ΔΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΣΟΥΣΑΜΙ (ΜΕΡΟΣ 1)

Δε θα ηταν δυνατον να φτιαξω ένα Blog και να μην αναφερθω μεσα απ΄αυτό στην ιστορια που μου αλλαξε τη ζωη,εβαλε σε δοκιμασια τις αντοχες ολης της οικογενειας,με διελυσε,με εριξε στον πατο αλλα και που χαρη σ΄αυτην αναδυθηκα ξανα ανακαλυπτοντας,τελικα,τον καλυτερο εαυτο μου.Κι ανακαλυπτοντας ποσο αξιζουν οι πραγματικοι μου φιλοι που σταθηκαν διπλα μου στις σκοτεινες μερες.

Μιλαω φυσικα για την ιστορια με τις αλλεργιες του Ζουλη. «Ζουλης» είναι το παρατσουκλι του γιου μου,προκυπτει από το «Ζουληχτος»,που το ξεσηκωσε η μεγαλη μου κορη από ένα επεισοδιο της Ντορας της Εξερευνητριας όταν ακομη ο μικρος ηταν στην κοιλια.

Ολοι «Ζουλη» τον ξερουνε,Ζουλη τον φωναζουνε,του αρεσει,θυμαμαι η πρωτη του Δασκαλα στο Δημοτικο που ειχε και τις κορες μου, μου ελεγε περσυ «τον ξερω τοσον καιρο σα Ζουλη,μου είναι πολύ δυσκολο να τον πω Περικλη!» και τον φωναζε μια ετσι μια αλλιως-όπως κι οι συμμαθητες του.

Ο Ζουλης λοιπον…

Ο Ζουλης ηταν μολις 40 ημερων όταν εμφανισε για πρωτη φορα ατοπικη δερματιτιδα.

Εχει σημασια αυτό γιατι όπως εμαθα αργοτερα,η ατοπικη δερματιτιδα είναι η απαρχη των αλλεργιων-όλα ξεκινουν από το χαλασμενο δερματικο φραγμο.

Εκανε κοκκινιλες και εκζεματακια στο εσωτερικο των αγκωνων και πισω από τα γονατα,συχνα κοκκινιζε το προσωπακι του ή αγριευε το δερμα γυρω από το λαιμο του,ξεφλουδιζαν τα αυτακια του από πισω.

«Είναι λιγο ατοπικουλης» μου εξηγησε η μανα μου,που εχω την τυχη να είναι Παιδιατρος.
Μου συνεστησε να τον κανω μπανιο με ελαιο βρωμης και να του βαζω ειδικες κρεμες για ατοπικη δερματιτιδα,ειδικα στις καμπτικες επιφανειες του δερματος.

Όταν ηταν 3 μηνων και μαλιστα τη μερα που παντρευοταν η κολλητη μου,κολλησε ιωση από τη δευτερη κορη,τη Φιλιππα, με υψηλο πυρετο και πολύ βηχα.

Θυμαμαι ότι ειχαμε παρκαρει εξω από το χωρο της δεξιωσης,με τη μεγαλη μου κορη παρανυφακι,όταν με πηρε η μανα μου τηλεφωνο από το σπιτι και μου λεει «Δεν ερχεστε προς τα εδώ?Ειναι πολύ ανησυχος,να τον βαλεις τουλαχιστον να θηλασει να ηρεμησει.» Δεν μπηκα καν στη δεξιωση,γυρισα σπιτι κατ΄ευθειαν.

Τις επομενες μερες χειροτερευε κι επειδη ηταν η εποχη της γριππης, Δεκεμβριος, κι ειχαμε και προσφατη την εμπειρια της Φιλιππας που ειχε περασει σοβαροτατη πνευμονια εναμιση χρονο πριν,του ξεκινησαμε αντιβιωση.Αμοξιλ.

