ΕΡΗΜΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

ΕΡΗΜΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Σημερα πεταχτηκα για λιγο σουπερ μαρκετ. 

Ειναι αξιο παιδιατρικης αναλυσης το ποσο τρωνε τα παιδια τωρα που «μενουμε σπιτι»,ειλικρινα εξαφανιζουν 2 μπουκαλια κατσικισιο γαλα ανα μιαμιση μερα-και κατσικισιο πινουν μονο τα δυο μεσαια και λιγο η μικρη.

 Η Ελπιδα, δυστυχως, αγελαδινο-«γιατι ετσι με εμαθες από μικρη και συνηθισα,ας με μαθαινες κι εμενα στο κατσικισιο!» είναι η στανταρ ατακα της όταν τη ρωταω γιατι δε δοκιμαζει να αλλαξει-ατιμη εφηβεια!

Όταν ηταν βεβαια εκεινη στην ηλικια που πρωτοδοκιμασαν φρεσκο γαλα τα υπολοιπα τρια, δεν ξεραμε που παν΄τα τεσσερα από διατροφη.

Δεν υπηρχαν ουτε τα «ψαγμενα μαμαδογκρουπ » ουτε οι vegan ουτε η μοδα με τα φαγοπυρα και τα κεχρια. 

Βεβαια το θεμα με το "κατσικισιο vs αγελαδινο" δεν είναι μοδα, είναι σαφως ανωτερο το γαλα της κατσικας αλλα αμα δεν το μαθεις από μικρος δυσκολα συνηθιζεις την κατσικιλα-που εμενα προσωπικα μ΄αρεσει,αμα δε μυριζει το γαλα και λιγο την κατσικιλα του δεν το ακουμπαω καν αλλα περι ορεξεως…

Πώς εφτασα όμως από το θεμα του σουπερ μαρκετ στο θεμα με τα γαλατα, ουτε που το καταλαβα. «Ελευθεροι συνειρμοι» που θα ελεγε κι ο Ψυχαναλυτης που πηγαινα καποτε.

Ελεγα λοιπον ότι τωρα με το «μενουμε σπιτι» τα παιδια πεινανε λες κι εχουν παει σε πεντε εξωσχολικες αθλητικες δραστηριοτητες μαζεμενες.

Κάθε τρεις και λιγο, όταν βαρεθουν να τσακωνονται, να παιζουν παιχνιδια στο κινητο, να μου βαρανε σουτακια και να κανω τον τερματοφυλακα ή να βλεπουν για 20^η φορα τον αγωνα Ολυμπιακος-Τοτεναμ του 2019, κανουν επιδρομη στην κουζινα, κυριως για δημητριακα. 

Ειτε θα ακουσω ένα μισο-παρακλητικο, μισο-απολογητικο (γιατι ξερουν ότι η απαντηση είναι «χερακια εχετε!») «Μου βαααζεις δημητριακαααα?» ειτε αν παρουν στα σοβαρα την απαντηση, ακουω το χαρχαλεμα στα ντουλαπια για μπωλ και κουταλια και το ψυγειο να ανοιγοκλεινει.

Ετσι ηταν αναγκαια η επισκεψη για ψωνια σημερα-κι επειδη με κουρασε η τοση «στατικοτητα» της ζωης μας  αυτόν τον καιρο ειπα να παω με τα ποδια.

Η μανα μου ηταν σπιτι,με το που με ειδε στην πορτα μου φορτωσε και δυο-τρια αλλα πραγματα ,         «Μα τι να την κανουμε τη ζελατινη ρε μαμα?» «Ακου που σου λεω,τη θελω, θα κανω τις γαλακτοφετες του Ακη (εννοειται Πετρετζικη) για τα παιδια.»

Μαλιστα. Μη και δεν παρουν τη δοση τους από σοκολατα…

Αν και δε μου εχει φωναξει ποτε το κλασσικο «μπουφαν να παρεις!» πριν φυγω εβγαλε αρον αρον κατι από την τσαντα της και μου το εχωσε συνωμοτικα στην τσεπη: «Γαντια να βαλεις!» 

