(NOT) SUCH A PERFECT DAY...

(NOT) SUCH A PERFECT DAY

Δεν ειναι ολες οι μερες ιδιες.
Κι αυτο ελειπε, να ζουσαμε σε μια flat line.

Και όπως δεν είναι ολες οι μερες ιδιες στην κανονικη ζωη,ετσι δεν είναι και στην καραντινα.

Υπο συνθηκες ομαλης καθημερινοτητας, φανταζομαι ότι η μερα σημερα θα βαδιζε ως εξης:

Η 3χρονη Μαγια, που παρεκαμψε τα λεγομενα terrible twos αλλα τα μετεθεσε σε horrible threes, λογικα δε θα συνεργαζοταν σε τιποτα: από το να φαει μεχρι να βαλει παπουτσια για να παμε 
να παρουμε τ΄αδερφια της από το σχολειο.

Θα ηταν μια μερα γεματη δραστηριοτητες, Δευτερα ή Τεταρτη ας πουμε, που θα σημαινε ότι ολοι 

θα επρεπε να φανε στην ωρα τους,να διαβασουν και να φυγουμε.

Λογικα,δε θα τους αρεσε το φαι («Αρακα? ΓΙΑΤΙ αρακα?») παρ΄ο,τι θα το ειχαμε συμφωνησει

από το προηγουμενο βραδυ κι επειδη δε γινεται να πανε νηστικα στα διαφορα εξωσχολικα 

θα υπεκυπτα να φτιαξω κατι άλλο προχειρο την ιδια στιγμη που η Μαγια θα με τραβολογαγε 

από τη μπλουζα φωναζοντας «Μπιλιά!Μπιλιά!»

Μιλαει κανονικοτατα από εναμιση ετους αλλα το στηθος,το θηλασμο δηλαδη,επιμενει να το λεει «Μπιλιά» σε μια δικη της αυθορμητη λεξιπλασια.              

                                           

 Θα ζητουσε λοιπον Μπιλιά επισταμενως την ιδια στιγμη που εγω θα ετοιμαζα αυγα τηγανιτα

 ή τραχανα (ένα γρηγορο φαι που απαιτει όμως να εισαι από πανω) και οι υπολοιποι 

θα προσπαθουσαν να ξεκινησουν διαβασμα εν μεσω φωνων Μαγιας και δικων τους μινι-τσακωμων.

Θα θηλαζα τη Μαγια μεχρι να φανε, κατά πασα πιθανοτητα αν ειχε ξυπνησει νωρις θα την επαιρνε

 ο υπνος, δε θα ξυπναγε μεχρι την ωρα των Αγγλικων της Φιλιππας και θα αναγκαζομουν

 να την παρω κοιμισμενη, θα ξυπνουσε στο ασανσερ και θα τσιριζε, δε θα ηθελε να μπει 

στο αυτοκινητο, μετα δε θα ηθελε να δεθει στο αυτοκινητο, μετα δε θα ηθελε να κατεβει 

από το αυτοκινητο.

Θα αργουσαμε κανα πενταλεπτο στο φροντιστηριο, η Φιλιππα
 θα γκρινιαζε γιατι δε θελει να αργει, θα επρεπε να την ανεβασω εγω ως πανω 
για να τη δικαιολογησω, η Μαγια δε θα ηθελενα ακολουθησει,θα την επαιρνα μαζι μου
 με το ζορι -και λογικα θα εβρεχε καρεκλες.

Θα πηγαινε καπως ετσι ολο το απογευμα, με ποδοσφαιρο Ζουλη και Φιλιππας (σε διαφορετικες ομαδες και γηπεδα), Αγγλικα-βολευ Ελπιδας και γκρινια Μαγιας-και στο τελος θα γυρνουσαμε αργα 

το βραδυ, θα τους κυνηγουσα λιγο για να διαβασουνε τα εναπομειναντα, οι μεγαλες θα με γραφανε γιατι θα κανανε βιντεοκληση με τους συμμαθητες (που θα ξαναεβλεπαν σε λιγες ωρες παλι 

στο σχολειο) και μολις ολοι αποκοιμιοντουσαν και την αραζα εξω στο μπαλκονι για τσιγαρο                  θα διαπιστωνα ότι εχω ξεχασει να παρω γαλα για το πρωι.

