ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2ΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ "ΕΝΤΟΣ"

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2ΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ "ΕΝΤΟΣ"

 Περασαν κιολας δυο βδομαδες   «εντος»
 και οπου να ΄ναι θα κλεισουμε
 και βδομαδα επισημης καραντινας,
 με την απαγορευση κυκλοφοριας,
 τα μηνυματακια παρακολουθησης
 κι όλα τα σχετικα,
 μαραθωνιους με Πεππα το Γουρουνακι, Πυτζαμοηρωες, ποδοσφαιρο
 και Κλαψουλινια στην τηλεοραση
 ή στον υπολογιστη.

Σιγα-σιγα συνηθισαμε τη νεα κατασταση ή μαλλον, αναγκαστικα προσαρμοστηκαμε
-δε γινεται κι αλλιως.

Τα παιδια, κατά περιεργο τροπο, προσαρμοζονται πιο ευκολα από τους ενηλικες-στα παντα. 

Είναι ισως θεμα ευφυιας, μιας ευφυιας που οι μεγαλοι την εχουμε χασει.

Με εχουν πραγματικα αφησει αφωνη, τα δικα μου τουλαχιστον αλλα και των φιλων μου, 

με τη στωικοτητα και την προσαρμοστικοτητα που το αντιμετωπιζουν ολο αυτό.

 Βεβαια εχει βοηθησει και ο καιρος των τελευταιων ημερων, βροχερος και μουντος,

 δε σε τραβαει να βγεις αν και προσωπικα δεν πτοουμαι ιδιαιτερα απο καιρικες συνθηκες.

Χαρτακι με κωδικο Β2 ή Β6, ταυτοτητα, γαντια, μασκα και τα σχετικα, επιλογη μακρινου

 και απομονωμενου κατα προτιμηση προορισμου και γεια σας.

Χτες ,παρα τη βροχη, πηρα τη μικρη Μαγια, την εντυσα καλα, πηρα δευτερα γαντια και γι΄αυτην,     την εβαλα στο καροτσι της, κατεβασα και την κουκουλα για να μη βρεχεται

και τραβηξαμε για τη νεα σουπερ διασκεδαση του Ελληνα κι όχι μονο: το σουπερ μαρκετ.

Ηθελα να παρω ένα κοτοπουλο να τους το φτιαξω με πατατες. 

Απλο και παντα «σιγουρακι» σαν τα μακαρονια με κιμα.

Διαλεξα το πιο μακρινο σε εμας μαγαζι για να είναι μακρυς ο δρομος που λεει κι ο Ελυτης 

και ξεκινησαμε, αφου καναμε την απαραιτητη σταση στο φαρμακειο του Διονυση για  ανεφοδιασμο σε μασκες- δε σκοπευα εννοειται να μπω σε μαγαζι με παιδι, ΕΙΔΙΚΑ  με παιδι, χωρις μασκα.

Γαντια ειχα ηδη και για τις δυο μας.

Ο Διονυσης στραβομουτσουνιασε όταν με ειδε με τη μικρη, την οποια κανονικα υπεραγαπαει,

 μου ειπε μαλιστα να περασω γρηγορα στο ταμειο «Μα περιμενει ο κυριος πριν από μενα» του ειπα, «Ελα, ελα, τελειωνε τωρα, που μου ηρθες εδώ με το παιδι» μου πεταξε ψυχρα.

Εντωμεταξυ τι το θελα να τον ρωτησω για το ασθμα?

Ακουσα,διαβασα, μου ειπαν, δε θυμαμαι ακριβως, οτι οι ασθματικοι κινδυνευουν τωρα περισσοτερο με τον Κορωνοιο.

 Ο γιος μου κανει συχνα κρισεις ασθματος σαν παιδι με αλλεργικη προδιαθεση, 

μαλιστα καμμια φορα το εμφανιζει και μετα απο ασκηση («ασκησιογενες ασθμα» ονομαζεται αυτό) 

κι επειδη κι ο ιδιος ο Διονυσης ειναι γνωστης του θεματος ειπα να τον ρωτησω- γιατι η μανα μου

 ως γιαγια-παιδιατρος συχνα μου "χαιδευει τ΄αυτια" στο συγκεκριμενο θεμα.

