ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ)

ΘΑ ΞΑΝΑΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ

Το βασικοτερο που ηθελα παντα για τα παιδια μου ειναι να είναι ελευθερα.

Όχι μονο με την εννοια της σωματικης ελευθεριας αλλα και της ψυχικης.

Να είναι ανοιχτοι ανθρωποι, να εχουν ανοιχτο σπιτικο, να δεχονται και να σεβονται το διαφορετικο ακομη κι αν δεν «τους κανει», να μη φοβουνται τους ανθρωπους  -γιατι ο φοβος είναι που γεννα        το μισος.

Και τα παιδια μου θελω να αγαπουν δυνατα.

Να γινουν ανθρωποι που θα παθιαζονται-όχι ανθρωποι των παθων,καμμια μανα δεν το θελει αυτό-αλλα ανθρωποι που θα ΄χουν παθος, μερακι, που θα βαζουν ψυχη σε ο,τι κανουν.

 Να είναι «περπατημενα», αλανια με την καλη εννοια, να ειναι καλα παιδια, να χορτασουν πολύ, πολύ το παιχνιδι. 

Να μη λενε ψεμματα και να εχουν ΦΙΛΟΥΣ.

Το γραφω με κεφαλαιο για να δωσω εμφαση, ΦΙΛΟΥΣ, φιλους ζωης όπως εχω την τυχη 

και την τιμη να εχω κι εγω στη ζωη μου.

Δε μπορω να διαννοηθω την υπαρξη του ανθρωπου χωρις τη φιλια, όχι απαραιτητα 

να περιστοιχιζεσαι από πολλους και να εχεις παντα καπου να πας το Σαββατοβραδο και με καποιον να βγεις-δεν είναι αυτο, καμμια σχεση.

Εννοω τον έναν ή τη μια, το μοναδικο ή τη μοναδικη, αυτόν που μπορει να ερθει  στη ζωη σου νωρις ή λιγο αργοτερα και που μελλει να είναι ο συνοδοιπορος σου στη ζωη, στα ευκολα και στα δυσκολα, σε χαρες και σε λυπες, περισσοτερο κι από το συντροφο σου, μεχρι να σας χωρισει το τελος               -αλλα ας μη μιλαμε για τελος τωρα, εκτος αν είναι να πουμε για το τελος της καραντινας           
που ε, σα να αχνοφαινεται, λεω εγω τωρα, στον οριζοντα…

Για να την πω την «αμαρτια» μου (αφου ηταν και Μεγαλοβδομαδα) τοσον καιρο που ειμαστε μεσα δεν εχω ασχοληθει με καμμια από τις «δημιουργικες ιδεες απασχολησης παιδιων σε καραντινα» από τις οποιες βριθει το διαδικτυο.

Μερικες ιδεες είναι οντως πολύ καλες και ειλικρινα θαυμαζω τους γονεις που τις σκεφτονται και τις μοιραζονται και κυριως αυτους που καθονται και τις υλοποιουν.

Τι χειροτεχνιες, τι μαγειρικες, τι κατασκευες, τι αυτοσχεδια επιτραπεζια, τι ιστοριες και παραμυθια,
τι βιβλια, τι καστρα από χαρτονια, τι πιστες για αυτοκινητακια homemade μεσα στο σαλονι…
Ορεξη να ΄χεις ν΄ασχοληθεις.

Εχεις όμως?

Μπηκα για ελαχιστα στη διαδικασια των τυψεων-και λεω για ελαχιστα γιατι τα εχω ξεπερασει πια αυτά τα ενοχικα- μιας και δε μπηκα καν στον κοπο να πατησω πανω σε ένα τετοιο λινκ
και να διαβασω τι εχει να μου πει-μονο ο,τι εβλεπα από εικονα.

Και τελικα συμπερανα πως δεν το εχω με την «απασχοληση των παιδιων μεσα στο σπιτι                      στην καραντινα».                                                       

Θαυμαζω και δινω μεγαλο respect στους γονεις που το μπορουν και καποιες φορες τους ζηλευω κιολας και νιωθω αχρηστη μπροστα τους-αλλα συγγνωμη, οσο κι αν μ΄αρεσουν οι κατασκευες          και το σκιτσο και η γλυπτικη κι ο πηλος κι όλα αυτά, δεν το ‘χω να κατσω να το κανω με τα παιδια γυρω από ένα τραπεζι ή στο χαλι, επειδη "πρεπει" να το κανω γιατι "ειμαστε σε εγκλεισμο."

Η αληθεια ειναι οτι ειμαστε του "εξω" μεχρι τελικης πτωσεως-μαλλον "ειμαι" του εξω,
γι΄αυτο και με ζορισε περισσοτερο κι απο τα παιδια η καραντινα, το εχω ξαναγραψει αυτο.

Εχει τυχει να κοιμηθουμε μεχρι και σε παρκινγκ εμπορικου κεντρου,ένα απογευμα που τριγυρνουσαμε με τις ωρες σε ολο το Μαρουσι, σε παιδικες χαρες, παρκα και πεζοδρομους - η Φιλιππα ακομη το θυμαται και μου το λεει, «Αχ, ποτε θα ξανακοιμηθουμε μεσα στο αυτοκινητο στο παρκινγκ του Αβενιου?»

