ΤΑ 7 ΚΑΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

ΤΑ 7 ΚΑΛΑ ΤΗΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ

Λοιπον, λεω για πρωτη φορα να παραλειψω 

τη συνηθισμενη μου ροπη προς τους μακροσκελεις προλογους και τις σαλτσες και να μπω κατ΄ευθειαν 

στο «ψητο»: δε μ΄αρεσει καθολου αυτό που ζουμε, 

θελω να ξεμπερδευουμε το συντομοτερο δυνατο

-ο,τι αισθανομαστε ολοι δηλαδη-αλλα εχω διαπιστωσει

 ότι μπορουμε να βγαλουμε και πεντε-δεκα

 (καλα, εξι) θετικα, τελος παντων!

Αλλιως,τι στο καλο λεω κι εγω τοσα χρονια στα Daltons,

 ότι «παντα να κοιτατε τι καλο μπορει να προκυψει, 

ακομη κι από τη χειροτερη περισταση?»

 Γιατι  τα εμαθα να αγαπουν και τα σκοταδια τους

 και τους δαιμονες τους και το σκοταδι γενικα, 

μιας και χωρις αυτό δεν υπαρχει το φως?

Νατος παλι ο προλογος-και κινδυνευει οριακα να γινει μακροσκελης!

Στο ψητο λοιπον: εχω εντοπισει ηδη, διανυοντας την 3^η εβδομαδα «εγκλεισμου», καποια πραγματακια που μπορω να χαρακτηρισω «θετικα» από την ολη ιστορια. Μιλαω βεβαια απο προσωπικη σκοπια.

Και είναι τα εξης:

1)      Ανακαλυψα το περπατημα. Ή μαλλον ξανα-ανακαλυψα το περπατημα.   

       Ναι, ναι, κραξτε με οσο θελετε, ανηκω κι εγω στη μεγαλη αυτή μεριδα ανθρωπων 

      που ανακαλυψαν το περπατημα με το που μπηκε η καραντινα.

      Και που τους κραζουνε ολοι με μεγαλη ευχαριστηση.

     Η αληθεια ειναι οτι και μονο η σκεψη της επιβεβλημενης περιορισμενης μετακινησης

      με τρελλανε ενώ η δυνατοτητα «νομιμοποιησης» αυτης με ένα απλο χαρτακι 

      (που ποτε ως τωρα δε μου ζητηθηκε από οργανο της ταξης) εμοιαζε με παραθυρο διαφυγης. Προβατο κι εγω...

       Φανταζομαι ετσι θα λειτουργησε για πολλους, μιας και βλεπω στους δρομους πραγματι  πολύ περισσοτερους να τρεχουν με τα ακουστικα στ΄αυτια και να περπατανε με φορμες και αθλητικα σε σχεση με  παλιοτερα.

       Πηγα κι εγω λοιπον με το πληθος και σκεφτηκα ότι για να «την παλεψω» στην καραντινα πρεπει να βαλω ένα στοχο, κατι που θα εχω να περιμενω, κατι για το οποιο πρεπει

     να προσπαθησω.

       Κι αποφασισα ότι πρωτον, πρεπει καποια στιγμη να επανελθω στα κανονικα μου κιλα 

    και δευτερον ότι δεν είναι δυνατον οταν καποτε οργωνα τα Βαλκανια και τη Νοτια Ευρωπη  και την Κωνσταντινουπολη και την Καππαδοκια περπατωντας με ένα σακιδιο στην πλατη τωρα να ανεβαινω έναν οροφο και να λαχανιαζω.

   Κι επειδη η σχεση μου με τη γυμναστικη είναι όπως και με την πυρηνικη φυσικη,

  δηλαδη ανυπαρκτη, ειπα να το ριξω στο περπατημα και να μην κανω τιποτα απολυτως

 με το αυτοκινητο εκτος από τα βαρια ψωνια, για οσο διαρκει αυτος ο "εγκλεισμος."

