ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ (Γ)ΡΑΜΜΑΤΑ

Τεσσερα χρονια πριν,σα σημερα,μου θυμιζει το Facebook.Νυχτα,αργα.

Εξω βρεχει καταρρακτωδως.

Η μολις 5μιση μηνων Μαγια ψηνεται στον πυρετο κι αρνειται με κλαμματα να παρει αντιπυρετικο.

Η 10χρονη μεγαλη της αδελφη χορευει με μια κουβερτα για πεπλο στο σαλονι για να την κανει να γελασει,να ξεχαστει και να συνεργαστει.Οσο μπορει να συνεργαστει ενα μωρο ουτε 6 μηνων,που περναει την πρωτη βαρβατη ιωση της ζωης του.

Και τοτε συμβαινει: η Ελπιδα παταει την κουβερτα-πεπλο,γλυστραει και πεφτει με το προσωπο,το πανεμορφο φεγγαρενιο προσωπο της,πανω στον ξεχαρβαλωμενο μεντεσε απο ενα ξυλινο μπαουλακι που φυλαω τα μικρα χαλακια.

Χωρις να βγαλει αχνα (δεν εχω γνωρισει παιδι τοσο ανθεκτικο στον πονο),σηκωνεται,κατευθυνεται στον καθρεφτη κι επιστρεφει αιμοφυρτη: μια μικρου μηκους αλλα μεγαλου βαθους σχισμη κατω απο την κογχη του δεξιου ματιου της αιμορραγει και σταζει,βαφοντας κοκκινο το μαγουλο της,τα ρουχα,το πατωμα.

"Σημαδευτηκε για παντα,παει" ειναι η πρωτη μου σκεψη.

"Μου τη ματιασανε την κουκλα μου,την περηφανεια μου,την ομορφοκορη μου" ειναι η δευτερη-και λιγοτερο ορθολογιστικη.

Οταν συμβαινει το αναπαντεχο,αυτο που μας χαλαει αυτα που ξεραμε,μας βγαζει απο τη βολεψη κι απ΄τα ωραια μας (κι η δεδομενη ομορφια ειναι ενα ωραιο διαβατηριο),τοτε ευκολα κι ο ορθολογιστης (που δεν ειμαι και τοσο) μπορει να στραφει στην εξηγηση τη "μεταφυσικη".Την "δε φταιω εγω που ειχα εκει το μπαουλακι,δε φταιει εκεινη που χορευε με μια διπλη κουβερτα για παρτενερ,φταιει το ματι το κακο που ζηλεψε την ομορφαδα της,και τη θελησε σημαδεμενη."

Η τριτη σκεψη-που γινεται και πραξη παραυτα-ειναι να τη βουτηξω,μεσα στη νυχτα και τη βροχη και να τρεξουμε στα Επειγοντα του κοντινοτερου ιδιωτικου νοσοκομειου Παιδων.

"Πονας?"

"Λιγο."

Δε θελει κουβεντες.Ενηλικας να ΄τανε,τετοια ηρεμια και ψυχραιμια δε θα ΄χε.

Κραταει σφιχτα πανω στο τραυμα το βαμβακι και τη γαζα που της εβαλα οπως-οπως,για να σταματησει η αιμορραγια.

Αν το χτυπημα ηταν λιγα χιλιοστα πιο ΄κει,πιο πανω,θα ΄χε χασει το ματι της.

Ειναι μονο 10 χρονων.

Κιχ δε βγαζει σε ολη τη διαδρομη,με τη βροχη να μαστιγωνει το παρπριζ,τους καθαριστηρες να δουλευουν μανιασμενα κι εμενα αμιλητη να προσπαθω να οδηγησω με ψυχραιμια,ασφαλεια και ταχυτητα μεχρι το Μαρουσι μασουλωντας ενα σβηστο Winston μπλε.

Ο μεγαλοσωμος μουσατος Παιδοχειρουργος,που κυριολεκτικα μοιαζει με χασαπη,την ξαπλωνει στο εξεταστικο κρεβατι χωρις ουτε μια γλυκια κουβεντα ή ενα χαμογελο κι εκεινη αγογγυστα υπομενει τα τραχια του χερια στο προσωπο της.

"Θα το ραψουμε,ελατε να δειτε ποσο βαθυ ειναι" μου λεει ξερα και μολις πλησιαζω ακουμπαει τα δαχτυλα του στις δυο ακρες της πληγης και την ανοιγει αποτομα,αλυπητα,να δω ποσο βαθια ειναι.

Η Ελπιδα τιναζεται αλλα δε μιλαει.Αυτο πρεπει να πονεσε.

Τρεις στοιβαδες δερματος,λευκο ανακατεμενο με κοκκινο,αποκαλυπτονται στα ματια μου κι ανατριχιαζω σιωπηλα.

Δεν μιλαει καν στο παιδι,δε σκαει καν ενα χαμογελο.

Το αγγιγμα του πρεπει να ΄ναι ο,τι πιο ψυχρο και ξερο,σαν το αγελαστο βλεμμα του.

Σχεδον λυπαμαι την ερωμενη του-αν εχει.

Μολις παιρνει τα χερια του απο το προσωπο της,η Ελπιδα,Τεταρτης Δημοτικου παιδακι,πεταγεται πανω,βγαινει απο το εξεταστηριο και κατευθυνεται προς τη ρεσεψιον αγερωχη,απολυτη και αποφασισμενη.

"Εγω εδω ΔΕΝ καθομαι,αυτος εμενα Δε θα με ραψει!"

"Μα θελει ραμματα,δε μπορει να μεινει ετσι" της εξηγω.

"Το ξερω οτι θελει ραμματα και θα τα κανω,αλλα ΟΧΙ με αυτον" δηλωνει με υφος που δε σηκωνει αντιλογο.

Κι οταν η Ελπιδα αποφασιζει κατι,δεν την κουναει απο την αποφαση ουτε γερανος.

Δεν την αδικω-οταν εχεις να κανεις με παιδια,ρε μεγαλε,πρεπει αν μη τι αλλο ν΄ΑΓΑΠΑΣτα παιδια.Να τα καθησυχαζεις,να τους μιλας γλυκα.Οχι να διεκπεραιωνεις στεγνα κι αυστηρα.

Αλλιως ας γινοσουν χασαπης καλυτερα-τα αψυχα κρεατα δε θα σηκωθουν να σου φυγουν απο το ξυλο κοπης,αλλα αυτο εδω ειναι το κοριτσακι μου,η πανεμορφη μου,και θα σημαδευτει για παντα,που να παρει.Για ενα χορο με μια κουβερτα για πεπλο.

Η τιμωρια της Σαλωμης,που μια ομορφοτερη τολμησε να τη μιμηθει...

Σηκωνομαστε και φευγουμε απ΄ τα Επειγοντα οσο η μανα μου,απο το σπιτι, τηλεφωνει στον εξαιρετικο Νευροχειρουργο πατερα ενος συμμαθητη της.Εκεινος με τη σειρα του ειδοποιει την κουμπαρα του και καλη του φιλη Οφθαλμοχειρουργο,που παραταει μεσα στη βροχερη νυχτα το παιδι της με γαστρεντεριτιδα στο σπιτι,ερχεται στο ιδιωτικο της ιατρειο στην Κηφισιας,εξεταζει το τραυμα και μας δινει ραντεβου σε μιση ωρα στη Βιοκλινικη Αμπελοκηπων για να το ραψει.

