ΔΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΣΟΥΣΑΜΙ (ΜΕΡΟΣ 2)

«Δε θα τον πας για άλλες εξετασεις, αυτές που καναμε αρκουν. Ακου με,θα μπλεξεις!»

Η μανα μου ηταν κατηγορηματικη. Ας μην ξανατρωγε σουσαμι ο μικρος,σιγα το πραμα.

Ή ας το ξαναδοκιμαζαμε σε κανα χρονο παλι,όπως με πολλα παιδακια που παρακολουθει και κανουν αλλεργια στο αυγο: το ξαναδοκιμαζουν μετα από καποιο διαστημα κι όλα πανε καλα.

«Ασε που η τυπισσα ηταν υπερβολικη.Τι καταρριψη καρδιαγγειακου και αναφυλαξια?Μια απλη κνιδωση εκανε το παιδι!»

Ανενδοτη εγω. « Ναι αλλα μας ειπε ότι δεν εχει σημασια αν ηταν ελαφρια η πρωτη αντιδραση, η επομενη μπορει να είναι σοβαρη! Τα λες γιατι σε σνομπαρε και δεν εκανε τεμεναδες με το που σε ειδε!»

Ημουν εξαλλη με τη μανα μου.Δε φτανει που από εκεινη ειχαν ξεκινησει όλα,που του εδωσε το ταχινι, δε φτανει που εκεινη με εστειλε στο συγκεκριμενο Παιδοαλλεργιολογικο τμημα, μου εβγαινε κι από πανω τωρα, ότι δεν τρεχει καστανο.

«Θελω κι άλλη γνωμη» αποφασισα.

Η δευτερη γνωμη ηταν από το Διευθυντη Παιδοαλλεργιολογικου του Αγλαια Κυριακου,το φημισμενο Μανωλη Μανουσακη. Δεν ηταν περισσοτερο καθησυχαστικος, οσο κι αν το ευχομουν.

«Εχετε το προβλημα αλλα εχετε και τη λυση στα χερια σας» μου ειπε «κι αυτή η λυση είναι η ενεση Αδρεναλινης.Θα την εχετε παντου μαζι με το παιδι,θα εκπαιδευτειτε  να την κανετε σωστα και θα μαθετε να ζειτε με αυτό.»

Τα καινουρια τεστ που του εκανε δεν ηταν με σταγονες από μπουκαλακια αλλα με κανονικα τροφιμα-τα λεγομενα Prick to prick tests. Με έναν ειδικο σκαρφιστηρα η νοσοκομα «εξυσε» λιγο από το καρυδι και στη συνεχεια «κεντησε» το χερακι του, στο εσωτερικο του  μπρατσου.

Συνεχισε ετσι με Αραπικο φυστικι,κασιους,αμυγδαλο,φουντουκι,σουσαμι,φυστικι Αιγινης,ακτινιδιο και μουσταρδα (κανει συχνα διασταυρουμενη αλλεργια με το σουσαμι,γι΄αυτό.)  Περιμεναμε λιγο, ένα εικοσαλεπτο περιπου, όπως την πρωτη φορα στο Πεντελης, με την εντολη «Μην το κοιτατε και το σκαλιζετε συνεχεια,αφηστε το χερι ησυχο και σε λιγο θα το δουμε.»

Από μεσα μου ελεγα συνεχεια τα ιδια λογια, σαν προσευχη «μαντρα» : σε παρακαλω, μην κανεις καντηλα, μην κανεις καντηλα, ας είναι αρνητικο, ας είναι αρνητικο, ας είναι αρνητικο…

Κλαιγοντας φυγαμε από κει, ο Ζουλης για την ταλαιπωρια που ειχε περασει, εγω για τα αποτελεσματα. Θετικοτατο το σουσαμι,θετικοτατο το κασιους,υπερθετικοτατο το φυστικι Αιγινης, αμυδρα θετικο το καρυδι και το Αραπικο-ευτυχως αρνητικα όλα τα αλλα- ωστοσο πηραμε την εντολη να μη διαννοηθουμε να του δωσουμε ουτε αμυγδαλο ουτε καν φουντουκοπαστα εκτος νοσοκομειου.