    Με το που πεφτει το σουρουπο παιρνω τους δρομους με το χαρτακι μου στην τσεπη 

(αν και ξεχναω συνεχεια την ταυτοτητα και θα την πατησω) και παω παντου: 

από το σπιτι της κολλητης μου, 4 χιλιομετρα από μενα, τη μια για να μου δωσει παλια παπουτσακια της κορης της για τη δικη μου μικρη που της τρυπησαν (εχουν 15 μηνες διαφορα), την άλλη για να της παω δαφνελαιο για το μαλλι, την άλλη απλα για να τη δω εστω πεντε λεπτα από το μπαλκονι της, μεσα στη νυχτα- γιατι δεν ξερω αν το εχω ξαναπει αλλα η Ναταλια δεν είναι απλα κολλητη μου, είναι αδελφη μου, 
είναι η φωνη  της λογικης, είναι η σταθερη μου αξια εδω και 28 χρονια!

      Αμα δε μπορω να παω στη Ναταλια τραβαω προς Κηφισια μερια, τη μια για να παρω Goodys στα παιδια (που τα τρωνε την άλλη μερα γιατι όταν γυρναω συνηθως κοιμουνται ηδη) ειτε για να παρω μια ζεστη σοκολατα από τα Everest που μενουν ανοιχτα ως αργα,

     να αναψω ένα τσιγαρο, να συνδεθω για λιγο στο free WiFi της πιτσαριας UE ,

     να διαβασω λιγο τι ειπε ο Τσιοδρας σημερα και γενικα την επικαιροτητα της ημερας 

   και να χαζεψω καμμια βιτρινα.

 Αν ερθει μαζι μου και κανενα από τα κοριτσια μου τα μεγαλα (ο γιος μου είναι μικρος 

για τοσο περπατημα) κανουμε και κανενα χορευτικο ολες μαζι για το Τικ-Τοκ

 στον ερημωμενο πια εξωτερικο χωρο του Chill Box ή συζηταμε οσο δεν εχουμε συζητησει ποτε ως τωρα στις μετακινησεις μας με το αυτοκινητο. 

Και τραγουδαμε, τραγουδαμε πολύ-λατρευω το τραγουδι, μπορω να ακουσω τα παντα, 

εχω πολυσυλλεκτικο αυτι που ακουει από Σιδηροπουλο και Σαββοπουλο 
(αγαπημενος -αν και στο παλιο μου συναφι, αυτό του καλλιτεχνικου ρεπορταζ
 λεγανε ότι είναι στραβοξυλο) μεχρι Guns N’ Roses και Αννα Βισση 
κι από Beetles με τους οποιους με γαλουχησαν οι γονεις μου μεχρι heavy metal 
και Madrugada και Αντζελα! 

Αγαπω τα παντα απο μουσικη, αναλογα τη στιγμη-απλα προτιμαω να τα ακουω μονη μου 

και να τα τραγουδαω με παρεα.

Οταν είναι βεβαια τα κοριτσια μου μαζι στο περπατημα εχουμε και καταιγισμο ερωτησεων

που δε μου είναι παντα ευκολο να απανταω αλλα ενταξει, το προσπαθω. 

Τις προαλλες η μεγαλη μου όπως επιστρεφαμε μου πεταξε την ερωτηση-βομβα:

 «Μαμα,γιατι ειχες παθει νευρικη ανορεξια όταν ησουνα μικρη? Εφταιγε η μαμα σου?» 

Παντα πιστευα ότι θα μου ηταν πανευκολο να αναλυσω ένα τετοιο θεμα, εχω εκδωσει 
ατοφια τα ημερολογια μου εκεινης της σκοτεινης εποχης, εχω μιλησει σε εκπομπες 
και περιοδικα γι΄αυτο, εχω μιλησει μπροστα σε κοινο-και το λατρευω αυτό.

Ομως να που με ρωτησε η κορη μου και δεν ηξερα τι να απαντησω,από που να αρχισω,

τι να εξηγησω, τι επιτρεπεται να πω,τι δεν κανει.

Ισως γιατι παντα ειχα μεσα μου τη φοβια μηπως καποιο από τα κοριτσια μου βρεθει στο ιδιο κακοτραχαλο κι αδιεξοδο μονοπατι που ειχα βρεθει,σε ηλικια μολις 11μιση χρονων.

Και γι΄αυτό παντα τις μαθαινα να αγαπανε το σωμα τους όπως κι αν είναι,να το φροντιζουν και να το τιμουν.

Ειδικα για τη μεγαλη που εχει το δικο μου σωματοτυπο (ας το πω juicy) με το που πατησε

 τα 11 το φοβομουν πολύ-ειδικα από τη στιγμη που η αδελφη της η Φιλιππα εχει ένα αθλητικο κορμι που δεν πιανει λιπος με τιποτα-όπως ηταν η δικη μου αδελφη. 

