ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2ΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ "ΕΝΤΟΣ"

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2ΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ "ΕΝΤΟΣ"

 Περασαν κιολας δυο βδομαδες   «εντος»
 και οπου να ΄ναι θα κλεισουμε
 και βδομαδα επισημης καραντινας,
 με την απαγορευση κυκλοφοριας,
 τα μηνυματακια παρακολουθησης
 κι όλα τα σχετικα,
 μαραθωνιους με Πεππα το Γουρουνακι, Πυτζαμοηρωες, ποδοσφαιρο
 και Κλαψουλινια στην τηλεοραση
 ή στον υπολογιστη.

Σιγα-σιγα συνηθισαμε τη νεα κατασταση ή μαλλον, αναγκαστικα προσαρμοστηκαμε
-δε γινεται κι αλλιως.

Τα παιδια, κατά περιεργο τροπο, προσαρμοζονται πιο ευκολα από τους ενηλικες-στα παντα. 

Είναι ισως θεμα ευφυιας, μιας ευφυιας που οι μεγαλοι την εχουμε χασει.

Με εχουν πραγματικα αφησει αφωνη, τα δικα μου τουλαχιστον αλλα και των φιλων μου, 

με τη στωικοτητα και την προσαρμοστικοτητα που το αντιμετωπιζουν ολο αυτό.

 Βεβαια εχει βοηθησει και ο καιρος των τελευταιων ημερων, βροχερος και μουντος,

 δε σε τραβαει να βγεις αν και προσωπικα δεν πτοουμαι ιδιαιτερα απο καιρικες συνθηκες.

Χαρτακι με κωδικο Β2 ή Β6, ταυτοτητα, γαντια, μασκα και τα σχετικα, επιλογη μακρινου

 και απομονωμενου κατα προτιμηση προορισμου και γεια σας.

Χτες ,παρα τη βροχη, πηρα τη μικρη Μαγια, την εντυσα καλα, πηρα δευτερα γαντια και γι΄αυτην,     την εβαλα στο καροτσι της, κατεβασα και την κουκουλα για να μη βρεχεται

και τραβηξαμε για τη νεα σουπερ διασκεδαση του Ελληνα κι όχι μονο: το σουπερ μαρκετ.

Ηθελα να παρω ένα κοτοπουλο να τους το φτιαξω με πατατες. 

Απλο και παντα «σιγουρακι» σαν τα μακαρονια με κιμα.

Διαλεξα το πιο μακρινο σε εμας μαγαζι για να είναι μακρυς ο δρομος που λεει κι ο Ελυτης 

και ξεκινησαμε, αφου καναμε την απαραιτητη σταση στο φαρμακειο του Διονυση για  ανεφοδιασμο σε μασκες- δε σκοπευα εννοειται να μπω σε μαγαζι με παιδι, ΕΙΔΙΚΑ  με παιδι, χωρις μασκα.

Γαντια ειχα ηδη και για τις δυο μας.

Ο Διονυσης στραβομουτσουνιασε όταν με ειδε με τη μικρη, την οποια κανονικα υπεραγαπαει,

 μου ειπε μαλιστα να περασω γρηγορα στο ταμειο «Μα περιμενει ο κυριος πριν από μενα» του ειπα, «Ελα, ελα, τελειωνε τωρα, που μου ηρθες εδώ με το παιδι» μου πεταξε ψυχρα.

Εντωμεταξυ τι το θελα να τον ρωτησω για το ασθμα?

Ακουσα,διαβασα, μου ειπαν, δε θυμαμαι ακριβως, οτι οι ασθματικοι κινδυνευουν τωρα περισσοτερο με τον Κορωνοιο.

 Ο γιος μου κανει συχνα κρισεις ασθματος σαν παιδι με αλλεργικη προδιαθεση, 

μαλιστα καμμια φορα το εμφανιζει και μετα απο ασκηση («ασκησιογενες ασθμα» ονομαζεται αυτό) 

κι επειδη κι ο ιδιος ο Διονυσης ειναι γνωστης του θεματος ειπα να τον ρωτησω- γιατι η μανα μου

 ως γιαγια-παιδιατρος συχνα μου "χαιδευει τ΄αυτια" στο συγκεκριμενο θεμα.

Καταλαβα από την απαντηση του ότι είναι στραβωμενος μαζι μου: 

«ΝΑΙ-κινδυνευει περισσοτερο» μου πεταξε ξερα και όταν πηγα

 να ρωτησω κατι ακομη, με εκοψε:                       

«Με ρωτησες και σου απαντησα, δε θα κανουμε και συζητηση τωρα.»

Μιλαμε, με τσαντισε ο ατιμος αν και τον ξερω οτι ειναι 

με τις ωρες του,αλλες φορες δε θελει πολλα μπλα-μπλα κι αλλες μπορεις να κατσεις να μιλας μαζι του σα να ειστε εξω για καφε.

Αν και  τον δικαιολογω: μπορει να φοβηθηκε μην πει τιποτα κανενας πελατης αν εβλεπε μεσα ενα μικρο παιδι.

Που φτασαμε, μα που φτασαμε…να εχουν γινει τα πιτσιρικια 

φοβητρο της κοινωνιας.

Το εχω ξαναπει και το ξαναλεω και ισως γινομαι κουραστικη.

Το καταννοω αλλα νομιζω γινεται πια σε σημειο υπερβολης.

Και ναι, παρεξηγηθηκα κι εγω! Δε μ΄αρεσει να μου μιλανε ανθρωποι που συμπαθω αποτομα και ψυχρα, στεναχωριεμαι!

Και μια κυρια στο σουπερ μαρκετ με εκραξε που με ειδε να μπαινω με τη μικρη μεσα.

Βεβαια γι΄αυτη δε θα σκασω, δε με ξερει, δεν τη ξερω, δε μου ειναι κατι.

Κι ηταν και αδικη γιατι η Μαγια φορουσε μασκα, γαντια και μαλιστα τοσο καλα βαλμενη 

 που δυσκολευτηκα να της τη βγαλω μετα.

Της ειχα εξηγησει ότι θα τη φορεσει οπωσδηποτε αν θελει να ερθει μαζι μου, 

ότι θα ειμαστε σα νιντζα, ότι δε θα την αγγιξει και δε θα την τραβηξει και δε θα κατεβει 

από το καροτσι οσο ειμαστε σε εσωτερικο χωρο. 

Το ειδε σαν παιχνιδι, σαν αποστολη.

Ειχα φερει το λαστιχο της μασκας δυο «βολτες» γυρω από τ΄αυτια της κι επειδη εχει και πεταχτα αυτακια επιασε μια χαρα.

 Δηλαδη από ένα παιδι στο καροτσι, το οποιο φοραει και ΜΑΣΚΑ, γαμωτο,και δεν προκειται

 να αγγιξει τιποτα ακριβως επειδη είναι στο καροτσι, ποιος στο καλο κινδυνευει?

‘Η σε περιπτωση που καποιος είναι τοσο αλτρουιστης που ενδιαφερεται μην κολλησει το παιδι, 

πώς ακριβως θα κολλησει το παιδι με ολα αυτα τα μετρα προφυλαξης?

«Δεν ξερω αν μπορειτε να μπειτε με το παιδι» μου ειπε η κυρια, «Φοραει μασκα» απαντησα ηρεμα εγω «και είναι στο καροτσι.»                                                         

 «Δεν επιτρεπεται η εισοδος με παιδια στο σουπερ μαρκετ, εδώ δεν τα αφηνουμε στους παππουδες 

κι εσεις το φερατε εδώ?» συνεχισε και κουνησε το κεφαλι αποδοκιμαστικα σε μια ενδειξη αγανακτησης.

«Δεν είναι η μερα μας, Μαγια. Μαλλον δεν ειναι γενικα η εποχη μας» ψυθιρισα στη μικρη μου 

και φυγαμε γρηγορα από εκει.

Δε θα κρινω το αν εχουν δικιο η όχι ο Διονυσης και η κυρια του σουπερ μαρκετ αν και πουθενα 

δε διαβασα ή δεν ακουσα για απαγορευση εισοδου σε παιδια.                               

Δεν καταλαβαινω γιατι ένα τριχρονο μπορει να είναι περισσοτερο φορεας από ένα 17χρονο, 

ας πουμε.

 Εκτος κι αν δεν εχω καταλαβει κατι εγω. Δεκτο κι αυτό.

Ωστοσο το πηρα το μηνυμα.

 Δε θα την ξαναβγαλω τη μικρη ουτε με μασκα ουτε με κελεμπια. 

Δηλαδη, εννοω, σε τετοιους χωρους δε θα την ξαναβγαλω. Μονο για βολτα, μονες μας, σε κανενα δασακι. Τελος.

Η τωρινη κατασταση  νομιζω πως είναι  μια αφορμη για μερικους ανθρωπους να βγαλουν απροκαλυπτα την κακια ή τη μισανθρωπια τους (που αυτά πανε μαζι) και μαλιστα χωρις

 κανεις να μπορει να τους κατηγορησει γι΄αυτό.

Όπως η πελατισσα εκεινη που αποκαλεσε «ζωον» την υπαλληλο γιατι δε φορουσε μασκα,

 αυτό που εγραφα στην προηγουμενη αναρτηση.

Αν δεν ηταν ο Κορωνοιος, θα εβρισκε μια άλλη αφορμη, σε μια άλλη δεδομενη στιγμη,                 

να ξεσπασει σε καποιον θεωρητικα «πιο αδυναμο» τη δικη της ανεπαρκεια.                                

