ΤΑ ΝΥΧΙΑ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗΣ

Την ιστορια αυτή προβληματιστηκα πολύ πριν τη δημοσιευσω.

Δεν ηταν δυσκολο να τη γραψω,την εγραψα σχεδον μεσα σε μιση ωρα.Ηταν δυσκολο να αποφασισω να την ανεβασω,καθως και το πού να την ανεβασω.

Αρχικα σκεφτηκα να τη στειλω σε καποια ιστοσελιδα ή λογοτεχνικο Blog ανωνυμα,γιατι την πρωταγωνιστρια της την ξερω και δεν ηθελα με κανεναν τροπο να «φωτογραφηθει» η ταυτοτητα της.Οσο εγω όμως το ψειριζα και δεν αποφασιζα,ηρθε κι η 16^η  γυναικοκτονια.

Την εσπασε στο ξυλο ο αντρας της,λεει,κι εφτασε στο νοσοκομειο με ρηξη σπληνας και ηπατος.Μια γυναικα 29 χρονων.Σκοτωμενη από τα χερια του αντρα που αγαπησε.

Και λεω όχι Μυρτω,θα το δημοσιοποιησεις ΤΩΡΑ.Επρεπε ηδη να το ειχες κανει.

Θα το ανεβασεις στο δικο σου Blog,θα το κοινοποιησεις σε οποια ομαδα του Facebook μπορεις και θα φροντισεις η ιστορια που θες να πεις να μαθευτει.Για να καταλαβουν ολοι πώς κωφευει η ιδια αυτή η σαπια κοινωνια,πώς κανουν τα στραβα ματια όχι μονο οι γνωστοι κι οι φιλοι αλλα πολλες φορες κι οι ιδιες οι Αρχες,ο ιδιος ο περιγυρος,οι ιδιοι οι ανθρωποι που υποτιθεται πως είναι εκει για να προστατευουν,να καθοδηγουν,να συμβουλευουν.

Θρηνουμε άλλη μια ψυχη,μια γυναικεια ψυχη,τη 16^η φετος.

Δεν εχει κανεις δικαιωμα να σιωπα.

Ποια θα είναι η 17^η?Αυτο καταληξαμε να αναρωτιομαστε.

Τα χερια τα αντρικα πρεπει να είναι εκει για να προσφερουν στο γυναικειο κορμι (και στη γυναικεια ψυχη,μιας και αυτά πανε αλληλενδετα) στοργη,τρυφεραδα,αγκαλια,χαδι.Προστασια,ανακουφιση,φωλια.

Ερωτα,χαρα,αγαπη.

Οχι πονο και θανατο.

Την πρωταγωνιστρια της ιστοριας,που είναι αληθινη,θα την προστατευσω.

Θ΄αλλαξω μερικα μικρα στοιχεια.

Κανεις δε θα μαθει ποια είναι,εκτος από ελαχιστους που ξερουν και την ξερουν.

Ας την ονομασουμε…Μαρια.Ενα ονομα ασφαλες,συνηθισμενο,ιερο (για να τη φυλαει),ακινδυνο,να την καλυπτει αψογα μεσα στο πληθος.

Η ιστορια είναι γραμμενη στο Δευτερο Προσωπο.Επιτηδες.Γιατι «Μαριες» μπορουμε να ειμαστε και να γινουμε ολες μας.Εσυ,εγω,η αδελφη μου,οι φιλες μου,οι φιλες σου.

Και παει καπως ετσι:

-Τα νυχια της μπατσινας χοροπηδανε με χαρη πανω στο τζαμι του ξυλινου καφε γραφειου,σα να χορευουν κλακετες.Ειναι βαμμενα με ροζ γυαλιστερο μανο,λιμαρισμενα προσεχτικα σε σχημα αμυγδαλο-η τελευταια λεξη της μοδας.Φωναζουν «φροντισμενη,κοκκετα γυναικα» από μακρια.Φωναζουν αυτό που δεν εισαι εσυ.Ο χορος τους λες και σε χλευαζει.

Τα χαζευεις ενώ καθεσαι απεναντι της και το ρυθμικο τικ-τικ που κανουν στο τζαμι σχεδον σε υπνωτιζει.Γαργαλιστικος ηχος νυχιων κομψης γυναικας.Γυναικας αξιας να τη σεβονται.

Κατι που εσυ δεν εισαι.

Ασυναισθητα κοιταζεις τα δικα σου: φαγωμενα,κοντα,εννοειται αβαφα-θηλαζεις ακομη και παρ΄ολο που πολλες και νυχια βαφουν και μαλλια,δεν το ρισκαρεις.Πού ξερεις τι περναει στο γαλα?Ετσι κι αλλιως,για τετοια εισαι τωρα?Δεν κοιτας το χαλι σου,θες και βαμμενο νυχι…

"Εγω σας προτεινω να μην το προχωρησετε.Αυτη είναι η δικη μου γνωμη.Αλλα φυσικα,η αποφαση είναι δικη σας."

