσι? Μια παραννοια.
Υποτιθεται οτι για την ασφαλεια μας (παντα!) δεν επιτρεπεται πανω απο ενας συγκεκριμενος αριθμος ατομων μεσα στο μαγαζι,αναλογα με τα τετραγωνικα του χωρου.
Επισης δεν επιτρεπεται να μπεις ΜΕΣΑ στα μαγαζια χωρις μασκα.

Το οτι ΕΞΩ απο το καθε μαγαζι οι ουρες ειναι ανεξελεγκτες, τεραστιες και στριμωγμενες και οτι εκει κανεις δεν κραταει αποστασεις εναμιση μετρου και δε φοραει μασκα ειναι αλλο θεμα.

Δηλαδη πρεπει να εχει κανεις IQ γυρινου για να μην καταλαβαινει οτι το ολο ζητημα ειναι μια παρανοικη υποκρισια,μια ηλιθιοτητα και τιποτ΄αλλο.

Εστειλα φωτογραφια την ουρα του Bershka  στην κολλητη μου, για να παρω απαντση "Ουτε με λεφτα δε θα καθομουν εκει"-αμ δικιο εχει,κανονικα ουτε εγω αλλα ελα να μας τα ξαναπεις αυτα φιλεναδα οταν η κορη σου θα ΄ναι στο κατωφλι της εφηβειας και θα θελει ανανεωση γκαρνταρομπας...αν κι ελπιζω τοτε να μην ισχυουν αυτες οι να-μην-πω και τα πραγματα να μην ειναι τρισχειροτερα...ελπιζω.

Πρεπει να περιμεναμε ηδη μιση ωρα στην ουρα που προχωρουσε με ρυθμους χελωνας οταν ξαφνικα καταλαβα οτι με τραβουσαν τα ραμματα: μολις μια εβδιμαδα πριν ειχα κανει ενα χειρουργειο που πολυ καιρο το περιμενα γιατι ηταν επανορθωτικο προηγουμενου σφαξιματος (αλλη ιστορια αυτη)
και ο χειρουργος ηταν σαφης: οχι βαρη, ναι περπατημα, οχι ορθοστασια.
Επιπλεον μπορει να μην ηταν,Δοξα το Θεο,κατι φοβερο αλλα οπως και να ΄χει ηταν ενα 5ωρο χειρουργειο με διασωληνωση (ξυπνησα ακριβως τη στιγμη της αποσωληνωσης,ουαου!) κα οσο να ΄ναι μια ταλαιπωρια,μια εξαντληση,μια κομμαρα στο ματι στα αφηνει για λιγο.
"Ρε Ελπιδα" της λεω "να ανεβω εγω πανω στον τριτο για ενα τσιγαρο (το τι ο χειρουργος ειχε πει και "οχι καπνισμα" δεν ειχε καμμια σημασια) και να περιμενεις εσυ? Ετσι κι αλλιως αλλο ενα τεταρτο θα το φαμε εδω σιγουρα."
"Οχι οχι, δε μενω μονη μου" τσινισε η πρωτοτοκη μου και με το δικιο της, ουτε εγω θα εμενα στη θεση της.

Κοιταζα γυρω μου. Ουρες παντου. Μικροτερες, μεγαλυτερες, μονο με γυναικες, καποιες και με κανα-δυο αντρες-τους ερμους,θα συνοδευαν τις γυναικες τους με την απειλη αχαλινωτης γκρινιας ή θα θελανε να ψωνισουν κανενα δωρο, δεν εξηγειται αλλιως, φυσιολογικος αντρας δε στεκεται να περιμενει σαν το γιδι για σφαγη, αυτο το αυτομαστιγωμα ειναι γυναικειο προνομιο.

Κακα τα ψεμματα, οι αντρες μπορει να εχουν τα δικα τους, αυτο ομως το χαλι, την καταντια μπορω να πω, το να στοιβαζομαστε σε μια σειρα σαν τα μπουκαλια της μπυρας στο εργοστασιο,
 να στεκομαστε ετσι για τρια τεταρτα μονο και μονο για να μπουμε σ΄ενα μαγαζι ρουχων πιστευοντας οτι μεσα στο καταλληλο τρεντυ παντελονι θα γινουμε πιο αρεστες,θα αγαπηθουμε περισσοτερο (γιατι αυτος ειναι ενδομυχα ο σκοπος) α συγγνωμη καλες μου αλλα αυτο ειναι οντως δικο μας, γυναικειο προνομιο.

"Οχι ολες!" σα ν΄ακουω ηδη την κολλητη μου. Ναι, οχι ολες αλλα θα ξαναπω: αν εχεις κορη στην ηλικια της Ελπιδας αιντε να σε δω, στηνεσαι ή δε στηνεσαι στην ουρα των Bershka?

Θα μου ελεγε ισως καποιος, πιθανον πιο "ψαγμενος" ή πιο ικανος γονιος απο μενα οτι οφειλουμε να διδασκουμε στα παιδια μας τη σημασια της προσωπικοτητας, της δυναμης χακτηρα, πως σημασια εχει το μυαλο και οχι το ντυσιμο και οτι τα ρουχα κι οι μαρκες δεν ειναι παρα το περιτυλιγμα,
η επιφανεια, η εγνοια των πολλων, οσων δε μπορουν να ξεχωρισουν με αλλο τροπο.

Καλα. Συμφωνω. Αντε και τα διδαξες αυτα στο παιδι σου, αντε και του καλλιεργησες αξιες,
αντε και το πηγες σε θεατρα και εναλλακτικες δραστηριοτητες και το ΄μαθες να δινει βαση στην ψυχη και το χαρακτηρα.
Περιμενεις τωρα δηλαδη απο το 12χρονο κοριτσι να μην ενδιαφερθει για τα ρουχα και την ομορφια?
Να ειναι τοσο υπερανω που να μη θελει κινητο, να μην ακουει trap αλλα μονο Σιδηροπουλο,εντεχνο και κλασσικη μουσικη και να θελει τα ρουχα που εχουν μικρυνει της μανας της κι οχι το μουρατο φουτερ του Strativarius?

Εγω δεν εχω τετοιες απαιτησεις απο τα παιδια. Θα ΄ρθει η ωρα τους που καποια λογια θα πιασουν τοπο, που θα βλαστησει ο σπορος που ριξαμε καποιοι ανθρωποι στην ψυχη τους, που θα βρουν το δρομο τους μονα τους-εγω απλα θα κραταω το φακο να φωτιζει αυτο το δρομο απο μακρια.

Για την ωρα λοιπον, κατσε Μυρτουλα στην ουρα με τα ραμματα να σε τραβανε και α, για δες,
ειμαστε δευτερες στη σειρα, ποτε περασε η ωρα, καλα οι τελευταιοι (τουλαχιστον 30 ατομα πισω) πρεπει να μας φθονουν τρελλα, δεν το πιστευω, βγαινει μια απο την αλλη πορτα αρα μπαινει η μπροστινη μας, ειμαστε πρωτες τωρα, ε ρε γλεντια, ετοιμαζε Ελπιδακι το φερετζε σου, ειμαστε οι εκλεκτες και yes, βγαινουν αλλες δυο απο το πλαι, γυρναω το βλεμμα στο σεκιουριτι που αγερωχος σαν Καισαρας παρακολουθει, τον κοιταω στα ματια, περιμενω το νοημα του σαν αλλος μονομαχος στην αρενα, και ναι, εκεινος δε σηκωνει τον αντιχειρα αλλα αργα αργα νευει με το κεφαλι "ναι,μπορειτε να περασετε" και τοτε το ξερω,ηγγικεν η ωρα: ο εκτυφλωτικα φωτεινος και γεματος υποσχεσεις ομορφιας (και αρα αγαπης?) κοσμος του Bershka ανοιγεται μπροστα μας.

Μπαινουμε λοιπον στον κοσμο των τυχερων (νιωθω ακομα τα φθονερα βλεμματα των αλλων,στην ουρα) και μπορουμε ανετα τωρα να αναζητησουμε το τελειο μπλουζακι/μπουστακι/σορτσακι
και να αποκαρδιωθουμε με την ησυχια μας που δε χωραμε στο Size 0.
Αλλο και τουτο, το εγραφα και σε προηγουμενη αναρτηση παλι με αφορμη επισκεψη σε παρομοιο μαγαζι για εφηβακια, πώς περιμενουμε να μη φρικαρουν τα κοριτσια μας με το σωμα τους οταν μπροστα μπροστα σε καθε σταντ βρισκονται τζινακια και σορτσακια που δε θα χωρουσαν ουτε σε ανορεξικη?

Size 0 λενε οι ταμπελιτσες και πασχιζει το δολιο το κοριτσακι να εκμηδενισει και το τελευταιο χιλιοστο λιπους για να χωρεσει στο 0-ελα ομως να σου πω εγω για το απολυτο μηδεν στο οποιο μπορει να σε οδηγησει ολο αυτο, να στα πω ως πρωην παθουσα που τωρα προσπαθει να ταρακουνησει τα δικα της κοριτσια με ατακες τυπου "Ελα τωρα,σοβαρα σε νοιαζει που δε σου κανει αυτη η αηδια? Εδω δε χωραει ουτε ο Ζουλης!"


Το θεμα "ουρα" ομως δεν εχει τελειωσει.
Γιατι ok,βρηκες τι σ΄αρεσει, δεν πρεπει
 και να το δοκιμασεις?

Καποια μαγαζια εχουν καταργησει προσωρινα τα δοκιμαστηρια,καποια αλλα οχι.

