ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ

 ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ

Η Ελπιδα παει μπροστα κι εγω από πισω,την αγγιζω απαλα στην πλατη και προχωραμε.

Ο χωρος γεματος κοσμο,καποιοι φιλουνται/αγκαλιαζονται,γνωριζονται ηδη,εμεις σαν τις μυγες μεσ΄το γαλα. Παιδια τρεχουν,παιζουν,παρεακια ξαναβρισκονται,λενε τα νεα τους,χαρουμενες φωνες,μπαλλες ξεφυτρωνουν και κλωτσιουνται.

Δεν ξερω ανθρωπο εδωπερα.Ουτε η Ελπιδα φυσικα.

Ειμαι τερμα ψαρωμενη,τερμα αγχωμενη,τερμα εξω απ΄τα νερα μου. Για εκεινη, δεν ξερω.

Δε δειχνει κατι,δε βαζει τα κλαμματα,δεν κολλαει πανω μου.

Το προσωπο της μοιαζει να λεει «Αυτό πρεπει να γινει κι αυτό θα γινει»,τα ματια της εξερευνουν ηρεμα τον περιγυρο,δε μοιαζει αγχωμενη.Γνωριζει οτι μπηκε στο χορο και θα χορεψει.

Δεν ξερω που πρεπει να παμε.
Απλα στεκομαστε και περιμενουμε.

Δεν το εχω ξανακανει,είναι η πρωτη φορα,μαζι της παντα είναι η πρωτη φορα.

Μπροστα στα σκαλια,
μια ομορφη γυναικα,
μεγαλυτερη από μενα,
με μεγαλα μπλε ματια,μιλαει
σε καποια παιδια,
τα χαιδευει στο κεφαλι,
 φαινεται τοσο γλυκια!

Δεν της εχω καν μιλησει αλλα  
με κερδιζει η αυρα της,αμεσως.
Και τα απιστευτα ματια της.

«Μακαρι να είναι αυτή» σκεφτομαι «Θεε μου,ας είναι αυτή.»

«Καλημερα» της λεω και της δινω το πληρες ονοματεπωνυμο της κορης μου.

«Κατι μου λεει το ονομα της» μου λεει, «μου φαινεται ότι είναι μαζι μου.»

Η πρωτη μερα της Ελπιδας στο Δημοτικο.

Η πρωτη μου μερα ως μαμα παιδιου Δημοτικου.Ολα μαζι της,για πρωτη φορα.

Η Ελπιδα με κοτσιδακια και φουστιτσα,χωρις μπροστινα δοντια,φαφουτακι,σερνει την πρωτη της τσαντα,κοκκινη,με ροδακια,με τη γατουλα Κιττυ, και πλησιαζει τα μαζεμενα στο υποστεγο παιδακια.

Φωναζουν τα ονοματα,ακουει το δικο της,μια δασκαλα βαζει ολα τα πρωτακια σε σειρες.

Τα παρατηρω.

Θα περασουν μαζι τα επομενα 6 χρονια.Τι εξι? Τα επομενα 12,αν συνεχισουν μαζι στο Γυμνασιο/Λυκειο.

Μια ζωη.

Δεν ξερω κανεναν γονιο κι όμως καποιοι απ΄αυτους που βρισκονται εδώ γυρω,θα γινουν φιλοι μου.

Ποιο απ΄αυτά τα κοντουλικα αγορακια,τα ψαρωμενα,με τα βερμουδακια και τις τσαντες με σουπερ ηρωες ,θα είναι ο πρωτος της ερωτας?

Ποιο απ΄αυτά τα κοριτσακια με τα ωραια φορεματακια και τα καλοχτενισμενα μαλλια με τις τσαντες πιο μεγαλες απ΄το μποι τους,θα γινει η κολλητη της-τωρα και για παντα?

Δαγκανω χειλια,πλεκω και ξεπλεκω δαχτυλα,κοιταω γυρω μου,ας πανε όλα καλα,δεν ξερει κανεναν,τα πιο πολλα γνωριζονται από το Νηπιαγωγειο του σχολειου,τι το θελαμε εμεις και τη στειλαμε σε ιδιωτικο,επρεπε εκει να τη στειλουμε,να παει ετοιμο το παιδι στην Πρωτη,κι αν τωρα 

τα αλλα είναι ηδη παρεακι,κι αν την απομονωσουνε,είναι και εσωστρεφες παιδι,αν δεν την κανουνε παρεα,τα παιδια συχνα δειχνουν πρωτοφανη σκληροτητα στους νεοφερμενους,καλα,δε θα είναι 

κι η μονη νεοφερμενη,τι θα γινει όμως αν δεν κανει φιλους,πώς να αισθανεται τωρα στη σειρα με τοσα αγνωστα παιδακια,ψυχουλα μου,το πρωτο σου βημα στο μεγαλο σχολειο,η πρωτη σου μερα,ποτε ησουνα μωρο νεογεννητο στο στηθος μου,ποτε πετας απ΄την αγκαλια μου
και ξεκινας να γραφεις νεες σελιδες στο βιβλιο της ζωης σου...
                                                              

Το πλανο αλλαζει.

Εγω με τη δασκαλα της σε ενημερωση γονεων (ναι,τελικα ηταν στην ταξη της δασκαλας με τα μπλε ματια).

«Μονο συγχαρητηρια εχω να σας πω,εξαιρετικο παιδι,εξαιρετικη μαθητρια,επιμελης,αψογη.»

«Εχει κανει φιλους?»-αλλες ανησυχιες εχω εγω.

«Μην τη φοβαστε καθολου,μια χαρα είναι,στην αρχη ηταν κουμπωμενη,την εβλεπα κι εγω στα διαλειμματα κι ειχα το νου μου επειδη ηξερα οτι δεν ηταν στο Νηπιαγωγειο εδω,όμως ξερετε κατι? Ολοι τη θελουν στην παρεα τους,είναι εξαιρετικα δημοφιλης,είναι μεσα σε όλα,είναι παιδι με εσωτερικη πειθαρχια και ορια,ισχυρη,ευγενικη,δεν εχω να πω τιποτα αρνητικο για την Ελπιδα…»

Το πλανο αλλαζει και παλι.

Πεντε χρονια μετα,Εκτη Δημοτικου,μεσημερι στο σχολασμα,Οκτωβριος.

Ερχεται στα καγκελα τρεχοντας, ξαναμμενη,μαγουλα κατακοκκινα,ματια που αστραφτοβολουν.

«Μαμα βγηκα Προεδρος!»

Η καρδια μου λες και γινεται τριπλη σε μεγεθος.

«Ημουν σιγουρη κοριτσι μου.Το ηξερα ότι θα γινοταν.»

Το κοριτσακι μου.Το παιδι που ηρθε εδω και δεν ηξερε κανεναν.

Πρωθυπουργος να βγει μεθαυριο,τετοια χαρα δε θα παρω οσο εκεινη τη μερα.

Πισω,στη Δευτερα.

Παιδακι τοσο δα,εκεινο το πρωι δε νιωθει καλα,την παω σχολειο,εχουν εκδρομη «Θα με πας μεχρι μεσα?»,την παω,κραταω το τσαντακι με νερο και κολατσιο,δε φερνουν σημερα τσαντα λογω εκδρομης,είναι μαζεμενα όλα σε σειρα στο υποστεγο και περιμενουν τους τελευταιους αργοπορημενους για να επιβιβαστουν στα πουλμαν,κουρνιαζει πανω μου, «Μαμα δε θελω να παω στην εκδρομη,παρε με σπιτι σε παρακαλω»,ειναι ζεστη στο μετωπο, φευγουμε και παλι για το σπιτι,αγκαλιαζω τους μικρους της ωμους κι οπως περπαταμε προς το αυτοκινητο νιωθω μια ανεξηγητη για την περισταση τεραστια τρυφεροτητα-ισως γι΄αυτό μια αδιαφορη και τυχαια ασημαντη στιγμη τη θυμαμαι τοσο καθαρα-ηταν το συναισθημα που εκανε αξεχαστη την εικονα.

Παρκο Παπανδρεου,Σαββατο πρωι,πρωτοφανης καλος καιρος για Ιανουαριο μηνα.              

 Λες κι είναι Ανοιξη.Το πρωτο της παρτυ,στην Πρωτη Δημοτικου.Το πρωτο παρτυ της σχολικης χρονιας κι ας είναι Γεναρης,δεν εχει τυχει να κανει άλλος παρτυ ως τωρα,ερχονται όλα τ΄αγορια της ταξης και τα περισσοτερα κοριτσια και δυο-τρεις μαμαδες,που ακομη δεν τις ξερω καλα, μου ψυθυριζουν στ΄αυτι "Ο γιος μου αγαπαει την κορη σου,το ξερεις?» και να κοκκινιζω γιατι το ξερω αλλα δεν ξερω τι να πω,τι πρεπει να πω.

Η Ελπιδα να σκαρφαλωνει στην οροφη του αυτοκινητου μου και να κανει τσουληθρα στο παρμπριζ στο σχολασμα-και τα πιτσιρικια του Ολοημερου να επευφημουν.

Η Ελπιδα να κρεμιεται και να κανει κωλοτουμπα γυρω από το καγκελο εξω από την πυλη και ο φιλος της ο Γιαννης,με βερμουδα ακομη και στο καταχειμωνο, να την ακολουθει,να παιζουν κυνηγητο μεχρι εγω να τα πω λιγο με τη μαμα του στο πεζοδρομιο.

Στιγμες,εικονες,ατακες,ολα παιζουν στη θυμηση μου ξανα και ξανα αυτες τις μερες,μπρος και πισω,ανακατεμενα,χωρις χρονικη σειρα,εντονα,σα να ηταν ολα πριν λιγα λεπτα.

Χριστουγεννιατικο Bazaar,το προεδρειο της ταξης θελει να μαζεψει λεφτα για εκδρομη και για μπλουζακια για τους σχολικους αγωνες,μαζευεται η μιση ταξη σπιτι μας και φτιαχνουν ενα πανο για το τμημα τους,ζωγραφιζουν κουπες για να τις πουλησουν και στηνουν παγκο στο σχολειο-τελικα ο Κορωνοιος και το lockdown οχι μονο δεν επιτρεπει αγωνες κι εκδρομες αλλα τους στερει και 2μιση μηνες απο την τελευταια τους ταξη στο Δημοτικο,τους στερει και την τελετη αποφοιτησης -κι ομως,ποσες εικονες,ποσες χαρες και χαμογελα εχουν ηδη στη φαρετρα της ζωης!

-

Σα να ηταν χθες που η Ελπιδα πρωτοεμπαινε "στο χορο."
Και νομιζω οτι χορεψε καταπληκτικα.

Πώς περασαν εξι χρονια σαν αστραπη? Πώς μεσα σε εξι χρονια το κοριτσακι με τα κοτσιδακια και τη φουστιτσα μεταμορφωθηκε σε μια κοπελιτσα που με φτανει πια σε μποι,που ακουει τραπ αντι για «Ζουζουνια»,που φοραει φαρδιες φορμες και μπλουζες που γραφουν πανω “Thraser” -που ουτε ξερω τι σημαινει-που τιναζει πισω τα μακρια καστανα μαλλια της κι αναστεναζουν τ΄αγορια-αυτό δεν αλλαξε,δε θ΄αλλαξει ποτε…

Ω,ελα τωρα! Αναρωτιεμαι ειλικρινα,τις τελευταιες μερες,γιατι στην ευχη δε μπορω να ειμαι σαν τους αλλους γονεις,φυσιολογικη.

Να πω απλα: «Η Ελπιδα θα παει Γυμνασιο,so what?»

Γιατι η σκεψη ότι είναι οι τελευταιες μερες,οι τελευταιες ωρες της πρωτοτοκης κορης μου

 στο Δημοτικο,μου προκαλει τετοια συγκινηση?

 Δεν είναι «αναμεικτα συναισθηματα». Δεν είναι λυπη. Είναι όμως ατοφια,καθαρη-αλλα μαλλον σε υπερβολικο βαθμο-συγκινηση. Αντε, πασπαλισμενη ισως και με λιγη λυπη.

Την ιδια στιγμη βεβαια τα βαζω με τον εαυτο μου και με το συναισθηματισμο αυτόν που σκληρα προσπαθω να  αποτιναξω,τυχεροι οσοι μπορουν να αντιμετωπιζουν τα παντα στη ζωη με ένα 

«Ελα μωρε,σιγα!»

Ε,οντως,σιγα. Το Δημοτικο τελειωνει το παιδι,δε φευγει για τα ξενα.

Κλεινει έναν κυκλο ζωης από τους πολλους που θα ανοιξει-και παει γι΄αλλα.

Η ισορροπημενη,νορμαλ αντιμετωπιση του θεματος θα ηταν αυτό που μου ειπε σημερα μια φιλη: «Εγω όχι μονο δε συγκινηθηκα όταν τελειωνε η κορη μου το Δημοτικο αλλα ανυπομονω να τελειωσει και το Λυκειο,να ξεμπερδευουμε!»

Τι πιο φυσικο? Η ζωη προχωραει μπροστα.

Εμενα όμως γιατι κάθε τραγουδι που παιζει και μιλαει για τελος,μου θυμιζει ότι την Παρασκευη που μας ερχεται η Ελπιδα μου θα περασει για τελευταια φορα την πορτα του σχολειου,εκει οπου περασε 6 ολοκληρα χρονια,γελασε,εκλαψε,εμαθε,ερωτευτηκε,χτυπησε,την παρηγορησαν,την αγκαλιασαν,την αγαπησαν…

Γαμωτο! Δεν αντεχω τα φιναλε,αυτό είναι. Δε μπορω τους αποχωρισμους!                                

 Δεν μου αρεσουν,δε μου αρεσαν ποτε οι «τελευταιες φορες»-τουλαχιστον όχι όταν το ξερω από πριν.

Δεν ξερω τι στο καλο φταιει γι΄αυτό.

Ισως το ότι ειχα αρκετους αποχαιρετισμους στη ζωη μου-αλλαξα σχολειο και περιοχη τοσες φορες,καποιες δεν ειχα καν το χρονο να πω αντιο.

Ισως επειδη δεν περασα μια ανεμελη ουτε ανεφελη παιδικη ηλικια-αυτο βεβαια ηταν τραυματικο αλλα οπως εχω ξαναγραψει με βοηθησε να ξερω τι λαθη να μην κανω ως γονιος,για να το γυρισω σε θετικο.

Ισως παλι να είναι ότι αναρωτιεμαι: «Ημουν αρκετα κοντα της αυτά τα εξι χρονια?Ημουν αρκετα ΕΚΕΙ?»

Τα δυο από τα εξι,αυτά της Πρωτης και της Δευτερας Δημοτικου δε μπορω να πω ότι ημουν. 

Ηταν την εποχη που ετρεχα συνεχεια το Ζουλη στους Αλλεργιολογους,τον ταιζα εξω από το Ιασω με το φοβο μιας αναφυλαξιας,ηταν μια δυσκολη,στρεσαρισμενη κι ασχημη περιοδος-κι όταν η μητερα δεν είναι καλα τα παιδια το αντιλαμβανονται με έναν μαγικο τροπο.