Η φωνη της είναι το ιδιο γαργαλιστικη με το χορο των νυχιων της πανω στο τζαμι.Φωνη γυναικας αξιας θαυμασμου,σεβασμου.

Καμμια σχεση με σενα,δηλαδη.

 Βαριεται αφορητα που σ’ εχει απεναντι της.Ξεκαθαρα όμως.Θα προτιμουσε χιλιες φορες να είναι εξω στην εισοδο και να φλερταρει με τον παιδαρο συναδελφο της στο φυλακιο,από το να ΄χει να κανει,μεσημεριατικα και καλοκαιριατικα,με μια απεριποιητη λεχωνα που προφανως περναει επιλοχειο και ηρθε να καταγγειλει τον αντρα της για μια μπουνια στα πλευρα.Και που φταιει κιολας,γιατι αυτή προκαλεσε.

"Ειναι μεγαλο σοκ για τα παιδια,να μηνυσει η μητερα τον πατερα τους.Θα βγει ενταλμα,εκεινος θα παει αυτοφωρο,δεν ειναι ευκολες διαδικασιες...Πρεπει να το σκεφτειτε καλα,αν αξιζει να γινουν ολα αυτα."

Παιρνεις μια βαθια ανασα.Σχεδον δεν το πιστευεις.Ειναι δυνατον να τ΄ακους αυτα απο μια γυναικα αστυνομικο?Κοιταζεις γυρω σου το χωρο,λες να προκειται να σου δωσουν μιαν άλλη απαντηση ο φθαρμενος ξυλινος καλογερος,ο φορτωμενος μπουφαν των αστυνομικων βαρδιας ή η βαρια βιβλιοθηκη,η γεματη ντοσιε και εγγραφα.

Ελα τωρα όμως,ποιον κοροιδευεις?Τον εαυτο σου?

Κατά βαθος ουτε εσυ θες να προχωρησει το θεμα,σωστα? Δε θες.Δε θες να του κανεις μηνυση.Ουτε καν να καταγραφει το συμβαν.Βασικα,θες ν΄ακουσεις ακριβως αυτά που σου λεει η αστυνομικος υπηρεσιας: ότι αυτά καμμια φορα συμβαινουν,ότι ειδικα τον πρωτο καιρο μετα τον ερχομο ενός μωρου οι αντρες συχνα «τα χανουν»,παραφερονται γιατι βγαινουν από τα νερα τους και η γυναικα τους παραγκωνιζει και περναει τα ορμονικα της,ότι αμα τον παρεις πιο «με το καλο» θα δεις που θα στρωσουν τα πραγματα,ετσι γινεται συνηθως,πολλες οι περιπτωσεις,δεν αξιζει να αναστατωθουν τα παιδια.

Αυτά δε θες ν΄ακουσεις,γλυκια μου?Οτι θα στρωσουν τα πραγματα,στο χερι σου ειναι,οτι συμβαινουν αυτά,πολλες οι περιπτωσεις.

Αυτά δε σου εχουν πει κι οι γυρω σου?Μεχρι κι ο ψυχολογος σου στο ειπε: «Καν΄του λιγο τα γλυκα ματια,αφου τον ξερεις.Μονη σου το λες ότι μ΄ένα πηδημα παντα καταλαγιαζει.Κατσε του κι εσυ!Τι παει να πει δε θες,ενταξει,το καταλαβαινω ότι εσεις οι γυναικες λειτουργειτε κυριως εγκεφαλικα,ναι,αλλα τρωγωντας ερχεται η ορεξη.Αφου ξερεις ότι τον εχεις στο χερι με αυτό.»

Από τοτε σταματησες να του τα λες ολ΄αυτά του ψυχολογου,και μετα από λιγο καιρο σταματησες και να του τα λες γενικα.Διεκοψες τις συνεδριες.Τι νοημα ειχε?

Σ΄ακουγε να μιλας για τρια τεταρτα της ωρας,σου πεταγε μια γενικης φυσεως συμβουλη για το κλεισιμο,τυπου "Κανονιστε μια εκδρομη ολοι μαζι,κατσε του,βγες για εναν καφε με φιλες" ,τσεπωνε την ογδονταρα κι εξω απ΄την πορτα.Τι τον χρειαζοσουν?

Αφου ηξερες τη λυση για όλα: στο χερι σου είναι.Τουλαχιστον σ΄αυτο ειχε δικιο ο "ειδικος".

Αρα,όταν το χερι σου ή το μυαλο σου δε θελει να συνεργαστει,φταις.

Ναι,στα εχουν πει.Κι η μανα σου που της ειπες για εκεινη την κλωτσια,τοτε,πριν δυο χρονια,το πρωτο που σου ειπε ηταν: «Τι του εκανες?»

