ΤΟ ΕΞΥΠΝΟ ΚΑΙ Τ΄ΟΜΟΡΦΟ

 

Ειμαστε στο αυτοκινητο,διασχιζουμε τη Γεωργιου Παπανδρεου, εγω κι η αδελφη μου στις πισω θεσεις,η μανα μας οδηγος.                                                                                                                  Καθομαι ακριβως πισω από το καθισμα της,η αδελφη μου πισω από το συνοδηγου.                                Ειναι Χειμωνας,κανει πολύ κρυο,ο ουρανος είναι μουντος και βαρυς,προμηνυεται βροχη.Καταιγιδα,βασικα.

Με αφορμη που αδυνατω να θυμηθω οσο κι αν προσπαθω,η μανα μου λεει: «Εχω ένα εξυπνο παιδι κι ένα ομορφο.»

Λεει αυτό ακριβως.Εχω ενα εξυπνο παιδι κι ένα ομορφο.

Η Γεωργιου Παπανδρεου είναι ακομη διπλης κατευθυνσης,κοιταζω από το παραθυρο τη νησιδα στη μεση,κανω «χο» με την ανασα μου στο τζαμι και κατι σχεδιαζω στο θαμπωμα.Δε θυμαμαι τι.                  Ισως ενα κοριτσακι.

Είναι η πρωτη φορα που καποιος επιβεβαιωνει αυτό που ηδη ξερω: ειμαι το εξυπνο παιδι-αλλα οχι το ομορφο. Κι αυτος ο καποιος είναι η ιδια μου η μητερα.Εχει δικιο: διπλα μου,η κατα εφτα χρονια μικροτερη αδελφη μου που χαζευει από το δικο της παραθυρο βαριεστημενα,είναι μια πραγματικη μινι καλλονη: καστανοξανθα μακρια μαλλια που απλωνονται μεχρι τη μεση της σε υπεροχα δαχτυλιδια,στρογγυλο λευκο προσωπακι,μελια ματια,λεπτη,αιθερια,σαν κοριτσακι από πινακα της Αναγεννησης. «Σκεφτομαι να την παω στον Ασλανη να τη δει,θα μπορουσε να κανει φωτογραφισεις για την παιδικη του κολεξιον» λεει συχνα η μητερα μας-δεν εχω ιδεα ποιος είναι ο Ασλανης ακομη-βεβαια χρονια αργοτερα προκειται να του παρω συνεντευξη ουκ ολιγες φορες-αλλα ξερω ότι και παλι εχει δικιο.Η αδελφη μου είναι ακριβως αυτό που σημαινει η φραση «αξιολατρευτο,πανεμορφο κοριτσακι.»

Εγω παλι,ειμαι ακριβως αυτό που σημαινει η λεξη "ασχημη."

Εχω κοντα,σγουρα μαλλια που δεν κανουν καν ωραια μπουκλα,τα ματια μου εχουν το πιο συνηθισμενο καστανο,αυτό για το οποιο κανεις ποτε δεν προκειται να γραψει και να τραγουδησει,τα χαρακτηριστικα μου είναι αδιαφορα,επιπλεον φοραω τεραστια μυωπικα γυαλια κι ειμαι χοντρη-χρειαζεται να πω κι αλλα?

Ειμαι βεβαια το «εξυπνο παιδι»: γραφω,λενε,τις καλυτερες εκθεσεις,εχω ξεκινησει δειλα-δειλα ένα διηγημα στη γραφομηχανη του πατερα μου (το οποιο ποτε δε θα ολοκληρωσω) και εβγαλα δικη μου εφημεριδα στο σχολειο που εκανε μεγαλη επιτυχια-κι ας απαγορευτηκε η…κυκλοφορια της από τη διευθυντρια την αμεσως επομενη μερα.

Αλλα,ξερεις,ειμαι μονο 11.Ειμαι 11 χρονων που να παρ΄η οργη,κι ειμαι ένα ασχημο κοριτσι.          Μολις το επισφραγγισε η μανα μου με την ατακα που δεν προκειται ποτε να ξεχασω ακομη και 30 χρονια μετα: «Εχω ένα εξυπνο παιδι κι ένα ομορφο».

Δεν ξερω αν εγω το πηρα στραβα.Μπορει να μην ηταν και τοσο "λαθος" ατακα.Ισως ομως ηταν η λαθος ατακα για τα δικα μου αυτια.

Ειμαι  το εξυπνο παιδι.Ευχαριστω μαμα,με τιμαει ο χαρακτηρισμος,δε λεω…                                           Αλλα να ξερεις ότι δε μου καιγεται καρφι γι΄αυτό.Να τις βρασω και τις εφημεριδες και τις εκθεσεις και τα μπραβο και τα «Συγχαρητηρια,εχετε ένα πολύ χαρισματικο παιδι»,σκασιλα μου γι΄αυτά,γιατι ξερεις κατι,ειμαι μονο 11 γαμωτο,ειμαι στην προεφηβεια κι εχω ηδη τα εχεγγυα για μια αποτυχημενη εφηβεια και νιωθω ηδη looser γιατι ειμαι ασχημη,ασχημη,ασχημη-και στα 11 συγγνωμη αλλα προτιμουσα να ειμαι το «ομορφο» σου παιδι. Ή,μιας και δε φταιει κανεις για τα γονιδια του,προτιμουσα να μην το ξερω από τοσο νωρις.

Βασικα,το ηξερα από νωρις. Ποτε κανεις δεν ειχε πει για μενα «Τι ομορφο κοριτσακι!» και όταν παιζαμε με τον παιδικο μου φιλο «Ντενις ο Τρομερος»,κι εκεινος εκανε και τον Ντενις και τον μπαμπα του Ντενις,εγω εμενε να κανω τη μαμα. «Πώς θα κανεις όμως τη μαμα του Ντενις του Τρομερου,αυτή είναι ξανθια και λεπτη και ομορφη» ελεγε ο φιλαρακος μου-και παρ΄ολο που ημουν μονο 6 ή 7 χρονων και μια τετοια ατακα δε μπορουσε να με τσακισει ακομη,ενιωθα τα πρωτα τσιμπηματα της απογοητευσης.Την πρωτη πικρη γευση του να εισαι ένα όχι-ομορφο-κοριτσακι.                                  Και να στο λενε κι απο πανω.Και ποιος? Ενα αγορι.

Η δευτερη,ουσιατικα,επιβεβαιωση αυτου που ηδη ηξερα ερχεται δια στοματος ενός συνομηλικου οικογενειακου μας φιλου.Στα επικα παρτυ που εκανε στην τεραστια αυλη του σπιτιου του,παντα παιζαμε πειρατες και φυλακισμενους-ο Αρχιτεκτονας πατερας του ειχε φτιαξει δυο καταπληκτικες υπερκατασκευες από ξυλινα μαδερια: ένα καραβι με τα ιστια του και το αμπαρι του,τα τιμονια του και τα όλα του και λιγο πιο κει ένα καστρο,με πολεμιστρες,κανονι,μπουντρουμι,παρατηρητηριο,όλα σαν αληθινα. Τα παρτυ στο σπιτι του Ντομ (στο βιβλιο μου τον αναφερω ως Αντρεα,ένα από τα αγαπημενα μου αντρικα ονοματα) αφηναν κάθε χρονο ιστορια.Τα κοριτσια συνηθως επαιζαν τις βασιλοπουλες που τις φυλακιζαν οι κακοι πειρατες και τ΄αγορια τους κακους πειρατες ή τους γενναιους πολεμιστες. Περαν του ότι ημουν το κλασσικο αγοροκοριτσο (να που εμοιασε η δευτερη κορη μου,Φιλιππα) και λατρευα τον κουκουναροπολεμο και οποιασδηποτε μορφης περιπετεια,επαιζα μεν πολεμο με παθος αλλα ηθελα να ανηκω και στις φυλακισμενες βασιλοπουλες. Εις ματην. Τα αγορια της παρεας θεωρουσαν ότι ημουν μια απ΄αυτους και οσες φορες πηγα με τις φυλακισμενες,ετσι για να δω τι θα γινει,ουδεποτε κανεις ασχοληθηκε να με ελευθερωσει.Η μανα του Ντομ φωναζε να παμε μεσα για την τουρτα κι εγω ακομη στο μπουντρουμι ημουν,οποτε τελικα "ελευθερωνομουν" μονη μου και τελος.

Λογικο.Τα αλλα κοριτσια του παρτυ ΑΞΙΖΑΝ το ρολο τους: ηταν ολες ομορφες,λεπτεπιλεπτες,με μακρια μαλλια κι ακομη και οι πιο δυναμικες (γιατι σαφως υπηρχαν κι αυτές) μπορουσες να τις φανταστεις ως «ομορφες-πλην-όμως-γενναιες-Αμαζονες».                                                                      Ακομη κι η αγρια πλην ομορφη Αμαζονα τον θελει τον ηρωα της που και που.                                          Φτανει μετα το «πλην» να υπαρχει το «ομορφη».

Καποια στιγμη ειχα ρωτησει το φιλο μου,σ΄ένα τετοιο παρτυ: «Ρε συ,ειμαι χοντρη?»

Το οτι δεν ημουν ευειδης το ηξερα,το "χοντρη" επαιζε ακομη με ερωτηματικο.Οι γονεις μου ελεγαν οτι ημουν μια χαρα κι εκλειναν το ματι στους γυρω μας να μου λενε το ιδιο οταν ρωτουσα.Ο καθρεφτης μου άλλα ελεγε.

Κανονικα αυτή η ερωτηση σημαινει συναγερμο στ΄αυτια κάθε αντρα: "Κινδυνος!Κινδυνος!Κανε πως δεν ακουσες και αλλαξε θεμα ή φυγε απο ΄κει!"

Όχι όμως στ΄αυτια ενός 11χρονου αγοριου,που θα πει,απλα,αυτό που βλεπει: «Για κοριτσι εισαι χοντρη,για αγορι κανονικη»

Για αγορι,κανονικη. Ελα όμως που,αν και «πλην ασχημη και χοντρη» ειμαι και κοριτσι.

11 χρονων.Προεφηβεια.Με ολες τις προυποθεσεις να με παρει και να με σηκωσει,για τα επομενα 7 χρονια.

Καπως ετσι αποφασισα,σιγα-σιγα και χωρις αρχικα να το καταλαβω,αφου δε μπορουσα να αλλαξω τη φατσα μου, να αλλαξω αυτό που μπορουσα να ελεγξω: το βαρος μου.                                                  Και καπως ετσι ανοιξαν τριζοντας σαν κοκκαλα οι πυλες της δικης μου προσωπικης Κολασης εκεινων των χρονων,της νευρικης ανορεξιας.Και με πηρε και με σηκωσε.

Αλλα δεν είναι αυτό το θεμα μου.                                                                        

Ετσι κι αλλιως δεν ηταν παρα το φυσικο επακολουθο των αξορκιστων δαιμονων μιας παιδικης ηλικιας.

Θα μου πεις,εδω αλλα παιδια ζουν ορφάνιες,ζουν μεσ΄τη φτωχεια,ζουν σε πολεμους και τριτοκοσμικες χωρες,με κακοποιητικους γονεις,με χιλια δυο κι εσυ μιλας για δαιμονες της παιδικης ηλικιες?

Ναι,κοιταξτε πώς εχουν τα πραγματα: οι πολυ τεντωμενες κεραιες,οι πολυ ισχυρες προσλαμβανουσες που μπορει να εχουν καποια παιδια, οταν βρισκονται σε συνδυασμο με μια ευαισθητη ψυχη και μια εκ φυσεως (ή και επικτητη) ανασφαλεια,μπορουν να φτιαξουν ενα πολυ εκρηκτικο μειγμα.                      Τη δυναμη που εκλυεται αν προκληθει εκρηξη,καποια παιδια μπορει να τη βαλουν στο σωστο "καναλι",καποια στο "λαθος". Στο σωστο καναλι μπορει να γινουν θαυματα.Στο λαθος,καταστροφες.Και αυτοκαταστροφες.

Πραγματι,η παιδικη ηλικια δεν είναι μονο ανεμελια,παιχνιδι και αθωοτητα.

Εχει πολλες κακοτοπιες,πολλες λακουβες,πολλα μπουντρουμια και αμπαρια-και πολλες φορες αν πεσεις μεσα δε βγαινεις ευκολα. Ή απλα νομιζεις ότι βγηκες αλλα ένα κομματι σου εχει μεινει για παντα εκει,σα φασματικο μελος,σαν ghost limp.

Εχετε δει τη φωτο αυτη που κυκλοφορει στο διαδικτυο,για την καταστρεπτικη επιρροη των "αδυνατων προτυπων ομορφιας" στα παιδια μας? Την εχω σωσει στον υπολογιστη μου κυριως γιατι το κοριτσακι με το ψαλιδι μοιαζει πολυ στη μεγαλη μου κορη οπως ηταν στα 7-8 της,με τα μακρια μαλλια και το μουτρωμενο υφος-α,ειναι πραγματι μια συγκλονιστικη φωτογραφια,σαν απο θριλερ.

Μα η παιδικη ηλικια μπορει οντως να εξελιχθει σε θριλερ για γερα νευρα,ετσι κι αλλιως.Δεν ειναι τυχαιο που πολλες ιστοριες και βιβλια τρομου εχουν για πρωταγωνιστες παιδια.                                  Ειναι λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα στην ανεμελια και τη σκοτεινιά.

Καπου στα 14 κι ενώ ημουν ηδη ένα ανορεξικο κακασχημο πλασμα,καναμε θυμαμαι διακοπες στο εξοχικο μας στο βουνο-το μονο μερος που μ΄εκανε να νιωθω γαληνη.

Ένα απογευμα,η εφταχρονη τοτε αδελφη μου ηρθε τρεχοντας μαζι με τη φιλη της και με βρηκε στο δεντροσπιτο μου,οπου διαβαζα ένα βιβλιο.

«Ημασταν στην μπασκετα και παιζαμε κι ηρθαν κατι μεγαλα παιδια,μας εβρισαν και μας εδιωξαν!»

Δε χρειαστηκε δευτερη κουβεντα-μονο εγω ειχα δικαιωμα να πειραζω την αδελφη μου,κανενας άλλος. Η εντονα προστατευτικη,μητρικη μου φυση,που διατηρω ακομη και σημερα προς οποιους αγαπω ή συμπαθω,θεριεψε κι εγινε οργη.Σε λιγα λεπτα ημουν στη μπασκετα,κοντα στο πλατωμα του δρομου,με τα μικρα να ακολουθουν κατά ποδας για να δουνε «τη μεγαλη αδελφη» να καθαριζει για παρτη τους.

Πλησιαζω τους «νταηδες»,κατι γομαρακια γυρω στα 16 με 17,τρεις τεσσερις ηταν και βαραγαν ηδη βολες στο γηπεδακι.Με υφος που δε σηκωνε πολλα (τρομαρα μου) τους λεω: «Εσεις ειστε ρε που πειραξατε τα μικρα?»

Στην αρχη δε μου δωσανε καν σημασια οποτε επανελαβα την ερωτηση δυνατοτερα.

«Ναι ρε,εμεις ειμαστε,τραβας κανα ζορι?»

«Δε ντρεπεστε ρε ζωντοβολα να βριζετε μικρα παιδακια?Δεν είναι δικια σας η μπασκετα,οποτε θελουν θα παιζουν εδώ.Μην τολμησετε και τα ξαναδιωξετε!» ειπα βροντοφωνα και με την ακρη του ματιου μου ειδα την αδελφη μου και τη φιλη της να χασκογελανε που η «Big sister εβαλε στη θεση τους τα κωλοπαιδα.»

«Αει μωρη να πλυνεις κανα πιατο!» μου πεταξε ο ενας,ένα ντερεκι κοντα 1,90 χωρις καν να με κοιταξει,ριχνοντας ενα σουτακι και πετυχαινοντας καλαθι.