 Χωρια απ΄αυτό, επρεπε να κανουμε και αιματολογικες εξετασεις, τα γνωστα RAST, που θα μας εδιναν μια εικονα για το μεγεθος της αλλεργιας σε συνδυασμο με τα αποτελεσματα των prick to prick.  «Όλα αυτά θα συνεκτιμηθουν και βλεπουμε» ηταν το τελικο συμπερασμα.

Σε ολη τη διαδρομη του γυρισμου, που ηταν μεγαλη επειδη ειχε τρελλη κινηση, επαιζε στ΄αυτια μου ο στιχος του Αγγελακα από το τραγουδι των ΤΡΥΠΕΣ, το «Ασχημο ονειρο» :

 «Τελειωσαν οι μερες - που μπορουσα να γελαω…»

Δεν το πιστευα ότι ξαφνικα επρεπε να μπουμε ολοι σε μια νεα πραγματικοτητα.                   

Κι ότι θα επρεπε να πορευτουμε με αυτή για παντα. Διαβασμα συστατικων σε οτιδηποτε θα ετρωγε ο μικρος απ΄εξω, απαγορευση εισοδου στο σπιτι σε σουσαμοκαρυδοξηροκαρπια, δημιουργια πλανου εκτακτης αναγκης, παντα μαζι οι Αδρεναλινες και τα λοιπα…

Αρχισα να ψαχνω στο διαδικτυο μανιωδως πανω στο θεμα μας. Η μηχανη αναζητησης του Google στον υπολογιστη μου ειχε μονο τις λεξεις «σουσαμι/αλλεργια/αναφυλαξια/αδρεναλινη/θανατος από αλλεργικο σοκ» και όλα αυτά τα ευχαριστα που εψαχνα σε κάθε ευκαιρια, ακομη κι από τη δουλεια.

Καλα,στη δουλεια ειχα γινει σκια του παλιου εαυτου μου. Μολις κοπαζε λιγο ο χαμος της προετοιμασιας της εκπομπης (τοτε ημουν στην παραγωγη του Live U της Τσαπανιδου) ετρεχα στο κομπιουτερ μου και επιανα την ερευνα μου από κει που την ειχα αφησει.Επρεπε να μαθω τα παντα για το αναφυλακτικο σοκ,το μηχανισμο που το προκαλει,αν ξεπερνιουνται όλα αυτα,τι πιθανοτητες υπαρχουν,ποιες θεραπειες είναι στα σπαργανα…

Πραγματι οι πιθανοτητες για το σουσαμι ηταν 50-50 αν τα αποτελεσματα των αιματολογικων ηταν κατω από μια ορισμενη τιμη και μειωνονταν κατά πολύ οσο η τιμη ανεβαινε.Για το φυστικι, οι πιθανοτητες ηταν ελαχιστες να ξεπεραστει.

Η ερευνα μου επεκταθηκε γρηγορα και σε σαιτ του εξωτερικου. 

Αυτό ηταν το κερασακι στην τουρτα,γιατι ειδικα στην Αμερικη η αλλεργια στο Αραπικο φυστικι δινει και παιρνει κι επειδη είναι πραγματι μια από τις επικινδυνοτερες μαζι με τα Υμενοπτερα, υπαρχουν πολλα μοιραια περιστατικα. 

Εμαθα ετσι, για το 13χρονο κοριτσι που κατεληξε σε καμπινγκ στην Αμερικη παρα τις τρεις Αδρεναλινες που της εκαναν, όταν δαγκωσε κατά λαθος ένα παξιμαδακι με φυστικοβουτυρο-το εφτυσε αμεσως αλλα ο οργανισμος της ειχε ηδη αρχισει να κατεβαζει ρολα.