Σε οσα τα διατηρουν ακομα μπαινει ενας-ενας πλεον , αυτη ειναι η νεα οδηγια για την προστασια μας βεβαιως βεβαιως,και με το πολυ τεσσερα τεμαχια ανα χειρας γιατι μετα οι υπαλληλοι πρεπει
να τα αποστειρωσουν με την ειδικη συσκευη ατμου μιας και τα επιασες με τα χερακια σου,
το φορεσες και ποιος ξερει τι κουβαλας πανω σου κι εσυ.

Περιμενοντας στωικα ΚΑΙ σε αυτη την ουρα,των δοκιμαστηριων, προσπαθω να θυμηθω γιατι γινονται ολα αυτα. Α, ναι, για τον Κορωνοιο...
Ναι μωρε, γι΄αυτο τον ιο που εξαπλωθηκε κι εγινε πανδημια οταν εκεινος ο Κινεζος εφαγε
τη νυχτεριδα,αχ ναι μωρε,παραλιγο να το ξεχασω...

"Ειναι η δευτερη φορα που στεκομαι στην ουρα και εχω αλλη μια" μου εξομολογειται η κοπελιτσα μπροστα μας. Ειναι μαθητρια της Δευτερας Λυκειου, εχει "παρκαρει" τον μπαμπα της στον τριτο οροφο στις καφετεριες κι εκεινη αφου καταφερε να εξασφαλισει την εισοδο στο ναο της εφηβικης μοδας εχει ξεχασει να βγει.Κι επειδη μπορεις να δοκιμαζεις μονο 4 ρουχα τη φορα κι εκεινη εχει διαλεξει πανω απο 10, εχει φαει πανω απο μια ωρα συνολικα στα δοκιμαστηρια.
Κι εχει αλλη μια ουρα ακομη μπροστα της,για τα υπολοιπα ρουχα που εχει να δοκιμασει.

"Στο σχολειο, ολα καλα?" ρωταω μιας και πιασαμε την κουβεντα.
"Α, δεν παω" μου λεει "γιατι δεν πανε ουτε οι φιλες μου κι ετσι κανω μεσω υπολογιστη μαθημα."
"Και πώς γινεται αυτο?"
"Να,τα παιδια δεν ακουγονται καθολου" μου λεει "γιατι αυτο ειναι εναντια στα προσωπικα δεδομενα.
Οποτε βλεπουμε κι ακουμε μονο τον καθηγητη που απαγορευεται να κινηθει,ειναι μονο στην εδρα και δε μπορει να παει ουτε στον πινακα να γραψει, τα εχει δωσει απο πριν μεσω Word σε ηλεκτρονικο πινακα για να βλεπουν και τα παιδια απο το σπιτι.."

Εξωφρενικο μου ακουστηκε, απαγορευεται να κινηθει ο καθηγητης?
Απαγορευεται να παει να γραψει στον πινακα?
Δε μπορει να ισχυει, ετσι?
Δηλαδη δεν καταπατωνται τα προσωπικα δεδομενα των μαθητων αλλα τον καθηγητη και την καθηγητρια...ουτε να κουνηθουν???!!!
"Ελα τωρα, δε μπορει να ισχυει" σκεφτηκα, η κοπελιτσα μου ειπε οτι παει σε ενα ιδιωτικο του Ψυχικου, ποιος ξερει, μηπως τα ελεγε υπερβολικα, μηπως ισχυει μονο για το σχολειο της, δε μπορω να διαννοηθω οτι παιζει οντως τετοιο σεναριο.

Οσο για την ουρα...την περασαμε και τη δοκιμασια των δοκιμαστηριων αλλα δεν ηταν η τελευταια.

Διοτι υπαρχει και τριτη: αυτη του ταμειου
Ενταξει,δηλαδη για μια βολτα στα μαγαζια του Mall, πρεπει πλεον να υπολογιζει κανεις ενα πενταωρο γεματο-χωρις σταση για φαι και καφε, μιλαμε μονο για τις αναμονες για να μπεις-να δοκιμασεις-να πληρωσεις.
Σιγα μην κανω το λαθος να ξαναπαω σε εμπορικο-γιατι φανταζομαι οτι σε ολα το ιδιο σκηνικο θα παιζει.

Σκεφτομαι πσο,μα ποσο ορθως επραξα και δεν πηρα μαζι Φιλιππα-Ζουλη-Μαγια.
Ειδικα ο Ζουλης θα ειχε φρικαρει,δε μπορει που δε μπορει τα μαγαζια (σερνικος,με τα ολα του) να καθοταν και τοσες ωρες στις σειρες για να βρει μπλουζες η Ελπιδα ε οχι, θα ηταν too much.

Για δες λοιπον,ιδου η νεα πραγματικοτητα...

Με τα αυτοκολλητα "Μας λειψατε" στις βιτρινες (μας ελειψαν τα λεφτα σας,δηλαδη),τα πλεξιγκλας στα ταμεια,την ταλαιπωρια για να παρεις ενα T-shirt με τυπωμενο ενα "εξυπνο" σλογκαν απανω-
α,παρεπιπτοντως να κατι που δε συμπαθησα ποτε,τα μπλουζακια με τυπωμενες ατακες, δεν ξερω γιατι αλλα μου φαινοταν ανεκαθεν πολυ δηθεν, σα να προσπαθεις να δηλωσεις κατι στον αλλον για εσενα, κατι που θα επρεπε να ξερει ο αλλος για σενα-οπως δε συμπαθησα ποτε και τα μπλουζακια με σταμπες συγκροτηματων οταν πουλιουνται σε μεγαλες αλυσιδες ρουχων μαζικα και παει ο καθενας
και φοραει μπλουζα Guns n Roses και Ramones και Beatles χωρις να ξερει το παραμικρο γι΄αυτους,δεν ξερω,μου τη δινει λιγο ολο αυτο. Μπορει αδικως.

Ευτυχως τα αλλα μαγαζια που επισκεφθηκε η Ελπιδα δεν ειχαν την εξωφρενικη αναμονη εισοδου του Bershka ουτε τη σουρεαλ εικονα των δοκιμαστηριων του.
Προφανως θα ειναι κι αυτος ενας τροπος πλεον να μετραει κανεις τη δημοτικοτητα ενος μαγαζιου-εχει ουρα πανω απο 50 μετρα,ειναι τοσο cool, δεν εχει καθολου ουρα,τοτε μουφα, ασ΄το καλυτερα.

Φευγοντας απο το Mall μετα απο, χωρις υπερβολη, πεντε ωρες εκει μεσα (οι περισσοτερες εκ των οποιων στις ουρες) υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα κανω ΠΟΛΥ καιρο να ξαναπαω-εκτος αν ανοιξουν τα σινεμα και παμε για καμμια μεταμεσονυχτια ταινια τρομου με καμμια παρεα ή με την Ελπιδα.
Δεν της ειπα τιποτα, δεν υπηρχε λογος να της χαλασω τη χαρα που ειχε ψωνισει και μαλιστα με δικα της χρηματα αλλα ειλικρινα, δε σκοπευω να ξαναμπω σε εμπορικο κεντρο καθολου αμεσα και βασικα δε σκοπευω να ξανασταθω σε καμμια @#$*ουρα για κανενα λογο!
Ολο αυτο κατανταει εξευτελιστικο για εμας τους ιδιους δηλαδη.

Τουλαχιστον ανοιγουν τα Δημοτικα-μεχρι να το ακουσω επισημα απο τον Πετσα μεγαλη ανησυχια ειχα οτι δε θα τ΄ανοιγανε αλλα ευτυχως,τα παιδια τουλαχιστον ας επιστρεψουν στην κανονικοτητα.
Που για να δουμε κι εκει τι συνθηκες θα εχουν επιβληθει, καινουριες.
Οχι μπαλλα λεει (καλα,τα μικροτερα και πριν δεν τ΄αφηνανε), οχι ολοι μαζι διαλειμμα, ο καθενας μονος του στο θρανιο...Ok θα δειξει.

"Θα ξεφουσκωσουν μονα τους ολα αυτα τα μετρα" λεει μια φιλη και δεν εχω λογο να μην το πιστεψω.

Το θεμα ειναι οτι Δευτερα καθε κατεργαρης θα παει στον παγκο του,ο καιρος συνηγορει
 ετσι κι αλλιως στο σκηνικο "Σεπτεμβρης" κι εγω ετοιμαζω στα Daltons μια εκπληξη που καθολου
 δε θα τους αρεσει: θα τους βαλω πρωι πρωι το τραγουδι που τους τη σπαει περισσοτερο απο ολα
και που τους το βαζω καθε Σεπτεμβρη,ετσι για χαβαλε,την πρωτη μερα του σχολειου:
το "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια..." που πραγματικα, πλακα-πλακα κι εμενα μου τη δινει απιστευτα!
Σου τρυπαει κατ΄ευθειαν τυμπανο!
Καλα, μπορει και να μην τους το βαλω, ετσι κι αλλιως τα παιδια, ολα τα παιδια, ηταν οι πραγματικοι μικροι ηρωες αυτης της ιστοριας, αναγκαστηκαν να αφησουν πισω τους τα σχολεια τους, τις παρεες τους, να κλειστουν μεσα για τοσον καρο, να στερηθουν την ελευθερια και την ανεμελια,
 να στοχοποιηθουν ως επικινδυνοι ασυμπτωματικοι φορεις (δε θα ξεχασω ποτε πώς με κοιταζαν στις αρχες της καραντινας οταν πηγαινα σουπερ μαρκετ με καποιο παιδι), να απομακρυνθουν απο τους αυλογυρους των σχολειων και τις παιδικες χαρες -ναι,ok,τα παιδια στις εμπολεμες χωρες περνουν πολυ χειροτερα,το ξερουμε ολοι,το λεγαμε και τοτε,τα παιδια εκεινα δεν εχουν να φανε και δε θα επιστρεψουν με 5 κιλα παραπανω το καθενα στο σχολειο μετα το lock down αλλα και αυτα τα παιδια,τα παιδια του Κορωνοιου,δεν εμειναν ανεπηρεαστα απο ολη αυτη την παρακρουση,οχι.