«Να πεις στη μανα σου να παει να πλυνει πιατα,ηλιθιε!» του αντιγυρισα εξαλλη-τα εφοδια μου στις «κακες λεξεις» ηταν καπως φτωχα ακομη,τοτε. «Τα μικρα θα ερχονται εδώ οποτε θελουν!Αιντε,ζωον!»

Και μ΄αυτά τα λογια γυρισα την πλατη να φυγω κανοντας νοημα στην αδελφη μου να μ΄ακολουθησει.

Δεν εχω προλαβει να κανω τρια βηματα και νιωθω καποιον να μ΄αρπαζει απ΄το μπρατσο και να με γυρναει αποτομα προς τα πισω.Ειναι το ντερεκι που με ειχε προτρεψει να παω να πλυνω πιατα,τωρα στεκεται μπροστα μου απειλητικος,πρεπει να ετρεξε για να με φτασει,δεν τους ειχα πλησιασει και πολύ-και δεν το πιστευω,τι θα κανει τωρα,θα με χτυπησει μαλλον,τα μικρα εχουν κατατρομαξει κι είναι ετοιμα να κλαψουν,το άλλο του χερι μαγκωνει το άλλο μου μπρατσο και με μια αστραπιαια κινηση με σηκωνει ψηλα,στο υψος του προσωπου του σαν πουπουλο,σφυριζοντας μου καταμουτρα: «Τι ειπες για τη μανα μου ρε?»

Με βρονταει κατω με φορα,σκαω στο χωμα και τις πετρες με τα πλευρα, «Αστηνε μωρε» του λεει ενας φιλος του από τη μπασκετα,με παραταει αφου πρωτα δινει μια κλωτσια στο χωμα διπλα μου-δεν ειμαι σιγουρη ότι δεν προοριζοταν για μενα,ισως απλα να αστοχησε.

Τα μικρα τρεχουν διπλα μου, «Αφηστε με ησυχη,ενταξει?» τους φωναζω λες και φταιν’ αυτά και φευγω μακρια,παιρνω το μονοπατι που βγαζει κατω στο μεγαλο δρομο,να εξαφανιστω να μη με βλεπει κανενας,τα πλευρα μου εχουν μερικες εκδορες που σε λιγες μερες δε θα φαινονται αλλα η ψυχη μου,η κοριτσιστικη εφηβικη ψυχη μου εχει υποστει καταγμα,που το σημαδι του θα μεινει για παντα και θα ποναει κάθε που αλλαζει ο καιρος-κι όχι μονο.

«Τετοια προσβολη,τετοιο χτυπημα στην αξιοπρεπεια μου,πώς μπορεσε» σκεφτομαι ρουφωντας τη μυτη μου αδιακοπα,ενώ κατεβαινω την πλαγια του βουνου «πώς μπορεσε ένα αγορι κοντα δυο μετρα να το κανει αυτό σε ένα κοριτσι,μα φυσικα και μπορεσε,το εκανε σε ένα ΑΣΧΗΜΟ κοριτσι,με τετοια μουτρα,ετσι όπως ειμαι γιατι να μην το κανει?Προσβολη στα ματια του,στα ματια ολων,αυτό ειμαι…» Ποιος θα χτυπουσε ένα ομορφο κοριτσι?Κανεις.

Γυρισα στο σπιτι στο βουνο αργα το απογευμα.Οι γονεις μου φυσικα ειχαν μαθει τα παντα από την αδελφη μου κι ειχαν παει να βρουν τους ψευτομαγκες και να τους βαλουν στη θεση τους-κατι που δεν ηθελα καθολου.Ευτυχως απ΄ο,τι εμαθα ειχαν φυγει και δεν τους προλαβαν.Δεν ηθελα να το συζητησω με κανεναν,πραγμα σπανιο για μενα,και νομιζω πως οντως ποτε δεν το συζητησα. Περα από τους γονεις,την αδελφη μου και τη φιλη της που οι μεν το εμαθαν κι οι δε το ειδαν live,δε μιλησα ποτε σε κανεναν γι΄αυτή την εξευτελιστικη εμπειρια. Τη μοιραζομαι εδω για πρωτη φορα.

Και νομιζα πως την ειχα απωθησει από τη μνημη -δηλαδη όχι «απωθησει». «Καταχωνιασει» είναι η πιο σωστη λεξη.

Μεχρι που,σχετικα προσφατα,ειδα αυτό το Ιταλικο βιντεακι που κυκλοφορησε στο Youtube και εγινε αμεσως viral,κοινοποιηθηκε στα social media και σαρωσε τα Likes,τα «Ουαου» και τα «Τελειο!»

Μιλαω για το βιντεο με τα αγορακια που τους παρουσιαζουν ένα κοριτσι ζητωντας τους,μεταξυ αλλων,να της δωσουν ένα χαστουκι. Κανενα αγορακι δεν το κανει,όλα αρνουνται κατηγορηματικα (αυτος ηταν κι ο σκοπος του βιντεο) και όταν τα ρωτουν γιατι, οι απαντησεις είναι: «Γιατι είναι κοριτσι», «Γιατι τα κοριτσια δεν τα χτυπας ουτε με τριανταφυλλο», «Γιατι ειμαι αντρας και οι αντρες δε χτυπανε κοριτσια»,«Γιατι ειμαι κατά της βιας» και «Πρωτον γιατι είναι ομορφη και δευτερον γιατι είναι κοριτσι.»                                                                                                         

Αυτό το τελευταιο ετσουξε-πραγματι το κοριτσακι που πρωταγωνιστει είναι μια μικρη κουκλιτσα. Ξανθο μακρυ μαλλι,υπεροχα ματια,ομορφο στομα-φυσικα λεπτη,με αιθερια χαρακτηριστικα…

Τα σχολια από κατω,οπου κι αν αναδημοσιευτηκε το κατά τ΄αλλα γλυκυτατο βιντεο,ηταν διθυραμβικα: «Υπεροχη ιδεα,μπραβο σε οποιον το σκεφτηκε», «Ετσι θελουμε τα αγορια μας,μπραβο στα πιτσιρικια,αυτοι θα γινουν σωστοι αντρες» και λοιπα. Μαλλον ημουν η μονη,απ΄οτι καταλαβα,που ειχα ενσταση-και όχι,δεν το συνηθιζω να ειμαι η Miss Αντιλογος,αφηνω αυτόν τον τιτλο στη μανα μου,να τον τιμα δεοντως.

Ωστοσο ναι,ειχα ενσταση: εβαλαν ένα πραγματικα πανεμορφο κοριτσι να παιξει!Την ειχαν μακιγιαρει κι ελαφρα,πραγμα εντελως περιττο για ενα παιδι,και ζητησαν απο τα αγορακια να τη χαστουκισουν.     Ποιο αγορι θα τολμουσε να σηκωσει χερι πανω στη μικρη καλλονη,που αν υπηρχε ακομη ο απαραδεκτος θεσμος των παιδικων καλλιστειων,θα μπορουσε να διεκδικησει πρωτια?

Αναρωτιεμαι πώς θα αντιδρουσαν αραγε τα αγορια αν απεναντι τους ειχαν ένα άλλο κοριτσι.              Ενα κοριτσι όπως ημουν εγω: με κοντο σγουρο μαλλι,γυαλια-ματομπουκαλα,αδιαφορα χαρακτηριστικα,συνηθισμενα καφε ματια,κοντουλα,χοντρουλα ή κοκκαλιαρα,χωρις ιχνος χαριτωμενιας,χωρις ιχνος ομορφιας.Αν ειχαν απεναντι τους την παλια μου συμμαθητρια την Κατερινα,με το σκουρο δερμα και το ολοισιο μαλλι,τη φαρδια μυτη και τα μικρα σχιστα ματια,κοντη και γεματουλα .Αν ειχαν μπροστα τους ένα κοριτσακι με ακμη,με σημαδια,ατσουμπαλο σωμα,στραβη μυτη,ένα κοριτσακι που ψαχνει μια θεση στον ηλιο- αλλα ελα που ο ηλιος λαμπει,θαρρεις,μονο για τις ωραιες.

Δεν ξερω αν και τ΄αγορια περνανε παρομοια ζορια.Νομιζω πως η δικτατορια της ομορφιας ανεκαθεν ειχε περισσοτερα θυματα θηλυκου γενους.

Θυμαμαι τις συμμαθητριες μου στο Δημοτικο,τις κορες των οικογενειακων μας φιλων,κοριτσακια που γνωριζα σε διακοπες.Θαυμαζα-και ζηλευα,ενδομυχα-τις «μικρες πριγκηπισσες» με την ευθραυστη ομορφια,τις ολο χαρη και αυτοπεποιθηση,που τους  πηγαιναν τα ωραια κοριτσιστικα φορεματακια αλλα εδειχναν υπεροχες και μεσα σε τζην κι απλα T-shirt,τη στιγμη που εγω ο,τι και να φορουσα,ο,τι και να εκανα,ενιωθα απλα πως το ασχημαινα πανω μου.

Οι περισσοτερες ηταν ομορφες,αιθεριες,ηθελες να τις προστατευσεις,καθε αγορι θα ηθελε να φανει ιπποτης στα ματια τους.Ειναι κι αυτη η σειρα που παιζει τωρα στην ΕΡΤ,τα "Καλυτερα μας χρονια",ειδα προχθες ενα τρειλερ τυχαια την ωρα που εψαχνα το Νικελοντεον για τη Μαγια και μου τραβηξε την προσοχη μια σκηνη,ο πιτσιρικας παιζει ξυλο με ενα αλλο αγορακι και απο το πεζουλι τον θαυμαζει η ομορφη της παρεας-"Στην οικογενεια μας δε φοβομαστε να πλακωθουμε για να προστατευσουμε μια γυναικα",κατι τετοιο ελεγε το σπηκαζ.Σε κλασματα δευτερολεπτου ζωντανεψε στα ματια μου η σκηνη στη μπασκετα,εγω δεκατεσσαρων,αυτος δεκαξι,με σηκωνει ψηλα και με βρονταει κατω,"Τι ειπες για τη μανα μου ρε?" λες και τσακωνεται με κανενα γομαρι απ΄το Λυκειο,μα βεβαια,αν η μεγαλη αδελφη,εγω,ηταν η "ομορφη της παρεας" δε θα ειχε καν διαννοηθει,θα ζηταγε συγγνωμη απο τα μικρα,θα τους εδινε και τη μπαλλα του να παιξουνε.

Πατησα το κουμπι και προσπερασα γρηγορα το τρειλερ,δε με νοιαζει αν η σειρα αυτη εχει καλες κριτικες,ετσι κι αλλιως δε βλεπω τηλεοραση και τα κλισε της με εκνευριζουν,να σας παραδεχτω αγορακια οταν θα πλακωθειτε στο ξυλο για ενα οποιοδηποτε κοριτσι,για να υπερασπιστειτε μιαν ασχημουλα,για να τιμησετε τη γυναικεια φυση,να τιμησετε το ιδιο το κοριτσι οπως κι αν ειναι-οχι οταν κυλιεστε στα χωματα μονο για τα πρασινογαλαζα ματια της ωραιας της παρεας! Δηλαδη εμεις με τα καφε,τα συνηθισμενα,δεν εχουμε ψυχη?

Και,αν και δε μ΄αρεσει να δινω συμβουλες,δε θεωρω οτι ειμαι σε θεση να το κανω,θα το πω: γονεις,μην συγκρινετε τα παιδια σας.Ειναι ολεθριο.

Θα μπορουσα να ειχα μισησει τη μικρη μου αδελφη μετα απο το ατυχες-πλην ομως,ειλικρινες-σχολιο της μανας μας. Δεν τη μισησα.Ισα-ισα.Τη ζηλευα βεβαια,με τη φυσιολογικη ζηλεια της μεγαλυτερης και πρωτοτοκης αδελφης προς τη μικροτερη,περασα απιστευτα απολαυστικες στιγμες στηνοντας της φαρσες και παιδευοντας την-οχι ομως κατι περισσοτερο απο αυτο που βλεπω να κανουν τα παιδια μου μεταξυ τους.Ε,ισως,ενα τσικ περισσοτερο.

Αλλα παντα ενιωθα προστατευτικα απεναντι της-κι ας μου ριχνει πια εναμιση κεφαλι.

Στην τελικη,ημουν υποτιθεται το "εξυπνο" παιδι,επρεπε να προστατευω το "ομορφο".

Μωρε καλα τα λεω στο γιο μου,"Να σεβεσαι παντα τη γυναικα αγορι μου,γιατι η γυναικα ειναι η ιδια η ζωη.Ειτε ομορφη ειτε ασχημη,ειτε νεα ειτε γρια,να τη σεβεσαι.Και μαλιστα να υπερασπιζεσαι περισσοτερο την ασχημη-γιατι αυτης της λειπει η δυναμη της ομορφιας που οι αλλες εχουν." 

Ετσι όπως τα γραφω (και τα ξαναδιαβαζω) θα μπορουσε κανεις να πει πως η αναρτηση αυτή δεν είναι παρα «το κομπλεξικο παραληρημα μιας ανασφαλους γυναικας».

Όμως όχι.Η αναρτηση αυτή είναι ξεκαθαρα η εξομολογηση ενός καποτε-μικρου-κοριτσιου που ηξερε (και με επιβεβαιωση) πως δεν ειχε γεννηθει στην «πλευρα των ομορφων.»

Νομιζω πως η τελευταια φορα που καποιος μου το τονισε αυτό ηταν καπου στα 21 μου-και το περιεργο είναι πως επροκειτο για έναν τυπο που υποτιθεται οτι με φλερταρε.

 Ηταν ενας νεαρος από το Λογιστηριο της εταιριας που δουλευα τοτε. Δε μπορω να πω ότι μου αρεσε και πολύ. Ειχε μια συμβατικη και καπως «λιμοκοντορε» ομορφια-αλλα τον γουσταραν ολες οι συναδελφισσες,τον θεωρουσαν τον «γοη» της εταιριας.Παρ΄όλα αυτά με πολιορκουσε ασυστολως.

Δεν ηταν καν ο τυπος μου,παραηταν γυμνασμενος,παραηταν ωραιοπαθης,παραηταν Clean-cut-εγω περνουσα τη φαση που μ΄αρεσαν τα «ροκ κακα αγορια» και μ΄αυτά δεν ειχε ουδεμια σχεση.

Αλλα με ειχε τρελλανει στα τηλεφωνα,τα μηνυματα και το στενο μαρκαρισμα,οποτε ενεδωσα για έναν καφε,με την προυποθεση να ειναι στην καφετερια που δουλευε τοτε η κολλητη μου.

«Ποτε θα τα ξαναπουμε?» με ρωτησε φευγοντας,προσπαθωντας να με αγκαλιασει-κατι που απεφυγα τεχνηεντως.Ο τυπος αποδεικνυοταν πιο βαρετος κι από ντοκυμανταιρ για τα ορυκτα πετρωματα.

«Θα δουμε,θα σε παρω τηλεφωνο από βδομαδα» του απαντησα αδιαφορα-δηλαδη ποτε,ειπα από μεσα μου.Εξάλλου,για αλλον πεταριζε η καρδια μου εκεινη την εποχη,για καποιον που μου αρεσε και του αρεσα και σχεδον ημασταν μαζι.

«Κοιτα να δεις» μου λεει τοτε ο τυπος «Για μενα είναι η πρωτη φορα που βγαινω με μια κοπελα,ε…πώς να στο πω…μην το παρεξηγησεις,ενταξει? Μια κοπελα κατωτερης εμφανισης από εμενα.Συνηθως βγαινω με πολύ ωραιες γυναικες αλλα είναι κενες,τις εχω βαρεθει,ηθελα να ζησω κατι διαφορετικο αν και δεν εισαι του στυλ μου,γι΄αυτό σου ειπα να βγουμε…»

Κατωτερης εμφανισης από εμενα.Το ειπε,οντως? Ναι.Το ειπε.Σοβαρα,το ειπε! Δεν ξερω τι περιμενε να γινει μετα απ΄αυτό,πολύ απλα δεν ξαναβρεθηκαμε ποτε (κι ευτυχως γιατι φαινοταν απιστευτα φλωρος) αν και συνεχισαμε να χαιρετιομαστε στις σκαλες και το ασανσερ της εταιριας.

