ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Εχθες το πρωι ειχαμε,επιτελους,το πρωτο ξεσπασμα.

Το περιμενα πώς και πώς.

Πολύ με ειχε ανησυχησει η παθητικη, μεχρι τωρα, αντιμετωπιση των παιδιων μου στον κατ΄οικον περιορισμο-ειδικα η αντιμετωπιση του γιου μου.

Οι μεγαλες μου κορες πες ενταξει, εχουν και το Ινσταγκραμ, εχουν και τις βιντεοκλησεις με τους φιλους, εχουν και τις δουλιτσες που τους αναθετω, εχουν και τη μαγειρικη που με βοηθανε,
 θα τακτοποιησουν και καμμια ντουλαπα, κουτσα-στραβα την παλευουνε.

Ο Ζουλης όμως, 7μιση χρονων αγορακι, από εκει που ηταν ολη μερα με μια μπαλλα στα ποδια, ποτε στο σπιτι του ενός φιλου και ποτε στου αλλου, ποτε με τον ένα φιλαρακο του σε εμας και ποτε με τον άλλο, από εκει που περιμενε πώς και πώς τις Δευτερες και τις Τεταρτες για να παει στην προπονηση και τα Σαββατα για τους αγωνες, από ΄κει που την εβγαζε στο γηπεδακι  με τους φιλους της μεγαλης ή το παρεακι του και τη Φιλιππα, ξαφνικα βρεθηκε στους τεσσερις τοιχους, με «γηπεδακι» του το σαλονι και με μονη ασχολια να βλεπει παλιους αγωνες στο Youtube-να ΄ναι καλα οι SmartTV που σου επιτρεπουν να βλεπεις Ιντερνετ στην τηλεοπτικη οθονη.

Αυτες τις μερες, περισσοτερο από όλα τα παιδια μου το Ζουλη λυπαμαι.

Χωρις το Μπιλυ,χωρις τον Πανο και το Δημο,χωρις το Ρομπερ και το γιο της κολλητης μου το Δημητρη,σε έναν καναπε,ολη μερα ξαπλα και που και που να σηκωνεται λιγακι να κλωτσησει τη μπαλλα στο χαλι με τη Φιλιππα ή μονος του…                              

 Κυριως μονος του γιατι η Φιλιππα εχει και τη μεγαλη που ειναι 12, ασχολουνται με τα δικα τους,κανουνε μαζι ολη την ωρα Τικ Τοκ, η δε Ελπιδα θα ασχοληθει με το Ζουλη μονο αν είναι να τον κυνηγησει για να του ατραψει καμμια αναποδη επειδη την τσιγκλαει-αυτό το ηλικιακο χασμα μεταξυ 12 χρονων κοριτσιου και 7μιση χρονων αγοριου μοιαζει αιωνας.

Όχι, δεν εχει να κανει με την περιβοητη αδυναμια της μαμας στο γιο, δε νομιζω ότι με χαρακτηριζει κατι τετοιο παρ΄ολο που ο Ζουλης, ειλικρινα, είναι ο,τι επιθυμουσα περισσοτερο στη ζωη μου
-  κι είναι όπως ακριβως τον ειχα φανταστει από τοτε που ημουν 6 χρονων.                   
 Ναι,από τοτε ειχα φανταστει το γιο που ηθελα να κανω, μελαχροινακι,
με σχιστα ματακια,παχια χειλακια, ενας Περουβιανος πιτσιρικας
-το γιατι είναι ιδιος με Περουβιανακι (ενώ κανεις από τους γονεις ή τους προγονους του δεν εχει την τυχη να καταγεται από εκει) είναι ένα μεχρι σημερα αλυτο μυστηριο…εγω δεν ξερω κατι γι΄αυτό, ειλικρινα!

Ας επιστρεψω όμως στο ξεσπασμα.

Ναι,ηταν από το Ζουλη και ηταν αναμενομενο.

 Βασικα,παρακαλουσα να ερθει,για να εκτονωθει το παιδι, να βγαλει από μεσα του τη στενοχωρια για την αναγκαστικη κλεισουρα, να ξεσπασει τα νευρα του, το θυμο και την αγανακτηση του.

Χθες το πρωι λοιπον, πρεπει να ηταν η ωρα 7μιση, ερχεται στο κρεβατι μου και αρχιζει να με ταρακουναει: «Σηκω,εχω Αγγλικα,πρεπει να διαβασουμε.»

Οπου Αγγλικα βλεπε μαθημα με την καθηγητρια του Φροντιστηριου μεσω Skype-κι αυτό στις 12 το μεσημερι.