Εχει τυχει να φευγουμε το πρωι και να γυρναμε αργα τη νυχτα, να οργωνουμε Αθηνα-Πειραια            και προαστεια ή να τα παιρνω από το σχολειο (παλιοτερα αυτό, όταν η μεγαλη ηταν ακομη στις πρωτες ταξεις του Δημοτικου) και να πηγαινουμε οπου μας βγαλει, τρωγωντας κατι προχειρο απ΄εξω ή από ταπερ που κουβαλουσα μαζι.

Βεβαια οσο μεγαλωναν τα Daltons και αρχιζαν να προστιθενται κι άλλες υποχρεωσεις, όπως περισσοτερο διαβασμα, εξωσχολικες δραστηριοτητες, γλωσσες, αθληματα και λοιπα, κοπηκαν αυτά γιατι πολύ απλα, όπως ελεγε κι η μανα μου «Ή παρε αποφαση ότι θα τα εχεις σα τσιγγανακια να γυρνατε ολη μερα και παρε ένα τροχοσπιτο να γυρνατε τον κοσμο σα νομαδες ή κατσε στ΄αυγα σου και στο σπιτι σου γιατι τα παιδια εχουν κι υποχρεωσεις, δεν είναι μονο οι γυρες και το παιχνιδι.»

Δεν ειχε κι αδικο-παντως σε κακο δε μας βγηκε, για οσο το καναμε.

Τα Daltons ξερουν κάθε παρκο, κάθε παιδικη χαρα, κάθε δρομο της περιοχης (κι όχι μονο της δικης μας) και νομιζω ότι μπορουν να κινηθουν ανετα σε κάθε περισταση-από 4 χρονων τους ειχα δασκαλεψει τι να κανουν σε περιπτωση που χαθουν στο δρομο ή σε καποιο εμπορικο κεντρο,          που να απευθυνθουν και τι να πουν, τι ειδους ανθρωπους ν΄αποφυγουν-να χτυπησω ξυλο μεχρι στιγμης δεν ετυχε ποτε να εφαρμοσουν κατι απ΄αυτα αλλα νομιζω πως θα ηξεραν τι να κανουν.

Αυτό ηθελα παντα κι ελπιζω να το πετυχα.

Να ξερουν ν΄αναγνωριζουν τους ανθρωπους, να ξερουν τους κινδυνους, να μπορουν  

να ανταπεξελθουν σε κάθε κατασταση.

Να είναι περπατημενα, αλανια, μαγκακια με την καλη την εννοια.

Αυτό ακριβως.

Στις εποχες που ζουμε οι αλανες δεν υπαρχουν πια, ουτε τα αλανια βρισκεις ευκολα, οι γειτονιες        με την εννοια της «γειτονιας» αργοσβηνουν, το παιχνιδι εξω, τα ξερετε τωρα ολοι οσοι ειστε γονεις, αντικαθισταται γοργα από το εικονικο παιχνιδι,τα κουμπακια,τη virtual κατασταση.

Εικονικα σκυλακια και γατακια που τα ταιζεις και τα φροντιζεις, εικονικες πολεις που τις φτιαχνεις όπως θες, εικονικο ποδοσφαιρο οπου βαζεις στον παγκο ή στο παιχνιδι οποιον σταρ θες, εικονικες μαχες οπου ξεδινεις χωρις ν΄ανοιξει ρουθουνι-σορρυ αλλα δε θα παρω, όχι για τα Daltons, όχι οσο μπορω να τ΄αποφυγω δηλαδη.

Γιατι κι εντελως δε γινεται.

Δε μπορεις να τα κρατας πισω απο την εποχη τους τα παιδια απαιτωντας να παιζουν μονο στην αλανα όταν αλανα δεν υπαρχει κι όταν ολοι οι γυρω τους είναι με ένα Playstation αγκαλια.   
Κι ενταξει, στο Playstation ημουν ανενδοτη γιατι εχω δει τα αποτελεσματα σε πολλα παιδια και δεν προκειται να τους παρω (καλα, δεν παιρνω κι ορκο αλλα ΜΑΛΛΟΝ δεν προκειται να τους παρω!)                                            

Δε μπορω ομως να απαγορευσω στη 12χρονη κορη μου να εχει κινητο και Instagram όταν οι περισσοτεροι φιλοι της εχουν και,πλακα πλακα,παλι καλα γιατι πώς αλλιως θα επικοινωνουσαν εν μεσω εγκλεισμου? Τουλαχιστον ετσι δεν εχουν ξεχασει  ο ενας το προσωπο του αλλου.

Δε μπορεις να φερεσαι σα να παιζεις στον «Κυνοδοντα» του Λανθιμου και να τα κρατας σε έναν άλλο κοσμο τη στιγμη που, στραβα ή ισια, ο κοσμος προχωραει.

Αλλα μπορεις, να βρεις και πεντ΄εξι αλλους ομοιους, να κρατησεις ζωντανο το παιχνιδι και το «εξω» οσο μπορεις-και ειλικρινα,οσο κι αν τα μαγευει η οθονη με τα μαγικα της κολπα, τιποτα δεν είναι σαν το σκαρφαλωμα σε ένα δεντρο για ένα παιδι.