Την τριτη χρονια απεκτησα τη Μαγια,ημουν με ένα νεογνο στην αγκαλια,παλι δεν ημουν αρκετα κοντα στην Ελπιδα.

Από κει και μετα,όλα εστρωσαν,όλα εξυγιανθηκαν (όχι χωρις θυσιες) και νομιζω πως ημουν,ελπιζω να ημουν,να εγινα η μαμα που θα ηθελε και θα της αξιζε.

Αρα η ολη συναισθηματικη φορτιση που νιωθω τωρα είναι για τα τρια χρονια που ουσιαστικα δε με ειχε όπως θα επρεπε... για τα χαμενα χρονια?

Ενταξει,πολλες μαναδες συγκινουνται σε σχολικες γιορτες-στο Νηπιαγωγειο δεν περιμενα καν να ερθει η στιγμη που θα ελεγε τα λογια του καποιο από τα παιδια μου,ανοιγαν οι βρυσες αυτοματα 

από τις πρωτες νοτες του τραγουδιου του προλογου.Το καλο βεβαια είναι πως δεν ημουν η μονη.

Στο τελος της γιορτης οι περισσοτερες ημασταν με κοκκινα ματια και ψαχναμε χαρτομαντηλα για να φυσηξουμε τις μυτες μας.

Κι ειμαι και πανασχημη όταν κλαιω η ατιμη! Εχω ολο το πακετο: ματια που πρηζονται από κατω,μυτη που τρεχει,αναφιλητο,μουτρο που γινεται παντζαρι,βραχνη φωνη,πεφτει και το ένα βλεφαρο…α στο καλο!

Άλλη εικονα:

Η Ελπιδα στο διαλειμμα,Τριτη Δημοτικου,εγω εξω από τα καγκελα,εγκυος στη Μαγια,         

  η «σχολικη φοβια» που εχει εμφανισει η  Φιλιππα που παει Πρωτη απαιτει να ειμαι εκει

 για να με βλεπει όταν είναι στο προαυλιο,εγω όμως βλεπω την Ελπιδα και δεν το πιστευω,

μου το ειχαν πει ότι συμβαινει αλλα τωρα το διαπιστωνω με τα ματια μου,εκεινη προχωραει 

και γυρω της όλα τα παιδια,τα κοριτσια κρεμονται σχεδον από πανω της,τσακωνονται ποια 

θα της κραταει το χερι,δυο-τρια αγορια ακολουθουν,την περιμενουν να αποφασισει πού θα κατσει,καθεται σ΄ένα πεζουλι κι όλα τ΄αλλα καθονται γυρω της,ποιος,το κοριτσακι που φοβομουν αν θα κανει φιλους ,το κοριτσακι που δεν το ηξερε κανεις-και πώς να μη νοιωσει περηφανεια 

μια μανα για κατι τετοιο,όχι,δεν είναι πια η καλυτερη μαθητρια, ο δασκαλος της μου κανει συχνα παραπονα,τη λεει «Περσεφονη» επειδη είναι ομορφη με μακρια μαλλια, «Δε διαβαζει  η Περσεφονη,την πιανω συχνα απροετοιμαστη,βαριεται» μου λεει στις συγκεντρωσεις  «κι επειδη είναι εξυπνη περιμενω περισσοτερα απ΄αυτή,δε διαβαζει και μιλαει ολη την ωρα με τη διπλανη ,θα τους αλλαξω θεση…»

Το «παρεακι» διαμορφωνεται γυρω στα τελη εκεινης της χρονιας,στην Τριτη Δημοτικου,αρχιζουν 

οι συναντησεις στο παρκο,καποιες μαμαδες ερχομαστε πιο κοντα την ιδια στιγμη που τα παιδια θετουν τις βασεις της φιλιας τους,οι προσωπικοτητες τους σφυρηλατουνται μεσα απ΄την αλληλεπιδραση τους,αναμεσα σε μπαλλες και σκαρφαλωματα μυστικα ανταλλασσονται,καρδιοχτυπια ξεκινουν,γονατα γδερνονται,δεσμοι αρρηκτοι πλεκονται.

«Αρρηκτοι»…βαρια κουβεντα.Δε μπορω να ξερω.Ελπιζω,ευχομαι να είναι αρρηκτοι.

Ειναι ωραιοι οι αρρηκτοι δεσμοι.

Η Ελπιδα στην αρχη της Πεμπτης, «Μαμα,ο καινουριος μας Δασκαλος εχει γραψει βιβλια σαν κι εσενα,γραφει ποιηματα» «Βρε» να λεω «εγω ένα βιβλιο εγραψα και αυτό όχι με ποιηματα,δεν πιστευω να ειπες στον ανθρωπο ότι η μανα σου γραφει βιβλια και ποιηση,θα γελανε και τα θρανια!» και να λεω ειδες Μυρτω,σε τρεχανε στα ιδιωτικα γιατι «στο δημοσιο δεν υπαρχει εκπαιδευση»

 κι η κορη σου παει στο δημοσιο κι εχει δασκαλο που δε συναντας ουτε στο καλυτερο ιδιωτικο,  

«Η κορη σας είναι μια εξαιρετικα γοητευτικη προσωπικοτητα» να μου λεει και να μιλαει για ενσυναισθηση κι όχι για βαθμους,για χαρακτηρα κι όχι για ορθογραφια-και να σκεφτομαι ποσο,ποσο τυχερο ηταν αυτό το παιδι,ολη του η πορεια στο Δημοτικο ηταν υπεροχη,γεματη φιλους,καλους δασκαλους,αγαπη,αναγνωριση,σκασιλα μου για τα 10αρια στον ελεγχο,ειλικρινα ας ηταν και 8αρια,περασε τοσο ομορφα οσο δεν περασα ουτε στα ονειρα μου κατά τη σχολικη μου ζωη και γεμισε τοσο πολύ θετικη ενεργεια κι ομορφες αναμνησεις που δε μπορει,θα πρεπει αφηνοντας αυτό το κτηριο να εχει να θυμαται μονο ωραια,να νιωθει μονο ζεστασια-και δεν υπαρχει καλυτερη παρακαταθηκη για το μελλον.

Ωραια.

Κι εγω τοτε γιατι εχω τετοιο κομπο στο λαιμο?

Εκεινη είναι πολύ πιο νορμαλ από μενα.

 Όπως την πρωτη μερα,που ετοιμαζοταν να βουτηξει σε αγνωστα νερα κι όμως εμοιαζε τοσο αταραχη, ετσι και τωρα.

Σιγουρα θα σκεφτεται το νέο ξεκινημα,τη νεα διαδρομη που την περιμενει.

Μα τη σκεφτεται τοσο-οσο.Και δε θα είναι μονη της.Θα κανει το βημα αυτό με τους φιλους της μαζι.

Βεβαια το Γεναρη,ανημερα των γενεθλιων της,όταν συζητωντας περι σχολειου ηρθε η κουβεντα στους λιγους συμμαθητες της που δε θα συνεχισουν στο ιδιο Γυμνασιο, συνειδητοποιησε για πρωτη φορα ότι ολο αυτό που εζησαν εξι χρονια συντομα θα εφτανε στο τελος του. 

Καταλαβε για πρωτη φορα ότι καποιους θα τους αποχωριζοταν,μαζι και το δασκαλο που τον λατρεψε κι επεσε τετοιο κλαμμα,μα τετοιο κλαμμα που σχεδον ανησυχησα γιατι η Ελπιδα δε με ειχε συνηθισει σε τετοια συναισθηματικα ξεσπασματα.

Στη συνεχεια φυσικα ακολουθησαν κι αλλα τετοια,για αλλους λογους (λεγε με εφηβεια) και πλεον το εχω συνηθισει και χαιρομαι γιατι τον ανθρωπο που τα θαβει και δεν ξεσπαει να φοβασαι,αυτός που κλαιει και εκφραζεται λυτρωνεται.

Το παιδι αντιμετωπιζει το τελος αυτης της ομορφης διαδρομης πολύ ηρεμα και ομορφα και δεν εχει λογο για το αντιθετο,ειλικρινα,γιατι θα συνεχισει στο Γυμνασιο με την πλειοψηφεια των φιλων και συμμαθητων της,λογικα με τους πιο πολλους θα είναι και στο ιδιο τμημα και θα είναι απλα ένα δρομο πανω από το Δημοτικο -δεν εχει κανενα λογο η Ελπιδα να λυπαται.

Απλα εγω αναρωτιεμαι…όλα αυτά τα εξι χρονια,πώς περασαν ετσι σαν αερακι?

Ηταν σα να τη συνοδευα εχθες στον πρωτο Αγιασμο,με τη τσαντα με την Κιττυ και τα ροδακια και,σα να ανοιγοκλεισα τα ματια μου και ξαφνικα να βρεθηκα να συζηταμε με τους συμμαθητες της,που με εχουνε περασει σε υψος εννοειται,για τη χρονοκαψουλα που θα φτιαξουν,με αγαπημενα τους αντικειμενα από το Δημοτικο και θα τη θαψουν στον πισω κηπο-για να την ξεθαψουν 18 χρονια μετα,στα 30 τους,ιδια μερα και ωρα,ιδιο μερος,ραντεβου ολοι εκει-για να δουμε,ποιοι θα το θυμηθουν,ποιοι θα ερθουν με τα παιδια τους,ποιοι θα παρουν το αεροπλανο για να φτασουν εκτακτως για το ραντεβου από το εξωτερικο που θα βρισκονται,ποιοι θα σκεφτουν «Ωχου μωρε,σιγα τωρα!» ποιοι δε θα το θυμηθουν καν…

Κάθε τελος είναι μια αρχη.Δε λεω πως ειν΄ευκολο αλλα δεν είναι και για τοση συγκινηση,επιτελους,δεν πεθανε κανεις-χτυπα ξυλο!

Γι΄αυτό κι η Ελπις δεν εχει ιδεα και δεν υπαρχει λογος να μαθει πώς το βιωνω εγω.

Αυτή το βιωνει μια χαρα ως παιδι κι εγω υπερβολικα συγκινισιακα ως γονιος-αλλα αυτό είναι δικο μου θεμα,όχι δικο της.

Δεν εχει ιδεα ότι δε θελω καθολου αυτές τις μερες,τις τελευταιες, ν’ ακουω τραγουδια (και ολο αυτά παιζει ρε γαμωτο το ραδιοφωνο την ωρα που μπαινω στο αμαξι!) όπως το All good things come to an end και το See you again ουτε και να θυμαμαι το «Ποτε δε χωριζομαστε» που ειχε τραγουδησει μια χρονια μια Εκτη στο δικο μου σχολειο-αλλα ελα που ολο τριγυρναει στη μνημη μου!

Δεν εχει ιδεα ότι ευχομαι να είναι κι άλλες μαμαδες στην ιδια φαση την ερχομενη εβδομαδα

για να μη γινω μονη μου ρεζιλι την Πεμπτη που θα τη βγαλω φωτογραφια να περναει την πυλη του Δημοτικου για τελευταια φορα.

Δεν εχει ιδεα ότι εδώ και μια βδομαδα,τα μεσημερια μολις παρκαρω και παω να τη συναντησω παιρνω το πιο ευθυμο χαμογελο και βλεμμα μου-αλλα με πολλη προσπαθεια.

Δεν εχει ιδεα ποσο ευγνωμων ειμαι στο Λεωνιδα,στο Γιαννη,στην Αλκμηνη,στον Παναγιωτη,

το Σταυρο,τον Αγγελο,την Ευαγγελια,τη Βανα,το Θυμιο,τον Κωστα,που εκαναν το παιδι αυτό

 το εσωστρεφες,το κλειστο,το αγνωστο τους,να ανθισει -και του χαρισαν εξι αξεχαστα χρονια εκει μεσα.

Και ποτε δε θα μαθει την-προφανως ανευ λογου και λογικης- φορτιση που νιωθω αυτές τις «τελευταιες μερες της Πομπηιας.»

Όχι,ψεμματα,μπορει και να της το πω καποτε.

Αν,χρονια μετα,γυρισει και μου πει,όταν το πρωτοτοκο της,το εγγονι μου,θα τελειωνει την Εκτη,ότι «Ρε μανα ξερεις κατι,την τελευταια βδομαδα παω να παρω το παιδι κάθε μεσημερι και βαλαντωνω στο κλαμμα στη διαδρομη και μετα μολις παρκαρω σκουπιζω ματια και φυσαω μυτη γιατι δε χρωσταει τιποτα αυτό να με καταλαβει και να στεναχωρεθει»,αν μου τα πει όλα αυτά καποτε, θα γυρισω και θα της πω:
 "Γιατι,εγω τι νομιζεις οτι εκανα?"

«                 

ΜΕΣ΄ΤΟΥ ΤΙΚ ΤΟΚ ΤΟ ΡΥΘΜΟ...

ΜΕΣ' ΣΤΟΥ ΤΙΚ ΤΟΚ ΤΟ ΡΥΘΜΟ...

Το τηλεφωνημα εσκασε την ωρα που ετοιμαζα το ταπερ με το κοτοπουλο και τις πατατες:

"Θα ερθετε στις 6 κατω στη Δαφνη,που θα ΄ναι μαζεμενοι ολοι οι διασημοι ελληνες TikTokers?"

Κρατωντας το ακουστικο με τον ωμο και κλεινοντας το θαλασσι καπακι του ταπερ σκεφτομουν το Μερφυ,το νόμο του και ποσο δικιο εχει: μας περιμεναν ηδη φιλοι των παιδιων στο εξοχικο τους,τωρα προεκυπταν και οι ελληνες TikTokers στην αλλη ακρη της Αττικης-κι αυτα σε μια μερα που,ετσι χωρις λογο,δεν ηθελα να απομακρυνθω απο τα λημερια μου.

Με το που καταλαβαν οι δικες μου για ποιο λογο μας ειχε παρει τηλεφωνο η μαμα της φιλης της Φιλιππας ,αρχισαν οι αλλαλαγμοι:

"Να παμε,να παμε μαμα!Θα ειναι ολοι τους μαζεμενοι!Ελα,να παμε-να παμε-να παμε!"

Οποιος εχει κορη στο ηλικιακο φασμα απο 9 εως 16 αποκλειεται να μην ξερει τι ειναι οι "διασημοι TikTokers",το Tik Tok αυτο καθεαυτο,τα views και οι followers-εκτος κι αν ζει σε καμμια κοινοτητα εναλλακτικων χωρις ρευμα,τηλεφωνο και WiFi (που μια χαρα,respect.)

Οποιος παλι οντως δε γνωριζει, αποκλειεται να μην αναρωτιεται τι στο καλο εχουν παθει ολα τα προεφηβακια-εφηβακια,κοριτσια στην πλειοψηφεια,και κυκλοφορουν ολη την ωρα κουνωντας χερια και ανοιγοκλεινοντας στομα σα να τραγουδανε αλλα χωρις να τραγουδανε
 ή τι τα πιανει και μαζευονται πολλα μαζι μπροστα σε ενα κινητο και κανουν κατι περιεργα κουνηματα.

