ΠΩΣ ΝΑ ΤΑ ΘΑΛΑΣΣΩΣΕΤΕ...

…τις πρωτες μερες του παιδιου σας στο Γυμνασιο.

Και πώς να το κανετε να σας θεωρει τη χειροτερη μαμα στον κοσμο.                                      

Και πώς να νιωσετε ότι οντως ετσι είναι,εχει δικιο. 

Διοτι ναι,ο,τι δεν επρεπε να συμβει την πρωτη μερα της Ελπιδας στο Γυμνασιο,τελικα συνεβη.

Αρχης γενομενης από το αυτοκινητο-για το οποιο όμως δεν εφταιγα εξ΄ολοκληρου.

«Εφταιγες γιατι δεν το πηγες για φτιαξιμο ολες τις προηγουμενες μερες!» με εκραξε η κορη μου και την καταλαβαινω,γιατι μια περηφανη και σοβαρη και αξιοπρεπης Ελπιδα δε μπορει να σκασει μυτη πρωτη μερα στον Αγιασμο,στην Πρωτη Γυμνασιου,με ένα αμαξι που περαν του ότι κι οι δυο του πλαινοι καθρεφτες κρεμονται και συγκρατιουνται στη θεση τους με χαρτοταινια (είναι ολοκληρη μαουνα,το στουκαρω συνεχεια βγαινοντας από το γκαραζ),περαν του ότι είναι γεματο φουτερ και περιτυλιγματα παγωτου και αμμο από το Καλοκαιρι (ok,αυτά πες καθαριζονται),εχει ΚΑΙ εντελως ξηλωμενη ταπετσαρια οροφης!

Ειχε ψιλοξεφτισει στις διακοπες μπροστα αριστερα αλλα δεν ειχα δωσει σημασια,μεχρι που αρχισε να πεφτει μες΄τα μουτρα μου ενώ οδηγουσα κι επρεπε να τη συγκρατω με το προστατευτικο για τον ηλιο. Όταν αρχισε να μαδαει το αφρολεξ ή ο,τι στο καλο είναι αυτό που ειχε από μεσα και να βγαινουμε ολοι με μαλλι και ρουχα γεματα πορτοκαλι κομματακια και σκονες, αποφασισα να το πιασω προχειρα με κατι και να το παω καποια στιγμη για φτιαξιμο.

Μεχρι που η γλυκια μου μανουλα το εκανε το θαυματακι της: «Πωπω,τι χαλι είναι αυτό,για κατσε να το ξηλωσω εντελως και να το ξαναπιασουμε με πινεζες!»-και πριν προλαβω να φωναξω «ΜΗ!» το ειχε κατεβασει σχεδον ολο,σχιζοντας το,κι εμεινε να κρεμεται σαν μπερντες από την οροφη του αυτοκινητου,ένα κομματιασμενο,γκρι πανι με κιτρινα και πορτοκαλι κομματακια αφρολεξ να μαδανε από πανω του και να ιπτανται τριγυρω.Διοτι φυσικα είναι αδυνατον να πιασεις με πινεζες ολοκληρη ταπετσαρια οροφης.

Αφου κι εγω ντρεπομαι που το κυκλοφορω.Θα μου πεις, «Φτιαχτο» αλλα σαμπως προλαβαινω? Πρεπει να μεινει δυο μερες,μου ειπανε,στον ταπετσερη-μενεις ευκολα δυο μερες χωρις αμαξι?

Δικιο ειχε το παιδι να μη θελει να παει μ΄αυτο το χρεπι πρωτη μερα στο Γυμνασιο-όχι ότι θα καθοταν κανεις ν΄ασχοληθει,ουτε καν που θα το προσεχαν-αλλα ετσι,για το «καλο».

Για την επισημοτητα της περιστασης.Για την πρωτη φορα.Μπορω να την καταλαβω-είναι μια Αιγοκερινα,περηφανη,αγερωχη.

Ηθελε να κανει το πρωτο της βημα σ΄αυτό το νέο ξεκινημα αξιοπρεπως και ομορφα,όχι βγαινοντας από ένα αυτοκινητο που η ταπετσαρια κρεμεται από την οροφη,με τα μαλλια και τα ρουχα της γεματα αφρολεξ.

Μπορει να φαινεται κουτο και «επιφανειακο» αλλα μιλαμε για μια εφηβη στην πρωτη της μερα στο Γυμνασιο.

 

Ετσι επιστρατευτηκε η αδελφη μου,που αν και δεν της το ΄χα κι ημουν σιγουρη ότι θα μας στησει (γενικα,στηνει) ηταν οχτω παρα τεταρτο κατω από το σπιτι μου και μας περιμενε με το δικο της αυτοκινητο-το ότι ακομη προσπαθει να μαθει να οδηγει με ταχυτητες γιατι μεχρι προσφατα ειχε αυτοματο είναι μια άλλη υποθεση.Παντως φτασαμε εγκαιρως (και σωες) στο Γυμνασιο,οπου ξαναεζησα συναισθηματα γονιου που το παιδι του παει πρωτη μερα  Δημοτικο,μην πω και Νηπιαγωγειο.

Απ΄εξω μαζεμενο ένα τσουρμο γονεις,οι περισσοτεροι γνωστοι μου από το Δημοτικο αλλα και αρκετοι αγνωστοι,αφου στο Γυμνασιο της περιοχης διοχετευονται μαθητες από,αν δεν κανω λαθος,πεντε Δημοτικα.

Η Ελπιδα βρηκε αμεσως τους περσυνους συμμαθητες της και καναν πηγαδακι,εκει στο πεζοδρομιο. Κανεις τους δεν εδειχνε προθυμος να μπει μεσα.