Πώς μπορει να συγκριθει η αφη του τηλεχειριστηριου με το χαδι στον κορμο ενός δεντρου,

 η μυρωδια της καινουριας παιχνιδοκονσολας όπως τη βγαζεις από το κουτι (εχει κι ονομα πλεον,

το λενε unboxing) τι συγκριση μπορει να εχει με τη μυρωδια των πευκοβελονων και του νοτισμενου χωματος όταν ερχεται βροχη?

Δε θα είναι υπερβολη να παραδεχτω ότι το παιχνιδι εξω με ενδιαφερει περισσοτερο, για τα παιδια ,    ακομη κι από το τι θα φανε.

Προτιμαω να λυσσαξουνε στο παιχνιδι, να γρατζουνισουν γονατα, να σκαρφαλωσουν δεντρα και να πασαλειφτουνε με λασπες παρα να γυρισουμε σπιτι στην ωρα μας για φαι.

 Προτιμαω να κουβαλησω ταπερ ή (ακομη πιο ανετα) να παραγγειλω απ΄εξω παρα να τους κοψω 

στη μεση την εκτονωση σε ένα παρκο ή στη φυση, γιατι είναι lunch ή bed time.

Μαθημενα ετσι, τα Daltons «τα εχασαν» αρχικα με τον υποχρεωτικο εγκλεισμο, στη συνεχεια συμβιβαστηκαν και «προσαρμοστηκαν» όπως κανουν παντα τα παιδια, μετα αποχαυνωθηκαν με τους πειρασμους της τεχνολογιας, υστερα εφτασαν στα ορια της «ιδρυματοποιησης», του στυλ «Παμε βολτα?» «Μπα, προτιμαω να δω τον περσυνο τελικο Champions League/πρωτο επεισοδιο Casa de Papel/Κλαψουλινια/μηνυματα στο Insta» και τωρα τελευταια, που πλεον εκλεισε μηνας και βαλε μ΄αυτή την ιστορια, αρχιζουν κι αναπολουν παλιες στιγμες ξεφρενης ελευθεριας και αχαλινωτου παιχνιδιου σε θαλασσες, βουνα και παρκα, χωρις χαρτακια μετακινησης, ταυτοτητες και φοβο κάθε φορα που βλεπουμε περιπολικο λες και ειμαστε οι πραγματικοι Daltons.

Ο Ζουλης ονειρευεται τη στιγμη που θα ξαναπαμε με τις φιλες μου και τα παιδια τους στο Θεολογο, σε εκεινα τα υπεροχα ενοικιαζομενα δωματια με την πισινα που κολυμπουσανε ολη μερα και βγαινανε μονο για υπνο, η Φιλιππα παραμιλαει για την Παυλιανη και το ονειρεμενο παρκο της κι η Ελπιδα με τη Μαγια δε νοιαζονται ιδιαιτερα,φτανει να τελειωνει ολο αυτό, βασικα η Μαγια είναι μονο τριων και η Ελπιδα ηθελε να παμε εξωτερικο φετος, κατι που δεν παιζει λογω καταστασης οποτε μενει απλως να το φανταζεται και να το σχεδιαζει για το απωτερο μελλον.

Στην ηλικια της ειχα την τυχη να εχω παει ηδη σε τεσσερις χωρες, Ιταλια, Αγγλια, Ελβετια                 και Γαλλια και μπορω να πω πως ηταν εμπειριες ζωης-πολύ θα ηθελα να μπορουσα να το κανω 

κι εγω αυτό με τα παιδια μου, όχι με αυτοκινητο που είναι τρομερα κουραστικο αλλα με αεροπλανο-ελα όμως που σε αεροπλανο δε μπαινω τα τελευταια χρονια (αυτή δυστυχως είναι μια φοβια 

που μου εχει μεινει από παλια και δε μπορω να την ξεπερασω) κι αφ’ ετερου και να εμπαινα 

(με υπνωση μονο!) ποιος αληθεια παει εξω φετος?

Εξω με την εννοια της αλλης χωρας, όχι. «Εξω» όμως με την εννοια του «εξω» ναι -και επιβαλλεται.

Εξω και με παρεα.

Με συγκινησε απιστευτα προχτες που μας πηρε τηλεφωνο ο κολλητος του Ζουλη, ο Μπιλυ, που προλαβε να φυγει για το πατρικο της μαμας του εκτος Αθηνας πριν αρχισουν οι απαγορευσεις κι ειχανε να μιλησουνε απο το σχολειο. 

Τον πηρε τηλεφωνο και μιλουσανε κυριολεκτικα μια ωρα, ειχα καθισει και ακουγα να τα λενε σα μεγαλοι, να λενε για το επαναληπτικο παιχνιδι του Ολυμπιακου με τη Γουλφς που «δεν εγινε γιατι ηρθε ο Κορωνοιος αλλα σιγουρα θα γινει, δε μπορει» και για τους παικτες που τους ετυχαν 

στα χαρτακια Fifa 365 και να αραδιαζουν ένα σωρο αλλα ονοματα και ποδοσφαιρικες ορολογιες 

που μου διαφευγουν-ηταν πραγματικα συγκινητικο.