Μια βολτα σε στεκια 13χρονων και 15χρονων αρκει για να σε πεισει οτι ολα,ολα,

μα ΟΛΑ,ασχολουνται με το πραγμα αυτο-που οταν αρχισα να τα πρωτοβλεπω ετσι στο δρομο,να περπατανε και να κανουν κατι ακαταληπτες χειρονομιες νομιζα οτι μιλουσαν στη νοηματικη.

Οταν μπηκαν κι οι δικες μου στο τριπακι,που συνεβη εν μεσω καραντινας,ειδα καλα τι εστι βερυκοκκο: ουρα για να μπεις στο σουπερ μαρκετ (τι κωδικο βαζαμε να δεις...α,ναι,το 2): ευκαιρια για ΤικΤοκ. 

Ουρα για να πληρωσεις στο σουπερ μαρκετ? Κι αλλη ευκαιρια για ΤικΤοκ.

Βολτα για ξεσκουριασμα (το θυμηθηκα αμεσως αυτο!Το 6 ηταν!) -αυτο κι αν ειναι ευκαιρια...

Εχουμε κανει εμεις ΤικΤοκ στο lockdown,να φαν΄κι οι κοτες!

Την Τσαρλι,την Αβανι,την Αντισον και τ΄αλλα τα παιδια-εχει κι αγορια,ενας Λοπεζ νομιζω ειναι 

ο νουμερο ενα male TikToker-θελοντας και μη τους εχω μαθει απ΄εξω κι ανακατωτα,απο το ποσους ακολουθους (μα που ζουμε?Στις Βερσαλλιες?) εχει ο καθενας,μεχρι το υψος,το βαρος,τα γενεθλια τους,τα ονοματα των κατοικιδιων τους και ποια ειναι η αγαπημενη τους γευση τσιχλας.

Για να πω την αληθεια,οσο κι αν μου τη βιδωνει αγριως το κολλημα της νεας γενιας με την τεχνολογια,οσο κι αν ειμαι κατα της χρησης κινητων απο τοσο μικρες ηλικιες, αυτο το νεο φρουτο δεν το βρισκω τοσο κακο.

 Πρωτον,δεν ειναι κατι "καθιστικο",δευτερον δεν ειναι κατι αποχαυνωτικο (οπως ας πουμε το Play Station,το Fortnite και το χαζεμα στο Instagram επι ωρες) και τριτον δεν ειναι κατι αναγκαστικα "μοναχικο". 

Τα καλυτερα Τικ Τοκ εξ΄αλλου γινονται με παρεα-κι οι μεγαλες των Daltons τα καλυτερα με τα φιλαρακια τους τα εκαναν,τοτε που δειλα-δειλα αρχισαμε να πρωτοσυναντιομαστε στην καραντινα.

Views.likes,followers,προβες για τις κινησεις (-"Αμαν ρε μαμα,δε μπορεις να θυμασαι δηλαδη οτι πρωτα παει το δεξι χερι πανω και μετα κουνας τη μεση?Τοσο noob εισαι?" -"Τοσο...τι?") ολες αυτες οι ορολογιες ειναι η νεα πραγματικοτητα των 10 something και τα νεα αστερια και προτυπα δεν ειναι συγκροτηματα και ηθοποιοι αλλα απλα πιτσιρικια της διπλανης πορτας που τυχαινει να κουνιουνται ωραια με το ρυθμο.

Τα παιδια μου μπορει να μην ξερουν ποιος ειναι ο Μπρους Γουλις και η Τζεννιφερ Ανιστον 

(και σκασιλα τους να μαθουνε) αλλα ξερουν πολυ καλα ποια ειναι η Τσαρλι Ντ Αμελιο,η Λορεν Γκρευ και η Μαρια ΜπιΤσιου.

Σημεια των καιρων! 

Ετσι λοιπον,παρ΄ολο που ειχαμε ηδη κανονισει να παμε στο εξοχικο φιλων τους,εξ΄ου και το ταπερ με το κοτοπουλο,λεω ενταξει,αντε,παμε για κανα τριωρο στους φιλους σας που μας περιμενουν και ας φυγουμε κατα τις 5 να προλαβετε και τους διασημους TikTokers,οι οποιοι πού θα μαζευτουνε ειπαμε?

Α ναι,στο Metro Mall στη Δαφνη,για να μην ξεχνιομαστε και δεν επισκεφθουμε ενα Mall οπωσδηποτε μια φορα την εβδομαδα.

(Αμ δε θα μεγαλωσουνε?Στην Παυλιανη θα μετακομισω,παρεα με το Βασιλη και το σκυλο του στο καταφυγιο North,εκει,στο δεντροσπιτο,να μου χτυπανε τα σκιουρακια πρωι πρωι το τζαμι και να μυριζω πευκο και ρετσινι.)

Με την ψυχη στο στομα πηγαμε στους φιλους τους,6μιση η ωρα τελικα φυγαμε,με το κοτοπουλο να κοντευει να ξαναβγαλει πουπουλα στο ταπερ (αφου με τοσο παιχνιδι κανεις δεν ειχε το νου του να φαει) κι εγω να γκαζωνω στον περιφερειακο του Καρεα προσπαθωντας να βγω απο τα Μεσογεια στη Βουλιαγμενης χωρις να μπλεξω σε κινηση.

 Καποια στιγμη σκεφτηκα να τους προτεινω να "χιονισουμε",οπως λεγαμε και στη γλωσσα των ρεπορτερ,το θεμα των TikTokers και να κανω δεξια στην πρωτη εξοδο για δασος Καισαριανης.
Δε μ΄επαιρνε ομως,αυτες ηταν σ΄αναμμενα καρβουνα.

"Λες να ειναι κι η ΜπιΤσιου?Και ο ταδε?Και ο δεινα?" αναρωτιοταν η μια κορη.

"Τι λες,αυτος ειναι Instagrammer,δεν ειναι TikToker" απαντουσε η αλλη.

"Τι ειναι αυτα ρε κοριτσια,νεα επαγγελματα?Δηλαδη αν το πατε ετσι κι εγω ειμαι Blogger?" τους λεω σε καποια φαση.

"Εσυ δεν πιανεσαι,ποιος νοιαζεται για το Blog σου,δεν ειναι ΤικΤοκ!" μου ηρθε η πληρωμενη (και σωστη,εδω που τα λεμε) απαντηση-παρ΄ολο που απο μονες τους μου ειπανε αμα γραψω αναρτηση για το ΤικΤοκ, να μην παραλειψω να βαλω φωτογραφιες τους απο το event!

"Αχ,τετοιο αγχος δεν εχω ξανανιωσει στη ζωη μου ουτε σε ποδοσφαιρικο μου αγωνα" ελεγε

 η Φιλιππα απο το πισω καθισμα (το μπροστινο ανηκει δικαιωματικα στην πρωτοτοκη εκτος αν υπαρχει αλλος ενηλικας στο αυτοκινητο) και να με ρωταει καθε τρεις και λιγο τι ωρα ειναι κι αν ειμαι σιγουρη οτι παμε σωστα.

Εννοειται πως χαθηκα εκει στις πλατειες της Ηλιουπολης που δεν μπορεις να καταλαβεις παρα μονο αν εισαι ντοπιος ποιος ειναι ο κεντρικος δρομος αφου ολοι μοιαζουν κεντρικοι, εννοειται πως ρωτησαμε βενζιναδες, ταξιτζηδες και περαστικους,εξυπακουεται οτι καποιοι μας καθοδηγησαν λαθος και τελικα,αισιως,φτασαμε καποια στιγμη στο Metro Mall.

Οπου γινοταν της τρελλης.

Απειρη πιτσιρικαρια συγκεντρωμενη στην εισοδο του εμπορικου-να πω την αληθεια μου εκανε εντυπωση που δεν ειδα και κανενα τηλεοπτικο συνεργειο να καλυπτει το γεγονος-αυτοκινητα με αλαρμ απ΄εξω και γονεις μεσα να διαβαζουν περιοδικα και να χαζευουν στο κινητο μεχρι να εξασφαλισουν τα βλασταρια τους τα πολυποθητα αυτογραφα,χερια με κινητα σηκωμενα στον αερα για σελφι με το ειδωλο,παρεες που λικνιζονταν στο ρυθμο καποιας ΤικΤοκ επιτυχιας και τραβαγαν βιντεακια...χαμος!

"Εδω!Εδω!Ελατε,προλαβαινετε!" μας φωναζε το Μαριω,η φιλη της Φιλιππας, απο το πεζοδρομιο οπου ειχα πλευρισει το αμαξι,"Ελπιδα-Φιλιππα,πηδηξτε εξω και πατε γραμμη στη μανα της Μαριας,Ζουλη εσυ μενεις μαζι μου και παμε να παρκαρουμε" εδωσα στα γρηγορα τις γενικες οδηγιες (ευτυχως η μικρη Μαγια δεν ηταν μαζι) κι αφου παρκαρα σχετικα ευκολα (εχω απιστευτη ρεντα στο παρκινγκ,ανεκαθεν) πηγα να βρω τους υπολοιπους σερνωντας μαζι εναν Ζουλη που αναρωτιοταν γιατι ηταν μαζι μας κι οχι στου Μπιλλυ για ποδοσφαιρο κι ειχε αρχισει ηδη το γνωστο τετραπτυχο: "Πειναω/διψαω/βαριεμαι/κατουριεμαι".

Εξω απο το Metro Mall πρεπει να ηταν μαζεμενα πανω απο 200 εφηβακια,αγορια και κοριτσια και ολοι εκαναν πηγαδακια γυρω απο τον επωνυμο TikToker της προτιμησης τους για να κανουν μαζι ενα χορευτικο και να το "ανεβασουν".

Οπου "επωνυμος TikToker" βλεπε 14χρονο ή 15χρονο,με μακιγιαζ που θα ζηλευε κι η Μενεγακη, ψευτικη βλεφαριδα,κοντο μπλουζακι-τοπακι με κοιλια εξω,στενο ή πανφαρδυ τζην ή σορτσακι,μαρκατα σνικερς και υφος Χολλυγουντιανης σταρ- και λιγο λεω.

"Μωρε,παιδακια ειναι" ειπα στον εαυτο μου "Φαντασου να εισαι ακομη μαθητουδι και να γινεσαι διασημος σε ολη τη χωρα επειδη ανεβαζεις ωραια βιντεακια.
Και ξαφνικα ολοι να θελουν να σου μιλησουν,να σου μοιασουν...πώς να το διαχειριζονται αραγε οι γονεις τους? Ωραιο θεμα για ρεπορταζ,πώς και δεν εχει κανει κανεις ακομη εκπομπη-αφιερωμα...Και φαντασου ο τυπος που εμπνευστηκε ολη την εφαρμογη τι μυρια θα ΄χει βγαλει..."

Σκεφτομουν τα δικα μου και ανελυα νοερα το κοινωνικο φαινομενο που εκτυλισσοταν μπροστα μου.

"Καλα πώς το κανονισανε το event και βρεθηκαν ολοι μαζι" αναρωτηθηκε (οχι νοερα) η μαμα της Μαριας ενω τα κοριτσια μας στριμωχνονταν για μια σελφι με ενα κοντουλι ξανθο Γυμνασιοκοριτσο που προφανως ηταν η μεγαλη σταρ της συναντησης,"Λες να εχουνε κανενα συνδικατο?Συλλογος TikTokers Ελλαδος κι ετσι?"

Καλα τα ριχναμε τα γελια μας (κι ο Ζουλης τη γκρινια του) αλλα εγω ηθελα απεγνωσμενα εναν καφε κι ενα τσιγαρο (δε μπορω να καπνισω ξεροσφυρι,με τιποτα,πρεπει να πινω οπωσδηποτε κατι εκτος απο πορτοκαλαδα.) Κινηση απο και προς τις πορτες του Mall δεν εβλεπα καμμια.

"Κλειστο ειναι" με πληροφορησαν,κι αναρωτηθηκα πώς στο καλο οι υπευθυνοι του εμπορικου αφησαν να τους ξεφυγει τετοια ευκαιρια για εξτρα κερδη, με τοσο νεαροκοσμο μαζεμενο.

Καλα,οχι οτι θα ΄χει αναγκη το Metro Mall.

Οπως και το δικο μας,το "πανω" Mall,εχει γινει το hot meeting point των εφηβων-ολα μαζεμενα εκει,μαγαζια,γρηγορο φαγητο,καφετεριες,ολα compact κι ολα fast,ετσι κι αλλιως στην compact εποχη ζουμε,ολα μαζεμενα και συγκεντρωμενα,μην απλωνομαστε και πολυ-"θυμηθειτε ωστοσο,να κρατατε αποστασεις!"-compact καλλυντικα,combo γευματα,compact ζωη-και καπου εκει αρχιζουν να παιζουν στ΄αυτια μου οι πρωτες ατακες του Μακ Γκρεγκορ στο (λατρεμενο) Trainspotting:

 "Choose life.choose a job,choose a carreer, choose a fucking big television..."

Χαζευοντας τα τεκταινομενα παντως,δε μπορουσα να καταληξω στο αν ειναι ok ολο αυτο ή οχι.
Δε μπορουσα να βγαλω συμπερασμα για το τι σκοπους εξυπηρετει αυτη η νεα μοδα,περα απο το προφανες,δηλαδη τα μυρια που κερδιζει ο εμπνευστης της. 

Η αναχρονιστικη,γκρινιαρικη φωνη μεσα μου,ελεγε:

"Οταν δουλευα στο καλλιτεχνικο ρεπορταζ μας κατηγορουσαν οτι κανουμε φιρμες τα απολυτα μηδενικα και τους παικτες ριαλιτυ,κοιτα τωρα ποιοι γινονται φιρμες,γκομενιτσες και αγορακια που απλα κουνιουνται στο ρυθμο χαζοτραγουδων,τι σχεση μπορει να εχουν με αστερια σαν τους Queen,τους Guns,τον Alice Cooper,τον Elvis και τους Sex Pistols που εγραφαν κι ελεγαν κομματια με μηνυμα και νοημα,που ειχαν πραγματικο,ατοφιο παθος,τι σχεση εχουν αυτα τα παιδαρελια με τους σταρς που πορωνομασταν εμεις? Καμμια,θα μου πεις αυτοι ηταν προσωπικοτητες,εδιναν κατι,δημιουργουσαν,εκαναν τεχνη, εμειναν στην ιστορια,βαζεις Rammstein και Rage against the machine στο αυτοκινητο και γουσταρεις ακομη και στα 40 σου (once a rock soul,always a rock soul). Κι ασε τους ροκαδες και τους λαικους και τα συγκροτηματα.Με τους ηθοποιους που θαυμαζαμε εμεις,ελληνες και ξενους,που δουλευαν σκληρα,που ελαμπαν απο ταλεντο,που συγκινουσαν με τις ερμηνειες τους,τι σχεση εχουν αυτα τα 15χρονα κοριτσακια με τα λιπ γκλος και τις ολοσωμες φορμες απο το Bershka, τι ακριβως κανουν περα απο ενα ωραιο λικνισμα και για φαντασου,αυτα τωρα εδω αισθανονται σταρουμπες και δεν εχουν καν βγει απ΄τ΄αυγο,δες τη την αλλη με τι υφος υπογραφει τα αυτογραφα,και πώς με νευριαζει η Ελπιδα,δεν το πιστευω οτι ντρεπεται να την πλησιασει,να τη βουτηξω απο τη μαλλουρα μου ΄ρχεται και να της πω τι ντρεπεσαι μωρε,ειναι κατι παραπανω απο σενα αυτη η πιτσιρικα επειδη εχει δεκα χιλιαδες ακολουθους στο Τικ Τοκ?"