Ειτε με "Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια" ειτε χωρις, τη Δευτερα θα φτιαξουμε πρωινο
και κολατσιο (κλειστα τα κυλικεια λεει, γιατι ο ιος καραδοκει στην τυροπιτα και το κουλουρι)
μετα θα τα παω σχολειο, θα γυρισω, και θα στρωθω επιτελους να συγυρισω κανονικα και με το νομο το σπιτι μετα απο 2μιση μηνες αφορητου μπαχαλου-αφου καθε αποπειρα να συμμαζεψεις οταν
τα παιδια για 2μιση μηνες δεν πανε σχολειο ειναι,απλα,σα να βαζεις νερο σ΄εναν τρυπιο κουβα.

Ενα πραγμα ευχομαι μονο: να μην εχει ουρα γονιων κατα την παραλαβη των μαθητων το μεσημερι...
Δε θα τ΄αντεξω!

Περα απ΄αυτο ομως, χαιρομαι περισσοτερο απο ολα για τη μεγαλη μου κορη.

Γιατι, στη φωτογραφια αυτη στα δεξια, ειναι εκεινη,
6 χρονια πριν, το Σεπτεμβρη του 2014, εξι χρονων, τη στιγμη που κανει το πρωτο της βημα στο Δημοτικο.
Με τα κοτσιδακια της, τη φουστιτσα της κι εμενα
να την κραταω σφιχτα απο το χερι, δρασκελιζει
 για πρωτη φορα το κατωφλι του Μεγαλου Σχολειου-ετσι φαινοταν τοτε στα ματια της.

Στα τελη αυτου του Ιουνη, του 2020, μια αλλη φωτογραφια θα ερθει να προστεθει διπλα σ΄αυτην.

Θα ειναι η Ελπιδα παλι, χωρις κοτσιδακια πια,με το μοιραιο της μαλλι, με καποιο απο τα μπλουζακια που πηρε σημερα απο το Mall (χαλαλι η ουρα),με καποιο
απο τα φιλαρακια της να της κρατα σφιχτα το χερι,
να περνα για τελευταια φορα την πορτα του Δημοτικου.
Να φευγει απο το Μικρο πια,Σχολειο,για το αλλο,
το μεγαλυτερο. Το Γυμνασιο.

Και ειμαι ευγνωμων που θα εχει, τελικα, την ευκαιρια και γι΄αυτη την τελευταια φωτογραφια.

ΣΕ "ΜΕΓΕΘΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ"

Καιρο εχω να γραψω αλλα το περιμενα: με τη ληξη της καραντινας και το ξανανταμωμα με φιλους και παρεες -ανευ όμως σχολειου- ο χρονος είναι ελαχιστος.

Τωρα τελευταια προστεθηκε κι η θαλασσα κι είναι ακομη λιγοτερος.

Ανοιξε και το Mall…και αντε τωρα να εχεις κορη 12 στα 13 και να καταφερεις να αποφυγεις να πας. Αδυνατον!

Με το που πληροφορηθηκε ότι ανοιξε ξανα η Μεκκα των εφηβων της περιοχης,η Ελπιδα μου ανακοινωσε ότι σκασιλα της κι αν δεν παμε σημερα θαλασσα,σκασιλα της κι αν δεν παμε στο «στεκι» που συναντιεται κάθε βραδυ με το παρεακι της-αλλα στο Mall επρεπε να παμε οπωσδηποτε γιατι ηθελε καινουρια σορτς,όλα τ΄αλλα της εχουνε μικρυνει.

Βασικα,όταν μου ειπε τη μαγικη φραση «όλα με στενευουν» χτυπησαν καμπανακια κινδυνου για μενα.Εχοντας περασει νευρικη ανορεξια στην προεφηβεια και την εφηβεια μου,ξερω πολύ καλα τι γινεται στην ψυχη ενός κοριτσιου που ξαφνικα βλεπει το σωμα του να αλλαζει,τα ρουχα να μικραινουν και,κυριως,αυτό να μη συμβαινει ταυτοχρονα σε ολες της τις φιλες αλλα μονο σε καποιες,αφου το κάθε παιδι εχει το δικο του ρυθμο αναπτυξης.

Οι φιλες της Ελπιδας είναι ακομη κοριτσακια,εκεινη εχει αρχισει να ξεφευγει από αυτό το σταδιο εδώ και καιρο,κι εκει που πιστευα ότι το διαχειριζεται πολύ καλα χθες ειχαμε δραματα στην παραλια και στα αυτια μου σημανανε συναγερμοι,καμπανες και ντουντουκες.

Ειμαστε λοιπον για μπανιο με την παρεα της (αγορια και κοριτσια) κι εκει που ολοι εχουν βουτηξει διαπιστωνω ότι η δικια μου είναι με την φαρδια μπλουζα καθισμενη στην πετσετα διπλα στη μικρη Μαγια που παιζει με την αμμο και δεν το κουναει ρουπι.

«Βρε καλη μου,βρε χρυση μου,τι θα κανεις, δε θα μπεις,γιατι δεν μπαινεις,ολοι βουτηξαν,εχεις και καινουριο μαγιο,αντε τι καθεσαι με τη Μαγια στην πετσετα,τρεχα!»

Τιποτα αυτή. «Δε θελω» και «Παρατα με».

Της το ειπα μια,δυο,τρεις,μετα αρχισα το μπιρι μπιρι με τους αλλους γονεις και την αφησα στην ησυχια της-μεχρι που ξαφνικα αντιλαμβανομαι ότι από το σκυμμενο της προσωπο σταζουν δακρυα πανω στα χερια της.

Βουλιαξε η καρδια μου.

Δε χρειαζομουν εξηγησεις-ηξερα.

Ηξερα ακριβως τους λογους.

«Όχι ρε γαμωτο» ειπα από μεσα μου. «Όχι σαν κι εμενα ρε Ελπιδα.Σε παρακαλω,όχι.»

Πηγα διπλα της και την πηρα αγκαλια καμπτοντας κάθε της αντισταση.
"Ειμαι χαλια" μουρμουριζε αναμεσα στα αναφιλητα "Ειμαι χαλια με μαγιο."

 Εκλαιγε με λυγμους και προσπαθουσε να κρυψει το προσωπο της στην αγκαλια μου για να μην τη δουν κι οι αλλοι. Η μικρη Μαγια διπλα μας την κοιτουσε απορημενη.

«Μου κανεις πλακα,ετσι?» της ειπα. «Εισαι μια θεα.Σε γουσταρει ολη η ταξη.Εισαι το ομορφοτερο κοριτσι που ξερω.Ποιο είναι το προβλημα?Ξεκολλας σε παρακαλω?»

Την ιδια στιγμη εκανα νοημα στον κολλητο της που επαιζε ρακετες με τον αδελφο του να ερθει κοντα μας.

 Μονο εκεινος μπορουσε να την ισιωσει αυτή τη στιγμη και θα εκανε τα παντα για να τη δει να χαμογελαει. 

Ένα αγορι εκπληκτικο, γεματο συναισθημα, ομορφο, με χρυση καρδια, τον αγαπω και τον νιωθω σαν παιδι μου. Με μια δρασκελια βρεθηκε διπλα της, διακριτικος όπως παντα, με νοηματα του εξηγησα πισω από την πλατη της τι συμβαινει,καταλαβε αμεσως, «Μην του ραγιζεις την καρδια βρε» της λεω «σε περιμενει να βουτηξετε,κοιτα, εχεις διπλα σου το καλυτερο παιδι,τον καλυτερο φιλο,αυτό το χρυσο παιδι.»

«Δεν ειμαι εγω χρυσος,εκεινη είναι» μου ειπε χαμηλοφωνα το αγορι και για άλλη μια φορα σκεφτηκα ποσο τυχερη,μα ποσο τυχερη είναι η κορη μου που τον εχει στο πλευρο της.

Ηρθε κοντα μας ο πατερας του. «Ας΄την μονη μαζι του κι ελα εδώ» μου ειπε.

Πηγα εκει που καθοταν με τη γυναικα του κι αναψαμε τσιγαρο.

«Φοβαμαι ρε σεις» τους εξηγησα «φοβαμαι επειδη τα ΄χω περασει.Μη μου κανει καμμια νευρικη ανορεξια,τρεμω. Κι εβαλε και κιλακια στην καραντινα, σταματησαν και τα βολευ και τα Κραβ Μαγκα που πηγαινε και γυμναζοταν λιγο,οριστε τωρα, ντρεπεται να βγει
στην παραλια.

Τι να κανω εγω τωρα?»

Οι γονεις του καλου της φιλου που με ξερουν και τους ξερω τοσα χρονια με καθησυχασαν-τις ιδιες αντιδρασεις ειχε,μου ειπαν, κι η μεγαλη κορη τους στην αντιστοιχη ηλικια,εκει γυρω στα 12, είναι απολυτως φυσιολογικες αυτές οι ντροπες, θα ΄ναι ετσι για κανενα 6 μηνο,ετσι είναι η εφηβεια, να μην ανησυχω.