Ο δε Ρομπερ, το άλλο κολληταρι του Ζουλη, τον παιρνει κάθε μερα τηλεφωνο, συνδεονται 

από τα λαπτοπ τους σε ένα χαζοπαιχνιδο και παιζουν μαζι σχολιαζοντας ταυτοχρονα τι κανουν.

«Ευτυχως Θεε μου» λεω μεσα μου «ευτυχως που εχουν φιλους, ευτυχως που εχουν να ελπιζουν 

σε κατι, σ΄αυτό το ανταμωμα, σ΄αυτό το πρωτο παιχνιδι με τη μπαλλα που θα στησουν ολα μαζι 

όταν ξαναβρεθουν-και θελω να ‘μια εκει κοντα να δω την ενταση στα προσωπακια,

το αναψοκοκκινισμα στα μαγουλα, το παθος στο βλεμμα, τον πανηγυρισμο για το πρωτο γκολ,

το πρωτο μετα την καραντινα.»

Πριν λιγες μερες λοιπον πηρα τις δυο μεγαλες (την Ελπιδα χρειαστηκε να την τραβηξω σαν τσιχλα 

από παπουτσι για να ξεκολλησει από τον καναπε), πηραμε και το ποδηλατο της μιας και τραβηξαμε πορεια-χωρις προορισμο, ετσι, απλα.

«Περναμε κατω από το σπιτι της Μαριας να της φωναξουμε?» λεω στη Φιλιππα ξαφνικα.

Σε λιγο ημασταν κατω από το μπαλκονι της συμμαθητριας της δευτερης κορης μου,                      

με την οποια τα λενε λιγακι μεσω Skype ολον αυτόν τον καιρο και της φωναζαμε να βγει.

«Ερχεστε Κηφισια?»

«Ερχομαστε!Θα παρουμε αυτοκινητο εμεις.Σε ποση ωρα εκει?»

«Θα μας παρει ένα 20λεπτο με τα ποδια να φτασουμε, τα λεμε στην πλατεια.»

Κανονιστηκε. Τα παιδια ηταν εκστασιασμενα, η Φιλιππα κυριως γιατι με το Μαρακι εχουνε 

μια προιστορια μεγαλης αγαπης-αυτό το πιτσιρικι της σταθηκε απιστευτα όταν στην Πρωτη Δημοτικου ειχε παθει κατι σαν «σχολικη φοβια», ετσι μας το ειχαν πει, κι αρνιοταν να μπει 

στην ταξη για δυο μηνες.

 Η Μαρια ηταν εκει,ολον εκεινο τον καιρο, με μια ενσυναισθηση που με εξεπληττε, 

χωρις να την ξερει γιατι δεν ειχε προλαβει να τη γνωρισει, κάθε φορα που καταφερνα να τη βαλω στο σχολειο ερχοταν διπλα, «Ελα Φιλιππα» της ελεγε «θα ειμαι εγω μαζι σου,θα σου δωσω πλαστελινες, θα καθισουμε μαζι», αυτό κι αν ηταν περιπετεια, μπηκε τελικα στην ταξη στη μεση 

του Οκτωβρη κι αφου ειχαμε κανει αποπειρα να την παμε σε άλλο σχολειο-θα γραψω καποια στιγμη γι΄αυτό, βασικα να δω για τι θα πρωτογραψω στο τελος.

Η Μαρια παντως βραχος ακλονητος, είναι διπλα στη Φιλιππα τοσα χρονια, αγαπουν η μια την άλλη πολύ, εννοειται εχουν στραβωσει κιολας κατά καιρους, παιδια είναι-αλλα η δικια μου ξερει καλα

 και της το εχω πει ότι σαν τη Μαρια δεν της σταθηκε κανεις τοτε που ειχε τα ζορια της κι αυτό 

δεν πρεπει να το ξεχασει ποτε. Της χρωσταει της Μαριας.                                                                             

Σε μιση ωρα ανταμωναμε με το Μαρακι, τη μαμα της τη Νατασσα και τη μικρη της αδελφη στην Κηφισια.

Μια Κηφισια γεματη κοσμο, ηλιολουστη, γεματη ποδηλατα και πατινια, παιδια με τους γονεις τους, ζευγαρακια, με μασκες καποιοι, καποιοι χωρις, χαμογελα στα προσωπα - να χτυπησω ξυλο νομιζω ότι σιγα σιγα συνερχομαστε κι επανερχομαστε.

Τα παιδια τρελλαθηκαν που ξαναβρεθηκαν από κοντα μετα από τοσον καιρο-μα πες μου τωρα, ποιο Skype και ποια βιντεοκληση, ποιο Zoom και ποιο Insta μπορει να μπει στη θεση της αγκαλιας, του βλεμματος του γεματου πονηρια και ορεξη για σκανδαλια, του κυνηγητου, του τρεξιματος?

Αγκυροβολησαμε μπροστα στα αδεια κι ερημα (ακομα) Chill Box, εκει που αραζουμε  με την Ελπιδα και κανουμε συνηθως τα Τικ Τοκ μας, η Μαρια εβγαλε τις ρακετες της με το αυτοκολλητο μπαλακι και στησανε τετοιο παιχνιδι που τις χαζευε ολη η Κηφισια.