Η προοδευτικη (ή μηπως συγκαταβατικη?) φωνη μεσα μου,ελεγε:

"Ναι αλλα κοιτα γυρω σου,βλεπεις κανενα απο αυτα τα νεα παιδια να μοιαζει σα να μπαινοβγαινει στην αποτοξινωση,οπως οι ροκ σταρ που ειχες προτυπα εσυ?Μοιαζει κανενα τους αρρωστημενο ανορεξικο και με τασεις αυτοκτονιας? Κραυγαζει κανενα τους "Live fast-die young"? Εχει κανενα τους για συνθημα το Sex,drugs and alcohol?Τα κοριτσια αυτα εχουν ροδαλα μαγουλα ,κι ας ειναι απο εξτρα δοση blush,εχουν χαρουμενα ματια κι ας φορανε την ψευτικη βλεφαριδα-καγκελο,φαινονται νορμαλ και οχι ψυχακηδες κι ας ποζαρουν με γκριματσες σαν παπιά,τα αγορια εχουν ζωηρο βλεμμα κι οχι μαστουρωμενο -και ποτε δε σου αρεσε εξαλλου ο Τζιμ Μορισσον,που τον ειχε σε αφισσα στο δωματιο της η Ναταλια κι ελεγες μεσα σου μα τι του βρισκει,εχει τοσο γωνιωδες προσωπο,ειναι τοσο skinny,τουλαχιστον τουτοι δω εχουν υγιη κορμια,ωραια προσωπακια,λαμπερα και φρεσκα...Εντωμεταξυ για δες, υπαρχουν και κανα δυο πιο ευσωμες,δεν ειναι ολες κοκκαλιαρες (εκει εγω,κλασσικα,στη φοβια μου μην περασει η Ελπιδα τα ιδια με μενα) και στην τελικη χορος ειναι,χορευουν και ανεβαζουν βιντεακια κι επειδη το κανουν καλα γινονται διασημοι,αυτη ειναι η κατασταση σ΄αυτη την εποχη της γρηγορης κι ευκολης εικονας,μην εισαι αναχρονιστικη,συμβαδισε με την εποχη σου ή τελος παντων ασε τα παιδια σου να συμβαδισουν με την ησυχια τους.Δηλαδη τι θα ηθελες,να ζητανε αυτογραφο απο την Αρβελερ και να ασχολουνται με το Λενιν και τον Τροτσκι στα 12?"

Τα κοριτσια μου εντωμεταξυ φωτογραφιζονταν περιχαρη με ενα-το πολυ 17χρονο-σγουρομαλλικο ομορφοπαιδο με το παρατσουκλι Cheelz Boy (καλα,μπορει να το λεω και λαθος) αφου πιο πριν ειχαν πανηγυρισει εκστασιασμενες γιατι ειχαν παρει αυτογραφα απο την ΜπιΤσιου ή Β-τσιου,η οποια μετετρεψε πολυ εξυπνα το συνηθισμενο της επωνυμο (Μπητσιου) σε nick name-θυμηθηκα τοτε την Ερρικα Βαλλιανου που μας διδασκε Δικαστικο ρεπορταζ κι ολοι λεγαμε στη Σχολη "ΑΥΤΟ ειναι ονομα για σοβαρη καριερα,ακουγεται τελειο" και σκεφτομουν "Οντως,που παω εγω με τετοιο επωνυμο" και στο Σταρ ενας αρχισυντακτης που ειχα μου ειχε βγαλει και ανεκδοτο, "-Πώς λεγονται δεκα βλαχοι που γυρνανε μεθυσμενοι απο ενα γαμο? -Πιτα ουλοι!" και με τουτα και με κεινα περναγε η ωρα,ο κοσμος αρχισε να αραιωνει,εγω να καπνιζω πινοντας Lipton απο το διπλανο περιπτερο κι ο Ζουλης διπλα μου να με ειχε μουρλανει

 στο "Παμε-παμε-παμε-παμε,βαρεθηκα!"

 Ειχε πολυ πλακα γιατι ετσι οπως φοραγε τα crocs με τον Μπλειζ που του τα ειχα παρει επειδη επεμενε,οταν ηταν 4 χρονων, κι ας μην ηταν τοτε στο νουμερο του,με την παμβρωμικη μπλουζα και τη σκισμενη του βερμουδα και ηδη μαυρισμενος, ηταν ολοιδιος με τσιγγανοπουλο-σαν τη μυγα μεσ΄το γαλα αναμεσα στην καλοντυμενη νεολαια γυρω του.

  "Εσυ καλε δε θες αυτογραφο απο κανεναν TikToker?" τον ρωτησε η μαμα της Μαριας.

"Μπα,ο Ζουλης δεν ασχολειται με αυτα,θα ζητουσε αυτογραφο μονο απο τον Καλατραβα ή τον Γκαουντι" απαντησα εγω,μιας και ο Ζουλης εχει δηλωσει κατηγορηματικα οτι θελει να γινει αρχιτεκτονας με εξειδικευση στα μυστικα δωματια,τις κρυπτες και τα κρυφα περασματα-ενα παθος που μοιραζομαστε ειναι να ψαχνουμε στο Ιντερνετ σπιτια με τετοια χαρακτηριστικα.

Βεβαια,ο Ζουλης ειναι μονο 7μιση χρονων και φροντισε να μου το υπενθυμισει τονιζοντας οτι σκασιλα του για αυτογραφο του Γκαουντι,θα ηταν πανευτυχης με ενα αυτογραφο του Ροναλντο αλλα κι ενα του Φορτουνη δε θα τον χαλαγε.

"Ξυπνα Μυρτω" μου ειπα, "εχουνε χρονο τα παιδια για να κουλτουρεψουνε και να δουνε τη ζωη αλλιως.

Κοιτα να τους εμφυσησεις δυο τρια πραγματα,να τους ανοιξεις τα ματια σε καποιους τομεις και θα τον βρουν το δρομο μονα τους.

Τωρα,ζουν την ηλικια τους και ετσι πρεπει."

Με τα πολλα.αφου πηραμε αυτογραφα και βγαλανε ενα καρο φωτο και βιντεακια και τ΄ανεβασανε στο TikTok,το Insta και οπου αλλου ανεβαζει η νεολαια ("Οχι βεβαια Facebook,αυτο ειναι για τους γερους!"),αφου γιναμε και μαρτυρες επικου καυγα μεταξυ δυο κοριτσιων TikTokers για αιτια που δεν καταλαβα και δε με νοιαζει, αποχωρησαμε.

Ο δρομος του γυρισμου ηταν μακρυς γιατι για καποιον αδιευκρινιστο λογο πηγα απο κεντρο,μπροστα απο τη Βουλη ειχε απιστευτη κινηση,η Πανεπιστημιου στεναζε γιατι κανανε εργα Κυριακατικα,εμπλεξα Αχαρνων,περασα κατα λαθος κατω απο την Εθνικη και βγηκα προς Δυτικα προαστεια- γενικως ειναι που δεν ηθελα να απομακρυνθω απο τα λημερια μου και τελικα εκανα το γυρο της Αττικης-απο τα Μεσογεια στη Βουλιαγμενης και μετα κεντρο Αθηνας και Δυτικα για να καταληξουμε Βορεια.

Σε τετοιες διαδρομες κι ειδικα οταν εχει κινηση και παω πρωτη-δευτερα,μ΄αρεσει να χαζευω τα σπιτια,τις γειτονιες,τα μπαλκονια των πολυκατοικιων,τα μαγαζακια, να φανταζομαι τη ζωη των ανθρωπων πισω απο τις τραβηγμενες κουρτινες,την καθημερινη τους ρουτινα,σα να ειναι ηρωες ενος μυθιστορηματος που ποτε (μαλλον) δε θα γραψω.

Τωρα ομως το βρηκα ευκαιρια να πω δυο-τρια πραγματα με τις κορες.

Προσπαθησα σκληρα κι ελπιζω να το πετυχα,να μην ακουστω σαν οπισθοδρομικη βαβω.

"Και για πειτε ρε κοριτσια,δηλαδη εσεις τωρα τις θαυμαζετε αυτες τις τυπισσες που ειδατε απο κοντα?Ε,ναι,για να λυσσαξατε να παμε προφανως και τις θαυμαζετε.Λογικο.Βεβαια δεν κανουν και τιποτα το τρομερα σπουδαιο,απλα χορευουν-κι ουτε καν χορευουν,χερια κουνανε και λιγο μεση-για τα 30 δευτερολεπτα που διαρκει ενα ΤικΤοκ.Να,ειναι μια αλλη κοπελιτσα,η Γκρετα Τουνμπεργκ,κι αυτη γυρω στα 16,που δεν κανει τετοια βιντεακια ουτε βαφεται ουτε ντυνεται τοσο ωραια αλλα εχει ξεκινησει παγκοσμια καμπανια για το περιβαλλον-αυτη μαλιστα,να τη θαυμασεις..."

Η μεγαλη μου κορη με διεκοψε:

"Ειναι ομορφη?"

"Οχι.Οχι,δεν ειναι πολυ ομορφη.Δηλαδη οχι οπως αυτες οι TikTokers που σας αρεσουν..."

Και τι να της πω?

Νατο παλι,το αιωνιο θεμα της ομορφιας.Αυτο το αιωνιο εισητηριο για τα παντα.

Κακα τα ψεμματα.Η ομορφια ειναι αυταποδεικτη,το ανθρωπινο ματι ελκεται απο το ωραιο,αυτο 

δε θ΄αλλαξει ποτε. 

"Καλα" συμπληρωσα "μη νομιζετε οτι κι αυτα τα κοριτσακια ειναι το ιδιο ομορφα χωρις τα φιλτρα που βαζουνε στα βιντεακια και χωρις μακιγιαζ.Συνηθισμενες κοπελιτσες ειναι και συνηθισμενα αγορια..."

Ενιωθα οτι καπου δεν τα ελεγα και πολυ σωστα,καπου εχανα σε επιχειρηματα,δεν το ειχα μελετησει καλα το θεμα πριν τους "το σερβιρω".Και στην τελικη,τι επεδιωκα? Για ποιο πραγμα προσπαθουσα να τις πεισω? Οτι "δεν πρεπει" να θαυμαζουν τους TikTokers αλλα τη Γκρετα-η οποια δεν ξερουμε στην τελικη και κατα ποσο μπορει να ειναι κατευθυνομενη και πιονι καποιων,γενικως τους πολυ αυθεντικους και ειλικρινεις δυσκολα τους αφηνει το συστημα να ξεχωρισουν,οποτε ας κραταμε μικρο καλαθι...

Τι ηθελα να τους πω λοιπον?
Οτι πρεπει να εχουν τα προτυπα που ειχε η δικια μου γενια?

Οτι πρεπει στα 12 να εχουν την κριση και τη σκεψη των 35-40-50?

"Αχ μαμα,κοιτα εκει" μου φωναξε ξαφνικα η Φιλιππα.

Μπροστα απο εναν ανοιχτο καδο σκουπιδιων,εκει στο υψος του Ζαππειου,ενας κυριος εψαχνε σκυμμενος,μια εξω απο τον καδο,μια μεσα,ποιος ξερει τι.

Η Φιλιππα αρχισε να ρουφαει τη μυτη της και να τριβει τα ματια της,την ξερω εγω αυτην,δεν αντεχει τετοιες εικονες,δεν τις αντεχει σε μεγαλυτερο βαθμο απο ο,τι δε θα τις αντεχε ενα 10χρονο παιδι.

Λιγα μετρα πιο κατω,σε ενα παγκακι στη σταση του τραμ,μια αστεγη γιαγιουλα κοιμοταν σκεπασμενη με μια παλια ζακετα.

Σφιχτηκε η καρδια μου και αναρωτηθηκα τι θα μπορουσαμε να κανουμε γι΄αυτους τους ανθρωπους,εδω και τωρα,μπλοκαρισμενοι στην κινηση,χωρις μετρητα πανω μας...

"Να λοιπον Φιλιππα" γυρισα στη μικρη "να ποιον να θαυμασεις.Τον ανθρωπο που θα καταφερει να μην υπαρχουν τετοιες εικονες στον κοσμο.Αυτον που θα καταφερει να μην τρωει κανεις απο τα σκουπιδια και κανεις να μην κοιμαται στο δρομο.Αυτον να θαυμασεις.Ή καλυτερα ακομα,δες αν μπορεις να γινεις ΕΣΥ αυτος ο ανθρωπος."

Και τοτε η Φιλιππα εκανε κατι που δεν το περιμενα. Που βασικα δεν το εχει ξανακανει.

Δε μου απαντησε κατι  ουτε συνεχισε να κλαιει αδιαφορωντας για τα λογια μου.

Απλα κουνησε το κεφαλι της,απολυτα σοβαρη, γνεφοντας "ναι" και κοιτωντας με καταματα.
Σα να υποσχεται.Οχι σ΄εμενα.Στον κυριο και τη γιαγιουλα.

Με τα δακρυακια της να λαμπυριζουν ακομα,αντανακλωντας τα φωτα του δρομου.

Ηταν η πρωτη φορα που ενιωσα οτι κατι που ειπα στα παιδια μου,οχι απαραιτητα κατι εξυπνο ή σοφο,απλα κατι που ειπα,επεσε πραγματικα σα σπορος σε γονιμο εδαφος μεσα στην ψυχη τους.

Διοτι και η Ελπιδα μπορει να μην ειπε κατι αλλα την ειδα που ειχε γυρισει το κεφαλι προς το τζαμι και κοιταγε επιμονα εξω-αυτη ειναι αγερωχη,αμα δακρυζει δε θελει να τη βλεπει κανεις.

Μεχρι να φτασουμε σπιτι ειχαν κοιμηθει ολοι.

Και δεν εχω ιδεα αν εβλεπαν στον υπνο τους οτι κανουν ΤικΤοκ ή οτι τους κανει follow και Like

 η Τσαρλι Ντ Αμελιο.

Ποιος ξερει?