Καπως ετσι…

Ε,και? 

Βρε ας ημασταν στην κανονικη μας ζωη ολοι κι ας ηταν κι ετσι και πιο ζορικα (ας πουμε, 
να ηταν ένα από τα τεσσερα με ιωση,ο Ζουλης να μην εβρισκε το ισοθερμικο μπλουζακι 
για την προπονηση,η Ελπιδα να ειχε στραβωσει με την κολλητη της,τετοια.)

Φανταστειτε τωρα η μερα να είναι ετσι κι αλλιως γραφτο να παει αναποδα-και να εισαι

 σε καραντινα.

Ε, μια τετοια μερα είναι η σημερινη.

Παρεπιπτοντως Δευτερα κλεινουμε και 3^η εβδομαδα «εντος» και μεχρι προσφατα ελεγα
 ότι με τα Daltons καλα μας εχει παει, μεσες-ακρες. 
Χωρις ιδιαιτερες εξαρσεις και τσιτωματα.

Σημερα ωστοσο οποιοσδηποτε ενηλικας θα μπορουσε να προσφερει ένα χερι βοηθειας δεν είναι διαθεσιμος-αρα μονη μου ολη την ημερα με τα Daltons, που σιγα, εχουμε παει και διακοπες μονοι μας
 και το εχουμε κα-τα-ευ-χα-ριστηθει, και πολλες φορες τα κουλαντριζω ολομοναχη 
και μια χαρα-αλλα η Μαγια περναει, ειπαμε, τα horrible threes (τα κλεινει τελη Απριλη και περιμενει  και παρτυ,κουνια που την κουναγε) και η Ελπιδα τα incredible twelves- κοινως,
τα δυο «ακρα»,το μικροτερο και το μεγαλυτερο είναι σε δυο δυσκολες ηλικιες: νηπιο και εφηβακι
και μαλιστα στην αρχη της εφηβειας.

Αν με ρωτατε προτιμαω χιλιες φορες την εφηβεια.

Τουλαχιστον, αν δειξεις κατανοηση κι ενσυναισθηση, συνεννοεισαι.

Η Ελπιδα μπορει να μη μιλιεται καποιες μερες και να ειναι μεσα στην αντιδραση και το "οχι" αλλα καποιες αλλες, κυριως οταν την παιρνω μαζι σε ψωνια και βολτες, 
παιρνει πολυ τα πανω της- ειδικα χθες που της πηρα 
και επαναχρησιμοποιουμενη μαυρη υφασματινη μασκα 

για το σουπερ μαρκετ (την ηθελε μαυρη 
για να ειναι πιο "σικ") και πηγαμε
 και βολτα με το αυτοκινητο, 

οι δυο μας μονο, ηταν αλλο παιδι.

Οι ηλικιες από 2μιση μεχρι 5 παντα με κουραζαν περισσοτερο κι από τη νεογνικη, γιατι είναι η φαση 

που ουσιαστικα το παιδι αυτονομειται και θετει τα ορια του στον εαυτο του και στο περιβαλλον του, δοκιμαζοντας παραλληλα τα ορια των γυρω του.
Και κυριως της μανας του.

Η Μαγια από το πρωι σημερα ηθελε να είμαστε ολη την ωρα αυτοκολλητες και να θηλαζει.

Αυτη ειναι μια φαση που την περνανε πολλα μακροχρονια θηλαζοντα παιδια, τα πιανει ενα κατι γυρω στα 2μιση με 3 και μπορει να σε εχουν και να σε ξεζουμιζουν ολη μερα.

Και ξαφνικα, μια μερα, αν το χειριστεις σωστα, αποθηλαζουν μονα τους σα να μην τρεχει καστανο.