Και να βγει και σωστη η ιδια, στον εαυτο της. Χωρις την παραμικρη ενοχη.

Σου λεει «Δε φοραγε μασκα, για ονομα, αυτή θα μας μολυνει ολους, της αξιζε-

 και λιγα της ειπα.»

Και μια χαρα το δικαιολογει στον εαυτο της. Και μια χαρα θα τη δικαιολογησουν 

 κι οι ομοιες της, που προσεβαλε ετσι  μια εργαζομενη.

Φανταστηκα την κυρια που με εκραξε για τη Μαγια, να γυριζει σπιτι της το βραδυ                

και να λεει στον αντρα της : «Ηρθε μια ηλιθια σημερα με μωρο παιδι στο σουπερ μαρκετ…

και τι παει να πει που του φορουσε μασκα? Ανευθυνες…αυτές θα επρεπε να τρωνε προστιμο…»

Κι όμως, εχω δει πολύ κοσμο αυτές τις μερες να κυκλοφορει στα σουπερ μαρκετ 

χωρις να ειναι ουτε γαντοφορεμενος ουτε μασκοφορεμενος.

Δεν ακουσα να τους βαζει κανεις χερι.

 Αλλα κατα τ΄αλλα τα παιδια μας φταινε. Μαλιστα.

Στο γυρισμο το ψιλοβροχο ειχε γινει πια κανονικη βροχη.

"Θελω να κατεβω για να πλατσουρισω στις λασπες και στα νερα" μου ελεγε η μικρη μου.

Αυτό φυσικα το εχει ξεσηκωσει από την Πεππα το Γουρουνακι που σε κάθε ευκαιρια βαζει γαλοτσες και πλατσουριζει στους νερολακκους-αλλα εμεις δεν ειχαμε γαλοτσες μαζι.

Αρχισε η γκρινια: "Κατεβασε με σου λεω...θελω να βουτηξω τα ποδια μου στα νερααα!"

«Θα σε κατεβασω μολις φτασουμε πιο κοντα στο σπιτι» της εξηγησα 

«αφου θα βραχεις που θα βραχεις, να ειμαστε κοντα τουλαχιστον για να αλλαξεις γρηγορα, 

μην κρυωσεις.»

Χωρις να θελω να το παιξω ειδικη, μιας και τα λαθη μου στη μητροτητα ειναι περισσοτερα

 απο τα σωστα μου, ειμαι ωστοσο της γνωμης ότι πρεπει να εξηγεις 

τα παντα στα παιδια- στα πλαισια αυτων που μπορουν να κατανοησουν αναλογα με την ηλικια φυσικα- και να μην τα αντιμετωπιζεις ως «μωρα» στο μυαλο, ως ανοητα δηλαδη.

 Η εξηγηση δε φερνει ποτε παρεξηγηση, αυτή ηταν μια από τις πιο σοφες κουβεντες που εχω ακουσει στη ζωη μου και μου την ειπε ενας τσαγκαρης στη γειτονια.                                  

Του ειχα παει κατι σακ βουαγιαζ για αλλαγη φερμουαρ εν’ οψει καλοκαιρινων διακοπων 

(αχ!ποτε θα ‘ρθουν παλι τετοιες μερες!) και πριν φυγω μου ζητησε τηλεφωνο.                    

Του το εδωσα, το σημειωσε σε ένα μπλοκακι που ειχε κι αλλα νουμερα.

  «Σας το ζηταω γιατι μου εχουν παρατησει τοσα πραγματα εδώ που ανοιγω 

μαγαζι με μεταχειρισμενα αν θελω. Ξερετε, υπαρχει κοσμος που δεν τονε νοιαζει,              

στα φερνει, κανεις τη δουλεια, βαζεις τα υλικα και δεν ερχονται ποτε να τα παρουν.  

Γι΄αυτό κι εγω τωρα πια σημειωνω παντα τηλεφωνο. Σας το εξηγω γιατι να ξερετε,η εξηγηση

 δε φερνει ποτε παρεξηγηση.»

Κι ετσι από μιαν ασημαντη αφορμη, εμαθα μια από τις σημαντικοτερες ατακες                           

που αποφασισα να την κανω motto και να την εφαρμοζω κι εγω, στα παντα.

Ειλικρινεια κι εξηγηση λοιπον και στα παιδια, παντα. Και παντα πιανει.       

Ξαναλεω, ειδημων δεν το παιζω αλλα η εμπειρια μου με διδαξε καποια πραγματα.

                              

Και δε γκρινιαζουν ποτε αμα τους μιλησεις σαν ισο προς ισο, 

αμα τους δειξεις ότι τα σεβεσαι και τα υπολογιζεις κι ότι τα ακους και τους εξηγησεις ηρεμα-ηρεμα   γιατι δε γινεται αυτό που θελουν την ταδε ωρα αλλα θα γινει λιγο πιο μετα.

Βασικη προυποθεση: να κρατας το λογο σου.

 Αν δεν το κανεις, το χασες το παιχνιδι.

Μην τον αθετησεις ουτε μια φορα-ΠΟΤΕ!

Κι αν υπαρχει ανωτερα βια, θα εξηγησεις και θα καταλαβουν- και νατη παλι η εξηγηση που λεγαμε.

Η Φιλιππα ας πουμε, ειχε γενεθλια στα μεσα του Φλεβαρη.

Ηθελε να κανει παρτυ σε Paintball, της ειχα πει ότι δε γινοταν να το κανει τοτε που ηθελε 

γιατι περιμενα να μπω χειρουργειο στα τελη εκεινου του μηνα, ειχαμε πει για Μαρτιο μερια,

 το ειχε πει παντου, ειχε ξεσηκωσει τους φιλους της, ειχε ξεσηκωθει κι η ιδια και τσουπ!εσκασε μυτη

 ο Κορωνοιος. Και παρτυ γιοκ.

Μου γκρινιαξε μια-δυο φορες, του τυπου «Μα ειχες υποσχεθειιιι…κι εγω τωρα ποτε θα κανω παρτυ…κι η Ελπιδα με το Ζουλη γιατι εκαναν…» αλλα ενταξει, είναι και 10 χρονων παιδι πια, 

αυτό ελειπε να μην καταλαβαινε.                                                    

 Αλλα της εξηγησα σα να ηταν ενηλικη, δεν τη «γειωσα» στο παραπονο της.

Η Μαγια λοιπον μια χαρα πλατσουρισε στους νερολακκους και τσαλαβουτησε  κι εγινε και παπι-κατω από το σπιτι μας όμως, για να παει να αλλαξει στα καπακια.                         

Δεν ειμαι καθολου φοβικη με αυτα αλλα ειναι η πλεον ακαταλληλη στιγμη να σου αρπαξει το παιδι   ενα κρυωμα και να μην ξερεις τι και πώς.

Οση ωρα περπατουσα κι η Μαγια ελεγε τα δικα της στο καροτσι, με κατεβασμενη              

την κουκουλα βεβαια για να μη βρεχεται, εγω ενιωθα τις σταγονες πανω μου,                            

στο προσωπο, στα μαλλια, στα χερια-και περιεργως αισθανομουν πιο ζωντανη από κάθε άλλη στιγμη τις τελευταιες μερες.

Το να περπατας στη βροχη και να γινεσαι μουσκεμα εμπεριεχει, αν το καλοσκεφτεις, 

 μια κανονικοτητα, μια ελευθερια, μια τρελλα ισως, ναι -αλλα σιγουρα δεν εμπεριεχει κανεναν περιορισμο.

Εισαι μονο εσυ και το στοιχειο της φυσης, το νερο, που ερχεται πανω σου από ψηλα και σε ξεπλενει, 

σε λυτρωνει σαν κλαμμα, ελα βροχη μου, σκεφτομουν, λυτρωσε και την ανθρωποτητα  από αυτό

 που ζει, «let mercy come and wash away- what I ‘ve done…», αυτος ο στιχος των Linkin Park επαιζε και ξαναεπαιζε στ΄αυτια μου σ΄ολο το ανεβασμα της μεγαλης ανηφορας με το καροτσι.

 Και ξανασκεφτομουν, για πολλοστη φορα, οτι είναι τετοιες οι εποχες που πραγματικα δε μπορεις 

να κατηγορησεις με τιποτα τους politically correct. 

Ολοι οσοι ηθικολογουν, ολοι οσοι βρηκαν ευκαιρια να ηθικολογησουν, ολοι οσοι κραζουν,                εχουν τωρα το δικιο με το μερος τους..   

                                                                    

 Διοτι ποιος θα παρει το μερος του νεαρου (στη Θεσσαλονικη νομιζω?) που ηταν θετικος στον ιο         και ωστοσο τριγυριζε εξω?

Εφαγε το προστιμο του και στανιαρε.

Καλα του εκαναν, σορρυ, αυτος επραττε με ενδυνειδητη αμελεια, αν τα λεω σωστα.

Αλλα αυτό δεν είναι το ιδιο με το να πας με ένα μασκοφορεμενο παιδι στο σουπερ μαρκετ.

Τελικα αυτος ο ιος, όπως εγραφε και μια φιλη σημερα στο Facebook, δε δοκιμαζει μονο τους πνευμονες, δοκιμαζει και συνειδησεις, συμπεριφορες, ακεραιοτητα, χαρακτηρα.

Κατά τ΄αλλα, να μωρε, εμεις εδω σπασαμε σημερα και τη δευτερη τηλεοραση σε διαστημα δυο μηνων…!!!

Αυτή τη φορα εφταιγα εγω, τη σκουντησα κατα λαθος περνωντας

 κι επεσε. Παει η οθονη!