Με ειδικο νημα για αμφιβληστροειδη,για να μην αφησει σημαδι.

"Αυτη θα με ραψει" δηλωνει η Ελπιδα "γιατι αυτη μου εμπνεει εμπιστοσυνη."

Ολη αυτη την ωρα δεν εχει χυσει δακρυ,ειναι

ψυχραιμοτατη,σοβαρη και κυρια,οπως παντα.

Οχι οτι θα πειραζε αν εκλαιγε και χτυπιοταν-ισα ισα,αυτο εδω μου φαινεται αφυσικο.Αλλα αυτη ειναι η Ελπιδα.

Το αντιθετο της Drama Queen.

Η αιμορραγία έχει σταματήσει,το κόψιμο είναι ομως πολυ ασχημο: μικρο,αλλα δεν εχω ξαναδεί τόσο βαθύ τραύμα σε πρόσωπο.

Της κανω αστεια που δεν τα ΄χει αναγκη γιατι δεν τα χρειαζεται για να ξεχαστει,βγαζουμε selfies περιμενοντας την Οφθαλμοχειρουργο-σωτηρα και της υποσχομαι οτι ο,τι ωρα κι αν ξεμπερδεψουμε,θα την παω για αραβικη πιτα κατω στην Αθηνα.

Στα ραμματα με αφηνουν να ειμαι διπλα της,της κραταω το αριστερο χερι,δεν κανει ουτε μια κινηση,δε βγαζει ουτε αχνα οταν η βελονα του αναισθητικου βυθιζεται κατω απο το ματι της.

Ουτε οταν το νημα μπαινει στο τρυφερο της δερμα,για να ξαναενωσει τις δυο πλευρες που βιαια αποχωριστηκαν,αφηνοντας ενα βαθυκοκκινο χαντακι.

Ειναι συγκεντρωμενη στον εαυτο της.Η Οφθαλμοχειρουργος της εξηγεί τι της κάνει,βημα-βημα.

"Ηταν τυχερη,θα μπορουσε να χασει το ματι της.Κοιταξτε ποσο βαθυ ειναι,ευτυχως ηρθατε γρηγορα" μου λεει αγγιζοντας το απαλα με τα λεπτα της δαχτυλα-καμμια σχεση,φανταζομαι,με το αγγιγμα του προηγουμενου.

Μολις σκυβω και βλεπω μουδιαζουν τα ακρα μου,βλεπω παντου γυρω μου ασπρα,τα παντα ασπριζουν και κιτρινιζουν,μοιαζουν διαστικτα με μαυρομωβ μπιλακια,και με λουζει κρυος ιδρωτας.Πρεπει να καθισω.

"Με συγχωρειτε,θα καθισω λιγο κατω και θα της κραταω το χερι καθιστη" μουρμουριζω και προλαβαινω να κατσω καταχαμα και ν΄ακουμπησω την πλατη στον τοιχο προτου σωριαστω.

Αντεχω τα παντα.Ετσι νομιζω.

Εχω δει ασχημα τροχαια,εχω μυρισει το αιμα,εχω δει πολλα κι οχι ομορφα-αλλα το ματωμενο προσωπο με το λευκοκοκκινο αυλακι κατω απο το ματι ειναι της κορης μου,της φεγγαρενιας μου,και μου ειναι αδυνατον να σηκωθω.

"Πηγαιντε εξω και ξαπλωστε σ΄εκεινο το κρεβατι αριστερα" μου λεει μια νοσοκομα που βοηθαει τη γιατρο.

"Συγγνωμη Ελπιδα,θα ερθω παλι σε λιγο" ψυθιριζω, "Πηγαινε,δεν εχω θεμα" μου απανταει,"Σα δε ντρεπομαι" σκεφτομαι "το παιδι ειναι ηρεμο κι εγω πηγα να λιποθυμησω,ωραια μανα,ωραια συμπαρασταση",βγαινω εξω,ξαπλωνω πεντε-δεκα λεπτα,συνερχομαι,ξαναπαω μεσα,της ξαναπιανω το χερι.

"Ηρθες?Δεν πειραζει,ξαναξαπλωσε αν θες,μια χαρα ειμαι" μου λεει και το εννοει.

Το προσωπο της ειναι καλυμμενο με το ειδικο πρασινο υφασμα του χειρουργειου,με μια τρυπα στο σημειο του ματιου,για να κανει τη δουλεια της η γιατρος.

Κι ειναι εκεινη τη στιγμη που διαπιστωνω οτι οντως: δεν εχει θεμα.

Οτι δε θα εχει ποτε της θεμα.

Οτι δεν ξερω πώς θα ειναι τ΄αλλα μου παιδια,αλλα αυτη η κορη ειναι σκληρη,γρανιτενια οσο πρεπει,οτι ξερει να σφιγγει τα δοντια.Οτι θα επιβιωσει.Μαλλον,σε καθε περισταση.

Γενναιο μου,γενναιο μου κοριτσι.

Μιαμιση ωρα μετα,μεσ΄τη νυχτα και με τη βροχη να εχει κοπασει,ειμαστε στο Πεδιον του Αρεως και τρωμε αραβικη και σαντουιτς απ' το περιπτερο,με γυρω μας τα παιδια της νυχτας,τους αποκληρους αυτου του ορθολογιστη κοσμου,που δεν τους φοβομαστε και δε μας ενοχλουν.

Ειμαι σιγουρη οτι αν μας ρωτουσαν και τους λεγαμε την ιστορια,θα εσφιγγαν κι αυτοι το χερι αυτου του μικρου κοριτσιου με το τσιροτο στο προσωπο.

Τ΄αδερφια της την υποδεχτηκαν το πρωι σαν ηρωιδα,στο σχολειο οι συμμαθητες επισης-μιας κι η ιστορια διαδοθηκε οχι απ΄την ιδια,που δεν το ΄χει καθολου με τη φιγουρα,αλλα απο το συμμαθητη που ο πατερας του μας εστειλε στην Οφθαλμοχειρουργο.

Κι απ΄την αδελφη της τη Φιλιππα,βεβαιως,που,μαθητρια της Δευτερας τοτε,πεταγε τη σκουφια της για τετοιους ηρωισμους και ιστοριες ραμματων,τραυματων και καταγματων.

Κι ετσι παραμενει και τωρα,που παει Εκτη.Αλλο παιδι αυτη.

Της Ελπιδας κανενα σημαδι δεν της εμεινε.

Τεσσερα χρονια μετα,το δερμα σ΄εκεινο το σημειο ειναι τρυφερο και ασπιλο,και μαζι με ολοκληρο το προσωπο της μπουμπουκιαζει και ροδιζει οπως ολων των εφηβων κοριτσιων,στην αυγη της νιοτης τους.