Δεν ηταν ομως η σημερινη αυτη η μερα για τη μικρη μου.

Να εχω ένα καρο δουλειες, να πρεπει να ξεκολλησω τη μεγαλη από το @#$%!κινητο (που αναθεμα την ωρα και τη στιγμη που της το πηραμε, αναθεμα!) και να τη βαλω να διαβασει, να πρεπει να κανω ηλεκτρικη σκουπα γιατι τα ψιχουλα κι η σκονη ειχαν κανει σταθμη πλεον στο πατωμα

 και να συμμαζεψω τη ντουλαπα του Ζουλη που την ειχα ξεκινησει από χτες βραδυ-κι η μικρη 

να θελει να θηλαζει σα νεογεννητο!

Εδώ να κανω μια διευκρινιση: εχω αναφερει πολλες φορες ότι ειμαι καπνιστρια.

Ισως καποιοι που διαβαζουν αυτό το Blog και δε με ξερουν καλα να αναρωτιουνται 
«Μα καπνιζει και θηλαζει?Παει καλα αυτή?»

Θα εξηγησω λοιπον συνοπτικα,γιατι θα κανω καποια στιγμη ξεχωριστη αναρτηση για το θηλασμο,     ότι ο Παγκοσμιος Οργανισμος Υγειας που τοσο τον ακουμε και τον τιμαμε αυτες στις μερες συστηνει στις θηλαζουσες που θελουν να συνεχισουν το καπνισμα,να καπνιζουν το πολύ μεχρι 5 τσιγαρα 

την ημερα, παντα βεβαια μακρια από το παιδι και να τηρουν κανονες υγιεινης όπως πλυσιμο δοντιων/χεριων μετα το τσιγαρο και χρονικη αποσταση 90 λεπτων από την τελευταια τζουρα 

ως τον επομενο θηλασμο. 

Και πανω από όλα, αυτό που τονιζει είναι πως το καπνισμα ΔΕΝ αποτελει αντενδειξη 

για το θηλασμο.

Βαζω μια «ανω τελεια» σε αυτό το θεμα κι όπως εγραψα θα επανελθω σε επομενη αναρτηση αναλυτικοτερα.

Η μικρη λοιπον σημερα ηθελε αποκλειστικοτητες.

 Μεχρι και τουβλακια που καθισα να παιξουμε, κάθε τρεις και λιγο παραταγε το χτισιμο του παλατιου για τον Τομας το τρενακι 

και με ψαχουλευε για «Μπιλιά».

Τα αλλα εντωμεταξυ εχουν κι αυτά τις αναγκες τους.

Σε φροντιδα, σε χαδι, σε ενασχοληση.

Ναι μεν βαζουν πλεον μονα τους πρωινο οι μεγαλες 

(αυτό ελειπε,12 και 10 χρονων) και σιγα σιγα το κανει κι ο μικρος 

αλλα είναι κι αυτά παιδια.

Για να τους βαλω να φανε μεσημεριανο και προκειμενου να ζεστανω το κοτοπουλο με τις χυλοπιτες και τον αρακα, παρκαρα τη Μαγια κανονικοτατα στον υπολογιστη να δει Κλαψουλινια- ηταν ο μονος τροπος--ελα όμως που οσο εγω ετοιμαζα κατι επαθε το ηχειο!

Μπηγει τα κλαμματα η Μαγια. 

Ανεβαινω να της το φτιαξω, παταω κατά λαθος ένα κουμπι 
και σβηνουν τα παντα,οθονη,WiFi,ηχεια,χαμος, αρχιζουν οι μεγαλες 
«Τι πατησες,παει το WiFi και παιζαμε ένα παιχνιδι!», χειροτερο κλαμμα η Μαγια, 

να κινδυνευει να αρπαξει το φαι, στελνω τη Φιλιππα πανω να περιμενει με τη Μαγια να ξανανοιξει 

ο υπολογιστης μεχρι να σερβιρω, να χτυπανε τα τηλεφωνα, να το σηκωνουμε και να μη μιλαει κανεις,να γκρινιαζει ο Ζουλης ότι δεν τον βοηθαει η Ελπιδα να αλειψει ψωμι με Μερνετα (ειχε φαει φαγητο νωριτερα, αφου ξυπναει αξημερωτα αυτές τις μερες), να τσιριζει η Μαγια 

για τα Κλαψουλινια…

Επικες στιγμες!