Φυσικα ανησυχω,αν και με παρηγορησε αρκετα ότι αυτό συμβαινει, γενικοτερα.

Συνεβη και σε μενα αλλα με ολεθρια αποτελεσματα-κι ημουν ένα ασχημο και χοντρο κοριτσακι γαμωτο,τουλαχιστον η Ελπιδα είναι ομορφη, αρεσει στα αγορια, εχει αυτό το ξεχωριστο «κατι» και όχι,δεν είναι καθολου χοντρη, απλα σιγουρα δεν είναι στεκα,και μπορω,ω ναι μπορω ανετα να θυμηθω πώς ενιωθα κι εγω τοτε, αναμεσα στα αλλα αιθερια και αδυνατα κοριτσακια γυρω μου, ομορφα, λεπτοκαμωμενα, με ευθραυστη ομορφια όλα τους κι εγω από διπλα ένα κοντοκουρεμενο σγουρομαλλικο πλασμα με γυαλια, αχαρη,από τις πιο κοντες στην ταξη, γεματουλα, ανασφαλης, αυτοπεποιθηση στο μειον χαος, ω Θεε μου να μην το περασει η κορη μου και καμμιας μανας η κορη…

Τελικα η Ελπιδα μπηκε στη θαλασσα-αλλα μονο αφου εφυγαν τα αγορια της παρεας.

Δεν ξερω τι της ειπε ο γλυκος της κολλητος, σιγουρα την εκανε να χαμογελασει (κι εγω τον αγαπησα ακομη περισσοτερο) αλλα όλα κι όλα,η φαρδια μπλουζα δε βγηκε παρα μονο όταν σιγουρευτηκε πως γυρω της, από γνωστους τουλαχιστον, υπηρχαν μονο κοριτσια.

Θα το δουλεψουμε,δεν θα την αφησω ετσι. 

Δε θα επιτρεψω το κοριτσι μου να βαδισει στα σκοτεινα μονοπατια που βαδισα εγω στα χρονια της,δε θα επιτρεψω να χαθει κι η δικια της εφηβεια,δε θα την αφησω.

Να φταιει η αυτοκρατορια της εικονας, που καποτε μεσα απο τα περιοδικα και τις πασαρελες, τωρα πια μεσα απο τα φιλτρα του Ινσταγκραμ και του Τικ Τοκ, επιβαλλουν το αδυνατο ως must?
Να φταινε τα μεγεθη στα τζιν και τα εφηβικα μπλουζακια,αυτα τα XS και τα S που αναρωτιεσαι πώς στο καλο μπορει να χωρεσει μεσα τους ανθρωπος ανω των 7 ετων?

Να φταιω εγω που εχω χασει 9 κιλα γιατι δεν αντεχα αλλο να λαχανιαζω στα σκαλια και να μη μπορω να σκαρφαλωσω οπως πρωτα?
Βασικα, δεν αντεχα να με βλεπω στα κιλα που ημουν αλλα αυτο δεν το ηξερε η Ελπιδα-νομιζω.

Φυσικα,το να της ψωνισω καινουρια σορτς δεν είναι ο τροπος να το λυσουμε-αλλα το να μεινουμε λιγο μονο οι δυο μας και να παω μαζι της εκει που μου ζηταει,είναι ενας τροπος,μια αρχη εστω.

Κι ετσι σημερα βρεθηκαμε στο Mall.

Στα του Mall λοιπον, για να θυμηθω και την «παλια μου τεχνη κοσκινο»,το ρεπορταζ δηλαδη: μαγκωμενος ο κοσμος στην πρωτη μερα λειτουργιας, από οσο διαπιστωσα δηλαδη την ωρα που πηγαμε, κατά τις 7μιση.

 Θα μου πεις,μπορει νωριτερα να γινοταν ο χαμος, που ξερεις?

Μεσα στο εμπορικο μπαινεις και χωρις μασκα αλλα στα μαγαζια απαγορευεται-κι ετσι εμεις που δεν προνοησαμε κατεβηκαμε στο φαρμακειο του -1 και αγορασαμε δυο.

Φυσικα στις εισοδους των μεγαλων μαγαζιων στεκονται σεκιουριταδες που καταγραφουν ποιος μπαινει και ποιος βγαινει καθως και αν οποιος μπαινει φοραει τη μασκα του.

Αντισηπτικα εννοειται, παντου. 

Ορεξη να ΄χεις να βαζεις, μεχρι να μαδησουν

 τα χερια από τη χημεια.

Λιγος κοσμος,όχι οσο θα περιμενα για πρωτη μερα επαναλειτουργιας ενός τοσο μεγαλου 

και δημοφιλους εμπορικου.

Στον επανω οροφο, εκει που είναι

 τα σινεμα,σχεδον κανεις.

«Κλεινουμε στις 9μιση, μεχρι να ξανανοιξουν οι κινηματογραφοι» με ενημερωσαν τα παιδια από τα Starbucks-παλι καλα που τα βρηκα ανοιχτα γιατι πιο διπλα τα Everest και κατι αλλα παρομοια μαγαζακια ειχαν κατεβασμενα ρολα.

Παραξενο μου φαινοταν ετσι το Mall, ειχα συνηθισει κάθε φορα που με σερνανε εδώ τα παιδια να παρατηρω,καπως επικριτικα το παραδεχομαι,τον κοσμο να στοιβαζεται στις ουρες για ένα μπεργκερ ή ένα τυλιχτο και μια Κοκα κι υστερα με τους δισκους στα χερια να ψαχνει μια γωνιτσα για να καταναλωσει το τζανκ στο ορθιο-το να βρεις καρεκλα στον τριτο οροφο του Mall είναι,υπο κανονικες συνθηκες,σπανια περιπτωση.

Γενικα το θεωρουσα λιγο «κιμαδομηχανη» (τι λιγο,πολύ),κονσερβοποιηση, «σαν τα προβατα».

Έναν απολυτα τυποποιημενο τροπο διασκεδασης για οικογενειες και παρεες,πρωτα για ψωνια,μετα για μασα στα ετοιματζιδικα-παντα με βλεμμα θριαμβου και ανωτεροτητας προς τους ορθιους,αν τυχει και καβατζωθεις με τραπεζι-και μετα καμμια ταινιουλα ή κανα μποουλινγκ για να κλεισει ωραια η βραδια, «και καπως ετσι διασκεδασαμε και σημερα».

Όχι πως δεν το εχω κανει,εννοειται το εχω κανει-αυτό όμως δε σημαινει πως δε θεωρω την Mallοκατασταση αξια κοινωνιολογικης μελετης,όπως αντιστοιχα θεωρω 

το πιο «χαι» και «σικ» Golden Hall το συγχρονο

 αντιδοτο στην καταθλιψη της πλουσιας Βορειοπροαστιωτισσας,με την πετσετε φορμα Juicy Cuture.

Μια νεα πραγματικοτητα παντως ζουμε- κι ολοι αυτοι οι τιτλοι στα σαιτ και τα εντυπα που μιλουν για τη «Νεα,μετα-Κορωνοιου εποχη» και που πολύ δυσοιωνα τα θεωρω και δεν τα διαβαζω,σα να επιβεβαιωνονται,δυστυχως…

Διοτι δε νομιζω ότι τα πλεξιγκλας στα ταμεια ηρθαν για να φυγουν ουτε ότι οι μασκες θα εγκαταλειψουν ευκολα τα προσωπα μας-σα να ΄χει δικιο η Ελπιδα που μου ειπε καποια στιγμη «Μαμα,οσες βαζανε κραγιον και μολυβια χειλιων
 και τετοια,τωρα πια δε θα χρειαζεται να βαζουν,
αφου δε φαινεται πια το στομα.Μονο ματια θα βαφουν.»

«Ο θανατος του φιλιου,ο θανατος της αγκαλιας» σκεφτομαι,διαπιστωνοντας ότι ολο και λιγοτερος κοσμος γυρω μου αγκαλιαζεται ή δινει πια τα χερια.

Μεχρι και τα σταυρωτα φιλια που διναν,παραδοσιακα, οι θειτσες στα ανηψια, πανε κι αυτα.

Θυμαμαι με χαμογελο εκεινο το ζευγαρακι που ειχα πετυχει στις πρωτες μερες της καραντινας,

το Μαρτη,στο παγκακι του κλειστου τοτε Chill Box, οι κορες μου εκαναν Τικ Τοκ (ειχαμε βγει με κωδικο 6,μια χαρα ασκηση ειναι και το Τικ Τοκ) κι εγω τους ακουγα,θελοντας και μη, 

που συζητουσαν, από τα συμφραζομενα καταλαβα ότι μολις ειχαν γνωριστει,δυο-τριων ημερων γνωριμια,και δεν ηταν μικροι,στην ηλικια μου ηταν,και ξαφνικα πεφτει ησυχια και βλεπω τις κορες μου να χαχανιζουν και να μου κανουν νοηματα και γυρναω και βλεπω το ζευγαρακι αγκαλια να φιλιεται -και τους χαρηκα ειλικρινα γιατι ηταν οι πρωτες μερες αυτου του πανικου και δεν τολμαγες ουτε να κοιταξεις τον αλλον για να μην «κολλησεις τον ιο» κι αυτοι μολις ειχαν γνωριστει
και φιλιοντουσαν παθιασμενα και στα τετοια τους ο ιος και ο καθε ιος,α ναι,τους χαρηκα. 

Ερως στα χρονια του Κορωνοιου…Πώς δεν τους μαζεψε καμμια αστυνομια!

Να λοιπον η εποχη της απολυτης αποστειρωσης-κι οπου να ΄ναι και στειρωσης, φοβαμαι. 