Κουνησα το κεφαλι σα να της λεω "αμαν κι εσυ" αλλα τα πηρα (και τα φορεσα στο μαγαζι). 

Βασικα δεν την εχω δει άλλη φορα τοσο ανησυχη οσο τωρα με αυτή την ιστορια.

 Ακομη και στις αλλεργικες αντιδρασεις του Ζουλη ή τοτε που η Φιλιππα ηταν 4 κι εκανε συνεχεια πυρετους και φοβομασταν τα τρισχειροτερα, ακομη και τοτε ηταν ψυχραιμη.

Η μονη ισως φορα που τη θυμαμαι να ανησυχει ηταν όταν εκανε η Φιλιππα εκεινη τη μικροβιακη πνευμονια,πνευμονιοκοκκο δηλαδη, το 2011.

 Ειχε ηδη 5 μερες πυρετο, ηταν 20 μηνων κι εκεινο το βραδυ βογγουσε και δυσπνοουσε στον υπνο της.  Όταν ηρθε η μανα μου το πρωι να την κρατησει για να παω για δουλεια (η μεγαλη μου πηγαινε Προ-προνηπιο) μου ειπε «Δε μ΄αρεσει η εικονα της». 

Σαν Παιδιατρος που ειναι,της εβαλε ακουστικο, δεν ειχε ακροαστικα, ειχε χαμηλο πυρετο αλλα ειχε όπως μου ειπε «τοξικη εικονα».Το παιδι ηταν τρομερα πεσμενο.

Πηγα στο καναλι κανονικα.

Καποια στιγμη εκει που ειμαι στο μονταζ του Σταρ διαπιστωνω ότι εχω ξεχασει το κινητο στο γραφειο μου, παιρνω τηλεφωνο να δω τι κανει η μικρη κι ακουω απ΄την άλλη ακρη της γραμμης τη μανα μου φρικαρισμενη: «Μα που εχεις το κινητο σου!Εχω παρει στο καναλι,σε ψαχνω παντου! Το παιδι χτυπαει 40αρι,εχει χαλια εικονα,παμε νοσοκομειο,πρεπει να ερθεις ΧΘΕΣ!»

Το θυμαμαι γιατι ηταν νομιζω η πρωτη φορα που ακουσα την εκφραση αυτή με το «χθες».

Η Φιλιππα εμεινε 15 μερες στο νοσοκομειο,σε «μποξακι» όπως λενε χαρακτηριστικα αυτά τα δωματιακια-φωλιες που είναι με το ζορι 2 τετραγωνικα,εκανε εμπυημα στον αριστερο πνευμονα,κινδυνευσε με εντατικη, πηρε διπλη ενδοφλεβια αντιβιωση για να το αντιμετωπισει και δε θα ξεχασω ποτε ότι δεν ετρωγε τιποτα, τιποτα όμως, μονο θηλαζε.

 20 μηνων παιδι και για 15 μερες ζητημα να ειχε φαει ενα τριγωνο τυρακι και μιση φετα ψωμι. 

Την «κρατησε» το γαλα της μανας της-μεγαλο κεφαλαιο ο θηλασμος, υποσχομαι να γραψω εκτενεστατα γι΄αυτό μιας και,αν δεν κανω λαθος, είναι το μοναδικο πραγμα στη ζωη μου που εκανα απολυτα σωστα,μου βγηκε αβιαστα και αβασανιστα. Το μονο πραγμα το οποιο πετυχα ευκολα.

Πολύ ελευθερος συνειρμος όμως,ετσι? Απο τον Κορωνοιο στο θηλασμο.

Λοιπον πηγα με τα ποδια στο σουπερ μαρκετ, μια αποσταση όχι και τοσο κοντινη αλλα και μακρια δεν τη λες.