Διαβασα για τον 16χρονο που αυτοκτονησε στο μπανιο του σπιτιου του τρωγωντας μια μπαρα με σουσαμι,στο οποιο ηταν αλλεργικος αλλα και για την ταξιδιωτισσα που κατεληξε στο Τελ-Αβιβ όταν εφαγε ψαρι με σαλτσα ταχινιου, επειδη δεν καταλαβε ότι το ταχινι είναι απο σουσαμι.

 Εμαθα για το κοριτσι που πεθανε στη σχολικη γιορτη όταν εφαγε κατά λαθος κατι μαγειρεμενο σε φυστικελαιο-παρ΄ολο που ειχαν προειδοποιησει το κετερινγκ ότι υπαρχει αλλεργια.

Αλλα και για το νεαρο που δεν τον προλαβαν όταν εφαγε κατι που δεν επρεπε σε σπιτι φιλου του και μεχρι να ερθει βοηθεια ειχε εκπνευσει αλλα και για το κοριτσι που ηταν αλλεργιο στο peanut και επαθε αναφυλακτικο σοκ όταν φιλιθηκε με το αγορι της κι αυτος ειχε φαει φυστικοβουτυρο…

Εμαθα επισης ότι αν καποιος είναι αλλεργικος στο μελι, μπορει να είναι και στο δηλητηριο της μελισσας. Και ειλικρινα, αυτό ηταν το τελειωτικο χτυπημα.

Όχι μονο εκανα RAST στον μικρο μεταξυ αλλων και για το μελι αλλα τον πηγα και σε τριτο Αλλεργιολογο οπου τσεκαραμε με δερματικο τεστ το μελι και μαντεψτε: ηταν θετικο. Ειχε αλλεργια ΚΑΙ σε αυτό λοιπον! Αρα,πιθανως ΚΑΙ στη μελισσα!

(Για τη μελισσα δε μπορουσα να τον τεσταρω γιατι δεν ειχε τσιμπηθει ποτε κι αρα ηταν αδυνατον να εχει αναπτυξει αντισωματα-«αρα κι αδυνατον να εχει αλλεργια,κανεις δεν εχει αλλεργια στο πρωτο τσιμπημα» μου ελεγαν οι γιατροι αλλα όχι,σιγουρα εχει,επεμενα εγω.)

Τερμα οι χαλαρες βολτιτσες.Ο Ζουλης πλεον δεν κινδυνευε μονο στις κουζινες και τα εστιατορια αλλα και στα παρκα,στις παιδικες χαρες και την παραλια. Φυσικα,δεν ημουν τοσο «αλλου» για να κλεισω το παιδι μεσα-απεναντιας,αρχισα να τον βγαζω εξω ακομη πιο πολύ από πριν. Ημουν όμως πισω του σε κάθε του βημα. Στην πλατη μου ειχα μονιμα μια τσαντα με τα Χελωνονιντζακια,δικη του,που ειχε μεσα τα παντα: αντισταμινικα,κορτιζονη,αδρεναλινες,μασκα για Αερολιν και Φλιξοταιντ και συριγγα για να μετρησω δοσεις και μιλιγκραμ.

Ειχα αρχισει να αντιμετωπιζω το παιδι σα μια κινητη βομβα αναφυλαξιας.Κι αυτό ειχε αρχισει να δινει στα νευρα σε ολους γυρω μου.Και κυριως στα κοριτσια μου που εβλεπαν μονιμως μια μαμα στην τσιτα,όχι με νευρα,αυτό ευτυχως δεν το ειχα ποτε αλλα με απιστευτο αγχος,που μαζι της δε μπορουσαν να ευχαριστηθουν τιποτα.

Εντωμεταξυ κι αυτος ο ατιμος,τι να πω,εβγαζε συνεχεια καινουρια θεματακια.