Της τα εξηγησα λιγο μεσες-ακρες,τι εφταιξε,πώς γλυτωσα από το θανατο κυριολεκτικα 

από θαυμα και γενικα της ειπα πεντε πραγματα αλλα δε νομιζω ότι την καλυψα. 

Θα το επανεξετασω το θεμα με περισσοτερη προσοχη,με επιασε εξ’ απηνης το Ελπιδακι-

κι ουδεις προφητης στον τοπο του.

 Φυσικα δεσμευομαι να γραψω καποια στιγμη γι΄αυτό ,ξεχωριστα. 

Σχετικα με το περπατημα λοιπον…ναι, τελικα νομιζω ότι προτιμαω μονη μου.

Βασικα,αναλογως τη μερα.

 Εχει πλακα και με τις μεγαλες ή με τη μικρη Μαγια στο καροτσι αλλα όταν περπαταω
 μονη μου πρωτον παω με το ρυθμο που θελω και χωρις κινδυνο να ακουσω στη μεση 

του πουθενα «Κουρααααστηκα,θελω αγκαλιαααα» και δευτερον,είναι ωραιο να χανεσαι 

στις σκεψεις σου περπατωντας. 

Σκεφτομαι κειμενα,ποιηματα,τραγουδια,μελλοντικες αναρτησεις για το Blog,σεναρια ολοκληρα-τα περισσοτερα από αυτά θα παραμεινουν για παντα καταχωνιασμενα 

στη βιβλιοθηκη της σκεψης μου αλλα ισως καποια να βγουνε και στο φως,ποιος ξερει? 

Το καλυτερο μου είναι όταν εχει πεσει για τα καλα η νυχτα κι ειμαι καταμονη στους δρομους, να μην υπαρχει ψυχη, να περναω κατω από σπιτια φιλων και γνωστων και να σκεφτομαι ότι ολοι τωρα είναι ζεστοι και ασφαλεις στα κρεβατια τους-κι εγω εκει εξω παρεα

 με τη Μυρτω, να τη γνωριζω λιγο καλυτερα και να την αγαπαω λιγο περισσοτερο
 σε αυτές τις βολτες. 

Και ναι,ποτε δε θα το εκανα αυτό αν δεν ειχε επελθει η καραντινα. Σιγα μην προλαβαινα!

2)      Για να επανελθω στα θετικα (για μενα) της «καραντινας», θα πω ότι επιτελους, επιτελους ο Ζουλης κι η Φιλιππα τσουπωσανε-ο δε Ζουλης εσπασε επιτελους το φραγμα των 25 κιλων και πρεπει σιγουρα πλεον να εχει αγγιξει τα 27,φτου φτου μην τον ματιασω. 

Το ειχα ξαναγραψει νομιζω και στον «Απολογισμο 1^ης εβδομαδας».

Ξερετε τωρα, η μανα οσο «αντισυμβατικη» και να θελει να το παιξει,
οσο και να μη μοιαζει με την κλασσικη-ελληνιδα-μανα, ένα κολλημα
 με το «να μη ρεψει ο γιος» το εχει.

Ολες το εχουμε!  

Κακα τα ψεμματα, κουραζοταν το παιδι.

 Και τα κοριτσια μου φυσικα αλλα με το Ζουλη το ειχα καημο
γιατι δεν ετρωγε κιολας-πολλες φορες εφευγε νηστικος για το σχολειο γιατι δεν πεινουσε
το πρωι ή  τον επαιρνε ο υπνος το βραδυ χωρις να φαει τιποτα
κι όλα αυτά εχοντας παει σχολειο-Αγγλικα-ποδοσφαιρο-σε σπιτια φιλων του
για ξεφρενο παιχνιδι.

Τωρα που καθεται λοιπον ολο πειναει από τη βαρεμαρα, οποτε εχω δωσει ρεσιταλ.

 Τι διπλα μπωλ με δημητριακα του βαζω το πρωι, τι κρεπες με μπανανα,τι δυο πιατα φαι 

το μεσημερι,τι σπιτικες πιτσες,τι αραβικη πιτα με ολοκληρο αβοκαντο μεσα συν κοτοπουλο συν αγγουρι και μαγιονεζα…αφου εχει κανει επιτελους μαγουλακια και προγουλακι

 το παιδι, που ηταν το μουτρο του σα ρουφηγμενο. 