Οι δρομοι της Νεας Ερυθραιας ερημοι σε βαθμο θριλερ.

Τεταρτη απογευμα προς βραδακι,δυο εβδομαδες πριν αυτοι οι δρομοι εσφυζαν απο ζωη.

 Αυτοκινητα, πεζοι, γειτονες στα πεζοδρομια να τα λενε, τα Φροντιστηρια γεματα, αλλα πιτσιρικια με τις τσαντες στην πλατη να πηγαινουν για μαθημα,αλλα να σχολανε, αλλα με τους γονεις,αλλα μονα τους, τα εφηβακια κλασσικα με τα ακουστικα στ΄αυτια, παρεες κοριτσιων, παρεες αγοριων,μαναδες με καροτσια, γιαγιαδες με καροτσια, παππουδες με κομπολογια.

Κυριες με σακουλες από μαγαζια, θεριακληδες για τσιγαρα στα περιπτερα, ο Γερμανος της κεντρικης λεωφορου γεματος κοσμο, ο τυπακος που πουλαει χαρτομαντηλα στο φαναρι του Δημαρχειου, το Mucca τιγκα στην πελατεια Χειμωνα-Καλοκαιρι, το Low από πισω σε κατασταση που να θυμιζει Παρο τον Αυγουστο…

Τωρα,ερημια.

«Τωρα σιωπη…» που θα ελεγαν κι οι 2002GR στο γνωστο τους ασμα.

Ζητημα να συναντησα δυο ή τρεις ανθρωπους σε ολη τη διαδρομη.

 Καποια στιγμη διασταυρωθηκαν οι δρομοι μας με έναν τυπο με ασπρο φουτερ με κουκουλα, απροσδιοριστου ηλικιας, πηγαιναμε προς το ιδιο στενο που ηταν και κακοφωτισμενο, λεω μεσα μου «Μηπως να παω από αλλου?» αλλα αμεσως σκεφτηκα ότι πρωτον, ποτε δεν εχω φοβηθει περπατωντας στο δρομο οποτε γιατι τωρα και δευτερον,αν παει να με πλησιασει απειλητικα θα πω ηρεμα «Το νου σου,εχω Κορωνοιο!»

 Ακομη κι αυτοι οι δυο-τρεις που συναντησα στο δρομο προσεχαν ολοι να είναι σε αποσταση μεταξυ τους και δεν ξερω αν ηταν η ιδεα μου,μπορει και να ηταν αλλα μου φανηκε σα να κοιταζαν οι μεν τους δε (κι εμενα μαζι) καχυποπτα,του τυπου «Εσυ τωρα γιατι βγηκες εξω?Δεν πιστευω να εχεις τον ιο? Γιατι δεν καθεσαι σπιτι σου?» 

Κι ολοι φυσικα σε αποσταση. Στο ενα πεζοδρομιο ο ενας, στο αλλο ο αλλος. 

Σε δυο σημεια ειδα και πεταμενα γαντια, καταχαμα, από καποιους ναι μεν προσεχτικους για τη νοσο,πληρως, ωστοσο ,αδιαφορους για το περιβαλλον. 

Λες και δεν ειναι το ιδιο το περιβαλλον που μας εκδικειται.

 Τοσοι καδοι γυρω, στο δρομο επρεπε να τα πεταξουνε?

Η Χαριλαου Τρικουπη που υπο άλλες συνθηκες τετοια ωρα θα ηταν γεματη κινηση, στανταρ με τους οδηγους να βριζονται μπλοκαρισμενοι στη στροφη της Πατριαρχου Γρηγοριου ή της Στροφυλιου, ηταν αδεια, σκοτεινη, σα στοιχειωμενη. 

Με μια ησυχια αποκοσμη, οχι σαν την κατανυκτικη ησυχια της παραμονης Πρωτοχρονιας ή πριν την Ανασταση. Εκεινο ειναι αλλο πραγμα.