"Ok" θα ελεγε ισως καποιος "ραμματα εκανε,δεν επαθε και κατι τρομερο,η κορη σου δεν ειναι Drama Queen αλλα εσυ φιλεναδα του δινεις και καταλαβαινει."

Θα γελουσα και θα το δεχομουν-δεν της μοιαζω,ειν΄η αληθεια.Ψυχραιμοτατη ειμαι,αλλα για μενα τα παντα ειναι ευκαιρια για περαιτερω σκεψη,και φυσικα,γραψιμο.

Κι αυτη ειναι μια σελιδα στην κοινη μας πορεια με την πρωτοκορη μου που αξιζει να γραφτει.

Εκεινο το βραδυ,δεν ξερω,σα να δεθηκαμε λιγο περισσοτερο,σα να τη σεβαστηκα ακομη πιο πολυ,οχι με τον τροπο που οφειλουμε να σεβομαστε ενα παιδι αλλα με τον τροπο που σεβεσαι καποιον πιο πανω απο σενα.Καποιον που σου προκαλει,πώς να το πω,ενα δεος.

Αν το καλοσκεφτεις ηταν και πολυ τυχερη που η τροχια του πεσιματος.η φορα της,η θεση της,οι δυναμεις της φυσικης ή απλα το κισμετ της ηταν τετοια που η γωνια του μεντεσε δεν τη βρηκε στο ματι αλλα κατω απ΄αυτο.

Κοιτα ομως ποσο δεν ειναι δεδομενα καποια πραγματα-λες εχω μια κορη προικισμενη με το δωρο της ομορφιας (ναι,δεν ειναι το παν,αλλα αν υπαρχει ειναι καλοδεχουμενη,σωστα?) και ξαφνικα τσουπ,ενα στραβοπατημα-ή οτιδηποτε αλλο στραβο-και σου σημαδευεται.Με ο,τι συνεπαγεται αυτο για την ψυχολογια της.

Ή δε σου σημαδευεται γιατι βρισκεται μια αριστοτεχνης Οφθαλμοχειρουργος και κενταει (κυριολεκτικα) πανω στο δερμα της με νημα τοσο λεπτο που δεν αφηνει περιθωριο σε καμμια ουλη να σχηματιστει.

Η Μαγια ειναι πια τεσσεραμιση και ξερει οτι καποτε η αδελφη της,για να την κανει να γελασει,χορεψε με πεπλο μια κουβερτα και παραλιγο να σημαδευτει για παντα.

Της διηγουμαι καμμια φορα την ιστορια πριν κοιμηθει.

Μονο οταν καμμια φορα η Ελπιδα θυμωνει ή οταν τρεχει και αναψοκοκκινιζει ολοκληρη,μονο τοτε φουσκωνει ανεπαισθητα το σημειο της παλιας πληγης.

Ενα μικρο φουσκωμα,σαν αναποδο αυλακι,ισα πού.

Μονο τοτε το θυμομαστε,εγω δηλαδη,γιατι εκεινη δεν το βλεπει και δεν τη νοιαζει.

Το χτυπημα το θυμομαστε μονο τοτε-και οταν μου το θυμιζει το Facebook,να,οπως σημερα-σα σημερα.

Οσο για τη γενναιοτητα,το πεισμα και τη στιβαροτητα της,που απ΄οταν τη γεννησα τα ψυχανεμιζομουν αλλα εκεινη τη νυχτα τα πρωτογνωρισα...α,αυτα πλεον δε μ΄αφηνει να τα ξεχασω ποτε.

Το γενναιο μου,γενναιο μου κοριτσι.

Τ΄ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ

 

-Μενω εκστατικη μπροστα σε πολλα πραγματα: μπροστα στον ερωτα,στην πραγματικη φιλια,στη φυση,στο ταλεντο,στην ομορφια.Αλλα η παιδικη ηλικια κατεχει την πρωτη θεση αναμεσα σε όλα αυτά.Ναι,μενω εκστατικη μπροστα στα παιδια.Λατρευω την παιδικη ηλικια,σε όλες της τις "πιστες.".

Και σε αυτό ακριβως είναι αφιερωμενη αυτή η αναρτηση-.

 

Συμβαινει για πρωτη φορα ένα πρωι λιγο πριν φυγουμε για το σχολειο.

Ή μαλλον,τοτε το παρατηρω για πρωτη φορα.

Είναι ορθιος μπροστα στον καθρεφτη του μπανιου και προσπαθει να στρωσει μια τουφα από το μαλλι του που πεταει,προς τα πισω και αριστερα.Το υφος προβληματισμενο,σα να εχει να λυσει μια δυσκολη διαιρεση στα Μαθηματικα.

«Τι θα γινει αγορινα μου?Οι αδερφαδες σου είναι ηδη στην πορτα»

Ο 9χρονος γιος μου με κοιταζει απελπισμενα.

«Δε μπορω να κανω το μαλλι μου να μην πεταει!Γιατι πεταει ετσι?»

«Είναι απ΄τον υπνο.Κοιμηθηκες από ‘κεινη την πλευρα.Εμενα μ΄αρεσει.Ειναι πολύ χαριτωμενο.»

«Καν΄το να μην πεταει!Δε μπορω να παω σχολειο ετσι.» 

Δειχνει να το εννοει,δεν είναι όμως ωρα για τετοια.Είναι 8 παρα 5,πρεπει να φυγουμε.

Και συγγνωμη,από ποτε τον νοιαζει «πώς θα παει σχολειο?»

Συνειδητοποιω ότι το προηγουμενο βραδυ μπανιαριστηκε και λουστηκε για τριτη συνεχομενη μερα,σερι,κατι που για τα δικα του δεδομενα αποτελει ρεκορ: μπανιο με τα χιλια ζορια μια-δυο φορες την εβδομαδα,συνηθως με ανταλλαγμα 3 φακελακια ταπες Fornite,και λουσιμο…κανονικο λουσιμο,με σαμπουαν,όχι απλως βρεχω μαλλι και βγαινω...ας μην το συζητησουμε. Αυτα,στα κανονικα του.

Από τη μερα που ανοιξαν τα σχολεια,στα γενεθλια τους στις 13 Σεπτεμβρη μεχρι σημερα,σε τρεις εβδομαδες δηλαδη,πρεπει να εχει κανει μπανιο ισαμε 12 φορες-οι τρεις τελευταιες όπως ειπα σερι.Μου διαφευγει μηπως κατι?

Βρεχω το χερι μου και προσπαθω να στρωσω την ατιθαση μελαχροινη τουφα,που ετσι όπως επαναστατει τον κανει ιδιο με το Μικρο Νικολα του Γκοσινυ.

Κατι καταφεραμε.Το μαλλι δεν εστρωσε ακριβως,αλλα η τουφα δεν πεταει πια σαν κεραια.Ο «Μικρος Νικολας» μου σα να μεγαλωσε,μεσα σε μια στιγμη.

«Αντε παμε τωρα,θα βαλει τις φωνες η Ελπιδα.» Η μεγαλη μου κορη παει Δευτερα Γυμνασιου,οι απουσιες ειν' ωριαιες κι ουαι κι αλλοιμονο του αν αναγκαστει ν΄αργησει εξ΄αιτιας του.