Με μυρωδια αντισηψιας.

Αποστασεις, προαποφασισμενα σημεια τονισμενα με ευμεγεθη αυτοκολλητα για το που πρεπει
 να σταθεις, ουρες ατελειωτες για να παρεις έναν καφε και μια μεριδα Noodles, απαγορευεται να δοκιμασεις ρουχα πανω από τα δικα σου, απολυμανση των ρουχων στα δοκιμαστηρια με συσκευες ατμου, ειδικες συσκευασιες αντισηπτικου για να κρεμας στην τσαντα ή τη ζωνη σου, μασκες με σχεδια, κυριες με ακριβα δαχτυλιδια φορεμενα πανω από γαντια ως άλλες ντιβες (μην πανε και χαμενα τα μπριγιαν!),Σκαιπ,τηλεεκπαιδευση,Webex και Zoom, λαπτοπ και E Class,εργασιες σταλμενες με φωτογραφια στο mail των δασκαλων-σαν πολύ γρηγορα κι αποτομα δε γινανε όλα αυτά?

Εδώ ταιριαζει το «Τι εγινε ρε παιδια?» που ελεγε ο Σπυρος στους Απαραδεκτους.

Κι εμεις νομιζουμε ότι επειδη ξανανοιξαν τα εμπορικα επανηλθαμε στην κανονικοτητα-αμ δε…

Φανταζομαι ποσα από τα καινουρια φρουτα της καθημερινης μας ζωης ηρθαν για να μεινουν ακομη κι όταν ο "ιουλης" αυτος θα θυμιζει απλο συναχακι.

Ελπιζω η τηλεεκπαιδευση,συγχρονη κι ασυγχρονη να μην είναι μεσα σ΄αυτά-αν και δεν ειμαι τοσο αφελης για να πιστευω πως ΔΕΝ θα είναι-λεω απλα τι ελπιζω.

Περαν του ότι την υπαρξη καμερας στην ταξη τη θεωρω προσβολη για τον εκπαιδευτικο (ακους εκει "θα εστιαζει η καμερα μονο στον εκπαιδευτικο", δηλαδη αν θελει να πηγαινει πανω-κατω ή να σκαρφαλωσει στην εδρα όπως ο Ρομπιν Γουλιαμς στο Dead Poets Society γιατι ΕΤΣΙ διδασκει και ετσι επικοινωνει με τα παιδια του τι στο καλο,θα τον ακολουθει η καμερα και θα ξαναεστιαζει?
Μηπως θα του κανουν και παρατηρηση απο το κοντρολ γιατι "βγηκε απο το πλανο?"

Τι είναι τουτα ωρε?), περαν όμως ολων αυτων των σουρεαλ, προσωπικα ΕΧΩ ΑΠΗΥΔΗΣΕΙ με τα τηλεμαθηματα-κι εγω και τα παιδια μου.

Να δωσω ένα παραδειγμα ημερας όπως η σημερινη (Δευτερα):

 στις 10 το πρωι εχει Αγγλικα ο Ζουλης μεσω Zoom.
Το Zoom όμως, επειδη είναι η «δωρεαν εκδοση», σε πεταει εξω κάθε 40 λεπτα που σημαινει ότι καποιος πρεπει να είναι απικο να ξαναβαζει meeting ID και password γιατι ο Ζουλης δηλωνει ότι «δεν μπορει μονος του».          

  Στη συνεχεια,στις 12 η ωρα ο Ζουλης εχει Webex με την ταξη του σχολειου του, που σημαινει συνδεση με αλλα 22 παιδια,που επισης σημαινει ότι αναγκαστικα θα μιλησει μιση φορα μεσα στη μια ωρα και ολη την υπολοιπη θα χαζευει,
θα χασμουριεται, θα δαγκανει τα χειλια του και θα σκεφτεται τα γκολ του Ματιε Βαλμπουενα.

Παει κι αυτό. 

Στη 1 και 15 εχει Webex η Φιλιππα με την ταξη της και μια ωρα αργοτερα αποσυνδεεται από Webex για να συνδεθει μεσω Skype με τα Αγγλικα.

Ελα όμως που το Skype κατι επαθε σε εμας σημερα,το γυρισαμε σε Zoom,το Zoom μας πεταγε εξω για αγνωστο λογο και δωστου τηλεφωνα με τη δασκαλα μας για το αν βαζω σωστα ID και password, ξανα μανα προσπαθεια, τελικα τζιφος, το μισο μαθημα το χασαμε προσπαθωντας. 

Γιατι, η Ελπιδα που συνδεοταν με τα Αγγλικα μεσω του κινητου της και χθες στην παραλια της επεσε στη νωπη αμμο και παει?

Τωρα πρεπει να καθεται κι αυτή στο PC που σημαινει ότι δε μπορει να απομονωνεται στην ησυχια του δωματιου της για το μαθημα κι αλλοιμονο σε οποιον εστω βηξει την ωρα που εκεινη εχει Αγγλικα…

Τεσσερις μηνες κρατησε το κινητο-για λιγοτερο το ειχα.

Καλα,αυτό δεν ηταν τοσο τραγικο,για καλο το βλεπω και με εξεπληξε κι η ιδια όταν μου ανακοινωσε,μετα από απειρες αποτυχημενες προσπαθειες να το κανει να ξαναλειτουργησει: 

«Μαμα ξερεις κατι?ΕΥΤΥΧΩΣ που μου χαλασε το τηλεφωνο.Για να ξεκολλησω.»

Μιλαμε,συγκινηθηκα.

Περιμενα γκρινιες και «Θελω καινουριο αμεσα» κι αυτή μου ειπε «ευτυχως.»

Τελικα να που τα παιδια καταλαβαινουν πολύ περισσοτερα από οσα νομιζουμε-και να που τα χρειαζονται τα ορια.

Κι αν ο γονιος δεν τα βαζει,να που καποια τα βαζουν μονα τους.

Δε μου είναι ευκολο να ειμαι αυστηρη, δε μου ηταν ευκολο όταν την εβλεπα ωρες αραχτη στο Ινσταγκραμ να της πω «Λοιπον,στο παιρνω και δε θα στο ξαναδωσω παρα μονο για μια ωρα τη μερα ή Σαββατοκυριακο», δε μου ηταν ευκολο ποτε να επιβληθω στα παιδια-δικη μου ανεπαρκεια αυτό,

το ξερω.

Θυμαμαι παντα την ατακα της αγαπημενης πρωτης τους δασκαλας, «Τα παιδια χρειαζονται ορια από την οικογενεια για να βρουν κατι να σπασουν στην εφηβεια,αλλιως θα σπασουν τα ορια της κοινωνιας.»

Δε μπορω να πω ότι μεχρι στιγμης η ελλειψη κανονων (περα από το «Δεν μπαινουμε με παπουτσια στο σπιτι») μας εχει βγει σε κακο αλλα είναι νωρις ακομη,μη λεω μεγαλα λογια.

Το θεμα είναι ότι η «Ελπις-Ελπιδος», όπως τη λεω τελευταια (για να προετοιμαζεται και λιγο 

για τα Αρχαια στο Γυμνασιο) μαλλον τα αποζητουσε τα ορια και ειχε καταλαβει ότι το κινητο της ειχε γινει εμμονη-και παλι καλα που βρισκεται με τα φιλαρακια τα βραδια και το αφηνε λιγο κατά μερος.

Μου θυμισε το γιο μιας φιλης, συνομηλικο της, που όταν καταλαβε ότι εκεινος κι ο αδελφος του περνουσαν πολλες ωρες στο κομπιουτερ βλεποντας βιντεακια ειπε από μονος του στη μανα του 

«Να μη μας αφηνεις πανω από μιαμιση ωρα τη μερα.Οταν περναει η μιαμιση ωρα να μας 

το κλεινεις.»

Δε σταματουν να σε εκπλησσουν τα παιδια…

Είναι υπεροχο να τα παρατηρεις και να τα παρακολουθεις, εχουν τοσα πολλα να μας διδαξουν.

Γι΄αυτό κι εγω πολλες φορες προτιμαω την παρεα τους από αυτή των ενηλικων,μ΄αρεσει να καθομαι και να τα χαζευω όταν είναι όλα μαζι παρεακι,όχι με διαθεση ελεγχου,προς Θεου-αλλα με διαθεση «μελετης»,να το πω κι ετσι, κατανοησης των ζυμωσεων και των δυναμικων που αναπτυσσονται μεσα σε μια ομαδα παιδιων,του πώς τιθενται οι «αγραφοι κανονες» μιας παρεας,ποιοι ξεχωριζουν,ποιοι «τσινανε»…

Ειδικα η «ομαδα» της μεγαλης μου κορης εχει ιδιαιτερο ενδιαφερον για μενα,όχι γιατι τα ζω πρωτη φορα μαζι της ως γονιος αλλα γιατι τα ζω πρωτη φορα μαζι της γενικως-μιας κι η δικη μου εφηβικη ηλικια καταποντιστηκε στη δινη της νευρικης ανορεξιας.

Να γιατι τρεμω μην της συμβει το ιδιο.

Όχι μονο γιατι προκειται για μια κατασταση απειλητικη για τη ζωη αλλα και γιατι τα χρονια αυτά που εχει μπροστα της δε γυρνανε πισω.

Μα το ειπα ηδη, δε θα το επιτρεψω να συμβει.

Το βαζω στοιχημα με τον εαυτο μου να μη συμβει και θα κανω ο,τι περναει και δεν περναει από το χερι μου γι΄αυτό.