Και παραδεξου το,του ειχες κανει.Τον ειχες χλευασει σχετικα με τους φιλους του.Οτι τον εχουν παρατησει ολοι,ότι κοντευει να γινει αλκοολικος,ότι παντα ηταν μονοχνωτος,οτι κανεις στο τελος δε θα ανεχεται τα μουτρα του…Σου ελεγε να το βουλωσεις και να σκασεις αλλα συνεχιζες-κι ηταν μπροστα και τα παιδια,θυμασαι?Τ΄αγορια σου ετρωγαν δημητριακα με γαλα στην κουζινα (το μωρο ηταν αγεννητο) κι εσεις τρωγοσασταν σαν τα σκυλογατα πανω απ΄τα κεφαλια τους.Ουτε αυτά δε σεβαστηκες.Και μην πεις «ηταν μικρα,δεν καταλαβαιναν.» Μια χαρα καταλαβαιναν,πεντεμιση χρονων ηδη τοτε,τα διδυμα αγορια σου.

Προκαλεσες.Σου ειπε να το βουλωσεις και δεν το βουλωσες,παρα συνεχιζες να του λες,και να του λες,και να του λες.Μεχρι που εσκυψες να πιασεις εκεινη την πεσμενη χαρτοπετσετα και την εφαγες την κλωτσια,στο δοξα πατρι.Ειδες τον ουρανο με τ΄αστρα αλλα δεν ειπες λεξη,μην καταλαβουν τα παιδια.Ευτυχως δεν ειχαν δει τιποτα,γι΄αυτο ησουν βεβαιη.

Ηταν μουλωχτη κλωτσια,γρηγορη κι αποτελεσματικη: το βουλωσες τελικα.Απλα επρεπε να το ειχες κανει νωριτερα.

Και μου ΄ρχεσαι τωρα στο τμημα γιατι εφαγες μια μπουνια στα πλευρα-που κι αυτην την προκαλεσες.Δεν εισαι θυμα,κουκλα μου.Θυτης εισαι.Ηθελες τα και παθες τα.

Τοτε λοιπον γιατι νιωθεις ξαφνικα τετοια παγωμαρα κατακαλοκαιρο,τετοια απογνωση,τετοια ερημια?

"Σας ειπα" λες τελικα ηρεμα στο «οργανο της ταξεως», "πως ουτε κι εγω θελω να φτασουμε στα ακρα.Και το παραδεχομαι ότι σε καποια σημεια εφταιξα.Τον προκαλεσα,ναι.Αλλα ηταν μπροστα τα παιδια μου,καταλαβαινετε?Αυτη τη φορα ηταν μπροστα ο ενας μου ο γιος.Και που ξερω εγω αν καποια στιγμη φτασει να κανει κακο και σε αυτα?Μια μερα με ειχε απειλησει,μου ειχε πει το νου σου,μη μου τη μπαινεις πολυ μη σ΄εκδικηθω με τα παιδια...Ποτε δεν καταλαβα τι εννοουσε,αλλα το ρισκαρεις?Λιγα εχουν γινει?Ειναι μικρα παιδια,εφτα χρονων τ΄αγορια κι ουτε χρονιαρικο το μωρο..."

"Μου το αναφερατε,όπως μου αναφερατε επισης ότι είναι ενας πολύ καλος πατερας-ασχετα με το τι γινεται μεταξυ σας-που αγαπαει τα παιδια του,τα παιζει,ασχολειται…Πιστευετε ειλικρινα ότι ενας τετοιος πατερας μπορει να εννοει αυτό που ειπε?Το πιθανοτερο είναι,σιγουρα δηλαδη,ότι το ειπε για να σας πειραξει,για να σας φοβισει…Συνηθως αυτοι που τα λενε δεν τα κανουν."

Τωρα όμως βγαινεις από τα ρουχα σου.

Ναι,δεν εισαι σιγουρη ότι θες να προχωρησεις σε μηνυση,αλλα θες γαμωτο μου,θες ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΕΙ.Καποιος να σου δωσει ένα δικιο.Καποιος να καταλαβει.

Τωρα φουντωνεις,πνιγεσαι.

Δεν υψωνεις βεβαια φωνη,πού να την υψωσεις μπροστα σ΄αυτή τη διμετρη ενστολη κουκλαρα.Ουτε σηκωνεσαι από την καρεκλα σου για να ορθωσεις αναστημα,όμως την κοιτας ευθεια στα ματια κι η φωνη σου τωρα είναι απολυτη.Τωρα όχι,δε θες ν΄ακουσεις ότι «αυτά συμβαινουν».Δε θες ν΄ακουσεις ουτε ότι θα στρωσουν τα πραγματα και χεστηκες για τις πολλες παρομοιες περιπτωσεις.Θες απλα να ξεκινησει αυτή τηστιγμη ένα περιπολικο,να τον βρει,να του περασει χειροπεδες και να τον χωσει οσο πιο βαθια μεσα σ' ενα κελι γινεται,που τολμησε να ξεστομισει αυτά τα λογια,που τολμησε να σε κοιταξει περιπαιχτικα στα ματια την ωρα που θηλαζες το μωρο και να σου πει με ειρωνικη,παγερη φωνη: "Προσεξε,μη μου την πολυμπαινεις μη σ΄εκδικηθω με τα παιδια..."