Αλλοι γονεις εβγαζαν φωτογραφιες τα παιδια (α,ωραια,δε θα ειμαι η μονη),αλλοι συζητουσαν,αλλοι συμπληρωναν κατι χαρτια που μοιραζαν από το Συλλογο Γονεων (μπα,δεν το ‘ξερα ότι εχει Συλλογο το Γυμνασιο),αλλοι εστεκαν αμηχανοι.

Στο σχολειο εννοειται δεν εμπαινε κανεις περαν των μαθητων και των καθηγητων.

Η μαμα του κολλητου της κορης μου,που το εχει ξαναζησει με τα δυο μεγαλυτερα της παιδια,ηταν από τις πιο κουλ. «Ενταξει κοριτσια,οπου να ΄ναι θ΄αρχισει ο Αγιασμος,εγω παω για τεννις» μας ειπε,μας χαιρετησε κι εφυγε-μια χαρα!

Η μαμα της κολλητης της Ελπιδας το ζουσε κι αυτή σαν κι εμενα για πρωτη φορα αλλα ηταν σε πιο ηρεμη φαση-εγω για να σπασω την αμηχανια και το «ψαρωμα» της στιγμης ελεγα βλακειες στην κορη μου,του στυλ «Θες να σου τραγουδησω τωρα το αγαπημενο σου τραγουδι,το Αρχιζουν τα σχολεια-αντιο τεμπελια…» (το μισει) «Μαμα σωπα,θα με κανεις ρεζιλι!» να μου σφυριζει αυτή μες΄απ΄τα δοντια-και «Για να δω,θα ΄χεις κανεναν ωραιο καινουριο συμμαθητη…» «Μαμα τελειωνε!» και «Αχ τι συγκινητικο,σε λιγο κανεις το πρωτο σου βημα στο Γυμνασιο,περιμενε μην μπεις ακομη,να σε βγαλω φωτογραφια», «Μαμα μη διαννοηθεις να κλαψεις,δε θα σου ξαναμιλησω!» (δε σκοπευα,περισσοτερο ημουν αγχωμενη παρα συγκινημενη)-και παλι καλα που προλαβε να τη βγαλει η αδελφη μου γιατι μεχρι να βρω εγω το κινητο  η Ελπιδα ειχε ηδη περασει την πρωτη,εξωτερικη πυλη,παρεα με δυο τρεις συμμαθητες της από το Δημοτικο και φυσικα τη λατρεμενη εδω και χρονια κολλητη της που λογικα θα ηταν και μαζι στο τμημα.

Ανετη,ψυχραιμη,αποφασιστικη.Δηλαδη,ο εαυτος της.

 

Ψηλα το κεφαλι,σιγουρια στο βλεμμα και πριν προλαβω να της φωναξω «Καλη αρχη» η πρωτοκορη μου εχει εξαφανιστει από το οπτικο μου πεδιο.

Εχει βουτηξει ηδη στο προαυλιο του Γυμνασιου,ετοιμη ν΄αντιμετωπισει-και να κατακτησει-το νέο κοσμο που ανοιγεται μπροστα της.

 Ξεκινημα εποχης!

Καινουριος χωρος,καινουρια δεδομενα,μεγαλο νέο βημα.

«Ελα κοριτσι μου,πηγαινε και τραβα μπροστα στο νέο σου ξεκινημα» σκεφτομαι με τα ματια καρφωμενα στο προαυλιο μπας και τη διακρινω,στελνοντας της θετικα vibes, «Πηγαινε και δειξε κι εκει την ωραια σου προσωπικοτητα,την ακεραιοτητα σου,τον ατοφιο χαρακτηρα σου,την ξεχωριστη σου γοητεια,αυτό που εισαι.»

Κι εμεινα απ΄εξω,μαζι με τις μαμαδες πρωτακιων,όπως τοτε στην Πρωτη Δημοτικου που μαζι με τις άλλες-αγνωστες μου τοτε,φιλες,καποιες,αργοτερα-δεν ηξερα αν επρεπε να μεινω ή να φυγω,να περιμενω να τη δω στο διαλειμμα ότι είναι ok,ότι εχει βρει καποιο άλλο κοριτσακι για παρεα,ότι δεν είναι μονη,ότι δε θα την πειραξει καποιο άλλο παιδι.

Υστερα βεβαια θυμηθηκα ότι επρεπε να παω κι αλλα δυο παιδια στο σχολειο,τη Φιλιππα και το Ζουλη,οι οποιοι δεν ειχαν κανενα προβλημα να τους δουν στο αυτοκινητο με την κρεμαμενη ταπετσαρια και τα αφρολεξ να ιπτανται γυρω μας,σιγα,σκασιλα τους,αυτοι ειναι ηδη «παλιουρες» στο Δημοτικο,ο ενας στην Τριτη κι η άλλη στην Πεμπτη πλεον,κι όταν ερθει η ωρα τους για το Γυμνασιο no worries,ο δρομος θα είναι ηδη στρωμενος από την Ελπιδα που θα τους περιμενει εκει.Παντα ο δρομος είναι στρωμενος από την Ελπιδα.

Διοτι καμμια πρωτη φορα δεν είναι σαν την πρωτη φορα του μεγαλου σου παιδιου.

Φτανει σχεδον μεσημερι.

Δημοτικο και Γυμνασιο σχολουσαν ιδια ωρα από τον Αγιασμο,δικαιωματικα πηγα πρωτα στο Γυμνασιο,τα μικρα ηταν ετσι κι αλλιως safe,στα λημερια τους.