Την τριτη μερα γεμισε καντηλες σε ολο το σωμα.Νοσηλευτηκε 2 μερες στο Ιατρικο με κορτιζονη,διακοψαμε εννοειται την αντιβιωση και μετα ξεχασαμε το συμβαν.

«Ετσι κι αλλιως ολοι δικαιουνται μια αλλεργικη αντιδραση στη ζωη τους,δε σημαινει κατι» ειπε η μανα μου.Και δεν εδωσα περαιτερω σημασια.

Καλοκαιρι του 2013.Σπιτι της γιαγιας στο Κρυονερι. Η «μερα του Αγιου Βαρθολομαιου» όπως την περιγραφω χαρακτηριστικα στο «Ταχινι» μου.

Ισως επρεπε να το καταλαβω από νωρις: εκεινη η μερα ειχε φανει ότι δε θα πηγαινε καλα.

Η  Φιλιππα παραλιγο να καταπιει μια βιδα που βρεθηκε μεσα σε ένα μαφιν της γιαγιας,εχοντας πεσει από το καινουριο της μιξερ. Την Ελπιδα την τσιμπησε σφηκα στο μπουτι στο γυρισμο από τη βολτα-θα θυμαμαι για παντα την ατακα «ελα,μην κανεις ετσι,δεν εισαι δα κι αλλεργικη!» κι όμως,το θεμα της αλλεργιας στη σφηκα και τη μελισσα εμελλε να με στοιχειωνει τα επομενα τρια χρονια. Ξεκινωντας ακριβως από εκεινη τη μερα.

Λιγη ωρα μετα κι αφου η Ελπιδα επιδεικνυε σε ολους μας το πασαλειμμενο με κρεμα σημειο του νυγμου της σφηκας,οπου δεν ειχε μεινει ουτε σημαδι,η μανα μου με ρωτησε: «Μωρε,δεν εχει φαει τιποτα ο μικρος,να του δωσω λιγο ταχινι να τον πιασει?»

Σηκωσα αδιαφορα τους ωμους. «Και δεν του δινεις?Τι με ρωτας?Με εχεις ρωτησει ποτε για να δωσεις κατι στα παιδια?» Πραγματι,δεν ξερω γιατι με ρωτησε εκεινη τη φορα.Ποτε δεν το εκανε.

Θυμαμαι που ο μικρος ηταν στη στρατα του.

Θυμαμαι να του βαζει την κουταλια ταχινι στο στομα κι εκεινος να την τρωει. Δευτερολεπτα μετα αρχιζει να κλαψουριζει.

Τον σηκωσα από τη στρατα και τον πηγα στην κουζινα να του δωσω λιγο ροδακινο. 

Ξυνοταν στο προσωπο με μανια. Στο πηγουνακι του ειχε αρχισει να εμφανιζεται μια κοκκινιλα σα λεκες.

Κοιταξα καλυτερα.Μια καντηλα πανω στην κοκκινιλα. Αλλη μια.Η κοκκινιλα επεκτεινεται και στα μαγουλα και κατω από το λαιμο του.Σε δευτερολεπτα γεμιζει καντηλες παντου. Κλαιει και ξυνεται σαν τρελλος.

«Αλλεργια!» φωναζω «Μαμα,ο Ζουλης εχει κατακοκκινισει,κατι τον πειραξε!»

Εκεινη είναι στο μπαλκονι και ποτιζει τις γλαστρες της,οι μικρες ζωγραφιζουν.

«Τιποτα δεν είναι,καπου θα ξυθηκε» την ακουω να απανταει απ΄εξω.

«Μα γεμιζει καντηλες!Κορτιζονη,εχεις κορτιζονη?Ελα μεσα επιτελους!»

Τα κοριτσια εχουν σηκωσει το κεφαλι από τις ζωγραφιες τους.Η γιαγια μπαινει μεσα.

«Δεν εχω κορτιζονη,τι τη θες την κορτιζονη…» ξεκιναει να λεει αλλα ειμαι ηδη στην πορτα.

