ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ (Γ)ΡΑΜΜΑΤΑ

Τεσσερα χρονια πριν,σα σημερα,μου θυμιζει το Facebook.Νυχτα,αργα.

Εξω βρεχει καταρρακτωδως.

Η μολις 5μιση μηνων Μαγια ψηνεται στον πυρετο κι αρνειται με κλαμματα να παρει αντιπυρετικο.

Η 10χρονη μεγαλη της αδελφη χορευει με μια κουβερτα για πεπλο στο σαλονι για να την κανει να γελασει,να ξεχαστει και να συνεργαστει.Οσο μπορει να συνεργαστει ενα μωρο ουτε 6 μηνων,που περναει την πρωτη βαρβατη ιωση της ζωης του.

Και τοτε συμβαινει: η Ελπιδα παταει την κουβερτα-πεπλο,γλυστραει και πεφτει με το προσωπο,το πανεμορφο φεγγαρενιο προσωπο της,πανω στον ξεχαρβαλωμενο μεντεσε απο ενα ξυλινο μπαουλακι που φυλαω τα μικρα χαλακια.

Χωρις να βγαλει αχνα (δεν εχω γνωρισει παιδι τοσο ανθεκτικο στον πονο),σηκωνεται,κατευθυνεται στον καθρεφτη κι επιστρεφει αιμοφυρτη: μια μικρου μηκους αλλα μεγαλου βαθους σχισμη κατω απο την κογχη του δεξιου ματιου της αιμορραγει και σταζει,βαφοντας κοκκινο το μαγουλο της,τα ρουχα,το πατωμα.

"Σημαδευτηκε για παντα,παει" ειναι η πρωτη μου σκεψη.

"Μου τη ματιασανε την κουκλα μου,την περηφανεια μου,την ομορφοκορη μου" ειναι η δευτερη-και λιγοτερο ορθολογιστικη.

Οταν συμβαινει το αναπαντεχο,αυτο που μας χαλαει αυτα που ξεραμε,μας βγαζει απο τη βολεψη κι απ΄τα ωραια μας (κι η δεδομενη ομορφια ειναι ενα ωραιο διαβατηριο),τοτε ευκολα κι ο ορθολογιστης (που δεν ειμαι και τοσο) μπορει να στραφει στην εξηγηση τη "μεταφυσικη".Την "δε φταιω εγω που ειχα εκει το μπαουλακι,δε φταιει εκεινη που χορευε με μια διπλη κουβερτα για παρτενερ,φταιει το ματι το κακο που ζηλεψε την ομορφαδα της,και τη θελησε σημαδεμενη."

Η τριτη σκεψη-που γινεται και πραξη παραυτα-ειναι να τη βουτηξω,μεσα στη νυχτα και τη βροχη και να τρεξουμε στα Επειγοντα του κοντινοτερου ιδιωτικου νοσοκομειου Παιδων.

"Πονας?"

"Λιγο."

Δε θελει κουβεντες.Ενηλικας να ΄τανε,τετοια ηρεμια και ψυχραιμια δε θα ΄χε.

Κραταει σφιχτα πανω στο τραυμα το βαμβακι και τη γαζα που της εβαλα οπως-οπως,για να σταματησει η αιμορραγια.

Αν το χτυπημα ηταν λιγα χιλιοστα πιο ΄κει,πιο πανω,θα ΄χε χασει το ματι της.

Ειναι μονο 10 χρονων.

Κιχ δε βγαζει σε ολη τη διαδρομη,με τη βροχη να μαστιγωνει το παρπριζ,τους καθαριστηρες να δουλευουν μανιασμενα κι εμενα αμιλητη να προσπαθω να οδηγησω με ψυχραιμια,ασφαλεια και ταχυτητα μεχρι το Μαρουσι μασουλωντας ενα σβηστο Winston μπλε.

Ο μεγαλοσωμος μουσατος Παιδοχειρουργος,που κυριολεκτικα μοιαζει με χασαπη,την ξαπλωνει στο εξεταστικο κρεβατι χωρις ουτε μια γλυκια κουβεντα ή ενα χαμογελο κι εκεινη αγογγυστα υπομενει τα τραχια του χερια στο προσωπο της.

"Θα το ραψουμε,ελατε να δειτε ποσο βαθυ ειναι" μου λεει ξερα και μολις πλησιαζω ακουμπαει τα δαχτυλα του στις δυο ακρες της πληγης και την ανοιγει αποτομα,αλυπητα,να δω ποσο βαθια ειναι.