Εκει που ετρωγε κανονικοτατα μπανανα,ένα μεσημερι που τον ταιζα εβγαλε καντηλες στο πηγουνι.Παει κι η μπανανα. Το ιδιο και με το σπανακι.Ενω ετρωγε σπανακι κανονικα, μια μερα εκει που ετρωγε σπανακορυζο γεμισε καντηλες στο μαγουλο. 

Τι στο καλο! Δεν ηξερα πια από που θα μου ΄ρθει! 

Τον ταιζα κι ετρεμα. 

Ημουν στη δουλεια μου στο Σταρ κι ο νους μου ηταν αν τον τσιμπησε καμμια μελισσα στη βολτα που θα τον πηγαιναν το πρωι και αν του ειχε προκυψει καμμια καινουρια αλλεργια.

Φυσικα,υπαρχει κι ο νομος του Μερφυ: το χειροτερο πραγμα θα βρει παντα τη χειροτερη στιγμη για να συμβει.

Εκει που ελεγα παλι καλα που δεν εχει θεμα με τα γαλακτοκομικα, που είναι πραγματικα μεγαλο «μανικι» κι είναι ηρωες οσα παιδια κι ηρωιδες οσες μαμαδες εχουν να το αντιμετωπισουν,εκει λοιπον που ελεγα παλι καλα που δεν εχουμε ΚΑΙ αυτό,τσουπ,μια μερα του Φλεβαρη βλεπω αιμα στην πανα του. Την άλλη μερα παλι το ιδιο. 

Ωπα! Αυτό είναι ενδειξη εμμεσου τυπου αλλεργιας στα γαλακτοκομικα. Μα πώς? Αυτο εμφανιζεται στα μωρα λιγων μηνων,εδω μιλαμε για παιδι εναμιση ετους και βαλε!

«Κοψτε του τα γαλακτοκομικα,ακομη και τα ιχνη,για λιγο καιρο» μας ειπε γνωστη Παιδογαστρεντερολογος που απευθυνθηκαμε με τη μανα μου. «Και φυσικα,εφ΄οσον θηλαζει ακομη,θα τα κοψει και η μαμα.»

Κάθε πρωι πηγαινα στα Starbucks της Νεας Κηφισιας με ένα κουτι απαισιο,φριχτο,εφιαλτικα εμετικο γαλα ρυζιου. Το εδινα στα παιδια στο μπαρ και,παρ΄ολο που κανονικα δεν επιτρεποταν,μου εφτιαχναν την αγαπημενη μου Μοκα με αυτό το γαλα.

Να ΄ναι καλα ολοι τους,από αυτους εχει μεινει εκει μονο η αγαπημενη μου Κικιτσα,με τεσσερα παιδια κι αυτή,που οποτε τη βλεπω τα θυμομαστε και μας φαινονται πια τοσο μακρινα…

«Θα δεις» ελεγε η μανα μου κάθε φορα που λυγιζα κι εκλαιγα κι αναρωτιομουν τι θα γινει μ΄όλα αυτά «Θα δεις που καποτε θα τα θυμασαι όλα και θα γελας,θα σου φαινονται σαν ένα κακο ονειρο. Ναι,είναι μια κακη φαση τωρα. Αλλα θα περασει.»

Επι ένα εξαμηνο ο μικρος ειχε αιμα στην πανα του κάθε μερα,οσο και να ΄χε κοψει κι αυτος κι εγω κάθε ειδος γαλακτοκομικου.

Εξι μηνες.

Ειχα φρικαρει.

Δε θα πω πολλα για το περιβαλλον και το αν με στηριξε στην καταθλιψη στην οποια ολοενα και βυθιζομουν. Θα πω ότι ουσιαστικο και πραγματικο στηριγμα ηταν μονο η κολλητη μου η Ναταλια,η παιδικη μου φιλη που σταθηκε βραχος διπλα μου όπως και σε τοσες άλλες περιστασεις.  Δεν ξερω τι θα ειχα κανει αν δεν ηταν εκεινη,να με ανεχεται κάθε μερα στο τηλεφωνο κι από κοντα να της λεω τα ιδια και τα ιδια,ποσο φοβαμαι,τι θα απογινει αυτό το παιδι,τι εδειξαν τα τεστ και τι διαβασα στο ταδε γκρουπ για τις αλλεργιες και τις αναφυλαξιες.