Καταλαβα από την απαντηση του ότι είναι στραβωμενος μαζι μου: 

«ΝΑΙ-κινδυνευει περισσοτερο» μου πεταξε ξερα και όταν πηγα

 να ρωτησω κατι ακομη, με εκοψε:                       

«Με ρωτησες και σου απαντησα, δε θα κανουμε και συζητηση τωρα.»

Μιλαμε, με τσαντισε ο ατιμος αν και τον ξερω οτι ειναι 

με τις ωρες του,αλλες φορες δε θελει πολλα μπλα-μπλα κι αλλες μπορεις να κατσεις να μιλας μαζι του σα να ειστε εξω για καφε.

Αν και  τον δικαιολογω: μπορει να φοβηθηκε μην πει τιποτα κανενας πελατης αν εβλεπε μεσα ενα μικρο παιδι.

Που φτασαμε, μα που φτασαμε…να εχουν γινει τα πιτσιρικια 

φοβητρο της κοινωνιας.

Το εχω ξαναπει και το ξαναλεω και ισως γινομαι κουραστικη.

Το καταννοω αλλα νομιζω γινεται πια σε σημειο υπερβολης.

Και ναι, παρεξηγηθηκα κι εγω! Δε μ΄αρεσει να μου μιλανε ανθρωποι που συμπαθω αποτομα και ψυχρα, στεναχωριεμαι!

Και μια κυρια στο σουπερ μαρκετ με εκραξε που με ειδε να μπαινω με τη μικρη μεσα.

Βεβαια γι΄αυτη δε θα σκασω, δε με ξερει, δεν τη ξερω, δε μου ειναι κατι.

Κι ηταν και αδικη γιατι η Μαγια φορουσε μασκα, γαντια και μαλιστα τοσο καλα βαλμενη 

 που δυσκολευτηκα να της τη βγαλω μετα.

Της ειχα εξηγησει ότι θα τη φορεσει οπωσδηποτε αν θελει να ερθει μαζι μου, 

ότι θα ειμαστε σα νιντζα, ότι δε θα την αγγιξει και δε θα την τραβηξει και δε θα κατεβει 

από το καροτσι οσο ειμαστε σε εσωτερικο χωρο. 

Το ειδε σαν παιχνιδι, σαν αποστολη.

Ειχα φερει το λαστιχο της μασκας δυο «βολτες» γυρω από τ΄αυτια της κι επειδη εχει και πεταχτα αυτακια επιασε μια χαρα.

 Δηλαδη από ένα παιδι στο καροτσι, το οποιο φοραει και ΜΑΣΚΑ, γαμωτο,και δεν προκειται

 να αγγιξει τιποτα ακριβως επειδη είναι στο καροτσι, ποιος στο καλο κινδυνευει?

‘Η σε περιπτωση που καποιος είναι τοσο αλτρουιστης που ενδιαφερεται μην κολλησει το παιδι, 

πώς ακριβως θα κολλησει το παιδι με ολα αυτα τα μετρα προφυλαξης?

«Δεν ξερω αν μπορειτε να μπειτε με το παιδι» μου ειπε η κυρια, «Φοραει μασκα» απαντησα ηρεμα εγω «και είναι στο καροτσι.»                                                         

 «Δεν επιτρεπεται η εισοδος με παιδια στο σουπερ μαρκετ, εδώ δεν τα αφηνουμε στους παππουδες 

κι εσεις το φερατε εδώ?» συνεχισε και κουνησε το κεφαλι αποδοκιμαστικα σε μια ενδειξη αγανακτησης.

«Δεν είναι η μερα μας, Μαγια. Μαλλον δεν ειναι γενικα η εποχη μας» ψυθιρισα στη μικρη μου 

και φυγαμε γρηγορα από εκει.