Τουτη δω η ησυχια, σε συνδυασμο με τα φωτα του δρομου και χωρις τα φωτα των αυτοκινητων ηταν μονο ενα πραγμα: ΤΡΟΜΑΧΤΙΚΗ.

Δεν ηταν μονο ησυχια. Ηταν απουσια. Απουσια ζωης.

 Ένα αυτοκινητο μια στο τοσο περνουσε- κι αυτό γκαζωμενο,θες επειδη βρηκε αδειο έναν δρομο που συνηθως πηζει,θες για να παει πιο γρηγορα τον οδηγο στο ασφαλες του σπιτι,ποιος ξερει.

Όταν εφτασα στο σουπερ μαρκετ αντικρυσα μιαν άλλη πραγματικοτητα.

 Βασικα, επιτελους αντικρυσα κοσμο και φωτα και ζωη.

 Μου θυμισε λιγο εκεινη τη σκηνη από το βιβλιο «η Λαμψη» του Στεφεν Κινγκ (αναφερω το βιβλιο γιατι το θεωρω πολύ δυνατοτερο από την ταινια) που ο Τζακ Τορανς εχει παραισθησεις και βρισκεται μεσα στο μπαρ του ερημου ξενοδοχειου το οποιο ξαφνικα γεμιζει ηχους, μουσικη, θαμωνες, ζευγαρια, φωτα-αλλα είναι μονο παραισθηση.

Θυμαμαι on time τα γαντια της μανας μου,τα βαζω και με το που μπαινω και παω να πιασω καλαθι, ενας υπαλληλος, σιωπηλος κι ανεκφραστος σαν μπατλερ σε επαυλη, μου το παιρνει από τα χερια και περναει το χερουλι με ένα πανακι. 

Απολυμανση.

 Τον ευχαριστω ευγενικα,παραμενει σιωπηλος κι ανεκφραστος, ποιος ξερει ποσες φορες και σε ποσα χερουλια εχει κανει το ιδιο πραγμα στη βαρδια του σημερα. 

Αραγε να πληρωνεται εξτρα γι΄αυτό?

Φυσικα οι πελατες μεσα ολοι με γαντια.

 Γαντια μπλε χειρουργικα, γαντια διαφανα, γαντια λιγοτερο διαφανα, γαντια που να φαινεται από μεσα και το περιποιημενο-από την προηγουμενη εβδομαδα σιγουρα-μανικιουρ,γαντια μαυρα-αυτά τα μαυρα ηταν και τα ωραιοτερα που ειδα, πολύ σικ, στα ορια του Kinky.

Ηταν ένα ζευγαρακι που τα φοραγε,νεα παιδια, τα ιδια μαυρα γαντια.

 Να δεις που θα βγει μοδα τωρα με τα γαντια προστασιας, οι fashionistas δε θα πηγαινουν σουπερ μαρκετ με ο,τι κι ο,τι. Το μαυρο το γαντι θα φορεθει πολυ τις επομενες εβδομαδες.

Μασκα δε φοραγαν ολοι, ουτε καν οι περισσοτεροι. Αρκετοι όμως ναι.

Ψωνισα ο,τι ηταν να ψωνισω και πηγα ταμειο.

"Παρασκευη και Σαββατο θα γινει χαμος εδω" μου ειπε η ταμιας "αφου λεμε μεταξυ μας οτι αν δεν κολλησουμε Παρασκευη και Σαββατο, δε θα κολλησουμε ποτε."

Στο δρομο σκεφτομουν ότι ναι μεν θα βρουμε τροπους να το παλεψουμε ολο αυτο χωρις να παραννοησουμε,σιγουρα, αλλα γαμωτο, είναι πολύ χαλια κατασταση. Πολυ στενοχωρη.

Μια αστεια σκεψη μου περασε από το μυαλο περνωντας μπροστα από το κλειστο Sun Lounge Solarium, τι θα κανουν αραγε ο Γαβαλας,ο Ψινακης και τ΄αλλα παιδια? Ασπροι θα υποδεχτουν το Καλοκαιρι?