«Εχουμε χρονο βρε αγορι μου,δυο πραγματα σας εχει βαλει,πεσε ξανακοιμησου» μουρμουρισα και αλλαξα πλευρο.

«Όχι, σηκω ΤΩΡΑ, δε θα προλαβουμε, εχω μαθημα στις 12!»

Επειδη δεν ηθελα να μου ξυπνησει απο τετοια ωρα τη μικρη που κοιμοταν διπλα μου
 κι επειδη οι ταπεινες μου γνωσεις Αστρολογιας μου εχουν διδαξει να σεβομαι παντα τις παραξενιες και τους ψυχαναγκασμους ενός γνησιου Παρθενου, σηκωθηκα και πηγα μαζι του στο γραφειο του για να τον διαβασω.

Εκει που ετοιμαζε ένα προτζεκτ που τους ειχε βαλει για το Δελτιο Καιρου (ξερετε τωρα,the weather today is hot and cloudy και τα σχετικα) ακουσα τη μικρη Μαγια να χαρχαλευει στο κρεβατι και να κλαψουριζει.

«Παω να την ξανακοιμησω και ξαναρχομαι, συνεχισε λιγο μονος σου κι ερχομαι» του ψυθυρισα.

Δεν εχουν περασει πεντε λεπτα που η μικρη εχει ξανακοιμηθει στο στηθος μου κι ερχεται στο δωματιο μου ενας Ζουλης εξαλλος: «Κοιτα εδώ πώς εκανα το “h”! Μοιαζει με “b”,το εκανα χαλια!» και να προσπαθει λυσσασμενα να το σβησει με μια γομα-ελα όμως που το ειχε γραψει με μαρκαδορο!   Χειροτερα τα πασαλειψε, μουτζουρωθηκε ολο το χαρτι.

Του ζητησα να κανει πιο ησυχα,ότι σε πεντε λεπτα μολις αποκοιμηθει πιο βαθια η Μαγια θα παω να τον βοηθησω, «Όχι» να γρυλλιζει αυτος «το εκανα ΧΑΛΙΑ! Ξαναγραψ΄το μου εσυ σε καινουριο κανσον!»

Α, όλα κι όλα, αυτό δεν το κανω. Το θεωρω κοροιδια προς τον εκπαιδευτικο και δεν το εκανα ποτε με κανενα από τα παιδια μου οσο κι αν με εχουν παρακαλεσει -ναι,εχω βοηθησει σε προτζεκτ και εργασιες χειροτεχνιας, ναι, εχω βοηθησει με ιδεες (και μ΄αρεσει πολύ αυτό) αλλα να τους γραψω εγω ασκηση ή μαθημα…ποτε.

Ειμαι κατηγορηματικη σε αυτό. Να σε βοηθησω οσο θες αλλα την εργασια θα τη γραψεις ΕΣΥ.

Ειναι δικη σου ευθυνη.

Το χαβα του ο μικρος, «Βρε θα μου την ξυπνησεις τη Μαγια και μετα δε θα μπορω να ασχοληθω μαζι σου» να του λεω σιγανα, με τα πολλα πειθεται να ξαναπροσπαθησει.

Κουβαλαει όλα τα συμπραγκαλα, χαρτια κανσον, ψαλιδια και μαρκαδορους κι όλα τα βιβλια Αγγλικων στο κρεβατι μου κι αρχιζει να ξανακανει την εργασια.                                                   

Ελα όμως που παλι κατι δεν του βγηκε!

Το πιο απλο θα ηταν να του πω να το γραψει ολο με μολυβι για να διορθωσει τα λαθη και μετα να το πατησει με μαρκαδορο αλλα δεν ακουγε τιποτα.                                                                                      Ειχε καβαλησει,όπως λεω συχνα για τετοιες περιστασεις και για τον εαυτο μου ακομα, το αλογο του παραλογισμου και πηγαινε καβαλα.

«Χαλια βγηκε, χαλια, θα το σκισω, δεν το ξανακανω, καν΄το μου εσυ!» φωναζε και εγω να προσπαθω να τον ηρεμησω, με τη μικρη παντα στο στηθος κι από μεσα μου να σκεφτομαι απλα ποσο θελω ένα τσιγαρο αυτή τη στιγμη, μα ποσο!

Καποια στιγμη εξαλλος βουταει το κανσον του, το σκιζει σε κομματακια, τα πεταει κατω,       
(«α,εχω να μαζεψω κι αυτά» συλλογιστηκα προσθετοντας νοερα ένα ακομη πραγμα στην to do list της ημερας) και μετα αρπαζει μαρκαδορους, καπακια, ο,τι βρηκε εμπρος του και γυρω του κι αρχιζει να τα εκσφενδονιζει παντου, σε δωματιο και διαδρομο με γοερα κλαμματα.