Επιτελους εκανε και λιγη κοιλιτσα, διοτι αντρας χωρις κοιλιτσα ισον σπιτι χωρις μπαλκονι-χωρια που βρισκω αντιπαθεστατους τους ξερακιανους.

Η δε Φιλιππα, που είναι από τη φυση της «στεγνη» με αδυνατο προσωπο και μαλλον νευρωδες σωμα, επιτελους εκανε κι αυτή μαγουλακι ροδαλο, μπρατσακι, μπουτακι.

 Τωρα ξερω, θα με κραζετε ότι εχω το «κατοχικο συνδρομο» των γιαγιαδων που μπουκωνουνε παιδια κι εγγονια λες και δεν υπαρχει αυριο αλλα…
κι ετσι να 'ναι τι να κανω?

Ψεμματα να πω? Αληθειες λεω μονο και το ψεμμα δεν το ξερω!

3)      Σε αμεση συναρτηση με το νουμερο 2 είναι και το νουμερο 3 μου:
 επιτελους βελτιωσα (κατά κοινη ομολογια) τις μαγειρικες μου ικανοτητες και θα σας ριξω και συνταγη στο τελος για «ελαφρως-πειραγμενα-σουτζουκακια» που εφτιαξα και τα τσακισανε. 

Ανακαλυψα δε, πως η ελλειψη αυτοπεποιθησης που με διεκρινε 

στη μαγειρικη (και σε αλλα θεματα

 αλλα για την κουζινα λεμε τωρα) 

οφειλοταν κατά πολύ στην ελλειψη πειραματισμου.

 Κοινως, επειδη φοβομουν
 την αποτυχια, 
πηγαινα παντα by the book  

κι επειδη χρονος προ καραντινας 

δεν υπηρχε, 
προσπαθουσα να συνδυασω  

 τις προτιμησεις ολων 
 με την ταχυτητα με την οποια 
επρεπε να γινουν όλα.

 Κι ετσι δεν εβαζα μερακι, εκανα συνηθως μονο διεκπεραιωση-μερακι όμως θελει 

το μαγειρεμα.

Το αποτελεσμα: σπανια εμεναν ολοι ικανοποιημενοι.

Θυμαμαι χαρακτηριστικα ένα βραδυ που ειχα ξενυχτησει για να κανω γεμιστα 
(φαι μπελαλιδικο που λεγαν κι οι παλιες- κοιμομουν πανω από το φουρνο μεχρι να ψηθουν)
και την άλλη μερα η Φιλιππα μου εκανε ολοκληρη σκηνη στο τραπεζι γιατι είναι,ελεγε,
το χειροτερο της φαι και να μην το ξανακανω ποτε, η δε Ελπιδα που τα ειχε ζητησει κιολας δεν τα ΄φαγε γιατι βρηκε μεσα ένα όχι-και-τοσο ψιλοκομμενο κομματι κρεμμυδιου! 

Τωρα λοιπον που χρονος υπαρχει (κατά το θρυλικο «λεφτα υπαρχουν» του ΓΑΠ)

 χωνομαι στην κουζινα χωρις αγχος, πειραματιζομαι, βαζω επιτελους στο παιχνιδι αφοβα

 τα μπαχαρικα μου και τα τζιντζερ μου και τις γαρυφαλλοκανελλες μου

 χωρις όμως υπερβολη-μη γινω και σαν τη μανα μου που για να τιμησει την Πολιτικη καταγωγη της βαζει κανελλα μεχρι και στα μακαρονια (αληθεια)! 

Η  αποτυχια δε με φοβιζει σ΄αυτή τη φαση, γιατι δεν τρεχουν οι τρελλοι ρυθμοι 

της καθημερινοτητας πλεον, να πρεπει να εχω ετοιμο ένα κοινης αποδοχης φαι, να ταισω, 

να μαζεψω και να φυγουμε σφαιρατοι για δραστηριοτητες.

 Κι επειδη το αγχος είναι κακος συμβουλος, τωρα που οι ρυθμοι είναι…ραθυμοι ,

το φαι πετυχαινει παντα και τα Daltons σπανια παραπονιουνται. 

 Κι ας τη βγαζω εγω με αφεψημα λουιζας και σαλατα πρασινη και λαιτ ζεστη σοκολατα-κλεισανε και τα Starbucks και δε βρισκω Skinny Mocca γαμωτο.