Γιατι κανεις δεν εχει δικαιωμα να στερησει από ένα παιδι τα χρονια της εφηβειας,τα χρονια αυτά που το παιδι μπουμπουκιαζει,που το κοριτσι γινεται νεαρη γυναικα και το αγορι νεαρος αντρας, τα χρονια αυτά που οι ορμονες φλογιζουν τα μαγουλα και οι ματιες λενε πιο πολλα από τα λογια, τα χρονια που η καμπια γινεται πεταλουδα και δοκιμαζει φτερα και χρωματα,κανεις δεν εχει δικαιωμα να τα στερησει αυτά από ένα παιδι. 

Οχι για ενα σορτσακι που μικρυνε. 

Ουτε για μια κοιλιτσα που πεταει απο το μαγιο.

Ουτε για τιποτα στον κοσμο,κανεις.

Ουτε καν ο ιδιος του ο εαυτος.

Δεσμευομαι γι΄αυτό,Ελπις.

Για την υγιη εφηβεια της Ελπιδος, για την Ελπιδα,ω κορη μου Ελπις...
(συγχωρεστε με αλλα μου διαφευγει η χρηση της Δοτικης,πανε και χρονια...)

ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ

 ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΟΝΟ

Καλα,δυο μερες μονο δεν είναι αλλα ας το πουμε ετσι χαριν ευφωνιας και τιμης προς τον Παπακαλιατη που μας «ξεστραβωσε» στα μετεφηβικα μας χρονια.

Υποτιθεται ότι εμειναν «δυο μερες» μεχρι την «απελευθερωση».

Τα «κομματια» βεβαια που θα εχει
να μαζεψει η υφηλιος,συνολικα,
είναι πολλα,αυτά που θα εχουμε να δουμε
 ακομη περισσοτερα
και η επουλωση θα παρει χρονο,ισως χρονια.

Κανεις δε μπορει να το αγνοησει αυτό.

Το μονο ισως συλλογικα καλο που προεκυψε από αυτή την ιστορια είναι ως γνωστον,
η μειωση της μολυνσης,η φυση πηρε μιαν ανασα από μας-για να δουμε τωρα που θα επανελθουμε δριμυτεροι…

Σε ατομικο επιπεδο ωστοσο-κι επειδη το ενστικτο αυτοσυντηρησης του ανθρωπου τον καλει
 να αισιοδοξησει για να επιβιωσει και να μην τα παρατησει-σε ατομικο λοιπον επιπεδο,
μπορω να επισημανω και μερικα θετικα.

Ειχα ξαναγραψει για τα 7 καλα της καραντινας, όταν πρωτοξεκινησε, ετσι σε μια προσπαθεια αναγνωρισης της θετικης πλευρας του νομισματος (που υπαρχει σχεδον στα παντα) και τωρα
που μετραμε αντιστροφα, νομιζω ότι ειμαι σε θεση να αναγνωρισω, από τη δικια μου σκοπια,μερικα ακομη.Πώς λεγαμε στις προχωρημενες ταξεις των Αγγλικων,τα pros and cons?
Ετσι κι αλλιως τα cons τα ξερουμε ολοι,πανω-κατω τα ιδια είναι για ολους. Παμε τα pros λοιπον.

           1)      Ηρεμησαμε από τους τρελλους ρυθμους της καθημερινοτητας και βουτηξαμε λιγο στο μεσα μας,στον εαυτο μας.
      Κλισε αυτο που λεω αλλα γεγονος.
      Δεν εννοω φυσικα την απομονωση που μας τσακισε ολους αλλα την αποχη απο το hectic life,την αγωνια να προλαβεις την καθημερινοτητα.
   
           
       Ειτε μιλαμε για εργαζομενες μαναδες ειτε όχι, ένα σπιτι με παιδια είναι σε έναν μονιμο  αναβρασμο-κι αυτό είναι ωραιο, δε λεω.

       Μια τυπικη μας Δευτερα και μια τυπικη μας   Τεταρτη, ας πουμε, εκτος από το σχολειο,εχει:  Αγγλικα Φιλιππας το μεσημερι,Αγγλικα Ελπιδας με το που τελειωνει η Φιλιππα (σε φροντιστηριο αρα διαδρομες)
       στα καπακια με το που ξεκιναει
       η Ελπιδα  Αγγλικα εχει ποδοσφαιρο η Φιλιππα  κι ενα τεταρτο μετα 
      ο Ζουλης,σε αλλη ομαδα κι αλλο γηπεδο.         

Με το που τελειωνουν (παλι με ένα τεταρτο διαφορα) τελειωνει κι η Ελπιδα τα Αγγλικα
   και μεχρι πριν λιγο καιρο επρεπε να παει στα καπακια ενοργανη από την οποια τελειωνε
   στις 9 και βαλε,το βραδυ.
Κι ολα αυτα χωρις να κανει κατι προς το παρον η 3χρονη Μαγια.

   Οι άλλες μερες δεν είναι πως ηταν αδειες: Αγγλικα Ζουλη,Κραβ Μαγκα και βολευ
Ελπιδας,χωρια που τα Σαββατα και καποιες Κυριακες ειχαν κι αγωνες.

   Μεσα σ΄όλα αυτά,το διαβασμα,οι ανταλλαγες επισκεψεων με φιλαρακια,τα μαγειρεματα,
   τα μπανια,τα ψωνια…Πραγματικα, πολλοι από μας δεν προλαβαιναμε ουτε να σκεφτουμε
   τις καθημερινες. Ολα ηταν μια συνεχης προσπαθεια να ειμαστε στην ωρα μας,μια to do list
   από την οποια σβηνεις νοερα την κάθε δραστηριοτητα και πας για την επομενη.

Όχι δεν εχω παραπονο, μπορει οι περισσοτερες μερες προ καραντινας να ηταν μεσ΄την τρελλα
αλλα τουλαχιστον ολοι εκαναν πραγματα
που τα ευχαριστιοντουσαν και τα ηθελαν κι οι μονες ζορικες φορες ηταν όταν η Μαγια
δε συνεργαζοταν με τιποτα κι επρεπε να
την κουβαλησω με το ζορι για να φυγουμε
και να προλαβουν οι αλλοι τις υποχρεωσεις τους-
και το «ζορι» δε μ΄αρεσει καθολου,
ουτε να μου το κανουν ουτε να το κανω.    
                                              
Με το παγωμα ολων αυτων ξαφνικα βρεθηκαμε
με ελευθερο χρονο στα χερια μας
-κι ο μονος αγωνας δρομου που γινεται ειναι
με τα ποδηλατα, σε κατι κατηφορες της περιοχης. Χρονο για χαλαρες βολτες, χρονο για συζητησεις περπατωντας-που πριν τις καναμε στο αυτοκινητο
και τελειωναν με το παρκαρισμα-χρονο να βαρεθουμε, να κανω το χατηρι στο Ζουλη και να σκαρφαλωσουμε σε μια στεγη μεσα στη νυχτα, να «γνωριστουμε»,
ναι, να γνωριστουμε και χωρις εισαγωγικα,
χρονο να μαγειρεψουμε και να μη με νοιαζει
 αν η κουζινα γινει μανταρα γιατι απλα υπαρχει
απλετος χρονος να την καθαρισουμε μετα,
 χρονος να κοιταχτουμε καλυτερα στα ματια,
να χουζουρεψουμε τα πρωινα και να αγκαλιαστουμε-εξαιρεση η Ελπιδα που λογω εφηβειας δε θελει τωρα πολλα-πολλα αλλα κι αυτή σημερα το πρωι την καταφερα,τη σαγηνευσα
 με χαδι στην πλατη (με λιγο νυχακι,εκστατικο!) και εμεινε στην αγκαλια μου για το χρονο-ρεκορ των 10 ολοκληρων λεπτων!

        2  )   Διαβασα κι ακουσα από πολλους φιλους
          και γνωστους ότι με τα «περπατηματα της       καραντινας» (κωδικος 6), ανακαλυψαν σημεια
        και μερη στην πολη τους που δεν τα ηξεραν-σημεια     ενδιαφεροντα, με τη δικη τους γοητεια κι ιστορια.     Ειν΄αληθεια αυτό που λεν’ ότι ποτε ξανα δεν υπηρχαν   τοσοι να κανουν τζογκινγκ, ποδηλατο και πεζοποριες   στους δρομους οσο τωρα στην καραντινα-ε, και?     
        Ετσι κι εμεις λοιπον με τα Daltons και τωρα τελευταια     και την παρεα τους, περπατωντας στην περιοχη μας     παρατηρησαμε για πρωτη φορα πολλα,που εκει ηταν   παντα αλλα δεν τα ειχαμε προσεξει: το ξερατε ας πουμε   ότι στο περιπτερο εξω από τα μποουλινγκ της Κηφισιας,   ο κυριος που το εχει και που είναι διευθυντης σχολειου   στα Βριλησσια, αναρτα κάθε εβδομαδα κι ένα   διαφορετικο ποιημα εκει διπλα στις τσιχλες και τις   καραμελες?
       Εγω δεν ειχα ιδεα κι όμως το προσεξα μολις προχτες και το θαυμασα και μιλησα με τον ανθρωπο και τα ειπαμε και με συγκινησε το μερακι του και η αγαπη του γι΄αυτο που κανει-του ειπα μαλιστα ότι θα του παω το αγαπημενο δικο μου, ένα που εχω γραψει για τη Μαγια κι αν του αρεσει ας το αναρτησει.
     Οταν περναει η εβδομαδα και βαζει καινουριο ποιημα, το παλιο δεν καταχωνιαζεται σε καποιο συρταρι αλλα το αναρτα στο πισω μερος του περιπτερου μαζι με πολλα αλλα περασμενα. Δεν καπνιζετε,δεν τρωτε καραμελες, αποφευγετε τις σοκολατες? 
    Ε, παρτε ένα ποιημα, εντελως δωρεαν, από το περιπτερο εξω από τα bowling.Εξαιρετικος!