Με τα πολλα αναβει παλι ο υπολογιστης, της βαζει η Φιλιππα τα Κλαψουλινια μεχρι να σερβιρω, πετιεται διαφημιση (τα ωραια του Youtube ειν΄αυτά), της βγαζει τη διαφημιση, 
αρχιζει να ουρλιαζει η μικρη γιατι τελικα την ηθελε τη διαφημιση και αντε ξαναβρες τη τωρα 
για να της τη βαλεις και να ησυχασει.

Εγω τραγουδουσα από μεσα μου το «The light in our soul» για να κρατησω χαρακτηρα, 
και προσπαθουσα να ηρεμησω τα πνευματα, διοτι ποιο το νοημα να μαλωσεις 
και να υψωσεις τη φωνη σε μια ηδη τεταμενη κατασταση? 
Δε θα εχεις καλο feed back, η φωνη φερνει φωνη και δεν το θελουμε αυτό, σωστα?

Σερβιρω, ακουω τα εξ΄αμαξης για τον αρακα από τη Φιλιππα, της λεω το κλασσικο «Αυτό είναι

 το φαι,διαλεγεις ή αυτό ή χυλοπιτες με κοτοπουλο», διαλεγει το δευτερο, της ζεσταινω, 

μου λεει ότι τελικα δεν της αρεσει ουτε αυτό και θελει κι αυτή ψωμι με Μερεντα σαν το Ζουλη,

 η Μαγια στο μεταξυ εχει ηρεμησει και βλεπει τα Κλαψουλινια της αλλα που και που θυμαται 
ότι της εβγαλε η Φιλιππα τη διαφημιση που ηθελε να δει και πεταει κατι γκρινιες ολιγων δευτερολεπτων μεν, ικανες να σου τσιτωσουν το "ειναι", δε.

Κι επειδη ειχε καβαλησει ηδη το αλογακι του παραλογισμου (ενταξει,δικαιως, ειναι και τριων, 

εδω το καβαλαμε οι μεγαλοι) την επιασε και μια κρισαρα "γιατι ο αρακας δεν εχει πορτοκαλι χρωμα-ΔΕΝ τον τρωω!"

Αποφασιζω να παω να τελειωσω τη ντουλαπα του Ζουλη και μετα να βγω μπαλκονι με τα φιλαρακια μου τα Winston μπλε.

Στρωνομαι μπροστα στη ντουλαπα οπου επικρατει το χαος, αρχιζω να διπλωνω, ερχεται ο Ζουλης, θελει κι άλλο ψωμι με Μερεντα (35 κιλα θα βγει αυτος από την καραντινα κι εγω θα ΄χω φτασει 55) αλλα ελα που η Φιλιππα πηρε τις δυο τελευταιες φετες ψωμιου κι εχουν μεινει μονο οι γωνιες 

που κανεις δε θελει!

«Ζουλη βρεχει, ειμαστε μονοι μας, τα σουπερ μαρκετ είναι κλειστα και δε μπορω να βγω με ολους σας μαζι να παμε στο Ok Market τωρα, βολεψου με τις γωνιες» απανταω τραβωντας μεσα από το σωρο των καθαρων ρουχων κατι ιδρωμενα βρωμερα μπλουζακια,κατ΄ευθειαν για πλυντηριο.