Ειδα πρωτα την κολλητη της να βγαινει κατηφης και συνοφρυωμενη και να πηγαινει κατ΄ευθειαν στη μαμα της-εκει καταλαβα ότι κατι ειχε παει στραβα.

Δευτερολεπτα μετα βγαινει και η δικια μου με ακριβως το ιδιο υφος και πριν προλαβω να ρωτησω το λεει από μονη της: «Μαμα,δεν ειμαστε στο ιδιο τμημα με την παρεα,κανε κατι,το τμημα μου είναι χαλια,δε θελω να μεινω σ΄αυτό!»

Ειναι σχεδον ετοιμη να κλαψει κι η καρδια μου βουλιαζει από απογοητευση.

Απο τη συντομη περιληψη μαθαινω ότι ειναι μεν μαζι με τον έναν από τους δυο κολλητους της κι ένα άλλο κοριτσι από το τμημα της του Δημοτικου,όχι όμως μαζι με την κολλητη της-κι επιπλεον με τα περισσοτερα από τα περσυνα συμμαθητακια εχουν βρεθει χωριστα.

«Όχι ρε γαμωτο» σκεφτομαι «Τι στο καλο,δεν τα χωριζουν αλφαβητικα τα τμηματα?Αφου το ειχαμε υπολογισει ότι βασει επωνυμου θα ηταν μαζι…»

«Κανε κατι μαμα,εγω σ΄αυτό το τμημα δε μενω» επεμεινε η Ελπιδα,που σχεδον ποτε δεν επιμενει-αρα όταν το κανει αυτό που λεει το εννοει.

«Παμε μεσα» της λέω και χωρις να δω αν με ακολουθει,χωρις καν να σκεφτω ότι δεν εχω βαλει μασκα, μπαινω στο Γυμνασιο κι αμεσως πεφτω πανω σε μια μικροκαμωμενη κυρια την οποια ρωταω (αφου ζηταω συγγνωμη) που θα βρω τη Γυμνασιαρχη.

«Ειμαι η Υποδιευθυντρια» μου λεει γλυκα και ηρεμα «τι θα θελατε?»

«Ειμαι μαμα μαθητριας της Α ταξης,την κορη μου δεν τη βαλανε με τα αλλα παιδια του τμηματος της στο Δημοτικο και τωρα θα εχουμε θεμα,καταλαβαινετε,θα ηθελα αν γινεται να το συζητησω μηπως γινεται καποια αλλαγη…»

«Αχ δυσκολο» μου αποκρινεται «αλλα καντε μια προσπαθεια να μιλησετε στη Γυμνασιαρχη,το γραφειο της είναι τριτη πορτα δεξια στο διαδρομο.»

Τωρα ευλογα θα νομιζει κανεις ότι ειμαι καμμια από αυτές τις γραφικες που ενοχλουν κάθε τρεις και λιγο δασκαλους και διευθυνταδες για να διακδικησουν το «δικιο» του παιδιου τους-ή το «δικιο» που νομιζουν ότι εχει-να ζητησουν χαρες και λοιπα.

Ωστοσο όχι,δεν εχω ενοχλησει ποτε τους «ανωτερους» οσα χρονια πανε σχολειο τα παιδια μου κι οι μονες φορες που τηλεφωνησα ηταν για να ενημερωσω για τις αλλεργιες του Ζουλη την εκαστοτε δασκαλα του και να ρωτησω αν δικαιουνται να του δωσουν Κορτιζονη,Αερολιν και Αδρεναλινη αν ω μη γενοιτο χρειαστει (δε χρειαστηκε ως τωρα.)

Α ναι,κι άλλη μια φορα για να ενημερωσω για τη Φιλιππα ότι δεν ειχε διαβασει επειδη ηταν ψιλοαρρωστη.

Μαλλον λοιπον δεν ειμαι από τις γραφικες που τηλεφωνουν κι ενοχλουν για ψυλλου πηδημα-αλλα εδώ δεν ηταν ψυλλου πηδημα,ηταν σαλτο,ολοκληρο σαλτο από το Δημοτικο στο Γυμνασιο και δεν ηθελα επ΄ουδενει η πρωτη γευση της Ελπιδας απ΄αυτό να είναι πικρη επειδη τη χωρισαν από τη φιλη της.

Αν μπορουσα να κανω κατι γι΄αυτό,θα το εκανα-παρ΄ολο που κατι μεσα μου,μου ελεγε ότι η αντιδραση και των δυο μας ηταν παρορμητικη. Ετσι κι αλλιως ηταν με έναν από τους κολλητους της!

Η φωνη που με υποδεχτηκε στο γραφειο της Γυμνασιαρχη μ΄εκανε να νιωσω ότι παω εγω Πρωτη Γυμνασιου: ψαρωσα απολυτα.

«Κατ΄αρχην δε φορατε μασκα» μου ειπε ΠΟΛΥ αυστηρα η μασκοφορεμενη γυναικα πισω από τη μεγαλη εδρα «Βγειτε εξω να πατε να τη φερετε και ξαναελατε.»

Υπακουσα εννοειται και σε λιγα δευτερολεπτα ημουν παλι πισω βριζοντας τον εαυτο μου που ενιωθα σχεδον να τη φοβαμαι, «Να δεις που θα μου πει ότι δε γινεται τιποτα και θα πω κι ευχαριστω, εγω η κοτα» σκεφτηκα.

