ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗ-ΚΙ ΕΛΠΙΖΩ ΟΧΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ!

Την ιδεα για αυτό το blog  τη χρωσταω εξ΄ολοκληρου στη Χριστινα,μαμα ενός καλου φιλου και συμμαθητη του γιου μου-και δικη μου φιλη πλεον.

 Εχοντας διαβασει το βιβλιο μου "Το ημερολογιο μιας ανορεξικης" και τα μακροσκελη και αρκετα αυτοψυχαναλυτικα ποστ που ανεβαζω κατα καιρους στο Fb,καποια στιγμη που τα λεγαμε από κοντα,μου ειπε «Και γιατι δεν κανεις ένα blog?»

Καλη ιδεα,σκεφτηκα- και για μερες πολλες το επεξεργαζομουν.

Η ιδεα ομως αποδειχθηκε αρχικα λιγο σαν «γεφυρι της Αρτας»: τη μερα την εχτιζα στο μυαλο μου (αλλα δεν ειχα χρονο να την υλοποιησω) και το βραδυ γκρεμιζοταν (ητοι,ειχα χρονο αλλα ελεγα «ελα μωρε,τωρα νυσταζω,ασ΄το γι΄αυριο,δεν ξερω και πώς να το στησω,άλλη φορα.»

Ωσπου ηρθε ο Κορωναιος και κατσαμε-αργοπορημενα λιγο,το παραδεχομαι-σπιτι.

Όχι πως τωρα εχω περισσοτερο χρονο.Αλλα κινουμενη μεταξυ συγυρισματος-μαγειρεματος-παιχνιδιου-πλυσιμου πιατων-εξυπηρετησης παιδιων και με εξοδο μονο για τα απαραιτητα ψωνια,οσο να ΄ναι,μενοντας περισσοτερο εντος, θελοντας και μη, ηρθα πιο κοντα σε αυτή την ιδεα. 

Ισως είναι και που βαριουνται τα πιτσιρικια με το «μεσα» και,περιεργως,κοιμουνται νωριτερα αυτές τις μερες αφηνωντας μου το ελευθερο να επεξεργαστω καλυτερα σκεψεις,ιδεες,διαφορα.

Να,τωρα είναι 22:30 και εχουν ηδη κοιμηθει-που ουτε τις μερες σχολειου δεν το κανουν.

Είναι και που αναγκαστικα αυτόν τον καιρο οι επαφες με φιλους περιοριζονται αρα και οι «ευκαιριες για να τα πεις» επισης.

Και ποσα να πεις από το τηλεφωνο με την κολλητη,μεταξυ ψησιματος μπιφτεκιων που κινδυνευουν ν΄αρπαξουν,νηπιου που φωναζει «εκαναααα»,εφηβης κορης που ακουει διαπασων το τελευταιο του FY (του ποιου?) και μεσαιων παιδιων που τσακωνονται για το πεναλτυ (στο σαλονι)?

Είναι και που δε μπορω να μη γραφω-και παντα γραφω πολλα.

Μιλαω πολύ,γραφω πολύ,αγαπαω πολύ,θυμωνω πολύ (αλλα για πολύ λιγο-και ποτε με τα παιδια μου-εκτος αν ανεβουν με βρωμικα ρουχα στο κρεβατι μου) και γενικα μια υπερβολη την εχω,νομιζω. Αν ημουν διασημη,θα ημουν η χαρα των δημοσιογραφων-ειτε θα με λατρευαν ειτε θα με μισουσαν.Το ξερω,γιατι υπηρξα μια από αυτους.

Ειπα αποψε να το κανω πραξη λοιπον,το Blog. Παντα θαυμαζα τους ανθρωπους που είναι Doers,νομιζω πως δεν ανηκα ποτε στην ομαδα τους κι ας ελεγε παντα η μανα μου-ισως το μονο απλοχερα θετικο που εχει πει για μενα-«αυτό το παιδι ο,τι βαλει στο μυαλο του το κανει.» 

Μπα,σιγα. Δεν είναι ετσι.

Παντως το Blog δεν είναι δα και καμμια σπουδαια υποθεση.Μπαινεις στο Ιντερνετ,βλεπεις οδηγιες πώς να φτιαξεις ένα και το φτιαχνεις.

Το θεμα είναι τι θα γραφεις εκει.Τι μπορεις να γραψεις.Τι επιτρεπεις στον εαυτό σου να γραψει.

Τι εισαι διατεθειμενος να μοιραστεις με ανθρωπους με τους οποιους δεν εισαι απαραιτητα φιλος.