«ΦΥΓΑΜΕ-ΤΩΡΑ!!!» φωναζω στις κορες μου,η Ελπιδα ψαχνει τη σαγιοναρα της,η Φιλιππα βαζει τα κλαμματα,κατεβαινω ηδη τρεχοντας τα σκαλια με το μικρο στην αγκαλια,αλλεργια,αλλεργια,σκεφτομαι,Θεε μου μην του κλεισει ο λαιμος,προσπαθω να καταλαβω από το κλαμμα του αν βραχνιαζει,η μανα μου από πισω ακολουθει με τα κλειδια του αυτοκινητου της,ορμαμε μεσα,τα κοριτσια καθονται καταχαμα στο δαπεδο,ουτε ζωνες ουτε τιποτα,η Ελπιδα με μια σαγιοναρα, η Φιλιππα με αναφιλητα,ο μικρος να κλαιει,το Panda της γιαγιας μαρσαρει,τον βαζω στο στηθος σχεδον με το ζορι για να τον ηρεμησω,το προσωπακι του εχει γινει σα χαρτης,οι καντηλες πλεον ενωνονται μεταξυ τους και θυμιζουν τον Ατλαντα γεωφυσικης που ειχαμε στο Δημοτικο,βραχνιαζει,βραχνιαζει από το κλαμμα ή κλεινει ο λαιμος,δεν ξερω- «Σανιδωσε το!» φωναζω στη γιαγια,βγαινουμε Εθνικη,φαινεται αιωνας,το προσωπο του είναι γεματο καντηλες μεχρι το λαιμο, τα μαγουλα κατακοκκινα,προσπαθει να ξυθει απεγνωσμενα, «Βραχνιαζει,περνα με κοκκινο» προσταζω τη γιαγια που στριβει με φορα στο κοκκινο φαναρι της Βαρυμποπης δευτερολεπτα πριν πεσει πανω μας ένα φορτηγο.

Στο σπιτι μου,του χορηγουμε Αταραξ και κορτιζονη Σολντεσανιλ,το εξανθημα όμως εχει ηδη αρχισει να υποχωρει από μονο του. Όταν πια όλα εχουν τελειωσει κι ο μικρος κοιμαται γαληνιος και χωρις καντηλες πια,πεφτω εξουθενωμενη στον καναπε και αναρωτιεμαι «Τι ηταν αυτό?»

«Κατι τον πειραξε,ισως το ταχινι» λεει η μανα μου «ας μην ξαναφαει ταχινι για λιγο καιρο.»

Όμως λιγο καιρο μετα,ο Ζουλης που θα ειναι 12 μηνων,στα πρωτοπερπατηματα,θα ανοιξει κατά λαθος,ακομα αναρωτιεμαι πώς,ένα βαζο με ταχινι από το ντουλαπι, θα χωσει μεσα τα χερια του και μετα θα τα γλειψει.

Θα γεμισει καντηλες σε προσωπο και σωμα μεσα σε δευτερολεπτα,τα χερια μου θα τρεμουν οσο θα ετοιμαζω την κορτιζονη,η περισσοτερη θα χυθει εξω απ΄το ποτηρι-κι αυτό το ερμο το Σολντεσανιλ ελεος,τι συσκευασια είναι αυτή με το μπουκαλακι,να καιγεσαι να μετρησεις τις 40τοσες σταγονες και αυτές να πεφτουν με ρυθμο σταλακτιτη σε σπηλαιο.

Επρεπε να κανουμε εξετασεις,επρεπε να δει το παιδι Αλλεργιολογος.

Κλεισαμε ραντεβου στο Παιδων Πεντελης στο Αλλεργιολογικο.

Ηταν η πρωτη από τις πολλες,παρα πολλες φορες που  θα ακολουθουσαν που ο γιος μου θα εδινε το χερακι του υπομονετικα για να του κανουν τα δερματικα τεστ,από τη μεσα μερια του μπρατσου.