Αλλα,το ειπε.Για να με μειωσει επειδη καταλαβαινε ότι ειχε φαει ακυρο?Γιατι δεν μπορουσε να δεχτει ότι αυτος,ο κουκλος της εταιριας που ολες ηθελαν,ειχε απορριφθει από μιαν ασχημουλα με αδιαφορα καφε ματια?Ισως ηταν απλα ειλικρινης-αν και ειθισται πολλες φορες να βαφτιζουμε ειλικρινεια την αγενεια.Ειλικρινης και αγενης.

Αλλα σιγουρα δε θα το ειχε πει σε μιαν ομορφη.Αρα,αυτή ηταν η τεταρτη επιβεβαιωση αυτου που ηδη ηξερα.Η τεταρτη κι η τελευταια.

 Με τα χρονια συμφιλιωθηκα με αυτό που ειμαι.Ή εστω,προσπαθω.Στην πορεια,περασα και φασεις που ενιωθα ομορφη,περασα και φασεις που ενιωθα μπαζο.Και όλα αυτά,όπως ολες οι γυναικες (ισως κι οι αντρες,δεν ξερω) τα περναω ακομη,με εναλλαγες.Παντα θα υπαρχουν οι Bad Hair Days.Και οι Bad Eye-ειδικα για μενα που οταν ειμαι κουρασμενη πεφτει το αριστερο μου βλεφαρο.

Η αδελφη μου,κοντρα στο ρητο που λεει "ομορφος στην κουνια,ασχημος στη ρουγα" εξελιχθηκε οντως σε μια εντυπωσιακη καλλονη.Εγω,παλι,σε μια κανονικη γυναικα,με τις ομορφες και τις μη-ομορφες μερες της,οχι στο εκτρωμα της φυσεως που φανταζομουν,απλα κανονικη.            

Το ασχημοπαπο δεν εγινε ακριβως κυκνος,αλλα μια μαλλον "μετριας εμφανισης" παπια.

Δε μπορεις να «κακιωσεις» στους ανθρωπους επειδη αγαπουν το ομορφο.                            

Το ματι το τραβαει το ωραιο,είναι φυσιοκρατικο.Ατταβιστικο,πώς το λενε.

Κι εγω θαυμαζω την ομορφια.Προφανως η ανθρωπινη φυση είναι προγραμματισμενη να ελκεται από τα αρμονικα,συμμετρικα χαρακτηριστικα,το καθαρο και λαμπερο προσωπο,το καλοφτιαγμενο κορμι-όλα αυτά που εγγυωνται κατά καποιον τροπο,υγιη και καλα γονιδια που θα διαιωνισουν υγιως και καλως το ανθρωπινο ειδος.

Κι όλα αυτά που λενε,τα «η ομορφια είναι μεσα σου» και λοιπα,ok,τα ακουω βερεσε-ναι,είναι ΚΑΙ μεσα σου γιατι σαφεστατα ενας ισορροπημενος και καλοψυχος ανθρωπος εκπεμπει και μια ηπιοτητα,μια γλυκα στα χαρακτηριστικα αλλα ας μην κοροιδευομαστε,η ομορφια με την εννοια την κυριολεκτικη,την εννοια που ενδιαφερει το ματι,είναι ΕΞΩ σου.                                                              

Κι ας είναι προσωρινη,κι ας αλλαζει με τα χρονια.

Αλλα τι σημασια εχει τελικα? Ειναι σημαντικη αλλα δεν ειναι το παν-κατι που το καταλαβαινεις μεγαλωνοντας.Δεν ειναι το παν αλλα καλο ειναι να την εχεις-κατι που το καταλαβαινεις απο νωρις.

Είναι απλα ένα καλο εφοδιο κι ένα ισχυρο διαβατηριο,γιατι είναι αυταποδεικτη-τις ατακες «Η ομορφια μου είναι το βασανο μου» και τα λοιπα αποφθεγματα ωραιων,αυτά κι αν τ΄ακουω βερεσε.Επι του ασφαλους,θα μιλαγα κι εγω ετσι.

Χαιρομαι παντως που,παρα τα γονιδια,οι απογονοι μου (θεωρω ότι) βγηκαν ομορφοι. Θα μου πεις,ολες οι μαναδες αυτό θεωρουν,ναι,πασο,αλλα αντικειμενικα μιλωντας τα Daltonακια είναι ωραια παιδια.     

Η Ελπιδα δεν το συζητω,εχει καψει καρδιες,σε ολο το Δημοτικο τα αγορια παραμιλαγαν για παρτη της.Το τι σημειωματα και χαρτακια και «Σ΄αγαπω» εχει λαβει-κι είναι μολις 13-δε λεγεται.Η Φιλιππα είναι αγοροκοριτσο όπως ημουν εγω αλλα ένα ομορφο αγοροκοριτσο,μια Αμαζονα-πολεμιστρια που αν αποφασισει να κανει τη βασιλοπουλα ολοι θα τρεξουν να την ελευθερωσουν.Ο Ζουλης είναι αγορι,δεν τον «μετραω» στην προκειμενη,περισσοτερο εμας τα κοριτσια στοιχειωνει το θεμα της εμφανισης αλλα αντικειμενικα κι αυτος είναι ενας κουκλος-καλα,καλα,όχι και πολύ αντικειμενικα.Αν επικρατει ακομη το προτυπο του Μακολει Καλκιν από το Μονος στο Σπιτι ο γιος μου δεν εχει καμμια δουλεια με τον ορο «κουκλος» αλλα για μενα το καταμελαχροινο,σχιστοματικο Περουβιανακι μου είναι ο απολυτος εξωτικος παιδαρος-λιγο πιο επικοινωνιακος να ηταν και θα ηταν ολες ερωτευμενες μαζι του,δεν το συζητω!

«Σταματα να της λες ετσι συνεχεια,θα ψωνιστει» μου λεει καμμια φορα η κολλητη μου όταν λεω στη μεγαλη μου κορη «Κουκλαρα μου,καρδιοκλεφτρα μου,τι γυναικαρα θα γινεις εσυ μωρε,τι γκομεναρα εβγαλα!»

Σιγα μην ψωνιστει.Το ξερω το παιδι μου.Ειναι στην εφηβεια,που τα σκοταδια της είναι πολλα και επικινδυνα,χρειαζεται αυτή την τονωση του Εγω της.

Βομβαρδιζονται που βομβαρδιζονται απο ενα καρο εικονες πειραγμενες απ΄τα φιλτρα του Instagram και των λοιπων εφαρμογων,ερχονται που ερχονται αντιμετωπα με μια πραγματικοτητα οπου δεν εισαι απλα ο,τι δηλωσεις,εισαι και οπως γουσταρεις να εισαι με ενα πατημα κουμπιου-υπαρχει φιλτρο στα κινητα που σου κανει λευκανση δοντιων (η χαρα του καπνιστη),φιλτρο για αλλο χρωμα ματιων,για λεπτυνση μεσης,ο,τι ποθει η ψυχη σου. Τουλαχιστον ας ακουνε απο τους ανθρωπους που καποτε ηταν γι΄αυτα οι πιο σημαντικοι,τους γονεις τους,οτι στα ματια τους δειχνουν πανεμορφα-χωρις φιλτρα.

Φυσικα και της λεω συχνα ποσο εξυπνη είναι,ποσο δυνατο μαθηματικο μυαλο (δεν ξερω από αριθμους αλλα νομιζω πως είναι),ποσο καλοκαρδη και τιμια και δικαιη.Της εξηγω,και στη Φιλιππα που είναι 11 αλλα και στο Ζουλη και τη Μαγια που είναι 8 και 3μιση,ότι με κανουν περηφανη γιατι είναι ανθρωποι ντομπροι,φιλοτιμοι κι ειλικρινεις-αλλα κι ότι εχουν συν τοις αλλοις και μια ωραια εμφανιση,ένα αδιαμφισβητητο εφοδιο στη ζωη.Να το ξερουν,ότι εκτος από την ψυχη τους εχουν και αυτό.

«Θεε μου,τι ομορφη που εισαι» λεω καμμια φορα στη μικρη μου Μαγια όταν τη σφιγγω και τη χουχουλιαζω στην αγκαλια μου-αυτό το παιδι,θες λογω ηλικιας,θες επειδη είναι το μικροτερο,μου προκαλει τετοια συναισθηματα τρυφεροτητας και στοργης που καμμια φορα νομιζω ότι θα εκραγει η καρδια μου.Της εχω γραψει ένα ποιηματακι γι΄αυτό και νομιζω πως από οσα εχω γραψει κατά καιρους,είναι το αγαπημενο μου. Για μενα περιγραφει ακριβως όπως το νιωθω το πώς μπορει το υπερεκχυλιζον συναισθημα αγαπης να κανει την καρδια σου σχεδον να πονεσει γλυκα.Αλλα δεν είναι της παρουσης να το βαλω εδώ.

«Εισαι και ομορφη,εισαι και εξυπνη,εισαι και τοσο καλη,τοσο γλυκια,τοσο γενναια,τοσο δοτικη» της ψυθυριζω στο κοχυλενιο της αυτακι ενώ αποκοιμιεται πανω μου και χαιδευω τα μαλλακια της,που είναι στο χρωμα του συνηθισμενου καστανου σκουρου αλλα κατω από την παλαμη μου τα αισθανομαι σαν το πιο ακριβο μεταξι.

Μηπως τελικα το παιδι μας γινεται αυτό που βλεπει να καθρεφτιζεται στα ματια μας?

Μηπως ο τροπος που βλεπει ο γονιος το παιδι καθοριζει απολυτα τον τροπο που θα καθορισει το παιδι τον εαυτο του?

Διαβαζαμε με το Ζουλη ένα βιβλιο για τη ζωη του διασημου Αρχιτεκτονα Φρανκ Λοιντ Ραιτ κι εγραφε ότι πριν ακομη γεννηθει,όταν τον ειχε ακομη στην κοιλια η μανα του,ειχε φανταστει ότι το παιδι αυτό θα γινοταν μεγαλος Αρχιτεκτονας κι ετσι κρεμασε γυρω από την κουνια του μικρα χαρτινα ομοιωματα καθεδρικων ναων.Για να εχει τα σχηματα,τις γωνιες,τις γραμμες,εντυπωμενες στη μνημη του από βρεφος.

Ηταν αραγε το προαισθημα της μανας ότι θα βγαλει ένα παιδι με αυτό το ταλεντο ή ηταν αραγε η επιθυμια της,ο τροπος που τον εβλεπε πριν ακομη τον δει κανονικα,που καθορισαν το λαμπρο του μελλον?

Δε θα κατηγορησω τη δικια μου μανα για την ατακα της τοτε στο αυτοκινητο-ετσι κι αλλιως η αδελφη μου λεει ότι αντιστοιχως θα μπορουσε κι εκεινη να παρεξηγηθει γιατι εγω ημουν το «εξυπνο παιδι» και αρα τι υποννοουσε η μητερα,ότι εκεινη ηταν το χαζο?

«Το να πω ότι εχω ένα εξυπνο παιδι κι ένα ομορφο δε σημαινει ότι το εξυπνο δεν είναι ομορφο ουτε ότι το ομορφο δεν είναι και εξυπνο» ειχε πει (με αξιοθαυμαστη διπλωματια) η μανα μας μια φορα που την ειχα στριμωξει,σε μια συζητηση για τα «τραυματα της παιδικης ηλικιας».

Αυτό που ξερω εγω είναι πως αν καποιες ατακες μας καθοριζουν τη ζωη,αυτή ηταν μια τετοια ατακα.

Ισως κατα βαθος να υπερεβαλα-ισως να μην ηταν και τοσο σημαντικο.Ισως να το παραπηρα σοβαρα.Αλλα ημουν μονο 11.Προσοχη στα 11,γονεις.Προσοχη,βασικα,σε κάθε αριθμο της παιδικης ηλικιας.Και στις ατακες,προσοχη.

Με τα παιδια δεν «παιζουν»,μονο παιζουν-λεω καμμια φορα,εννοωντας ότι,παιξε οσο θες μαζι τους,παιξε παιχνιδια,κυνηγητο,κρυφτο,επιτραπεζια,πειρατες και βασιλοπουλες,αλλα ποτε μην παιξεις με την ψυχη τους.Προσεχε τι λες.Μερικα λογια δεν ξεχνιουνται.Τα παιδια συγχωρουν τα παντα αλλα δε συγχωρουν και τιποτα.

Προσωπικα νομιζω ότι τη συγχωρω τη μανα μου.Δεν ηθελε να με πληγωσει.Μαλλον δε σκεφτηκε καν τι ειπε.                                                                                                                                                         Της ηρθε,το ‘πε.Τοτε δεν την εψαχναν τοσο πολύ οι γονεις,πεφταν σφαλιαρες (εμας δε μας δειρανε ποτε),μπαιναν τιμωριες (ουτε τιμωριες μας εβαζαν),λεγονταν λογια που σημαδευαν (αυτο,ναι.)

Τωρα προσεχουμε περισσοτερο. Εχουμε διαβασει και πεντε βιβλια Ψυχολογιας και Ενσυναισθησης οι γονεις,εχουμε ξεστραβωθει.Τα παιδια μας ως γονεις,θα είναι ακομη καλυτεροι.Μαλλον.                          Θα προσεχουν ακομη περισσοτερο τις «ατακες που καθοριζουν.»

Εγω σαν παιδι καθοριστηκα ως «ασχημη.»

Αν η μανα μου τοτε δεν ειχε πει «Εχω ένα εξυπνο παιδι κι ένα ομορφο» εννοωντας εμενα και την αδελφη μου στις αντιστοιχες θεσεις,αν τα ειχε πει αναποδα (που δε γινοταν) αν δεν ειχε πει τιποτα,αν ειχε πει «Εχω δυο κουκλες κορες» κι ας το εννοουσε μονο για τη μια,αν ειχε πει κατι ασχετο,για τον καιρο ας πουμε που εκεινη τη μερα ηταν πολύ κρυος…αραγε η πορεια μου θα ηταν διαφορετικη?Η εικονα που ειχα για χρονια ολοκληρα για τον εαυτο μου, θα ηταν διαφορετικη?                                       Κι αν ηταν ετσι,η ιστορια μου θα ειχε γραφτει διαφορετικα?

Ποτε δε θα μαθω.Η χρονομηχανη δεν εχει εφευρεθει ακομη (κι αν εχει δεν το ξερουμε) αλλα κι αν την ειχα προφανως υπαρχουν πολύ πιο σημαντικα πραγματα ν΄αλλαξω στο παρελθον,από κεινη τη στιγμη.

Περασαν πολλα χρονια από τοτε.

Η Γεωργιου Παπανδρεου είναι πλεον μονοδρομος,τη μιση την εχουν πεζοδρομησει.

Περναω συχνα από κει όταν γυρναω από το σπιτι της «ομορφης μικρης αδελφης» μου.                Αυτης,που καποτε τις εφαγα για να την υπερασπιστω,απο κατι ψευτονταηδες.

Εγω,η «εξυπνη», μεγαλη αδελφη.

 

 

 

ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟ

 

Ο παρατατικός είναι γραμματικός χρόνος ο οποίος χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια πράξη η οποία εκδηλωνόταν συνέχεια στο παρελθόν.Ο παρατατικός ανήκει στους παρελθοντικούς χρόνους, τόσο στη νέα όσο και στην αρχαία ελληνική. ^{-Πηγη: Wikipedia}

Κάθε μεσημερι που γυρναγαν από το σχολειο,τα παιδια εκαναν παντα τις εξης τρεις στανταρ κινησεις: πρωτον,εβγαζαν παπουτσια και καλτσες εξω από την πορτα.Δευτερον,πετουσαν την (ασηκωτη) σχολικη τσαντα διπλα στην εξωπορτα και μπροστα από το καλοριφερ.Και τριτον,ετρεχαν για πλυσιμο χεριων-αφου πρωτα ειχε προηγηθει η ατακα «Πειναμε,τι φαι εχει?» και η απαντηση «Χερια πρωτα.»