«Ωραια, αλειψε μου τις γωνιες» συμβιβαζεται ο λεβεντης μου, «Για δοκιμασε μονος σου γιατι εχω δουλιτσα ακομη» του αντιπροτεινω, «Όχι,θελω εσυ» επιμενει, «Φιλιππα ή Ελπιδα, αλειψτε του
 μια από τις δυο σας το ψωμι με Μερεντα» λεω στις μεγαλες που είναι χαμενες στο διαδικτυο
 και παλι, «Να το κανει μονος του» απαντανε με μια φωνη, «Θελω εσυ!» να επιμενει ο γιος,
την ιδια στιγμη που η Μαγια δηλωνει ότι δεν ξεχασε τη διαφημιση που ηθελε να δει
 με ένα νέο κυμα γκρινιας!

Επειδη ξερω ότι ακρη δε θα βγει, παραταω αυτό που κανω (πραγμα που γενικως δε μ΄αρεσει, 
θελω τετοιες δουλειες να τις τελειωνω οταν τις αρχιζω) και παω να του ετοιμασω 
αυτό που θελει, επιστρεφω στη ντουλαπα, ολοκληρωνω τη δουλεια, 
βγαινω για ένα τσιγαρο και θρονιαζομαι στο παγκακι από παλεττες για να διαπιστωσω ότι ειναι, λογικοτατα,τι άλλο,μουσκεμα από τη βροχη.

Βροχη. Μαλιστα. «Υπεροχη μερα, Λιο» θυμαμαι μια από τις αγαπημενες μου ατακες 

από τα Χελωνονιντζακια «Υπεροχη μερα..»

Διοτι φυσικα , η βροχη σημαινει ότι κατά πασα πιθανοτητα δε θα μπορεσω και να ξεπορτισω αργοτερα, τουλαχιστον όχι αν συνεχιστει με αυτό το ρυθμο.

 Με ψιλοβροχο παω, με τουλουμια όχι.

Δεν το εχω καψει τοσο πολυ ακομη!

Με το που μπηκα από το μπαλκονι κι αφου διαπιστωσα με ανακουφιση ότι όλα εβαιναν καλως, δηλαδη η Μαγια εβλεπε τα Κλαψουλινια της ησυχη, ο Ζουλης χαζευε έναν (προπερσυνο) αγωνα 

στο λαπτοπ της γιαγιας και η Φιλιππα με την Ελπιδα εκαναν βιντεοκληση με τη μιση ταξη 

της Ελπιδας, αποφασισα να λουφαξω λιγο διπλα στον αγορακο μου στον καναπε,

ετσι να κλεισω λιγο τα ματια μου διπλα του και να σκεφτω που θα παω για περπατημα με την πρωτη ευκαιρια.

Φυσικα, ηταν εκεινη ακριβως τη στιγμη που η Μαγια αποφασισε ότι δε θελει να δει άλλο παιδικα
 και ότι θελει να ερθει διπλα μου στον καναπε για-τι άλλο-Μπιλιά.

Μολις με ειδε και αγκαλια με τον αδερφο της, λες και της χτυπησε νευρο.

 Ο Ζουλης πολύ χαλαστηκε με την ολη αναμπουμπουλα και το στριμωξιδι, την εσπρωξε, 

εκεινη του ΄χωσε μια αναποδη από τις καλες της που ακριβως επειδη δεν την περιμενε ο Ζουλης σαστισε,της ανταπεδωσε με αγκωνια,του ανταπαντησε με τσιριδα στο αυτι και κλωτσια,

αυτος απαντησε με σπρωξια,το «Βαρυ Πυροβολικο» (λεγε με Ελπιδα) εσπευσε να υπερασπιστει 

τη μικροτερη αστραφτωντας μια αναποδη στον αδερφο της, ολα αυτα μεσα σε δευτερολεπτα-βλεποντας ότι αγριευει το πραγμα (παντα αγριευει οταν μπαινει στη μεση η Ελπιδα) αποφασιζω

 να επεμβω, κανω να τους χωρισω κι εκεινη ακριβως τη στιγμη ένα οξυ τσιμπημα στο δεξι στηθος 

από το οποιο θηλαζε η Μαγια πριν λιγο μου κοβει την ανασα.