Ειχανε σπασει με τη μπαλλα η Φιλιππα και ο Ζουλης την προηγουμενη που ειχαμε και σημερα μας αφησε χρονους κι η νεα, απο δικη μου απροσεξια. 

Δυο μηνες κρατησε,παλι καλα και παλι καλυτερα που δεν την ειχαμε πληρωσει γιατι μας την ειχε χαρισει η αδερφη μου που πηρε άλλη.

Τα καλα νεα μ΄αυτό είναι ότι θα γλυτωσουμε για λιγο 

από τους μαραθωνιους περσυνων και προπερσυνων αγωνων ποδοσφαιρου

 που βλεπει ο Ζουλης μανιωδως- καμμια φορα κι εγω η ιδια                

δεν το πιστευω ότι ενώ απεχθανομαι το ποδοσφαιρο γνωριζω πλεον απ΄εξω κι ανακατωτα παικτες, ομαδες και αριθμους φανελας!

Τα κακα νεα είναι ότι τερμα το Casa de Papel με το οποιο ειχαν πορωθει και επαιρναν  και μια γευση από Ισπανικα- ειναι η αγαπημενη μου γλωσσα, 

θα ηθελα πολύ να την αγαπησουν και τα παιδια μου, εφτασα ως και το πρωτο διπλωμα, το Initial αλλα τ΄αγαπω τοσο πολύ και τα καταλαβαινω τοσο καλα λογω Γαλλικων, που πολλες φορες εχω πιασει  τον εαυτο μου μεχρι και να σκεφτεται σε αυτή τη γλωσσα.

Σε αντιθεση, ας πουμε, με τα Γερμανικα που δεν μπορεσα ποτε να τα καταλαβω 

και να τα συμπαθησω.

 Μαλλον στην προηγουμενη ζωη μου ημουν από Ισπανοφωνη χωρα, ελπιζω από το Περου               (κι ας λενε πως οι Περουβιανες είναι οι πιο ασχημες γυναικες του πλανητη) για να εχει τελικα          και μια καρμικη εξηγηση ότι εκανα γιο Περουβιανο!

Παει λοιπον το Casa de Papel με την πραγματικα ενδιαφερουσα πλοκη, πανε και τα απαντα του Μεσσι, του Ροναλντο και του Σαλαχ κι αντε να μας δω τι θα κανουμε τωρα.

 Δεν εχει τα χαλια της προηγουμενης που ειχε ασπρισει ολη, σε αυτην κατι μπορεις να δεις 

αλλα μονο στη δεξια πλευρα, για παραδειγμα τον ειδα κουτσα- στραβα και τον Τσιοδρα                       και το Χαρδαλια σημερα στις 18:00 αλλα για να κατσεις να δεις με την ησυχια σου κατι, δυσκολο.

Παντως, όπως εγραφα και στην αρχη, προσαρμοζονται καλυτερα τα παιδια, γενικα.                         

 Και της κολλητης μου τα πιτσιρικια μια χαρα τα πανε, τα βγαζει λιγο μια γυρα στο τετραγωνο, παιζουν και μεσα πολύ, ζωγραφιζουν, μαγειρευουν…                                                 

«Μια χαρα βολευονται τα παιδια» λεει η φιλεναδα μου (που παντα εχει δικιο - δεσμευομαι να της κανω ειδικο αφιερωμα!) και αν εξαιρεσεις δυο-τρια ξεσπασματακια που είναι απολυτα λογικα,    καλα τα εχουν παει ως τωρα.

Η Φιλιππα ας πουμε, επεσε να με φαει που σκουντησα την τηλεοραση κι επεσε κι εσπασε.

 Κλαμμα, θρηνος, χαμος.

Μου πεταξε και μερικα "Γαλλικα", δεν της ειπα τιποτα, μονο οταν πηγε να με σπρωξει με λυσσα 

την εκοψα και της ειπα οτι αυτο δεν της το επιτρεπω, οτι εχει δικιο, εφταιγα εγω ,καλα κανει 

και χτυπιεται και οδυρεται αλλα το χερι πανω μου δε θα το σηκωσει.

Ξεσπασε λοιπον κι αυτη οσα κραταγε μεσα της αυτες τις μερες με τον εγκλεισμο 

και ηρθε στα ισα της.

Νομιζω παντως ότι πιο πολύ εγω τρωγομαι με τα ρουχα μου με την καραντινα παρα τα Daltons.

Τωρα εχουν εφευρει κι άλλες ασχολιες εκτος από τις βιντεοκλησεις,

 τα επιτραπεζια και το ποδοσφαιρο στο σαλονι: 

παιζουν Νερφ σε ολο το σπιτι (μαζευω σφαιρες από παντου, 

από παντου όμως!), παλευουν μεταξυ τους και μαζι μου 

(καλα, αυτό το καναμε και παλια), ασχολουνται περισσοτερο 

με τη Μαγια απο ο,τι παλια (ευτυχως!) και μαλιστα χθες παιξανε

 και τα «αγαπημενα αδελφακια» οι τρεις, κουκουλωμενα κατω 

από την κουβερτα με τη μικρη στη μεση «για να την προστατευουν 

από τους κακους». 

Σπανια στιγμη, δεν κρατησε πολύ, δευτερολεπτα μετα κυλιοντουσαν 

στο πατωμα τσιριζοντας για το ποιος ειχε «την περισσοτερη κουβερτα» αλλα τουλαχιστον προλαβα το κλικ!΄

Η Ελπιδα της εκανε και μανικιουρ-πεντικιουρ σημερα και η μικρη 

το καταχαρηκε, κυκλοφορει σε ολο το σπιτι και δειχνει παντου 

τα βαμμενα κοκκινα νυχακια της.

Επισης με εξεπληξε ο γιος μου: εκει που αυτες τις μερες καθε πρωι 

με φωναζε απο τις 7 (ειναι ΠΟΛΥ πρωινος τυπος) για να του βαλω πρωινο, εχθες που του εξηγησα ωραια και γλυκα οτι μια χαρα μπορει

και μονος του να παρει μπολακι, κουταλακι, δημητριακα και γαλα απο το ψυγειο, τελικα το εκανε! 

Σημερα οχι μονο εβαλε μονος του πρωινο (εγω ειχα ξυπνησει βεβαια, ημουν κοντα του) 

αλλα τα εβαλε μετα και στο νεροχυτη και γεμισε και νερο το μπολ να μην κολλησει

 και εβαλε τα παντα στη θεση τους.

Μαθαινουν τα παιδια...προσαρμοζονται.

Φτανει να κανεις αυτο που ειπε ο σοφος τσαγκαρης. 

Να εξηγησεις ειλικρινα και ντομπρα.

Και ηρεμα. Τα παιδια δε θελουν φωνες και νευρικοτητα.

Αυτή τη στιγμη που γραφω, οι δυο μεγαλες μου κανουν μεταμεσονυχτιο τσιμπουσι  με ο,τι δημητριακο υπαρχει στο σπιτι, τις εχει πιασει νευρικο γελιο, τους πετιουνται τα γαλατα

 απο το στομα και σκοπευουν, από ο,τι ακουσα, να ξενυχτησουν και να το πανε σερι ως το πρωι.

Παω στοιχημα ότι σε δεκα λεπτα από τωρα θα ροχαλιζουνε στον καναπε.

Και τοτε εγω θα βγω στο μπαλκονι σιγα-σιγα, νυχοπατωντας μην ξυπνησει κανενας,

 θα αναψω το τελευταιο τσιγαρο της μερας

 και τυλιγμενη στο σκοταδι, μονο με την καυτρα να φεγγει, 

θα αγναντεψω μεχρι εκει που φτανει το ματι , 

θα χαζεψω τα φωτα  μακρια της Εθνικης οδου να ξετυλιγονται ως περα,

σαν ενα φωτεινο κολιε, 

θα ψαξω να δω (αν δεν εχει συννεφια)  μηπως φαινονται φωτα στο καζινο του βουνου  

και θα αφουγκραστω την απολυτη σιωπη, με μια μονο ευχη: 

η αυριανη μερα να μας φερει πιο κοντα στη στιγμη που θα ξαναβγουμε ελευθεροι στους δρομους, 

που θα αγκαλιασουμε τους φιλους,

με τα παιδια μας στους ωμους, ελευθερα κι αυτά 

 χωρις να τα στραβοκοιταει κανεις,

και να ειναι παλι αυτα η ελπιδα της ανθρωποτητας

και οχι ο φοβος της.

ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ, ΤΑ ΛΟΥΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΣΟΥΡΕΑΛ  ΙΣΤΟΡΙΕΣ 

«Θελουμε κρεπες» ηταν η εντολη χθες το απογευμα, για να διαπιστωσω δευτερολεπτα αργοτερα 

πως δεν υπηρχε ουτε γαλα ουτε αλευρι- και μαλιστα το τελευταιο αλευρι ειχε μολις παει ακλαφτο   γιατι η ντοματοπιτα που ειχα φτιαξει ειχε καταληξει να γινει καρβουνο στο φουρνο.

Εξ΄αιτιας της μανας μου!

Εκει που την ειχε βγαλει, η ιδια, από το φουρνο γιατι λεει «αρπαξε κιολας!» και την ειχε ακουμπησει να κρυωσει πανω στην κουζινα, ξαφνικα το μετανιωσε και για να μην της πιανει χωρο -

μιας κι ειχαμε κι αλλα μαγειρεματα- την ξαναβαλε μεσα-μονο που ειχε ξεχασει να τον κλεισει, εξ΄αρχης.

