ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ, ΤΑ ΛΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΣΟΥΡΕΑΛ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ 

«Θελουμε κρεπες» ηταν η εντολη χθες το απογευμα, για να διαπιστωσω δευτερολεπτα αργοτερα 

πως δεν υπηρχε ουτε γαλα ουτε αλευρι- και μαλιστα το τελευταιο αλευρι ειχε μολις παει ακλαφτο   γιατι η ντοματοπιτα που ειχα φτιαξει ειχε καταληξει να γινει καρβουνο στο φουρνο.

Εξ΄αιτιας της μανας μου!

Εκει που την ειχε βγαλει, η ιδια, από το φουρνο γιατι λεει «αρπαξε κιολας!» και την ειχε ακουμπησει να κρυωσει πανω στην κουζινα, ξαφνικα το μετανιωσε και για να μην της πιανει χωρο -

μιας κι ειχαμε κι αλλα μαγειρεματα- την ξαναβαλε μεσα-μονο που ειχε ξεχασει να τον κλεισει, εξ΄αρχης.

Επρεπε να περασει μιση ωρα, να κοιμισω τη μικρη Μαγια και να αναρωτηθω που εχει παει 

η ντοματοπιτα για να την ανακαλυψω, μαυρη, μεσα στο φουρνο που εκαιγε ακομη.

Οποτε παει κι η πιτα που βασει των προσδοκιων μου θα εβγαινε πεντανοστιμη (σας παραθετω συνταγη από το σαιτ που τη βρηκα https://www.piperata.gr/2020/03/20/platsinta-pentanostimi-ntomatenia-pita-me-feta-ke-rigani/ ) παει και το τελευταιο αλευρι.

«Μα θελουμε κρεπεεεες!» ακουστηκε από τον καναπε οπου ηταν αραχτοι οι τρεις, Ζουλης και Μαγια βλεποντας Νικελοντεον και Ελπιδα, κλασσικα, κανοντας βιντεοκληση με τους φιλους της- παλι καλα που υπαρχει κι αυτό και κρατανε επαφη τα παιδια με την παρεα τους στην απομονωση.

Η Φιλιππα βολοδερνε μεταξυ κουζινας, μπαλκονοπορτας, χαλιου και σκαλας.                                  Ένα ελευθερο πνευμα, ένα πραγματικο ξωτικο, μια αεικινητη νεραιδα, κλεισμενη κι αυτή,
όπως πολλες αλλες νεραιδες και ξωτικα της ηλικιας της, στο σπιτι της.

Μου θυμισε την αρκουδα που ειχα δει στο ζωολογικο κηπο
 του Βελιγραδιου καποτε, που την ειχαν κλεισμενη σε ένα κλουβι μικροτερο από σαλονι γκαρσονιερας κι εκανε ασταματητα πανω-κατω, πανω-κατω σα μανιασμενη. Ένα πραγματικα θλιβερο θεαμα.

«Φιλιππα ντυσου» της λεω «Θα βαλουμε τις μασκουλες μας 

και τα γαντια μας, θα στειλουμε το μηνυματακι μας,
02 είναι για σουπερ μαρκετ, θα σε δηλωσω κι εσενα για να ειμαστε σιγουροι και θα παμε με τα ποδια.»

«Μην το παιρνεις το παιδι…»  αρχισε η μανα μου αλλα της το εκοψα: «Θα βαλει γαντια, μασκα, ολοσωμη στολη και σκαφανδρο 

αν χρειαστει αλλα θα την παρω.»

Κραξτε με, λιθοβοληστε με αν θελετε αλλα το παιδι το ειχε αναγκη 

να βγει και να περπατησει-κι αφου θα ηταν καλυμμενη 

με τον απαραιτητο εξοπλισμο και κανεις δε θα κινδυνευε απο εκεινη

 ουτε εκεινη απο καποιον, δεν εβρισκα το λογο να μην ερθει.

Κι εκει αρχιζουν τα σουρεαλ, αφου οι μερες που διανυουμε
είναι ετσι κι αλλιως τετοιες-κι ακομη κι αν καταφερνεις να διατηρεις μια ψευτοκανονικοτητα μεσα στο σπιτι αρκει να βγεις λιγο εξω για να ανατραπει το σκηνικο-
είναι πρωτογνωρα, παραξενα όλα οσα συμβαινουν και σιγουρα δε θα τα ξεχασουμε ποτε.