Αυτό με ειχε προβληματισει αρκετα,αν και γενικα ειμαι «ανοιχτο βιβλιο».

Ποσο ανοιχτος όμως απαιτει να εισαι ένα Blog?

Κατεληξα στο εξης συμπερασμα:οσο θες,φτανει να λες αληθειες. Κανεις δε σε υποχρεωνει να μοιραστεις το σωψυχο σου,εκτος αν το θες.Blog είναι,όχι δικαστηριο,αλλοιμονο!

Εδώ λοιπον θα γραφω διαφορα,από ιδεες,συνταγες,εμπειριες,στιχακια,προτασεις αλλα παντα με ειλικρινεια-σ΄αυτό δεσμευομαι σε οποιον ασχοληθει να το διαβασει.
Με το Lay out δεν το 'χω απολυτα ακομη,μου βγαζει μια γατα σαν εξωφυλλο,αλλο ηθελα να βαλω (εχει κι ο γιος μου τρελλη αλλεργια στα γατια,δε λεει!) αλλα που θα παει,θα το μαθω.

Ειμαι η Μυρτω,ας ξεκινησω μ΄αυτό. Αν με αυτοπροσδιοριζα (που αυτό κανω τωρα) θα ελεγα αυτοματα «μαμα τεσσαρων παιδιων.»
 Για φαντασου,καμμια φορα κι εμενα μου φαινεται παραξενο! Αυτό με προσδιοριζει στην παρουσα φαση,πρωτιστως.
 Ειμαι ομως και μια γυναικα που μολις μπηκε στη δεκαετια των 40,ειμαι φιλη, κορη, αδελφη.

Καποτε ημουν και δημοσιογραφος,στα καλλιτεχνικα ή για να το πω πιο ειλικρινα, στα κουτσομπολιστικα του Σταρ.Ημουν εκει σχεδον 14 υπεροχα χρονια,δε φανταζομουν ποτε ότι θα αφηνα αυτή τη δουλεια,αγαπουσα το καναλι και τους συναδελφους,ειχαμε παρεακι,ενιωθα υπερτυχερη γιατι ηταν μια δουλεια που θα την εκανα ευχαριστως και τσαμπα-κι ημουν καλη σε αυτό,ω ναι,ημουν καλη. Δε θα ξεχασω ποτε την ατακα της Λαμπιρη όταν μας φωναξε έναν έναν τα μελη της ομαδας στο γραφειο της,εκεινο το Καλοκαιρι λιγο πριν κλεισει η σαιζον και φυγουμε με αδειες,για να συζητησουμε παραπονα,ιδεες,γενικα να κανουμε ο καθενας το δικο του απολογισμο της χρονιας που εληγε.Μπαινω μεσα και μου λεει: «Καλα,εσενα τι να σου πω τωρα?Εισαι αναντικαταστατη.»  Θυμαμαι ημασταν ακομη στον Ταυρο,πριν ανεβει το Σταρ Κηφισια αρα ηταν πριν το 2007.

Χιλια ευρω αυξηση να μου εδινε,δε θα ειχα χαρει τοσο πολύ οσο με αυτά τα λογια της.

Και τα φυλαξα παντα μεσα στην καρδια μου ως την ομορφοτερη ατακα που ακουσα ποτε στην επαγγελματικη μου πορεια.

Παραιτηθηκα από το καναλι το 2015.Λογω καταθλιψης.Ηταν ασχημο.Πολυ ασχημο.

Και να πώς εγινε: το τριτο μου παιδι,ο μοναδικος μου γιος,ειχε εμφανισει σε ηλικια 3 μηνων αλλεργια σε μια αντιβιωση.

Τιποτα σπουδαιο,μια κνιδωση.Θα αναφερθω εκτενεστερα σε αυτό σε άλλο κειμενο γιατι αυτή η ιστορια δεν «ξεπετιεται» ετσι,σταθηκε αφορμη να ξεκινησω το δευτερο βιβλιο μου,το «Πώς πνιγηκα σε μια κουταλια ταχινι» το οποιο παρατησα στο 17^ο κεφαλαιο το 2017 και ουδεποτε μεχρι σημερα καταφερα να ολοκληρωσω-να λοιπον που δεν ειμαι Doer-κι ουτε καταφερνω ο,τι βαλω στο νου μου,dear mama.