Οχι, δεν ηταν εμφραγμα!

Κανω ετσι,τι να δω,ένα μυρμηγκι, μαυρο, θρεμμενο και μοχθηρο μου ειχε καταφερει μια τσιμπια

 μα τι τσιμπια-και δεν ηταν η πρωτη φορα, φαινεται ότι τα τραβαει το γαλα τ΄ατιμα,τι να πω,

 παντως στο ιδιο σημειο με ειχε ξανατσιμπησει μερμηγκας περσυ το Καλοκαιρι. 

Το διωχνω αηδιασμενη, δεν εχω θεμα με τα εντομα αλλα όχι και πανω μου κιολας, 

μπηγει τα κλαμματα η Μαγια που της πειραξε άλλος το Μπιλιά της, την παω μεσα, 

με τουτα και με ΄κεινα καταφερνω να την κοιμισω αφου με εβαλε να της πω εφτα φορες 
το ΙΔΙΟ παραμυθι.

Εντωμεταξυ, ετσι για να «δεσει» και να επιβεβαιωθει ο νομος του Μερφυ , το κινητο μου τα τιναξε τελειως.

Από κει που επι εβδομαδες εδειχνε τα παντα πρασινα (νοσταλγωντας, αραγε, τη χρυση δεκαετια 

του ’80 και του «Τσοβολα δως΄τα όλα» κι ας ηταν "αγεννητο?") τωρα απλα δε δειχνει τιποτα. 

Δεν ανοιγει καν.

Παρηγγειλα ένα καινουριο μεσω Ιντερνετ αλλα τρεχα γυρευε ποτε θα ερθει, εντωμεταξυ σημερα διαπιστωσαμε ότι το σταθερο  επισης δε δουλευει διοτι οποιος και να μας καλεσει

 ή οποιον κι αν καλεσουμε απλα δε μας ακουνε.

Πραγμα που σημαινει ότι με το που καταφερα να κοιμισω τη Μαγια αρχισαν να παιρνουν τηλεφωνο διαδοχικα οι: πατερας μου/μανα μου/κολλητη μου κι ενώ εγω τους ακουγα και τους μιλουσα αυτοι φωναζαν συνεχεια «Ναι?Ναι?Δεν ακουγεσαι!Ξαναπαιρνω!» με αποτελεσμα να χτυπαει το σταθερο επι εικοσι λεπτα ασταματητα, να ξυπναει η μικρη,να το σηκωνουμε, παλι να μη μας ακουνε,

 να ξαναπαιρνουνε-και να μην εχω καν κινητο να ειδοποιησω για τη βλαβη.

Να προσθεσω  ότι εκτος από κινητο και σταθερο μας χαλασαν εδώ και μια εβδομαδα τα εξης:

-Παραθυρο δωματιου μου,το οποιο παραμενει κλειστο μονο με πατεντα κι αμα χαλασει η πατεντα μεσα στη νυχτα ανοιγει διαπλατα και χορευουμε παρεα το χορο της βροχης.

-Γωνιακο ντουλαπι κουζινας, βγηκε ενας μεντεσες  από τη θεση του και τριβεται στην πορτα 

του φουρνου.

-Ηλεκτρικη σκουπα. Μεγα πληγμα! Η ηλεκτρικη είναι η ψυχοθεραπεια μας, εμενα και της κολλητης μου κι ετσι και μας χαλασει καηκαμε. Και μονο που ακουμε το τσικ τσικ από τη σκονη

 και τα ψιχουλα που τραβιουνται στο σωληνα, κατι παθαινουμε (με την καλη εννοια)

 κι ετσι όταν διαπιστωσα ότι η δικη μου χαλασε και δεν υπηρχε περιπτωση να φτιαχτει προ ληξης καραντινας η μανα μου με λυπηθηκε και μου δανεισε προσωρινα τη δικη της. 