Καλα να ‘μαστε, πρωτα ο Θεος, θα λεμε ο ενας στον αλλον, εικοσι, τριαντα χρονια μετα, 

τοτε που θα ειμαστε η γενια των παππουδογιαγιαδων με τα ζαρωμενα τατουαζ :

«Ρε φιλε, θυμασαι τοτε με τον Κορωνοαποτετοιον?»

«Ουυυ» θα λεει ο άλλος «τι μου θυμισες τωρα, που ειχαμε απαγορευση κυκλοφοριας

 κι επρεπε να στειλουμε μυνημα σε ένα νουμερο για να βγαλουμε το σκυλο…τοτε με τις μασκες 

και τα γαντια...που τα θυμηθηκες…»

Μακαρι να γινουν ετσι τα πραγματα. Και να ειμαστε σε θεση να τα συζηταμε  καποτε…

Στο δρομο, φυσικα, ψυχη ζωσα.

Περασαμε από το φαρμακειο του φιλου Διονυση, εφοδιαστηκαμε με γαντια, μασκες και  τσιχλες κανελας Ξυλιτολης (τρελλαινομαστε κι εγω κι η μικρη) και τραβηξαμε το δρομο μας.

Ψιλοβρεχε και σουρουπωνε αλλα μας αρεσε που ημασταν ετσι οι δυο μας.                                  

 Όταν εισαι το «παιδι-σαντουιτς» σε μια οικογενεια, όπως η Φιλιππα, οι ευκαιριες να κανεις κατι εντελως μονος σου με έναν από τους γονεις σου είναι λιγες κι εχω καταλαβει ότι όταν προκυπτουν   τις χαιρεται στο επακρον.          

                                                                                                           

Οπου κι οποτε εχει τυχει να βρεθουμε μονο οι δυο μας μου τριβεται, με αγκαλιαζει, καθεται πανω μου, κρεμιεται από τους ωμους μου, θελει να με κραταει από το χερι-  το αγοροκοριτσο, 

το αγριμακι,η δυναμικη ποδοσφαιριστρια, το θυελλωδες αριστερο εξτρεμ των γηπεδων, η «ιπταμενη Φιλιππα»  μεταμορφωνεται σε ένα κοριτσακι που θελει μονο χαδια, αγκαλιες και στοργη.                                                                                       

Δεν προλαβε ετσι κι αλλιως να είναι «η μικρη» της οικογενειας για πολύ καιρο.                                           

Στα δυομιση της, ηρθε ο αδερφος της, 

το μονο αγορι και τεσσεραμιση χρονια αργοτερα

 η Μαγια. 

 Πολύ συντομα η Φιλιππα βρεθηκε να είναι

«η δευτερη από τα τεσσερα.»

Όπως πολύ σοφα μου ειχε επισημανει περσυ αυτή η υπεροχη γυναικα, η κυρια Φωτεινη, που εχουμε την τυχη να εχει δασκαλα εδώ και δυο χρονια,

«της Φιλιππας ετσι και της μιλησεις λιγο γλυκα, 

της πεις δυο-τρια ομορφα λογια, γινεται σα γατακι, 

ένα γατακι που ζηταει μονο τρυφεροτητα.»

Ετσι και τωρα.

Κρατωντας μου το χερι στο δρομο
και αγκαλιαζοντας με κάθε τρεις και λιγο, 

με το ψιλοβροχο από πανω μας και το σκοταδι να μας τυλιγει στα ερημικα στενα και τους μεγαλους δρομους, αρχισαμε το τραγουδι μαζι.

Προσπαθουμε εδω και μερες να φτιαξουμε μια διασκευη του Don’t worry-Be happy αλλα με στιχους δικους μας, που να αφορουν τη φαση που βιωνουμε.

«Μενουμε σπιτι, μενουμε ολοι εντος-μεχρι να φυγει ο Κορωνοιος-don’t worry-be happy-
κι εσυ μετα θα λες μονη σου: ειμαι η Φιλιππα και τη μπαλλα αγαπω-ζω μοναχα για το ποδοσφαιρο-μα, τωρα, μου λειπει…Πώς σου φαινεται?» 

«Καλο. Εχει ομοιοκαταληξια. Λοιπον, ο Ζουλης επειδη θα ντρεπεται να τραγουδησει θα τα λεω εγω γι΄αυτόν: ειναι ο Ζουλης-παιζει μπαλλα κι αυτος-σαν τον Πικε ειναι αμυντικος- μα,τωρα,στο σπιτι…»

Εχουμε μεγαλη εμπνευση οταν κανουμε τετοια οι δυο μας- τα αλλα μου παιδια προς το παρον δε δειχνουν μερακι με αυτου του ειδους τα ..."χομπυ."