Το θεμα είναι ότι ο μικρος από κεινη τη στιγμη και μετα εμφανιζε αλλεργιες στα πιο απιστευτα πραγματα: σουσαμι,μπανανα,σπανακι (ναι!σπανακι!),καρυδια (ο τρομος μας ακομη και σημερα),φυστικια…Η πρωτη μας επισκεψη σε Παιδοαλλεργιολογο,που την ειχα παρει πολύ ελαφρια, αποδειχθηκε Βατερλω.Μου ειπαν «θα ζειτε με αυτό,θα ζει με αυτό,πουθενα χωρις Αδρεναλινες»-κι αυτό ηταν.

 Θα το εξηγησω αναλυτικοτερα άλλη φορα αλλα ειλικρινα: αυτό ηταν.

Λες και πατηθηκε μεσα μου ένα κουμπι (μαλλον εγω το πατησα) και ολη μου η ζωη ηρθε τουμπα. «Δηλαδη…πρεπει τωρα να διαβαζουμε συστατικα στα παντα?Να του φτιαχνω ξεχωριστο φαγητο?Να μην τρωμε ποτε εξω? Να μην ξαναμπει καρυδι/φυστικι και λοιπα στο σπιτι? Και τα αλλα μου παιδια?Να βαζω τους παντες να πλενουν χερια και δοντια αν εχουν φαει κατι από όλα αυτά πριν τον αγγιξουν?Να μην πηγαινουμε πουθενα,πουθενα χωρις τη διπλη συσκευασια της ενεσης Αναπεν και το μπουκαλακι του Σολντεσανιλ?Και οι διακοπες?Κι αν τυχει μια αναφυλαξια όταν δεν ειμαι εκει?

Κι αν ειμαι εκει αλλα δε μπορεσω να κανω αυτά που πρεπει?Κι αν δεν ειμαι ψυχραιμη?

Και στο σχολειο μεθαυριο?Και όταν μεγαλωσει και γινει εφηβος?Και το πρωτο του φιλι αν το κοριτσι εχει φαει κουλουρι?Και το μπουλινγκ που θα ΄ναι διαφορετικος?Κι αν περασει σε άλλη πολη?Και ο στρατος?Και,και,και…»

Η καταθλιψη ειχε ηδη κανει την εμφανιση της,υπουλα αρχικα,με ενταση στη συνεχεια.Ουτε εγω δεν την καταλαβα πώς ηρθε κι εγκατασταθηκε μεσα μου.Ισως και να προυπηρχε κι αυτο να ηταν η αφορμη.Ισως και να "κοιμοταν",σαν ενας ερπης της ψυχης απο τα παλια και απλα να βρηκε αφορμη να ξυπνησει.

Τα πραγματα γινονταν χειροτερα και για τον μικρο και για μενα.

 Οσο περνουσαν οι μηνες,εβγαζε καινουριες αλλεργιες ακομη και σε τροφες που ηδη ετρωγε,επαθε και μια Πνευμονια σε ηλικια 17 μηνων,εγω ειχα φτασει 46 κιλα από τη στεναχωρια (όταν δεν ειμαι στα καλα μου «το ραβω» κανονικα)  και τελικα επειδη ολη μου η ζωη ειχε γινει ένα συνεχες ψαξιμο στο διαδικτυο πανω στο θεμα «τροφικη αλλεργια» κι επειδη δε μπορουσα πια ουτε να συζητησω ουτε να σκεφτω οτιδηποτε άλλο-ποσο μαλλον να δουλεψω-αποφασισα ότι επρεπε να παρω τη γενναια και αξιοπρεπη αποφαση να παραιτηθω πριν καταντησω «η τρελλη του χωριου» σε έναν επαγγελματικο χωρο που καποτε με ειχε για ένα από τα δυνατα του χαρτια.

Οχι μονο γι΄αυτό,για να 'μαι ειλικρινης.Ηθελα να ειμαι συνεχως κοντα στο παιδι,να τον προσεχω.

Ενιωθα πως αφου ειχα επιτελους αποκτησει το γιο που τοσο ηθελα,μετα απο δυο κορες,κι αφου αυτος ο γιος τυχαινε να κινδυνευει απο εναν τοσο δα σπορο σουσαμιου,οφειλα να παρατησω τα παντα για να ειμαι διπλα του να τον προστατευσω.

Κι ετσι,το Γεναρη του 2015,περασα για τελευταια φορα τη μεγαλη πυλη του Σταρ.

Υπεγραψα την παραιτηση μου,μαζι κι ένα ειδικο χαρτι ότι αποχωρω οικειοθελως για να αφοσιωθω στα ανηλικα τεκνα μου κι όχι για να εργαστω σε άλλο καναλι (δεν ξερω γιατι με εβαλαν να το υπιγραψω αυτό αλλα it’s ok) και φευγοντας,στο αυτοκινητο πια,σφραγγισα τα χρονια και τις αναμνησεις μου από εκει,τις καλες και τις ασχημες στιγμες και την πεποιθηση ότι «από δω θα φυγω μονο όταν παρω συνταξη» με ένα γερο κλαμμα,από αυτά που σου ξεπλενουν την ψυχη.