Δε θα κρινω το αν εχουν δικιο η όχι ο Διονυσης και η κυρια του σουπερ μαρκετ αν και πουθενα 

δε διαβασα ή δεν ακουσα για απαγορευση εισοδου σε παιδια.                               

Δεν καταλαβαινω γιατι ένα τριχρονο μπορει να είναι περισσοτερο φορεας από ένα 17χρονο, 

ας πουμε.

 Εκτος κι αν δεν εχω καταλαβει κατι εγω. Δεκτο κι αυτό.

Ωστοσο το πηρα το μηνυμα.

 Δε θα την ξαναβγαλω τη μικρη ουτε με μασκα ουτε με κελεμπια. 

Δηλαδη, εννοω, σε τετοιους χωρους δε θα την ξαναβγαλω. Μονο για βολτα, μονες μας, σε κανενα δασακι. Τελος.

Η τωρινη κατασταση  νομιζω πως είναι  μια αφορμη για μερικους ανθρωπους να βγαλουν απροκαλυπτα την κακια ή τη μισανθρωπια τους (που αυτά πανε μαζι) και μαλιστα χωρις

 κανεις να μπορει να τους κατηγορησει γι΄αυτό.

Όπως η πελατισσα εκεινη που αποκαλεσε «ζωον» την υπαλληλο γιατι δε φορουσε μασκα,

 αυτό που εγραφα στην προηγουμενη αναρτηση.

Αν δεν ηταν ο Κορωνοιος, θα εβρισκε μια άλλη αφορμη, σε μια άλλη δεδομενη στιγμη,                 

να ξεσπασει σε καποιον θεωρητικα «πιο αδυναμο» τη δικη της ανεπαρκεια.                                

Και να βγει και σωστη η ιδια, στον εαυτο της. Χωρις την παραμικρη ενοχη.

Σου λεει «Δε φοραγε μασκα, για ονομα, αυτή θα μας μολυνει ολους, της αξιζε-

 και λιγα της ειπα.»

Και μια χαρα το δικαιολογει στον εαυτο της. Και μια χαρα θα τη δικαιολογησουν 

 κι οι ομοιες της, που προσεβαλε ετσι  μια εργαζομενη.

Φανταστηκα την κυρια που με εκραξε για τη Μαγια, να γυριζει σπιτι της το βραδυ                

και να λεει στον αντρα της : «Ηρθε μια ηλιθια σημερα με μωρο παιδι στο σουπερ μαρκετ…

και τι παει να πει που του φορουσε μασκα? Ανευθυνες…αυτές θα επρεπε να τρωνε προστιμο…»

Κι όμως, εχω δει πολύ κοσμο αυτές τις μερες να κυκλοφορει στα σουπερ μαρκετ 

χωρις να ειναι ουτε γαντοφορεμενος ουτε μασκοφορεμενος.

Δεν ακουσα να τους βαζει κανεις χερι.

 Αλλα κατα τ΄αλλα τα παιδια μας φταινε. Μαλιστα.

Στο γυρισμο το ψιλοβροχο ειχε γινει πια κανονικη βροχη.

"Θελω να κατεβω για να πλατσουρισω στις λασπες και στα νερα" μου ελεγε η μικρη μου.

Αυτό φυσικα το εχει ξεσηκωσει από την Πεππα το Γουρουνακι που σε κάθε ευκαιρια βαζει γαλοτσες και πλατσουριζει στους νερολακκους-αλλα εμεις δεν ειχαμε γαλοτσες μαζι.

Αρχισε η γκρινια: "Κατεβασε με σου λεω...θελω να βουτηξω τα ποδια μου στα νερααα!"

«Θα σε κατεβασω μολις φτασουμε πιο κοντα στο σπιτι» της εξηγησα 

«αφου θα βραχεις που θα βραχεις, να ειμαστε κοντα τουλαχιστον για να αλλαξεις γρηγορα, 

μην κρυωσεις.»