Μετα στρωνονταν για φαγητο,που συνηθως σημαινε πως καποιος από τους τεσσερις θα γκρινιαζε: «Γιατι το εφτιαξες,επειδη αρεσει στο Ζουλη και τη Μαγια?» ή αντιστοιχως: «Μπα, ωστε εκανες γεμιστα για την Ελπιδα?Εμενα που τα σιχαινομαι δε με σκεφτηκες?»

Τελευταια ειχα βρει τη λυση: μαγειρευα για δυο μερες κατι που να αρεσει στην πλειοψηφεια,πχ μακαρονια με κιμα,κι οποιος δεν του αρεσε μπορουσε να φαει τοστ ή ψαροκροκετες που εχω παντα στην καταψυξη και τα τρωνε ολοι εκτος από την Ελπιδα.                                                                      Την παραλλη μερα άλλο φαι,κοτοσουπα ας πουμε,που το τρωνε οι περισσοτεροι-και παλι ο αντιρρησιας μπορουσε να φαει τοστ ή ψαροκροκετες.Και παει λεγοντας.                                                   Να εμεναν ολοι ικανοποιημενοι αδυνατον.Κι εγω επρεπε να ειμαι γρηγορη κι αποτελεσματικη γιατι στη σειρα περιμεναν το διαβασμα (ο Ζουλης με θελει από πανω του ολη την ωρα) και οι εξωσχολικες δραστηριοτητες.

Χρησιμοποιω ηδη Παρατατικο για όλα αυτά.Γιατι,όπως λεει κι ο ορισμος συνεβαιναν συνεχεια στο παρελθον-όχι πια.

Τωρα η πρωτη κινηση γινεται σπανια αφου σπανια βγαινουν εξω,η δευτερη κινηση,αυτη της τσαντας,δεν "παιζει", κι οσο για το φαι υπαρχει τοσος χρονος εντος σπιτιου που κανω ευχαριστως και δυο και τρια φαγητα-φτανει να μην ακουω γκρινια.

Τα νεα που αρχικα ηταν φημες,αρχισαν να γινονται οντως «νεα» όταν ο Ζουλης μου ειπε στο σχολασμα ότι ο κολλητος του ρωτησε τη δασκαλα «Κυρια,θα μπει λουκετο στα Δημοτικα?Αληθεια μαμα,ετσι το ειπε,λουκετο.Και η κυρια ειπε ότι δυστυχως,μαλλον.»

Το πραγμα αρχισε να σοβαρευει κι άλλο όταν λιγο αργοτερα πηρα το μειλ του σχολειου που ειδοποιουσε οσους γονεις δεν εχουν ανοιξει λογαριασμο στο e-class για τα παιδια τους από περσυ,να σπευσουν να το κανουν.

Παρ΄ολο που η ανακοινωση της Υπουργου δεν ηρθε ποτε την Παρασκευη στις 6,όταν τα σαιτ αρχισαν να αναφερουν το κλεισιμο των Δημοτικων χωρις ερωτηματικο στον τιτλο αλλα με τελεία,ολοι καταλαβαμε πως η φημη που εγινε «νεα» και στη συνεχεια «ειδηση»,προφανως και ειχε αναβαθμιστει σε γεγονος-απλα δεν ειχε πεσει η επισημη ανακοινωση ακομη.

Κι εκει,μετα τα σχετικα τηλεφωνηματα αλληλουποστηριξης στις φιλες,ηταν που μπορεσαμε να αγανακτησουμε με την ησυχια μας.

Με έναν αναστεναγμο σηκωσα τις-ασηκωτες,οντως-τσαντες των Daltons μπροστα από το καλοριφερ και διπλα απ΄την εξωπορτα και τις πηγα στα δωματια τους-του Ζουλη στο πλυντηριο γιατι ειχε λιωμενη χαλασμενη μπανανα σε μια θηκη που πρεπει να ειχε μεινει εκει τουλαχιστον βδομαδα-και νομιζα οτι την ειχε φαει ο ατιμος.

Και καπως ετσι η κανονικοτητα στη ζωη των παιδιων μας μπαινει παλι στον παγο.

Εβγαλα το παγουρι του Ζουλη από τη θηκη και το επλυνα καλα-καλα,μεσα κι εξω.Το εβαλα αναποδα να στραγγισει.Εμεινα για λιγο να το κοιταζω,αναρωτουμενη ποτε θα το ξαναχρησιμοποιησει.

«Θα το αποθηκευσω και θα το κρυψω» σκεφτηκα «και μεχρι να ξανανοιξουν τα σχολεια,ΑΝ ξανανοιξουν μεσα στο 2020,θα το εχει ξεχασει.»

Ποτε δεν τα ηθελα τα μεταλλικα παγουρια-εχουν αυτή τη μυρωδια σιδερου που περναει και στη γευση του νερου. Ουτε τα πλαστικα,για τον ιδιο λογο.                                                                                       Ειδα κι επαθα να πεισω τα παιδια να εχουν γυαλινα,τα οποια βρηκα ως δια μαγειας σε ένα σουπερ μαρκετ στο ραφι με τα γυαλικα.

Και πραγματι προπερσυ αν θυμαμαι καλα εβγαλαν ολη τη χρονια με γυαλινα-αν και δεν ξερω αν επιτρεποταν αυτό απ΄τους κανονισμους του σχολειου.Εσπαγαν συνεχεια βεβαια,ευτυχως όχι στο σχολειο (μη βρουμε και κανα μπελα) και τους επαιρνα αλλα.                                                              Μεχρι που ο Ζουλης το ξεκαθαρισε ότι γυαλινο παγουρι δεν ξαναπαιρνει,θελει μεταλλικο με Ροναλντο,σημα Θρυλου,περιγραμμα σκιας Μεσσι,μια μπαλλα ποδοσφαιρικη,οτιδηποτε τελως παντων φτανει να είναι ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ όπως εχουν ΟΛΑ τα παιδια.Τον καταλαβα και συμβιβαστηκα.            Ξερω ποσο θελουν τα παιδια να ανηκουν,να είναι σαν τους αλλους,ποσο τα ποναει να διαφερουν-ακομη και για ένα αναθεματισμενο γυαλινο παγουρι.Του πηρα μεταλλικο.Αλλα τι σημασια εχει τωρα? Τωρα,κλεισανε.

Η Φιλιππα εκλαψε όταν το εμαθε.Βασικα εκλαψε και το πρωι που κυκλοφορησε στο Instagram ως φημη,εκλαψε και το βραδυ που επιβεβαιωθηκε-εστω και χωρις επισημη ανακοινωση.Πώς και πώς περιμενε τη Δευτερα που θα ξανανοιγε το τμημα της μετα τη 14ημερη αναγκαστικη παυση λογω κρουσματος.

Ο Ζουλης,όπως παντα,λιγομιλητος.Με το τσιγκελι πρεπει να του τα βγαζω αυτου του παιδιου.Αναρωτιεμαι πού εμοιασε και δεν εκφραζεται καθολου.Σε μενα παντως όχι.

Καθοταν μουτρωμενος στον καναπε και χαζευε έναν παλιο αγωνα στο Youtube.Καθισα διπλα του,πηγα να τον αγκαλιασω,αρχικα τραβηχτηκε (ποσο με τσαντιζει όταν το κανει αυτό!),μετα αφεθηκε. «Στεναχωριεσαι που κλεισατε,παλληκαρακι μου?» «Μμμμ» (αυτό σημαινει  «ναι,απλα δε θελω να το συζητησω») «Για τα φιλαρακια σου,ε?» συνεχισα,γιατι εγω ΘΕΛΩ να το συζητησει για να το βγαλει από μεσα του. «Μμμ.Αλλα στεναχωριεμαι ετσι κι ετσι.Γιατι χαιρομαι που δε θα ξυπναω στις 7μιση.»

Οκει.Σωστος.Μπραβο αγορι μου,εστιασε στα θετικα,σκεφτομαι.Δε μπορεις να κανεις και κατι άλλο,οποτε focus στα-λεμε τωρα- θετικα.Που θετικα δεν υπαρχουν,αλλα νομιζε εσυ πως τα βρηκες,για να κυλησουν ολα καλυτερα.Σε παρακαλω καν΄το κι εσυ κι οι αδελφες σου,καντε το ολα σας γιατι δε θα την παλεψουμε αλλιως.

Εδώ που τα λεμε,οσο κι αν εγω λυπαμαι που τους στερουν το σχολειο τους,την κανονικη ταξη τους,την κανονικη επαφη με δασκαλους και συμμαθητες,προτιμαω τελικα αυτά να χαιρονται.Προτιμαω να το δουν σαν ευκαιρια για ξεκουραση και αραλικι παρα να πεσουν σε καταθλιψη.Μιλαμε για παιδικες ψυχες.Ελπιζω να βγουν αλωβητα απο ολο αυτο. Ελπιζω,βασικα,να βγουν.

Οι τσαντες πηγαν στα δωματια λοιπον,τα παγουρια και τα ταπερ σε σχημα σκυλου από το Ικεα γυρισαν στα ντουλαπια.Το λαπτοπ πηρε κεντρικη θεση στο σαλονι για να το χρησιμοποιει ο Ζουλης δυο με πεντε,μιας κι η Φιλιππα μπαινει την ιδια ωρα από το PC-η Ελπιδα θα εχει την «πρωινη βαρδια»,μιας και παει Γυμνασιο.

Η Φιλιππα βεβαιως δεν καταφερε ποτε να συνδεθει την πρωτη μερα,οσο κι αν προσπαθησαμε.              Ο Ζουλης,ευτυχως,ναι.Και λεω ευτυχως όχι για κανεναν άλλο λογο,αλλα επειδη επιτελους ειδε τον κολλητο του εστω κι απ΄την καμερα.Μιλανε φυσικα κάθε μερα στο τηλεφωνο,λενε για τα νεα skins του Fortnite (δεν το αποφυγαμε τελικα το καινουριο τηλεχειριστηριο για το PlayStation αλλα αυτή είναι μια άλλη ιστορια που δε θελω να τη σκεφτομαι γιατι τσαντιζομαι),λενε για τους Youtubers που παρακολουθουν,λενε για το πώς τα περνανε σπιτι,κανονιζουν τι θα πρωτοκανουν και που θα πρωτοπανε οταν ληξει το lockdown.

Βρηκαν και τον τροπο τους να κανουν τις σκανδαλιες τους μεσω Webex-ανοιξανε λεει το τσατ (πώς στο καλο το κανανε αυτό,δεν ξερω) και την ωρα του μαθηματος γραφουν ο ενας στον αλλον εκει,κρυφα απο τους υπολοιπους συνδεδεμενους. Μαλιστα σημερα που ο δικος μου δεν ηξερε ν΄απαντησει σε κατι που τον ρωτησε η δασκαλα,του το εγραψε στα καπακια ο κολλητος στο τσατ και τσουπ,την ειπε την απαντηση. Η εφευρετικοτητα των παιδιων,ο τροπος τους να παραμενουν παιδια σε κάθε συνθηκη,η διεξοδος που θα βρουν για να κανουν την κουτσουκελα τους,παντα με συναρπαζε και θα με συναρπαζει.

«Ζουλη» του ειπα οταν τελειωσε το τηλεμαθημα, «Αν θες να κατσεις ολη μερα στο κομπιουτερ για να τα λες μεσω καμερας με το κολληταρι σου δεν εχω προβλημα.Σε αφηνω.Και στο τσατ αμα θελετε να κατσετε να γραφετε τα δικα σας,δεν πειραζει» - φτανει να ειστε μαζι,σκεφτηκα την ιδια στιγμη,εστω και μεσω της αναθεματισμενης της καμερας αφου δε γινεται αλλιως.Μονο να ειστε μαζι,να το περασετε μαζι αυτό,μεχρι να ΄ρθει η ωρα η καλη να ξανασμιξετε.                                                          

Να σας ξαναπαω γηπεδο και να σας χαζευω να φωναζετε συνθηματα και να κουνατε τα ερυθρολευκα κασκολ. Να σας ξαναπαω στην παραλια και να λιαζομαι στην καυτη την αμμο και,που και που να σηκωνω το βλεμμα μου για να σας φωναξω: «Αγορια!Οχι στα βαθια!Κανονιστε την πορεια σας!».

Ποσο μου λειπει ο κολλητος του Ζουλη! Το αγαπαω αυτο το πιτσιρικι.Εμενε τοσο συχνα σπιτι μας που ηταν σα μελος της οικογενειας μας,ενας πεμπτος Dalton κι αυτος.Του ειχα και δικια του οδοντοβουρτσα.Τον περιμενει εκει,διπλα στην οδοντοβουρτσα-Batman του Ζουλη,να ερθει να την ξαναχρησιμοποιησει.Οταν,οποτε. Ξερουμε κι εγω κι ο γιος μου πω δε γινεται να βρεθουνε μεχρι να κοπασει αυτή η ιστορια,απο τη στιγμη που μελος της οικογενειας του είναι σε εξαιρετικα ευπαθη ομαδα. Δε γινεται να ρισκαρουν.

Παει κι αυτό,λοιπον.Παν΄και τα Δημοτικα. Για το καλο μας βεβαιως-βεβαιως (ποσο μπροστα ησουν ρε Μηλιωκα) αφου συνωστιζομασταν οι γονεις στις εισοδους και όχι μονο αυτό,ειχαμε και το θρασσος λεει να πηγαινουμε μετα να παιρνουμε και καφε,παρεες-παρεες.

Εχουμε Νοεμβριο.Αν ξανανοιξουν Δεκεμβρη,ΑΝ παντα,σε λιγες μερες θα ξανακλεισουν για Χριστουγεννα.Κι όταν ξανανοιξουν θα είναι Γεναρης. Χωρις γιορτες,χωρις bazaar,χωρις καλαντα κατά πασα πιθανοτητα,χωρις τραπεζια σε φιλους-ω,ελα τωρα Μυρτω,λεω στον εαυτο μου την ιδια στιγμη που τα σκεφτομαι αυτά,ξεκολλα και μη σε παιρνει από κατω!

«Μη φρικαρεις από τωρα,εχεις καιρο μπροστα σου» μου ειπε προχτες η κολλητη μου.

Δακρυσαμε μαζι μπροστα στο τζακι της εκεινο το απογευμα,όταν μου περιεγραφε τον μασκοφορεμενο παππου που ειδε στο δρομο με το εγγονακι του από το χερι.την ιδια στιγμη που το ραδιοφωνο στο αυτοκινητο της επαιζε «Η αγαπη ισως ξερει» των Φατμε.                                                                    Ηταν ακριβως αυτή η εικονα του παππου που λες και σκεφτοταν «Να απομονωθω για να ζησω?Ή να ειμαι κοντα στα εγγονια μου κι ο,τι γινει?»,αυτή η εικονα σε συνδυασμο με αυτους τους στιχους που την εκαναν να πλανταξει στο κλαμμα μεσα στο αμαξι της,την κολλητη μου,που είναι παντα το τερας της λογικης και της ψυχραιμιας.Ποιος ειπε όμως ότι η λογικη κι η ευαισθησια δε μπορουν να πηγαινουν χερι-χερι κι αγκαλια,χωρις μασκες αυτές,και χωρις αποστασεις?

Το παιχνιδι αυτό στο οποιο παιζουμε θελοντας και μη-και χωρις να κραταμε καν τα ζαρια-απαιτει πολύ γερα νευρα.

Κατά τ΄αλλα,ειδοποιηθηκαμε οι γονεις να παμε στα σχολεια να παραλαβουμε τα προσωπικα αντικειμενα και τα βιβλια που ειχαν αφησει εκει τα παιδια μας.

Μονο εμενα μου εκανε καπως «μακαβριο» ολο αυτό? Μαλλον.Αλλα θλιβερο νομιζω ηταν για ολους.

Πηγα κι ηρθε μαζι μου κι η Φιλιππα-ποιος άλλος! Μονο ο Ζουλης ειχε αφησει βιβλια στην ταξη του,εκεινη οχι,αλλα ηθελε να ερθει.