Ειχα μολις αφησει 13μιση χρονια πορειας στο Σταρ και μια δουλεια που μ΄αρεσε, για να κυνηγαω σουσαμοσπορους και ιχνη φυστικιων.

Την καταθλιψη την ξεπερασα ένα χρονο αργοτερα,όχι χωρις αγωνα,όχι χωρις βοηθεια-και από τοτε ειμαι αποφασισμενη να μιλαω ΠΟΛΥ ανοιχτα γι΄αυτό ,να ειμαι παντα στηριγμα για οποιον θελησει να μου ανοιχτει πανω σε τετοια θεματα (και μου εχουν ανοιχτει πολλοι) και να συνεισφερω οσο μπορω κι όπως μπορω στο να σπασουν τα ταμπου που συνοδευουν ακομη,δυστυχως τη λεξη αυτή.

Κι ετσι τωρα να ΄μαι,νοικοκυρα-δουλα-και-κυρα! Αν μου το λεγε κανεις αυτό δεκα χρονια πριν θα απαντουσα «Εγω?Χωρις δουλεια?Κι από δικη μου επιλογη?Ποτε!» Να που όλα γινονται όμως και ενιοτε βγαινουν και σε καλο,όχι πως δεν υπαρχουν στιγμες που μετανιωνω για «το καναλι που αφησα πισω» αλλα ηταν πολλα τα οφελη αυτης της παραιτησης. 

Περαν του ότι καταφερα να ξεπερασω την καταθλιψη στα τελη του 2015 και να γνωρισω για πρωτη φορα στη ζωη μου έναν ολοκαινουριο εαυτο που δεν ειχα ιδεα πως υπηρχε,περα απ΄αυτό,τα παιδια μου ωφεληθηκαν παρα πολύ.Ειχαν τη μαμα τους σπιτι,θεραπευμενη απο τα αγχη του παρελθοντος,χαρουμενη και δυνατη.

Στην παρεα προστεθηκε κι άλλο ένα μικρουλι,η Μαγια κι ετσι ολοκληρωθηκαν οι Daltons μου κι εγω ως Dalton mom,που παντα τη θαυμαζα,μαζευω τη μικρη μου "συμμορια των ατακτων" και τριγυρναμε παντου,κανουμε τρελλες,τραγουδαμε στο αυτοκινητο,μαγειρευουμε,σκαρφαλωνουμε δεντρα,ενιοτε τσακωνομαστε,αγανακτουμε,περπαταμε τα Καλοκαιρια ξυπολητοι και βγαζουμε φωτογραφιες παριστανοντας τους τσιγγανους-τα δυο μεσαια μου είναι πραγματι σαν τσιγγανακια ειδικα το Καλοκαιρι,τοσο που τους λεω «αμα χαθειτε ποτε μη φοβηθειτε ότι θα σας κλεψουν τσιγγανοι,θα σας περασουν για δικους τους,δεν κινδυνευετε!»

Κι εχουμε ολη την ηλικιακη γκαμα στη συμμορια: μια προεφηβη-εφηβη ουσιαστικα,αφου είναι 12 χρονων,μια 10χρονη,έναν 7μιση (το μοναχογιο) και ένα νηπιακι σχεδον 3 χρονων που μας εχει παρει τα μυαλα με τα ναζια και τις τσιριδες της.

Αυτό είναι λοιπον το πρωτο μου ποστ.Ελπιζω να ακολουθησουν πολλα και να μην τα παρατησω όπως το Ταχινι μου,που περιμενει δυομιση χρονια τωρα μεσα στα Documents του υπολογιστη να το ξαναπιασω. Ελπιζω να βρειτε ενδιαφεροντα τα οσα θα μοιραστω από εδώ και να μη σας παρει ο υπνος με τα ατελειωτα κειμενα που συνηθως γραφω-μου το λεγανε και στο σχολειο αυτό,ειχα 19 στην Εκθεση,ειχα κερδισει βραβειο νουβελας στα Γαλλικα,μου λεγανε «ωραια γραφεις βρε παιδι μου αλλα…μαθε να βαζεις και καμμια τελεια!» Θα μαθω.Το υποσχομαι!(Νατο,παλι με θαυμαστικο τερματιζω,μαλλον δεν το ΄χω με τις τελειες...!)