Σιγα σιγα αρχισα να μη θελω να ξημερωνει η μερα-εκει το καταλαβα ότι χτυπουσαν καμπανακια. Μου ηταν δυσβασταχτο να ξεκινησω άλλη μια μερα γεματη φοβο για το γιο μου, γεματη ψαξιμο στο διαδικτυο, αγχος για το τι θα φαει και για το αν θα τον τσιμπησει κατι, αγχος εν’ οψει των διακοπων, φοβο εν΄οψει της παραλιας και της θαλασσας κι από πανω να πρεπει να σταθω και στο υψος των περιστασεων για τα αλλα δυο παιδια μου.

Οι αδρεναλινες μπορει να ζυγιζαν μολις μερικα μιλιγκραμ αλλα το βαρος τους μου φαινοταν ασηκωτο.Δεν ηθελα να πρεπει να τις κουβαλαμε παντου.Δεν ηθελα να εξαρταται από αυτές η ζωη του παιδιου μου.Δεν ηθελα να κινδυνευει από ένα ιχνος φυστικιου, όπως το παιδακι που διαβασα ότι εκανε αλλεργικη αντιδραση επειδη ο πισω του στο γηπεδο ετρωγε φυστικια! Δεν ηθελα να ζω ετσι!

Δεν ειχε τελειωσει,όμως.

Το Μαρτιο του 2014 ο Ζουλης ξεκινησε έναν πυρετο που δεν ελεγε να πεσει.

Ενα απογευμα,τεταρτο 24ωρο πυρετου,του εβαλα θερμομετρο και ειδα με τρομο το νουμερο 40,5- δεν μπορεσα να δω που θα φτασει,του το εβγαλα και φυγαμε για νοσοκομειο.

Πνευμονια, πιθανοτατα μικροβιακη. 

Νοσηλεια και ενδοφλεβια αντιβιωση και να τρεμω κάθε φορα που του την εβαζαν στον ορρο να μην κανει αλλεργικη αντιδραση όπως τοτε με το Αμοξιλ που ηταν μωρο-η μονη μου παρηγορια ηταν ότι βρισκομασταν στο νοσοκομειο.

Αναρωτιομουν τι μουτζα ειχαμε φαει κι εγω και το παιδι και γινοντουσαν τοσες μ@λ@κιες μαζεμενες.

Και καπου εκει,στο Ιασω που νοσηλευομασταν,μπαινει στη ζωη μου η Φωτεινη Σαξωνη.

Η γκουρου της Παιδοαλλεργιολογιας, η αγαπημενη μου ,με τα υπεροχα μπλε φωτεινα ματια,

 το «μπλε μελι» όπως της τα περιγραφω στο βιβλιο μου,το οποιο και της εχω αφιερωσει-μακαρι καποτε να εκδοθει και να το παρει στα χερια της με την αφιερωση που της εχω γραψει σε μισα ελληνικα-μισα αγγλικα,μιας και εχει ζησει χρονια στην Αμερικη: «Καλη μου,αν όλα αυτά εγιναν για να σας γνωρισω,then it was ALL worth it.”

Διευθυντρια του Παιδοαλλεργιολογικου του Ιασω,η Σαξωνη ηταν για χρονια στο Αγλαια Κυριακου,είναι Καθηγητρια Πανεπιστημιου στην Αλλεργιολογια κι ενας πραγματικα χρυσοκαρδος ανθρωπος.Μας αγκαλιασε από την πρωτη στιγμη και το Ζουλη κι εμενα,εκλαψα ποταμια στην αγκαλια της, ανεχτηκε τα αγχη μου και ανελαβε το γιο μου εξ΄ολοκληρου.Μας σταθηκε σα μανα και γιαγια.