Λεμε να το γυρισουμε και σε βιντεοκλιπ με το κινητο της Ελπιδας (το δικο μου για καποιο λογο 

τα δειχνει όλα πρασινα τωρα τελευταια) και να το ανεβασουμε στο Youtube. 

Στοιχιματιζω ότι θα παει καλα-αν πειστουν να τραγουδησουν κι η Ελπιδα με το Ζουλη, 

που δεν το βλεπω, μαλλον θα είναι ντουετο Μυρτως-Φιλιππας!

Singing in the rain λοιπον, φτασαμε στο σουπερ μαρκετ.

Ακριβως απ΄εξω, μας προσπερναει ξαφνικα ενας τυπος, με γρηγορο βαδην 

κι από πισω η γυναικα του, με περασμενο ένα…λουρι από το λαιμο!!!

«Γαβ,γαβ!» μας εκανε η τυπισσα κι ενω εμεις προσπαθουσαμε να καταλαβουμε τι βλεπουμε, 

ο άλλος εκανε πως την τραβολογαει. 

«Ησυχα σκυλε, ησυχα!» της ελεγε δηθεν προστακτικα.

«Καλο,καλο!» του φωναξα γελωντας « και είναι πολύ συμπαθητικο το σκυλακι σας!»

«Μπα, μην το λες, είναι αγριο!» απαντησε καθως απομακρυνονταν κι οι δυο σκασμενοι στα γελια.

Ευτυχως, η εφευρετικοτητα και το χιουμορ των ανθρωπων καλα κρατουν- αυτό φαινεται

 κι από τις, συχνα πολύ πετυχημενες κι ευστοχες, αναρτησεις στο Facebook.                              Επειδη ακριβως το πραγμα είναι ακομη φρεσκο οι εξυπνες ατακες και τα διαφορα που κυκλοφορουν δεν εχουν φτασει προς το παρον στο επιπεδο της σαχλαμαρας. 

Και χαιρομαι ειλικρινα να διαπιστωνω οτι το χιουμορ ειναι ενα απο τα τελευταια χαρακτηριστικα που χανει ο ανθρωπος-καποιοι ισως δεν το χανουν ουτε την υστατη στιγμη. 

Ημασταν ετοιμες λοιπον να μπουμε στο σουπερ μαρκετ όταν ο παρκαδορος, 

που τον ξερω χρονια και τα λεμε παντα λιγακι ετσι στο ποδι, με προειδοποιησε:

«Βαλε τη μασκα στη μικρη, κυριως για τους μεγαλυτερους αλλα κι επειδη θα σε κραξουν αμα σε δουνε με παιδι. Δεν ξερεις τι εχουν ακουσει τα αυτια μου εδώ αυτές τις μερες. Ελα μικρουλα μου, φορα τη μασκουλα σου.»

Θα της την εβαζα ετσι κι αλλιως μιας και, κοιτα που φτασαμε, το να μπεις με παιδι στο μαγαζι μοιαζει να είναι μεχρι και προκλητικο αυτή την περιοδο, σα να εφερες αναμεσα στο πληθος την κινητη βομβα Κορωνοιου. 

Με στενοχωρησε το λυπημενο βλεμμα, το θλιμμενο κουνημα του κεφαλιου του παρκαδορου 

οταν ελεγε την τελευταια του προταση. Δεν τον ειχα ξαναδει ετσι. 

Μα ετσι κι αλλιως, ολοι καπως ετσι ειναι πια.

Φορεσαμε λοιπον τον εξοπλισμο μας, γαντια και μασκες. 

Της στερεωσα τη δικη της καλα να μην της πεφτει και μπηκαμε.

Η ευγενικη υπαλληλος στην υποδοχη  καθαρισε στα γρηγορα τη λαβη του καλαθιου μας  

με αντισηπτικο. Την ηξερα αλλα σχεδον δεν τη γνωρισα με την πρασινη μασκα.