«Κατ΄αρχην μην πλησιαζετε,σταθειτε πισω από εκεινο το τραπεζι,κραταμε αποστασεις» με διεταξε η γυναικα,υπακουσα κι αφου της εξηγησα ποιος λογος μ΄εφερε στο γραφειο της πηρα την απαντηση που περιμενα: «Δε γινονται αυτά τα πραγματα κυρια μου,να πατε να βρειτε την Υποδιευθυντρια να σας εξηγησει για ποιο λογο χωριζονται τα τμηματα ετσι.Επισης εδώ δεν είναι Δημοτικο.ΞΕΧΑΣΤΕ το Δημοτικο!Εδω είναι Γυμνασιο,θα ακουτε αυτό που σας λεω εγω!»

Η σκεψη μου ετρεξε κατ΄ευθειαν στην αγαπησιαρικη φωλια του Δημοτικου,η οποια περιεβαλε την κορη μου μεχρι πριν λιγους μηνες σα δευτερη οικογενεια,στους δασκαλους και τη δασκαλα της της Πρωτης,στο Διευθυντη που είναι συμπαθεστατος και ένα μεσημερι ειχαμε πιασει κουβεντα για ζωδια (είναι και Ζυγος σαν εμενα)-ok λοιπον,τερμα το Δημοτικο,εδώ είναι Γυμνασιο,στρατος! Επ΄ωμου,αρμ.

Όλα για όλα λοιπον.Βγαλ΄το ψαρωμα απ΄τα μουτρα,Μυρτω,στασου σοβαρη και πες αυτό που θες σταρατα.

«Ακουστε,το ξερω ότι είναι άλλο το Δημοτικο αλλα το παιδι,πιστεψτε με,θα εχει σοβαρο θεμα αν χωριστει από τους φιλους του.Το ξερω το παιδι.Θα εχει θεμα που θα το εμποδισει πολύ στην προοδο του και στην προσαρμογη του στο νέο περιβαλλον.Δε γινεται να μεταφερθει από το 1 στο 2?»

«Μονο με χαρτι από Παιδοψυχολογο.Ιδιωτη ή του δημοσιου,δε με απασχολει.Μονο ετσι.Αλλα να περιμενετε μια εβδομαδα πρωτα,πριν κανετε οποιαδηποτε κινηση.Μη βιαστειτε,μπορει να συνηθισει και να μη χρειαστει» απεφανθη η Γυμνασιαρχης και χωρις πολλα-πολλα με ξαπεστειλε-όχι ότι ηθελα να μεινω για πολύ ακομα.

Βγαινοντας αναρωτιομουν αν εκανα λαθος που ειπα ετσι για την Ελπιδα-δε μ΄αρεσει το ψεμμα,δε λεω ποτε ψεμματα ουτε καν κατά συνθηκην και δεν ξερω κατά ποσο οντως η Ελπιδα θα εχει θεμα ψυχολογικο αν δεν είναι με την κολλητη της.

Θα στεναχωρεθει,ναι-αλλα σιγουρα θα επιβιωσει,θα επιβιωσει γαμωτο,και μαλιστα με πολύ μεγαλυτερη επιτυχια από εμενα που αλλαξα σχολειο στο Γυμνασιο και πανω που προσαρμοστηκα στο καινουριο με ξανααλλαξαν και βρεθηκα παλι ξεμπαρκη.

«Ενταξει ρε συ,θα βλεπονται στο διαλειμμα» μου κανει η μαμα της κολλητης της που με περιμενε απ΄εξω να παμε μαζι να παρουμε τα μικροτερα μας από το Δημοτικο, δυο δρομους παρακατω.

«Να λες παλι καλα που εισαι με τον Λεο και το Μαρακι» της εξηγησα. «Το ξερω πως ησασταν πολύ δεμενο τμημα στο Δημοτικο αλλα τωρα ηρθε η ωρα να διευρυνετε τον κυκλο σας.Αυτο δε σημαινει ότι θα παψετε να ειστε κολλητοι.»

Η αληθεια είναι πως το τμημα τους του Δημοτικου ειχε ένα πολύ δυνατο δεσιμο και προφανως αυτό ξεκινουσε κι από εμας τους γονεις: ειχαμε ολοι μας πολύ καλες σχεσεις,θα μπορουσαμε δηλαδη να βγουμε και μονοι μας εξω,χωρις τα παιδια-και το ειχαμε κανει.

Ποτε σε άλλο τμημα των παιδιων μου δε συναντησα τετοιο κλιμα όπως στης Ελπιδας.

Ηταν αραγε επειδη τα παιδια αυτά,τα γεννημενα το 2008,ηταν «η τελευταια γενια πριν την κριση?»

Ηταν επειδη ετσι ετυχε?

Δεν ξερω.Παντως σιγουρα το παρεακι ειχε μαθει να είναι στο ιδιο τμημα,ολοι μαζι.Τωρα τα δεδομενα αλλαζαν.Μια νεα αρχη δε φερνει μονο καλα.

«Εγω δε μενω σ΄αυτό το τμημα» ανακοινωσε κατηγορηματικα η δικια μου ενώ περπατουσαμε προς το σχολειο.Την εβλεπα ότι με το ζορι κραταγε τα δακρυα της-και δεν τα ‘χει ευκολα τα δακρυα η Ελπιδα.

Δεν ειχα ιδεα πώς να το διαχειριστω ολο αυτό.

Το ιδιο απογευμα πηρα τηλεφωνο τη μαμα παλιας μου συμμαθητριας που εχει διατελεσει Γυμνασιαρχης σε σχολεια της περιοχης,να μου πει τη γνωμη της.Εχει τεραστια εμπειρια.