Μου εξηγησε ολο το μηχανισμο της αλλεργιας σα να τα εξηγουσε σε φοιτητρια της:       

 από την ατοπικη δερματιτιδα που εχει το βρεφος ξεκινανε όλα.

Το εκζεμα,δηλαδη ο χαλασμενος δερματικος φραγμος,επιτρεπει στις αλλεργιογονες ουσιες τροφων και περιβαλλοντος να περασουν στον οργανισμο.Ιχνη φυστικιων στο χαλι,ιχνη ταχινιου στο στομα της θειας που φιλαει το παιδι,σταγονες γαλακτος εδώ κι εκει….και ιδου:

ο οργανισμος αναγνωριζει,λανθασμενα,τις ουσιες αυτές ως «εισβολεις» ακριβως γιατι δεν ερχεται σε επαφη μαζι τους για πρωτη φορα δια της κανονικης οδου,δηλαδη δια του πεπτικου αλλα μεσω του δερματος.

Κανει λοιπον αντισωματα και μολις το παιδι φαει το τροφιμο για πρωτη φορα τα αντισωματα που ηδη υπαρχουν πυροδοτουν την αλλεργικη αντιδραση-ελαφρυτερη ή σοβαροτερη. 

Γι΄αυτό και δε γινεται να κανει κανεις αλλεργια στο πρωτο τσιμπημα της μελισσας-το δηλητηριο της δεν υπαρχει παρα μονο μεσα στο σωμα της,δε θα το βρεις καπου αλλου στο περιβαλλον.

 «Το παν είναι η καλη φροντιδα του ατοπικου δερματος» μου εξηγησε η Φωτεινη Σαξωνη και μαζι ξεκινησαμε σιγα σιγα τεστ και αιματολογικες για να διαπιστωσουμε σε τι βαθμο ηταν οι αλλεργιες του μικρου.

Τα αποτελεσματα ηταν ενθαρρυντικα: δεν ηταν αλλεργικος στη σοβαρη αλλεργιογονο πρωτεινη του Αραπικου φυστικιου, την Ara 2 που μπορει να προκαλεσει θανατηφορο αντιδραση,ουτε η αλλεργια του στο σουσαμι και τα λοιπα φυστικια ηταν τοσο υψηλη οσο φαινοταν στα δερματικα. 

Μονο το καρυδι ηταν «τσιμπημενο» αλλα κι αυτό όχι σε τοσο ανησυχητικο βαθμο-επιπλεον,μια πιο αναλυτικη εξεταση μας εδειξε ότι ναι μεν υπηρχε αλλεργια αλλα όχι στην επικινδυνη πρωτεινη του καρπου. «Κατά πασα πιθανοτητα δε θα προχωρησει ποτε σε κατι περισσοτερο από κνιδωση» μου ειπε η Σαξωνη.

Εκει,διπλα της,πρωτοεφαγε ο Ζουλης αυγο,χοιρινο,Μερεντα,αμυγδαλα,οτιδηποτε δυνητικα αλλεργιογονο θελαμε να ενταξουμε στη διατροφη του. 

Αυτό στη γλωσσα των Αλλεργιολογων το λενε «προκληση», δινεις δηλαδη στον αλλεργικο ολοενα αυξανομενη δοση της τροφης με καποια διαστηματα αναμεσα στην κάθε δοση, διαστηματα τυπου 20 λεπτου ή 10 λεπτου.

Εχω δει προκληση να αποτυγχανει. Και μαλιστα στην τελευταια δοση. 

Ηταν ένα πιτσιρικι 18 μηνων,αλλεργικο στο γαλα και ειχαν παει να δοκιμασουν γαλα σε ψημενη μορφη,μεσα σε κεικ.