«Θελω να δω λιγακι το σχολειο» μου ειπε.Οταν φτασαμε με τραβηξε αμεσως στην ταξη της ,«Να σου δειξω τη ζωγραφια που καναμε με την Αρτεμη και την κρεμασαμε στον τοιχο,να αυτό είναι το θρανιο μου,εννοειται το τελευταιο,εκει καθεται η Μαρια και της στελνω χαρτακια ολη την ωρα κι οταν ειχαμε μαλωσει με τον Κωνσταντινο του στελναμε χαρτακια τυλιγμενα γεματα με ξυσματα και τα ανοιγε και του πεφτανε πανω του…»

Στον Παρατατικο.Μιλουσε στον Παρατατικο.

Η κορη μου γυρνουσε αναμεσα στα θρανια σα μελισσα,μου λεγε το ένα,μου λεγε το άλλο,ενιωσα για λιγο σα να ειμαι εκει και να τα ζω,λες κι η ταξη ηταν γεματη παιδια ξανα και βουιζε σαν κυψελη.

Μονο που στην πραγματικοτητα ηταν μια αδεια κυψελη,με αδεια θρανια,χωρις μελισσοπουλα.

Ηθελα να της πω κατι σαν «Συγγνωμη ρε κοριτσι μου,που τα καταφεραμε ετσι οι μεγαλοι» αλλα απ΄την άλλη αυτό θα ηταν μοιρολατρικο και κυριως πολύ μελοδραματικο.Τι καταφεραμε,σαμπως το ΄θελε κανεις μας αυτό που εγινε? Μηπως το περιμεναμε ή μπορουσαμε να το εχουμε προβλεψει?Μηπως μπορουμε ν΄αλλαξουμε τα πραγματα ετσι όπως ηρθανε?Και μηπως εχει νοημα να μεμψιμοιρουμε συνεχεια?Αγχωθηκαμε,απελπιστηκαμε,στεναχωρεθηκαμε,ζοριστηκαμε-και ζοριζομαστε-αλλα στο δια ταυτα,ΤΩΡΑ τι κανουμε?

Στον Ενεστωτα,στο εδώ και τωρα,τα παιδια μας περνανε απειρες ωρες καθισμενα μπροστα σε μια οθονη για να κανουν μαθημα στο Webex-αν φυσικα καταφερουν να συνδεθουν-και μετα να συνεχισουν με τα Αγγλικα,τα Γαλλικα,το φλαουτο,ο,τι κανει ο καθενας.Απο την καρεκλα τους,παντα.Και μετα απ΄όλα αυτά,συνδεση με φιλους ή παιχνιδια από τον καναπε και μεσω κινητου ή κομπιουτερ.Η ζωη μας μια οθονη.

Παλι καλα,σκεφτομαι,που τα Daltons ριχνουν και κανεναν ξεγυρισμενο καυγα μεσα στη μερα και σπαει λιγο η μονοτονια,εκτονωνονται και λιγο.Ποτε δεν επεμβαινω οταν τσακωνονται,τους αφηνω να τα βρουνε μονα τους εκτος αν διακυβευεται ακεραιοτητα κεφαλιου ή κοιλιας-πιο παλια επενεβαινα κι αν κινδυνευαν τα αγαπημενα μου γαλαζια πορσελανινα ελεφαντακια αλλα τελικα τα εσπασαν με μια μπαλλα-δε βαριεσαι,καλη καρδια!Τωρα είναι και η Μαγια υπολογισιμη αντιπαλος στους τσακωμους,ετσι και ορμηξει στο Ζουλη τον κανει να τρεχει σα λαγος-τραβαει μαλλια,βαζει νυχια,ο,τι μπορει κανει κι αυτή.Ως η μικροτερη των τεσσαρων πρεπει να διεκδικησει τα δικαιωματα της και φυσικα κανεις απ΄τ΄αδελφια της δεν την εχει χτυπησει ποτε στ΄αληθινα σε αντιθεση με την ιδια που δεν παιρνει πρεφα.

Φυσικα το «Πειναω» και το «Τι θα φαμε» παει συννεφο και σ΄αυτη την καραντινα-και προφανως παει πακετο με τη βαρεμαρα.Η κουζινα σπανια «ηρεμει»,το ψυγειο μονιμως ανοιγει,το πλυντηριο πιατων κανει υπερωριες και το θετικο είναι πως η Ελπιδα ακολουθει εδώ και λιγο καιρο το παραδειγμα μου με τα υγιεινα κι εκει που θα καθοταν αγκαλια με το κινητο και μια σακουλα πατατακια μπαρμπεκιου,τωρα καθεται μεν με το κινητο αλλα από διπλα εχει φτιαξει μονη της και μια ωραια φρουτοσαλατα με γιαουρτι και βρωμη.Παλι καλα.

Δε μπορουμε να παμε και για περπατημα τοσο συχνα,αφου ολη μερα εχουν τηλεμαθηματα-πρωι η μια,μεσημερι οι αλλοι δυο,Αγγλικα τις δυο μερες ο Ζουλης και τις αλλες δυο τα κοριτσια,δηλαδη ενταξει,μιλαμε για την πληρη οθονοποιηση της ζωης μας. Μετα,πιανει να νυχτωνει νωρις,βαζει ψυχρα,σιγα μην ερθουν για περπατημα μαζι μου-εδω καλα-καλα εγω το σκεφτομαι για να βγω.

Εχω αρχισει να προτιμαω το χουχουλιασμα του "μεσα" και μπορω να πω οτι περναω τις "μοναξιες" μου.Οσους θελω να βλεπω τους βλεπω και τιποτα δε μπορει να με εμποδισει-την κολλητη μου ας πουμε.Αν δεν την ειχα και δε με ειχε,δεν ξερω τι θα καναμε.Μαλλον θα ειχαμε σαλταρει αμφοτερες.

Δεν ξερω πώς γινεται να υπαρχουν ανθρωποι χωρις μια αντιστοιχη Ναταλια στη ζωη τους.                  Κι ομως υπαρχουν.Οι "αφιλοι" οπως τους λεω. Ξερω πολλους και πολλες που κανουν φιλιες μονο επιφανειακες,που κραζουν τους υποτιθεμενους φιλους πισω απ΄την πλατη τους,που κοβουν φιλιες για ψυλλου πηδημα,που παρεξηγιουνται με γελοιες αφορμες.Ποσο τους λυπαμαι!Και ποσο απορω με το πώς την παλευουν χωρις εναν πολυτιμο συνοδοιπορο στη ζωη,αυτο που μονο ο καλυτερος σου φιλος μπορει να ειναι.

Γιατι ακομη και στις πιο δυσκολες φασεις,μια κουπα καφε (με αφρογαλα!) μπροστα στο τζακι της κολλητης σου κανει τα πραγματα ευκολοτερα.Ειδικα οταν λιγη ωρα μετα η κορη σου κι η κορη της σε βαζουν μπρουμυτα για να σου ζωγραφισουν την πλατη-μιλαμε για την καλυτερη ιδεα απασχολησης νηπιων που εχει υπαρξει ποτε: εσυ χαλαρωνεις με τα χαδακια των μαρκαδορων κι αυτα σε κανουν καμβα και την καταβρισκουν.Απλα αν δε χρησιμοποιησουν αυτους που φευγουν με το νερο,την εβαψες κυριολεκτικα και μεταφορικα-δε φευγουν ουτε αν τριφτεις με συρμα.

Σημερα το πρωι,αφου μου ειχε ξαναζωγραφισει την πλατη για πολλοστη φορα,η Μαγια μου δηλωσε πως βαρεθηκε και θελει να παμε για τσουληθρα. "Δε μπορουμε βρε αγαπη μου" της ειπα "αφου τις εχουνε κλεισει τις παιδικες χαρες."

"Γιατι,επειδη εχει Κονοιους?" με ρωτησε κοιτωντας με καταματα με τα αθωα σκουρα ματακια της.

"Γι΄αυτο,ναι" της απαντησα "αλλα μην ανησυχεις,θα φυγουν και θα τις ξανανοιξουν και θα παμε και θα κανεις τσουληθρα για οση ωρα θες,απο το πρωι μεχρι το βραδυ!"

"Μαμα,αμα πινω πορτοκαλαδα θα φυγουν οι Κονοιοι?Η γιαγια μου ειπε οτι θα φυγουν.Κι αμα φυγουν θ΄ανοιξει η τσουληθρα?"

Τι να του πεις τωρα του παιδιου...Αχ αυτες οι ερωτησεις τους,οι τοσο απλες,που σε αφοπλιζουν!Τι να της απαντησω τωρα εγω,οτι ειτε πιει ειτε δεν πιει την πορτοκαλαδα της τα πραγματα δεν ειναι τοσο απλα?Να εκμεταλλευτω την ευκαιρια για να την ποτισω το χυμο της?Κι η παιδικη χαρα που δε θ΄ανοιξει ως δια μαγειας?Τι θα πω γι΄αυτο? Αχ και να ΄χα μιαν απαντηση για ολα,βρε Μαγια μαγισσουλα μου...Αλλα μαλλον δεν ειμαι τοσο καλη σ΄αυτο.

Σκεφτομαι καμμια φορα το τραγουδι των Παπακωνσταντινου και Μαχαιριτσα,το «Να δεις τι σου ΄χω για μετα»,με τους ανατριχιαστικους στιχους-αυτό το «…ενώ επικειται σεισμος…» με τρομαζει οσες φορες και να τ΄ακουσω. Και η μελωδια,και ολα τα λογια και ο συγκεκριμενος στιχος.Τον θυμαμαι πολύ καλα εκεινον το σεισμο,θυμαμαι και πού ημουν,στον υπογειο στην Ομονοια και περιμενα τον επομενο συρμο,πρωτα ηταν το βουητο και σκεφτηκα "Ερχεται κιολας το τρενο?Αφου τωρα εφυγε το προηγουμενο" και μετα οι κολονες χορευαν γυρω μας,οι ανθρωποι ουρλιαζαν,τι ηταν αυτό Παναγιτσα μου,όταν βγηκα εξω στο φως μαζι με ολους τους αλλους,ανεβαινοντας πεντε-πεντε τα σκαλια,ειδα ένα χαος,αυτοκινητα ειχαν τρακαρει,οι κεραιες των τρολλευ ειχαν φυγει από τα συρματα,αλλοι εκλαιγαν,αλλοι ετρεχαν,πανικος…Αυτά όλα βεβαια είναι ασχετα με αυτό που ζουμε τωρα,απλα συνειρμικα το θυμηθηκα.                                                                                         

Αναρωτιεμαι ωστοσο αν ειχαν ιδεα οι Παπακωνσταντινου και Μαχαιριτσας για το τι «μας ειχαν οντως για μετα.» Μπα. Νομιζω πως κανενας κοινος θνητος δε θα μπορουσε να το φανταστει.

«Αμαν,πώς κανετε ετσι πια?Καθε γενια εχει τη δικη της κριση,τωρα είναι η σειρα σας λοιπον.»

Η ατακα ανηκει στη μανα μου και μαλιστα την ωρα που εχω βγει στο μπαλκονι για ένα Winston.Λιγα δευτερολεπτα πριν ειχα μουρμουρισει,αφου ειχα τακτοποιησει τις σχολικες τσαντες,ψαχνοντας αναπτηρα στον παγκο της κουζινας: «Αχ παιδακια,καημενα παιδια,τι φταιτε εσεις…»  Τι το ΄θελα!

«Σιγα μωρε,τι θα παθουνε?» αρχισε η δικια μου, «Επειδη δε θα βλεπουν τους φιλους τους και δε θα πηγαινουν σχολειο και ποδοσφαιρο?Τι να πουνε τα παιδακια βρε που σφυριζουν οι βομβες πανω από τα κεφαλια τους?Τι να πουμε εμεις που ζησαμε μια Δικτατορια?Ζησαμε Πολυτεχνειο εμεις!Εμεις ειμαστε η γενια του Πολυτεχνειου…»

Γυρναω και την κοιταω με γουρλωμενα ματια,γιατι δε θυμαμαι να μου εχει διηγηθει ποτε καμμια ιστορια της περι Πολυτεχνειου και δε νομιζω ότι ηταν καν μεσα εκεινο το βραδυ της 17^ης Νοεμβρη-μα τι λεμε τωρα,φυσικα και δεν ηταν!Στο νου μου ερχεται ο Σπυρος από τους Απαραδεκτους που όταν στριμωχνοταν ελεγε συνεχεια «Εγω ημουν στο Πολυτεχνειο,εχω ζησει Πολυτεχνειο εγω!» και στο καπακι σκεφτομαι το Ζουλη που ηθελα να τον παω στη Βραδια του Ερευνητη που γινεται κάθε Οκτωβρη στο Πολυτεχνειο,να δει τους χωρους,να παρει λιγο μυρωδια,ποτε δεν ξερεις,μπορει η εικονα,η εμπειρια αυτη να του ενισχυσει ακομη περισσοτερο το ονειρο του να γινει Αρχιτεκτονας,ένα ονειρο που θελω να το στηριξω οσο γινεται,και…

«Με ακους καλε τι σου λεω?Λεω ότι σιγα,πώς κανετε πια ετσι!Τα παιδια στην Κατοχη δεν ειχαν να φανε βρε,εσεις απλα κλειστηκατε μεσα και βαζετε κωδικο για να βγειτε,αλλα οταν εστω και με κωδικο πατε σουπερ μαρκετ βρισκετε τα παντα,μια κριση είναι και θα περασει,εσεις υπηρξατε-και μην πεις όχι-η πιο καλοζωισμενη γενια,με τα καλα Ιδιωτικα σας,με τα ρουχα σας,με τα Γαλλικα σας και το πιανο σας…»

…και θα γινει αραγε ξανα η Βραδια του Ερευνητη,σιγα μη γινει,ενταξει για φετος δεν το συζηταμε καν,και ποτε θα ξαναγινει η ξεναγηση στις (καποιες) μυστικες στοες της Αθηνας,αυτό ειχε γινει πριν δυο χρονια και θελαμε σαν τρελλες να παμε με τη φιλη μου την Ιωαννα μαζι με τα παιδια μας (καλα,εγω και χωρις τα παιδια τρεχοντας θα πηγαινα) αλλα μπερδεψαμε τις ημερομηνιες,νομιζαμε δευτερη εβδομαδα του Οκτωβρη κι ηταν την πρωτη…

«…και στην τελικη να δειτε κι εσεις λιγο τι σημαινει κριση,που μεγαλωσατε με όλα τα καλα,ξερεις ποσα ζευγαρια παπουτσια ειχες εσυ στην ηλικια της Μαγιας?Ξερεις ΠΟΣΑ ρουχα σου επαιρνα?Αφου μου ελεγε η φιλη μου η Φανη,τι της ψωνιζεις τοσα,αγορασε και κατι για τον εαυτο σου…»

Να παρει,σχεδον εχω εξαντλησει όλα αυτά που θα μπορουσα να σκεφτω οση ωρα μιλαει, προκειμενου να «γειωσω» τη συζητηση (δηλαδη τον μονολογο)-και την πιθανοτητα να εξελιχθει σε καυγα.

Να εξηγηθω: η μανα μου είναι φοβερη τυπισσα.Είναι ροκ,τρελλαρα,καμμια φορα φοραει παραμανες για σκουλαρικια και στενα τζιν,εχει πλακα,λατρευει τα παιδια (γι΄αυτό και επελεξε Παιδιατρικη),θα επεφτε στην πυρα για τα εγγονια της,με εχει βοηθησει απιστευτα πολύ στο μεγαλωμα τους-φωτια θα πεσει να με καψει αμα πω το αντιθετο-αλλα εχει το απιστευτο ταλεντο,τη μοναδικη ικανοτητα,το τρομερο χαρισμα να με κανει Αιτνα-το ηφαιστειο της Σικελιας ντε-με την ισχυρογνωμοσυνη και τον αντιλογο της.