«Να το αφησεις το κοριτσι εκει που είναι,στο τμημα που του ελαχε,μη σημαδευτει με ένα χαρτι Παιδοψυχολογου.Ακουσε με,θα γνωρισει νεες φιλες,θα προσαρμοστει,τις φιλες της τις παλιες θα τις βλεπει στα διαλειμματα,θα βλεπονται τ΄απογευματα,καλυτερα κιολας να μην είναι μαζι για  να μη μιλανε στην ταξη και να προσεχουν στο μαθημα.Ολα θα πανε καλα.Θα δεις που σε μια εβδομαδα θα εχει συνηθισει και θα είναι μια χαρα.Οι φιλιες που είναι να μεινουν,κοριτσακι μου,μενουν» μου εξηγησε με τετοια γλυκυτητα η υπεροχη αυτή γυναικα,που από τα δικα μου Γυμνασιακα χρονια τη θυμαμαι τοσο καλοκαρδη,τοσο προσιτη…μακαρι να ηταν ετσι ολοι οι Γυμνασιαρχες κι οι Λυκειαρχες!

«Να προσπαθησεις σ΄αυτό το τμημα για μια εβδομαδα» ειπα στην κορη μου «που ετσι κι αλλιως δεν εισαι μονη σου,είναι κι ο ενας κολλητος σου,τι να πω κι εγω μαρη που δεν ηξερα ανθρωπο στο Γυμνασιο?Να προσπαθησεις μια εβδομαδα κι αν εξακολουθεις να νιωθεις ότι στρεσσαρεσαι χωρις την κολλητη σου και τους υπολοιπους,θα δουμε. Το χαρτι Παιδοψυχολογου δεν είναι καλη λυση παντως.»

«Ναι,γιατι θα νομιζουν ολοι ότι εχω ψυχολογικα» συμφωνησε.

«Κατ΄αρχην αυτό δε θα το νομιζει κανεις,γιατι ΔΕΝ εχεις.Κατα δευτερον το χαρτι θα παει στους Καθηγητες και τη Διευθυντρια,όχι στους συμμαθητες σου.Κατα τριτον,αν θες να αλλαξεις τμημα αυτή είναι η μονη οδος.Αποφασισε και πες μου,μολις περασει η πρωτη εβδομαδα.»

Συμφωνησαμε σ΄αυτό και,παρ΄ο,τι οι φιλοι μου ολοι με κραξανε ότι «σαν πολύ ασχοληθηκα» και ότι «κανεις δεν επαθε τιποτα επειδη δεν είναι στο ιδιο τμημα με τον υπερκολλητο του», παρ΄όλα αυτά περιμενα εναγωνιως την επομενη μερα,τη δευτερη της Ελπιδας στο Γυμνασιο-τα μικρα,Φιλιππα και Ζουλης,δε μ΄ανησυχουσαν καθολου,ηταν μια χαρα ακομη στη ζεστη φωλιτσα του Δημοτικου,η μια για τα επομενα δυο κι ο άλλος για τα επομενα τεσσερα χρονια.

Όμως,το λεει κι ο τιτλος της αναρτησης: «Πώς να τα κανετε θαλασσα τις πρωτες μερες του παιδιου σας στο Γυμνασιο.»

Θα σας πω εγω λοιπον πώς: την πρωτη ΕΠΙΣΗΜΗ μερα του παιδιου σας στο Γυμνασιο (γιατι ενταξει,ο Αγιασμος δεν πιανεται για πρωτη μερα),απλα ξυπνατε στις 5 το πρωι.Βλεπετε ότι είναι ακομη 5,βγαινετε για ένα ξημερωματιατικο τσιγαρο στη βεραντα και ξανακοιμαστε.

Ξαναξυπνατε στις 6μιση το πρωι.Βλεπετε ότι είναι ακομα 6μιση,σκεφτεστε ότι εχετε ακομη ένα μισαωρο-και ξανακοιμαστε.

Και ανοιγετε ξαφνικα τα ματια σας διαπλατα σα να σας χτυπησε ρευμα και διαπιστωνετε ότι είναι 8 και 5-και το κουδουνι χτυπαει στις και τεταρτο δηλαδη σε δεκα λεπτα, και τους ξυπνατε ολους σε κατασταση εκτακτου αναγκης και ενώ οι δυο ετοιμαζονται με ταχυτατους ρυθμους (δημητριακα σκορπιζονται στο πατωμα,γαλατα χυνονται,ρουχα πεφτουν εξω από τη ντουλαπα,ο Ζουλης βαζει δυο διαφορετικες καλτσες,σαντουιτς ετοιμαζονται σε δευτερολεπτα,η Φιλιππα δε βρισκει την καινουρια της κασετινα),διαπιστωνετε ξαφνικα ότι το μεγαλο παιδι,το παιδι που ξεκιναει Γυμνασιο είναι μπρουμυτα στον καναπε,με τις πυτζαμες ακομη και δηλωνει κατηγορηματικα: «Εγω-αργοπορημενη-πρωτη μερα-σχολειο-δεν παω!»

«Ρε Ελπιδα!Και μιση θα ειμαστε εκει!Ελα τωρα!Σηκω,ντυσου,τελειωνε!»

Μου γυριζει την πλατη. «Σου ειπα δεν παω.»

«Ελπιδα είναι πρωτη μερα στο Γυμνασιο,ξεκολλα,δε γινεται να μην πας!»

«Εγω και μιση δεν παω,που θα εχουν μπει ολοι στην ταξη και θα γυρισουν να με κοιταξουνε,ξεχασε το!Ας με ξυπναγες στην ωρα μου!»

Μου ριχνει ένα βλεμμα γεματο απαξιωση-και το χειροτερο είναι ότι εχει δικιο.

Αλλα δεν πρεπει να χασει τη μερα.Αρα,επιμενω.