Επρεπε να περασει μιση ωρα, να κοιμισω τη μικρη Μαγια και να αναρωτηθω που εχει παει 

η ντοματοπιτα για να την ανακαλυψω, μαυρη, μεσα στο φουρνο που εκαιγε ακομη.

Οποτε παει κι η πιτα που βασει των προσδοκιων μου θα εβγαινε πεντανοστιμη (σας παραθετω συνταγη από το σαιτ που τη βρηκα https://www.piperata.gr/2020/03/20/platsinta-pentanostimi-ntomatenia-pita-me-feta-ke-rigani/ ) παει και το τελευταιο αλευρι.

«Μα θελουμε κρεπεεεες!» ακουστηκε από τον καναπε οπου ηταν αραχτοι οι τρεις, Ζουλης και Μαγια βλεποντας Νικελοντεον και Ελπιδα, κλασσικα, κανοντας βιντεοκληση με τους φιλους της- παλι καλα που υπαρχει κι αυτό και κρατανε επαφη τα παιδια με την παρεα τους στην απομονωση.

Η Φιλιππα βολοδερνε μεταξυ κουζινας, μπαλκονοπορτας, χαλιου και σκαλας.                                  Ένα ελευθερο πνευμα, ένα πραγματικο ξωτικο, μια αεικινητη νεραιδα, κλεισμενη κι αυτή,
όπως πολλες αλλες νεραιδες και ξωτικα της ηλικιας της, στο σπιτι της.

Μου θυμισε την αρκουδα που ειχα δει στο ζωολογικο κηπο
 του Βελιγραδιου καποτε, που την ειχαν κλεισμενη σε ένα κλουβι μικροτερο από σαλονι γκαρσονιερας κι εκανε ασταματητα πανω-κατω, πανω-κατω σα μανιασμενη. Ένα πραγματικα θλιβερο θεαμα.

«Φιλιππα ντυσου» της λεω «Θα βαλουμε τις μασκουλες μας 

και τα γαντια μας, θα στειλουμε το μηνυματακι μας,
02 είναι για σουπερ μαρκετ, θα σε δηλωσω κι εσενα για να ειμαστε σιγουροι και θα παμε με τα ποδια.»

«Μην το παιρνεις το παιδι…»  αρχισε η μανα μου αλλα της το εκοψα: «Θα βαλει γαντια, μασκα, ολοσωμη στολη και σκαφανδρο 

αν χρειαστει αλλα θα την παρω.»

Κραξτε με, λιθοβοληστε με αν θελετε αλλα το παιδι το ειχε αναγκη 

να βγει και να περπατησει-κι αφου θα ηταν καλυμμενη 

με τον απαραιτητο εξοπλισμο και κανεις δε θα κινδυνευε απο εκεινη

 ουτε εκεινη απο καποιον, δεν εβρισκα το λογο να μην ερθει.

Κι εκει αρχιζουν τα σουρεαλ, αφου οι μερες που διανυουμε
είναι ετσι κι αλλιως τετοιες-κι ακομη κι αν καταφερνεις να διατηρεις μια ψευτοκανονικοτητα μεσα στο σπιτι αρκει να βγεις λιγο εξω για να ανατραπει το σκηνικο-
είναι πρωτογνωρα, παραξενα όλα οσα συμβαινουν και σιγουρα δε θα τα ξεχασουμε ποτε.

Καλα να ‘μαστε, πρωτα ο Θεος, θα λεμε ο ενας στον αλλον, εικοσι, τριαντα χρονια μετα, 

τοτε που θα ειμαστε η γενια των παππουδογιαγιαδων με τα ζαρωμενα τατουαζ :

«Ρε φιλε, θυμασαι τοτε με τον Κορωνοαποτετοιον?»

«Ουυυ» θα λεει ο άλλος «τι μου θυμισες τωρα, που ειχαμε απαγορευση κυκλοφοριας

 κι επρεπε να στειλουμε μυνημα σε ένα νουμερο για να βγαλουμε το σκυλο…τοτε με τις μασκες 

και τα γαντια...που τα θυμηθηκες…»

Μακαρι να γινουν ετσι τα πραγματα. Και να ειμαστε σε θεση να τα συζηταμε  καποτε…

Στο δρομο, φυσικα, ψυχη ζωσα.

Περασαμε από το φαρμακειο του φιλου Διονυση, εφοδιαστηκαμε με γαντια, μασκες και  τσιχλες κανελας Ξυλιτολης (τρελλαινομαστε κι εγω κι η μικρη) και τραβηξαμε το δρομο μας.

Ψιλοβρεχε και σουρουπωνε αλλα μας αρεσε που ημασταν ετσι οι δυο μας.                                  

 Όταν εισαι το «παιδι-σαντουιτς» σε μια οικογενεια, όπως η Φιλιππα, οι ευκαιριες να κανεις κατι εντελως μονος σου με έναν από τους γονεις σου είναι λιγες κι εχω καταλαβει ότι όταν προκυπτουν   τις χαιρεται στο επακρον.          

                                                                                                           

Οπου κι οποτε εχει τυχει να βρεθουμε μονο οι δυο μας μου τριβεται, με αγκαλιαζει, καθεται πανω μου, κρεμιεται από τους ωμους μου, θελει να με κραταει από το χερι-  το αγοροκοριτσο, 

το αγριμακι,η δυναμικη ποδοσφαιριστρια, το θυελλωδες αριστερο εξτρεμ των γηπεδων, η «ιπταμενη Φιλιππα»  μεταμορφωνεται σε ένα κοριτσακι που θελει μονο χαδια, αγκαλιες και στοργη.                                                                                       

Δεν προλαβε ετσι κι αλλιως να είναι «η μικρη» της οικογενειας για πολύ καιρο.                                           

Στα δυομιση της, ηρθε ο αδερφος της, 

το μονο αγορι και τεσσεραμιση χρονια αργοτερα

 η Μαγια. 

 Πολύ συντομα η Φιλιππα βρεθηκε να είναι

«η δευτερη από τα τεσσερα.»

Όπως πολύ σοφα μου ειχε επισημανει περσυ αυτή η υπεροχη γυναικα, η κυρια Φωτεινη, που εχουμε την τυχη να εχει δασκαλα εδώ και δυο χρονια,

«της Φιλιππας ετσι και της μιλησεις λιγο γλυκα, 

της πεις δυο-τρια ομορφα λογια, γινεται σα γατακι, 

ένα γατακι που ζηταει μονο τρυφεροτητα.»

Ετσι και τωρα.

Κρατωντας μου το χερι στο δρομο
και αγκαλιαζοντας με κάθε τρεις και λιγο, 

με το ψιλοβροχο από πανω μας και το σκοταδι να μας τυλιγει στα ερημικα στενα και τους μεγαλους δρομους, αρχισαμε το τραγουδι μαζι.

Προσπαθουμε εδω και μερες να φτιαξουμε μια διασκευη του Don’t worry-Be happy αλλα με στιχους δικους μας, που να αφορουν τη φαση που βιωνουμε.

«Μενουμε σπιτι, μενουμε ολοι εντος-μεχρι να φυγει ο Κορωνοιος-don’t worry-be happy-
κι εσυ μετα θα λες μονη σου: ειμαι η Φιλιππα και τη μπαλλα αγαπω-ζω μοναχα για το ποδοσφαιρο-μα, τωρα, μου λειπει…Πώς σου φαινεται?» 

«Καλο. Εχει ομοιοκαταληξια. Λοιπον, ο Ζουλης επειδη θα ντρεπεται να τραγουδησει θα τα λεω εγω γι΄αυτόν: ειναι ο Ζουλης-παιζει μπαλλα κι αυτος-σαν τον Πικε ειναι αμυντικος- μα,τωρα,στο σπιτι…»

Εχουμε μεγαλη εμπνευση οταν κανουμε τετοια οι δυο μας- τα αλλα μου παιδια προς το παρον δε δειχνουν μερακι με αυτου του ειδους τα ..."χομπυ."

Λεμε να το γυρισουμε και σε βιντεοκλιπ με το κινητο της Ελπιδας (το δικο μου για καποιο λογο 

τα δειχνει όλα πρασινα τωρα τελευταια) και να το ανεβασουμε στο Youtube. 

Στοιχιματιζω ότι θα παει καλα-αν πειστουν να τραγουδησουν κι η Ελπιδα με το Ζουλη, 

που δεν το βλεπω, μαλλον θα είναι ντουετο Μυρτως-Φιλιππας!

Singing in the rain λοιπον, φτασαμε στο σουπερ μαρκετ.

Ακριβως απ΄εξω, μας προσπερναει ξαφνικα ενας τυπος, με γρηγορο βαδην 

κι από πισω η γυναικα του, με περασμενο ένα…λουρι από το λαιμο!!!

«Γαβ,γαβ!» μας εκανε η τυπισσα κι ενω εμεις προσπαθουσαμε να καταλαβουμε τι βλεπουμε, 

ο άλλος εκανε πως την τραβολογαει. 

«Ησυχα σκυλε, ησυχα!» της ελεγε δηθεν προστακτικα.

«Καλο,καλο!» του φωναξα γελωντας « και είναι πολύ συμπαθητικο το σκυλακι σας!»

«Μπα, μην το λες, είναι αγριο!» απαντησε καθως απομακρυνονταν κι οι δυο σκασμενοι στα γελια.

Ευτυχως, η εφευρετικοτητα και το χιουμορ των ανθρωπων καλα κρατουν- αυτό φαινεται

 κι από τις, συχνα πολύ πετυχημενες κι ευστοχες, αναρτησεις στο Facebook.                              Επειδη ακριβως το πραγμα είναι ακομη φρεσκο οι εξυπνες ατακες και τα διαφορα που κυκλοφορουν δεν εχουν φτασει προς το παρον στο επιπεδο της σαχλαμαρας. 