Θυμασαι τη σκηνη,ετσι? Τη σκηνη τη θυμασαι,αλλα εκεινος ο καυγας αδυνατεις να θυμηθεις πώς ειχε ξεκινησει.Ηταν παντως πριν κανα μηνα.Κατι με τη μανα σου πρεπει να ΄χε γινει,μ΄εκεινη την καμμενη κατσαρολα.Την υπερασπιστηκες μπροστα του,κι ας την εβριζες από μεσα σου που ξεχαστηκε κι αρπαξε το πιλαφι,όχι τιποτ΄άλλο αλλα ο πατος της κατσαρολας εγινε μανταρα.Κατι πεταξε εκεινος,μια ειρωνια,κατι του απαντησε εκεινη,μπηκες στη μεση,πηρες το μερος της,μετα εκεινη εφυγε να παει να μαγειρεψει για μια θεια,ο δικος σας καυγας συνεχιστηκε,κουβεντα στην κουβεντα το φτασατε στο αμην.

Δεν ειχε σηκωσει χερι τοτε,εκεινη τη μερα.Καλυτερα βεβαια να ειχε σηκωσει,παρα αυτό που ξεστομισε.Λογοφερνατε για ωρα,θυμασαι?Του πεταξες κι εσυ κατι γαλλικα,κατι «αντε ρε αχρηστε,που δεν ξερεις ουτε μια λαμπα να βιδωσεις»,κατι «αντε ρε ζωον που σε πηρα και σ΄εκανα ανθρωπο».Αμ,προκαλεσες παλι.Δεν καθοσουνα κι εσυ στ΄αυγα σου.Αφου τονε βλεπεις τον αλλον ότι εκτροχιαζεται,ότι είναι στα ορια του,γιατι απλα δεν το βουλωνεις?Γιατι απλα δε βγαζεις το σκασμο,να κοιταξεις τις δουλειες και τα παιδια σου,ν΄ασχοληθεις με κατι άλλο εκεινη τη στιγμη,να δωσεις τοπο στην οργη?

Παρε τωρα την ατακα σου,να σε στοιχειωνει κάθε νυχτα και να φοβασαι επι μερες να τον αφησεις μονο του με τα παιδια μη και την κανει πραξη.Γιατι ποτε δεν ξερεις.Ναι,τ΄αγαπαει τα παιδια του,παιζει μαζι τους,χερι δεν εχει απλωσει πανω τους ποτε,ολοι εχουν να λενε,φιλοι και γνωστοι,για το ποσο "καλος πατερας" ειναι-αλλα και τετοια ατακα δεν την ξεστομιζεις ουτε γι΄αστειο.Δεν πα’ να τη μισεις τη μανα τους,να θες να τη δεις κομματακια,να θες να την πεταξεις απ’το μπαλκονι?Για τα παιδια σου τετοια λογια δεν τα λες.

«Και ποιος μου εγγυαται εμενα ότι αυτουνου δε θα του γυρισει το ματι μεθαυριο σ΄έναν επομενο καυγα ή και χωρις λογο,και μου σφαξει κανενα παιδι?Απο τη στιγμη που με απειλησε πώς μπορω να ειμαι ησυχη?Εσεις θα ησασταν?Πειτε μου,θα ξανακοιμοσασταν ποτε ησυχη μετα από μια τετοια απειλη?»

Η αξιωματικος,που προφανως δεν εχει παιδια,σε κοιταει ανεκφραστα με τα ομορφα αμυγδαλωτα της ματια-ασορτι το σχημα με τα νυχια της.Με μια κινηση φερνει μπροστα τη μακρια καστανοξανθη κοτσιδα της και παιζει με τις ακρες της.Ομορφη γυναικα,ρε παιδι μου.Αρχοντικια.Ποιος θα τολμαγε να κουνηθει σ΄αυτην?Να δεις που καποια στιγμη θα παρει μεγαλη προαγωγη.Κοιτα αερα,κοιτα αυτοπεποιθηση.Είναι όλα αυτά που εσυ δεν εισαι.

Ας ησουν ετσι και θα σου ‘λεγα,αν θα σηκωνε χερι ο Τασουλης.Στα ωπα-ωπα θα σ΄ειχε.Γιατι θα ΄χε μια γυναικαρα διπλα του,αγαπη μου,όχι μια παραιτημενη με το μαλλι σε κοτσο-πομολο,χοντρη,με φορμες,διαφορετικες καλτσες και φαρδια φουτερ λεκιασμενα με λαδια από το τηγανισμα ή γαλατα από τις γουλιτσες του μωρου.