Που και που περνουσε ένα αυτοκινητο του Δημου με ντουντουκα και μαγνητοφωνημενο μηνυμα που ελεγε κατι σαν «Μεινετε στο σπιτι…για τη δημοσια ασφαλεια…παρακαλουμε για τη συνεργασια των πολιτων…» αλλα νομιζω ότι κι οι ιδιοι που ηταν μεσα χαμογελουσαν κρυφα, κατω από τα μουστακια τους, αν ειχαν.

Εντωμεταξυ, εμαθα κι από τη φιλη Νατασσα ότι τοσον καιρο που περνουσα τα βραδια εξω από τα ερημα 

και κλειδαμπαρωμενα Starbucks και μελαγχολουσα που τα ΄βλεπα κλειστα κι αναπολουσα παλιες στιγμες και ζεστες Μοκες ημουν απλως ηλιθια- διοτι κάθε μερα ειναι ανοιχτα, ακουσον ακουσον, απλα κλεινουν στις 4μιση το μεσημερι-κι εγω πηγαινα παντα μετα 

τις 8. Αχ και να το ηξερα!                                                                                         Τα παντα θα ηταν πιο ανεκτα, τοσον καιρο, με μια ζεστη (Skinny,μην ξεχνιομαστε) Μοκα στο χερι.

«Ρε συ» μου λεει η Νατασσα, που είναι από τις αγαπημενες μου μαμαδες στο σχολειο γιατι είναι παντα αυθεντικη, τρελλαρα και ξερει 

να αυτοσαρκαζεται,χωρις ιχνος δηθενιας,                

«ρε συ είναι η πρωτη μερα μετα από καιρο που νιωθω σα…»

«…σα να επιστρεφεις στην κανονικοτητα!» την προλαβα.

«Ναι!» απαντησε και σκασαμε ένα πλατυ χαμογελο η μια στην άλλη.

Πραγματι, εκει εξω ηταν σαν…σαν παλια. Κοσμος, χαμος, αυτοκινητα, ναι μεν ουρες εξω 

από τα σουπερ μαρκετ, ναι μεν γαντια και αντισηπτικα στις εισοδους των μαγαζιων και των καφε αλλα…υπηρχε ζωη, υπηρχε κινηση, υπηρχε ηλιος!

«Για φαντασου» σκεφτηκα προς στιγμην «σε λιγο θα τα θυμομαστε όλα σαν ένα μακρινο ονειρο.»

Χρειαστηκε βεβαια μονο μια στιγμη για να αντικατασταθει αυτή η «ρομαντικη» σκεψη  από τη σκληρη πραγματικοτητα, που είναι ότι η επιστροφη δε θα είναι ουτε τοσο γρηγορη ουτε τοσο απλη υποθεση, χωρια που η οικονομια θα εχει υποστει τετοιο πληγμα που μπροστα της ο Κορωνοιος 

θα είναι απλο φτερνισμα.

Κι ενας φοβος: «Κι αν τωρα που αρχιζουμε και ξεμυταμε και ξανασυναντιομαστε…κι αν ερθει νέο κυμα κρουσματων, που λενε κι οι κινδυνολογοι, και μας ξανακλεισουν?»

Κοιτωντας όμως τα παιδια που ξεδινανε ελευθερα στο παιχνιδι,τη Φιλιππα να τρεχει  με αυτόν 

τον μοναδικο και τοσο αστειο της τροπο (γερνει το σωμα μπροστα και τρεχει με σχεδον ανοιχτα 

τα ποδια, είναι ταχυτατη κι απιαστη αλλα δεν εχω ξαναδει ανθρωπο να τρεχει τοσο αστεια), βλεποντας ολο αυτό γυρω μου, δε χωραγαν άλλες σκεψεις.

«Όλα θα πανε καλα, ερχεται το Καλοκαιρι, θα ξαναβγει ο ηλιος» σκεφτηκα και θυμηθηκα τη Ματινα Κυριακου, αυτη την ηρωιδα μητερα για την οποια πρωτοδιαβασα φετος τα Χριστουγεννα, τη μητερα εκεινη που εχασε το 12χρονο γιο της, λιγο πριν παει Γυμνασιο (Χριστε μου, στην ηλικια της Ελπιδας) από την επαρατη νοσο και λιγο πριν κλεισει τα ματακια του για παντα της ειχε πει «Να θυμασαι, θα ξαναβγει ο ηλιος!»

Κι εκεινη το εκανε συνθημα, το εκανε motto ζωης και το εκανε γνωστο και σ΄αλλους              

και κάθε χρονο στις γιορτες μοιραζει στα αρρωστα παιδακια που δινουν τη δικη τους μαχη δωρα 

και κονκαρδες με μια ζωγραφια του γιου της που απεικονιζει ενα αλογακι, συμβολο δυναμης, και γραμμενο πανω το συνθημα «Να θυμασαι, θα ξαναβγει ο ηλιος-Αλεξανδρος» και βρηκε ετσι το δικο της τροπο να ξορκισει την ανειπωτη θλιψη, που δεν ξορκιζεται, αλλα εστω, βρηκε το δικο της τροπο 

να χρησιμοποιησει  την αβασταχτη δυναμη αυτης της θλιψης για να δωσει χαρα.

Σεβομαι απιστευτα αυτή τη γυναικα.