«Ας΄τον να ξεσπασει» ειπα στον εαυτο μου, «απλα ας΄τον να ξεσπασει. Αυτο είναι καλο.»

Γενικα πρεπει να είναι μετρημενες στα δαχτυλα του ενός χεριου οι φορες που εχω νευριασει με τα παιδια μου. Ετσι κι αλλιως δεν εχει κανενα νοημα να νευριασεις με ένα νευριασμενο παιδι.

Εχω ανακαλυψει εδώ και χρονια ότι δεν εχω και πολλη οργη μεσα μου, εκ φυσεως μαλλον.

Οχι, οχι δεν το παιζω "καλη μανουλα" που παραμενει παντα αταραχη μπροστα σε υστεριες και παιδικα πεισματα.

Απλα μου είναι δυσκολο να θυμωσω και να εξοργιστω κι αν το κανω κραταει ελαχιστα και συνηθως ευθυνεται ή κανενας οδηγος στο δρομο ή η μανα μου- α,η μανα μου εχει την απιστευτη ικανοτητα να κανει ακομη και Γιογκι να βγει από τα ρουχα του.

Εχουν υπαρξει περιστασεις που θα επρεπε να εχω θυμωσει πολύ, παρα πολύ, περιστασεις που δεν είναι της παρουσης (και μπορει να μην είναι και ποτε) να αναλυσω εδώ αλλα ακομη και τοτε δεν τα καταφερα.

Και παντως σιγουρα μου είναι δυσκολο να θυμωσω με τα παιδια-να αγανακτησω ναι, να υψωσω λιγο φωνη ναι, να ψευτομαλωσω ναι αλλα να θυμωσω μαζι τους όχι, δε μου εχει συμβει πανω από 4-5 φορες.

Ετσι και τωρα. Και τι να θυμωσω δηλαδη? Να θυμωσω με ένα θυμωμενο,λυπημενο παιδι?                 Με ένα αγορακι που περναει ολη του τη μερα μεσα στο σπιτι χωρις καλα καλα να μπορει να καταλαβει το γιατι? Με ένα παιδι που από τη μια μερα στην άλλη,εκει που κανονιζαμε Τριτη μεσημερι ποιος φιλος θα ερθει την Παρασκευη, βρεθηκε κλεισμενο στο διαμερισμα?

Κρισαρα επαθε ο Ζουλης. Τα πεταξε όλα, σκισμενα χαρτακια, μαρκαδορους, κασετινες,τα παντα. Ειχε να κανει τετοιο σκηνικο από τοτε που ηταν τεσσαρων και ειχα αρνηθει να του αγορασω ένα φουτερ από τα HnM. Δεν του ειπα τιποτα, τον αφησα και μονο τον κοιτουσα.

Δεν ξερω αν εκανα καλα, αν επρεπε να σηκωθω και να του πω "Ωπα,ως εδω!" ή να του φωναξω. 

Ξερω μονο οτι ετσι μου βγηκε, ετσι επραξα.

Αφου πεταξε ο,τι ηταν να πεταξει, ηρθε και σωριαστηκε στο κρεβατι διπλα μου και διπλα στη Μαγια (που εννοειται ειχε ξυπνησει στο μεταξυ-θα ανησυχουσα για την ακοη της αν δεν) κι εκλαψε με λυγμους.

Τον εσφιξα πανω μου, εκλεισα τα ματια κι εχωσα το προσωπο στα σκουρα μαλλια του.

Θυμηθηκα τι εχω διαβασει κατά καιρους στα βιβλια της Ιζαμπελ Φιλιοζα για την αποδοχη του συναισθηματος του αλλου και την αναγνωριση του ως αποδεκτου και φυσιολογικου.

 Όλα αυτά τα βιβλια περι σωστης γονεικοτητας πολύ τα χλευαζα παλιοτερα αλλα μεσα σε μερικα από αυτά βρηκα πραγματικα διαμαντια-και οσα γραφει η Φιλιοζα είναι οντως πολύ σοφα-όχι παντα ευκολο να εφαρμοστουν αλλα σοφα σιγουρα.