Φαινεται πως το να μπεις στην ταξη ενώ ολοι εχουν καθισει και το μαθημα εχει ξεκινησει είναι κατι σαν υψιστο Awkward,απολυτα αμηχανη στιγμη,στο θαυμαστο κοσμο των εφηβων.

«Ένα λεπτο.Πηγαινε εσυ κι ερχομαι.»

Τον βλεπω με την ακρη του ματιου μου,παει στον ολοσωμο καθρεφτη του δωματιου μου και κοιτιεται.Ρουφαει λιγο την κοιλια -εχει ακομη την παιδικη κοιλιτσα που την καλοθρεψαν οι απανωτες καραντινες και το περσυνο καθισιο- και κορδωνεται ισιωνοντας την κοκκινη Vans μπλουζα του.Τρελλαινεται γι΄αυτή τη μπλουζα.Την εχει ταιριαξει με μια μαυρη βερμουδα με κοκκινη ριγα στο πλαι.Απο περσυ,οσο προλαβαν να πανε σχολειο,διαλεγε μονος του τα ρουχα που θα βαλει το πρωι.Τωρα τα ταιριαζει κιολας,πολυ σχολαστικα.Να ταιριαζει η σταμπα με τα κορδονια,η ριγα της βερμουδας με την καλτσα,τετοια πραματα.Σκαει ένα στραβο μαγκικο χαμογελο στον εαυτο του.Κανει μια κινηση,τυπου gangster.Εγκρινει.

Χαμογελαω κρυφα του.Εγω εγκρινω ετσι κι αλλιως.

Παω στα κοριτσια μου που είναι ηδη ορθιες στην εξωπορτα.Η Μαγια ξεκινησε φετος Προνηπιο και ευτυχως το εχει παρει πολύ ζεστα: πρωτη ετοιμαζεται,πρωτη βαζει παπουτσια και ζαλωνεται την τσαντα Frozen,πρωτη βγαινει και στηνεται στο κεφαλοσκαλο.

«Πού είναι ο Ζουλης?» ρωταει «Θα αργησω στο σχολειο μου!»

«Ερχεται» της λεω «Εφτιαχνε το μαλλι του.»

Οι δυο μεγαλες κοιτιουνται.

«Ο Ζουλης γουσταρει την καινουρια!» σκαει στα γελια η Φιλιππα «Ο Ζουλης γουσταρει την καινουρια!»

«Ποια είναι η καινουρια?Εχουνε καινουρια στην ταξη?» ρωταει η Ελπιδα.Μαλλον για πρωτη φορα στα χρονικα δειχνει ενδιαφερον για κατι που αφορα τον αδερφο της.

«Σους βρε,μη σας ακουσει και μου τον κομπλαρετε!» τους κανω καλωντας το ασανσερ. «Για πες Φιλιππα γρηγορα πριν ερθει,πώς είναι η καινουρια?Πού το ξερεις ότι τη γουσταρει,σου ειπε τιποτα?»

Νιωθω σαν την κατινα πεθερα.Αυτο εχει και την πλακα του αν το καλοσκεφτεις.

«Ε,είναι ομορφη,καστανη,μικροκαμωμενη…» αρχιζει το ραπορτο.

Ο γιος μου εμφανιζεται στο σαλονι και μ΄ένα νευμα μου η συζητηση σταματα.

Είναι ακριβως 9 χρονων.

Τα εκλεισε τη μερα που ανοιξαν τα σχολεια.

Ποτε δε μου εχει πει για κοριτσι που του αρεσει.Ουτε για την καινουρια συμμαθητρια-αν και ειχα ακουσει ότι ηρθε καινουριο παιδακι στην ταξη.Δε λεει γενικως πολλα.Θυμαμαι στην Πρωτη Δημοτικου με το τσιγκελι του τα εβγαζα.Πώς περασε,πώς είναι οι συμμαθητες του,πώς του φαινονται τα μαθηματα…με το ζορι του παιρνες κουβεντα.

Τις πρωτες μερες του Δημοτικου,τεσσερα χρονια πριν,που δεν ειχε γνωριστει με τ΄αλλα παιδια ακομη,μου ειχαν πει οι κορες μου ότι τον ειδαν μονο του σ΄ένα διαλειμμα,να πεταει στον αερα το ταπερ με το κολατσιο του και να το ξαναπιανει.Αυτο,το ιδιο,ξανα και ξανα,μεχρι να χτυπησει κουδουνι για μεσα.Ολομοναχος.Ειχε βουλιαξει η καρδια μου.Δεν αντεχα να το σκεφτομαι.

Συντομα εγινε φιλος με ολους.Βρηκε το δρομο του,όπως τον βρισκουν παντα τα παιδια,ειτε εμεις αγχωνομαστε ειτε όχι.Και κυριως,όταν ΔΕΝ αγχωνομαστε.Διαλεξε τον κολλητο του,ο κολλητος του διαλεξε αυτον.Ειναι με ολους φιλοι,με ολους παιζουν,αλλα ο κολλητος είναι ενας.

Οπως και για μενα-παρεα κανω με ολους αλλα η κολλητη μου είναι μια.Μεστωμενη,σφυρηλατημενη απο τα χρονια φιλια.Ευχομαι το ιδιο και για τις φιλιες ολων των παιδιων μου,αν και ο Ζουλης εχει περισσοτερες πιθανοτητες: η αντρικη φιλια συνηθως ειναι πιο αγνη,πιο αδολη,πιο "ευθεια".

Τωρα πια τα λεει,μου διηγειται τη μερα του.Ισως τοτε να μην ηθελε να με στεναχωρησει,μιας και στις αρχες δεν περναγε καλα.Τι να μου ΄λεγε? 

Τωρα εχει πλουσιο ρεπερτοριο να αναφερει.Μαμα,στο διαλειμμα καναμε αυτό ή εκεινο,πλακωθηκαμε με το Ρομπερ και μετα τα ξαναβρηκαμε,ο ταδε πηγε σημερα στο Διευθυντη,κερδισα πεντε ταπες από τον Αλεξη κι ο Νικολας μου κερδισε εννια,μας αφησαν να παιξουμε μπαλλα,εβαλα τρια γκολ…

Για κοριτσια βεβαια ουτε λογος. «Μακαρι να ημασταν μονο αγορια στην ταξη!Τα κοριτσια είναι όλα αχρηστα» είναι η μονιμη επωδος όταν ερχεται η κουβεντα με τον κολλητο του στα τεκταινομενα της ταξης.

Βρισκονται ακριβως σε αυτή την ηλικια που τα κοριτσια είναι εχθροι,στο πυρ το εξωτερον,κοκκινο πανι.Ολο αυτό είναι τωρα στο αποκορυφωμα του,που σημαινει ότι βρισκονται λιγο πριν την αντιστροφη μετρηση: σε λιγο το κοκκινο πανι θα γινει κοκκινο τριανταφυλλο,το πυρ το εξωτερον θα γινει «πυρ γυνη και θαλασσα» και οι «εχθροι» θα γινουν το Α και το Ω της ζωης τους.Του γιου μου,του κολλητου του και ολης της παλιοπαρεας.Η φυσικα πορεια της ζωης.