Μπορει και να εβλεπαν οτι γινονται το χερι που θα δωσει φαγητο στον κυριο που εψαχνε

 τον καδο ή που θα αγκαλιασει την αστεγη γριουλα και θα την οδηγησει,ασφαλη,σε ενα ζεστο σπιτι.

Μπα,μαλλον το ΤικΤοκ ονειρευονταν-κι ειναι φυσικο.

 Ας εχουν ανωδυνα,ευκολα ονειρα προς το παρον.

Το αλλο ονειρο ας μεινει για την ωρα σε λανθανουσα μορφη,σα σπορακι που ποτιστηκε για πρωτη φορα κι ας βλαστησει οταν ερθει ο καιρος,οταν θα μπορουν οντως να κανουν κατι για να το υλοποιησουν,κι ας γινει δεντρο χοντρο και δυνατο σαν αφρικανικο Μπαομπαμπ,δεντρο στιβαρο,

που θα στηριξει,θα προσφερει σκια και παρηγορια.
Και τοτε θα μου αρκει να ξερω πως ημουν ο σπορος και πως βρισκομαι καπου εκει,αναμεσα στις μεγαλες, τις γερες του ριζες.

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ- 2ο ΜΕΡΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ - 2ο ΜΕΡΟΣ

Θα ηταν αδικο να μεινω μονο στα αρνητικα του ιδιωτικου σχολειου οπου τελειωσα το Δημοτικο.

Θα ηταν αδικο (και θα ηταν σα να το παιζω θυμα,πραγμα που απεχθανομαι) να μην αναγνωρισω
 ότι παρ΄όλα αυτά, από μαθησιακης πλευρας γινοταν πολύ καλη δουλεια και πιστευω πως
θα συμφωνουσαν σ΄αυτό ολοι οι παλιοι συμμαθητες: εκει,μαθαμε. Κακα τα ψεμματα,μαθαμε.

Παρα την ακαμπτη αυστηροτητα τους και το «στραγγαλισμο» κάθε πρωτοβουλιας και φαντασιας, 

οι δασκαλες  με τους αυστηρους κοτσους,τις φουστες κατω από το γονατο και τις ζακετες τις κουμπωμενες ως πανω ηταν καλες δασκαλες, από πλευρας μεταδοτικοτητας τουλαχιστον.

Θυμαμαι ότι η αυτη που ειχαμε στην Τριτη,την Πεμπτη και την Εκτη Δημοτικου (και που μου ειχε ριξει καποτε χαστουκι και δε με πηγαινε μια) ειχε έναν τοσο μοναδικο τροπο να μας μαθαινει την Ιστορια και τα Θρησκευτικα που κρεμομασταν ολοι από το στομα της.

Το εκανε να φαινεται σαν αφηγηση παραμυθιου,νιωθαμε σα να ειμαστε οντως εκει,τη στιγμη που ανοιγε η Κερκοπορτα στην Πολη,την ωρα που οι Σουλιωτισσες χορευαν το χορο του Ζαλογγου
 ή τη στιγμη που οι πετρες σχιζονταν κι η γη σειοταν στη Σταυρωση.

Ηταν τρομερη στο να σε βαζει μεσα στην ιστορια,νομιζω πως σε καποιο παραλληλο συμπαν θα μπορουσε να είναι μια εντυπωσιακη σταρ του Χολυγουντ,ψυχρη σαν τη Γκρεις Κελλυ-α καλα,αυτό κι αν θα ηταν σουρεαλ!

Μα ειχε τετοιο ταλεντο να διηγειται και τοσο ωραια,χρωματιστη φωνη που αν πετουσε τα γυαλια,ελυνε τον κοτσο και ντυνοταν φυσιολογικα θα ηταν ισως μια πολύ ωραια γυναικα που θα διεπρεπε  στους θεατρικους μονολογους ή στο σινεμα. (Μπορω να φανταστω την αντιδραση της αν διαβαζε τωρα αυτές τις γραμμες…σιγουρα θα επαιρνα αποβολη-«και αυριο με τον κηδεμονα σου!»)

Δε θα ξεχασω ποτε την εμφαση που εδινε στη Βυζαντινη Ιστορια που καναμε στην Πεμπτη,
μιας και το σχολειο ηταν «θρησκευτικης κατευθυνσεως».

Εκει ειχε δωσει ρεσιταλ και μας τα ελεγε τοσο συναισθηματικα και τοσο περιγραφικα που περιμεναμε πώς και πώς το επομενο μαθημα. Ειδικα όταν πλησιαζε στο κεφαλαιο της Αλωσης της Πολης ανυπομονουσαμε να ερθει η ωρα της Ιστοριας,κι όταν πια φτασαμε στην Αλωση…εδωσε ρεστα, κλαιγαμε ολοι (κι εκεινη μαζι) με μαυρο δακρυ και γυρισαμε σπιτια μας με αναφιλητα.

Δε θα ξεχασω και το πινακακι με τα αυτοκολλητα: η δασκαλα μας ειχε φτιαξει ένα ταμπλο με τα ονοματα ολων κι οποιος τα πηγαινε πολύ καλα συνολικα στα μαθηματα για μια εβδομαδα επαιρνε αυτοκολλητο-κι αγωνιουσαμε κάθε φορα να δουμε μετα το πρωτο διαλειμμα της Παρασκευης αν θα ‘χει διπλα στο ονομα μας κολλημενη μια φατσουλα,μια καρδια,ένα γκλιτερενιο παγωτο ή μια ιριδιζουσα πεταλουδιτσα,α,ηταν καταπληκτικο αυτό,ειδικα οι πεταλουδιτσες με ξετρελλαιναν- τοτε ηταν δυσευρετες,δεν εβρισκες ευκολα τετοια αυτοκολλητα. 

Όπως και να ‘χει ηταν ένα κινητρο για να διαβασεις.

Επισης, το συγκεκριμενο σχολειο εδινε τρομερη βαση στις σχολικες γιορτες, (ειδικα τις θρησκευτικες και τις εθνικες) και αποτασσοταν πληρως τις αποκριες και τα μασκαρεματα-που σημαινει ότι το μασκε παρτυ που εκανα κάθε χρονο απαρτιζοταν μονο από οικογενειακους φιλους και ποτε από συμμαθητες,αφου οι περισσοτεροι γονεις  ειχαν αναλογη νοοτροπια και μονο οι δικοι μου διεφεραν-κι αυτό ηταν ακομη χειροτερο γιατι ενιωθα πως,ουσιαστικα,ειμαι σε ένα χωρο που δεν αντιπροσωπευει
την οικογενεια μου,ειμαι παραταιρη,οποτε…
γιατι στο καλο ειμαι εκει κι οι γονεις μου πληρωνουν κι από πανω?

Παντως «καταλαβαιναμε γιορτες» -και με το παραπανω.

Η προετοιμασια για τη Χριστουγεννιατικη γιορτη ξεκινουσε από τις αρχες του Νοεμβρη,με ψαλμωδιες,χειροτεχνιες,προβες για σκετς,στολες,κατασκευη σκηνικων για την παρασταση-με αποκορυφωμα τη μερα της γιορτης οπου ολοι ειχαμε κι από ένα ρολο.

Το ιδιο κι οι ετοιμασιες για 28^η και 25^η,με θεατρικα-υπερπαραγωγες,σκηνικα,στολες Αμαλιας
 με σειρητια και χρυσοκλωστες,άλλες για τις Σουλιωτισσες, άλλες για τους τσολιαδες,
τους στρατιωτες,τη Μαντω Μαυρογενους…

Όχι,για να ειμαι δικαιη κι αντικειμενικη,από πλευρας μαθησης και από πλευρας…εορτων το σχολειο αυτό εκανε πολύ καλη δουλεια.

Υπηρχε όμως κι ένα μεγαλο «μειον»,περα από αυτά που ανεφερα στο 1^ο μερος,που κατά τη γνωμη μου ηταν από τα πιο σοβαρα: όπως σε κάθε ιδιωτικο,τα παιδια ερχονταν από κάθε γωνια της Αττικης.Αυτο σημαινει πως μπορει εσυ να εμενες,ας πουμε,στους Θρακομακεδονες και ο κολλητος σου στη Βαρκιζα.Πραγμα που σημαινει επισης ότι δε βρισκοσουν ποτε και με κανεναν εκτος σχολειου-εκτος από τα λιγοστα παρτυ.

Ελαχιστοι πρεπει να ηταν τα παιδια που εκαναν παρεα και εκτος (αν κι εμενα με ειχε καλεσει ο συμμαθητης μου ο Μιχαλης στο σπιτι του και θυμαμαι ότι η μαμα του μας ειχε φτιαξει ένα από τα ωραιοτερα φαγητα που εχω φαει στη ζωη μου,Μιχαλη γλυκε μου, αν το διαβαζεις αυτό να ξερεις
ότι το ρολο με χυλοπιτες και τριμμενο τυρι της μαμας σου μου εχει μεινει αξεχαστο!)

Το να συναντησεις τυχαια καποιον συμμαθητη εξω γινοταν θεμα συζητησης για μερες αφου ηταν σπανιο και φυσικα τα sleepovers (τα οποια δινουν και παιρνουν με τους συμμαθητες των Daltons) ηταν αγνωστη εννοια.

Στη δικη μου περιπτωση συνεβαινε και το εξης: οι δικοι μου δεν καθονταν ποτε στα παρτυ με τους αλλους γονεις,απλα με πηγαιναν,με αφηναν και ερχονταν μετα να με παρουν.Τουλαχιστον οι αλλες μαμαδες και οι μπαμπαδες καθονταν και τα λεγανε όλοι μαζι και μεταξυ χυμου,Σεβεν Απ
και φυστικιων,κανανε τις γνωριμιες τους-αυτό παντα δινει μια ασφαλεια στα παιδια.

Οι γονεις μου δεν ηξεραν κανεναν,δεν τους ηξερε κανεις, δεν τους ενδιεφερε να γνωριστουν με τους αλλους κι αυτό με ενοχλουσε πολύ και με εκανε να νιωθω ακομη πιο εντονα ότι δεν ανηκα σε αυτό το περιβαλλον,πως θα ειμαι παντα η «νεοφερμενη»,η παραταιρη,the odd one out.

Με τουτα και με κεινα εφτασα στην Εκτη Δημοτικου και το μονο σιγουρο ηταν ότι δε θα συνεχιζα
σε αυτό το σχολειο.

Το πιανο και το βιολι που επαιζα από μικρη αλλα και το μουσικο αυτι μου ηταν,κατά τον πατερα μου που ειχε επιτελους πατησει ποδι, τα καλυτερα εφοδια για να δωσω εξετασεις στο,νεοσυστατο τοτε,Μουσικο Γυμνασιο.

Εδωσα και περασα.

Οποιοσδηποτε μπορει να καταλαβει ότι μιλαμε για τα δυο ακρα αντιθετα: το αυστηρο ιδιωτικο Δημοτικο με τις ποδιες και τις απαγορευσεις-και το Μουσικο Γυμνασιο,την πρωτη χρονια λειτουργιας του,με τους κουλτουριαρηδες καθηγητες,τα μαθηματα σε τροχοβιλλες,τα παιδια μουσικων και καλλιτεχνων,παιδια που ακουγαν Nirvana και Metallica,που επαιζαν ομποε και σαντουρι από μωρα,μαγκακια,μια ωραια αναρχοκατασταση…ειχα βρεθει από τη μια πλευρα στην άλλη.

Το κλιμα εκει ταιριαζε πολύ και στη δικη μου μποεμικη ιδιοσυγκρασια αν και η κατασταση ηταν λιγο χυμα γιατι το σχολειο μολις τοτε στηνοταν.Κι ομως ηταν υπεροχα!

Μα κρατησε μονο ένα μηνα.

Πανω που ειχα κανει κολλητη (την κορη μιας σκηνοθετη κι ενος Τσεχου καλλιτεχνη,τρομερο ατομο),πανω που ειχα και το πρωτο μου γυμνασιακο «σκιρτημα» με τον μονο συμμαθητη που φοραγε γυαλια όπως εγω,η μανα μου αποφασισε πως «το σχολειο είναι ανοργανωτο ακομη,δε γινεται σωστο μαθημα,δινει πολλη βαση στη μουσικη και ελαχιστη στα μαθηματα,χωρια που είναι κατω από πυλωνες της ΔΕΗ κι είναι επικινδυνο,ΑΛΛΑΖΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΟ!»

Και που παω?

Σε Ελληνογαλλικο («...για να μαθεις Γαλλικα,θα σου χρησιμευσουν») και…θηλεων.

Θηλεων.

Στη δεκαετια του ’90.

Όπως με το Δημοτικο που με εστειλαν,που μονο εκεινο από όλα τα σχολεια ειχε διατηρησει την μπλε ποδια, ετσι και με το Γυμνασιο: ένα σχολειο ειχε μεινει που να είναι αποκλειστικα θηλεων και…με εστειλαν σε αυτό.

Λες και δεν υπηρχαν αλλα Γυμνασια Ελληνογαλλικης αγωγης που να είναι όμως και μεικτα.

Δεν ξερω…δε θα μαθω ποτε,σε οσα ντιβανια Ψυχαναλυτων κι αν ξαπλωσω,γιατι παρθηκαν αυτές οι αποφασεις-και δε θα μαθω ποτε,διοτι το προβλημα δεν το ειχα εγω,δεν ηταν δικη μου επιλογη.Ηταν προβλημα αυτων που αποφασιζαν για μενα.

Με ολεθριες συνεπειες.

Τελη Οκτωβρη αποχαιρετησα το Μουσικο Γυμνασιο και ξεκινησα στο Γαλλικο-οπου παλι δε γνωριζα κανεναν γιατι τα περισσοτερα παιδια ηταν μαζι απο το αντιστοιχο Δημοτικο-μεσα Δεκεμβρη

η νευρικη ανορεξια μου ειχε ηδη χτυπησει την πορτα.

Θα μου συνεβαινε ετσι κι αλλιως? Μπορει και όχι.

 Θα ειχα γλυτωσει αν εμενα στο Μουσικο? .Θα πω «μαλλον ναι».

Γιατι το ελευθερο,πρωτοποριακο κλιμα εκει δε θα με αφηνε να κατρακυλησω τοσο ευκολα.

Γιατι εκει ημασταν ολοι «νεοφερμενοι» και ξεκινουσαμε ολοι μαζι την ιστορια μας στο Γυμνασιο,σε λευκο χαρτι.

Γιατι μπορει να εκανα παρεα με «μαγκακια» και «αλανια» που επαιζαν ουτι και ταμπουρα και τραγουδουσαν Guns n Roses σε εφηβικα συγκροτηματακια αλλα αυτό θα ηταν ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ .
Θα ηταν εφηβεια.

Γιατι θα ειχα το αγορι με τα γυαλια,που μια εβδομαδα πριν φυγω,στα γενεθλια μου,το ξυπνητηρι του ρολογιου του χτυπησε στις 13:15  ακριβως (του ειχα πει ότι ειχα γεννηθει εκεινη την ωρα) και ενώ ειχαμε Μαθηματικα κι ο καθηγητης εξηγουσε μια εξισωση εκεινος γυρισε και μου ειπε «Χρονια σου πολλα,Πιταουλη!»              