«Ναι μωρο μου, εχεις δικιο» του ψυθυρισα «είναι πολύ εκνευριστικο να σου βγαινει χαλια και να προσπαθεις τοσες φορες και να μη βγαινει όπως θες…» 

 κι από μεσα μου σκεφτομουν «Καημενε μου, ξερω οτι το προτζεκτ που δε σου βγαινει ειναι το λιγοτερο, δεν ειναι καν ο λογος, ξερω ότι υπαρχουν παιδια που περνανε πολύ, πολύ, απειρως πιο ζορικα από σενα, με θεματα υγειας, με πολεμο στις χωρες τους, ακομη και παιδια που είναι κλεισμενα τωρα μεσα όπως εσυ αλλα σε πολύ πιο στριμωγμενα σπιτια και σε πολύ πιο ασχημες συνθηκες, υπαρχουν μοναχοπαιδια που μπορει να βαριουνται αφορητα χωρις σχολειο και φιλους, υπαρχουν τοσα χειροτερα από τον κατ΄οικον περιορισμο του Κορωνοιου που βιωνεις εσυ αλλα εγω εσενα εχω μπροστα μου τωρα, εσενα βλεπω να ζοριζεσαι και εσενα συμπονω αυτή τη στιγμη, εσενα…»

Τελικα, του ειπα κι αυτά που σκεφτομουν. Και ακουσε.

Και σα να πατηθηκε ένα κουμπι,αμεσως γαληνεψε, ησυχασε, ηρθαν στο δωματιο κι οι αδερφες του που ξυπνησαν κι αυτές από τη φασαρια και μαλιστα, προς μεγαλη μου εκπληξη όχι μονο δεν τον εκραξαν αλλα η δευτερη προθυμοποιηθηκε και να τον βοηθησει στο προτζεκτ, οπερ και εγενετο.

Να σας πω κατι?

Ειλικρινα, σε ολη αυτή την ιστορια, συγχωρεστε με που θα το πω αλλα…τα παιδια λυπαμαι περισσοτερο.

Ναι, ok, σκεφτομαι και τις ευπαθεις ομαδες, σκεφτομαι και του ηλικιωμενους, εχω κι εγω τον πατερα μου (Δοξα το Θεο που τον εχω) ο οποιος ειχε περασει δια πυρος και σιδηρου με την καρδια του πριν 3 χρονια, χειρουργεια, bypass, βαλβιδες και λοιπα ωραια, βεβαια τωρα να χτυπησω ξυλο είναι μια χαρα αλλα πρεπει να προσεχει-εχουμε να τον δουμε πανω από εναμιση μηνα με αυτή την ιστορια, γιατι κι από πριν φοβομασταν μην του πασαρουμε καμμια γριππη.

Όμως τα παιδια…

Τα παιδια είναι φτιαγμενα για να τρεχουν εξω, να κινουνται, να κυνηγιουνται στα παρκα, 

να σκαρφαλωνουν στα δεντρα, να κλωτσανε μπαλλες ή να φτιαχνουν αυτοσχεδιες από κουκουναρια, να εξερευνουν το στοιχειωμενο σπιτι εξω από την αλανα, να σου ερχονται στο σχολασμα με αναψοκοκκινισμενα μουτρακια και να σου λενε «μαμα,να ερθει ο Μπιλυ σπιτι μας?» και να ερχεται ο Μπιλυ και να κανουνε γηπεδο το σαλονι γιατι ετσι γουσταρουν
-κι αυτά κι εσυ ακομη περισσοτερο- να σου ερχονται μετα την προπονηση με μαλλια μουσκεμα στον ιδρωτα και γονατα παμβρωμικα και να τους λες «ζακετα βαλε,εισαι ιδρωμενος!» , τα παιδια είναι για να φτιαχνουν δεντροσπιτα, να πηδανε στα τραμπολινα, να κανουν διαγωνισμο βουτιας στη θαλασσα,

να βουτανε σε πισινες από μπαλλες στους παιδοτοπους, να πασαλειβονται με τουρτα μεχρι τ΄αυτια στα παρτυ, τα παιδια πρεπει να ειναι ελευθερα, τα παιδια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ, ΓΑΜΩΤΟ!!!

Νιωθω ηλιθια την ιδια στιγμη που γραφω αυτές τις γραμμες και θα εξηγησω γιατι.

Γιατι στην όχι και τοσο μακρυνη μας Συρια γινεται ο,τι γινεται-κι υπαρχουν κι εκει παιδια.

Γιατι στις δομες προσφυγων και στα συνορα γινεται ο,τι γινεται-κι υπαρχουν κι εκει, αναμεσα τους, παιδια.

Γιατι στην Υεμενη, στην Ινδια, στη Σρι Λανκα, το Μπαγκλαντες, τις χωρες της Αφρικης γινεται ο,τι γινεται-και παλι υποφερουν παιδια.