Και το συνθημα του γιου της θα είναι παντα εκει στις δυσκολες στιγμες οποιες κι αν είναι αυτές, όπως κι αν ονομαζονται.

Στο γυρισμο περασαμε από το παρκακι του κυρ Θυμιου, εκεινο το παρκακι που ειχα βρεθει ξαφνικα πριν λιγες μερες που φυσαγε, ειχα υποσχεθει στην Ελπιδα ότι θα την παω 

να το δει, ειχε να παει από τοτε που βρεθηκαν εκει τυχαια γυρνωντας από τον εκκλησιασμο.

«Ναι, αυτό είναι το παρκακι!Το θυμαμαι!» αναφωνησε 

η κορη μου και σκαρφαλωσε στο πρωτο δεντρο που βρηκε για να τη βγαλω φωτογραφια με τη Φιλιππα, να την ανεβασει στο Instagram.

Σκαρφαλωσαμε πλατανους, μυρισαμε φλουδες από κορμους, γδαραμε και λιγο γονατο, ετσι όπως πρεπει, μυρισαμε

ευκαλυπτους και πλατανοφυλλα και μακαρισαμε ακομη
μια φορα τον κυρ Θυμιο που, εστω και κατά λαθος (αφου ειχε χαθει ο καημενος γυρνωντας από την εκκλησια
με τα παιδια της ταξης του) μας «εμαθε» αυτό το μερος.

Ο δρομος μας του γυρισμου περνουσε εξω απ το σχολειο 

και ημουν σιγουρη γι΄αυτό που θα ακολουθουσε:

 με μια δρασκελια της μαντρας οι κορες μου, 

εκπαιδευμενες κι οι δυο στα σκαρφαλωματα από μωρα, βρεθηκαν μεσα στο προαυλιο.

«Να το κουτσο! Να η τριλιζα!» φωναζε η Φιλιππα λες και δεν ηξερε ηδη ότι στο δαπεδο της αυλης υπαρχει ζωγραφισμενο ένα κουτσο 

και μια τριλιζα ,ενώ η Ελπιδα, πιο «ωριμη» για τετοιες διαπιστωσεις, εβγαζε φωτογραφιες και βιντεο το ερημο σχολειο για να το στειλει μετα στους συμμαθητες, λες και θα το εβλεπαν για πρωτη-ή μηπως

για τελευταια?- φορα.

Και μιας που ειπα αυτο το «τελευταια», θα ηθελα να πω κατι σε ολες αυτές τις over protective τσουτσουδες που γραφουνε στο διαδικτυο 

και κραζουν και χτυπιουνται να μην ανοιξουν τα σχολεια πριν το Σεπτεμβρη: κουλαρετε κουκλιτσες!

Προσωπικα σεβομαι απολυτα την επιλογη του καθενος και τον τροπο που μεγαλωνει τα τεκνα του, οσο δε βλαπτει αλλους.

Δε θα κατακρινω οσους φοβουνται πως τα παιδια τους θα παθουν τα χιλια μυρια αν βρεθουν στη σχολικη αιθουσα ουτε θα τους υπενθυμισω ότι αυτος ο @#$ιος που μας εκλεισε μεσα είναι πολύ λιγοτερο επικινδυνος για τα παιδια από, ας πουμε, τον Η1Ν1.

Θα τους πω μονο, μιας και πολλοι από αυτους τους γονεις κακοχαρακτηριζουν οσους ανυπομονουν ν’ ανοιξουν τα σχολεια, ότι ξερω τουλαχιστον 10 παιδια αυτή τη στιγμη, εκτος απο τα δικα μου,

που παρακαλανε -τα ιδια,οχι οι γονεις- να γινει αυτο.  

Θα τους πω οτι ο γιος της κολλητης μου,συνομιληκος με το Ζουλη, κλαιει στη σκεψη ότι μπορει 

να μην ξαναδει τη δασκαλα του, που δε θα την εχει του χρονου.

Θα τους πω ότι η Ελπιδα και οι συμμαθητες της θα πανε του χρονου Γυμνασιο και είναι αδυνατον 

να μην αποχαιρετιστουν, να μην αποτισουν φορο τιμης στα μοναδικα 6 χρονια που εζησαν εκει, 

να μην πουν αντιο στο Δασκαλο τους, σε όλα οσα περασαν εκει μεσα, σε αυτό το προαυλιο 

που παντα θα αντηχει από τα γελια και τις φωνες τους.

Θα τους πω ότι η Φιλιππα και οι φιλοι της εχουν σκαρωσει περιπετειες και πλακες και παιχνιδια 

και όλα αυτά τους περιμενουν να τα υλοποιησουν, να γραψουν τη δικη τους ιστορια- οπως ολα τα παιδια δικαιουνται.

Θα τους πω ότι τωρα τελευταια ο γιος μου ολο και πιο συχνα μου αναφερει το σχολειο και κάθε φορα που περπαταμε και βλεπει μια μεγαλη κουκουναρα τη μαζευει και τη φυλαει στην τσεπη 

του φουτερ του, για όταν ξανανοιξουν, «για να παιζουμε ποδοσφαιρο γιατι δεν αφηνουν μπαλλες, βεβαια μια φορα ειχαμε παρει απο το αποθηκακι χωρις να μας καταλαβουν και μετα μας την πηρανε, δεν πειραζει, καλες κι οι κουκουναρες.»