Προς το παρον,τους ενδιαφερει η σκανδαλια,οι mentos που θα ριξουν μεσα στην Coca Cola για να τις δουνε να αφριζουν,να βαζουν γκολ σαν τον Kevin De Bruyne και να προφερουν σωστα το ονομα του Αφμπιλικουετα της Τσελσι-που προφερεται ΑΦπιλικουετα αλλα ακουσον ακουσον,γραφεται Azpilicueta.Το μαθα κι αυτο χαρη στο γιο μου.

Βασικα,μαζι του εχω μαθει ολες τις ευρωπαικες ποδοσφαιρικες ομαδες,τις εθνικοτητες ολων των παικτων,εχω παραγγειλει για παρτη του ένα σκασμο στολες,από Sallah μεχρι Foden,κι εχω καταλαβει σχεδον ολες τις ορολογιες ενός αγωνα,αν και δυσκολευτηκα πολύ να κατανοησω το οφ-σαιντ («Μα πώς ισχυει τετοιος κανονας ρε αγορι μου,μηπως κανεις λαθος,αν είναι να μη μετραει το γκολ αν εχεις περασει τους αμυντικους,τοτε ολοι οι αμυντικοι θα μενουν επιτηδες πισω!» «Ναι σου λεω,ΙΣΧΥΕΙ!Αμπαλλη εισαι?Τι δεν καταλαβαινεις?»)

Μιλαμε για παθος με το ποδοσφαιρο.

Μεγαλωνει τ΄αγορι μου.

Το Καλοκαιρι,προς τα τελειωματα,ένα βραδυ που κοιμοταν διπλα μου,μετα από μια εντονη και γεματη δραστηριοτητα μερα ενιωσα ξαφνικα μια πρωτογνωρη μυρωδια.Τον πλησιασα για να σιγουρευτω: ναι,ηταν ιδρωτας.Αμυδρος,ελαχιστα αψυς,αγουρα,πρωιμα ανδρικος.Μια μυρωδια οχι ακομη εντονη,όχι δυσαρεστη (συγγνωμη,πειτε με τρελλη,εμενα ποτε δε μου είναι δυσαρεστος ο ανδρικος ιδρωτας-το αντιθετο) αλλα σιγουρα υπαρκτη.Η μυρωδια από τις παιδικες,ακομη,μασχαλιτσες του Ζουλη μαρτυραγε εκεινο το βραδυ την αλλαγη που ειχε ηδη ξεκινησει.

Πριν προλαβω ν΄ανοιγοκλεισω τα ματια μου,in the blink of an eye,ο «απαλος μπεμπης» όπως τον λεω όταν τον ζουλαω στην αγκαλια μου,θα είναι ενας νεαρος,μελαχροινος αντρας με ματια σε βαθυ σκουρο καστανο.Εξωτικος.Και φυσικα θα είναι ετοιμος να με καρατομησει αν τον αποκαλεσω «απαλο μπεμπη» ή «Ζουλη» μπροστα σε τριτους.

Σκεφτομαι πως αυτή η αλλαγη πρεπει να ξεκινησε λιγο πριν,προς το τελος της περσυνης καραντινας.Σιγα-σιγα,ανεπαισθητα,καπως υπογεια.Τοτε που ηρθαν και τα «τραγουδια.»

Ισως ολες οι αλλαγες της ζωης μας να ξεκινανε μ΄ένα τραγουδι.Να ξεκινανε απ΄τη μουσικη.

Κι εγω καπως ετσι θυμαμαι να περασα στην επομενη φαση. Με τους New Kids on the Block,το απολυτο boy band των 90ς.Φυσικα,ως συνηθως,μου αρεσε ο πιο ασχημος-ο Ντονι,Ντανι,πώς τον λεγαν δε θυμαμαι.Αλλα όπως και να ‘χει μου αρεσε «καποιος από συγκροτημα»-ετσι ξεκινησε.Φυσιολογικα,όπως σε όλα τα κοριτσια.

Το πώς χαλασε μετα η συνταγη που εδειχνε να πηγαινει καλα μεχρι τοτε,το πώς την πατησα με τη νευρικη ανορεξια,το πώς μου ξεγλυστρησαν τα εφηβικα μου χρονια μες απ΄τα χερια,αυτό είναι μια άλλη ιστορια και καποτε ισως τη διηγηθω κι εδώ,γιατι το βιβλιο που εβγαλα το 2010 με ακριβως αυτό το θεμα μου φαινεται εκ των υστερων πολύ ελλιπες.Αν το εγραφα τωρα,θα το εγραφα εντελως αλλιως.Αλλα αυτό ειπαμε,είναι μια άλλη ιστορια.

Η μουσικη,λοιπον.Εδω και κανα εξαμηνο μου αρχισε ο δικος μου τους τραπερς και τους ραπερς.

Αυτό ηταν βεβαια και επιρροη των αδερφων του που εχουν εντρυφησει σε τουτα τα ασματα εδώ και καιρο.Τι ασματα δηλαδη,κο-ασματα μοιαζουν τα περισσοτερα αλλα ισως το ιδιο να σκεφτονταν κι οι δικοι μας γονεις όταν πορωνομασταν με Metallica και Offspring,το ιδιο κι οι δικοι τους όταν χτυπιοντουσαν με Beatles και Rolling Stones. «Γιεγιεδες» δεν τους λεγανε τοτε?Ε,τωρα τους λενε τραπερς.        Ω καιροι,ω ηθη-και μουσικες!

Μ΄αυτά που ακουει τωρα ο γιος μου κι οι φιλοι του κι όλα τα ανω των εννεα,δεν καταλαβαινεις καν (και παλι καλα) την εκφορα του λογου.Κατι αγριοφωναρες μονο,λες και προκειται για ηχογραφηση εξεγερσης στο Γκουανταναμπο-κι οι αναλογοι ψευτο-gangsta στιχοι βοηθουν πολύ σε αυτό.

Και δως΄του να σου τραγουδανε τα εννιαχρονα στο αυτοκινητο «Ειμαι hood super star μες΄το γκετο».Και δως΄του “Σιατιστα βουνο-ριχνει παλι χιονι,αναμμενο τζακι,στο τραπεζι σκονη-πορτοκαλι,αρωμα γης-αλκοτεστ,γ@μιεται η police.» Και ξαναδως΄του «Εχω να κοιμηθω μερες-αν θελεις beef,σφαιρες-φερε τα drugια,φερε.»

Που να σας πιασω βρε απ΄τ΄αυτι,να σας πω εγω,που μου τραγουδατε για σκονες και γκετο,ακομα δε βγηκατε απ΄τ΄αυγο!Τουλαχιστον εμεις όταν φωναζαμε "sex,drugs and rock n’ roll" ημασταν ανω των 14.Δεν ημασταν νεοσσοι!

Και στην τελικη,τι σχεση μπορει να εχει με ολ΄αυτά ο «απαλος μπεμπης» μου?