Και καπως ετσι παμε αυτοματα στο νουμερο…

        4)      … τεσσερα λοιπον-και ενώ Ζουλης και Φιλιππα εχουν βαλει στανταρ από 3 κιλα 

             ο καθενας, εγω με μεγαλη μου χαρα διαπιστωνω πως εχω χασει 6! 

Οποιος ειχε την υπομονη να διαβασει ποτε το Ημερολογιο μιας ανορεξικης,

 που προσωπικα δε μου αρεσε επειδη το θεωρησα πολύ «παιδιαστικα» γραμμενο 
κι αν το ξαναεγραφα σημερα θα το "εδινα" αλλιως,

οποιος λοιπον το διαβασε ισως να θυμαται ότι στο τελος γραφει πως το μονο,ας πουμε,

καταλοιπο που μου αφησε αυτή η ιστορια είναι μια απεχθεια προς τη λεξη «Αδυνατισες.» 

Ναι, είναι αληθεια, είναι μια εποχη που με πληγωνει να τη θυμαμαι, κυριως επειδη ολο το κακο
το εκανα μονη μου στον εαυτο μου, ημουν θυτης και θυμα μου την ιδια στιγμη. 

Η κολλητη μου λεει καμμια φορα «Δεν εχω γνωρισει αλλη τυπισσα που να ξεπερασε νευρικη ανορεξια και να εγινε και στρουμπουλη και,κυριως,να μην τη νοιαζει κιολας!» 

Και παντα της απανταω «Γιατι, εχεις γνωρισει πολλες αλλες τυπισσες που εχουν περασει
 νευρικη ανορεξια?» 

Περα απ΄αυτό όμως, από το «αρρωστημενα κοκκαλιαρα» μεχρι το «βοδι» υπαρχει μεγαλη διαφορα και τα τελευταια χρονια, μετα τη γεννηση της Μαγιας, ειχα πλησιασει πολύ
 προς το δευτερο.

       Κι επρεπε να κανω κατι γι΄αυτό.Ετσι, το βαλα σκοπο τωρα στην καραντινα να μην αφησω 

να με παρει η «πιο πανω» βολτα και να φτασω οσο πιο κοντα γινεται στα κανονικα μου κυβικα-που δε θα τα φτασω με τιποτα τα 52 που είναι για το υψος μου αλλα εστω,να πλησιασω λιγο! 

Ειπα πως δε θ΄αφησω να με βρει το Καλοκαιρι ως φωκια και μεχρι στιγμης καλα το παω, το ειχα ξεκινησει λιγο πριν την καραντινα, τωρα ηρθε κι αυτό -και το βαλα στοχο.

5)       Εμαθα επιτελους να παιρνω μαζι μου εξω μονο τα απαραιτητα-που σημαινει ΟΧΙ ΠΙΑ ΤΣΑΝΤΑ!!! 

Δεν ξερω γιατι αλλα κι εγω κι η κολλητη μου ειχαμε ανεκαθεν μια αντιπαθεια στις τσαντες.

 Η Ναταλια ειδικα προ παιδιων δεν κουβαλαγε ποτε τσαντικο, εριχνε κλειδια, πορτοφολι 

και κινητο στην τσεπη του μπουφαν και τα Καλοκαιρια που δεν ειχε μπουφαν τα κραταγε στο χερι, σαν τους αντρες.

 Α, αυτό είναι πραγματικα αξιοζηλευτο στους αντρες και δεν ξερω πώς το καταφερνουν. 

Προσωπικα μια ζωη κουβαλαγα μαζι μου την Αρτα και τα Γιαννενα, πραγματα ανευ σημασιας, μπλοκακια, στυλο, ένα καρο καρτες από μαγαζια και δεν ξερω κι εγω τι άλλο, 

στανταρ ένα σουγια (αυτο πλακα-πλακα δεν πρεπει να λειπει από καμμια τσαντα!), 

εφεδρικους φακους επαφης, γυαλια ηλιου, γυαλια μυπωπιας μη μου χαλασει κανενας φακος επαφης και δε μπορω να δω μπροστα μου…πολύ πραμα.

 Τωρα με τις «περιορισμενες μετακινησεις» οι τσαντες δεν εχουν πια θεση στη ζωη μου. 

Αμα είναι να βγω μια φορα ή δυο την ημερα κι αυτό για σουπερ μαρκετ ή για περπατημα, 

γιατι να ΄χω και ένα επιπλεον βαρος?