Χωρις να θελω να το παιξω ειδικη, μιας και τα λαθη μου στη μητροτητα ειναι περισσοτερα

 απο τα σωστα μου, ειμαι ωστοσο της γνωμης ότι πρεπει να εξηγεις 

τα παντα στα παιδια- στα πλαισια αυτων που μπορουν να κατανοησουν αναλογα με την ηλικια φυσικα- και να μην τα αντιμετωπιζεις ως «μωρα» στο μυαλο, ως ανοητα δηλαδη.

 Η εξηγηση δε φερνει ποτε παρεξηγηση, αυτή ηταν μια από τις πιο σοφες κουβεντες που εχω ακουσει στη ζωη μου και μου την ειπε ενας τσαγκαρης στη γειτονια.                                  

Του ειχα παει κατι σακ βουαγιαζ για αλλαγη φερμουαρ εν’ οψει καλοκαιρινων διακοπων 

(αχ!ποτε θα ‘ρθουν παλι τετοιες μερες!) και πριν φυγω μου ζητησε τηλεφωνο.                    

Του το εδωσα, το σημειωσε σε ένα μπλοκακι που ειχε κι αλλα νουμερα.

  «Σας το ζηταω γιατι μου εχουν παρατησει τοσα πραγματα εδώ που ανοιγω 

μαγαζι με μεταχειρισμενα αν θελω. Ξερετε, υπαρχει κοσμος που δεν τονε νοιαζει,              

στα φερνει, κανεις τη δουλεια, βαζεις τα υλικα και δεν ερχονται ποτε να τα παρουν.  

Γι΄αυτό κι εγω τωρα πια σημειωνω παντα τηλεφωνο. Σας το εξηγω γιατι να ξερετε,η εξηγηση

 δε φερνει ποτε παρεξηγηση.»

Κι ετσι από μιαν ασημαντη αφορμη, εμαθα μια από τις σημαντικοτερες ατακες                           

που αποφασισα να την κανω motto και να την εφαρμοζω κι εγω, στα παντα.

Ειλικρινεια κι εξηγηση λοιπον και στα παιδια, παντα. Και παντα πιανει.       

Ξαναλεω, ειδημων δεν το παιζω αλλα η εμπειρια μου με διδαξε καποια πραγματα.

                              

Και δε γκρινιαζουν ποτε αμα τους μιλησεις σαν ισο προς ισο, 

αμα τους δειξεις ότι τα σεβεσαι και τα υπολογιζεις κι ότι τα ακους και τους εξηγησεις ηρεμα-ηρεμα   γιατι δε γινεται αυτό που θελουν την ταδε ωρα αλλα θα γινει λιγο πιο μετα.

Βασικη προυποθεση: να κρατας το λογο σου.

 Αν δεν το κανεις, το χασες το παιχνιδι.

Μην τον αθετησεις ουτε μια φορα-ΠΟΤΕ!

Κι αν υπαρχει ανωτερα βια, θα εξηγησεις και θα καταλαβουν- και νατη παλι η εξηγηση που λεγαμε.

Η Φιλιππα ας πουμε, ειχε γενεθλια στα μεσα του Φλεβαρη.

Ηθελε να κανει παρτυ σε Paintball, της ειχα πει ότι δε γινοταν να το κανει τοτε που ηθελε 

γιατι περιμενα να μπω χειρουργειο στα τελη εκεινου του μηνα, ειχαμε πει για Μαρτιο μερια,

 το ειχε πει παντου, ειχε ξεσηκωσει τους φιλους της, ειχε ξεσηκωθει κι η ιδια και τσουπ!εσκασε μυτη

 ο Κορωνοιος. Και παρτυ γιοκ.

Μου γκρινιαξε μια-δυο φορες, του τυπου «Μα ειχες υποσχεθειιιι…κι εγω τωρα ποτε θα κανω παρτυ…κι η Ελπιδα με το Ζουλη γιατι εκαναν…» αλλα ενταξει, είναι και 10 χρονων παιδι πια, 

αυτό ελειπε να μην καταλαβαινε.                                                    

 Αλλα της εξηγησα σα να ηταν ενηλικη, δεν τη «γειωσα» στο παραπονο της.