Η Ελπιδα τιναζεται αλλα δε μιλαει.Αυτο πρεπει να πονεσε.

Τρεις στοιβαδες δερματος,λευκο ανακατεμενο με κοκκινο,αποκαλυπτονται στα ματια μου κι ανατριχιαζω σιωπηλα.

Δεν μιλαει καν στο παιδι,δε σκαει καν ενα χαμογελο.

Το αγγιγμα του πρεπει να ΄ναι ο,τι πιο ψυχρο και ξερο,σαν το αγελαστο βλεμμα του.

Σχεδον λυπαμαι την ερωμενη του-αν εχει.

Μολις παιρνει τα χερια του απο το προσωπο της,η Ελπιδα,Τεταρτης Δημοτικου παιδακι,πεταγεται πανω,βγαινει απο το εξεταστηριο και κατευθυνεται προς τη ρεσεψιον αγερωχη,απολυτη και αποφασισμενη.

"Εγω εδω ΔΕΝ καθομαι,αυτος εμενα Δε θα με ραψει!"

"Μα θελει ραμματα,δε μπορει να μεινει ετσι" της εξηγω.

"Το ξερω οτι θελει ραμματα και θα τα κανω,αλλα ΟΧΙ με αυτον" δηλωνει με υφος που δε σηκωνει αντιλογο.

Κι οταν η Ελπιδα αποφασιζει κατι,δεν την κουναει απο την αποφαση ουτε γερανος.

Δεν την αδικω-οταν εχεις να κανεις με παιδια,ρε μεγαλε,πρεπει αν μη τι αλλο ν΄ΑΓΑΠΑΣτα παιδια.Να τα καθησυχαζεις,να τους μιλας γλυκα.Οχι να διεκπεραιωνεις στεγνα κι αυστηρα.

Αλλιως ας γινοσουν χασαπης καλυτερα-τα αψυχα κρεατα δε θα σηκωθουν να σου φυγουν απο το ξυλο κοπης,αλλα αυτο εδω ειναι το κοριτσακι μου,η πανεμορφη μου,και θα σημαδευτει για παντα,που να παρει.Για ενα χορο με μια κουβερτα για πεπλο.

Η τιμωρια της Σαλωμης,που μια ομορφοτερη τολμησε να τη μιμηθει...

Σηκωνομαστε και φευγουμε απ΄ τα Επειγοντα οσο η μανα μου,απο το σπιτι, τηλεφωνει στον εξαιρετικο Νευροχειρουργο πατερα ενος συμμαθητη της.Εκεινος με τη σειρα του ειδοποιει την κουμπαρα του και καλη του φιλη Οφθαλμοχειρουργο,που παραταει μεσα στη βροχερη νυχτα το παιδι της με γαστρεντεριτιδα στο σπιτι,ερχεται στο ιδιωτικο της ιατρειο στην Κηφισιας,εξεταζει το τραυμα και μας δινει ραντεβου σε μιση ωρα στη Βιοκλινικη Αμπελοκηπων για να το ραψει.

Με ειδικο νημα για αμφιβληστροειδη,για να μην αφησει σημαδι.

"Αυτη θα με ραψει" δηλωνει η Ελπιδα "γιατι αυτη μου εμπνεει εμπιστοσυνη."

Ολη αυτη την ωρα δεν εχει χυσει δακρυ,ειναι

ψυχραιμοτατη,σοβαρη και κυρια,οπως παντα.

Οχι οτι θα πειραζε αν εκλαιγε και χτυπιοταν-ισα ισα,αυτο εδω μου φαινεται αφυσικο.Αλλα αυτη ειναι η Ελπιδα.

Το αντιθετο της Drama Queen.

Η αιμορραγία έχει σταματήσει,το κόψιμο είναι ομως πολυ ασχημο: μικρο,αλλα δεν εχω ξαναδεί τόσο βαθύ τραύμα σε πρόσωπο.

Της κανω αστεια που δεν τα ΄χει αναγκη γιατι δεν τα χρειαζεται για να ξεχαστει,βγαζουμε selfies περιμενοντας την Οφθαλμοχειρουργο-σωτηρα και της υποσχομαι οτι ο,τι ωρα κι αν ξεμπερδεψουμε,θα την παω για αραβικη πιτα κατω στην Αθηνα.

Στα ραμματα με αφηνουν να ειμαι διπλα της,της κραταω το αριστερο χερι,δεν κανει ουτε μια κινηση,δε βγαζει ουτε αχνα οταν η βελονα του αναισθητικου βυθιζεται κατω απο το ματι της.