Κι αρχιζει τις ιστοριες για το τρομερο "ψαλιδακι" που εκανε μια μερα στο Ρομπερ, για την ταπα 

που του κερδισε κι εκεινος δεν του την εδινε και πιαστηκανε στα χερια στη μεση του προαυλιου 

και τρεξανε οι αδερφες του ενος και τα ξαδερφια του αλλου και κανανε "κερκιδα",για τους συμμαθητες του που οι περισσοτεροι «είναι Γαυροι και μονο λιγοι Βαζελοι κι Αεκτζηδες...

Και θα κρατησω εγω μετα απ΄όλα αυτά τα παιδια στο σπιτι, να τα δελεαζω με χειροτεχνιες 

και κατασκευες με χρυσοσκονες και κανσον?

Τα παιδια πρεπει να είναι εκει εξω.

Και να γυρνανε «εδώ μεσα» για θαλπωρη,φαγητο και υπνο.

 Αυτή είναι η δικη μου κοσμοθεωρια-όχι απαραιτητα σωστη αλλα δικη μου.

Τα παιδια είναι σαν τ΄αγριολουλουδα, νομιζω.

Πρεπει να τα αφησεις ησυχα, να τα περιβαλλεις με αγαπη αλλα να τ΄αφησεις να ανθισουν χωρις παρεμβολες-φροντιζει η φυση γι΄αυτο.

Δε θελουν ουτε υπερπροστασια ουτε υπερβολικο ποτισμα (αλληγορικα το εννοω το ποτισμα, δεν εννοω μην τα ταιζετε!) ουτε υπερβολικη ενασχοληση ουτε υπερβολικα «από πανω.»

Θελουν ελευθερια, προστασια μεν αλλα με ορια,ορια στην προστασια όχι στην ελευθερια, θελουν παιχνιδι, ηλιο και βροχη και θαλασσα, δεντρα και γρασιδι και λασπες,θελουν να τους μιλησεις 

για πεντε πραγματα όταν θα βρισκονται στην καταλληλη ηλικια,προετοιμασε τα 

κι ας΄τα λοιπον ν’ ανθισουν σαν τα αγριολουλουδα, ας΄τα να κοκκινισουν τα μαγουλα τους, 

να σκληρυνει η πατουσα τους απο την ξυπολησια, να αλατιστει το δερμα τους από τις βουτιες, 

να ματωσουνε τα γονατα κι οι αγκωνες, να σταξει το μαλλι από τον ιδρωτα, ας΄τα να γινουνε μες΄τα ζουμια και να πασαλειφτουνε τρωγωντας το ροδακινο και το καρπουζι, να σκαρωσουν τη σκανδαλια και την περιπετεια με το συνοδοιπορο που θα διαλεξουνε και θα τα διαλεξει στη ζωη, 

τον κολλητο ή την κολλητη τους.

Δε μπορω ν΄ακουω στα παρκα μαμαδες να φωναζουνε «Μην τρεχεις,θα λερωθεις!» 

(ε,και? Τι πειραζει, αληθεια?), «Μη,θα χτυπησεις!» «Μη» το ένα «Μη» το άλλο, «Μη στην τσουληθρα αναποδα…»

Α καλα, αυτό με την τσουληθρα μεγαλο καημο το εχουν ορισμενοι.

Θυμαμαι ηταν μικρα ακομη τα Daltons, η Μαγια πρεπει να ηταν αγεννητη, ημασταν σε μια παιδικη χαρα χωρις κοσμο -οποτε ανεβαιναν αναποδα την τσουληθρα (μια από τις μεγαλυτερες χαρες ολων των παιδιων) χωρις να ενοχλουν κανεναν. Ξαφνικα ερχεται άλλο ένα πιτσιρικακι με τους γονεις του, γυρω στα 4 με 5 χρονων πρεπει να ηταν, κανει κι αυτό ν΄ανεβει αναποδα, βαζει φωνη η μανα του «ΟΧΙ! Όχι αναποδα εσυ!» «Μα τα αλλα παιδια…» κανει να πει αυτό με κομμενα τα φτερα

 «Δεν ξερω τι κανουν οι αλλοι, ΕΜΕΙΣ παμε ΠΑΝΤΑ από τον ΙΣΙΟ δρομο!» το εκοψε η μητερα.

Απογοητευμενο, υπακουσε.

Δε θα την κρινω, δε μ΄αρεσει να το κανω, δε με νοιαζει να μου το κανουν, καθενας όπως νομιζει μεγαλωνει τα παιδια του.

Κι εγω τα μεγαλωνω με την τσουληθρα αναποδα.

Να ΄ναι αλανακια θελω, αγριμακια, καλοκαρδα και ντομπρα μαγκακια.                                                  

 Να ξερουν τους δρομους, τις κακοτοπιες και τα μυστικα περασματα.Να ξερουν τη γειτονια, 

την παραλια, το καλυτερο σημειο για βουτιες, το καλυτερο δεντρο για σκαρφαλωμα,                       

το μαγαζι με την καλυτερη βαφλα-κι ας μην είναι βιολογικη.