Αφεθηκες,παραδεξου το:μετα τις γεννες αφεθηκες.Απο την πρωτη γεννα βασικα,με τα διδυμα,δεν επανηλθες ποτε.Κατι ηξερε που στο λεγε: «Εγω δε θελω παιδια,θα χαλασει η κορμαρα σου,εγω σε θελω ετσι.»

Αλλά εσυ ηθελες παιδια και τον επεισες και γινατε γονεις και τα παιδια σου δεν τ΄αλλαζεις για ολες τις κορμαρες του κοσμου-μα τι συζηταμε τωρα,είναι η ζωη σου η ιδια.Τα διδυμα αγορια σου και το κοριτσακι σου.Το μωρο σου,το μολις λιγων μηνων.

Που την ωρα που το κοιμιζες,λεχουδι ακομα,ασαραντιστη λεχωνα εσυ,λογοφερατε για κατι αστειο (Μα τι ηταν αληθεια?Για τις διακοπες του Πασχα,που δεν ηθελες να πατε πουθενα γιατι ειχες αγχος με τοσο μικρο μωρο να φυγεις?Για το αν θα πηγαινατε στους δικους του να σουβλισετε τ΄αρνι?Κατι τετοιο) και γυρισε ο αχρηστος και σου πεταξε ένα μαξιλαρι από τον καναπε που καθοταν και σε βρηκε κατ΄ευθειαν-νταν!-με τη γωνια στο ματι.Παλι καλα που δε βρηκε το μωρο.Του πεταξες ένα "Σα δε ντρεπεσαι",πηρες το λεχουδι σου,πηγες στο δωματιο,εκλεισες την πορτα κι εκλαψες για ωρα,σιωπηλα.Μη σ΄ακουσει και μη σε καταλαβει,μην παρει την ικανοποιηση,μην τραφει από τα δακρυα σου.

Τι πηγε στραβα?Αυτο αναρωτιοσουν αναμεσα στ’ αναφιλητα σου,προσεχοντας μην ξυπνησεις το μωρο που ειχε αποκοιμηθει διπλα σου.Καποτε αγαπηθηκατε,σαν τρελλοι.Δεν ηταν σμιξιμο από αναγκη,δεν ηταν ενωση από συμφερον,ηταν ερωτας-α ναι,αυτό τουλαχιστον μπορεις να το παραδεχτεις.Καποτε,ηταν ερωτας.

Αγαπηθηκατε καποτε,σε ειχε θεα του καποτε,τον εβλεπες κι ελαμπε ο ηλιος καποτε,σ΄αγκαλιαζε και χανοσουν-καποτε.

Τι εφταιξε και φτασατε από εκεινο το «καποτε» σ΄αυτο το «τωρα»?

Φταις.Φταιει κι αυτος,εννοειται,ας ηταν υπομονετικος,ας μαθαινε να κοντρολαρει τα νευρα του,ας ειχε κατανοηση κι ενσυναισθηση,ας μην ηταν ολο ετοιμος για καυγα-αλλα κι εσυ φταις.Οχι,οντως φταις.Χωρια που δεν αφηνεις λεξη να πεσει κατω,χωρια που δεν υποχωρεις ευκολα,αφεθηκες.Αφησες τον εαυτο σου.Παχυνες,το μαλλι παντα αχτενιστο,κυκλοφορεις ολη μερα με τις πυτζαμες.Επεσες με τα μουτρα στα παιδια,τον παραμελησες.Αλλες από τον πρωτο μηνα που γεννανε τα παρατανε στις γιαγιες και φευγουν με τους αντρες διημερα και τριημερα,πλακωνονται στις γυμναστικες και τις διαιτες και στο πιτς φυτιλι ξαναγινονται κορμαρες,εσυ ολη μερα μ' ενα βυζι εξω-που είναι για το μωρο κι όχι γι΄αυτόν-κι ολη μερα με τα τρεχαματα των παιδιων.

Ξερεις μονο να του πετας ενα "Αντε παρατα μας" οταν σε μειωνει μπροστα τους και σε αποκαλει "χοντρη" και "βοδι",ακομη και οταν ειστε ηρεμα.Κανεις και καλα οτι το παιρνεις στην πλακα,καμμια φορα γελας ψευτικα,κι ευχεσαι μονο να μην αντιγραψουν τη συμπεριφορα του οι γιοι του,μεθαυριο,σε καποιο ευσωμο κοριτσι.Τους παιρνεις παραμερα και τους λες "Για πλακα τα λεει ο μπαμπας,χαβαλε κανουμε,εσεις δεν πρεπει ποτε να πειτε ετσι καποιο κοριτσακι,ενταξει?" κι απο μεσα σου τον βριζεις πατοκορφα.