Ουτε οταν το νημα μπαινει στο τρυφερο της δερμα,για να ξαναενωσει τις δυο πλευρες που βιαια αποχωριστηκαν,αφηνοντας ενα βαθυκοκκινο χαντακι.

Ειναι συγκεντρωμενη στον εαυτο της.Η Οφθαλμοχειρουργος της εξηγεί τι της κάνει,βημα-βημα.

"Ηταν τυχερη,θα μπορουσε να χασει το ματι της.Κοιταξτε ποσο βαθυ ειναι,ευτυχως ηρθατε γρηγορα" μου λεει αγγιζοντας το απαλα με τα λεπτα της δαχτυλα-καμμια σχεση,φανταζομαι,με το αγγιγμα του προηγουμενου.

Μολις σκυβω και βλεπω μουδιαζουν τα ακρα μου,βλεπω παντου γυρω μου ασπρα,τα παντα ασπριζουν και κιτρινιζουν,μοιαζουν διαστικτα με μαυρομωβ μπιλακια,και με λουζει κρυος ιδρωτας.Πρεπει να καθισω.

"Με συγχωρειτε,θα καθισω λιγο κατω και θα της κραταω το χερι καθιστη" μουρμουριζω και προλαβαινω να κατσω καταχαμα και ν΄ακουμπησω την πλατη στον τοιχο προτου σωριαστω.

Αντεχω τα παντα.Ετσι νομιζω.

Εχω δει ασχημα τροχαια,εχω μυρισει το αιμα,εχω δει πολλα κι οχι ομορφα-αλλα το ματωμενο προσωπο με το λευκοκοκκινο αυλακι κατω απο το ματι ειναι της κορης μου,της φεγγαρενιας μου,και μου ειναι αδυνατον να σηκωθω.

"Πηγαιντε εξω και ξαπλωστε σ΄εκεινο το κρεβατι αριστερα" μου λεει μια νοσοκομα που βοηθαει τη γιατρο.

"Συγγνωμη Ελπιδα,θα ερθω παλι σε λιγο" ψυθιριζω, "Πηγαινε,δεν εχω θεμα" μου απανταει,"Σα δε ντρεπομαι" σκεφτομαι "το παιδι ειναι ηρεμο κι εγω πηγα να λιποθυμησω,ωραια μανα,ωραια συμπαρασταση",βγαινω εξω,ξαπλωνω πεντε-δεκα λεπτα,συνερχομαι,ξαναπαω μεσα,της ξαναπιανω το χερι.

"Ηρθες?Δεν πειραζει,ξαναξαπλωσε αν θες,μια χαρα ειμαι" μου λεει και το εννοει.

Το προσωπο της ειναι καλυμμενο με το ειδικο πρασινο υφασμα του χειρουργειου,με μια τρυπα στο σημειο του ματιου,για να κανει τη δουλεια της η γιατρος.

Κι ειναι εκεινη τη στιγμη που διαπιστωνω οτι οντως: δεν εχει θεμα.

Οτι δε θα εχει ποτε της θεμα.

Οτι δεν ξερω πώς θα ειναι τ΄αλλα μου παιδια,αλλα αυτη η κορη ειναι σκληρη,γρανιτενια οσο πρεπει,οτι ξερει να σφιγγει τα δοντια.Οτι θα επιβιωσει.Μαλλον,σε καθε περισταση.

Γενναιο μου,γενναιο μου κοριτσι.

Μιαμιση ωρα μετα,μεσ΄τη νυχτα και με τη βροχη να εχει κοπασει,ειμαστε στο Πεδιον του Αρεως και τρωμε αραβικη και σαντουιτς απ' το περιπτερο,με γυρω μας τα παιδια της νυχτας,τους αποκληρους αυτου του ορθολογιστη κοσμου,που δεν τους φοβομαστε και δε μας ενοχλουν.

Ειμαι σιγουρη οτι αν μας ρωτουσαν και τους λεγαμε την ιστορια,θα εσφιγγαν κι αυτοι το χερι αυτου του μικρου κοριτσιου με το τσιροτο στο προσωπο.

Τ΄αδερφια της την υποδεχτηκαν το πρωι σαν ηρωιδα,στο σχολειο οι συμμαθητες επισης-μιας κι η ιστορια διαδοθηκε οχι απ΄την ιδια,που δεν το ΄χει καθολου με τη φιγουρα,αλλα απο το συμμαθητη που ο πατερας του μας εστειλε στην Οφθαλμοχειρουργο.