Η οποια σημερα ρουφηξε ένα μπρελοκ της Φιλιππας που σκαλωσε στο σωληνα, 

αδυνατω να το βγαλω και φυσικα δε ρουφαει πλεον καλα.
 Όλα του γαμου δυσκολα και τιποτα δε μπορει να φτιαχτει οσο κραταει αυτη η ιστορια.

Ναι λοιπον, δεν είναι ολες οι μερες ιδιες.

Κι αυτο ειναι καλο γιατι θελει ποικιλια η ζωη.

Πώς θα απολαυσεις το δροσερο νερο οταν δεν εχεις νιωσει τη διψα στο πετσι σου?

Σε μερες εγκλεισμου οπως αυτες που διανυουμε, δεν εχεις παντα ορεξη να ασχοληθεις 

με κατασκευες, μαγειρικες, διαβασμα, να κανεις κατι εποικοδομητικο για τα παιδια τελος παντων. Βασικα, ας το ομολογησουμε, δεν εχεις παντα ορεξη να ασχοληθεις ΜΕ τα παιδια. 

Καποιες φορες θες απλα, θελω απλα, για να μιλησω στον Πρωτο Ενικο κι όχι στον απενοχοποιητικο Δευτερο, να κανω κατι μονο για μενα, να αραξω, να φυγω, να παρω την κολλητη μου

 και να παμε για καφε και να μην πουμε καν για παιδια και μαγειρεματα, να πουμε απλα τα δικα μας, να πουμε για τα παλια μας, να πουμε για το πρωτο μας τσιγαρο-το δικο μου ηταν ένα Marlboro 

σ΄ενα ροκαδικο με την κολλητη μου και το τοτε αγορι της και την ειχα ακουσει τοσο ασχημα 

που ειχα βγει εξω, ειχα κατσει στο πεζοδρομιο (ολοι ηταν τυφλα, κανεις δε μου εδινε σημασια)

 και παρακαλουσα από μεσα μου «Ας μου περασει αυτό το χαλι που νιωθω και υποσχομαι, 

δε θα το ξαναβαλω στο στομα μου!»

Να μια υποσχεση που δεν κρατησα λοιπον.

Κι όχι μονο δεν την κρατησα αλλα ακριβως το ότι δεν την κρατησα με «κραταει» πολλες φορες 

όταν στριμωχνομαι-να, σαν μια τετοια μερα, που ολοι ζητανε κατι από μενα,, ψυχη και σωμα, 
μεχρι και τα μυρμηγκια- κι εγω ανυπομονω απλα για τη στιγμη που θα κανω κατι για εμενα-
κι ετσι όπως γιναμε, εν μεσω καραντινας και παλιοκαιρου, αυτό το κατι δε μπορει παρα να είναι

 ένα μεταμεσονυχτιο τσιγαρο στο μπαλκονι (θα στρωσω ενα μπουφαν στο παγκακι) με τα ματια κλειστα κι έναν καφε στο άλλο χερι. Πινω ανετα καφε τη νυχτα, δε με πειραζει.

Κακη συνηθεια αλλα την αγαπω, δεν κρυβομαι απο τα παιδια μου (δεν υπαρχει λογος)  

και γελαω με τη διαπιστωση οτι "ειμαστε η γενια που καπνιζε κρυφα απο τους γονεις της και τωρα κρυφα απο τα παιδια της", την αποχωριστηκα μονο στις εγκυμοσυνες μου με ευλαβικη σχολαστικοτητα που θα ζηλευε κι ο Παπαδοπουλος (ο Σπυρος) και τη συνεχιζω (μεχρι 5 τη μερα οπως λεει ο ΠΟΥ) με σχολαστικη  ευλαβια-και εν γνωσει της βλαβης.

Κι ας ας με συγχωρεσει η ανωτερη αυτή δυναμη που επικαλεστηκα τοτε εκεινο το βραδυ και τελικα δεν τηρησα το λογο μου…               

                                                                                   

Ηταν η πρωτη,η τελευταια (ελπιζω) και η μοναδικη φορα.