 Προλαβαμε να ανταλλαξουμε ένα βλεμμα αλληλεγγυης και συμπαραστασης ,αν και τι να πω εγω μπροστα της, σχεδον ενιωσα ντροπη, εκεινη ηταν στη δουλεια, αναγκασμενη να βρισκεται εκει ισως και Κυριακη και να εξυπηρετει τους, συχνα αγενεστατους όπως θα δουμε και παρακατω, πελατες…                                                                                                   

 Προλαβα ωστοσο να της ευχηθω ένα «Καλη δυναμη» μεσα από τη μασκα μου πριν προχωρησω
στα ενδοτερα.

Δε μπορω να πω ότι δεν ειχε κοσμο, καμμια σχεση βεβαια με την κινηση που θα ειχε ένα κανονικο βραδυ Δευτερας και σιγουρα λιγοτερο απο προχθες που ειχα ξαναπαει, πριν ακομη ανακοινωθει 

η απαγορευση ασκοπης κυκλοφοριας.

Το εντυπωσιακο όμως ηταν τα προσωπα ολων, οσο μπορουσες να τα δεις μεσα από τις μασκες.

 Ολοι κατηφεις, σιωπηλοι, προβληματισμενοι.

Με μασκες πορτοκαλι, πρασινες, τις κλασικες γαλαζοπετρολ, κανα-δυο μαυρες,

μερικες υφασματινες,πολλαπλης χρησης.

Εχουν γινει μοδα τωρα οι μαυρες ,όπως και τα μαυρα γαντια που είναι σχετικα δυσευρετα-

διοτι αντιλαμβανεσαι οτι αμα θες να εισαι Coronavirus chic (και οχι Coronavirus sick!) 

δε θα πας με ο,τι κι ο,τι μασκα και γαντι!

 Θα βαλεις τα ωραια, τα μαυρα ή εστω τα διαφανη αλλα αυτα απο το σκληρο υλικο, οχι τ΄αλλα

 τα μπασκλας που σκιζονται με το καλημερα!

Μη σου πω οτι θα παραγγειλεις απο Ιντερνετ μασκα με υπογραφη μεγαλου οικου.

Μια φιλη που μιλουσα προχθες, μου ειπε ότι στην Κηφισια εμφανιστηκε και μια τυπισσα με μασκα Luis Vuitton παρακαλω- διοτι αν είναι να τη φορεσεις, χρυση μου, διαλεξε την επωνυμη! Ε,τι!

Ο μονος ευθυμος στο σουπερ μαρκετ,  ο υπαλληλος στο κρεοπωλειο, ένας πολύ ωραιος τυπακος γυρω στα 30-35 που τον εχω ξαναδει εκει άλλες δυο-τρεις φορες. Καινουριος σχετικα.

«Καλησπερα στα κοριτσια, τι θα παρουμε?» 

Αποψε ηταν μαλλον σε τρελλα κεφια ή απλα, μπορει να είναι φυσει αισιοδοξος.

Παραγγελνω το μισο κιλο κιμα για το αυριανο μαγειρεμα («Μακαρονια με κιμα παιδες, για δυο μερες αυτό θα είναι το φαι, μη σας πω και τρεις»)  κατι μου λεει ο τυπος που δεν το ακουσα, το ματι του εντωμεταξυ πανω μου, να περναει το κρεας στην κιμαδομηχανη και να με κοιταει καταματα.

«620, να τ΄αφησω?» με ρωταει μαγκιορικα.

«Να τ΄αφησετε» λεω με ιδιο υφος κι εγω.

«Ετσι, να βγει και λιγο παραπανω για να δυναμωσουμε!» μου κανει.

«Ναι, ναι» του λεω .

«Και αυριο παλι εδώ,ε?» μου λεει, παντα κοιτωντας με στα ματια (καλα δεν το πιστευω, σκεφτομουν εγω και κοντευαν να με πιασουν τα γελια, πλακα μου κανει?)

«Και…πώς τα παμε τωρα με τον κατ΄οικον περιορισμο?» συνεχιζει χωρις να περιμενει απαντηση στην προηγουμενη ερωτηση-όχι ότι θα απαντουσα και κατι.

«Ε, πώς να τα παμε, όπως ολοι» του λεω «δεν είναι κι ευκολα! Ασε που θα βγουμε και τετραπαχοι μετα από όλα αυτά.»

«Δεν πειραζει, δεν πειραζει» μου κανει χαμογελωντας με νοημα «Θα τα καψουμε όλα μετα…

με ασκησεις...εσωτερικες!» Και τσουπ, μου κλεινει το ματι!

Εβαλα τα γελια, πηρα την (απορημενη) Φιλιππα από το χερι και πηγαμε στα αλευρια.