Κι απ΄την αδελφη της τη Φιλιππα,βεβαιως,που,μαθητρια της Δευτερας τοτε,πεταγε τη σκουφια της για τετοιους ηρωισμους και ιστοριες ραμματων,τραυματων και καταγματων.

Κι ετσι παραμενει και τωρα,που παει Εκτη.Αλλο παιδι αυτη.

Της Ελπιδας κανενα σημαδι δεν της εμεινε.

Τεσσερα χρονια μετα,το δερμα σ΄εκεινο το σημειο ειναι τρυφερο και ασπιλο,και μαζι με ολοκληρο το προσωπο της μπουμπουκιαζει και ροδιζει οπως ολων των εφηβων κοριτσιων,στην αυγη της νιοτης τους.

"Ok" θα ελεγε ισως καποιος "ραμματα εκανε,δεν επαθε και κατι τρομερο,η κορη σου δεν ειναι Drama Queen αλλα εσυ φιλεναδα του δινεις και καταλαβαινει."

Θα γελουσα και θα το δεχομουν-δεν της μοιαζω,ειν΄η αληθεια.Ψυχραιμοτατη ειμαι,αλλα για μενα τα παντα ειναι ευκαιρια για περαιτερω σκεψη,και φυσικα,γραψιμο.

Κι αυτη ειναι μια σελιδα στην κοινη μας πορεια με την πρωτοκορη μου που αξιζει να γραφτει.

Εκεινο το βραδυ,δεν ξερω,σα να δεθηκαμε λιγο περισσοτερο,σα να τη σεβαστηκα ακομη πιο πολυ,οχι με τον τροπο που οφειλουμε να σεβομαστε ενα παιδι αλλα με τον τροπο που σεβεσαι καποιον πιο πανω απο σενα.Καποιον που σου προκαλει,πώς να το πω,ενα δεος.

Αν το καλοσκεφτεις ηταν και πολυ τυχερη που η τροχια του πεσιματος.η φορα της,η θεση της,οι δυναμεις της φυσικης ή απλα το κισμετ της ηταν τετοια που η γωνια του μεντεσε δεν τη βρηκε στο ματι αλλα κατω απ΄αυτο.

Κοιτα ομως ποσο δεν ειναι δεδομενα καποια πραγματα-λες εχω μια κορη προικισμενη με το δωρο της ομορφιας (ναι,δεν ειναι το παν,αλλα αν υπαρχει ειναι καλοδεχουμενη,σωστα?) και ξαφνικα τσουπ,ενα στραβοπατημα-ή οτιδηποτε αλλο στραβο-και σου σημαδευεται.Με ο,τι συνεπαγεται αυτο για την ψυχολογια της.

Ή δε σου σημαδευεται γιατι βρισκεται μια αριστοτεχνης Οφθαλμοχειρουργος και κενταει (κυριολεκτικα) πανω στο δερμα της με νημα τοσο λεπτο που δεν αφηνει περιθωριο σε καμμια ουλη να σχηματιστει.

Η Μαγια ειναι πια τεσσεραμιση και ξερει οτι καποτε η αδελφη της,για να την κανει να γελασει,χορεψε με πεπλο μια κουβερτα και παραλιγο να σημαδευτει για παντα.

Της διηγουμαι καμμια φορα την ιστορια πριν κοιμηθει.

Μονο οταν καμμια φορα η Ελπιδα θυμωνει ή οταν τρεχει και αναψοκοκκινιζει ολοκληρη,μονο τοτε φουσκωνει ανεπαισθητα το σημειο της παλιας πληγης.

Ενα μικρο φουσκωμα,σαν αναποδο αυλακι,ισα πού.

Μονο τοτε το θυμομαστε,εγω δηλαδη,γιατι εκεινη δεν το βλεπει και δεν τη νοιαζει.

Το χτυπημα το θυμομαστε μονο τοτε-και οταν μου το θυμιζει το Facebook,να,οπως σημερα-σα σημερα.

Οσο για τη γενναιοτητα,το πεισμα και τη στιβαροτητα της,που απ΄οταν τη γεννησα τα ψυχανεμιζομουν αλλα εκεινη τη νυχτα τα πρωτογνωρισα...α,αυτα πλεον δε μ΄αφηνει να τα ξεχασω ποτε.

Το γενναιο μου,γενναιο μου κοριτσι.