«Ε και τι εγινε ρε Ελπιδα?Σαμπως η μονη που θα αργησει θα εισαι?Θα παρεις τεσσερις απουσιες,διοτι είναι ωριαιες στο Γυμνασιο,ξερεις!Μονο και μονο για να μην πας κι εχουνε μπει?Πρωτη μερα?»

«Εγω αργοπορημενη πρωτη μερα ΚΑΙ σε αυτό το τμημα,ΔΕΝ ΠΑΩ!!!Και φταις εσυ που δε με ξυπνησες!»

Αμ το ξερω ότι φταιω εγω.Κι αυτό τσουζει διπλά και τριπλά.

Οι αλλοι δυο ετοιμοι στην πορτα και να σκουζουνε (με το δικιο τους) ότι θ΄αργησουν,η Ελπιδα ανενδοτη,να μην κουνιεται ρουπι,εγω να εχω πελαγωσει.

Άλλος μπορει να ειχε καταφερει να την πεισει με το καλο να σηκωθει και να ετοιμαστει.

Άλλος μπορει να τη βουταγε από το μαλλι «και να δεις για ποτε σηκωνεται κι ερχεται.»-αυτό βεβαια δε θα το εκανα ποτε,μου είναι εκ φυσεως και πεποιθησεως αδυνατον.

Άλλος μπορει να την τιμωρουσε.

Εγω,αφου την παρακαλεσα άλλες δυο-τρεις φορες,εκλεισα πισω μου την πορτα κι εφυγα με τ΄αλλα δυο.

8:25 ημασταν στο Δημοτικο.Το Γυμνασιο είναι δυο δρομους πιο πανω.Θα την πηγαινα πρωτη. Θα  αργουσε μονο ένα δεκαλεπτο-ουτε καν. Και τωρα χανει ολη την πρωτη επισημη μερα,επειδη δεν την ξυπνησα.

Στο γυρισμο για το σπιτι αναβω τσιγαρο και βριζω τον εαυτο μου-σε δευτερο προσωπο,για να είναι πιο λαιτ.Αν τα λες σε πρωτο φαινεται ασηκωτο.

«Αχρηστη…ηλιθια!Μανα ρε εισαι συ?Πρωτη μερα του παιδιου στο Γυμνασιο βρε,ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ και δεν ξυπνησες! Καλα τ΄αλλα δυο.Το μεγαλο βρε,καινουριο σχολειο,καινουριο τμημα,αγνωστα παιδια τα περισσοτερα,δεν είναι και με τη φιλη της μαζι…και ν’ αργησει πρωτη μερα?Δεν περιγραφεσαι κουκλα μου…Τα θαλασσωσες,ευγε.»

Κατά τις 10 το πρωι ηρθε η κολλητη μου σπιτι που ειχε αδεια λογω πρωτης μερας σχολειου,σε λιγο περασε κι η μανα μου,εφτιαξε καφε,πιασανε στασιδι στον καναπε κι ενώ εγω εκανα ηλεκτρικη και συγυριζα τον πρωινο χαμο, μου εσερναν τα εξ΄αμαξης παρειτσα.

Η Ελπιδα κλεισμενη στο δωματιο της στη σοφιτα,ακουγε μουσικη.

«Που εχεις ολο το νου σου στις βολτες και στο εξω…που το παιδι πλεον παει Γυμνασιο και παει ξεβρακωτο στ΄αγγουρια…που ποτε δεν την πιεσες για το διαβασμα…που φαγανε δυομιση μηνες καραντινα κι εχουνε μεινει όλα πισω…που κοιτας μονο πώς θα περνανε καλα τα παιδια και πώς θα τα βγαζεις εξω- αλλα στην κοινωνια δεν είναι ετσι,εξω γινεται σφαγη,πώς θα επιβιωσει χωρις μορφωση…»

Ενταξει,το ειχαν τερματισει και οι δυο-φυσικα και ΔΕΝ είναι ετσι.

Δηλαδη δεν είναι εντελως ετσι.

 Είναι παντα συνεπη στα καθηκοντα τους τα παιδια,το εχουν από μονα τους,δε χρειαστηκε ποτε να τα πιεσω να διαβασουν.Ε,λιγο,καμμια φορα,ισως.Αλλα παντα δινω βαση στο να περνανε καλα τωρα που ειναι παιδια.Μια ζωη αργοτερα θα πιεζονται και θα εχουν υποχρεωσεις και «πρεπει» και προθεσμιες και φορτο ψυχικο και σωματικο.

Ας είναι τουλαχιστον χορτατα απο γυρες και βολτες και σκανδαλια.

Δινω βαση στο «εξω».Πιστευω πολύ στο εξω και στο σχολειο της ζωης.

«Και αυτό με το τμημα…τεραστιο σφαλμα να την αλλαξεις!Αυτο της ετυχε εκει να μεινει,θα κανει κι άλλες παρεες!Δε γινεται μολις παραπονεθει για κατι καποιο παιδι σου να σπευδεις να το διορθωσεις,πρεπει να μαθουν να πεφτουν στα βαθια και να προσασμοζονται…Ακους εκει θα της βγαλεις χαρτι από Παιδοψυχολογο για να παει με την παρεα της!»

"Απλα δε θελω το ξεκινημα της στο Γυμνασιο να το θυμαται με μελανα χρωματα.Παιδι ειν΄ακομα ρε σεις,τι μου λετε οτι εκει εξω γινεται σφαγη,εχει χρονια μπροστα της ν΄ανησυχησει γι΄αυτο!" τους απαντουσα μεταξυ καθαρισματος κουζινας και ποτισματος των φυτων.