Η Μαγια λοιπον μια χαρα πλατσουρισε στους νερολακκους και τσαλαβουτησε  κι εγινε και παπι-κατω από το σπιτι μας όμως, για να παει να αλλαξει στα καπακια.                         

Δεν ειμαι καθολου φοβικη με αυτα αλλα ειναι η πλεον ακαταλληλη στιγμη να σου αρπαξει το παιδι   ενα κρυωμα και να μην ξερεις τι και πώς.

Οση ωρα περπατουσα κι η Μαγια ελεγε τα δικα της στο καροτσι, με κατεβασμενη              

την κουκουλα βεβαια για να μη βρεχεται, εγω ενιωθα τις σταγονες πανω μου,                            

στο προσωπο, στα μαλλια, στα χερια-και περιεργως αισθανομουν πιο ζωντανη από κάθε άλλη στιγμη τις τελευταιες μερες.

Το να περπατας στη βροχη και να γινεσαι μουσκεμα εμπεριεχει, αν το καλοσκεφτεις, 

 μια κανονικοτητα, μια ελευθερια, μια τρελλα ισως, ναι -αλλα σιγουρα δεν εμπεριεχει κανεναν περιορισμο.

Εισαι μονο εσυ και το στοιχειο της φυσης, το νερο, που ερχεται πανω σου από ψηλα και σε ξεπλενει, 

σε λυτρωνει σαν κλαμμα, ελα βροχη μου, σκεφτομουν, λυτρωσε και την ανθρωποτητα  από αυτό

 που ζει, «let mercy come and wash away- what I ‘ve done…», αυτος ο στιχος των Linkin Park επαιζε και ξαναεπαιζε στ΄αυτια μου σ΄ολο το ανεβασμα της μεγαλης ανηφορας με το καροτσι.

 Και ξανασκεφτομουν, για πολλοστη φορα, οτι είναι τετοιες οι εποχες που πραγματικα δε μπορεις 

να κατηγορησεις με τιποτα τους politically correct. 

Ολοι οσοι ηθικολογουν, ολοι οσοι βρηκαν ευκαιρια να ηθικολογησουν, ολοι οσοι κραζουν,                εχουν τωρα το δικιο με το μερος τους..   

                                                                    

 Διοτι ποιος θα παρει το μερος του νεαρου (στη Θεσσαλονικη νομιζω?) που ηταν θετικος στον ιο         και ωστοσο τριγυριζε εξω?

Εφαγε το προστιμο του και στανιαρε.

Καλα του εκαναν, σορρυ, αυτος επραττε με ενδυνειδητη αμελεια, αν τα λεω σωστα.

Αλλα αυτό δεν είναι το ιδιο με το να πας με ένα μασκοφορεμενο παιδι στο σουπερ μαρκετ.

Τελικα αυτος ο ιος, όπως εγραφε και μια φιλη σημερα στο Facebook, δε δοκιμαζει μονο τους πνευμονες, δοκιμαζει και συνειδησεις, συμπεριφορες, ακεραιοτητα, χαρακτηρα.

Κατά τ΄αλλα, να μωρε, εμεις εδω σπασαμε σημερα και τη δευτερη τηλεοραση σε διαστημα δυο μηνων…!!!

Αυτή τη φορα εφταιγα εγω, τη σκουντησα κατα λαθος περνωντας

 κι επεσε. Παει η οθονη!

Ειχανε σπασει με τη μπαλλα η Φιλιππα και ο Ζουλης την προηγουμενη που ειχαμε και σημερα μας αφησε χρονους κι η νεα, απο δικη μου απροσεξια. 

Δυο μηνες κρατησε,παλι καλα και παλι καλυτερα που δεν την ειχαμε πληρωσει γιατι μας την ειχε χαρισει η αδερφη μου που πηρε άλλη.