Ξερω ότι δεν εχει εντελως κι απολυτα αδικο στην προκειμενη-δεν είναι το ιδιο αυτό που ζουμε με το να σφυριζουν οι βομβες πανω από το κεφαλι σου,όχι,δεν είναι το ιδιο αυτό που ζουνε τα παιδια μας με το να εχει βομβαρδιστει το σχολειο σου και να χανονται οι συμμαθητες σου,οχι,δεν είναι το ιδιο να πηγαινεις με κωδικο μετακινησης στο σουπερ μαρκετ με το να σερνεσαι από την πεινα και να περιμενεις το συσσιτιο.

Ναι,ημασταν η καλοζωισμενη γενια-αλλα ημασταν τα καλοζωισμενα παιδια των γονιων που «φτιαχτηκαν» στα χρυσα ‘80s.Εκεινοι μας καλοζωισανε.Κι ας μη μιλησω καλυτερα για τα «καλα ιδιωτικα μας»-ασε,τα ΄χω πει,τα εχω ξαναπει,τα εχω γραψει,μην επαναλαμβανομαι.

Ας μην ειμαστε αχαριστοι,οντως η γενια μου περασε καλα,ταξιδεψαμε,προλαβαμε και καναμε τις τρελλες μας,προλαβαμε να μη φοβομαστε τιποτα,αυτο το μοναδικο συναισθημα του να εισαι πραγματικα ελευθερος. Καποτε γυρνουσα με τρενο την Ευρωπη και τα Βαλκανια,εφτανα από Μαροκο μεχρι Κωνσταντινουπολη κι απο ΄κει Καππαδοκια.Κινδυνευσαμε να «μας φανε» στη Μεδινα της Καζαμπλανκα,ταξιδεψαμε με 46 βαθμους μεσα σ΄ένα τρενο που εβραζε από το Ραμπατ μεχρι την Ταγγερη κι από ΄κει στη Σεβιλλη. Περασα 12 ωρες σ΄ένα λεωφορειο από την Ασιατικη μερια της Πολης μεχρι το Γκιορεμ,περπατησα στα Καρπαθια ορη και κολυμπησα στη Μαυρη Θαλασσα και τον Ατλαντικο,πηγα στις Αλπεις,στη Βαρκελωνη,στη Βαρνα και το Βελιγραδι,κοιμηθηκα στο καταστρωμα του πλοιου για Ανκονα,εμεινα σε hostel στο Βουκουρεστι-ναι,ωραια ηταν. Αλητοδιακοπες,με τρενα,λεωφορεια,σακιδιο στην πλατη κι οπου βγει. 

Κι αλλοι φιλοι μου εκαναν ακομη πιο πολλα και πιο ενδιαφεροντα,ακομη πιο μεγαλες τρελλες.

Γιατι? Γιατι τοτε "μπορουσαμε",που λενε και τα εφηβακια.

"Ελπιδα,γιατι εκανες ανω-κατω την κουζινα και δεν τα μαζεψες?" "Γιατι μπορω" σου απανταει και οσες αναπνοες του ανωδυνου τοκετου κι αν κανεις απο μεσα σου,ε,ενα κατιτις σου ΄ρχεται!

Κι εμεις λοιπον τοτε "μπορουσαμε".Οχι απο πλευρας χρηματων-πιο low budget διακοπες δε γινονταν.Ουτε απο πλευρας ελλειψης υποχρεωσεων-το εκανα ευχαριστως και με παιδια,φτανει το μικροτερο να ειναι τουλαχιστον 8 χρονων.Μπορουσαμε γιατι ολα αυτα που γινονται τωρα δεν ηταν ουτε καν σεναριο κακογραμμενου science fiction.

Μου φαινεται αδιανοητο σημερα το ότι τοτε ταξιδευαμε,ότι ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ να ταξιδεψουμε,ότι κανεις δε φορουσε μασκες,κανεις δε νοιαζοταν μην κολλησει κατι,εκτος ισως από Σαλμονελλα,κι οσα φοβομασταν ηταν πραγματα που μπορουσαμε να δουμε: υποπτες φατσες στα στενα της Σόφιας,τσαμπουκαλεμενες παρεες στο σταθμο του μετρο στο Βουκουρεστι,σκοτεινα βλεμματα στην αποβαθρα 2 για Μιλανο.Κοιμομασταν στις κουκετες στα τρενα και κανεις δε νοιαζοταν για το αν η κουβερτα ηταν περασμενη με ατμοκαθαριστη και απολυμασμενη,σου εφτανε που τυλιγοσουν στη ζεστασια της και παραδινοσουν στον ωραιοτερο υπνο,με το ρυθμικο ηχο του τρενου να σε νανουριζει και το "ντιν-ντιν-ντιν" που ακουγοταν μεσα στη νυχτα οταν περνουσε απο διαβαση να σβηνει σιγα σιγα ενω τα βαγονια ξεμακραιναν...

Αξεχαστες εμπειριες.Τυχεροι οσοι τις προλαβαμε.Κι οχι μονο τα ταξιδια βεβαια.Ολα.

Τοτε οσα φοβομασταν μπορουσαμε να τα δουμε.Το τωρινο δε φαινεται.

Δε μπορεις να το συγκρινεις με προηγουμενες καταστασεις.Συγκρινεται ένα λιονταρι ή μια τιγρις μ΄έναν δρακο του Κομοντο ή έναν δηλητηριωδη βατραχο?Και τα μεν και τα δε στο ζωικο βασιλειο ανηκουν-αλλα αλλιως σε σκοτωνει το λιονταρι κι αλλιως ο βατραχος.Ο δε δρακος του Κομοντο σκοτωνει αργα και βασανιστικα-τα δοντια του είναι μολυσμενα,αμα σε δαγκωσει το πιθανοτερο είναι ότι θα σφαδαζεις από τους πονους για μερες μεχρι να ξεψυχησεις.Το λιονταρι κι η τιγρις νομιζω είναι πιο αμεσα,πιο ντομπρα,τσακ,μια στην καρωτιδα και γεια σας. Το αποτελεσμα βεβαια είναι το ιδιο.

Θα ταξιδεψουν ποτε τα παιδια μας αφοβα στον κοσμο,αραγε?

Η ανθρωποτητα φαινεται να επανηλθε μετα από πολεμους,πραξικοπηματα,εμφυλιους,άλλες πανδημιες.Επανηλθε?Φαινεται να επανηλθε.Τωρα?Θα επανελθει?Ποτε?Πώς? Αναπαντητα ερωτηματα που δε γινεται να μη σε γεμισουν φοβο.

«…Το μίσος γινεται φοβος» λεει σ΄ένα τραγουδι του ο Καρβελας που τον θεωρω ευφυεστατο,αλλα στην προκειμενη νομιζω παει αναποδα: «…Κι ο φοβος γινεται μίσος…»

Διοτι πολύ αγριεμενα βλεμματα συνανταω εκει εξω.Ματια που γυαλιζουν.Και κανεις μα κανεις δε συζηταει για τιποτ΄άλλο εκτος από αυτό. Μια φορα ρε παιδι μου να βγω εξω και ν΄ακουσω να λενε για κατι άλλο-για ρουχα,για το πώς αυγοκοβουν τη σουπα βρε αδερφε,για κατι ΑΛΛΟ!

Ευτυχως υπαρχουν και τα εφηβακια,τα Γυμνασιολυκειοπαιδα,που τα βλεπεις να κρατανε ακομα τα χαμογελα και την τρελλα τους.Νομιζω περισσοτερο κι από τα μικροτερα παιδια.Τα μικρα τα βλεπω λιγο σα χαμενα-μου ραγιζει την καρδια η φωτογραφια του πιτσιρικιου που κυκλοφορησε,που στεκεται μπροστα από τις ταινιες που του απαγορευουν την εισοδο στο τμημα παιχνιδιων ενός πολυκαταστηματος.            

«Ναι,αλλα τα παιδια παλιοτερα δεν ειχαν καν τοσα παιχνιδια,τα δικα σας για λιγες μερες τα στερουνται,για να μη σου πω για εμας,τη γενια του Πολυτεχνειου…» θα ελεγε η μανουλα μου η γλυκια-που γλυκια είναι μωρε,δε λεω.Απλα πρεπει ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ να εχει αντιλογο βρε παιδι μου,τι να κανει,δε φταιει αυτή,το ζωδιο φταιει,ολοι μαντευουμε ποιο είναι,ναι,πολύ σωστα,εξυπακουεται πως είναι Παρθενος.Τι άλλο θα ητο,αλλωστε.

Τα μικροτερα πιτσιρικια,παρεπιπτοντως,τα βλεπω πιο μαγκωμενα από τα εφηβακια.Ισως είναι ότι τα δευτερα μπορουν να κυκλοφορουν και μονα τους.Ισως είναι και κατι άλλο,που οι πιο μικροι δεν το ξερουν ακομη κι οι πιο μεγαλοι το εχουν ξεχασει.Οι εφηβοι όμως το ανακαλυπτουν τωρα: ο ερωτας,το φλερτ. Αυτό πρεπει να ΄ναι που δινει στα 16αρικα και τα 18αρικα αυτή την παραξενη λαμψη που φαινεται ακομη και μεσα από τη μασκα τους.Ο ερωτας,που δε γνωριζει από καραντινες,περιορισμους και-φευ!-αποστασεις. Ο ερωτας,που αμα σε αγγιξει σε τυλιγει με αορατο απροσπελαστο μανδυα και δε μπορει να σε αγγιξει και να σε πληγωσει τιποτ΄άλλο.

Κι απο κοντα κι οι θεωριες συνομωσιας, να δινουν και να παιρνουν και να αναρωτιεσαι που αρχιζει η μουφα και που σταματαει η αληθεια κι αν υπαρχει αληθεια κι αν όλα οσα γνωριζαμε ως τωρα ηταν ποτε αληθεια ή μουφα εξ΄αρχης.

Ο,τι κι αν ισχυει,η ζωη μας όπως ηταν στον Παρατατικο,καποτε,πριν,δεν ξερουμε αν θα ξαναγινει.

Αλλα αυτο το γνωριζουμε ηδη.

Ο Μελλοντας Εξακολουθητικος είναι τωρα το ζητημα.Aπό δω και στο εξης τι ΘΑ γινεται.

Θα αγκαλιαζομαστε?Θα πηγαινουμε κανονικα σε δουλειες και σχολεια?Θα φοβομαστε? Μηπως τα παιδια μας θα εχουν τα παντα αλλα τελικα δε θα ΄χουν τιποτα? Μηπως τα παντα θα ΄ναι πλεον στην οθονη?Θα ξαναδουμε ολοκληρα προσωπα και ζωντανα χαμογελα?

Ισως η απαντηση να κρυβεται σ΄αυτο που ανακαλυπτουν τωρα τα εφηβακια.Ισως να κρυβεται στη φυση-θα μπορουσε οντως η φυση να εχει την απαντηση.Ισως παλι σ΄ένα μισοσβησμενο συνθημα που διαβασα σ΄έναν τοιχο,ενα μεσημερι που γυρναγαμε με τα ποδια με το Ζουλη απ΄το σχολειο-την τελευταια μερα πριν κλεισουν τα Δημοτικα.Δεν πρεπει να ηταν πολυ προσφατο γιατι οι πιο πολλες λεξεις δε φαινονταν καν.Αλλα μπορεις να καταλαβεις τι λεει. Ισως να το εγραψε καποιος πολύ βιαστικα,με εναν απλο παιδικο μαρκαδορο,και να το εσβησε η βροχη.      

Μπορει να το εγραψε επιτηδες ετσι,για να προσπαθει ο περαστικος να το διαβασει-κι ετσι να το εμπεδωσει καλυτερα.

Οπως και να ΄χει,ακομη και την εποχη του Covid,του Webex και του Dettol ο δρομος δεν "μπαινει" στον Παρατατικο, "κραταει" τον Ενεστωτα: δεν ειχε, ΕΧΕΙ τη δικη του ιστορια.

Καποιος την εγραψε στον τοιχο με μαρκαδορο,ετσι οπως ζωγραφιζαν την πλατη μου με τους δικους τους η Μαγια με τη φιλη της.Ισως εκει να ΄ναι η απαντηση.

Και νομιζω πως γραφει:

"Το παθος για την λευτερια είναι δυνατοτερο από όλα τα αλλα."

 

 

WEBEX,ΜΑΓΕΙΡΕΜΑ,ΚΑΛΑΝΤΑ-ΚΙ ΕΝΑ ΞΩΤΙΚΟ

 

Θυμαστε τοτε στο Γυμνασιο που συνεννοουνταν όλα τα παιδια να πανε την ιδια ωρα στις τουαλετες του σχολειου και να τραβηξουν ταυτοχρονα όλα τα καζανακια? Υπηρχε η φημη πως αν το κανεις,θα σπασουν τα σιφονια του κτηριου και θα γινει τρελλος χαβαλες-ητοι χασιμο μαθηματος,χαμος,πανζουρλισμος.Πολυ θα ηθελα να ξερω αν το πετυχε ποτε κανεις ή αν ηταν αστικος μυθος.

Ενταξει,εννοειται ότι στις Ουρσουλινες που πηγαινα δεν το ειχαμε κανει,αν και μαζι με τη συμμαθητρια και συνενοχο στις σκανδαλιες Βικυ,ειχαμε αποπειραθει-αλλα πώς να καταφερουν δυο ατομα να τραβηξουν ταυτοχρονα τοσα καζανακια σε τοσες τουαλετες?

Ειχαμε προσπαθησει τραβωντας ένα καζανακι η καθεμια,στα ακριανα σεπαρε των τουαλετων και μετα να τρεξουμε γρηγορα στο επομενο και μετα στο επομενο κι ουτω ο καθεξης αλλα τιποτα δε συνεβη-εκτος απ΄τα γελια των συμμαθητριων που μας παρακολουθουσαν αμετοχες στην επιχειρηση,μιας και δεν ηθελαν να βρουν το μπελα τους σε περιπτωση επιτυχιας.Αλλα δεν πετυχε ποτε: επρεπε να το κανεις την ΙΔΙΑ στιγμη σε ΟΛΕΣ τις τουαλετες.

Κατι σαν την ταυτοχρονη εισοδο στο Webex,δηλαδη. Που να ΄ναι τωρα η Βικυ να θαυμασουμε μαζι την εφευρετικοτητα της νεας γενιας?

Η τρελλο-Βικυ…και τι δεν καναμε μαζι!

Μου εριχνε δυο κεφαλια και στα 15 της εδειχνε ηδη γυναικα,με το βγαλμενο φρυδι και τα πανακριβα γυαλια ηλιου,σε αντιθεση με μενα που περνουσα ανετα για παιδι Εκτης Δημοτικου.Μεχρι και τα καλαντα λεγαμε,μαθητριες Τριτης Λυκειου,οργωνοντας ολο το Καστρι,την Κηφισια και φυσικα την Εκαλη (ξεραμε πού είναι το χρημα) την εποχη που ακομη ολοι ανοιγαν τις πορτες τους παραμονη Χριστουγεννων και Πρωτοχρονιας. Ειχαμε παει μαλιστα σε μια βιλλα, οπου μας ανοιξε μια αριστοκρατικη,ομορφη γιαγιουλα,σιγουρα πανω από 80 χρονων, «Να τα πειτε,βεβαιως και να τα πειτε πουλακια μου» μας καλοδεχτηκε, και μολις τα ειπαμε γυριζει και μου λεει: «Εσυ παιδακι μου εισαι ιδια με τα παιδια του Νικου του Παπανδρεου,του γιου του Ανδρεα,να εδώ διπλα μενει,εχετε συγγενεια?» «Μα ναι,η κορη του ειμαι!» απαντησα αυθορμητα (ακομη και σημερα δεν εχω ιδεα αν ο Νικος Παπανδρεου εχει κορη)-και τσεπωσαμε από ένα πεντοχιλιαρο η καθεμια.                                          Ηταν η εποχη που ακομη εδιναν χιλιαρικα και πεντοχιλιαρα στα καλαντα,γιατι ακομη λεφτα υπηρχαν…όπως εμελε να πει χρονια αργοτερα ο «θειος» μου, ο αδελφος «του πατερα μου» ντε,ο Γιωργακης.