"...και δεν το 'ξερα,να το βαζω το παιδι με το ζορι να διαβαζει και να του στερω την παρεα με τους φιλους του!Προτιμαω να ξερει καλα τα κατατοπια,να ξερει να κυκλοφορησει,να ξερει τους ανθρωπους,παρα να ξερει καλα Ορθογραφια!"

Βεβαια,το ειχαμε φτασει στα δυο ακρα το θεμα-ή του υψους ή του βαθους.

Ακουσα τα σκολιανα μου και δεν προφταινα ν΄αρθρωσω και λεξη αφου η μια εκοβε η άλλη εραβε-η φιλεναδα μου βεβαια είναι καπως πιο επιεικης αλλα η αληθεια είναι πως μου τα στρωνει κανονικοτατα.Ετσι είναι βεβαια οι κολλητες.Ειδικα αυτές που εδώ και χρονια εχουν περασει σε αδερφικο επιπεδο,δε σου χαιδευουν τ΄αυτια,κι ας μη σ΄αρεσουν αυτά που σου λενε.

Τ΄αυτια της όμως τα ειχε στησει και η Ελπιδα από τη σοφιτα,που την κολλητη μου τη λατρευει και ακουει τη γνωμη της παντα.Της εχω εξηγησει κι εγω ότι «μπορει η Ναταλια να είναι καμμια φορα ξυνη σα να δαγκωσε λεμονι μαζι με ξυδι αλλα είναι η Ναταλια.Κι η Ναταλια είναι πυλωνας στη ζωη μου.Τελος.»

«Μαλλον δε θελω να παρεις χαρτι από Ψυχολογο για το τμημα» μου ειπε η κορη μου το ιδιο απογευμα «Δεν ειμαι σιγουρη ότι δε θελω δηλαδη…αλλα μαλλον δε θελω.»

«Ενταξει» αποκριθηκα με ανακουφιση.

Την άλλη μερα εννοειται ξυπνησα αξημερωτα,δεν ξανακοιμηθηκα (δεν την ξαναπαταω )και ημασταν on time εξω από το Γυμνασιο-με το αυτοκινητο με την κρεμαμενη ταπετσαρια,παντα.Δεν την ενοιαζε,η πρωτη μερα ηταν το θεμα.Καλου-κακου παντως προλαβα και την εκανα ένα κουβαρι και την ψιλοεδεσα προχειρα,πριν σταματησω και αποβιβασω το παιδι.

Ειχε τετραωρο οποτε το μεσημερι πηγα και πηρα πρωτα εκεινην και μετα κατεβηκαμε παρεα προς το Δημοτικο να περιμενουμε τ΄αδερφια της.

Την κοιτουσα ενώ βαδιζε διπλα μου,ομορφη,με τα μακρια πλουσια μαλλια της να χοροπηδανε στην πλατη της,την αγερωχη ισια μυτη της και τα καστανα ματια με τις υπεροχες στριφογυριστες βλεφαριδες να ατενιζουν μπροστα.

Ποσο μεγαλωσε!Με τα αθλητικα της με την αεροσολα με εφτανε πλεον κανονικα.

Συντομα θα με περνουσε-ευτυχως.

Ενιωσα ξαφνικα την ακατανικητη επιθυμια να της χαιδεψω το ροδαλο της μαγουλο.Το εκανα.

«Καλυτερα σημερα?» 

«Ε,καπως» απαντησε και στηλωσε το βλεμμα στο κτηριο του Δημοτικου που ερχοταν ολο και πιο κοντα,καθως προχωρουσαμε.

«Αχ,μου φαινεται τοσο παραξενο το Δημοτικο χωρις εμενα!» αναστεναξε.

Ωπα.Κατι μου λεει αυτή η φραση.Κατι σημαινει.

Δεν ειπε «Μου φαινεται παραξενο να μην ειμαι στο Δημοτικο.»

Ειπε «Μου φαινεται παραξενο ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ.»

Καλο σημαδι. Σα να μη λυπαται τον εαυτο της που εφυγε-αλλα το Δημοτικο που την εχασε.

Εγωιστικο? Μπορει,υποσυνειδητα,να είναι.

Αλλα και? Καλυτερα ετσι παρα να θρηνει για την παιδικη ηλικια που σιγα σιγα αποχαιρετα,ανεπιστρεπτι.

Είναι εφηβη,η αυτοπεποιθηση κρεμεται από μια κλωστη σ΄αυτή την ηλικια.

Καλυτερα να εχεις μπολικη,παρα να την ψαχνεις με το κυαλι.

Μπραβο κοριτσι μου.Ας σου εμοιαζα εστω και λιγο…όχι μονο τοτε.Και τωρα.

Το ιδιο απογευμα,μαζι με τους δυο κολλητους της,τον έναν που είναι μαζι στο τμημα και τον αλλον που είναι σε άλλο, κανονισανε εξοδο: πηραν το τρενο και πηγαν για πρωτη φορα μονα τους στο Mall,για να αγορασουν τα σχολικα-τετραδια,στυλο,τετοια.

Φυσικα,στο τρενο τους πηγαμε οι μαναδες.

Η Φιλιππα τρωγοτανε: «Θελω να παω κι εγω,γιατι μονο η Ελπιδα?»

Δεν ειχα θεμα να την αφησω,θα ηταν με τρια μεγαλυτερα παιδια και της εχω εμπιστοσυνη-αλλα ηταν κατακτηση της Ελπιδας αυτό,ηθελε να χαρει αυτή την πρωτη φορα μονο με τους φιλους της, για σημερα.Το ειχε αναγκη.