Οσο κανει ακομη μια ψιλοψυχρουλα, ριχνω στις τσεπες του μπουφαν μονο τα απολυτως απαραιτητα: χαρτι μετακινησης (ως ποτε Θε μου!), κλειδια σπιτιου,

 κινητο (κι αυτό όχι παντα), τα Winston μπλε μου και το πλαστικο το χρημα-βλεπε καρτα.

Α ναι,και οποτε το θυμαμαι και ταυτοτητα.

Και βασικα σκεφτομαι να το εφαρμοσω και στην «κανονικη ζωη», στην μετα καραντινας εποχη (θα υπαρξει τετοια εποχη…σωστα?). 

Σαν τις παλιες φεμινιστριες που καιγανε τα σουτιεν, θα λανσαρω το «παρατηστε τις τσαντες» και το «καν΄το όπως τα αρσενικα»: κλειδια,κινητο,λεφτα και γεια σας. Less is more.

6)      Χαλαρωσα αρκετα με το θεμα του σπιτιου.

 Το παραδεχομαι, μεχρι πριν τον Κορωνοιο ημουν λιγο κολλημενη με το θεμα της ταξης στο σπιτι.

 Οχι τοσο με την καθαριοτητα, με ζαλιζει η μυρωδια της Χλωρινης και των εντονων απολυμαντικων (αν και ποτε δε μπαινουμε

 με παπουτσια στο σπιτι) - οσο με το να ειναι ολα τα πραγματα 

στη θεση τους.

 Και να μην υπαρχουν στο πατωμα δυο βασικα πραγματα: 

τριχες και ψιχουλα!

Αυστηρη μπορει να μην ειμαι σε αλλα θεματα
αλλα τα κοριτσια μου που εχουνε μαλλουρα
τα εβαζα παντα να χτενιζονται στο μπανιο
για να μη μαδανε τριχεςεδω κι εκει
 και ημουν ικανη να μαζευω τα ψιχουλα ενα-ενα
καθε φορα που ετρωγαν κατι στον καναπε ή στη μοκετα. 

Καλα, με το χαλι τρελλο κολλημα.
Μη κι εβλεπα τριχα πανω! 

Οσο για την κουζινα, καημο το ειχε η καημενη η Μαγια
που ποτε δεν την αφηνα να παιξει με αλευρια και ζυμαρια οταν εφτιαχνα πιτες και πιτσες.

 Αυτα βεβαια προ καραντινας.

 Διοτι οταν ειναι και τα τεσσερα στο σπιτι μεσα σχεδον ολη μερα, δε μπορεις να περιμενεις 

το σπιτι να μενει καθαρο και συγυρισμενο, ειναι παραλογο και δε θα κανει καλο σε κανεναν. 

Συνεπως, αυτη τη στιγμη που μιλαμε εχω ενα σπιτι μπαχαλο, υπαρχουν παιχνιδια και μπλοκ ζωγραφικης παντου, σφαιρες Νερφ, μαρκαδοροι, πεταμενες καλτσες και κορν φλεικς
 στο χαλι,την κουζινα θα τη μαζεψω το πρωι και διπλα στον καναπε πρεπει να υπαρχουν
δυο τρια πιατα, ενα αδειο μπολ κι ενα αδειο σακουλακι Φουντουνια. 

Χωρια οι τουφες μαλλιων απο τα απειρα χτενισματα που ριχνουν ολη μερα οι δυο μεγαλες! 

Οσο για τη Μαγια, οχι μονο πλαθει με την ησυχια της τα ζυμαρακια της αλλα κι ολοκληρη
 με το αλευρι να λουστει σκασιλα μου τωρα.

" Δε βαριεσαι!" σκεφτομαι  "Θα ξανασυγυρισω κανονικα οταν (αν) ξανανοιξουν τα σχολεια!"

Αυτά τα ολιγα λοιπον περι «θετικων» του εγκλεισμου μεχρι τωρα…

Από ο,τι φαινεται εχουμε δρομο ακομη μπροστα μας και τα σκαμπανεβασματα 

της ψυχολογιας είναι αναμενομενα.