Βεβαια η εφευρετικοτητα μας με τη Βικυ δεν ειχε φτασει στο σημειο που εφτασε,στις αρχες της δεκαετιας του ’80,η ευφυια του πατερα των παιδιων μου και του κολλητου του,του Γρηγορη:             Μαη μηνα,γυρνουσαν στα σπιτια της Καλαματας,χτυπουσαν τα κουδουνια κι ελεγαν πως είναι παιδια Ελληνων μεταναστων εκ Νοτιου Αφρικης και πως εκει εχουν το εθιμο να λενε καλαντα το Μαιο.Μαζευαν ΤΑ λεφτα,ολοι συγκινιονταν με τα παιδια των επαναπατρισμενων.                            Ηταν η εποχη που ακομη ολοι συγκινιονταν με τετοιες ιστοριες.

Αληθεια,φετος θα εχει καλαντα? Καλη ερωτηση.

Για τα Daltons τα καλαντα είναι μια πολύ σοβαρη υποθεση που σχεδιαζεται στρατηγικα τουλαχιστον ένα μηνα πριν: το πού,το ποσοι,το ποιοι.Τα λενε κάθε χρονο με φιλους-αφου πρωτα ξεκινησουν από τη δικια μας γειτονια μονα τους,όπως και οι φιλοι τους από τις δικες τους.Ο,τι μαζεψουν πριν σμιξουν με την παρεα παει χωριστα,ο,τι μαζεψουν από τη στιγμη που συναντιουνται ολοι μαζι μοιραζεται σε ολους.Προς αργα το μεσημερι η παρεα χωριζεται κι ο καθενας τραβαει για τους γιαγιαδοπαππουδες οπου εκει πεφτει το χοντρο το χρημα.Συνηθως ταμιας είναι η Φιλιππα που τα μαζευει μεσα σε ένα αγιοβασιλιατικο σκουφι-η ιδια φοραει ένα πρασινοκοκκινο με αυτια ξωτικου που είναι λες και φτιαχτηκε γι΄αυτην.Ετσι κι αλλιως,τι είναι,ξωτικο είναι αυτό το κοριτσι.                  

Παντα το ηξερα.Απο το ξημερωμα εκεινης της Φλεβαριατικης μερας που πηγαινα να τη γεννησω κι ενιωθα μια απιστευτη χαρα,μια ευτυχια,κανενα φοβο,αισθανομουν πως το αμαξι κυλαει πανω σε βαμβακι,πως δεν παταει στο δρομο-«από τις ενδορφινες και την ωκυτοκινη που εκκρινει ο οργανισμος κατά τον τοκετο» θα ελεγε αργοτερα η μανα μου αλλα η επιστημονικη εξηγηση δεν εχει θεση εδώ,εδώ είναι κατι άλλο.

Οσον αφορα τα καλαντα,περσυ μπηκε για πρωτη φορα κι η Μαγια στο παιχνιδι,με αναλογο Χριστουγεννιατικο σκουφο,το ναζι των δυομιση (τοτε) χρονων της και με το τριγωνακι της που δεν ηξερε καν πώς να το χρησιμοποιει-αλλα ολη η παρεα την ηθελε για «κραχτη».                                    «Θα τα ‘κονομησουμε με τη μικρη» ελεγαν και πραγματι,ολοι εδιναν κατι,όχι βεβαια τα πεντοχιλιαρα που διναν στα χρονια μας αλλα μαζεψαν καλο κομποδεμα τα πιτσιρικια!                                              Φετος τι? Θα στερησουν ΚΑΙ τα καλαντα απ΄τα παιδια? Ή μηπως καλαντα με μασκα? Με τριγωνακι περασμενο με αντισηπτικο? Και με τι κωδικο? Θα βγει κανενα SMS limited edition,τυπου «Β7-μετακινηση για καλαντα?» 

Βλεπω τις περσυνες φωτογραφιες,τοτε που ακομη δεν ειχαμε ιδεα τι μας περιμενε και λεω κοιτα που φτασαμε,ενα χρονο μετα.Να μας το λεγανε δε θα το πιστευαμε.

Στα του ψηφιακου σχολειου παντως,τωρα που εχει εκλειψει η περιβοητη φαρσα με τα ταυτοχρονα καζανακια,καλα τα καταφεραν τα πιτσιρικια με το Webex-ταυτοχρονη εισοδο στην πλατφορμα και γεια σας. Αν γινοταν ολο αυτό όταν πηγαιναμε Γυμνασιο εγω κι η Βικυ,πολύ θα ζηλευαμε που δεν ηταν δικη μας ιδεα. ΑΝ ΔΕΝ ηταν δικη μας ιδεα,φυσικα.

Και μπορει με τα καζανακια τα αποτελεσματα να ηταν αμφιβολα (αν ας πουμε ειχε καλα υδραυλικα το σχολειο θα εκανες απλα μια τρυπα στο νερο) με το Webex ομως το κολπο προφανως επιασε.

Από την Κυριακη το βραδυ,από ο,τι με ενημερωσαν οι κορες μου,ειχε κυκλοφορησει μεσω social media το μηνυμα: «Μπειτε ολοι 8:15 της Δευτερας ταυτοχρονα Webex από τα κινητα σας,να ριξουμε το συστημα!»

Και "δυστυχως,επεσαμεν..."

Τους βγαζω το καπελο αν οντως χαρη στη συσπειρωση αυτή δεν μπορεσε να κανει κανενας μαθημα την πρωτη μερα.Τωρα πλεον βεβαια κατι γινεται.Εχουμε ξανακατεβασει και Ζουμ για τα Αγγλικα,κατεβασαμε και Viber στον υπολογιστη γιατι στην αρχη τα Αγγλικα τα κανανε απο εκει,ξανακατεβασαμε και Skype-όλα αυτά τα ειχα διαγραψει με μεγαλη χαρα όταν τελειωσε η πρωτη καραντινα,αγνοωντας προφανως τις προειδοποιησεις για δευτερο κυμα τον Οκτωβριο.                          Κι είναι και βαρια προγραμματα,τουλαχιστον για την πλατη του δικου μου PC που ακομη και για να ανοιξω το Word για να γραψω,μου ψηνει το ψαρι στα χειλη.Ουτε καμπια δε σερνεται ετσι.                Μεχρι να καταφερω να "σωσω" αυτη την αναρτηση χρειαστηκε να κολλησει δυο φορες και να κανω restart αλλες δυο.

Τελικα,με τα πολλα,η Ελπιδα καταφερε να συνδεθει από το κομπιουτερ,με το κινητο παντα από διπλα σε βιντεοκληση με του συμμαθητες της τους οποιους ετσι κι αλλιως εβλεπε (από άλλη οπτικη γωνια) την ιδια στιγμη στο Webex.Μ' αυτό το συστημα είναι και πολύ πιο ευκολο πια «να μιλας στην ταξη»,στην ψηφιακη πλεον,αφου τα μηνυματα μεσω Insta δινουν και παιρνουν την ωρα του μαθηματος. «Ρε φιλε,βαρεθηκα ηδη» «Εγω να δεις» «Να σου πω,σημειωσες τι μας εβαλε Αρχαια γιατι δεν την ακουσα?» «Ανοιξε και την καμερα του Webex ρε μλκ» «Βαριεμαι ρε bro,παω να παιξω Among Us και να κανω κανα ΤικΤοκ.»    Ιδου λοιπον η "ψηφιακη κοπανα": κλεινεις την καμερα (που είναι δικαιωμα σου,πολλοι την εχουν κλειστη και παρακολουθουν),παραμενεις συνδεδεμενος και πας να κανεις τα δικα σου.

Εντωμεταξυ διπλα στο τραπεζακι του υπολογιστη,πανω στη μοκετα,εχει σχηματιστει μια ντανα από βιβλια,τετραδια,στυλο,κασετινες,βιβλια Αγγλικων,τσαντες,μια βουρτσα μαλλιων (διοτι αν αποφασισει να ανοιξει την καμερα και να χαρισει την εικονα της στους υπολοιπους η Ελπιδα,πρεπει να είναι καλοχτενισμενη),αδειες κουπες με κολλημενα δημητριακα στο εσωτερικο τους που θα πρεπει να τις μουλιασω σε νερο πριν τις βαλω πλυντηριο,χρησιμοποιημενες χαρτοπετσετες,μπωλ με ξεραμενα υπολειμματα γιαουρτιου-και ειμαι σιγουρη ότι αν παρατηρησω πιο προσεχτικα και σκυψω κατω από το τραπεζακι θα ανακαλυψω και πραγματα που καθολου δε θα μου αρεσουν όπως τριχες,ψιχουλα,πατημενες μερεντες και λοιπα. Και ολοι μαντευουμε ποιος θα πρεπει να τα καθαρισει!

Οι μεγαλες κορες μου τις ωρες που δεν εχουν online μαθηματα είναι μονιμα σε οριζοντια θεση,με το κινητο της η μια και με το δικο μου η άλλη.

«Βρε αδειαστε τα καθαρα πιατα από το πλυντηριο» «Όχι,βαριομαστε» «Βαλτε ένα χερακι να κανουμε τα τζαμια» «Ουτε να το σκεφτεσαι» «Ελπιδα,φτιαξε λιγο την καμερα του Ζουλη που επεσε και δεν τον βλεπει η Αγγλικου γιατι εγω παω να σκουπισω τη Μαγια» «Μπα,φτιαξ΄του την εσυ όταν τη σκουπισεις» «Σηκωσε λιγο Φιλιππα το τηλεφωνο γιατι εχω τα χερια μου μεσα στο ζυμαρι» «Βαριεμαι,ας΄το να χτυπαει!» ε,μου φαινεται ότι στο τελος θα βαλω καμμια φωνη-που δεν το θελω αλλα εχει παραγινει το ραχατι μου φαινεται.

Η Ελπιδα που σε δυο μηνες θα γινει δεκατριων,βγαζει την αντιδραση της εφηβειας και ειναι αναμενομενο.Κατεβαζει μουτρα,λεει μονο "οχι",κλεινεται στο δωματιο της με τις ωρες-τουλαχιστον δεν ειναι μονη της,ξερω οτι ειναι σε μονιμη "συνδεση" με τους αλλους της παρεας της που επισης σκυλοβαριουνται με τα κλειστα Γυμνασια και σιγουρα πολυ θα το ηθελαν ολα τους,κι ας μην το παραδεχονται ουτε στον εαυτο τους,να ξυπνανε στις 7μιση και να ζαλωνονται την τσαντα για να βρεθουν κανονικα,παρα αυτο που τους συμβαινει για δευτερη φορα μεσα σε λιγοτερο απο ενα χρονο.

Η Φιλιππα παντως,οφειλω να της το αναγνωρισω,όταν προκειται για μαγειρικη βοηθαει.Και της αρεσει κιολας και βαζει και φαντασια.Κι επειδη στην κουζινα λογω καταστασης επικρατει ενας μαγειρικος και τραγουδιστικος οργασμος τελευταια,με βοηθησε να φτιαξουμε φασολακια καθαριζοντας και ψιλοκοβοντας τα υλικα και υπομενοντας (απ΄ο,τι λεει,γιατι κατα βαθος ξερω οτι της αρεσει) μερικα απο τα αγαπημενα μου τραγουδια σε δικη μου εκτελεση.

Το ρεπερτοριο μεχρι στιγμης εχει (μετρωντας από την πρωτη μερα καραντινας): ένα καταπληκτικο μοσχαρακι κοκκινιστο που ακριβως επειδη ειχα χρονο το σιγοβρασα τρεις ωρες στην κατσαρολα και εγινε λουκουμι,το οποιο συνοδευσα αρχικα (κατά την προετοιμασια) με  το «Fire Water Burn» των Bloodhount Gang αν και το αντικατεστησα συντομα με το «Foxtrot Uniform» των ιδιων,γιατι το πρωτο εχει βρισιες και δεν κανει ποτε να βριζεις όταν μαγειρευεις-δικη μου αποψη αυτή.Πιστευω πως το μαγειρεμα θελει γλυκα,αγαπη και τρυφεροτητα για να πετυχει.

Εφτιαξα πιτσα ελληνικη και πιτσα μαργαριτα με δικο μου ζυμαρι,τραγουδωντας το «Bad Touch» που είναι το αγαπημενο μου.Φασολακια που τα σιγομαγειρεψα και μελωσανε (με το «People are strange των Doors» αυτό,αχ που να το ‘ξερε ο Τζιμ,θα εφριττε-ή μπορει και οχι.) Επισης κοτοπουλο με πατατες που το ειχα μαριναρει ολη νυχτα με μουσταρδα,ελαιολαδο,μειγμα μπαχαρικων,κουρκουμα,λεμονι,σκορδο και έναν κυβο κοτας λιωμενο σε ελαχιστο χλιαρο νερο (αλλα δε θυμαμαι με ποιο τραγουδι το συνοδευσα) και σουβλακια κοτοπουλου συνοδεια του «Λεβεντης εροβολαγε».

Το συγκεκριμενο τραγουδι με κανει παντα να ανατριχιαζω από παιδι.Θυμαμαι περσυ που το τραγουδησαν τα Τεταρτακια στη γιορτη για τις 17 Νοεμβρη-τοτε γινονταν ακομη σχολικες γιορτες.Αν κι ημουν φρεσκοχειρουργημενη εννοειται πως πηγα,η Φιλιππα ελεγε ποιημα και θα τραγουδουσαν και το «Λεβεντη» οποτε δεν υπηρχε περιπτωση να το χασω-θυμαμαι ειχα ρωτησει το χειρουργο αν θα με βγαλει μεχρι τις 15 που ηταν η γιορτη και μου ειχε πει «Θα δουμε,εδώ είναι Δημοσιο,χειρουργηθηκες στις 11,πρεπει να μεινεις πεντε μερες μεσα» και του ειχα απαντησει «Ok,παντως να ξερετε ότι και εξιτηριο να μη μου δωσετε εγω στη γιορτη θα παω.Θα παρω τον ορρο μου και θα παω!»-κι ευτυχως με βγαλανε στις 14.

Η Φιλιππα τρελλαθηκε απ΄τη χαρα της.Της το ειχα υποσχεθει.Θα το τηρουσα ο κοσμος να χαλαγε.

Μονο που το τραγουδι δεν το ακουσα,γιατι πανω που ειχα βρει και θεση κι ειχα καθισει και περιμενα με το δακρυ ετοιμο από τις πρωτες νοτες,ερχεται μια μαμα και γονατιζει διπλα μου και μου πιανει κουβεντα και να με ρωταει για το χειρουργειο και πώς πηγε και αν ποναω κι εγω να ντρεπομαι να της πω «Θελω ν΄ακουσω το τραγουδι!Σωπα ντε!»-κι ετσι το εχασα. Όπως εχασα και το «Ωδη στο Γεωργιο Καραισκακη» που επισης με ανατριχιαζει και που θα το ελεγαν στην περσυνη γιορτη της 25^ης τα Εκτακια (η Ελπιδα) αλλα η γιορτη δεν εγινε ποτε.Αυτο το χασαμε ολοι.Και κυριως τα παιδια.Θα ηταν η τελευταια τους γιορτη στο Δημοτικο.

Ρε γαμωτο,πραγματικα,σχολικες γιορτες ποτε θα ξαναγινουν? Πανε κι αυτές! Τουλαχιστον ας πηγαινουν σχολειο-να το παλι το «τουλαχιστον» που ελεγα και στην προηγουμενη αναρτηση.Τουλαχιστον είναι λενε για τρεις βδομαδες η καραντινα (ναι,πώς!) Τουλαχιστον μπορει να μας αφησουν εξω στις γιορτες.Τουλαχιστον θα μπορουμε να κυκλοφορουμε ΜΕΧΡΙ τις εννια το βραδυ.Μετα κολλαει περισσοτερο ο Covid,ειδικα μετα τις 12 παθαινει κατι σαν την αμαξα της Σταχτοπουτας και γινεται μεγαλυτερος σαν κολοκυθα του Χαλογουιν με ποδια,ή κατι τετοιο.Τουλαχιστον κανουν διαδικτυακο μαθημα.Τουλαχιστον προλαβαμε και ζησαμε το 'πριν".Ταξιδεψαμε,πηγαμε σε θεατρα,σε μουσεια,σε παρτυ,τραγουδησαμε τα καλαντα κι απο μασκες ξεραμε μονο τις μαλλιων και τις αποκριατικες-καποτε.Τουλαχιστον μας "εμεινε η ροκια..."