Τους αφησαμε στο σταθμο (ηταν μερος της «κατακτησης» της Α Γυμνασιου κι αυτό) κι όταν βραδυ πια,λιγο πριν κλεισουν τα μαγαζια, κατεβηκα Mall να τους μαζεψω,βρηκα τρια παιδια πανευτυχη.

 Τρεις κολλητους φιλους,ένα ομορφο κοριτσι και δυο ομορφα,υπεροχα αγορια,να διαλεγουν ρουχα ο ενας για τον αλλον,να γελανε,να πειραζονται,να περνουν μαζι στην επομενη πιστα της ζωης.

«Μας ειπε ότι θα μπουμε Bershka για πεντε λεπτα και μας ειχε μεσα μιαμιση ωρα» παραπονιοταν γελωντας ο ενας,κανοντας τσιριχτη τη φωνη της Ελπιδας: «Μα μονο πεντε λεπτα σας λεω,μονο πεντε!»

«Της κουβαλαγαμε τις τσαντες!» με ενημερωνε ο αλλος-ειχε δικιο ο ερμος,όταν τους βρηκα μεσα στα Bershka η Ελπιδα τους εδειχνε μια πανφαρδια φορμα που της αρεσε και τα δυο αγορια βαστουσαν τις τσαντες με τα σχολικα ολων τους.

«Τι!Εσεις πηγατε να χαζεψετε μποξερακια κι εγω περιμενα δεκα ωρες απ΄εξω!» διαμαρτυροταν η δικια μου.

Ψυχες μου…παιδακια μου,από εξι χρονων μαζι,από εξι χρονων κολλητοι,μεγαλωμενα μαζι,ποσο τυχεροι! Τι εφοδιο ζωης να εχεις καλους και σταθερους φιλους…

Την άλλη μερα το μεσημερι στο σχολασμα η κορη μου με ενημερωσε ότι δε θελει τελικα να κανω καμμια απολυτως ενεργεια για να αλλαξει τμημα.

«Γνωρισα κι ένα κοριτσι,με ρωτησε πώς ειμαι στο Instagram και με εκανε follow,την εκανα κι εγω εννοειται,και δες,δες αυτή τη φωτογραφια στο κινητο,αυτό το αγορακι με τα γυαλια εχει πολλη πλακα,τη βγαλαμε στο διαλειμμα,δεν είναι πολύ συμπαθητικουλης?»

Ένα απαλο αερακι φυσηξε στην καρδια μου.Δροσερο,όπως αυτά μεσα στον καυσωνα που ερχονται να σ΄ανακουφισουν.

«Γλυκας» της ειπα «μου θυμιζει τον Κομπι»-οπου Κομπι συμμαθητης της αγαπημενος που αλλαξε σχολειο και πολύ της λειπει.

«Μια χαρα είναι το Α1» συνεχισε «και το συνηθισα.Δεν ειναι τοσο χαλια τα παιδια εκει.Και με την παρεα μου ειμαστε μαζι σε κάθε διαλειμμα…»

Να που ειχαν δικιο οι "ειδικοι." Εχουν γνωση οι φύλακες...

 Και η αυστηρη Γυμνασιαρχης και η γλυκυτατη πρωην Γυμνασιαρχης/Λυκειαρχης,η μητερα της παλιας μου συμμαθητριας.Λιγοτερο απο μια εβδομαδα χρειαστηκε και το νερο μπηκε στ΄αυλακι κι η νεα ιστορια αρχισε να γραφεται με φωτεινα χρωματα.

Και ξαφνικα,ο κοσμος γινεται ομορφοτερος.

Δυο εβδομαδες εχουν περασει από τοτε και όλα βαινουν αισιως-Δοξα το Θεο!

Η Ελπιδα εχει ηδη κανει νεους φιλους και φυσικα δεν εχει αφησει λεπτο τους «παλιους»,τα συμμαθητακια της του Δημοτικου.Απεναντιας,οσο ο καιρος είναι καλος κάθε απογευμα είναι εξω μαζι-αφου διαβασουν,εννοειται.

Διοτι εδω είναι Γυμνασιο!Επ' ωμου αρμ και τα σχετικα...

Ελπιζω μονο να μη γινει παλι lockdown και μαζι με τα σχολεια και τα μαθηματα διακοπουν και οι νεες επαφες,οι νεες ζυμωσεις που γινονται αναμεσα στα μεχρι προτινος αγνωστα παιδια που η ζωη τα εφερε να συνυπαρξουν μαζι για τα επομενα εξι χρονια.

«Ελα,ελα,σαν πολύ ασχοληθηκες, ας’τηνε να παρει το δρομο της!Θυμασαι μωρε να ασχολιοντουσαν οι δικοι μας οι γονεις με το αν θα κανουμε φιλους στο Γυμνασιο κι αν μας αρεσει η ταξη μας?» με εγκαλει παντα στην «ταξη» η κολλητη μου,χωρις να παραλειψει παντα να προσθεσει: «Γιατι,εγω στην Πρωτη Γυμνασιου δε σε γνωρισα?Σε ηξερα κι από το Δημοτικο?Οχι!Κι όμως,σε φορτωθηκα για τα επομενα 30 χρονια!»

«Κατ΄αρχην κοψε κατι,μας μεγαλωνεις,είναι λιγοτερα από 30» τη διορθωνω πινωντας μια γουλια απο τον τρομερο καπουτσινο που φτιαχνει «κι επιπλεον δε με φορτωθηκες για τα επομενα 30.Με φορτωθηκες για ΜΙΑ ΖΩΗ,να χτυπησω και ξυλο,για μια ζωη,
σε περιπτωση που δεν το εχεις καταλαβει…»

Και μεμιας, ο κοσμος γινεται ακομη ομορφοτερος.