Και χαιρομαι ειλικρινα να διαπιστωνω οτι το χιουμορ ειναι ενα απο τα τελευταια χαρακτηριστικα που χανει ο ανθρωπος-καποιοι ισως δεν το χανουν ουτε την υστατη στιγμη. 

Ημασταν ετοιμες λοιπον να μπουμε στο σουπερ μαρκετ όταν ο παρκαδορος, 

που τον ξερω χρονια και τα λεμε παντα λιγακι ετσι στο ποδι, με προειδοποιησε:

«Βαλε τη μασκα στη μικρη, κυριως για τους μεγαλυτερους αλλα κι επειδη θα σε κραξουν αμα σε δουνε με παιδι. Δεν ξερεις τι εχουν ακουσει τα αυτια μου εδώ αυτές τις μερες. Ελα μικρουλα μου, φορα τη μασκουλα σου.»

Θα της την εβαζα ετσι κι αλλιως μιας και, κοιτα που φτασαμε, το να μπεις με παιδι στο μαγαζι μοιαζει να είναι μεχρι και προκλητικο αυτή την περιοδο, σα να εφερες αναμεσα στο πληθος την κινητη βομβα Κορωνοιου. 

Με στενοχωρησε το λυπημενο βλεμμα, το θλιμμενο κουνημα του κεφαλιου του παρκαδορου 

οταν ελεγε την τελευταια του προταση. Δεν τον ειχα ξαναδει ετσι. 

Μα ετσι κι αλλιως, ολοι καπως ετσι ειναι πια.

Φορεσαμε λοιπον τον εξοπλισμο μας, γαντια και μασκες. 

Της στερεωσα τη δικη της καλα να μην της πεφτει και μπηκαμε.

Η ευγενικη υπαλληλος στην υποδοχη  καθαρισε στα γρηγορα τη λαβη του καλαθιου μας  

με αντισηπτικο. Την ηξερα αλλα σχεδον δεν τη γνωρισα με την πρασινη μασκα.

 Προλαβαμε να ανταλλαξουμε ένα βλεμμα αλληλεγγυης και συμπαραστασης ,αν και τι να πω εγω μπροστα της, σχεδον ενιωσα ντροπη, εκεινη ηταν στη δουλεια, αναγκασμενη να βρισκεται εκει ισως και Κυριακη και να εξυπηρετει τους, συχνα αγενεστατους όπως θα δουμε και παρακατω, πελατες…                                                                                                   

 Προλαβα ωστοσο να της ευχηθω ένα «Καλη δυναμη» μεσα από τη μασκα μου πριν προχωρησω
στα ενδοτερα.

Δε μπορω να πω ότι δεν ειχε κοσμο, καμμια σχεση βεβαια με την κινηση που θα ειχε ένα κανονικο βραδυ Δευτερας και σιγουρα λιγοτερο απο προχθες που ειχα ξαναπαει, πριν ακομη ανακοινωθει 

η απαγορευση ασκοπης κυκλοφοριας.

Το εντυπωσιακο όμως ηταν τα προσωπα ολων, οσο μπορουσες να τα δεις μεσα από τις μασκες.

 Ολοι κατηφεις, σιωπηλοι, προβληματισμενοι.

Με μασκες πορτοκαλι, πρασινες, τις κλασικες γαλαζοπετρολ, κανα-δυο μαυρες,

μερικες υφασματινες,πολλαπλης χρησης.

Εχουν γινει μοδα τωρα οι μαυρες ,όπως και τα μαυρα γαντια που είναι σχετικα δυσευρετα-

διοτι αντιλαμβανεσαι οτι αμα θες να εισαι Coronavirus chic (και οχι Coronavirus sick!) 

δε θα πας με ο,τι κι ο,τι μασκα και γαντι!

 Θα βαλεις τα ωραια, τα μαυρα ή εστω τα διαφανη αλλα αυτα απο το σκληρο υλικο, οχι τ΄αλλα

 τα μπασκλας που σκιζονται με το καλημερα!

Μη σου πω οτι θα παραγγειλεις απο Ιντερνετ μασκα με υπογραφη μεγαλου οικου.

Μια φιλη που μιλουσα προχθες, μου ειπε ότι στην Κηφισια εμφανιστηκε και μια τυπισσα με μασκα Luis Vuitton παρακαλω- διοτι αν είναι να τη φορεσεις, χρυση μου, διαλεξε την επωνυμη! Ε,τι!

Ο μονος ευθυμος στο σουπερ μαρκετ,  ο υπαλληλος στο κρεοπωλειο, ένας πολύ ωραιος τυπακος γυρω στα 30-35 που τον εχω ξαναδει εκει άλλες δυο-τρεις φορες. Καινουριος σχετικα.

«Καλησπερα στα κοριτσια, τι θα παρουμε?» 

Αποψε ηταν μαλλον σε τρελλα κεφια ή απλα, μπορει να είναι φυσει αισιοδοξος.

Παραγγελνω το μισο κιλο κιμα για το αυριανο μαγειρεμα («Μακαρονια με κιμα παιδες, για δυο μερες αυτό θα είναι το φαι, μη σας πω και τρεις»)  κατι μου λεει ο τυπος που δεν το ακουσα, το ματι του εντωμεταξυ πανω μου, να περναει το κρεας στην κιμαδομηχανη και να με κοιταει καταματα.

«620, να τ΄αφησω?» με ρωταει μαγκιορικα.

«Να τ΄αφησετε» λεω με ιδιο υφος κι εγω.

«Ετσι, να βγει και λιγο παραπανω για να δυναμωσουμε!» μου κανει.

«Ναι, ναι» του λεω .

«Και αυριο παλι εδώ,ε?» μου λεει, παντα κοιτωντας με στα ματια (καλα δεν το πιστευω, σκεφτομουν εγω και κοντευαν να με πιασουν τα γελια, πλακα μου κανει?)

«Και…πώς τα παμε τωρα με τον κατ΄οικον περιορισμο?» συνεχιζει χωρις να περιμενει απαντηση στην προηγουμενη ερωτηση-όχι ότι θα απαντουσα και κατι.

«Ε, πώς να τα παμε, όπως ολοι» του λεω «δεν είναι κι ευκολα! Ασε που θα βγουμε και τετραπαχοι μετα από όλα αυτά.»

«Δεν πειραζει, δεν πειραζει» μου κανει χαμογελωντας με νοημα «Θα τα καψουμε όλα μετα…

με ασκησεις...εσωτερικες!» Και τσουπ, μου κλεινει το ματι!

Εβαλα τα γελια, πηρα την (απορημενη) Φιλιππα από το χερι και πηγαμε στα αλευρια.

Βρε τον τυπο τον μερακλη, ειπα μεσα μου, ωραιος, μεσα στην ολη γενικη συννεφια δεν το χανει 

το κεφι του…Τελικα καποιοι αντρες παραμενουν παντα αιωνιοι κυνηγοι, θες να τους πεις «πεφτουλες», θες «γυπες» όπως είναι η νεα εκφραση, παντως δεν το χανουν το κουραγιο τους-

κι αυτό είναι καλο σε τετοιες στριμωγμενες εποχες. Boys will be boys!

Ξαφνικα από τα μεγαφωνα του καταστηματος ακουστηκε ανακοινωση: 

«Παρακαλειται ο ιδιοκτητης του σκυλου που είναι δεμενος από την πλευρα της οδου Ταδε 

να προσελθει στην εισοδο, ευχαριστω!»

Αυτό κι αν ηταν σουρεαλ.                                                                                                              

Τετοια ανακοινωση δεν ειχα ξανακουσει-να ΄τανε νοικιασμενος αραγε ο σκυλος όπως κανουν ηδη λεει στην Ισπανια?

Και δες που φτασαμε, να ‘χει περισσοτερες αναγκες το σκυλι από το παιδι…                                       Να μπορεις να βγαλεις το σκυλο βολτα αλλα όχι τα παιδια σου, να είναι respectable 

να κυκλοφορησεις με το τετραποδο αλλα προκλητικο με το παιδι.  Ενταξει, ειπαμε: λογικο.  

Δεν μπορεις να κατηγορησεις κανεναν.  Το σκυλι δε θεωρειται εν δυναμει φορεας ενω το παιδι ναι, ok, το καταλαβαμε ολοι και το αποδεχτηκαμε αλλα δεν παυει να είναι ένα από τα παραδοξα αυτης της ιστοριας.

«Θα ΄ναι μια καλη ευκαιρια να μαθουν τα παιδια μας το σεβασμο στο συνανθρωπο, στον ευπαθη πληθυσμο, την ευθυνη απεναντι στο κοινωνικο συνολο» λενε πολλοι και δε διαφωνω. 

Ισως είναι μια ευκαιρια.

Με ανησυχει όμως μηπως η ολη ιστορια γυρισει σε φοβο μεσα στην παιδικη ψυχη.

Ας βγουν τα πιτσιρικια από αυτό οσο πιο αλωβητα γινεται, καλυτεροι ανθρωποι, πιο ωριμοι, 

πιο υπευθυνοι αλλα όχι φοβισμενοι. Αυτό ας μην το επιτρεψουμε.

Την ωρα που χτυπαγαμε τα ψωνια στο ταμειο, η μασκα της Φιλιππας της γλυστρησε λιγο κατω

 από τη μυτη. Εσπευσα να της τη διορθωσω.