Βρε τον τυπο τον μερακλη, ειπα μεσα μου, ωραιος, μεσα στην ολη γενικη συννεφια δεν το χανει 

το κεφι του…Τελικα καποιοι αντρες παραμενουν παντα αιωνιοι κυνηγοι, θες να τους πεις «πεφτουλες», θες «γυπες» όπως είναι η νεα εκφραση, παντως δεν το χανουν το κουραγιο τους-

κι αυτό είναι καλο σε τετοιες στριμωγμενες εποχες. Boys will be boys!

Ξαφνικα από τα μεγαφωνα του καταστηματος ακουστηκε ανακοινωση: 

«Παρακαλειται ο ιδιοκτητης του σκυλου που είναι δεμενος από την πλευρα της οδου Ταδε 

να προσελθει στην εισοδο, ευχαριστω!»

Αυτό κι αν ηταν σουρεαλ.                                                                                                              

Τετοια ανακοινωση δεν ειχα ξανακουσει-να ΄τανε νοικιασμενος αραγε ο σκυλος όπως κανουν ηδη λεει στην Ισπανια?

Και δες που φτασαμε, να ‘χει περισσοτερες αναγκες το σκυλι από το παιδι…                                       Να μπορεις να βγαλεις το σκυλο βολτα αλλα όχι τα παιδια σου, να είναι respectable 

να κυκλοφορησεις με το τετραποδο αλλα προκλητικο με το παιδι.  Ενταξει, ειπαμε: λογικο.  

Δεν μπορεις να κατηγορησεις κανεναν.  Το σκυλι δε θεωρειται εν δυναμει φορεας ενω το παιδι ναι, ok, το καταλαβαμε ολοι και το αποδεχτηκαμε αλλα δεν παυει να είναι ένα από τα παραδοξα αυτης της ιστοριας.

«Θα ΄ναι μια καλη ευκαιρια να μαθουν τα παιδια μας το σεβασμο στο συνανθρωπο, στον ευπαθη πληθυσμο, την ευθυνη απεναντι στο κοινωνικο συνολο» λενε πολλοι και δε διαφωνω. 

Ισως είναι μια ευκαιρια.

Με ανησυχει όμως μηπως η ολη ιστορια γυρισει σε φοβο μεσα στην παιδικη ψυχη.

Ας βγουν τα πιτσιρικια από αυτό οσο πιο αλωβητα γινεται, καλυτεροι ανθρωποι, πιο ωριμοι, 

πιο υπευθυνοι αλλα όχι φοβισμενοι. Αυτό ας μην το επιτρεψουμε.

Την ωρα που χτυπαγαμε τα ψωνια στο ταμειο, η μασκα της Φιλιππας της γλυστρησε λιγο κατω

 από τη μυτη. Εσπευσα να της τη διορθωσω.

«Καλα κανετε» μου ειπε η ταμιας «γιατι αν τη δουνε χωρις μασκα μπορει να σας την πουνε οι αλλοι πελατες.»

Ενιωθα παλι σα να επρεπε να απολογηθω που την ειχα παρει μαζι κι ας ηταν με γαντια και μασκα όπως κι οι ενηλικες.

«Δεν είναι όμως μονο τα παιδια στοχος, κυρια μου» συνεχισε λυπημενα η κοπελα «Εμενα λιγο πριν μια πελατισσα με αποκαλεσε ζωον, το ξερετε?»

Ηταν δακρυσμενη, ετοιμη να βαλει τα κλαμματα. Καταλαβα ότι ηθελε καπου να τα πει, 

να την καταλαβουν, να ξεσπασει κι ας ημουν κι εγω απλα μια πελατισσα.

«Γιατι?» απορησα μοιραζοντας τα πραγματα σε δυο σακουλες, για να ΄ναι ευκολοτερο το κουβαλημα στον ποδαροδρομο.

«Γιατι εκεινη τη στιγμη δε φορουσα μασκα, γι΄αυτό» μου απαντησε. «Περασε από διπλα μου, ΕΚΕΙΝΗ περασε από διπλα μου, όχι εγω, κι επειδη με ειδε χωρις μασκα μου ειπε σα δε ντρεπεσαι, θα μας παρεις στο λαιμο σου,ζωον…»

Εφριξα. Αν είναι δυνατον.Και δε θα μπορεσε να της απαντησει και καταλληλα η υπαλληλος.

Θα φοβηθηκε σιγουρα για τη θεση της. 