Τα καλα νεα μ΄αυτό είναι ότι θα γλυτωσουμε για λιγο 

από τους μαραθωνιους περσυνων και προπερσυνων αγωνων ποδοσφαιρου

 που βλεπει ο Ζουλης μανιωδως- καμμια φορα κι εγω η ιδια                

δεν το πιστευω ότι ενώ απεχθανομαι το ποδοσφαιρο γνωριζω πλεον απ΄εξω κι ανακατωτα παικτες, ομαδες και αριθμους φανελας!

Τα κακα νεα είναι ότι τερμα το Casa de Papel με το οποιο ειχαν πορωθει και επαιρναν  και μια γευση από Ισπανικα- ειναι η αγαπημενη μου γλωσσα, 

θα ηθελα πολύ να την αγαπησουν και τα παιδια μου, εφτασα ως και το πρωτο διπλωμα, το Initial αλλα τ΄αγαπω τοσο πολύ και τα καταλαβαινω τοσο καλα λογω Γαλλικων, που πολλες φορες εχω πιασει  τον εαυτο μου μεχρι και να σκεφτεται σε αυτή τη γλωσσα.

Σε αντιθεση, ας πουμε, με τα Γερμανικα που δεν μπορεσα ποτε να τα καταλαβω 

και να τα συμπαθησω.

 Μαλλον στην προηγουμενη ζωη μου ημουν από Ισπανοφωνη χωρα, ελπιζω από το Περου               (κι ας λενε πως οι Περουβιανες είναι οι πιο ασχημες γυναικες του πλανητη) για να εχει τελικα          και μια καρμικη εξηγηση ότι εκανα γιο Περουβιανο!

Παει λοιπον το Casa de Papel με την πραγματικα ενδιαφερουσα πλοκη, πανε και τα απαντα του Μεσσι, του Ροναλντο και του Σαλαχ κι αντε να μας δω τι θα κανουμε τωρα.

 Δεν εχει τα χαλια της προηγουμενης που ειχε ασπρισει ολη, σε αυτην κατι μπορεις να δεις 

αλλα μονο στη δεξια πλευρα, για παραδειγμα τον ειδα κουτσα- στραβα και τον Τσιοδρα                       και το Χαρδαλια σημερα στις 18:00 αλλα για να κατσεις να δεις με την ησυχια σου κατι, δυσκολο.

Παντως, όπως εγραφα και στην αρχη, προσαρμοζονται καλυτερα τα παιδια, γενικα.                         

 Και της κολλητης μου τα πιτσιρικια μια χαρα τα πανε, τα βγαζει λιγο μια γυρα στο τετραγωνο, παιζουν και μεσα πολύ, ζωγραφιζουν, μαγειρευουν…                                                 

«Μια χαρα βολευονται τα παιδια» λεει η φιλεναδα μου (που παντα εχει δικιο - δεσμευομαι να της κανω ειδικο αφιερωμα!) και αν εξαιρεσεις δυο-τρια ξεσπασματακια που είναι απολυτα λογικα,    καλα τα εχουν παει ως τωρα.

Η Φιλιππα ας πουμε, επεσε να με φαει που σκουντησα την τηλεοραση κι επεσε κι εσπασε.

 Κλαμμα, θρηνος, χαμος.

Μου πεταξε και μερικα "Γαλλικα", δεν της ειπα τιποτα, μονο οταν πηγε να με σπρωξει με λυσσα 

την εκοψα και της ειπα οτι αυτο δεν της το επιτρεπω, οτι εχει δικιο, εφταιγα εγω ,καλα κανει 

και χτυπιεται και οδυρεται αλλα το χερι πανω μου δε θα το σηκωσει.

Ξεσπασε λοιπον κι αυτη οσα κραταγε μεσα της αυτες τις μερες με τον εγκλεισμο 

και ηρθε στα ισα της.

Νομιζω παντως ότι πιο πολύ εγω τρωγομαι με τα ρουχα μου με την καραντινα παρα τα Daltons.