 Μπορει στην πορεια να προκυψουν κι αλλα θετικα-τα αρνητικα είναι δεδομενα

- και ένα από αυτά ας είναι κι η συνταγη για τα πειραγμενα σουτζουκακια που υποσχεθηκα:

*Να διευκρινισω,για να αποδωσω τα του Καισαρος τω Καισαρι ότι προκειται για mix 

δυο συνταγων του Ακη (δεν υπαρχει «ποιου Ακη» - ΕΝΑΣ είναι ο Ακης) με μια δικη μου αυθαιρεσια που όμως πετυχε.

Και ιδου:

ΥΛΙΚΑ ΚΙ ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Για τα σουτζουκακια

-Μισο κιλο κιμα μοσχαρισιο

-1 κρεμμυδι τριμμενο στον τριφτη

-1/4 φλυτζανιου τριμμενη φρυγανια

-1 αυγο

-1 κουταλια του γλυκου δυοσμο

-1 κουταλια του γλυκου κυμινο (και παραπανω αμα ειστε μερακληδες)

-1 κουταλια του γλυκου κουρκουμα

-1 σκελιδα σκορδο πολτοποιημενο (ο Ακης λεει τρεις αλλα εγω εβαλα μια μεγαλη, δυο μερες τωρα μυριζει μεχρι και το ασανσερ…)

-3 κουταλιες της σουπας ελαιολαδο

-Λιγη μουσταρδα (όταν λεμε λιγη, φανταστειτε κατι λιγοτερο από μια κουταλια της σουπας)

-Αλατι, πιπερι

-Κοκκινο κρασι για το ζυμωμα.

Τα ζυμωνετε όλα μαζι ΕΚΤΟΣ από το κρασι που θα το χρειαστουμε πιο μετα,

σκεπαζετεε το μπολ με μεμβρανη και το βαζετε το στο ψυγειο για 2 ωρες τουλαχιστον. 

Μολις παρελθει το 2ωρο βρεχετε τα χερια σας με το κοκκινο κρασι και πλαθετε 

τα σουτζουκακια σε μεγεθος και σχημα…σουτζουκακιων!

 Τα τηγανιζετε σε αρκετο (να τα σκεπαζει) καυτο λαδι-κατά προτιμηση όχι ελαιολαδο 

γιατι είναι που είναι με τα σκορδα και τα κυμινα, ας μην τα βαρυνουμε κι άλλο…

Όταν τηγανιστουν (μην ξεχασετε να κατεβασετε λιγο τη θερμοκρασια μετα τα πρωτα 2 λεπτα) τα βγαζετε με τρυπητη κουταλα και τα ακουμπατε σε πιατο με απορροφητικο χαρτι κουζινας.

Για τη σαλτσα

              -3 γεματες κουταλιες της σουπας από το λαδι οπου τηγανισαμε τα σουτζουκακια

              -2 φλυτζανια σαλτσα ντοματας ειτε Passata ειτε τριμμενη σε κονσερβα ειτε φρεσκια           τριμμενη.

                -1 πρεζα ζαχαρη

Βαζουμε όλα τα υλικα σε κατσαρολα και μολις η σαλτσα μας παρει μια βραση ριχνουμε μεσα 

τα σουτζουκακια, χαμηλωνουμε στο μισο και βραζουμε ένα τεταρτακι με μισοσκεπασμενο σκευος.

 Ουσιαστικα η δικια μου αυθαιρεσια στο συνδυασμο των δυο συνταγων του Ακη ηταν η μουσταρδα-την ειχα δοκιμασει προσφατα σε μπιφτεκια και βγηκαν φανταστικα, το δοκιμασα και στα σουτζουκακια και τα παιδια ξετρελλαθηκαν.

Α και τωρα που το σκεφτηκα…υπαρχει τελικα κι ένα νουμερο 7 στα θετικα της καραντινας που εγραφα πιο πανω. Ειναι κατι που υπο αλλες συνθηκες δε θα ειχα στρωθει να το κανω: εφτιαξα αυτο το Blog. Κι ηδη το αγαπω σαν πεμπτο παιδι μου!

 Υστερογραφο: σε μια απο τις βολτες μου βρηκα αυτο, εξω απο την πορτα του σπιτιου της μαμας ενος φιλαρακου μου απο τα παλια. 

Φοβερη τυπισσα η μαμα! 

Με το δικο της τροπο δινει ελπιδα στους περαστικους

 οπως η πηγη δινει δροσια στους διαβατες.

 Την ευχαριστουμε, οι περιπατητες της νυχτας και της μερας...