Σιγα θα μου πεις,αλλα παιδια ταλαιπωρουνται με πολύ χειροτερα θεματα υγειας,τα τρυπανε κάθε τρεις και λιγο, τραβανε τα πανδεινα. Σιγουρα. Δεν το συζητω. Και πολλες φορες στο μελλον θα νιωσω ενοχες που αντιμετωπισα αυτό το θεμα σα να ηταν ο Αρμαγεδδωνας ενώ υπαρχουν απειρως σοβαροτερα θεματα για να πανικοβληθει κανεις.

Φαντασου ωστοσο να σου λενε,μετα τα αποτελεσματα του τεστ που ανεδειξαν μια τεραστια καντηλα 11 χιλιοστων εκει που τον τεσταραν για σουσαμι,ότι δυνητικα κινδυνευει η ζωη του.

"Απο εναν σουσαμοσπορο?" ρωταω την Παιδοαλλεργιολογο.

 "Ναι,απο εναν σουσαμοσπορο" μου απαντα σοβαρα.

Να σου λεν οτι αν τον δεις ξαφνικα κι ενώ εχει φαει κατι υποπτο να ζαλιζεται,δε θα χασεις καιρο,πρεπει να του χωσεις αμεσως μια ενεση Αδρεναλινης στο μπουτι-και μετα να φυγεις τρεχοντας για τα Επειγοντα.
Οτι με αυτο το αποτελεσμα στο τεστ δεν κινδυνευει απλα απο αναφυλαξια αλλα απο αναφυλακτικο σοκ, που σημαινει καταρριψη καρδιαγγειακου συστηματος και μπορει να αποβει μοιραιο.
 Ότι κατά 50% θα του μεινει για παντα. Ότι δε θα πρεπει να πηγαινει πουθενα χωρις το βαλιτσακι με όλα τα απαραιτητα. Οτι πρεπει να διαβαζουμε παντα και παντου τα συστατικα,ότι πολλα τροφιμα κανουν διασταυρουμενη αλλεργια με το σουσαμι όπως τα ρεβυθια κι οι φακες κι ότι αν δεν τα εχει ηδη φαει θα πρεπει να τα δοκιμασει εκει,στο νοσοκομειο για πρωτη φορα.

Οτι πιθανον να εχει αλλεργια και σε ολους τους ξηρους καρπους παρ΄ο,τι βγηκαν αρνητικοι στο τεστ-κι η αλλεργια στο Αραπικο φυστικι είναι από τις χειροτερες και πιο θανατηφορες.

Στο γυρισμο από την Πεντελη εριχνε καρεκλες.Απιστευτη βροχη, λες κι ειχε ανοιξει ο ουρανος.
Τα κοριτσια ζωγραφιζαν στο θαμπωμενο τζαμι,ο πατερας τους γκρινιαζε γιατι ειχε αργησει στον αγωνα μπασκετ με την ομαδα της δουλειας του,ο μικρος κοιμοταν στα χερια μου,η μανα μου φλυαρουσε για το ποσο αλλαξε το κτηριο του Παιδων από το ’92 που εκανε εκει ειδικοτητα στην Παιδιατρικη κι εγω ειχα καρφωμενα τα ματια στο κενο και σκεφτομουν ποσο θα αλλαξει η ζωη μας από δω και στο εξης.

Ηταν σα να εχω ξαφνικα μπροστα μου ένα μεγαλο κουτακι που εγραφε με κοκκινα φωτεινα γραμματα: «Ο γιος μου εχει σοβαρη τροφικη αλλεργια» κι από το κουτακι ξεκινουσαν δυο γραμμουλες που οδηγουσαν σε δυο κουμπια. Το ένα εγραφε «Τωρα πανικοβαλλομαι και διαλυω τη ζωη μου» και το άλλο «Το αντιμετωπιζω ψυχραιμα,όλα θα πανε καλα.»

Μαντεψτε τι εκανα.

Εκει ηταν και τα δυο,μπροστα μου.

Μα πατησα το πρωτο.

(η συνεχεια στο δευτερο μερος…)