Τα ειχε παει πολύ καλα,ειχε φαει την τελευταια δοση κι εμενα να περιμενουν να περασει η μια ωρα που πρεπει βασει πρωτοκολλου να περιμενουν πριν φυγουνε.

Ξαφνικα,λιγο πριν συμπληρωθει η ωρα,αρχιζει αυτό να εχει τρομερη ανησυχια,κλαμμα,χαμος,να μην ηρεμει πουθενα.Το βαζει η μανα στο στηθος να το θηλασει,κλαμμα αυτό,απαρηγορητο.

Του βαζει η Σαξωνη ακουστικο και τι διαπιστωνει?Ξεκινουσε βρογχοσπασμο το μικρο.Ηταν σε αλλεργικη αντιδραση.Και μαλιστα σοβαρη.

Τελικα δεν τη γλυτωσε την αδρεναλινη,το κρατησανε και άλλο ένα διωρο με οξυμετρο και πιεσομετρο και μετα το στειλανε σπιτι του.

Ο Ζουλης τις περασε ολες τις προκλησεις με επιτυχια.

«Καντε κατι όμως για εσας» μου ελεγε η Σαξωνη,που περιεργως μου μιλουσε στον πληθυντικο και ντρεπομουν γιατι τη σεβομουν τοσο πολύ «πρεπει να κανετε κατι,ο μικρος θα είναι μια χαρα και θα το δειτε και όλα θα τα ξεπερασει στο τελος αλλα εσεις?Εχετε κι αλλα δυο παιδια,πρεπει να φροντισετε τον εαυτο σας.»

Ειχε δικιο.Ειχα γινει ένα ερειπιο 46 κιλων,ειχαν ρουφηχτει τα μαγουλα μου,ειχα ηδη παραιτηθει από τη δουλεια μου κι ολη  μου η ζωη περιστρεφοταν πια γυρω από τις αλλεργιες. 

Ημουν πεπεισμενη δε,παρα τις διαβεβαιωσεις της,ότι ο μικρος ηταν αλλεργικος στη μελισσα κι ετσι η προοπτικη της θαλασσας και των καλοκαιρινων διακοπων φανταζε στα ματια μου σαν καταδικη. 

Η σκεψη ότι αυτό το παιδι θα επρεπε να παει καποτε σχολειο,να παει εκδρομες,να με αποχωριστει και να είναι ερμαιο και απροστατευτος αναμεσα σε σουσαμοσπορους,φυστικια και υμενοπτερα με παρελυε.

Καταθλιψη,αυτό ειχα.

 «Δευτεροπαθη καταθλιψη» όπως μου διευκρινισαν, μιας και ειχε προκληθει από το δυσβασταχτο,υπερβολικο αγχος πανω στο θεμα του παιδιου.

Το αντιμετωπισα.

Το νικησα.

Θα πω πώς σε άλλο κειμενο, γιατι δε θελω να τα μπλεξω, θα ηθελα εδώ να μεινω στο θεμα του Ζουλη. Ο οποιος ηταν πολύ τυχερος γιατι όταν το ξεπερασα ολο αυτό ηταν μολις τρεισιμιση χρονων κι ετσι γλυτωσε από το να γινει το υπερπροστατευμενο,ευνουχισμενο φλωρακι μιας μουρλης helicopter mom.

Γλυτωσαμε αγορι μου. Κι εσυ κι εγω. Να ΄σαι καλα.

Το θεμα είναι ότι με το που αρχισα εγω να παιρνω τα πανω μου,εγινε κατι μαγικο:                οι αλλεργιες του Ζουλη αρχισαν να υποχωρουν. Ακομη και στις τιμες των αιματολογικων!

Ηταν λες και οι δυο μας ημασταν δυο συγκοινωνουντα δοχεια,το αγχος μου τροφοδοτουσε τις αλλεργιες του με έναν παραξενο τροπο,κι όταν αυτό καταλαγιασε καταλαγιασαν κι αυτές.