Σχολειο προς το παρον από τα Daltons παει μονο ο Ζουλης-και παλι καλα γιατι αυτος ο ερμος είναι που,όπως και την πρωτη φορα,θα ζοριστει περισσοτερο στην καραντινα.     

Περα από τις βιντεοκλησεις και το νέο «φρουτο» που παιζουν όλα μαζι,αυτό το application-παιχνιδι που λεγεται Among Us,οι μεγαλες μου κορες μπορουν να γραψουν κι έναν κωδικο Β6 και να πανε για ένα περπατημα με τις φιλες τους.Φανταζομαι δεν απαγορευεται ακομη να κυκλοφορουν τα ανηλικα στο δρομο,ε?

Ο Ζουλης ομως,8 χρονων πιτσιρικι,μοναχογιος αναμεσα σε τρεις αδελφες,δε μπορει να βρεθει με τους φιλους του εκτος σχολειου. Αυτος θελει γηπεδο,θελει αλανα,θελει τη μπαλλα να τρεχει μπροστα από τα ποδοσφαιρικα του παπουτσια κι αυτος να τρεχει ξωπισω της,θελει τον κολλητο του να κανουν sleep over όπως παλια και να ξυπνανε αξημερωτα για να φτιαξουν μονοι τους πρωινο,να παλευουν και να κυλιουνται στα χωματα,να ιδρωνουν τα μαλλια τους και να αναβουν τα μαγουλα τους,τι να του πουνε αυτουνου οι περιπατοι με τις αδελφες του και τις φιλες τους?

Δυστυχως για εκεινον (αλλα ευτυχως γενικα) χαλασε το χειριστηριο του Play Station κι ετσι,αντιο Fortnite! Αυτό είναι πολύ καλο,γιατι τον τελευταιο καιρο ο Ζουλης το ειχε παρακανει,σε τετοιο βαθμο που σκεφτομουν να ζητησω τη συμβουλη Παιδοψυχολογου.Δεν είναι τυχαιο που στο Παιδων Αγια Σοφια υπαρχει τμημα απεξαρτησης από τα βιντεοπαιχνιδια-και να που,αυτά που κοροιδευα τα λουστηκα: ελεγα "Εδώ μεσα Play Station ΔΕΝ μπαινει και αυτό το Fortτετοιο θα το παιζετε μονο σε σπιτια φιλων σας" και τελικα ΚΑΙ Play Station μπηκε όταν μας το χαρισε η αδελφη μου (δεν ειχα ιδεα,ηρθα προ εκπληξεως) ΚΑΙ Fortnite κατεβασανε ΚΑΙ κολλημα εφαγε ο γιος μου κλεινοντας μαλιστα ένα Σαββατο,κανονικο 7ωρο σερι με διαλειμμα μονο για κατουρημα και φαι.

Παλι καλα,αυτή η περιοδος δεν προλαβε να κρατησει πανω απο εναμιση μηνα.                                      Με το που ηρθε το δευτερο lockdown (στο πρωτο δεν ειχαμε καν PlayStation) κι ειπα «Παει,θα αποβλακωθει το παιδι,πρεπει να κανω κατι»,τσουπ,χαλαει το τηλεχειριστηριο.

Ειλικρινα δεν ξερω πώς εγινε,υποψιαζομαι ότι μπορει να ηταν και δακτυλος γιαγιας που κατά καιρους του πεταγε ατακες τυπου «Ξεκολλα πια,θα το χαλασω το ρημαδι,θα ξηλωσω τα καλωδια!» και που γενικα τα κανει κατι τετοια αμα δει ότι δεν πιανει η ευθεια οδος-και φυσικα όταν τα κανει δεν τα παραδεχεται. Αλλα αυτή τη φορα επραξε ορθως κι ακομη κι αν μου ομολογουσε τη φυσικη αυτουργια,παλι μπραβο θα της ελεγα.

Το πιο εντυπωσιακο όμως είναι το άλλο: ο Ζουλης δεν αντεδρασε καθολου ασχημα.Περιμενα γκρινια και στερητικο,περιμενα ατακες όπως «Δε με νοιαζει που είναι κλειστα τα μαγαζια,βρες μου άλλο!» (ευτυχως δεν ξερει ότι μπορουμε να παραγγειλουμε online και δε θα το μαθει) κι όμως κοντρα σ΄όλα αυτά ο μικρος απλα σηκωσε του ωμους και στραφηκε σε αλλα ενδιαφεροντα.Απιστευτο!

Εδω και πεντε μερες που εχει χαλασει αυτό το μαραφετι και δεν παιζει Fortnite,δε θα είναι υπερβολη να πω πως εχει ξαναβρει τον παλιο εαυτο του-παιζει ποδοσφαιρο στο σαλονι,ερχεται για περπατημα ή για ψωνια,χαζευει κανεναν αγωνα στο Youtube,τσακωνεται με τις αδελφες του,πειραζει τη Μαγια,ξαναανακαλυπτοντας την ηδονικη χαρα του να τσιγκλας το μικροτερο αδελφακι σου,μια χαρα που βιωσα στο επακρον στην παιδικη μου ηλικια. Με βοηθησε να της φτιαξουμε και "πριγκηπικο κρεβατι" χρησιμοποιωντας κατι παλιες κουρτινες.Οι αποψεις διιστανται για το αποτελεσμα,εμενα μου θυμιζει λιγο ανατολιτικο οντα,οι υπολοιποι λενε οτι μοιαζει με καρακιτσατο τσαντηρι,ε,αφου της Μαγιας της αρεσε και αισθανεται "βασιλισσα και νεραιδα" καθως λεει,εμας μας περισσευει.

Η Φιλιππα,από τη μερια της,μετραει αντιστροφα τις ωρες για να ξανανοιξει το τμημα της που εκλεισε λογω κρουσματος.Καλως εχοντων των πραγματων,το κουδουνι θα ξαναχτυπησει γι΄αυτους τη Δευτερα που μας ερχεται.Αυτο δε με εκπλησσει: η Φιλιππα λατρευει το σχολειο.Λατρευει την παρεα.Και νομιζω πως ειναι αμοιβαιο.Ποιος θα το φανταζοταν ότι αυτό το παιδι που στην Πρωτη Δημοτικου δεν εμπαινε στην ταξη κι εκλαιγε και χτυπιοταν,θα εφτανε καποτε να θελει σαν τρελλο να γυρισει στο σχολειο.

Το ξωτικο μου…που κλεινει,κιολας,σε τρεις μηνες τα 11.Κοπελιτσα πια κι αυτή.Το τρελλοπαιδο μου.

Καποτε στα τελη της Πρωτης Δημοτικου μου ζητησε να ξυρισει το κεφαλι της μοικανα και να τα βαψει μπλε.Της ειπα οτι δικο της ειναι το μαλλι,ο,τι θελει θα το κανει αλλα πρωτον δε θα ειναι και πολυ καλο να παει ετσι στο σχολειο και δευτερον να το σκεφτει καλα γιατι αυτο που θελει ενα χρονο να ξαναμακρυνει θελει μολις ενα δευτερολεπτο για να κοπει.Ετρεμα μηπως μου πει "δε με νοιαζει" αλλα το ξανασκεφτηκε και δηλωσε οτι θελει να ξυρισει μονο τη μια μερια-και την αφησα.                              Σοκαριστηκε οταν ειδε το αποτελεσμα στον καθρεφτη του κομμωτηριου-ευτυχως η εμπειρη κομμωτρια,αφου συνεννοηθηκε μαζι μου με τα ματια,ειχε προνοησει να της αφησει μια μεγαλη φραντζα πανω απο το ξυρισμενο σημειο κι ετσι το καλυπτε μια χαρα μεχρι να ξαναμεγαλωσει το μαλλι.Εκτοτε δεν ξανακουρευτηκε.Ποτε.Κι εχουν περασει τεσσερα χρονια.

Λιγο μετα περασε τη φαση με τα ποδοσφαιρικα ρουχα.Το τι στολες Φορτουνη και Νειμαρ και Μεσσι εχει βαλει αυτο το κοριτσι...σε σημειο που σκεφτομουν αν το σαλεπι που επινα μετα μανιας πριν μεινω εγκυος σ΄αυτην,το οποιο υποτιθεται πως ειναι το παλιο,παραδοσιακο "σερνικοβοτανο",ειχε κανει τη δουλεια του με...εναλλακτικο τροπο.

Αλλα περασε κι αυτο.Τωρα φοραει ποδοσφαιρικα μονο στο γηπεδο.Ειναι πια κοπελιτσα.                        Ενα κοριτσι οχι σαν ολα τ΄αλλα,δε θα ειναι ποτε ενα συνηθισμενο κοριτσι. Ειναι ενας θηλυκος Χακελμπερι Φιν.Μια ψυχαρα.Κι ακριβως επειδη δεν καταπιεστηκε ποτε και μεγαλωνει με ελευθερια,εχει μεσα στην εκκεντρικοτητα της μια αξιοθαυμαστη εσωτερικη πειθαρχια κι εναν σεβασμο στους αλλους και μια ισορροπια που τα θαυμαζω.Τα θαυμαζω επειδη πηγαζουν απο την ψυχη της και δεν της επιβληθηκαν-να λοιπον που δεν τα καταφερα τοσο χαλια ως γονιος.Καμμια φορα σκεφτομαι οτι την ευγνωμωνω που με επελεξε να τη φερω στον κοσμο.Αμεσως μετα σκεφτομαι οτι αυτο ισχυει για καθε παιδι και καθε μητερα.Μετα σκεφτομαι οτι ακουγεται πολυ "εναλλακτικο" και new age.Και τελικα σκεφτομαι οτι δε με νοιαζει πώς ακουγεται,με νοιαζει αυτο που νιωθω.

Με συγκινησε προχτες η ατιμη. Ειχε αποκοιμηθει ο Ζουλης στον καναπε χωρις να προλαβει να κανει όλα του τα μαθηματα για την επομενη-του ειχαν μεινει κατι φυλλαδια στη Γλωσσα,εκ των οποιων τελικα ειχε να κανει μονο το ένα αλλα αυτος πριν αποκοιμηθει μουρμουραγε και γκρινιαζε ότι τα εχει όλα μαζι.

«Τον καημενο το Ζουλη» μου λεει καποια στιγμη η Φιλιππα «θα πρεπει να ξυπνησει το πρωι να κανει εφτα φυλλαδια Γλωσσας.Θα τον πιασει αγχος,θ΄αργησει και στο σχολειο.Ρε μαμα,σκεφτεσαι αυτό που σκεφτομαι?»

«Τι σκεφτεσαι?» τη ρωταω.

«Να του τα κανω εγω τωρα.Τι λες?»

Με εξεπληξε.Ηταν αργα το βραδυ,βεβαια αυτή δε θα πηγαινε σχολειο την άλλη μερα αλλα και παλι…

Ηξερα πως δεν ηταν σωστο.Δε μ΄αρεσει να ξεγελανε τους δασκαλους-κι ας εχω κανει απειρα σκονακια στη ζωη μου.Οχι,δεν ηταν σωστο.Αλλα την εβλεπα ότι ηθελε πραγματικα να τον βοηθησει.Τον αγαπαει παρα πολυ.Πλακωνονται στο ξυλο σα να παιζουν κατς,ομως οποιος τολμησει να πειραξει εστω και τριχα του εχει να κανει μαζι της.Οπως κι οποιοσδηποτε πειραξει καποιον πιο αδυναμο.Δεν τα σηκωνει αυτα η Φιλιππα.

Σκεφτηκα να την αφησω να το κανει-και ας επαιρνα τηλεφωνο την άλλη μερα να εξηγησω στη δασκαλα του μικρου την αληθεια

«Ακου» της λεω «μην του τα γραψεις εσυ πανω στα φυλλαδια γιατι πρωτον θα τσαντιστει και θα τα σβηνει το πρωι και δευτερον θα είναι πασιφανες: είναι αδυνατον να μιμηθεις τα γραμματα του Ζουλη,που θελουν αποκρυπτογραφηση και δραμαμινες για να διαβαστουν.Ο τυπος γραφει σα γιατρος πριν την ηλεκτρονικη συνταγογραφηση!»

«Θα του γραψω τοτε αναλυτικα τις απαντησεις σε ένα άλλο χαρτι κι ας εχει το πρωι μονο να τις αντιγραψει στα φυλλαδια» μου ανακοινωσε-και στρωθηκε αμεσως στη δουλεια. Ουτε κι εγω δεν ξερω ποση ωρα του τα εγραφε,με υποσημειωσεις για το που πρεπει να γραψει τι,σε ποια ασκηση και τα σχετικα.Το πρωι του τα ειχε ολα ετοιμα,στο τραπεζι της κουζινας.

Η Φιλιππα. To παιδι-σαντουιτς,όπως λενε τα δευτερα αναμεσα σε πολλα,που αντι να ακολουθησει την πορεια του μεσαιου που συνηθως περναει απαρατηρητος,αποφασισε να γινει η καλοκαρδη θυελλα.

Καποτε,θα ηταν τεσσαρων χρονων,καθομασταν διπλα-διπλα και βλεπαμε παιδικα και ξαφνικα γυριζω και της λεω: "Φιλιππα,ξερεις ποια θα ηθελα να ειμαι αν δεν ημουν η Μυρτω?" "Ποια?" μου κανει με τα ματια προσηλωμενα στη Ντορα τη μικρη Εξερευνητρια. "Εσυ" της απανταω.Και βλεπω τα ματια της να δακρυζουν και το χαμογελο να φτανει μεχρι τα αυτια της ενω ακομη κοιτουσε τη Ντορα και αξαφνα γυρναει και μου κανει μια αγκαλια,μα μια αγκαλια-κι ηταν μονο τεσσαρων.

Το ξωτικο,σαν το σκουφι που φοραει στα καλαντα.

Καποτε της εγραψα κατι στιχακια στ΄Αγγλικα.Ετσι μου βγηκε,στ΄ Αγγλικα.Δεν ξερω γιατι.Ελπιζω μονο να μην εχει πολλα συντακτικα και γραμματικα λαθη-ειπαμε,ποιητικη αδεια αλλα μη «σφαζουμε» και γλωσσες αλλωνων…

Λεω λοιπον να κλεισω αυτή την αναρτηση με αυτά τα στιχακια κι ας την ξεκινησα με εντελως άλλο θεμα,για τα Webex και τις γιορτες,για τα καραντινομαγειρεματα και «ολ΄αυτά που δε θα δω» που λενε και τα Διαφανα Κρινα-άλλη κομματαρα,να θυμηθω να το τραγουδησω αυριο που θα φτιαξω μακαρονια σουφλε.Ναι,τελικα αυτη ειναι μια αναρτηση ελευθερων συνειρμων,και μας χρειαζονται τετοιοι για να την παλεψουμε σ΄αυτους τους καιρους.Νομιζω πως ξετυλιγουν το εσωτερικο μας κουβαρι και κανουν τα πραγματα λιγοτερο δυσβασταχτα.

Οπως και να ΄χει δεν το τελειωσα ποτε αυτό το «ποιηματακι» για τη δευτεροτοκη μου,το εχω αφησει ανολοκληρωτο. Καποια στιγμη θα ΄ρθει μονο του στη σκεψη μου και θα ολοκληρωθει εκει που δε θα το περιμενω, συναρπαζοντας με όπως κι αυτή για την οποια γραφτηκε.

Και παει καπως ετσι :

Not the first who called me “mom”

Not my one and only son

Not my last baby so far

Yet there’s something else you are

Never thought that I, myself,

I would give birth to an elf

Never thought you could be true,

That I ‘d meet someone like you…