«Καλα κανετε» μου ειπε η ταμιας «γιατι αν τη δουνε χωρις μασκα μπορει να σας την πουνε οι αλλοι πελατες.»

Ενιωθα παλι σα να επρεπε να απολογηθω που την ειχα παρει μαζι κι ας ηταν με γαντια και μασκα όπως κι οι ενηλικες.

«Δεν είναι όμως μονο τα παιδια στοχος, κυρια μου» συνεχισε λυπημενα η κοπελα «Εμενα λιγο πριν μια πελατισσα με αποκαλεσε ζωον, το ξερετε?»

Ηταν δακρυσμενη, ετοιμη να βαλει τα κλαμματα. Καταλαβα ότι ηθελε καπου να τα πει, 

να την καταλαβουν, να ξεσπασει κι ας ημουν κι εγω απλα μια πελατισσα.

«Γιατι?» απορησα μοιραζοντας τα πραγματα σε δυο σακουλες, για να ΄ναι ευκολοτερο το κουβαλημα στον ποδαροδρομο.

«Γιατι εκεινη τη στιγμη δε φορουσα μασκα, γι΄αυτό» μου απαντησε. «Περασε από διπλα μου, ΕΚΕΙΝΗ περασε από διπλα μου, όχι εγω, κι επειδη με ειδε χωρις μασκα μου ειπε σα δε ντρεπεσαι, θα μας παρεις στο λαιμο σου,ζωον…»

Εφριξα. Αν είναι δυνατον.Και δε θα μπορεσε να της απαντησει και καταλληλα η υπαλληλος.

Θα φοβηθηκε σιγουρα για τη θεση της. 

Ε, ρε μπινελικια που θα ΄χε ακουσει αμα ημουνα μπροστα...

 Θα ηταν καμμια απο τις γνωστες φραγκοκοτες των προαστειων. Γεμιζουν το καλαθι μεχρι πανω 

με τα τελευταια (βιολογικα παντα) προιοντα των ραφιων, κανουν παραπονα γιατι δεν εχει ανανεωθει το αποθεμα σε γαλα γαιδουρας για τα παιδια τους, σε κοιτανε με υποτιμητικο βλεμμα αν δεν εισαι αρκετα hype/σικατος/εναλλακτικος και φερονται στον υπαλληλο λες κι είναι ο λακες τους.

 Ακομη και ΤΩΡΑ.

Δεν αλλαζουν μερικοι ανθρωποι. Κατά το boys will be boys, bitches will be bitches.

Στα δυσκολα ετσι κι αλλιως ολοι δειχνουν τον πραγματικο τους εαυτο.                                                            

 Φευγει το δηθεν, πεφτει η προσωπιδα, εξατμιζεται το wannabe, εκει ο γνησιος παρτακιας θα φανει, 

ο οριτζιναλ υστερικος το ιδιο, ο αυθεντικος αλτρουιστης, ο καλοψυχος, επισης.

                                                                                                                            

Αυτό που λενε ολοι παντως-και το ειχαν πει πολύ νωριτερα οι REM-  

δηλαδη το «είναι το τελος του κοσμου όπως τον ξεραμε» με ανησυχει πολύ. Όπως τον καθενα μας.

Ζουμε ιστορικες στιγμες.

Αυτό το αβεβαιο που πλαναται γυρω μας, το πρωτοφανες, η αορατη απειλη, η κοινωνικη απομονωση, οι αναγκαστικες απαγορευσεις…προσπαθω να πεισω τον εαυτο μου ότι καποτε θα τελειωσουν ολα αλλα με πιανει συχνα ενας φοβος, μια αγωνια σα να προκειται να μην τελειωσουν ποτε.

Φοβαμαι. Οριστε, το ειπα.

Φοβαμαι αυτη την αγνωστη σε ολους μας κατασταση.

Διοτι καλοι οι μαγειρικοι μαραθωνιοι, καλα τα συγυρισματα και οι μασκες ομορφιας, καλο το cocooning και το bonding αλλα…θα την παρουμε τη ζωη μας πισω καποια στιγμη? Θα την παρουμε?

Αυτό το «ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου» υπαρχει αραγε περιπτωση να ισχυσει σε καποια πραγματα και μετα τη ληξη αυτου του εφιαλτη?

Ποιες αλλαγες αραγε που εγιναν αναγκαστικα στη ζωη μας ηρθαν για να μεινουν, ειτε το θελουμε ειτε όχι?

Θα το μαθουμε εν καιρω…

By the way, η ιδεα μου για το σουπερ μαρκετ με τα ποδια, ειδικα για πραγματα όπως αλευρι και γαλατα και ζαρζαβατικα και το βαζο με σαλτσα ντοματας για τον κιμα, αποδειχθηκε μεγαλη μουφα γιατι κατεληξα φορτωμενη με δυο ασηκωτες σακουλες και ειχαμε ανηφορικο δρομο μπροστα μας συν ψιλοβροχο που εξελισσοταν σε κανονικη βροχη και το σκοταδι να εχει πεσει πλεον κανονικοτατα- οποτε πηραμε τηλεφωνο 

τη γιαγια (την αειθαλη μανα μου)

 και δεχτηκε να ερθει να μας μαζεψει. 

Θα ηταν από τις τυψεις για τη ντοματοπιτα που μου τσουρουφλισε.

Οσο την περιμεναμε, μιας κι αργει κιολας παντα,

 ειχαμε ολο το χρονο να τελειοποιησουμε το τραγουδι μας, 

τη διασκευη του «Don’t worry- be happy», 

που το προτιμαω χιλιες φορες στην παρουσα φαση από το «It’s the end of the world as we know it.»

«Υπαρχουν και χειροτερα…μα θα στα πω αργοτερα…» τραγουδουσαμε με τη δευτερη κορη μου αγκαλιασμενες

 περιμενοντας στο δρομο κατω απο μια σταση λεωφορειου, 

ενώ συμπληρωνα νοερα, από μεσα μου : 

«Αργοτερα…μπορει και ποτε. Ελπιζω ποτε-

και μη χειροτερα…»

ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ

Εχθες το πρωι ειχαμε,επιτελους,το πρωτο ξεσπασμα.

Το περιμενα πώς και πώς.

Πολύ με ειχε ανησυχησει η παθητικη, μεχρι τωρα, αντιμετωπιση των παιδιων μου στον κατ΄οικον περιορισμο-ειδικα η αντιμετωπιση του γιου μου.

Οι μεγαλες μου κορες πες ενταξει, εχουν και το Ινσταγκραμ, εχουν και τις βιντεοκλησεις με τους φιλους, εχουν και τις δουλιτσες που τους αναθετω, εχουν και τη μαγειρικη που με βοηθανε,
 θα τακτοποιησουν και καμμια ντουλαπα, κουτσα-στραβα την παλευουνε.

Ο Ζουλης όμως, 7μιση χρονων αγορακι, από εκει που ηταν ολη μερα με μια μπαλλα στα ποδια, ποτε στο σπιτι του ενός φιλου και ποτε στου αλλου, ποτε με τον ένα φιλαρακο του σε εμας και ποτε με τον άλλο, από εκει που περιμενε πώς και πώς τις Δευτερες και τις Τεταρτες για να παει στην προπονηση και τα Σαββατα για τους αγωνες, από ΄κει που την εβγαζε στο γηπεδακι  με τους φιλους της μεγαλης ή το παρεακι του και τη Φιλιππα, ξαφνικα βρεθηκε στους τεσσερις τοιχους, με «γηπεδακι» του το σαλονι και με μονη ασχολια να βλεπει παλιους αγωνες στο Youtube-να ΄ναι καλα οι SmartTV που σου επιτρεπουν να βλεπεις Ιντερνετ στην τηλεοπτικη οθονη.

Αυτες τις μερες, περισσοτερο από όλα τα παιδια μου το Ζουλη λυπαμαι.

Χωρις το Μπιλυ,χωρις τον Πανο και το Δημο,χωρις το Ρομπερ και το γιο της κολλητης μου το Δημητρη,σε έναν καναπε,ολη μερα ξαπλα και που και που να σηκωνεται λιγακι να κλωτσησει τη μπαλλα στο χαλι με τη Φιλιππα ή μονος του…                              

 Κυριως μονος του γιατι η Φιλιππα εχει και τη μεγαλη που ειναι 12, ασχολουνται με τα δικα τους,κανουνε μαζι ολη την ωρα Τικ Τοκ, η δε Ελπιδα θα ασχοληθει με το Ζουλη μονο αν είναι να τον κυνηγησει για να του ατραψει καμμια αναποδη επειδη την τσιγκλαει-αυτό το ηλικιακο χασμα μεταξυ 12 χρονων κοριτσιου και 7μιση χρονων αγοριου μοιαζει αιωνας.

Όχι, δεν εχει να κανει με την περιβοητη αδυναμια της μαμας στο γιο, δε νομιζω ότι με χαρακτηριζει κατι τετοιο παρ΄ολο που ο Ζουλης, ειλικρινα, είναι ο,τι επιθυμουσα περισσοτερο στη ζωη μου
-  κι είναι όπως ακριβως τον ειχα φανταστει από τοτε που ημουν 6 χρονων.                   
 Ναι,από τοτε ειχα φανταστει το γιο που ηθελα να κανω, μελαχροινακι,
με σχιστα ματακια,παχια χειλακια, ενας Περουβιανος πιτσιρικας
-το γιατι είναι ιδιος με Περουβιανακι (ενώ κανεις από τους γονεις ή τους προγονους του δεν εχει την τυχη να καταγεται από εκει) είναι ένα μεχρι σημερα αλυτο μυστηριο…εγω δεν ξερω κατι γι΄αυτό, ειλικρινα!