    Επισης ανακαλυψαμε με τα παιδια, την ξαδελφη τους και τη φιλη τους τη Μαρια
   (τι να σε κανω ρε Ζουλη, μεσα στα θηλυκα μεγαλωνεις…) ένα υπερχο ερημο οικοπεδο γεματο πρασινο, σωστο δασακι, με χορτα, λουλουδια, δεντρα και μονοπατακια σχεδον στο κεντρο της Κηφισιας, κοντα στο Μουσειο Γουλανδρη-και λεω βρε παιδι μου τοσα χρονια περναω από εδώ, επρεπε να ‘ρθει ο Κορωνοιος για να το ανακαλυψω?   
Τα παιδια, που εχουν παντα αυτή τη μοναδικη συνδεση με τη φυση τρελλαθηκαν, ετρεξαν αναμεσα στα ψηλα χορτα, κυλιστηκαν κατω, σα να ρουφουσαν τα χρωματα και τα αρωματα με ολο τους το είναι.     
   Το ηξεραν ηδη: καμμια οθονη και κανενα graphic στα video games δε μπορει να μιμηθει αυτή την ομορφια.                                                                                                     
Με το Ζουλη μια μερα που περπατουσαμε οι δυο μας κατεβηκαμε στο ρεμα που διασχιζει
την Κηφισια, διπλα από το Δημαρχειο, ένα «απωθημενο χρονων» μιας και από μικρη ηθελα
να κατεβω εκει και να το διασχισω-δεν το διασχισαμε βεβαια, το περπατησαμε λιγο
και σκαρφαλωσαμε τις πλαγιες του και θα επιστρεψουμε με την άλλη δεινη αναρριχητρια
τη Φιλιππα, για περισσοτερες ανακαλυψεις-κι ισως τολμησουμε να μπουμε και στο τουνελ.

3)      Ξαναπιασαμε τα ποδηλατα-και μαθαμε τους δρομους! Θεωρω πολύ σημαντικο να ξερουν τα παιδια
να προσανατολιζονται και να γνωριζουν τα κατατοπια, ειδικα στη γειτονια και την πολη τους.
 Πώς να γινει αυτό όταν μετακινουνται συνεχως
 με  αυτοκινητο?
 Ειτε καβαλα στο ποδηλατο ειτε με τα ποδια εχουμε οργωσει την περιοχη τοσες φορες που πιστευω ότι  ακομη κι ο Ζουλης που είναι 7μιση χρονων θα εχει μαθει πια πώς να μετακινηθει-όχι ότι θα τον στειλω καπου μονο του από τωρα, αλλα να ξερει.
 Τα κοριτσια μου ξερουν να πανε πια μονες τους στο σχολειο, στο τρενο και το κεντρο της Κηφισιας ,στο σπιτι της κολλητης μου και, το βασικοτερο, στα σπιτια των δικων τους κολλητων.
Με τη συμμαθητρια της Φιλιππας τη Μαρια,
το καθιερωσαμε πλεον σε στυλ…χωριου: παμε κατω
 από το σπιτι της κάθε μερα το μεσημεροαπογευματακι
 και της φωναζουμε να βγει, χωρις τηλεφωνα, viber και μηνυματα πιο πριν, απλα ένα «Μαρια,κατεβα!» και μετα πανε ολα μαζι να παιξουν κρυφτο στο τετραγωνο με τα πολλα (κλειστα) μπαρακια ή για κυνηγητο στον ποδηλατοδρομο.
  Προσφατα, που χαλαρωσαν κι οι πιο φοβισμενοι της παρεας, βρηκαμε καινουριο στεκι
και μαζευομαστε σε ένα συγκεκριμενο σημειο μαμαδες και παιδια τ΄απογευματα-αυτά λυσσανε
στο παιχνιδι κι εμεις παιρνουμε καφε στο χερι και λεμε τα δικα μας όπως παλια.
Επιτελους,η Ελπιδα ξαναβρεθηκε από κοντα με τους φιλους της (όχι ολους,ειν΄η αληθεια)
 κι επιτελους ειδα παλι τα μαγουλα της να κατακοκκινιζουν από το τρεξιμο στο κυνηγητο.
Από μικρη, όταν επαιζε με ενταση κι ετρεχε, γινοταν σαν πατζαρι-ουτε ο Ζουλης σε αλλεργικη αντιδραση δε γινεται ετσι.
Και της κραταει για ωρα μετα, γινεται υπεροχη!
Ετσι, με τουτα και μ΄εκεινα ξανασμιξαμε με τους φιλους και  μαθαμε κάθε στενακι,κάθε κρυψωνα και κάθε μυστικο περασμα της περιοχης.

4)      Στις κρισεις φαινονται χαρακτηρες, το ειδα καπου γραμμενο κι ετσι ειναι.

      Ο οριτζιναλ ψυχραιμος θα δειξει ψυχραιμια, ο γνησια υστερικος θα φρικαρει
(και ενδομυχα θα το χαρει), ο αδιαφορος θα αδιαφορησει για ολους και όλα (και θα πεταξει
τα χρησιμοποιημενα του γαντια οπου βρει και παντα ΕΞΩ από τον καδο),
ο υποχονδριος δε, μη συζητατε, θα δωσει ρεσιταλ.
Χαιρομαι που διαπιστωσα ότι ανηκω στην πρωτη κατηγορια δειχνοντας όμως και κατανοηση
στους φοβικους.
Η μανα μου ας πουμε, βρισκεται εδώ και καιρο σε κρεσεντο υποχονδριασης απολυμαινοντας 
και πλενοντας μεχρι και τα πομολα.
 Μας εχει μουρλανει με τα οινοπνευματα και τα Dettol αλλα κουναω απλα το κεφαλι 
και προσπαθω να την αντιμετωπιζω με «ενσυναισθηση» γιατι τα χρονια της θα φτασω 
(ευχομαι) και πιθανον να κανω το ιδιο…
 
Τουλαχιστον οι υπολοιποι κοντινοι μου ανθρωποι είναι εξισου ψυχραιμοι και καθολου health
freaks και ο μονος λογος που προσεχουν είναι για να μη μεταδωσουν σε κανεναν ευπαθη
 και γιατι ετσι οριζουν οι κανονες.

Σεβαστη όμως κάθε αντιδραση και κάθε αντιμετωπιση του θεματος, με την υγεια δεν παιζουμε
και μην κρινεις για να μην κριθεις…
 Δε μπορω όμως να βλεπω στις Ειδησεις τον τιτλο «Τα παιδια φοβουνται περισσοτερο 
από τους μεγαλους» και να ακουω γονιο να δηλωνει ανετα ότι ο 14χρονος γιος του φοβαται
 να βγει  από το σπιτι και δε θελει να ξαναπαει σχολειο γιατι τρεμει τον Κορωνοιο- κι αυτό
 να παρουσιαζεται ως νορμαλ!
  
Όπως λεει κι η κολλητη μου, «Θυμασαι να φοβομασταν ποτε ως παιδια να μην αρρωστησουμε?
Θυμασαι στα 14 μας να φοβομασταν μην κολλησουμε έναν ιο?»       
Όχι βεβαια! Το μονο που μας ενοιαζε στα 14 ηταν, απεναντιας, ΝΑ ΚΟΛΛΗΣΟΥΜΕ
 με καποιον…υιο!!!                                                                                


     

5)      Μια αγαπημενη μας συνηθεια με τη μεγαλη μου κορη την Ελπιδα, ηταν να πηγαινουμε αργα το βραδυ σινεμα για να δουμε ταινιες τρομου.Σπανιζουν βεβαια οι καλες στις μερες μας, ολες κοπιαρουν προηγουμενες επιτυχιες αλλα εστω.                   
   Ηταν μια συνηθεια που μας αρεσε, μας εφερνε πιο κοντα,μοιραζομαστε την ιδια αγαπη 
για τα horror movies και μια φορα μονο καναμε το λαθος να παρουμε μαζι 
 τη Φιλιππα,για να δουμε το Γκρετελ και Χανσελ - με ειχε  ολη την ωρα να την κραταω αγκαλια και να μου λεει «Κλεινε μου τα ματια, κλεινε μου και τ΄αυτια!»
-που σιγα το θριλερ δηλαδη.                       
                         

Τωρα λοιπον που τα σινεμα δεν υφιστανται
αλλα υφισταται το Netflix, προσαρμοσαμε τη συνηθεια 
σε συνθηκες καραντινας  κι είναι και πιο βολικο 
γιατι πρωτον ειμαστε με τις πυτζαμες αραχτες, 
δευτερον  δεν τρωμε nachos και Pop corn 
αλλα δημητριακα με γαλα και τριτον 
δεν την κανω ρεζιλι αν μπηξω καμμια τσιριδα. 
Μολις κοιμηθουν οι αλλοι διαλεγουμε ταινια,
βολευομαστε σε χαλι και καναπε  και τη βλεπουμε
η καθεμια με το δικο της... τροπο.
Τη θαυμασα παντως την κορη μου,ασκαρδαμυκτι
παρακολουθει μεχρι  και τις πιο jump scare σκηνες-
αυτές που όταν τις νιωθω να πλησιαζουν 
εφαρμοζω το παλιο κολπο που καναμε 
με την αδελφη μου: χερακι στα ματακια κι αφηνεις 
ένα κενο  μονο κατω κατω για τους υποτιτλους!!!
Μεχρι στιγμης ειδαμε το The Boy που θα το χαρακτηριζα
πολύ light και πολύ αντιγραφη, το The Ritual 
που κοπιαρει κατά κορον το Blair Witch Project
και το κλασσικο Dracula του Κοππολα 
που σιγα το horror αλλα κατ΄εμε είναι αριστουργημα,συγκινητικο (παντα κλαιω 
στο τελος  με τη μεταφυσικη ιστορια αγαπης της Μινα και του Βλαντ κι ας μη γινεται ετσι στο βιβλιο) 
και με υπεροχη μουσικη.