Τωρα εχουν εφευρει κι άλλες ασχολιες εκτος από τις βιντεοκλησεις,

 τα επιτραπεζια και το ποδοσφαιρο στο σαλονι: 

παιζουν Νερφ σε ολο το σπιτι (μαζευω σφαιρες από παντου, 

από παντου όμως!), παλευουν μεταξυ τους και μαζι μου 

(καλα, αυτό το καναμε και παλια), ασχολουνται περισσοτερο 

με τη Μαγια απο ο,τι παλια (ευτυχως!) και μαλιστα χθες παιξανε

 και τα «αγαπημενα αδελφακια» οι τρεις, κουκουλωμενα κατω 

από την κουβερτα με τη μικρη στη μεση «για να την προστατευουν 

από τους κακους». 

Σπανια στιγμη, δεν κρατησε πολύ, δευτερολεπτα μετα κυλιοντουσαν 

στο πατωμα τσιριζοντας για το ποιος ειχε «την περισσοτερη κουβερτα» αλλα τουλαχιστον προλαβα το κλικ!΄

Η Ελπιδα της εκανε και μανικιουρ-πεντικιουρ σημερα και η μικρη 

το καταχαρηκε, κυκλοφορει σε ολο το σπιτι και δειχνει παντου 

τα βαμμενα κοκκινα νυχακια της.

Επισης με εξεπληξε ο γιος μου: εκει που αυτες τις μερες καθε πρωι 

με φωναζε απο τις 7 (ειναι ΠΟΛΥ πρωινος τυπος) για να του βαλω πρωινο, εχθες που του εξηγησα ωραια και γλυκα οτι μια χαρα μπορει

και μονος του να παρει μπολακι, κουταλακι, δημητριακα και γαλα απο το ψυγειο, τελικα το εκανε! 

Σημερα οχι μονο εβαλε μονος του πρωινο (εγω ειχα ξυπνησει βεβαια, ημουν κοντα του) 

αλλα τα εβαλε μετα και στο νεροχυτη και γεμισε και νερο το μπολ να μην κολλησει

 και εβαλε τα παντα στη θεση τους.

Μαθαινουν τα παιδια...προσαρμοζονται.

Φτανει να κανεις αυτο που ειπε ο σοφος τσαγκαρης. 

Να εξηγησεις ειλικρινα και ντομπρα.

Και ηρεμα. Τα παιδια δε θελουν φωνες και νευρικοτητα.

Αυτή τη στιγμη που γραφω, οι δυο μεγαλες μου κανουν μεταμεσονυχτιο τσιμπουσι  με ο,τι δημητριακο υπαρχει στο σπιτι, τις εχει πιασει νευρικο γελιο, τους πετιουνται τα γαλατα

 απο το στομα και σκοπευουν, από ο,τι ακουσα, να ξενυχτησουν και να το πανε σερι ως το πρωι.

Παω στοιχημα ότι σε δεκα λεπτα από τωρα θα ροχαλιζουνε στον καναπε.

Και τοτε εγω θα βγω στο μπαλκονι σιγα-σιγα, νυχοπατωντας μην ξυπνησει κανενας,

 θα αναψω το τελευταιο τσιγαρο της μερας

 και τυλιγμενη στο σκοταδι, μονο με την καυτρα να φεγγει, 

θα αγναντεψω μεχρι εκει που φτανει το ματι , 

θα χαζεψω τα φωτα  μακρια της Εθνικης οδου να ξετυλιγονται ως περα,

σαν ενα φωτεινο κολιε, 

θα ψαξω να δω (αν δεν εχει συννεφια)  μηπως φαινονται φωτα στο καζινο του βουνου  

και θα αφουγκραστω την απολυτη σιωπη, με μια μονο ευχη: 

η αυριανη μερα να μας φερει πιο κοντα στη στιγμη που θα ξαναβγουμε ελευθεροι στους δρομους, 

που θα αγκαλιασουμε τους φιλους,

με τα παιδια μας στους ωμους, ελευθερα κι αυτά 

 χωρις να τα στραβοκοιταει κανεις,

και να ειναι παλι αυτα η ελπιδα της ανθρωποτητας

και οχι ο φοβος της.