Αμ,δεν είναι μπεμπης σου πια.Δεν ειναι πια το αγορακι που το επαιρνες απ΄το χερι,του αγοραζες Χελωνονιντζακια και μπαλονια Μακουιν,το κοιμιζες στην αγκαλια σου και του εβαζες τα Ζουζουνια στο Youtube.

Τωρα πας να τον αγκαλιασεις και τραβιεται.Αμα ειναι μπροστα και κανας ξενος,εκει θα πεταξει κι ενα "Ασε με!",να το επικυρωσει και φωναχτα πως μεγαλωσε πια και αγκαλιες δε θελει,δεν ειναι μωρο.

Τωρα θελει επικαλαμιδες για το ποδοσφαιρο,μπλουζες με παικτες της Manchester City,αφισες του Suarez και αυτογραφο του Light και του Hawk (αυτοι,για να ξερετε,ειναι ελληνες τραπερς που η πιτσιρικαρια πολυ τους σεβεται.)

Μεγαλωνει το μελαχροινο σου αγορι,κυρα-Μυρτω.

Κοιταζω τα χερακια του («χερακια?»Ακομα?Ναι.Ακομα.Παντα θα είναι τα «χερακια» του,πού να παρει) και καθως τον εχει παρει ο υπνος στον καναπε,παιρνω τη δεξια του παλαμη μεσα στη δικη μου.Το σκουρο,μαυρισμενο ακομη περισσοτερο απ΄τον καλοκαιρινο ηλιο δερμα του είναι πολύ απαλο,μου θυμιζει τις σοκολατενιες παστες-ποντικια που μου εφερνε ο πατερας μου όταν ημουν μικρη.Φερνω στα χειλη μου αυτό το μικρο χερι και φιλαω τα στρογγυλα νυχακια και τις λακκουβιτσες κατω απ΄τους κομπους των δαχτυλων,που το κανουν να μοιαζει με αφρατο χερακι μωρου.

Για φαντασου,είναι εννια χρονων,εχει χασει προ πολλου και για παντα τη μωρουδιστικη μυρωδια του,ο ιδρωτας του γινεται «αντρικος»,φτιαχνει το μαλλι και ακουει τραπ- αλλα το χερι του εναι ακομη χερι μωρουδιακο.Αναρωτιεμαι αν θα μεινει ετσι ή αν καποια στιγμη θα αλλαξει κι αυτό.

Αν οι λακκουβιτσες,που τωρα τις φιλαω μια-μια ενώ κοιμαται,θα γινουν επιπεδες,αν οι κομποι των δαχτυλων του γινουν εντονοι και νευρωδεις.Αν θα εχει ομορφα χερια-είναι μεγαλη γοητεια τα ομορφα χερια στον αντρα.Αν θα γινει τριχωτος-που μαλλον θα γινει.Αν θα τον ενοχλει αυτό και αν θα θελει να ξυριζει το στηθος του,όπως κανουν πολλοι πλεον.Θα ξενερωσω τρελλα-αλλα η αποφαση θα ΄ναι δικη του.Δικο του το σωμα,δικη του η αποφαση.
Μπορει να μακρυνει το μαλλι του-αυτό κι αν δε μ΄αρεσει,δεν ερωτευτηκα ποτε των ποτων αντρα με μακρυ μαλλι κι ουτε προκειται.Αλλα και τι?Εμενα θα ρωτησει?

Μπορει ν΄αποφασισει να φυγει στο εξωτερικο.Να κυνηγησει την τυχη του στην άλλη ακρη του κοσμου.Να ερωτευτει μια γυναικα από άλλη χωρα και να ακολουθησει την αγαπη του και την καρδια του.Να γινει πιλοτος-καλα,αυτό ουτε να το σκεφτομαι.

Προτιμαω οτιδηποτε άλλο εκτος απ΄αυτό.

«Γιατι,σαμπως γι΄αυτό θα σε ρωτησει?» επαναφερω τον εαυτο μου.

«Τα παιδια σου δεν είναι παιδια σου.

Είναι οι γιοι και οι κορες

της λαχταρας της Ζωης για τη Ζωη.»

Σοφα τα λογια του Χαλιλ Γκιμπραν.

Αναρωτιεμαι αν θα γινει Αρχιτεκτονας,όπως ονειρευεται από τα 7 του. Λεει πως θα χτισει κι από ένα σπιτι για τον καθενα από την οικογενεια,και πως το δικο μου θα είναι ακριβως όπως το θελω: με σοφιτα,μυστικα περασματα και μεγαλο κηπο. 

Καμμια φορα όταν βλεπουμε ένα ωραιο σπιτι στο δρομο ή στην τηλεοραση,του λεω «να,ετσι θελω να μου το φτιαξεις.Μονο μη μου κανεις γκρι τους εξωτερικους τοιχους,που είναι τωρα στη μοδα.Τους θελω ανοιχτο μπεζ.» «Εμενα μου αρεσει το γκρι» μου λεει «Γκρι θα στους κανω.» 

Μωρε γινε εσυ Αρχιτεκτονας,λεω από μεσα μου,και καν’τους μου όπως θες.Βασικα γινε ο,τι τραβαει η ψυχη σου.Ευτυχισμενος με νοιαζει να εισαι.Και καλος ανθρωπος.Φιλοτιμος κι ειλικρινης.Και καλος φιλος.Και συντροφος.Ποτε μη σηκωσεις χερι σε γυναικα.Ουτε με τριανταφυλλο,που λενε.Ποτε.

Αμα σε φτασει στο αμην,ανοιξε την πορτα και φυγε,κυριος.Αλλα χερι ποτε.Να τη σεβεσαι τη γυναικα.Γυναικα σ’ εθρεψε στο σωμα της και σ’ εφερε στο φως,γυναικα σε βυζαξε,γυναικα σε κοιμισε στον κορφο της.Να τις τιμας ολες.Να τις προστατευεις.

Αναρωτιεμαι πώς θα είναι όταν ερωτευτει.Ποια θα είναι η πρωτη που θα ερωτευτει.

Θυμαμαι να ειμαι εγκυος εξι ή εφτα μηνων σ΄εκεινον,ξαπλωμενη στο εξεταστικο κρεβατι με το μαρκουτσι του υπερηχου πανω στην κοιλια,το γαλαζιο ζελε να μου δροσιζει το τσιτωμενο δερμα.

«Για ν΄ακουσουμε και την καρδουλα…»

Ο ηχος της καρδιας του,γρηγορος,ρυθμικος σαν καλπασμος,να γεμιζει το δωματιο.

Τα ματια μου να πλημμυριζουν δακρυα.Και να σκεφτομαι «Αχ αγορι μου,αγορι μου,ποια θα σου την κλεψει πρωτη τουτη την καρδια,ποια θα την κανει να γοργοχτυπησει για χατηρι της,ποια θα στη ραγισει»-γιατι αυτό είναι αναποφευκτο,δε γινεται αλλιως,η καρδια θα ραγισει οπωσδηποτε μια φορα στη ζωη σου,μπορει και περισσοτερες,για πολλους είναι περισσοτερες από μια.Αυτό δεν το γλυτωσε ποτε κανεις.