Τι θα κανουνε οι μεγαλοκυριες που δε μπορουνε τωρα να πανε στην αισθητικο τους για το απαραιτητο ρεκτιφιε?

 Θα βγουνε ολοι αυτοι στην παραλια ασπρισμενοι σαν τα γαλατα, με μουτρα χαλαρωμενα από την ελλειψη μποτοξ και μεσοθεραπειας, τριχωτοι και με μαλλι θαμνο? 

Τι να κανουν αραγε τωρα τα παρανομα ζευγαρακια που δε μπορουν να συναντησθουν κρυφα, πώς αντεχουν χωρια?

Χαζες σκεψεις αλλα τις εκανα.Θα μου πεις, εδω ο κοσμος χανεται...

Περπατουσα με τις δυο σακουλες στα χερια, τις αλλαζα απο το ενα στο αλλο για να μοιραζεται το βαρος και σκεφτομουν οτι επρεπε να ειχα παρει μαζι το κινητο, να απαθανατισω τους αδειους δρομους, την ερημη πολη, να θυμομαστε αργοτερα αυτες τις μερες,τις εβδομαδες...τους μηνες,αραγε? Θα γινουν μηνες?

Πώς θα ειμαστε στ΄αληθεια ολοι κι ολες σε δυο μηνες από τωρα?

 Τρελλαμενοι από την κλεισουρα, σα βοδια από την απραξια και το φαι, με πονοκεφαλους από την ατελειωτη χρηση WiFi,τα παιδια μας εθισμενα πληρως σε οθονες και κινητα (όχι ότι και πριν δεν ηταν αλλα τωρα είναι χειροτερα), οι σχεσεις διαλυμενες, η οικονομια γονατισμενη, θα ειμαστε αραγε σε μια νεα κριση πριν καλα καλα βγουμε από την προηγουμενη?

Ω,ελα τωρα Μυρτω. Μηπως να αισιοδοξησεις λιγακι?

Με τουτα και με εκεινα εφτασα σπιτι, μεσα από ησυχους δρομους και σοκακια όπως πριν

-αυτη η αποκοσμη ησυχια.

Η γιαγια περιχαρης που ειχε επιτελους τη ζελατινη για τις γαλακτοφετες του Ακη ξεχασε να με ρωτησει αν εβαλα γαντια-καλο σημαδι αυτό, δε μπορω να τη βλεπω τοσο ανησυχη,με κανει να νιωθω ότι πρεπει να ανησυχησω κι εγω και μεχρι στιγμης δεν ανησυχω, μονο λυπαμαι. 

Λυπαμαι που αλλαξε η ζωη ολων ετσι ξαφνικα.

Δε θελω να γινομαι μελοδραματικη.

Σκεφτομαι τους προγονους μας στην κατοχη, σκεφτομαι το Ημερολογιο της Αννας Φρανκ, σκεφτομαι τους ανθρωπους σε εμπολεμες χωρες. Τιποτα δεν είναι αυτό που ζουμε εμεις μπροστα τους.

Απλα θελω να ξαναδω τη Χαριλαου Τρικουπη γεματη κοσμο. Την Κηφισιας, την Ποσειδονως, το Ικεα, τα εμπορικα κεντρα,την πλατεια της Καλαματας, τα Τρικαλα, τη Σαλονικη, να ειναι οπως παλια.Να μη μοιαζουν τα παντα στοιχειωμενα.

Τα μαγαζια και τις καφετεριες με τις πορτες ανοιχτες.

Να είναι παλι το Μολ γεματο ζωη και εφηβακια να την αραζουν στις σκαλες του 3^ου οροφου.

Να ξαναπαω τη μεγαλη μου κορη βολτα με τους συμμαθητες της στα μποουλινγκ κι οπου αλλου θελουν.