Ας επιστρεψω όμως στο ξεσπασμα.

Ναι,ηταν από το Ζουλη και ηταν αναμενομενο.

 Βασικα,παρακαλουσα να ερθει,για να εκτονωθει το παιδι, να βγαλει από μεσα του τη στενοχωρια για την αναγκαστικη κλεισουρα, να ξεσπασει τα νευρα του, το θυμο και την αγανακτηση του.

Χθες το πρωι λοιπον, πρεπει να ηταν η ωρα 7μιση, ερχεται στο κρεβατι μου και αρχιζει να με ταρακουναει: «Σηκω,εχω Αγγλικα,πρεπει να διαβασουμε.»

Οπου Αγγλικα βλεπε μαθημα με την καθηγητρια του Φροντιστηριου μεσω Skype-κι αυτό στις 12 το μεσημερι.

«Εχουμε χρονο βρε αγορι μου,δυο πραγματα σας εχει βαλει,πεσε ξανακοιμησου» μουρμουρισα και αλλαξα πλευρο.

«Όχι, σηκω ΤΩΡΑ, δε θα προλαβουμε, εχω μαθημα στις 12!»

Επειδη δεν ηθελα να μου ξυπνησει απο τετοια ωρα τη μικρη που κοιμοταν διπλα μου
 κι επειδη οι ταπεινες μου γνωσεις Αστρολογιας μου εχουν διδαξει να σεβομαι παντα τις παραξενιες και τους ψυχαναγκασμους ενός γνησιου Παρθενου, σηκωθηκα και πηγα μαζι του στο γραφειο του για να τον διαβασω.

Εκει που ετοιμαζε ένα προτζεκτ που τους ειχε βαλει για το Δελτιο Καιρου (ξερετε τωρα,the weather today is hot and cloudy και τα σχετικα) ακουσα τη μικρη Μαγια να χαρχαλευει στο κρεβατι και να κλαψουριζει.

«Παω να την ξανακοιμησω και ξαναρχομαι, συνεχισε λιγο μονος σου κι ερχομαι» του ψυθυρισα.

Δεν εχουν περασει πεντε λεπτα που η μικρη εχει ξανακοιμηθει στο στηθος μου κι ερχεται στο δωματιο μου ενας Ζουλης εξαλλος: «Κοιτα εδώ πώς εκανα το “h”! Μοιαζει με “b”,το εκανα χαλια!» και να προσπαθει λυσσασμενα να το σβησει με μια γομα-ελα όμως που το ειχε γραψει με μαρκαδορο!   Χειροτερα τα πασαλειψε, μουτζουρωθηκε ολο το χαρτι.

Του ζητησα να κανει πιο ησυχα,ότι σε πεντε λεπτα μολις αποκοιμηθει πιο βαθια η Μαγια θα παω να τον βοηθησω, «Όχι» να γρυλλιζει αυτος «το εκανα ΧΑΛΙΑ! Ξαναγραψ΄το μου εσυ σε καινουριο κανσον!»

Α, όλα κι όλα, αυτό δεν το κανω. Το θεωρω κοροιδια προς τον εκπαιδευτικο και δεν το εκανα ποτε με κανενα από τα παιδια μου οσο κι αν με εχουν παρακαλεσει -ναι,εχω βοηθησει σε προτζεκτ και εργασιες χειροτεχνιας, ναι, εχω βοηθησει με ιδεες (και μ΄αρεσει πολύ αυτό) αλλα να τους γραψω εγω ασκηση ή μαθημα…ποτε.

Ειμαι κατηγορηματικη σε αυτό. Να σε βοηθησω οσο θες αλλα την εργασια θα τη γραψεις ΕΣΥ.

Ειναι δικη σου ευθυνη.

Το χαβα του ο μικρος, «Βρε θα μου την ξυπνησεις τη Μαγια και μετα δε θα μπορω να ασχοληθω μαζι σου» να του λεω σιγανα, με τα πολλα πειθεται να ξαναπροσπαθησει.

Κουβαλαει όλα τα συμπραγκαλα, χαρτια κανσον, ψαλιδια και μαρκαδορους κι όλα τα βιβλια Αγγλικων στο κρεβατι μου κι αρχιζει να ξανακανει την εργασια.                                                   

Ελα όμως που παλι κατι δεν του βγηκε!

Το πιο απλο θα ηταν να του πω να το γραψει ολο με μολυβι για να διορθωσει τα λαθη και μετα να το πατησει με μαρκαδορο αλλα δεν ακουγε τιποτα.                                                                                      Ειχε καβαλησει,όπως λεω συχνα για τετοιες περιστασεις και για τον εαυτο μου ακομα, το αλογο του παραλογισμου και πηγαινε καβαλα.

«Χαλια βγηκε, χαλια, θα το σκισω, δεν το ξανακανω, καν΄το μου εσυ!» φωναζε και εγω να προσπαθω να τον ηρεμησω, με τη μικρη παντα στο στηθος κι από μεσα μου να σκεφτομαι απλα ποσο θελω ένα τσιγαρο αυτή τη στιγμη, μα ποσο!

Καποια στιγμη εξαλλος βουταει το κανσον του, το σκιζει σε κομματακια, τα πεταει κατω,       
(«α,εχω να μαζεψω κι αυτά» συλλογιστηκα προσθετοντας νοερα ένα ακομη πραγμα στην to do list της ημερας) και μετα αρπαζει μαρκαδορους, καπακια, ο,τι βρηκε εμπρος του και γυρω του κι αρχιζει να τα εκσφενδονιζει παντου, σε δωματιο και διαδρομο με γοερα κλαμματα.

«Ας΄τον να ξεσπασει» ειπα στον εαυτο μου, «απλα ας΄τον να ξεσπασει. Αυτο είναι καλο.»

Γενικα πρεπει να είναι μετρημενες στα δαχτυλα του ενός χεριου οι φορες που εχω νευριασει με τα παιδια μου. Ετσι κι αλλιως δεν εχει κανενα νοημα να νευριασεις με ένα νευριασμενο παιδι.

Εχω ανακαλυψει εδώ και χρονια ότι δεν εχω και πολλη οργη μεσα μου, εκ φυσεως μαλλον.

Οχι, οχι δεν το παιζω "καλη μανουλα" που παραμενει παντα αταραχη μπροστα σε υστεριες και παιδικα πεισματα.

Απλα μου είναι δυσκολο να θυμωσω και να εξοργιστω κι αν το κανω κραταει ελαχιστα και συνηθως ευθυνεται ή κανενας οδηγος στο δρομο ή η μανα μου- α,η μανα μου εχει την απιστευτη ικανοτητα να κανει ακομη και Γιογκι να βγει από τα ρουχα του.

Εχουν υπαρξει περιστασεις που θα επρεπε να εχω θυμωσει πολύ, παρα πολύ, περιστασεις που δεν είναι της παρουσης (και μπορει να μην είναι και ποτε) να αναλυσω εδώ αλλα ακομη και τοτε δεν τα καταφερα.

Και παντως σιγουρα μου είναι δυσκολο να θυμωσω με τα παιδια-να αγανακτησω ναι, να υψωσω λιγο φωνη ναι, να ψευτομαλωσω ναι αλλα να θυμωσω μαζι τους όχι, δε μου εχει συμβει πανω από 4-5 φορες.

Ετσι και τωρα. Και τι να θυμωσω δηλαδη? Να θυμωσω με ένα θυμωμενο,λυπημενο παιδι?                 Με ένα αγορακι που περναει ολη του τη μερα μεσα στο σπιτι χωρις καλα καλα να μπορει να καταλαβει το γιατι? Με ένα παιδι που από τη μια μερα στην άλλη,εκει που κανονιζαμε Τριτη μεσημερι ποιος φιλος θα ερθει την Παρασκευη, βρεθηκε κλεισμενο στο διαμερισμα?

Κρισαρα επαθε ο Ζουλης. Τα πεταξε όλα, σκισμενα χαρτακια, μαρκαδορους, κασετινες,τα παντα. Ειχε να κανει τετοιο σκηνικο από τοτε που ηταν τεσσαρων και ειχα αρνηθει να του αγορασω ένα φουτερ από τα HnM. Δεν του ειπα τιποτα, τον αφησα και μονο τον κοιτουσα.

Δεν ξερω αν εκανα καλα, αν επρεπε να σηκωθω και να του πω "Ωπα,ως εδω!" ή να του φωναξω. 

Ξερω μονο οτι ετσι μου βγηκε, ετσι επραξα.

Αφου πεταξε ο,τι ηταν να πεταξει, ηρθε και σωριαστηκε στο κρεβατι διπλα μου και διπλα στη Μαγια (που εννοειται ειχε ξυπνησει στο μεταξυ-θα ανησυχουσα για την ακοη της αν δεν) κι εκλαψε με λυγμους.

Τον εσφιξα πανω μου, εκλεισα τα ματια κι εχωσα το προσωπο στα σκουρα μαλλια του.

Θυμηθηκα τι εχω διαβασει κατά καιρους στα βιβλια της Ιζαμπελ Φιλιοζα για την αποδοχη του συναισθηματος του αλλου και την αναγνωριση του ως αποδεκτου και φυσιολογικου.

 Όλα αυτά τα βιβλια περι σωστης γονεικοτητας πολύ τα χλευαζα παλιοτερα αλλα μεσα σε μερικα από αυτά βρηκα πραγματικα διαμαντια-και οσα γραφει η Φιλιοζα είναι οντως πολύ σοφα-όχι παντα ευκολο να εφαρμοστουν αλλα σοφα σιγουρα.