Ποια θα είναι,αγορι μου?

Θα ερθεις να μου το πεις όταν συμβει?

Θα κλαψεις μεσα στην αγκαλια μου αν σε πληγωσει? («Ποια σκυλα θα τολμησει,να την πιασω στα χερια μου…» πετιεται η σκεψη της "κατινας πεθερας",και στο καπακι η "νορμαλ Μυρτω" τη συνετιζει:  «Συνελθε,είναι μολις εννια,ηλιθια!»)

Θα καταφερω να σε παρηγορησω?

Συντομα θ΄αρχισει να εξερευνα το σωμα του,να απορει με τις αλλαγες του.Ηδη από περσυ ντρεπεται τις αδερφες του,και να τις δει και να τον δουνε στο μπανιο,και τωρα τελευταια ντρεπεται κι εμενα.Αν τυχει να μπει στο δωματιο την ωρα που ντυνομαι,γυρναει αποτομα απ΄την άλλη και κλεινει και τα ματια.Κι ενώ παλια ηθελε να του τριβω εγω τα γονατα για να ξεβρωμισουν απ΄τα γρασιδια του γηπεδου και τις μαυριλες,τωρα θελει να το κανει μονος του.Με φωναζει μονο καμμια φορα αμα θελει να του ξεβγαλω καλα το σαμπουαν,κι αυτο γυρισμενος,να μη βλεπω παρα μονο την πλατη του.

Ολα θα ερθουν στην ωρα τους και θα γινουν όπως πρεπει.Let it be ελεγαν οι Beatles,και ως γωστον ηξεραν καλα τι ελεγαν.

Οταν ηταν πεντεμιση,ημασταν σ΄ένα παιχνιδαδικο κι οι αδελφες του διαλεγαν κατι ζωακια με μεγαλα γκλιτερενια ματια,που ηταν τοτε στη μοδα κι όλα τα κοριτσακια τα εκαναν συλλογη.

Καποια στιγμη τον βλεπω να παιρνει στα χερια του ένα ζωακι καγκουρω,που κραταγε στην αγκαλια το μωρο του.Μου το δειχνει και μου λεει, «Μαμα,μπορεις να μου το παρεις αυτό?» «Να στο παρω» του λεω.Το σφιγγει στην αγκαλια του. Το ιδιο βραδυ,ενώ του χαιδευω την πλατη για να αποκοιμηθει,μου το λεει: «Ξερεις γιατι το πηρα?Γιατι αυτή η μαμα καγκουρω με το μωρο της ειμαστε εσυ κι εγω.»

Οταν ηταν να ξεκινησει το Δημοτικο,εκεινες τις μερες πριν ανοιξουν τα σχολεια,εβλεπα στα ματακια του την ανησυχια,την αγωνια για το καινουριο. «Κι αμα σε θελω?Κι αμα κλαιω και μου λειπεις?» με ρωτησε το βραδυ πριν τον Αγιασμο.Πηρα το λουτρινο καγκουρω με το μωρο του και ειπα στο γιο μου: «Αυτό θα στο βαλω στην τσαντα.Αν καποια στιγμη σου λειψω,θα βαλεις το χερι σου στην τσαντα,θα το αγγιξεις και θα νιωσεις εμενα.Γιατι αυτή η μαμα καγκουρω με το μωρο της,ειμαστε εσυ κι εγω.»

Το ειχε στην τσαντα του μεχρι το τελος της Πρωτης Δημοτικου.Ποτε δεν εκλαψε,ποτε δε με ζητησε στο σχολειο,ουτε τις πρωτες μερες.Μετα,το καγκουρω με το μωρο του βγηκε απ΄την τσαντα και πηρε θεση πανω στο καλοριφερ του δωματιου του.Ετσι όπως επρεπε.

Δε μου εχει πει ποτε «Σ΄αγαπω μαμα».Δε με πειραζει.Ξερω οτι το δεσιμο μας,το δεσιμο μητερας-γιου,ειναι κατι το πανισχυρο.Σαν ξορκι,σα μαγικα λογια στο φως της σεληνης,που λεγονται με την ψυχη και δε χρειαζεται να ειπωθουν με το στομα.

Ξερει αυτος ποτε θα το δειξει,με τον τροπο του.Με πραξεις. «Αντρικα.»

Με μια αγκαλια στα καλα καθουμενα,εκει που δεν το περιμενω,που ειμαι ας πουμε γυρισμενη πλατη και πλενω τα πιατα στο νεροχυτη ή τακτοποιω ένα ντουλαπι.

Με ένα «Μην τολμησεις να ξαναγγιξεις τη μαμα» όταν η μικρη του αδελφη νευριασμενη μου χωσει μια κλωτσια ή σπρωξια.

Μ΄έναν τρικουβερτο ξεγυρισμενο καυγα επειδη ενα απογευμα στο γηπεδακι της γειτονιας καποιος αντιπαλος στη μπαλλα του ειπε «Γ@μω τη μανα σου.»

«Βρε» του λεω σκουπιζοντας τα δακρυα που κανουν αυλακια στο μουτζουρωμενο από τα χωματα προσωπακι του «Δε θελω να ξαναπλακωθεις για μενα.Μη δω να ξαναπιανεσαι στα χερια!Δε σου εχω πει όταν βλεπεις φαι να μενεις-εκτος αν εχει καρυδια που εισαι αλλεργικος-κι όταν βλεπεις καυγα να φευγεις?»

«Ναι αλλα αυτος σε εβρισε!ΣΕ ΕΒΡΙΣΕ!» να μου λεει αναμεσα στις μυξες και τ΄αναφιλητα.

«Κι αμα μ΄εβρισε?Σαμπως με ξερει?Ποτε μην μπλεξεις σε καυγα για κανεναν!Ουτε για φιλο,ουτε για γυναικα,ουτε για τις αδερφες σου ουτε για μενα!Για κανεναν,ακους?»

Σιγα μη μ΄ακουσει.Τον ξερω.Θα υπερασπιστει με παθος το φιλο,τον κολλητο,τους δικους του. «Του χεστη η μανα δεν εκλαψε ποτε» λεει μια παροιμια κι ο Ζουλης μονο χεστης δεν είναι.Το πεισμα του όταν αποφασισει να κανει κατι είναι πιο ισχυρο κι από ατσαλι και γρανιτη.Χωρις τυμπανοκρουσιες,χωρις εντυπωσιασμους,χωρις πολλα λογια,απλα θα κανει αυτό που θελει.

Αρα,εγω λογικα καποιες φορες θα κλαψω.Ελπιζω μονο όχι πολύ.

Πιο μικρος,μεχρι τα πεντε του,ερχοταν συχνα στο κρεβατι μου τη νυχτα και χωνοταν κατω από τα σκεπασματα,κουρνιαζοντας διπλα μου.Καποιες φορες σηκωνε το κοιμισμενο χερι μου και το τυλιγε γυρω του,να τον εχω αγκαλια ολη νυχτα.Τυλιγοταν με το χερι μου και μουρμουριζε στο μισουπνι του: «Δικια μου μαμα».