Ε, ρε μπινελικια που θα ΄χε ακουσει αμα ημουνα μπροστα...

 Θα ηταν καμμια απο τις γνωστες φραγκοκοτες των προαστειων. Γεμιζουν το καλαθι μεχρι πανω 

με τα τελευταια (βιολογικα παντα) προιοντα των ραφιων, κανουν παραπονα γιατι δεν εχει ανανεωθει το αποθεμα σε γαλα γαιδουρας για τα παιδια τους, σε κοιτανε με υποτιμητικο βλεμμα αν δεν εισαι αρκετα hype/σικατος/εναλλακτικος και φερονται στον υπαλληλο λες κι είναι ο λακες τους.

 Ακομη και ΤΩΡΑ.

Δεν αλλαζουν μερικοι ανθρωποι. Κατά το boys will be boys, bitches will be bitches.

Στα δυσκολα ετσι κι αλλιως ολοι δειχνουν τον πραγματικο τους εαυτο.                                                            

 Φευγει το δηθεν, πεφτει η προσωπιδα, εξατμιζεται το wannabe, εκει ο γνησιος παρτακιας θα φανει, 

ο οριτζιναλ υστερικος το ιδιο, ο αυθεντικος αλτρουιστης, ο καλοψυχος, επισης.

                                                                                                                            

Αυτό που λενε ολοι παντως-και το ειχαν πει πολύ νωριτερα οι REM-  

δηλαδη το «είναι το τελος του κοσμου όπως τον ξεραμε» με ανησυχει πολύ. Όπως τον καθενα μας.

Ζουμε ιστορικες στιγμες.

Αυτό το αβεβαιο που πλαναται γυρω μας, το πρωτοφανες, η αορατη απειλη, η κοινωνικη απομονωση, οι αναγκαστικες απαγορευσεις…προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου ότι καποτε θα τελειωσουν ολα αλλα με πιανει συχνα ενας φοβος, μια αγωνια σα να προκειται να μην τελειωσουν ποτε.

Φοβαμαι. Οριστε, το ειπα.

Φοβαμαι αυτη την αγνωστη σε ολους μας κατασταση.

Διοτι καλοι οι μαγειρικοι μαραθωνιοι, καλα τα συγυρισματα και οι μασκες ομορφιας, καλο το cocooning και το bonding αλλα…θα την παρουμε τη ζωη μας πισω καποια στιγμη? Θα την παρουμε?

Αυτό το «ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου» υπαρχει αραγε περιπτωση να ισχυσει σε καποια πραγματα και μετα τη ληξη αυτου του εφιαλτη?

Ποιες αλλαγες αραγε που εγιναν αναγκαστικα στη ζωη μας ηρθαν για να μεινουν, ειτε το θελουμε ειτε όχι?

Θα το μαθουμε εν καιρω…

By the way, η ιδεα μου για το σουπερ μαρκετ με τα ποδια, ειδικα για πραγματα όπως αλευρι και γαλατα και ζαρζαβατικα και το βαζο με σαλτσα ντοματας για τον κιμα, αποδειχθηκε μεγαλη μουφα γιατι κατεληξα φορτωμενη με δυο ασηκωτες σακουλες και ειχαμε ανηφορικο δρομο μπροστα μας συν ψιλοβροχο που εξελισσοταν σε κανονικη βροχη και το σκοταδι να εχει πεσει πλεον κανονικοτατα- οποτε πηραμε τηλεφωνο 

τη γιαγια (την αειθαλη μανα μου)

 και δεχτηκε να ερθει να μας μαζεψει. 

Θα ηταν από τις τυψεις για τη ντοματοπιτα που μου τσουρουφλισε.

Οσο την περιμεναμε, μιας κι αργει κιολας παντα,

 ειχαμε ολο το χρονο να τελειοποιησουμε το τραγουδι μας, 

τη διασκευη του «Don’t worry- be happy», 

που το προτιμαω χιλιες φορες στην παρουσα φαση από το «It’s the end of the world as we know it.»

«Υπαρχουν και χειροτερα…μα θα στα πω αργοτερα…» τραγουδουσαμε με τη δευτερη κορη μου αγκαλιασμενες

 περιμενοντας στο δρομο κατω απο μια σταση λεωφορειου, 

ενώ συμπληρωνα νοερα, από μεσα μου : 

«Αργοτερα…μπορει και ποτε. Ελπιζω ποτε-

και μη χειροτερα…»