Γιατι, μην πας μακρια, στα νοσοκομεια, διπλα μας, υπαρχουν παιδια που παλευουν καθημερινα με τερατα και πολύ θα ηθελαν να εχουν να αντιμετωπισουν απλως μια καραντινα για Κορωνοιο-γιατι εκει μιλαμε για καραντινα λογω ανοσοκαταστολης.

Γι΄αυτό νιωθω ηλιθια.

Γιατι διαβαζα τις προαλλες την αναρτηση ενός πατερα στο Facebook, βασικα καποιος την ειχε κανει κοινοποιηση, ενός πατερα που η κορη του νοσηλευεται στο Ελπιδα, παλευει με την επαρατη νοσο και είναι σε αναγκαστικη απομονωση γιατι το ανοσοποιητικο της εχει διαλυθει-κι ο μπαμπας της εγραφε το αυτονοητο, ότι πολύ θα ηθελε να εχει το παιδι του σπιτι κι ας επρεπε να μεινουν μεσα κι ότι μακαρι και το δικο τους προβλημα να ονομαζοταν «Κορωνοιος» και όχι «Λευχαιμια.»

Καιρο εχει να με αγγιξει τοσο πολύ μια αναρτηση.

Και γι΄αυτό λεω στον εαυτο μου ότι τα παιδια μας, που αυτή τη στιγμη, ξαναλεω ΑΥΤΗ τη στιγμη-γιατι ποτε δεν ξερεις τι ξημερωνει-εχουν την υγεια τους κι ένα κεραμιδι πανω από το κεφαλι τους, δεν είναι τοσο αξιολυπητα μονο και μονο επειδη πρεπει να παραμεινουν για καποιο διαστημα κατω από αυτό το κεραμιδι και μονο.

Απλα, κι αυτά, εχουν τα δικια τους.

 Δε μπορεις να ακυρωσεις τα συναισθηματα ενός παιδιου ουτε να το βγαλεις λαθος επειδη 

«υπαρχουν και τρισχειροτερα.»

Αφου νιωθει ετσι, νιωθει ετσι.

 Βοηθα το αν μπορεις αλλα ας΄το να το εκφρασει,μην το βγαζεις "λαθος", ασ΄το να το ξεσπασει,

μην το θαψει μεσα του και κακοφορμισει σα μολυσμενη πληγη που δεν τη φροντισε κανεις. 

Και προς Θεου, μην το κανεις να νιωσει ενοχο γι΄αυτό που αισθανεται.

Μην του πετας συνεχεια «Εσεις τα καλομαθημενα που τα εχετε όλα…»

Θιξ΄του το με άλλο τροπο, ξυπνα την ενσυναισθηση του αλλιως-όχι με τη δημιουργια ενοχων.

Ok ,να του πεις του παιδιου, που σου γκρινιαζει ότι βαριεται και του λειπουν οι φιλοι του, ότι «στον πολεμο οι παππουδες σου ηταν κλεισμενοι μεσα χωρις φαι και playstation» ,   αντε και του το πες και το καταλαβε, θα σταματησει αυτό τα ποδαρακια που θελουν να τρεξουν και να πηδηξουν και να κλωτσησουν μπαλλες? Θα σταματησει τα χερακια που θελουν να αγγιξουν, να αρπαξουν το κλαδι (κι ας σπασει, «το κλαδι δεν το πειραζει αν το σπασει ένα παιδι»), θα σταματησει τα ματακια που θελουν να εξερευνησουν τον εξω κοσμο?

Αν ανυπομονω για καποιους να τελειωσει ολο αυτό, είναι για τα πιτσιρικια μας.

Για ολους μας,βεβαια-αλλα περισσοτερο για τα παιδια.

Θελω να τα δω να αγκαλιαζονται ξανα με τους φιλους τους, να λυσσανε στο παιχνιδι, να ξανακαβαλανε κυλιομενες στα εμπορικα κεντρα (απο τη μεσα μερια παντα,ε!)

να βρωμιζονται από πανω μεχρι κατω στο παρκο, 

να λουζονται με χαλικια, να πεφτουν μετα στην αγκαλια μου με μαγουλα κοκκινα-κοκκινα και κεφαλακια ιδρωμενα

-αχ, αυτή η αισθηση της γλυκιας κουρασης που ερχεται μετα από το ξεφρενο παιχνιδι!

Σε όλα τα παιδια του κοσμου αξιζει αυτή η υπεροχη αισθηση.

Δεν την εχω ξεχασει-γιατι μπορει να εκανα πολλα πραγματα λαθος αλλα δεν ξεχασα ποτε πώς είναι να εισαι παιδι.

Και είναι υπεροχα. 

Ή τουλαχιστον ηταν, μεχρι προτινος. Και θα ξαναγινει.