Οι Pink Floyd καποτε ελεγαν «Hey,teacher,leave the kids alone»- νομιζω πως αν το ξαναεγραφαν τωρα θα ελεγαν «Hey, parents, leave the kids alone.» Ε μα ναι.

Δεν εφτιαξα αυτό το Blog για να το παιξω «καλη μαμα» ουτε για να αποδειξω κατι.                 

Ολους θα μας κρινει η ιστορια και το αποτελεσμα-και το αποτελεσμα του εργου μας ως γονεις 

είναι τα παιδια μας.

Κανω πολλα λαθη ως γονιος.

Δε μου είναι ευκολο να επιβληθω, συνηθως με τουμπαρουν, δεν ειμαι τοσο καλη μαγειρισσα 

οσο θα ηθελα, καπνιζω μπροστα τους (σε αποσταση και ποτε μεσα στο σπιτι,ε!),ενιοτε ειμαι αθυροστομη, τα αφηνω να βριζονται και να δερνονται μεταξυ τους (ποτε ομως να μη χτυπησουν/βρισουν ξενο παιδι)  και σιγουρα δε θα εχουν να θυμουνται από μενα τραπεζια και πεντανοστιμα κουλουρακια. Δεν εχω κανει καμμια κατασκευη μαζι τους τωρα στην καραντινα οπως ηδη ειπα και βαριεμαι αφορητα τα περισσοτερα επιτραπεζια πλην του ταβλιου.
Επισης δεν τα εχω βοηθησει ιδιαιτερα στο διαβασμα (μονο το Ζουλη που το απαιτει

 από μονος του) και παντα στις συγκεντρωσεις γονεων, απ το Νηπιαγωγειο ακομη,περιμενα 

να τελειωνουν οι δασκαλοι με τα περι αποδοσης στα μαθηματα για να ρωτησω αυτό που οντως μ΄ενδιεφερε: «Είναι κοινωνικα παιδια? Είναι χαρουμενα? Παιζουν στο διαλειμμα? Εχουν φιλους?»

 Αυτό με νοιαζει βασικα.

Γιατι δεν ξεχασα ποτε ποσο τελεια, ποσο αξεχαστα,ποσο συναρπαστικα είναι να εισαι παιδι.                                                                                 

Ισως επειδη εχασα καποια από τα παιδικα και τα εφηβικα μου χρονια από δικα μου λαθη 

και μου ξεγλυστρησαν μεσα από τα χερια μου ανεπιστρεπτι, ισως γι΄αυτό εχω τρομερη ευαισθησια στο να ΖΗΣΟΥΝ τα παιδια την κάθε τους ηλικιακη φαση ετσι όπως πρεπει.

Και να παιξουν, να παιξουν πολύ.

Να χορτασουν ηλιο.

Από τη μερα που βρεθηκαμε με το Μαρακι, κάθε απογευμα περναμε κατω από το σπιτι της 

και της φωναζουμε να βγει, την παιρνουμε μαζι μας και βολταρουμε.

Κυνηγιουνται με τα ποδηλατα στον ποδηλατοδρομο, κανουν Τικ Τοκ, παιζουν ρακετες-ναι, στο κεντρο της πολης.

Αφου ειναι κλειστα τα παρκα και τα σχολεια, δεν πειραζει, θα βολευτουμε με ο,τι εχουμε.

«Ημασταν στον αερα, σ΄ένα άλλο ταξιδι πριγκηπες μιας νιοτης τοσο μακρινης,        περασανε τα χρονια και είναι σαν μια μερα-οσα καναμε δεν τα σβησε κανεις…»

«Τι τραγουδας παλι μωρε, ελα, 

θα μας κανεις ρεζιλιιιι» αρχισε
η Ελπιδα- κι ειχε ένα δικιο, γιατι συνηθως τραγουδαω όταν ειμαστε μονοι μας 

σε ησυχους δρομους κι όχι με…αγνωστο κοσμο- και τωρα ηδη βαδιζαμε το δρομο του γυρισμου και βρισκομασταν μπροστα από το βιβλιοπωλειο τον Ευρυπιδη, 

διπλα τα Zillion’s ηταν με μια ουρα μεχρι απεναντι για καφε
κι ο φουρνος το ιδιο 

και ποδηλατα περνουσαν και κοσμος περπαταγε και παιδακια με πατινια ετρεχαν και ζευγαρακια κάθε ηλικιας περνουσαν αγκαλιασμενα κι η καρδια μου

σα να μεγαλωσε, σα να ανασανε-

«…και ξαφνικα,ξαφνικα…ειμαστε στον αερα όπως παλια-                                        οπως παλια…ειμαστε στον αερα όπως παλια…» συνεχισα εγω ακαθεκτη και εκλεισα στην Ελπιδα 

το ματι, γιατι νομιζω ότι ειχε δικιο 

ο μικρος Αλεξανδρος, κατι ηξερε αυτος ο πιτσιρικας, σοφος ηδη μεσα στην αδικια της ζωης που βιωνε,θα ξαναβγει ο ηλιος, συντομα θα ξαναβγει, πολύ συντομα, παντα ξαναβγαινει.

Παντα, ειτε το θελουμε ειτε όχι.

Ειτε ειμαστε εκει ειτε οχι.