Γιατι το ξυπνημα της καρδιας και του εφηβικου ερωτα,μεσα από τους ηχους του φλαουτου και της κιθαρας δε θα αφηναν το θηριο να ξυπνησει.
Ή ισως και να ξυπναγε (συνηθως αυτα τα θηρια καπως ξυπνανε) αλλα με λιγοτερο καταστροφικες συνεπειες. Ισως να εκτονωνοταν αλλιως.

Γαμωτο! Τελικα είναι καλο ή κακο που τα ξαναθυμαμαι τωρα? Όχι,καλο είναι.Γιατι ετσι ξερω πολύ καλα τι να ΜΗΝ κανω στα παιδια μου.

Τα εχω ξαναθυμηθει,πολλες φορες,τα εχω ξορκισει (λεω εγω τωρα),εχω προσπαθησει να αναγνωρισω τα θετικα.

Ναι,στο Ελληνογαλλικο Γυμνασιο εμαθα Γαλλικα,απταιστα,κερδισα και το πρωτο βραβειο σε διαγωνισμο νουβελλας αναμεσα σε όλα τα Ελληνογαλλικα σχολεια,για το διηγημα μου “La poulle mouillee”  (-«η βρεγμενη κοτα»,είναι η εκφραση που χρησιμοποιουν οι Γαλλοι αντι του «βρεγμενη γατα»).
Το επαθλο ηταν ένα αεροπορικο εισητηριο μετ΄επιστροφης για Παρισι,δεν πηγαμε ποτε,δεν το εξαργυρωσαμε,το εχω ακομη καπου σ΄ένα συρταρι στο πατρικο μου.

Ναι,πηρα το Sorbonne 2 και υποτιθεται ότι μπορω να διδαξω Γαλλικα (καλα,ουτε κατά διαννοια) και ναι,γνωρισα την κολλητη μου τη Ναταλια,τον ανθρωπο που είναι διπλα μου
 κι ειμαι διπλα της από 12 χρονων.

Υπηρξα προεδρος στο 5μελες για μια χρονια (ποσο περηφανη με εκανε η μεγαλη μου κορη όταν βρεθηκε στην ιδια θεση φετος στην Εκτη!) και αν θυμαμαι καλα σχεδον κάθε χρονο ημουν στο 5 μελες και το 15 μελες Γυμνασιου και Λυκειου,μια χρονια κι ως αντιπροεδρος.

Δεν ηταν Μουσικο Γυμνασιο αλλα καλα ηταν-και δεν ηταν τοσο αυστηρα οσο φανταζονταν οσοι ακουγαν το ονομα του σχολειου.Ηταν πολύ πιο ελευθερα από ο,τι στο Δημοτικο που ειχα φοιτησει και παρ΄ο,τι ημασταν «θηλεων» οι καθηγητες ηταν μια χαρα,μοντερνοι,φυσιολογικοι ανθρωποι οι περισσοτεροι.πλην ελαχιστων στενομυαλων εξαιρεσεων που υποθετω πως υπαρχουν σε κάθε σχολειο,ιδιωτικο ή δημοσιο.

Αν δεν υπολογισω τη δινη της νευρικης ανορεξιας στην οποια ειχα πεσει στις τρεις πρωτες ταξεις του Γυμνασιου(αυτό είναι ένα ξεχωριστο κεφαλαιο και βασικα είναι αδυνατον να μην το υπολογισω),δεν περασα τοσο χαλια οσο στο Δημοτικο.

Και τις φιλιες μου ειχα,και τις καζουρες μου εκανα,και τις αποβολες μου ειχα παρει,και τη μυτη μου τρυπησα στο Jimmy’s στην Κυρρηστου σε μια εκδρομη στην Πλακα,και το χαβαλε μας καναμε στις ταξεις,και τις αποχές μας οργανωναμε…απλα χωρις αγορια-κι αυτό ηταν ένα μεγαλο,ένα τεραστιο μειον.

Το σχολειο εγινε μεικτο,ξεκινωντας από την Πρωτη Γυμνασιου όταν εγω βρισκομουν πια στην Τριτη Λυκειου.Που σημαινει ότι οποιαδηποτε skills αλληλεπιδρασης με το άλλο φυλο επρεπε
 να τα αναπτυξουμε…εκτος σχολειου.

Ή να καψουρευομαστε,πλατωνικα,καθηγητες,ξαδερφους κι αδερφους συμμαθητριων,τον Axl Rose και τον Brad Pitt-ακομη και το Μαυρο Πητ,για αυτες με τα πιο μπρουταλ γουστα. Τρεχα γυρευε.

Και φυσικα,όπως και στην περιπτωση του Δημοτικου,επειδη επροκειτο για ιδιωτικο, τα παιδια ερχονταν από κάθε γωνια της πολης κι ελαχιστες πιθανοτητες υπηρχαν να μενεις κοντα με καποια φιλη-ετυχε,πραγματικα ηταν τεραστια τυχη,που η Ναταλια εμενε δυο δρομους πιο κει από μενα.

Παρεακια με συμμαθητριες με την εννοια της παρεας «της γειτονιας» δεν υπηρχαν,το πολύ πολύ να κανονιζαμε να μας πανε οι γονεις κανενα σινεμα τα Σαββατα ή στο Λυκειο πια να κατεβαιναμε με λεωφορειο ή γονεις στα Flocafe ή τα Goody’s των Αμπελοκηπων.

Που και που ισως κανονιζαμε να κοιμηθουμε η μια στο σπιτι της αλλης,αμα μεναμε σχετικα κοντα-αλλα μιλαμε παντα για Δευτερα και Τριτη Λυκειου. Και παντα για κοριτσοπαρεες,αμιγως.

Αν ημουν σκηνοθετης (μεγα απωθημενο) και η αναρτηση αυτή ηταν ταινια,θα εκανα ένα time-lapse και θα εφτανα από την εικονα του τοτε σε αυτή του τωρα,στο σημερα και σε μια τυπικη μερα των Daltons.

Των Daltons,που πανε σε Δημοσιο σχολειο,χωρις πρωτοποριακες εγκαταστασεις,τα Daltons που δε θα αποφοιτησουν μιλωντας απταιστα Γαλλικα ουτε θα εχουν να θυμουνται σχολικες εορτες με παραστασεις-υπερπαραγωγες (μια θα ειχαμε να θυμομαστε, αυτή της φετινης 25^ης που σιγουρα θα ξεχωριζε και αναβληθηκε λογω καραντινας).

Των Daltons που πανε σχολειο χωρις μπλε ποδιά με ασπρο γιακα και κάθε πρωι,αν δεν εχουν μεριμνησει αποβραδις ακουω ατακες τυπου «Και γιατι είναι ακομη στα βρωμικα το φουτερ μου το Fila-κι ακομη να πλυθει η μπλουζα μου η Vans?”

Των Daltons το σχολειό,λοιπον…

Δε θα σταθω στο εκπαιδευτικο κομματι.Θα μεινω καθαρα στο κοινωνικο.Στο κομματι της χαρας και του παιχνιδιου.

Κάθε μεσημερι παω να τους παρω από το σχολειο αφου πρωτα εχω συναπαντηθει με κανα δυο γονεις τυχαια στο σουπερ μαρκετ κι εχουμε χαιρετηθει και μιλησει σαν καλοι γειτονες και όχι σα να συνεβη κατι το σπανιο και αξιο αναφορας.

Στο σχολασμα τα λεμε με τις άλλες μαμαδες  κανονιζοντας τι θα κανουμε το απογευμα ολοι μαζι, τι μαγειρεψαμε κι αν θα παμε για μπανιο το παρεακι των παιδιων το Σαββατοκυριακο.

Συνηθως ολο και καποιοι συμμαθητακι παιρνω μαζι,πολλες φορες και δυο και τρια (ολοι οι καλοι χωρανε,εχω επταθεσιο!) ειτε για να το αφησω σπιτι του ειτε για να το παρω στο δικο μας.

Αν δε γινει αυτό,ολο και καποιο Dalton παει στο σπιτι καποιου συμμαθητη,πραγμα που κανονιζεται με την άλλη μαμα επιτοπου εκεινη τη στιγμη και όχι όπως στη δικη μου σχολικη ζωη οπου επρεπε αυτά τα πραγματα να εχουν προγραμματιστει δυο εβδομαδες πριν,να εχουν μιλησει οι μαναδες τηλεφωνικα και λοιπα διαδικαστικα-ασε που γινονταν σπανιοτατα.

Αν περασουμε από σουπερ μαρκετ μετα το σχολειο ή ακομη ακομη και στη διαδρομη,συνανταμε παντα συμμαθητες και φωναζουμε οι μεν στους δε-ή αν εχω στο αυτοκινητο τον κολλητο της Φιλιππας το Μανο που παντα βαζει στη διαπασων Radio DJ μας χαζευουν ολοι οι περαστικοι,τα παιδια χορευουν και το Picasso μου κουνιεται πανω-κατω σαν παλαβο κι η καρδια μου,ειλικρινα όμως,γεμιζει χαρα-τα παιδια μου δε θα εχουν ισως τις «τρομερες (υποτιθεται) ευκαιριες» που σου δινει ένα ιδιωτικο,θα εχουν όμως τις καλυτερες,τις πιο ανεμελες αναμνησεις από τη σχολικη τους ζωη.
Ναι ρε γαμωτο!Ναι!

Τα απογευματα μετα από φαι και διαβασματα, αν είναι Χειμωνας ερχονται οι κολλητες των κοριτσιων ή κανενας φιλος του Ζουλη ή αντιστροφως πανε εκεινα στους κολλητους,ακομη και μονα τους με τα ποδια-αφου ολοι εδω τριγυρω μενουμε.
Και όταν ανοιγει ο καιρος ξαμολιουνται στο παρκο,στο γηπεδακι ή σε καμμια πυλωτη σπιτιου
ολα μαζι,τουρλουμπουκι,Εκτακια,Ταταρτακια και Δευτερακια,κι απο κοντα κι η Μαγια,με τα συνομηλικα της αδερφακια των "μεγαλων παιδιων"-τους δικους της μελλοντικους συμμαθητες,
που θα λενε οτι γνωριζονται απο τοτε που φοραγανε πανες.

Στην καραντινα,πηδηξανε πολλες φορες τη μαντρα του προαυλιου για να παιξουν με τα φιλαρακια τους.Κι οταν ξεθαρρεψαμε λιγακι ολοι,αρχισαμε δειλα-δειλα να μαζευομαστε στο τετραγωνο με τα κλειστα μπαρακια,οι γονεις φερναμε πιτσες και κρασια και τα πιτσιρικια λυσσαγανε στο παιχνιδι,
απο σκαρφαλωματα μεχρι ποδοσφαιρο στο γρασιδι και κρυφτοκυνηγητο αναμεσα στα ερημωμενα μαγαζια-κι ολα φαινονταν πολυ,πολυ πιο ευκολα,οταν επεφτε το τηλεφωνημα:
"Στο στεκι μας μετα τις 8μιση,ε?"

Το ότι στα παρτυ καθομαστε ολοι οι γονεις μαζι,ειδικα της Εκτης που γνωριζομαστε και τοσα χρονια,είναι αυτονοητο-καποιοι εχουμε κανει μαζι διακοπες,ειμαστε μια παρεα,μαζι και τα παιδια
-κι είναι υπεροχο.

Δε θα το αλλαζα αυτό με κανενα ιδιωτικο,με καμμια σουπερ εκπαιδευτικη μεθοδο,με κανενα «ψαγμενο εναλλακτικο επωνυμο σχολειο.»

Σκασιλα μου αν οι εγκαταστασεις μας διαθετουν ή οχι κολυμβητηριο και σουπερ γυμναστηριο,σκασιλα μου αν δεν κανουν εξτρα εποικοδομητικες δραστηριοτητες 

και αστροφυσικη,στην τελικη σκασιλα μου 

και για τις παραστασεις-υπερπαραγωγες.

Περνανε καλα?

Χτιζουν από τωρα «ιστορια οι παρεες?»

Είναι χαρουμενα?

Εχουν κοινωνικη ζωη?

Το βασικοτερο: αισθανονται ότι ΑΝΗΚΟΥΝ ΚΑΠΟΥ?

Το οτι απανταω (βασικα,απαντανε) "Ναι σε ολα" ειναι το παν.

Για την ιστορια να αναφερω ότι προσφατα η κορη μου η μεγαλη αποφασισε να φτιαξει ένα λευκωμα,για να απαντησουν σε ερωτησεις και να γραψουν 

οι συμμαθητες της,λιγο πριν κλεισουν οριστικα πισω τους την πορτα του Δημοτικου.

Στο ταμειο του Πλαισιου,την ωρα που πληρωναμε το τετραδιο,τους μαρκαδορους και τα συνεργα για να το φτιαξει και να το στολισει θυμηθηκα τα δικα μου,τους τοσους αποχωρισμους από συμμαθητες και φιλους,τις αλλαγες σχολειων,τη μοναξια που ενιωθα,τις ευκαιριες χαρας που στερηθηκα στα σχολικα μου χρονια, και τα ματια μου μουσκεψαν-βιαστηκα να ριξω πανω τους τα γυαλια ηλιου γιατι δεν υπηρχε λογος να φορτισω συναισθηματικα την Ελπιδα.

Κανενας λογος,μιας κι εκεινη δεν είναι υποχρεωμενη να αποχωριστει κανεναν.

Οι φιλοι της,οι συμμαθητες της κι εκεινη θα μετακομισουν απλα δυο δρομους παραπανω,στο Δημοσιο Γυμνασιο της περιοχης.

 Θα ανηκουν και παλι στην παρεα,όλα μαζι αγορια και κοριτσια,θα συνεχισουν να γραφουν την ιστορια τους,θα ζησουν μαζι το περασμα στην εφηβεια,τους πρωτους ερωτες,τα πρωτα φιλια,
θα γνωρισουν κι αλλα παιδια,θα βγαινουν βολτες μονα τους στην Κηφισια και τα περιξ.

Θα ξερουν τα κατατοπια,θα ξερουν παιδια από αλλα σχολεια της περιοχης (εχουν γνωριστει με πολλα στο παρκο) και θα νιωθουν ασφαλη μεσα στο γνωριμο περιβαλλον.       

  Κι οι αγκαλιες με τους κολλητους της δε θα ειναι αγκαλιες αποχαιρετισμου αλλα αγκαλιες επισφραγγισματος της φιλιας τους της παιδικης-"και συνεχιζεται..."

Κι ετσι,χορτασμενα,με ασφαλεια, θα ανοιξουν τα φτερα τους ελευθερα για αλλα,μη γνωριμα μερη,όταν ερθει η ωρα.

Οποτε ναι,θα το πω μετα βεβαιοτητος: Μανα, τα παιδια μου πηγαν στο Δημοσιο και ξερεις, εκανες λαθος ή για να το πω
 και γαλλικα,αφου ναι,τα μιλαω καλα: t' avais tort.