Κι όλα εγιναν όπως τα ειχε πει αυτή η καταπληκτικη γιατρος,η καλη μου,η γλυκια μου η Σαξωνη.

Γυρω στα 6 του περασε η αλλεργια στο σουσαμι,πραγμα που διαπιστωσαμε αρχικα όταν εφαγε κατά λαθος σε φιλικο σπιτι ένα μπιφτεκι που ειχε μεσα σουσαμι-και δεν επαθε τιποτα.

 Στη συνεχεια του εδωσα να δοκιμασει ένα κρουασινι με σουσαμι στο Αβενιου,το εμπορικο κεντρο που είναι διπλα στο Ιασω περισσοτερο για να αισθανεται εκεινος ασφαλης γιατι με τοσα που ειχε περασει το παιδι δικαιολογημενα φοβοταν. Δεν επαθε τιποτα. 

Μετα εμαθα ότι κατι κρακερακια που επαιρνε απ΄την καντινα του σχολειου,κατι Μεσογειακα στρογγυλα,ειχαν μεσα σουσαμι. Τα επαιρνε μηνες χωρις να το ξερει-αν το ηξερε δε θα τα επαιρνε,φοβαται ο ερμος.

Του περασε. 

Κι όπως ειχε πει η Σαξωνη,ανεπτυξε μια τρελλη,αναφυλακτικου τυπου αλλεργια στη γατα,σε σημειο να φτασουμε ένα βραδυ στο Ιασω με πατημενο γκαζι και αλαρμ κι ένα Ζουλη στο πισω καθισμα με ματια τουμπανο και συριττουσα αναπνοη επειδη ειχε χαιδεψει την Περσικια της μανας μου-στης οποιας το σπιτι δεν ξαναπατησε εκτοτε,με δικη του αποφαση.

Όμως όταν συνεβη αυτό ημουν ηδη καλα.

Και το αντιμετωπισα με ψυχραιμια στα ορια της αναισθησιας,τυπου «ελα ξεκολλα,δεν είναι τιποτα (αν και ηταν) θα παρεις την κορτιζονουλα σου,μπορει να σου κανουν και μια ενεσουλα και θα εισαι μια χαρα.»

Τεσσερα χρονια μετα από όλα αυτά,ο Ζουλης τρωει τα παντα.

Εκτος από καρυδια.Και φυστικια.

Αλλα κι αν φαει κατά λαθος ένα ιχνακι δε θα γινει και τιποτα.Το πολύ πολύ να τον ξυσει η γλωσσα του.

Και δεν κουβαλαμε πια αδρεναλινες.Ξερουμε βεβαια να τις κανουμε και ξερει κι ο ιδιος.

Και κανονικα θα επρεπε να του εχω τα απαραιτητα μεσα στη σχολικη του τσαντα.

Ποιος ξερει,μπορει καποτε να χρειαστει να σωσει τον εαυτο του ή καποιον αλλον.

Ολοι θα επρεπε να ξερουν πώς γινεται.Ποτε δεν ξερεις με τις αλλεργιες.

Και φυσικα, δεν πλησιαζει τις γατες ουτε γι΄αστειο-το RAST του στο επιθηλιο της γατας εχει ξεπερασει το 100,θεωρειται μη μετρησιμο. Αλλα,και? Προσεχει. 

Εγινε πιο υπευθυνος μεσα απ΄αυτό.

Και ξεπερασε,ω ναι,ξεπερασε το σουσαμι,μια δυσκολη αλλεργια που όπως μας ειχαν πει στην αρχη ειχε 50% να μην την ξεπερασει ποτε.

Ηταν,όπως αποδειχθηκε,στο άλλο 50 τοις εκατο.

Και τα θυμαμαι όλα,οντως,σαν ένα μακρινο, περασμενο, κακο ονειρο.

Αλλα αντιθετα με την προβλεψη της μανας μου,δε γελαω καθολου όταν τα θυμαμαι…