«Ναι μωρο μου, εχεις δικιο» του ψυθυρισα «είναι πολύ εκνευριστικο να σου βγαινει χαλια και να προσπαθεις τοσες φορες και να μη βγαινει όπως θες…» 

 κι από μεσα μου σκεφτομουν «Καημενε μου, ξερω οτι το προτζεκτ που δε σου βγαινει ειναι το λιγοτερο, δεν ειναι καν ο λογος, ξερω ότι υπαρχουν παιδια που περνανε πολύ, πολύ, απειρως πιο ζορικα από σενα, με θεματα υγειας, με πολεμο στις χωρες τους, ακομη και παιδια που είναι κλεισμενα τωρα μεσα όπως εσυ αλλα σε πολύ πιο στριμωγμενα σπιτια και σε πολύ πιο ασχημες συνθηκες, υπαρχουν μοναχοπαιδια που μπορει να βαριουνται αφορητα χωρις σχολειο και φιλους, υπαρχουν τοσα χειροτερα από τον κατ΄οικον περιορισμο του Κορωνοιου που βιωνεις εσυ αλλα εγω εσενα εχω μπροστα μου τωρα, εσενα βλεπω να ζοριζεσαι και εσενα συμπονω αυτή τη στιγμη, εσενα…»

Τελικα, του ειπα κι αυτά που σκεφτομουν. Και ακουσε.

Και σα να πατηθηκε ένα κουμπι,αμεσως γαληνεψε, ησυχασε, ηρθαν στο δωματιο κι οι αδερφες του που ξυπνησαν κι αυτές από τη φασαρια και μαλιστα, προς μεγαλη μου εκπληξη όχι μονο δεν τον εκραξαν αλλα η δευτερη προθυμοποιηθηκε και να τον βοηθησει στο προτζεκτ, οπερ και εγενετο.

Να σας πω κατι?

Ειλικρινα, σε ολη αυτή την ιστορια, συγχωρεστε με που θα το πω αλλα…τα παιδια λυπαμαι περισσοτερο.

Ναι, ok, σκεφτομαι και τις ευπαθεις ομαδες, σκεφτομαι και του ηλικιωμενους, εχω κι εγω τον πατερα μου (Δοξα το Θεο που τον εχω) ο οποιος ειχε περασει δια πυρος και σιδηρου με την καρδια του πριν 3 χρονια, χειρουργεια, bypass, βαλβιδες και λοιπα ωραια, βεβαια τωρα να χτυπησω ξυλο είναι μια χαρα αλλα πρεπει να προσεχει-εχουμε να τον δουμε πανω από εναμιση μηνα με αυτή την ιστορια, γιατι κι από πριν φοβομασταν μην του πασαρουμε καμμια γριππη.

Όμως τα παιδια…

Τα παιδια είναι φτιαγμενα για να τρεχουν εξω, να κινουνται, να κυνηγιουνται στα παρκα, 

να σκαρφαλωνουν στα δεντρα, να κλωτσανε μπαλλες ή να φτιαχνουν αυτοσχεδιες από κουκουναρια, να εξερευνουν το στοιχειωμενο σπιτι εξω από την αλανα, να σου ερχονται στο σχολασμα με αναψοκοκκινισμενα μουτρακια και να σου λενε «μαμα,να ερθει ο Μπιλυ σπιτι μας?» και να ερχεται ο Μπιλυ και να κανουνε γηπεδο το σαλονι γιατι ετσι γουσταρουν
-κι αυτά κι εσυ ακομη περισσοτερο- να σου ερχονται μετα την προπονηση με μαλλια μουσκεμα στον ιδρωτα και γονατα παμβρωμικα και να τους λες «ζακετα βαλε,εισαι ιδρωμενος!» , τα παιδια είναι για να φτιαχνουν δεντροσπιτα, να πηδανε στα τραμπολινα, να κανουν διαγωνισμο βουτιας στη θαλασσα,

να βουτανε σε πισινες από μπαλλες στους παιδοτοπους, να πασαλειβονται με τουρτα μεχρι τ΄αυτια στα παρτυ, τα παιδια πρεπει να ειναι ελευθερα, τα παιδια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΥΣ, ΓΑΜΩΤΟ!!!

Νιωθω ηλιθια την ιδια στιγμη που γραφω αυτές τις γραμμες και θα εξηγησω γιατι.

Γιατι στην όχι και τοσο μακρυνη μας Συρια γινεται ο,τι γινεται-κι υπαρχουν κι εκει παιδια.

Γιατι στις δομες προσφυγων και στα συνορα γινεται ο,τι γινεται-κι υπαρχουν κι εκει, αναμεσα τους, παιδια.

Γιατι στην Υεμενη, στην Ινδια, στη Σρι Λανκα, το Μπαγκλαντες, τις χωρες της Αφρικης γινεται ο,τι γινεται-και παλι υποφερουν παιδια.

Γιατι, μην πας μακρια, στα νοσοκομεια, διπλα μας, υπαρχουν παιδια που παλευουν καθημερινα με τερατα και πολύ θα ηθελαν να εχουν να αντιμετωπισουν απλως μια καραντινα για Κορωνοιο-γιατι εκει μιλαμε για καραντινα λογω ανοσοκαταστολης.

Γι΄αυτό νιωθω ηλιθια.

Γιατι διαβαζα τις προαλλες την αναρτηση ενός πατερα στο Facebook, βασικα καποιος την ειχε κανει κοινοποιηση, ενός πατερα που η κορη του νοσηλευεται στο Ελπιδα, παλευει με την επαρατη νοσο και είναι σε αναγκαστικη απομονωση γιατι το ανοσοποιητικο της εχει διαλυθει-κι ο μπαμπας της εγραφε το αυτονοητο, ότι πολύ θα ηθελε να εχει το παιδι του σπιτι κι ας επρεπε να μεινουν μεσα κι ότι μακαρι και το δικο τους προβλημα να ονομαζοταν «Κορωνοιος» και όχι «Λευχαιμια.»

Καιρο εχει να με αγγιξει τοσο πολύ μια αναρτηση.

Και γι΄αυτό λεω στον εαυτο μου ότι τα παιδια μας, που αυτή τη στιγμη, ξαναλεω ΑΥΤΗ τη στιγμη-γιατι ποτε δεν ξερεις τι ξημερωνει-εχουν την υγεια τους κι ένα κεραμιδι πανω από το κεφαλι τους, δεν είναι τοσο αξιολυπητα μονο και μονο επειδη πρεπει να παραμεινουν για καποιο διαστημα κατω από αυτό το κεραμιδι και μονο.

Απλα, κι αυτά, εχουν τα δικια τους.

 Δε μπορεις να ακυρωσεις τα συναισθηματα ενός παιδιου ουτε να το βγαλεις λαθος επειδη 

«υπαρχουν και τρισχειροτερα.»

Αφου νιωθει ετσι, νιωθει ετσι.

 Βοηθα το αν μπορεις αλλα ας΄το να το εκφρασει,μην το βγαζεις "λαθος", ασ΄το να το ξεσπασει,

μην το θαψει μεσα του και κακοφορμισει σα μολυσμενη πληγη που δεν τη φροντισε κανεις. 

Και προς Θεου, μην το κανεις να νιωσει ενοχο γι΄αυτό που αισθανεται.

Μην του πετας συνεχεια «Εσεις τα καλομαθημενα που τα εχετε όλα…»

Θιξ΄του το με άλλο τροπο, ξυπνα την ενσυναισθηση του αλλιως-όχι με τη δημιουργια ενοχων.

Ok ,να του πεις του παιδιου, που σου γκρινιαζει ότι βαριεται και του λειπουν οι φιλοι του, ότι «στον πολεμο οι παππουδες σου ηταν κλεισμενοι μεσα χωρις φαι και playstation» ,   αντε και του το πες και το καταλαβε, θα σταματησει αυτό τα ποδαρακια που θελουν να τρεξουν και να πηδηξουν και να κλωτσησουν μπαλλες? Θα σταματησει τα χερακια που θελουν να αγγιξουν, να αρπαξουν το κλαδι (κι ας σπασει, «το κλαδι δεν το πειραζει αν το σπασει ένα παιδι»), θα σταματησει τα ματακια που θελουν να εξερευνησουν τον εξω κοσμο?

Αν ανυπομονω για καποιους να τελειωσει ολο αυτό, είναι για τα πιτσιρικια μας.

Για ολους μας,βεβαια-αλλα περισσοτερο για τα παιδια.

Θελω να τα δω να αγκαλιαζονται ξανα με τους φιλους τους, να λυσσανε στο παιχνιδι, να ξανακαβαλανε κυλιομενες στα εμπορικα κεντρα (απο τη μεσα μερια παντα,ε!)

να βρωμιζονται από πανω μεχρι κατω στο παρκο, 

να λουζονται με χαλικια, να πεφτουν μετα στην αγκαλια μου με μαγουλα κοκκινα-κοκκινα και κεφαλακια ιδρωμενα

-αχ, αυτή η αισθηση της γλυκιας κουρασης που ερχεται μετα από το ξεφρενο παιχνιδι!

Σε όλα τα παιδια του κοσμου αξιζει αυτή η υπεροχη αισθηση.

Δεν την εχω ξεχασει-γιατι μπορει να εκανα πολλα πραγματα λαθος αλλα δεν ξεχασα ποτε πώς είναι να εισαι παιδι.

Και είναι υπεροχα. 

Ή τουλαχιστον ηταν, μεχρι προτινος. Και θα ξαναγινει.