Μα κι εσυ δεν κανεις κατι.Ειπαμε,απο τη μανα κρατιεται το σπιτικο.

Να πας να κατσεις μια φορα διπλα του στον καναπε,να του βαλεις ένα κρασακι,να τον κοιταξεις λιγο αλλιωτικα,όπως παλια…

Ναι,δε σου βγαινει.Σου τελειωσε.Αλλα τρωγοντας ερχεται η ορεξη,δεν ειπαμε?

Ν΄αφησεις μια φορα τα παιδια στη μανα σου ή σε μια φιλη,να τον παρεις να πατε μια εκδρομη οπως παλια,να του μιλησεις ναζλιδικα,οπως τοτε που τον τρελλαινες...

Βεβαια και με τα χαλια που ΄χεις τωρα,οταν ειναι στις καλες του,από ορεξεις άλλο τιποτα ο Τασουλης-και να τρεμεις μη σου κατσει καμμια καινουρια εγκυμοσυνη,και να μπηγεις τα νυχια σου,τα απεριποιητα και φαγωμενα,στην πλατη του ολο και πιο βαθια κάθε φορα,κι εκεινος να νομιζει ότι είναι από ηδονη αλλα εσυ να τα μπηγεις από οργη,οργη για τον ανθρωπο που αγαπησες και που σου βγηκε σκαρτος,οργη κι αυτολυπηση για τον εαυτό σου που σου βγηκε ακομη πιο σκαρτος,γιατι εισαι δειλη,δειλη,αυτό εισαι,που δε μαζευεις τα παιδια σου και τα πραγματα σου,να σηκωθεις ένα πρωι να φυγεις και να μη σε ξαναβρει ποτε.Μπορεις να το κανεις.Εχεις τα λεφτα σου.Δουλευεις.Νοικιαζεις κι εκεινο το διαμερισματακι στο κεντρο που σου εγραψε ο πατερας σου.Μπορεις.Δεν εισαι φτερο στον ανεμο.Τ΄αγορια πανε σχολειο,τη μικρη θα τη γραψεις οπου να ΄ναι βρεφονηπιακο,δε θα ΄χεις θεμα με τη δουλεια.Οι φιλοι σου μπορει να μην ξερουν τι γινεται όταν κλεινει η πορτα σου,αλλα θα σε στηριξουν αμα μαθουν.Ασε που θα ΄χουν καταλαβει,οσο κι αν μπροστα στους τριτους το παιζετε "αγαπημενο ζευγαρακι με τα τρια παιδια".Μπορεις,κι εχεις τα φοντα.

Τα κοτσια δεν εχεις.

Τα κοτσια να ξεκινησεις απο την αρχη.

Τα κοτσια να εξηγεις.

Τα κοτσια να παραδεχτεις ότι απετυχες.

Και τα κοτσια να ζησεις,τουλαχιστον μεχρι να μεγαλωσουν τα παιδια σου,τρεμοντας μην κανει πραγματικοτητα την απειλη που ξεστομισε.Θα πρεπει φυσικα να βλεπει τα παιδια,τον χρειαζονται.Πώς θα τ΄αποχωριζεσαι,πώς θα περνανε οι ωρες,οι μερες μεχρι να στα ξαναφερει?

Εχεις δυο αγορια κι ένα κοριτσι,τον εχουν αναγκη τον πατερα τους.Γιατι δε μαθαινεις,που να σε παρει,να κανεις απλα τουμπεκι και υπομονη?Γιατι δεν αλλαζεις εσυ,για ν΄αλλαξει κι αυτος?Αφου το ξερεις,το λεγαν κι οι παλιες: «Απ΄τη γυναικα κρατιεται το σπιτι.»

«Τι το πλενεις με κρυο νερο το μωρο βρε ζωον?Μεχρι χθες ηταν κρυωμενο με πυρετο!»

Αυτή ηταν η ατακα που πατησε τη σκανδαλη αυτή τη φορα.

Γι΄αυτή την ατακα βρισκεσαι τωρα εδώ,με τον ατημελητο κοτσο σου και τη φαρδια φορμα,μπροστα σ΄αυτή την περιποιημενη ομορφη αστυνομικινα που κανενας
αντρας δε θα της φεροταν ετσι ποτε και που σιγουρα θα παρει προαγωγη συντομα,να της λες το σωψυχο σου και να συναντας ντουβαρι,να της λες με χτυπησε μπροστα στο παιδι και να σου λεει «Αυτά συμβαινουν.»