6)      Πειτε μου τωρα με το χερι στην καρδια: τωρα που ξανανοιγουν τα κομμωτηρια και ολες
 θα τρεξουμε όπως τρεχαμε στα νιατα μας για να δουμε το Ρουβα από κοντα (δεν ημουν
«Ρουβιτσα», για κατι φιλες μου μιλαω, ονοματα δε λεμε…!!!), πειτε μου λοιπον ειλικρινα,
δεν ηρεμησε το μαλλι σας τοσον καιρο μακρια από τα πιστολακια,τις βαφες και τα ισιωματα?
Καλα θα μου πειτε, πολλες τα κανανε και μονες τους σπιτι, καποιες πιανουν τα χερια τους
σ΄αυτά.Το θεμα είναι ότι μακρια από τις πολυθρονες των κομμωτηριων το μαλλι μας μπορει
 να εφτασε σε επιπεδο ανθρωπου των σπηλαιων, σιγουρα όμως θα εχει παρει τα πανω του 
χωρις να υφισταται την ταλαιπωρια θερμοτητας/χημικων/βουρτσας/πρεσας ισιωματος.      
Αν κανατε και καμμια σπιτικη μασκα ολον αυτόν τον καιρο με τα δαφενελαια  
και τα καστορελαια και τα αυγα που λεγαμε κι εδώ,ε,θα βγειτε από την καραντινα ναι μεν
με μαλλι θαμνο αλλα..τι θαμνο! Θρεμμενο!

 Κι οσες ειστε του μακιγιαζ και του μεικ απ (not my cup of tea, definitely) δεν ειδατε το δερμα
σας πιο ηρεμο, πιο ανανεωμενο, τωρα που δεν υπηρχε λογος να παστωνεστε στο βαψιμο
αφου δε θα σας εβλεπε και κανεις? Σαν τη φυση είναι και το δερμα, αν το αφησεις 
στην ησυχια του ανθιζει-καλα, όχι ακριβως, θελει και καποια περιποιηση αλλα τελος παντων,
 καταλαβατε τι θελω να πω!

7)      Ένα από τα πιο θετικα που αποκομισα, προσωπικα, από αυτή την ιστορια είναι ότι εμαθα
να ξεχωριζω τις ειδησεις από τις μουφες και καταλαβα,αργοπορημενα ισως, μιας και ημουν
και «της δουλειας», ότι τα Μεσα λατρευουν να σε τρομοκρατουν.
Και φυσικα ότι κι εδώ ισχυει το «από οσα ακους μην πιστευεις τιποτα-κι από οσα βλεπεις 
πιστευε τα μισα.» 
Ειδικα το διαδικτυο, ενταξει, βριθει μουφας και παραπληροφορησης μιας και ολοι εχουν 
έναν «γνωστο που ο ξαδελφος του δουλευει στο Υπουργειο…» και «μια ξαδερφη 
που η φιλη της γειτονισσας της είναι στο κυλικειο του Μαξιμου».  
Το θεμα είναι ποσο αφηνεις τον εαυτο σου να διαβαζει τα διαφορα,κατά ποσο
 όταν τα διαβαζεις τα πιστευεις και φυσικα κατά ποσο αν τα πιστευεις πανικοβαλλεσαι.

Μετα από ωριμη σκεψη κι αφου στην αρχη ειχα γινει κι εγω μελος σε διαφορες διαδικτυακες
ομαδες με θεμα την καραντινα, αποφασισα πως επειδη με τσαντιζαν και καμμια φορα 
με αγχωναν οσα διαβαζα,το καλυτερο που ειχα να κανω ηταν να αποχωρησω-και κακως 
ειχα μπει εξ΄αρχης. 

Δηλαδη για ποιο λογο να ειμαι μελος σε ένα γκρουπ στο Facebook οπου ολοι κινδυνολογουν
ασυστολα, γραφουν ότι «τα χειροτερα ερχονται», «θα πεθανουμε ολοι», 
«ο ιος θα μεταλλαχθει και θα χτυπαει παιδια», «του χρονου θα ειμαστε ξανα σε καραντινα»
και λοιπα ευχαριστα? Δεν το χρειαζομαι αυτο.

Επισης διαπιστωσα ότι το παλιο μου συναφι, το δημοσιογραφικο, βαζει πολυ συχνα 
«λογια στο στομα» των ειδικων ή σπευδει σε συμπερασματα που δεν εχουν καμμια βαση. 
Εχει τυχει να παρακολουθω συνδεση με τον Πετσα ο οποιος σε καμμια λεξη του 
δεν υποννοησε ότι είναι κατά του ανοιγματος των Δημοτικων και μολις η συνδεση τελειωσε
και αρα δεν μπορουσε να εχει αντιλογο, ο παρουσιαστης απεφανθη ότι «από οσα ειπε ο
Κυβερνητικος Εκπροσωπος μαλλον είναι ΚΑΤΑ του ανοιγματος των σχολειων!»               

Θα σκεφτει κανεις, «Ηλιθια θα ΄ναι αυτή για να δουλευε στα ΜΜΕ και να διαπιστωνει ΤΩΡΑ 
τι παιζει, που μεχρι και η βαβω στο χωριο εχει καταλαβει το παιχνιδι των Media.»                                                                                                                   
Αλλα επιτρεψτε μου να δικαιολογηθω: 
πρωτον,καλυπτα για 13 χρονια ως ρεπορτερ το καλλιτεχνικο ρεπορταζ 
(αρα πρεμιερες, βραβεια, απονομες, καλλιστεια, μπουζουκια και λοιπα) και σ΄αυτόν τον τομεα
δεν παιζουν τοσο πολύ τετοια παιχνιδια. 
Κι αν παιζουν, είναι πολύ πιο ανωδυνα και light.
Δευτερον, από τοτε που παραιτηθηκα, το 2015, δεν ξαναειδα Ειδησεις, δεν ξανανοιξα εφημεριδα,
δεν ξαναεβαλα ενημερωτικο σταθμο στο ραδιο.        
Απειχα συνειδητα ψυχη και σωμα από την ενημερωση και δεν ειχα αποψη (κακως).                    
Τωρα νομιζω ότι σχηματιζω μια κι αυτή είναι: «Πιστευε μονο ο,τι ακους από τους ειδικους 
(κι αυτό με μια επιφυλαξη) γιατι οι αποψεις των διαφορων είναι σαν ξερετε τι, που λεει
 κι η γνωστη αγγλικη παροιμια…

Κλεινοντας αυτή την αναρτηση, θα πω ξανα (αλλα δε θα το προσμετρησω στα θετικα γιατι το ειχα μετρησει την άλλη φορα και δε μ΄αρεσει να επαναλαμβανομαι) ότι το μεγαλυτερο καλο που θα θυμαμαι από αυτή την ιστορια είναι πως χαρη στην καραντινα εφτιαξα αυτό το Blog,που δεν υπηρχε ουτε μια στις χιλιες να το φτιαξω υπο άλλες συνθηκες.Μου εδωσε τη δυνατοτητα να εκτονωνω το παθος μου για το γραψιμο, να επικοινωνω αποψεις και συναισθηματα και καποιοι να το διαβαζουν, που ας μην κρυβομαστε, δεν υπαρχει ανθρωπος που ν΄αγαπα τη γραφη και να μη θελει αυτά που γραφει να διαβαζονται. Βασει των στατιστικων που μου δινει το Blogspot, αυτό το Blogακι εχει ηδη πανω από 2000 αναγνωσεις (αναγνωσεις- όχι αναγνωστες, ενταξει,ειπαμε!) και από διαφορες χωρες όπως Πορτογαλια, Ελβετια, Αγγλια, Αλβανια, Αμερικη, Ινδια, μεχρι και…Βιετναμ!          
Δεν ξερω πώς ταξιδεψε ως εκει,
αυτα ειναι τα ωραια του διαδικτυου,
προφανως θα προκειται για  Ελληνες που ζουν εκει και καποιος διαδικτυακος φιλος
θα τους το κοινοποιησε.
Δε μπορω να βρω άλλη εξηγηση αφου γραμμενο στα Ελληνικα καθως είναι δεν υπαρχει περιπτωση να διαβαστει από  καποιον ξενο-χαιρομαι πολύ όμως γι΄αυτό, ευχαριστω και στελνω θετικη ενεργεια και ευχες για δυναμη και ομαλη επιστροφη στην κανονικοτητα (που τοσο εχουμε αναγκη γιατι κακα τα ψεμματα, οσα θετικα και να προσπαθησεις να βγαλεις,οσο κι αν παιζεις «το παιχνιδι της χαρας» της Πολυαννα,  οση αισιοδοξια και να διαθετεις…σαν την ελευθερια ΔΕΝ ΕΧΕΙ!)

Αντε και καλη μας λευτερια λοιπον…σε «δυο μερες μονο»!