            

Διοτι δε μετανιωσα ουτε στιγμη.

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ -1ο ΜΕΡΟΣ

ΔΗΜΟΣΙΟ/ΙΔΙΩΤΙΚΟ -1ο ΜΕΡΟΣ

(Αφορμη γι΄αυτη την αναρτηση μου εδωσε το εξαιρετικο αυτο συναισθημα που με καταλαμβανει καθε φορα που βλεπω τα παιδια με τους φιλους τους απο το σχολειο, καθε φορα που τα Εκτακια ειναι ολα μαζι εξω ή στο σπιτι μας και τα ακουω να ζουζουνιζουν γυρω μου, ετοιμα καθως ειναι
να αφησουν την κυψελη του Δημοτικου και να πεταξουν για αυτη του Γυμνασιου, ετοιμα να περασουν στην αλλη φαση, στην επομενη πιστα οχι μονο της εκπαιδευσης αλλα και της ζωης.
Αλλα και καθε φορα που τα μικροτερα μου, που ειναι στην Τεταρτη και τη Δευτερα Δημοτικου, γινονται ολα μια παρεα με τα "μεγαλα" και μαζι κι οι δικοι τους συμμαθητες,περηφανοι που κανουν παρεα με τα παιδια της Εκτης και τους ξερουν με τα μικρα τους ονοματα-κι απο κοντα κι η μικρη Μαγια,μασκωτ αναμεσα τους-ποσο ομορφες εικονες,που δεν τις εζησα ως παιδι αλλα "χαιρομαι απειρα" που λεει κι ο Ζουλης, που τις ζουνε τα Daltons.)

Όταν ηρθε η ωρα να γραψουμε την Ελπιδα,
 τη μεγαλη μου κορη, στο Δημοτικο,
η μανα μου μονο που δεν επεσε στα γονατα.

«Σε ιδιωτικο να το παμε το παιδι…σε παρακαλω, σκεψου το καλα, δεν υπαρχει εκπαιδευση
στο δημοσιο…μην το χαραμισεις το παιδι,
να του δωσετε δυνατοτητες
όπως δωσαμε εμεις σε εσας…»

Το ότι η χωρα βρισκοταν σε κριση, εγω ετοιμαζομουν να παραιτηθω από τη δουλεια μου, ακολουθουσαν από πισω αλλα δυο παιδια (η μικρη Μαγια συμπληρωσε αργοτερα το καρε) 

και πολλοι αλλοι ανασταλτικοι παραγοντες,
δεν την πτοουσαν καθολου.

«Θα βοηθησει κι ο πατερας σου,
θα βοηθησω κι εγω όπως μπορω,
 σε ιδιωτικο να το γραψουμε το παιδι…
μην επιμενειςγια το δημοσιο,ακου με,
θα το μετανιωσεις!»

Λυτους και δεμενους εβαλε για να με μεταπεισουν.

Μεχρι και τον πατερα μου, που εκεινη την εποχη ως διαζευγμενοι χρονια δε μιλουσανε και πολύ, επιστρατευσε -αλλα εκεινος είναι διαφορετικος ανθρωπος.

Το εκανε απλα για να της κανει το χατηρι (και να μην του τα πρηζει) και μου ειπε συνομωτικα:  «Ακου με, εσεις ειστε οι γονεις εσεις αποφασιζετε. Ουτε η μαμα ουτε εγω. Δικο σας παιδι, δικη σας ζωη, δικη σας αποφαση. Εμεις στειλαμε τα παιδια μας σε ιδιωτικο,ναι-αλλα ηταν άλλες εποχες και να σου πω την αληθεια?Μπορει να καναμε και λαθος. Τωρα αν εσεις ως γονεις τα βαλετε κατω 

κι αποφασισετε ιδιωτικο,θα κανουμε ο,τι μπορουμε. Αν αποφασισετε δημοσιο εγω και παλι μαζι σας ειμαι.»

Ελευθερος ανθρωπος ο πατερας μου. Ωραιος τυπος. Στηριξε τα παιδια του σα γρανιτης-ελπιζω να του μοιαζω εστω και τοσο δα σ΄αυτό κι όχι μονο στη φατσα!

Ευτυχως, παρα τη διασταση αποψεων σε πολλα πραγματα, με τον πατερα της Ελπιδας συμφωνουσαμε αμφοτεροι: το παιδι, τα παιδια μας θελαμε να πανε σε δημοσιο σχολειο, όχι μονο για τους προφανεις λογους («Τρια [τοτε] παιδια σε ιδιωτικο?Θες μια περιουσια!») αλλα και για αλλους.

Προσωπικα ως πρωην μαθητρια ιδιωτικων σχολειων που όμως περασε
κι από το δημοσιο, ειχα και εχω σιγουρα αποψη πανω στο θεμα.

Ολα οσα προκειται να γραψω πανω σ' αυτο δε θα ηθελα να προσβαλλουν κανεναν-ουτε τα σχολεια στα οποια φοιτησα (γι΄αυτο δεν αναφερω και ονοματα),ουτε αυτους που πηραν τις αποφασεις
για μενα.
Θα καταγραψω μονο γεγονοτα και δικα μου συναισθηματα,τα οποια θυμαμαι παρα πολυ καλα
και τα οποια εγραψαν ανεξιτηλα στην παιδικη τοτε ψυχη μου κι επαιξαν τεραστιο ρολο στη μετεπειτα πορεια μου-οποια κι αν ηταν αυτη,
Επισης,επειδη θα γραψω πολλα (ελα!πώς κι ετσι!) και δε θελω να κουρασω (περισσοτερο απο το συνηθες) οποιον με τιμα με την αναγνωση του, θα "σπασω" αυτο το θεμα περι σχολειου σε δυο μερη.
Αμεσα,μετα το πρωτο,θα ακολουθησει και το δευτερο.

Ξεκινησα λοιπον Νηπιαγωγειο και Δημοτικο σ΄ένα αυστηρο  ιδιωτικο, ένα σχολειο που ποτε δεν καταλαβα γιατι επελεξαν οι γονεις μου για εμενα, ηταν το λαθος σχολειο για το λαθος παιδι-ξεκαθαρα!

«Η μανα σου επεμενε, εγω ακολουθησα απλα» μου ειχε  πει ο πατερας μου σε μια σχετικη συζητηση, που τον ειχα ρωτησει «Γιατι, αληθεια?»

«Ηταν το τελειο σχολικο περιβαλλον, ειχε δασακι, ηταν μεσα στη φυση, μεγαλο προαυλιο, γι΄αυτό το επελεξα, για καλο ηταν, λες να θελαμε το κακο σου?» ηταν η εξηγηση της μανας μου.

Μα γιατι όμως? Γιατι να στειλεις ένα παιδι σε ένα τοσο αυστηρων αρχων ιδιωτικο σχολειο, ένα παιδι που σου εχει δειξει από νωρις την ελευθερη ιδιοσυγκρασια του, γιατι να το μαντρωσεις εκει, όταν δεν είναι καν οι πεποιθησεις σου σαν οικογενεια αναλογες με τις πεποιθησεις του σχολειου- μιας και το συγκεκριμενο ιδιωτικο πρεσβευει έναν τροπο ζωης, μια νοοτροπια που δε θα την κρινω αλλα που πορρω απειχε από αυτη της δικιας μου φαμιλιας.

Γιατι λοιπον? Επειδη ειχε δασακι διπλα στον αυλογυρο-στο οποιο ετσι κι αλλιως δε μας αφηναν να παμε?
Επειδη φοραγαμε ακομη- δεκαετια 80- μπλε ποδιες με ασπρο γιακαδακι κι ετσι γλυτωναμε το κλασσικο «τι να βαλω σημερα?»

Επειδη στο μαθημα της Γυμναστικης απαγορευοταν να φορεσουν φορμα τα κοριτσια και φορουσαμε μια ειδικη φουφουλα-ναι!Φουφουλα τη λεγανε!- κι από πανω ειδικη φουστα με κουμπια, μη και φανει το βρακι μας στα αγορια?

Ποτε μου δε διελευκανα το μυστηριο αυτης της επιλογης της μανας μου για το συγκεκριμενο σχολειο, δε θελω να κανω εικασιες (δηλαδη,θελω,απλα δε θα τις γραψω εδω)- πιστευω ομως πως ο λογος δεν ηταν το ομορφο φυσικο περιβαλλον.

Το θεμα είναι ότι δεν ημουνα για εκει.

 Περασα απαισια σχολικα χρονια που δε θελω καν να τα ανακαλω στη μνημη.
 Αυστηροτητα, τιμωρια, ακαμψια, απολυτη ελλειψη ενσυναισθησης-είναι μονο μερικα που εχω να θυμαμαι από τοτε.

Εντωμεταξυ επειδη η μανα μου ως αποφοιτη Ιατρικης επρεπε να κανει το αγροτικο της, στη Δευτερα Δημοτικου φυγαμε για τον Πλατανιστο, ένα απομονωμενο χωριουδακι της Ευβοιας με ελαχιστους κατοικους και σχολειο μονοθεσιο-που σημαινει μια δασκαλα για ολες τις ταξεις του Δημοτικου.

Αυτό κι αν ηταν εμπειρια!

Το σχολειο ηταν ένα παλιο πετρινο κτηριο που για να πας περνουσες μια γεφυρα με ένα συχνα αφρισμενο κι  ορμητικο ποταμι και έναν πραγματικα κακοτραχαλο δρομο αναμεσα
σε συκιες, πλατανια, κουμαριες και πουρναρια κι επειδη τα παιδια του χωριου ηταν λιγα, ολες οι ταξεις του Δημοτικου ηταν μαζεμενες σε μια αιθουσα (δεν ξερω αν υπηρχαν κι άλλες…λογικα θα υπηρχαν και θα εμεναν αδειες) και η δασκαλα εκανε μαθημα αποσπασματικα σε κάθε ταξη.

Ηταν ας πουμε στην Τριτη Δημοτικου τρια παιδια, καθονταν όλα μαζι σε ένα θρανιο.

Στην Τεταρτη ηταν δυο, άλλο ένα θρανιο, στην Πεμπτη τεσσερα, δυο θρανια κι ουτω ο καθ΄εξης.

Στη Δευτερα που πηγαινα εγω αν θυμαμαι καλα πρεπει να ημασταν τεσσερα παιδακια.

Περασα δυκολα, δε μπορουσα να προσαρμοστω εκει,η αλλαγη πανω που ειχα συνηθισει στο αυστηρο ιδιωτικο μου ειχε στοιχισει.
 Αν και όλα τα παιδια του χωριου ειχαν γινει φιλοι μου, στο σχολειο δεν ηθελα να παω.
Κλαμμα,χαμος,ζητημα να πηγα δυο εβδομαδες-κι αυτες με την προυποθεση η γιαγια μου (που ειχε ερθει μαζι για να βοηθησει) να ειναι εξω απο την πυλη για να τη βλεπω στο διαλειμμα.
Ανεπτυξα κατι σα "σχολικη φοβια" και τωρα που το σκεφτομαι δεν ειναι τυχαιο που και η δευτεροτοκη μου,η Φιλιππα,που μου μοιαζει περισσοτερο απο ολα μου τα παιδια, περασε απο την ιδια φαση την πρωτη της χρονια στο Δημοτικο.

Ετσι περασα τον περισσοτερο καιρο ως «κατ΄οικον διδαχθεισα» μιας και κάθε εβδομαδα ερχοταν
 ο πατερας μου να μας δει, με εκεινο το παλιο Austin Morris που ειχαμε τοτε και μου εφερνε
 και τα μαθηματα από το κανονικο μου σχολειο σε φωτοτυπιες.

Όταν γυρισαμε εκτακτως Αθηνα, επειδη η μανα μου εμεινε εγκυος στην αδελφη μου κι αναγκαστηκε να διακοψει το αγροτικο της στους 7 μηνες, επεστρεψα κι εγω στο αυστηρο ιδιωτικο, οπου φυσικα ειχα μεινει πισω.
Καλα το μαθησιακο,θα το προλαβαινα γρηγορα,αλλα το κοινωνικο?
Οι συμμαθητες ( 32  κοριτσια και 5 αγορια) ειχαν ηδη κανει παρεακια κι εγω ημουν σα «νεοφερμενη».
Κουτσα-στραβα, αμηχανα, με τον καιρο καταφερα να ενσωματωθω στην ομαδα, με αυτη την παροιμιωδη προσαρμοστικοτητα που εχουν τα παιδια, ειδικα οταν δεν εχουν αλλη επιλογη.

Την επομενη ομως χρονια κι αφου ειχε γεννηθει η αδελφη μου ξαναφυγαμε για να συνεχισει το αγροτικο της η μανα μου, αυτή τη φορα στα Παρακοιλα Καλλονης στη Μυτιληνη.
Θες γιατι ημουν πια 8 χρονων, θες γιατι ηξερα πως καπως επρεπε να επιβιωσω και απο αυτη την αλλαγη, στη Μυτιληνη περασα εκπληκτικα.
 Ημουν στην Τριτη Δημοτικου, στο σχολειο του χωριου πηγα ευχαριστως, ηταν εξαταξιο αυτό, κανονικο, ειχαμε μια τρομερη και πολύ ψαγμενη δασκαλα, καθομουν με τον ξανθουλη τον Ανεστη, με τα παιδια του χωριου ειχαμε συμμορια,ημουν αρχηγος, ολα μια  παρεα, ειχαμε δικο μας  κρυσφηγετο,σκαρφαλωναμε στη συκια εξω απο την αποθηκη του Συνεταιρισμου, παιρναμε τα ποδηλατα και ροβολαγαμε τις κατηφορες, ηταν ονειρεμενα!

Μειναμε εκει 8 υπεροχους μηνες που ηταν σα συνεχομενες διακοπες.

Ηταν η καλυτερη χρονια της παιδικης μου ηλικιας-δεν υπολογισα ομως (ημουν παιδι) οτι ολο αυτο θα ειχε ενα τελος, μαζι με το τελος της θητειας της μητερας μου ως αγροτικης γιατρου του χωριου.

Η επιστροφη στην Αθηνα ηταν καταστροφη για μενα.

Με θυμαμαι με τη βαλιτσα ανοιχτη στο δωματιο μου,στο διαμερισμα μας στη Νεα Χαλκηδονα-
 και τα πραγματα μισα μεσα-μισα εξω, να καθομαι στο κρεβατι μου και να κοιταω τον τοιχο απεναντι και να σκεφτομαι πώς στο καλο θα συνηθισω ξανα,πώς θα ειναι μακρια απο το νησι,αν θα ξαναδω τους φιλους μου, αν θα ξανασκαρφαλωσω την αγαπημενη μου συκια.