Αν δεν τον εβγαζες λαθος για πολλοστη φορα,δε θα ειχε γινει τιποτα απ΄αυτά,να ξερεις.Ετσι κι αλλιως,Ιουνης μηνας είναι.Δεν είναι και καταχειμωνο,να σου πουντιασει το μωρο από το κρυο νερο.Βεβαια μολις εβγαινε από ιωση.Βρογχιτιδα και μαλιστα βαρβατη.Στο τσακ το γλυτωσατε το νοσοκομειο.Το φυλλοκαρδι σου τρεμει να μη σου ξανααρρωστησει το κοριτσακι σου.Αλλα δε μπορουσες να το πεις κι εσυ με πιο γλυκο τροπο?

Κι αιντε και το εκανες-τον προκαλεσες.

Κι αιντε και παρατησε το μωρο με το μπουρνουζακι του στον καναπε με τ΄αλλα δυο,γυρισε στο διαδρομο και σε αρπαξε από το λαιμο εξω απ΄το μπανιο.Αιντε και σε στριμωξε  στον τοιχο σφυριζοντας σου «Θα σε θαψω,ρε.Θα σε θαψω.»

Κι αιντε και γινανε ολ΄αυτά. Εκει δε μπορουσες να τον ηρεμησεις?Επρεπε να το τραβηξεις κι άλλο?Αντι να κοιταξεις να τον κατευνασεις,να κανεις ένα γυναικειο τσαλιμι,να βαλεις τα κλαμματα εστω στα ψευτικα για να τον συγκινησεις,όχι,εσυ εκει,πεισμωσες,θελησες να το παιξεις παλληκαρακι, «Καν΄το ρε συ,δειξε ποσο αντρας εισαι,βαρα με λοιπον,χτυπα,ρε αντρακι,για να σε δουμε!Χτυπα να τιμησεις τα παντελονια σου!»

Ε,και χτυπησε.Ετσι δεν του πες να κανει?

Η μπουνια στα πλευρα σου ΄ρθε μουλωχτα,εσυ νομιζες ότι θα σου σφιγγε το λαιμο κι ειχες προετοιμαστει γι΄αυτο,κι ειχες προλαβει να παρεις και βαθια ανασα,αλλα βλεπεις η ανασα σου κοπηκε αποτομα-μολις την εφαγες εκει που δεν το περιμενες.

Και τοτε γυρισες και τον ειδες: ο ενας γιος σου,ο «μεγαλος» από τους διδυμους.Στεκοταν εκει.Και κοιταγε.Ολη αυτή την ωρα.Οσο εσυ πλακωνοσουν με τον πατερα του νομιζοντας ότι είναι στον καναπε και βλεπει Νικελοντεον,αυτος ηταν εκει,στην ακρη του διαδρομου και παρακολουθουσε.Τη μανα να μαλωνει με τον πατερα.Τον πατερα να αρπαζει τη μανα από το λαιμο και να την κολλαει στον τοιχο.Τους παρακολουθουσε να βριζονται και μετα εκεινος να της χωνει μπουνια στο πλευρο.Τους παρακολουθουσε να του γκρεμιζουν την παιδικη ηλικια.

Προσπαθησες να τα κουκουλωσεις,σαν ηλιθια.Λες και το παιδι,εφτα χρονων,δεν ειχε ματια να δει.

«Καλε μου,δεν εγινε τιποτα,απλα θυμωσαμε λιγο…» μουρμουρισες ξεγλυστρωντας και αρπαζοντας τον στην αγκαλια σου.

«Μηπως παιζατε μποξ,μαμα?Οπως εγω με το Στελιο καμμια φορα?»

«Ναι!Αυτο ακριβως καναμε!Στα ψεμματα δηλαδη θυμωσαμε...και καναμε πως παιζουμε μποξ,βρε!»

Τι να πεις κι εσυ,μπουκωσες το παιδι στο κατά συνθηκην ψευδος.Για το καλο του.

«Α,μποξ παιζατε,καλα ειπα…Κανατε παιχνιδι…»

«Ναι,ακριβε μου,παιχνιδι.Παμε μεσα τωρα να δουμε μαζι Νικελοντεον με το Στελλακη και τη μικρη…»

Ο Μπομπ ο Σφουγγαρακης κι ο φιλος του ο Πατρικ ο Αστεριας ματαια προσπαθουσαν να σε κανουν να γελασεις από την οθονη,οσο κι αν ξεκαρδιζονταν τα βλασταρια σου,κουρνιασμενα διπλα σου στον καναπε.Χαζευες τα κινουμενα σχεδια χωρις να τα βλεπεις πραγματικα,απλα ακουμπουσες το βλεμμα σου στην οθονη ετσι,για να το ακουμπησεις καπου.Ο λογισμος σου αλλου ετρεχε-ηξερες τη συνεχεια.Το ειχες ξαναδει το εργο-και δεν ειχε καθολου αστειες σκηνες.Την προηγουμενη φορα που ο μικρος ηταν μπροστα σε παρομοιο σκηνικο,εκανε δυο βδομαδες να κοιμηθει στο κρεβατι του.Καθε βραδυ ειχε εφιαλτες,εκλαιγε,πετιοταν στον υπνο του,φωναζε «Μαμα»,ετρεχες εσυ μεσα στη νυχτα,ξαπλωνες διπλα του,το άλλο πρωι δεν ηθελε να παει σχολειο,με τα χιλια ζορια τον καταφερνες,ασε που μ΄ολα αυτα εφτανες αργοπορημενη στη δουλεια.