Να μην κοιτιομαστε ολοι οσοι βγαινουμε για λιγο στο δρομο τοσο καχυποπτα.

Να γεμισουν οι παιδικες χαρες ξανα,να γεμισουν οι δρομοι φασαρια.

Θελω να ξαναπαω το γιο μου για ποδοσφαιρο στο γηπεδακι με τους φιλους του, 

 να ερθουν σπιτι ο Μπιλυ,ο Πανος και ο Δημος, να μπορει να παει κι ο Ζουλης σπιτι του Μπιλυ και να ερθει ξανα ο Ρομπερ να κοιμηθει Σαββατοκυριακο σε εμας.

Να παω οπως πριν τη Φιλιππα στην προπονηση της ομαδας της και να την περιμενω καπνιζοντας ένα τσιγαρο εξω απ΄το αμαξι και μιλωντας με τις άλλες μαμαδες.

Να βγαλω τη Μαγια με το καροτσι και να της παρω κουλουρι από τους Κουλουραδες Θεσσαλονικης χωρις γαντια,μαντηλακια Ντετολ και λοιπα παρελκομενα.

Θελω να ξανανοιξουν τα σχολεια κι η μεγαλη μου κορη να παψει να είναι συνεχεια με ένα κινητο στο χερι και να ξαναβρει τα φιλαρακια της απο κοντα -κι ας χαθηκε η γιορτη της 25^ης Μαρτιου που θα κλαιγαμε ολες οι μαμαδες από συγκινηση γιατι θα ηταν η τελευταια του Δημοτικου και θα ηταν καταπληκτικη και θα τραγουδουσαν και το αγαπημενο μου «Ωδη στο Γεωργιο Καραισκακη», κι ας χαθηκε η παρελαση που η Ελπιδα ηθελε να είναι τυμπανιστρια και αυτό θα της αρεσε ακομη πιο πολύ από την 28^η που ηταν παραστατρια.

Να πεταξουμε μασκες,γαντια και απολυμαντικα-ποτε μα ποτε μου δε συμπαθησα αυτη τη μυρωδια χλωρινης κι αποστειρωσης που πλαναται τωρα παντου! 

Να ξαναγεμισει ο Σχοινιας από τους πρωτους τολμηρους της Ανοιξης και να κυλιουνται τα πιτσιρικια στην αμμο χωρις να σκεφτεται ο γονιος ότι διαπραττει αμαρτημα καταπατωντας τα μετρα προστασιας.

Και να ξαναδω την κολλητη μου! Και οι γιοι μας να παιζουν μπαλλα στο δωματιο ενω εκεινη μου φτιαχνει τον αγαπημενο μου καφε με πολυ αφρογαλα!

Γαμωτο! Θα θελα-το θελουμε ολοι μας- να γινουν όλα όπως ηταν πριν, να τελειωνει αυτή η ιστορια. Και σιγουρα θα βγουμε αλλαγμενοι,ωριμωτεροι,πιο σκεπτομενοι και λιγοτερο γκρινιαρηδες απο αυτη τη δοκιμασια.

Το βραδυ αργα, βοηθουσα το Ζουλη να σκουπισει το μαλλι του μετα το μπανιο και ξαφνικα ετσι αυθορμητα τον ρωτησα: «Σου λειπει κατι από…(πώς να το πω τωρα,σκεφτηκα,μην πω και καμμια βλακεια…) να μωρε, από οσα εκανες πριν γινει αυτό με τον Κορωνοιο. Σου λειπει κατι?»

Το σκεφτηκε λιγο, τυλιχτηκε με την πετσετα και μου ειπε: «Όχι.»

«Όχι?» απορησα.

«Όχι. Μονο οι φιλοι μου. Αλλα θα τελειωσει αυτό οπου να ΄ναι» απαντησε.

Ναι Ζουλακο μου.Θα τελειωσει.

Ελπιζω απλως το «οπου να ΄ναι» να μην αργησει παρα πολυ.