(Για την ιστορια,να πω οτι στα Παρακοιλα Καλλονης επστρεψα χρονια αργοτερα,το 2018,με τα Daltons.
Και μπορει να μην ειδα κανενα απο τα φιλαρακια μου
-το χωριο εχει σχεδον ερημωσει-
τη "συκια" μου ομως την ξαναβρηκα-και διαπιστωσα πως τελικα ηταν μουρια!)

Ειχα βρεθει λοιπον ξαφνικα από την απολυτη ανεμελια και την ελευθερη ζωη του χωριου, με το σχολειο και τους εκει συμμαθητες μου, τη συμμορια μας, τα δεντρα που σκαρφαλωναμε και λεγαμε τρομαχτικες ιστοριες τα βραδια, ξανα στους τεσσερις τοιχους ενός διαμερισματος στην Αθηνα, ετοιμη να γυρισω παλι στο αυστηρο «κανονικο» ιδιωτικο μου σχολειο.

Οπου φυσικα οι συμμαθητες, που ισα που ειχα προλαβει να τους γνωρισω στην Πρωτη Δημοτικου και τη μιση Δευτερα, ειχαν δεθει ακομη πιο πολύ μεταξυ τους οσο εγω ελειπα τοσους μηνες- και ημουν και παλι για άλλη μια φορα η νεοφερμενη.

Δυσκολο!

Δεν είναι ότι δε με ενταξανε τα παιδια στο συνολο τους, κάθε άλλο.
 Ημουν και easy-going που λενε, ζωγραφιζα, εγραφα, ημουν κοινωνικη, δεν ημουν κακιστρω,
δεν εκανα "κατινιες". Σιγα σιγα εκανα φιλες.
 Για φιλους δεν το συζητω, δε μας αφηναν να κανουμε παρεα με τ΄αγορια, αλλου παιζαν αυτά αλλου εμεις αν και καναμε λιγο παρειτσα με καποια στο πουλμαν του πηγαιμου και του γυρισμου.

Απαγορευοταν επισης να φορας άλλο χρωμα καλτσες από τα προβλεπομενα που ηταν μπλε, μπεζ, ασπρο και μαυρο.

Απαγορευοταν να κανεις "ακραιες" ερωτησεις πανω σε θρησκευτικα θεματα- θυμαμαι που ειχα ρωτησει καποτε, στην Τριτη Δημοτικου, πώς γινεται και ο Καιν όταν σκοτωσε τον Αβελ να εφυγε και να πηγε σε ένα άλλο μερος οπου παντρευτηκε μια γυναικα και λοιπα και λοιπα?
Αφου ο Καιν ηταν ο τριτος ανθρωπος στον κοσμο, δεν ηταν?Που τη βρηκε τη γυναικα?

Ρωτουσα γενικα πολλα τετοια θρησκευτικης φυσεως γιατι πολλα δεν τα καταλαβαινα,ειχαν "σεναριακα κενα."

Το αποτελεσμα ηταν να καλεσουν τον πατερα μου και να του πουνε ορθα-κοφτα ότι «το παιδι δεν κανει γι΄αυτό το σχολειο.»

Εκεινος βεβαια γελαγε. «Ναι,ναι» τους ελεγε και όταν ερχοταν σπιτι μου εκλεινε το ματι: «Γεια σου ρε Μυρτω!Αυτη εισαι!»

Το ξερω,δεν τους συμπαθησε ποτε.Αλλα επρεπε να περιμενω ως την Εκτη,να τελειωσω εκει το Δημοτικο.

Το ανησυχο πνευμα μου ανταριαζε εκει μεσα,οι αποριες μου δεν εβρισκαν απαντησεις,εβρισκα τοιχο.
Και μαλιστα κρυο τοιχο.
Να,αυτο το συναισθημα μου εχει μεινει απο εκεινα τα χρονια του Δημοτικου,αν δηλαδη μπορουσα να το αποδωσω σε μια απο τις πεντε αισθησεις: κρυο.

Δε θα ξεχασω ποτε την Κατερινα, ένα υιοθετημενο Φιλιππινεζακι με τρομερο αυστηρους
και υπεργηρους γονεις που στο καλο αυτό και αυστηρο ιδιωτικο (που πρεσβευε,υποτιθεται,την αγαπη) την ειχαν ως το «αποπαιδι».

Μονο μαζι μου εκανε παρεα, γενικα τα παιδια την απεφευγαν.
 Ηταν ολο τιμωρημενη, την εβγαζαν από την ταξη, ηταν παντα αδιαβαστη, ειχε ηδη τη ρετσινια της «τελευταιας μαθητριας.»

Καποια στιγμη ειχαμε κανει μαζι μια αταξια -ουτε που θυμαμαι τι- και μας καλεσε η Διευθυντρια
στο γραφειο της.
Η Διευθυντρια...Με ατσαλακωτο,αυστηρο προσωπο,λεπτα χειλια (δε μου αρεσουν τα λεπτα χειλια στους ανθρωπους),αρυτιδωτη,ασπρη (σιγα μην καθοταν ποτε για ηλιοθεραπεια),με ασπρα μαλλια πιασμενα σε αυστηρο κοτσο,να μην ξεφευγει ουτε τριχα,ζακετα κι απο μεσα πουκαμισο κουμπωμενο ως πανω,φουστα κατω απο το γονατο,καλσον ματ,ισιο παπουτσι,βλεμμα που ενιωθες οτι προμηνυει καταιγιδες...τι δουλεια ειχα εγω εκει περα?

Εκανε κρυο και το γραφειο της ηταν ακομη πιο παγωμενο, ψυχρο, λιτο όπως κι η ιδια,κανενα χρωμα,καμμια χαρα.

Σταθηκαμε διπλα- διπλα με την Κατερινα και περιμεναμε τη δαμοκλειο σπαθη να πεσει στα κεφαλια μας.

«Ποιος το ξεκινησε?» ρωτησε με σταθερη φωνη που δε σηκωνε πολλα, η Διευθυντρια.

«Εγω» ειπα, όχι για να κανω την ηρωιδα αλλα γιατι αυτή ηταν η αληθεια.
 Δε θυμαμαι τι ηταν η αταξια αλλα συνηθως ημουν ο εμπνευστης.

«Να μην ξανασυμβει. Την επομενη φορα θα καλεσω τους γονεις σου. Πηγανε στην ταξη σου τωρα αμεσως.»

Κι η Κατερινα?

«Τεντωσε το χερι σου» ακουσα τη Διευθυντρια να την προσταζει οσο εγω κατευθυνομουν αργα κι απροθυμα προς την πορτα. Μαζι μας ειχε καλεσει, μαζι επρεπε να φυγουμε.

Μου φανηκε πως δεν ακουσα καλα.
 Μαλλον το ιδιο και στην Κατερινα, γιατι δεν υπακουσε την εντολη.

«Το χερι σου,με ανοιχτη παλαμη!» ξαναπε με ηρεμη, κρυσταλλωμενη από την παγωμαρα φωνη
η Διευθυντρια- που ανοιχτη την παλαμη στη μουρη επρεπε να φαει αλλα αντι αυτου η φιλη μου τεντωσε το χερι της, ανοιξε τη μελαμψη χουφτιτσα με τα παχουλα δαχτυλακια ενώ δακρυα και μυξες κατηφοριζαν ηδη στο προσωπο της, με σιωπηλο λυγμο, χωρις κλαμμα, χωρις ηχο-κι αυτο ηταν χειροτερο απο το να εκλαιγε και να φωναζε.
Ηταν τρομαχτικο.

Δεν ειχα παρατηρησει ότι τοση ωρα η Διευθυντρια κρατουσε χαρακα.
 Έναν μακρυ ξυλινο.

Το καταλαβα όταν σκιζοντας τον αερα προσγειωθηκε στην ανοιχτη παλαμη της μικρης Φιλιππινεζουλας, που το κραταγε εκει, επεμενε να το κραταει τεντωμενο οσο οι γραμμες της ζωης της χαραζονταν ξανα,και ξανα και ξανα, με βια, με μια,δυο,τρεις χαρακιες και τα δακρυα να κυλανε και να ανακατευονται με τις μυξες και τωρα πια εβγαινε και κλαμμα, όχι μονο λυγμος, τεσσερις,πεντε, εξι χαρακιες, «Στην ταξη σου εσυ!» φωναξε η Διευθυντρια όταν με αντιληφθηκε να παρακολουθω τη σκηνη σαν υπνωτισμενη, σε σοκ.

Εκανα μεταβολη κι εφυγα. Γυρισα στην ταξη.

Την Κατερινα την ειδα παλι στο διαλειμμα.
 Ειχε σκουπισει  δακρυα και μυξες, μονο το αναφιλητο τιναζε που και που το στηθος της,κατω από τη μπλε ποδια με το ασπρο γιακαδακι.
Δεν ηθελα να δω το χερακι της,μα κι εκεινη το εκρυβε. Πρεπει να πονουσε και να ετσουζε φριχτα.

«Ποσες εφαγες?»

«Δεκα.»

Ποτε δεν ξεχασα εκεινη τη μερα.

Ή τη μερα που εβγαλα την εφημεριδα μου,το Crumel’s Place, στην Πεμπτη Δημοτικου
και μου τη μαζεψαν πισω ως «εν δυναμει επικινδυνη φυλλαδα.»

Ηθελα από καιρο να βγαλω μια εφημεριδα.

Το ειχα πει και στους συμμαθητες αλλα επειδη δε βρισκομασταν ποτε εκτος σχολειου (συχνο φαινομενο στα ιδιωτικα) δεν ηταν ευκολο να γινει από κοινου.

Ετσι αποφασισα να το κανω μονη μου- τοτε ημουν και πολύ πιο συγκεντρωτικος χαρακτηρας, ισως και να με βολεψε, κατά βαθος ημουν μαλλον ένα μοναχικο παιδι, ελπιζω αυτή η μοναχικοτητα να μην παραμενει καπου στο βαθος ακομη και σημερα-δεν το νομιζω, δεν ανιχνευω κατι τετοιο.
Το αντιθετο-σε συνειδητο επιπεδο τουλαχιστον.

Εφτιαξα λοιπον χειρογραφα μπολικες σελιδες, με συμβουλες ομορφιας (τρομαρα μου), συνταγες, μυστικα «της γιαγιας» για το νοικοκυριο που ξεσηκωσα από ένα περιοδικο της μανας μου, ένα- δυο αρθρα που δε θυαμαι τι θεμα ειχαν και μια συνεντευξη από τον πατερα μου, σαν παλιο ραδιοερασιτεχνη και ιδιοκτητη ενός από τους πρωτους πειρατικους ραδιοφωνικους σταθμους της Αθηνας.

Μου πηρε πολύ χρονο να γραψω ολη την εφημεριδα μονη μου, εφτιαξα και σκιτσακια, εβαλα και τους τιτλους και μετα από τρεις-τεσσερις μερες κι ένα ολοκληρο Σαββατοκυριακο, ηταν ετοιμη.

Την ονομασα «Crumel’s Place» από το χαμστερ μου τον Κρουμελ και εδωσα τα φυλλα στον πατερα μου να τα φωτοτυπησει στο γραφειο του σε αντιτυπα οσα ηταν και τα παιδια της ταξης και μερικα ακομη, για να μοιρασω και σε αλλους.

Πηγα σχολειο περηφανη την επομενη μερα,φορτωμενη με έναν πακο αντιτυπα της εφημεριδουλας μου, η πρωτη μου αποπειρα στο γραψιμο,ημουν καταχαρουμενη, πανευτυχης που το ειχα υλοποιησει.

Στο πρωτο διαλειμμα τη μοιρασα και τα παιδια κατενθουσιαστηκαν, ζητουσαν κι από τις άλλες ταξεις, σε λιγη ωρα το Crumel’s Place ειχαν εξαντληθει, μου ζητουσαν κι αλλα.

Ημουν στον εβδομο ουρανο.

Η πρωτη μου εκδοτικη και δημοσιογραφικη αποπειρα ειχε στεφθει με επιτυχια!

Την άλλη μερα το πρωι εφτασα στο σχολειο με μερικα ακομη αντιτυπα στην τσαντα, ο μπαμπας μου,παντα συμμαχος και στις πιο τρελλες ιδεες,ειχε φτιαξει κι αλλες κοπιες σε φωτοτυπαδικο της γειτονιας.

Στην πρωινη προσευχη ανυπομονουσα να τελειωνουμε για να τα μοιρασω, «Εφερες?» με ρωταγε η διπλανη «Εφερα!» απαντουσα καταχαρουμενη και ξαφνικα αναρωτηθηκα γιατι ενώ η προσευχη ειχε τελειωσει και ειχε πεσει ησυχια, δεν αναχωρουσαμε για τις αιθουσες.

«Θελω λιγο την προσοχη σας παιδια» ακουστηκε η φωνη της Διευθυντριας από το μικροφωνο.
   Ειχε ανεβει σε ένα βαθρο αλλα  εβλεπα μονο τον κοτσο της, ημουν πισω πισω, ημουν κι από τις πιο κοντες τις ταξης.

«Εμαθα ότι εχθες κυκλοφορησαν στο σχολειο μας καποια…εντυπα. Καποια εφημεριδα που εφτιαξε καποιο παιδι. Αυτό απαγορευεται. Σας εφιστω την προσοχη να μην πιανετε στα χερια σας αγνωστες…φυλλαδες,που μπορει να εχουν επικινδυνο και βλαβερο περιεχομενο. Αν θελετε να φτιαξετε εφημεριδα θα την κανετε ολοι μαζι στις ταξεις σας σε συνεννοηση με τις δασκαλες σας.
Και τωρα παρακαλω να παραδωσετε  στα χερια μου οσα αντιτυπα εχετε, οποιοι εχετε.»

Τα θυαμαι κατά λεξη. Σα να τα ζω τωρα. Τα λογια της ("φυλλαδες", "επικινδυνο περιεχομενο")
τη φωνη της, τη ντροπη που ενιωσα, τις ψαλιδιες,χραπ χραπ,στα φτερα που ειχαν μολις ξεκινησει να φυτρωνουν, το κατεβασμα του κεφαλιου, την ηττα, την απογοητευση, την πικρα.

Οσοι μαθητες ειχαν στην τσαντα τους τα αντιτυπα από την προηγουμενη μερα, τα παρεδωσαν. Κανεις δε θα ρισκαρε να μην το κανει.
Εκρυψα βαθια στην τσαντα μου τα νεα αντιτυπα και τα ξαναπηγα σπιτι.

«Αν θελετε οπωσδηποτε να κανουμε μια εφημεριδα, θα την κανουμε συλλογικα σαν ταξη» ανακοινωσε η δασκαλα την ιδια μερα.
Αλλα εγω δεν ειχα καμμια ορεξη να συμμετασχω.

Όχι γιατι ηθελα να το κανω σωνει και ντε μονη μου.Οχι γι΄αυτο.

Απλα ημουν παιδι τοτε, μολις 10 χρονων.

Και μου μολις ειχε φυγει τελειως η ορεξη για γραψιματα.

Και θα περνουσαν πολλα χρονια μεχρι να μου ξαναερθει.

(Συνεχιζεται...!)