Το θεμα-και το παραδοξο-είναι ότι ποτε κανενα χτυπημα δε σου αφησε σημαδι.Λες κι ο τυπος ηξερε πώς να το κανει,πώς να χτυπησει.Ουτε τοτε με την κλωτσια,ουτε με το μαξιλαρι,ουτε την άλλη φορα με το χαστουκι ουτε τωρα με το πλευρο.Ειδικα αυτη τη φορα ησουν σιγουρη ότι δε μπορει,μια μελανια θα την κανεις.Να εχεις κατι να δειξεις στο τμημα,μιας και το ειχες πια αποφασισει πως δεν υπαρχουν αλλα περιθωρια.Να ΄χεις ένα πειστηριο.Αλλά λες κι όλα είναι με το μερος του: δε σου εκανε τον παραμικρο μωλωπα-κι ας σου κοπηκε η ανασα εκεινη τη στιγμη,κι ας ποναγες ολη τη νυχτα,κι ας πονας ακομη,μια μερα μετα,σε μερικες κινησεις.Ολα με το μερος του,λοιπον.Μηπως κι εσυ η ιδια?

"Ακουστε,ενταξει.Δε θελω να καταγραψετε το περιστατικο."

Αυτά τα λογια λες στην αστυνομικινα,παιρνοντας μια βαθια ανασα και ξεφυσωντας τον αερα απ΄τα πνευμονια σου.Ανυπομονεις να τα γεμισεις νικοτινη μ΄ένα τσιγαρο που θα καπνισεις στο αμαξι.Το τσιγαρο της ηττας.

Η αστυνομικινα σε κοιταζει,με την ικανοποιηση ότι «επεισε καποιον να κανει το σωστο».Επεβαλε την ταξη-απετρεψε μιαν ασκοπη μηνυση.

"Θεωρω ότι δε χρειαζεται.Θα αναστατωσετε τα παιδια σας,θα αναστατωθειτε κι εσεις ακομη περισσοτερο.Μπορειτε βεβαια παντα,την επομενη φορα που θα συμβει-αν συμβει-κατι τετοιο,να καλεσετε κατ΄ευθειαν την Αμεση Δραση και να ερθει περιπολικο.Αλλα κι αυτό αναστατωση θα είναι,κυριως για τα παιδια.Φανταστειτε να ερχεται περιπολικο με τους αστυνομικους στο σπιτι,να είναι μπροστα τα παιδια…Δεν ξερω,σκεφτειτε το.Νομιζω πως στο χερι σας είναι ν΄αλλαξουν τα πραγματα."

"Εχετε δικιο.Καλο απογευμα" της απαντας και βγαινεις από το γραφειο.

Στο αυτοκινητο αναβεις εκεινο το τσιγαρο που θες εδώ και ωρα.Το τσιγαρο της ηττας,της υποχωρησης,του συμβιβασμου,της ηλιθιοτητας,τι σημασια εχει?

Κοιτας τα φαγωμενα,τα κοντα,τα απεριποιητα σου νυχια.Σκεφτεσαι τα ροζ γυαλιστερα,λιμαρισμενα προσεχτικα σε αμυγδαλωτο σχημα νυχια της αστυνομικινας.Ωραια γυναικα,αξια σεβασμου.Κατι που εσυ δεν εισαι.Ας ησουν.

Ετσι κι αλλιως,φταις.-

Μη με ρωτησετε τι απεγινε η Μαρια.Τα παιδια της παντως δεν κινδυνευουν απο κανεναν.

Μη με ρωτησετε τι εκανε,αν εφυγε,αν εμεινε,αν αλλαξε κι αν εμαθε να "το βουλωνει",και φυσικα μη με ρωτησετε αν οντως εφταιγε-εκει θα τσακωθουμε.

Ρωτηστε με όμως,και θα σας πω ευχαριστως,τι απεγινε η αστυνομικινα.Αυτο το ξερω καλα.

Η Μαρια ρωτησε κι εμαθε,μετα από μηνες,έναν γνωστο της.

«Α,αυτή λες,την ομορφη την ξανθια με τα μακρια τα νυχια?Εφυγε από το τμημα,παει καιρος.Πηρε προαγωγη και πηγε στη φρουρα του Ταδε.»

Μαλιστα.Αυτα εγιναν.

Μονο μη με ρωτησετε ποιανου «Ταδε.» Δε θα σας πω.