Απ΄όταν γεννηθηκε η Μαγια,δεν το ξανακανε.Σα να με «παρεδωσε» σ΄εκεινη,αμαχητι,χωρις ιδιαιτερες ζηλιες.

Αλλα μου εκανε άλλα τρυφερα: με εχει σκεπασει όταν μ΄εχει παρει ο υπνος στον καναπε,μου κανει αυτές τις αγκαλιες στα καλα καθουμενα,και δε θα ξεχασω ποτε τοτε που θα εμπαινα το επομενο πρωι χειρουργειο για μια επεμβαση και θα ελειπα μιαμιση μερα: του τα ειχα εξηγησει όλα,τον ειχα καθησυχασει,εδειχνε ενταξει μ΄αυτό-αλλα το προηγουμενο βραδυ εκει που επαιζε με τους φιλους του ετρεξε ξαφνικα,επεσε στην αγκαλια μου,μ΄εσφιξε τοσο δυνατα που να μην παιρνω ανασα…κι όταν με αφησε το φουτερ μου ηταν μουσκεμα από τα δακρυα του.

«Ο χρονος τρεχει σα γοργο ελαφι» λεει σ΄ένα απ΄τ΄αγαπημενα μου τραγουδια ο Τουρνας,κι αναρωτιεμαι πραγματικα,και για τα τεσσερα παιδια μου,ποτε ητανε βρεφακια στην αγκαλια μου,ποτε τους εδινα το γαλα απ΄το στηθος μου,ποτε πρωτοπερπατησανε,ποτε εφτασε η μεγαλη Δευτερα Γυμνασιου,ποτε εφτασε η Φιλιππα,που ποζαρει στην αναμνηστικη φωτογραφια της Πρωτης Δημοτικου χωρις δοντια και με μαλλι πλειμομπιλ,να πηγαινει στην Εκτη?

Ποτε μεγαλωσε ο Ζουλης,που τον ετρεχα στους Αλλεργιολογους γιατι εβγαζε καντηλες με το σουσαμι και τα καρυδια,που αναρωτιομουν πώς θα την παλεψω όταν παει σχολειο με τοσες τροφικες αλλεργιες,ποτε ξεπερασε τα περισσοτερα απ΄αυτά,ποτε εγινε ολοκληρο παλληκαρακι,ποτε αρχισα να τον αφηνω στο γηπεδακι της γειτονιας με την παρεα του και να πηγαινω να τον παιρνω το βραδυ…Ποτε αρχισε να μυριζει ο ιδρωτας του και να στρωνει το μαλλι και να ταιριαζει τα ρουχα για να βγει εξω?

Παει πια μονος του στο φροντιστηριο Αγγλικων.Μου το ζητησε ο ιδιος,και τον αφησα.

Σημερα το φροντιστηριο,αυριο η πενταημερη,μεθαυριο η αλλη ακρη της γης μ΄ενα σακιδιο στην πλατη,με τους κολλητους ή το κοριτσι της καρδιας του.

Οριο τους,ο ουρανος.

«…σα γοργο ελαφι…»

Ειναι ομορφο το μεγαλωμα των παιδιων.Ολων των παιδιων.Των δικων μου,των φιλων τους,των συμμαθητων τους.Με συναρπαζει να τα βλεπω να περνανε από τη μια φαση στην άλλη.Με το αγορι ειδικα,ο δρομος μου είναι πρωτογνωρος.Δεν τον εχω διαβει εγω προσωπικα,σε αντιθεση με το δρομο των κοριτσιων.Εδω παω βασει ενστικτου.Βασει καρδιας παω,κι απλα ελπιζω να μην κανω πολλα λαθη.

Θελει μαγκια το μεγαλωμα των παιδιων.Κι ακριβως επειδη καποτε μεγαλωνουν,θελει και κοτσια.

Κοτσια για ν’ αντισταθεις στο «συνδρομο της αδειας φωλιας» και στα οποια θεματα προκυψουν από αυτό,να πατησεις γερα στα ποδια σου και να τους δωσεις την ευχη σου.Να τους κοιταξεις για λιγο καθως θ΄ανοιγουν τα φτερα τους-τα φτερα που εσυ τους φορεσες-για να πεταξουν μακρια.Και μετα να γυρισεις απ΄την άλλη.

Ν΄ανοιξεις ξανα τα δικα σου,χιλιοανοιγμενα,εμπειρα φτερα,που θα εχουν ηδη γραψει χιλιαδες ωρες και μιλια πτησης,να τα ζυγιασεις λιγο και να πεταξεις,ξανα.Προς οποια κατευθυνση θελεις.Γιατι η ζωη δεν τελειωνει-δεν πρεπει να τελειωνει-όταν τα πουλακια πετουν και φευγουν μακρια απ΄τη φωλια.Αλλοιμονο.

Προσπαθω να μη σκεφτομαι πραγματα που δεν είναι της παρουσης και που ετσι κι αλλιως δε μπορω να αποφυγω: θα ερθουν και τα ξενυχτια,θα ερθουν και οι αγωνιες,θα ερθει κι η ωρα των Πανελληνιων και του «τι θα κανω στη ζωη μου»,θα ερθει κι η ωρα του ερωτα,της απογοητευσης,του «λαθος» ανθρωπου,των ξεφρενων παρτυ,του πρωτου αυτοκινητου,της πρωτης συγκατοικισης.

Δωσε αγαπη,πολλη αγαπη,πολλη αγκαλια στο παιδι,και μη σε νοιαζει τιποτα.Μη φοβασαι τιποτα.Ουτ΄αυτό θα ΄χει να φοβηθει τιποτα.Θα ΄ναι χορτασμενο.Μη φοβασαι τον ανθρωπο τον χορτασμενο από αγαπη.

Ετσι κι αλλιως,υπαρχουν ακομη καποιες νυχτες σαν τη χθεσινη.

Που η Μαγια απαιτει τεσσερα παραμυθια στη σειρα,μεχρι που δε μπορω να σκεφτω τιποτα αλλο για να της διηγηθω,μισοαποκοιμιεμαι,της λεω ασυναρτησιες και τσαντιζεται και φωναζει «Πες το κανονικαααα!» και τελικα συμβιβαζεται να μην πω άλλη ιστορια,φτανει να γυρισω προς το μερος της και να την αγκαλιασω για να κοιμηθει.

Και που στα μισα της νυχτας,ο γιος μου,που είναι πια εννια χρονων και ξεκινησαν να μυριζουν οι μασχαλες του και ισως να του αρεσει η καινουρια συμμαθητρια,ερχεται σιγα-σιγα στο κρεβατι μου και ξαπλωνει διπλα μου.Και μεσα στον υπνο μου νιωθω καποιον να μου σηκωνει το χερι που αγκαλιαζει τη μικρη,να το τραβαει απαλα και να το τυλιγει γυρω του γυριζοντας με προς τη μερια του,μουρμουριζοντας κοιμισμενος:

 «Δικια μου…δικια μου μαμα.»

Δικια σου,αγορι μου.Και τωρα και για παντα.

Ω ναι.Μενω εκστατικη μπροστα στην παιδικη ηλικια.