ΣΠΑΣΜΕΝΟ ΑΥΓΟ ΜΕΛΑΤΟ

 Με τα αυγα συμβαινουν τα εξης πραγματα:

Πρωτον,ως γνωστον,δε φτιαχνεται ομελετα αν δε σπασεις μερικα.

Δευτερον,αναλογως πώς τα θες,πρεπει να τηρεις και τα ορια του χρονου: τρια λεπτα για το πολύ μελατο,πεντε λεπτα για το σχεδον μελατο,εξι λεπτα για να εχει μολις αρχισει να πηζει ο κροκος (το αγαπημενο μου!) και οχτω λεπτα για το σφιχτο.Απο ΄κει και περα,όπως λεει και ο Ακης (το ΄χουμε ξαναπει,ΕΝΑΣ είναι ο Ακης,που πλεον είναι πιο γνωστος κι από τον Sakis) οσο πιο πολύ τ΄αφηνεις τοσο πιο πολύ σκληραινει.Εχει «ελαστικα» ορια το αυγο-και 15 λεπτα να το βρασεις,αν εχει νερο η κατσαρολα,θ΄αντεξει.Απλα θα σφιξει πολύ.

Αν βεβαια ξεχαστεις και τελειωσει το νερο,όπως συνεβη σε μια παλια συναδελφο,την εβαψες: το αυγο σου μπορει να εκραγει και να σου κανει μια κουζινα (κι ένα ταβανι) μανταρα.

Μοιαζω κι εγω λιγο με τ΄αυγα-εχω πολύ ελαστικα ορια.Η εκρηξη ερχεται πολύ δυσκολα,πρεπει να εχει σωθει ολο το «νερο»,να εχουν στερεψει παντελως οι δεξαμενες υπομονης μου,που γενικα είναι πολύ,πολύ μεγαλης χωρητικοτητας.Και να εχω βρασει πολυ,παρα πολυ.Τωρα αυτο αν ειναι καλο ή κακο,δεν το ξερω.

Το γεγονος ότι δε μου πετυχαν τα αυγα που εβραζα,εκεινο το μεσημερι,και όχι μονο μου βγηκαν μελατα (το χειροτερο μου!) αλλα δεν ξεφλουδιζονταν κιολας,ηταν απλα το κερασακι στην τουρτα.  Ετσι κι αλλιως,η μερα ειχε αρχισει στραβα-ή μαλλον η φαση ολη ειχε αρχισει να στραβωνει από μερες.

Η αληθεια είναι,λοιπον,πως τα παιδια μου εδώ και μερες μου τα εχουν κανει ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ,για να το πω ετσι καπως ευγενικα.Τσουρεκια αφρατα και χοντρα,όπως τα φτιαχνει η μανα μου στις γιορτες,και αναβαλλω συνεχως να μαθω τη συνταγη.Θελω να τα φτιαχνει εκεινη,για οσο γινεται,ετσι,για να μενει κατι να μου «μυριζει» παιδικη ηλικια.

Τσουρεκια,λοιπον.

Όχι τοσο οι δυο μεγαλες κορες μου,οσο τα δυο μικρα.Και ειδικα το πιο μικρο,η σχεδον 4χρονη Μαγια.

Δεν ξερω τι την εχει πιασει τελευταια,αλλα μιλαμε για πολλη γκρινια,πολλες απαιτησεις,πολλη τσιριδα-κι ολα αυτα ενω ηταν ως τωρα ενα πολυ ηρεμο και συνεργασιμο παιδακι.

Μπορει να μην περασε ποτε τα terrible twos, αλλα απ΄ο,τι φαινεται διανυει τωρα τα horrible fours.

"Λογικο,ζοριζεται κι αυτη" σκεφτομαι και παιρνω βαθιες ανασες κάθε φορα που τσιριζει απαιτωντας να παρω "ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ τηλεφωνο τα Χελωνονιντζακια για να μιλησουνε" ή να της φτιαξω για πολλοστη φορα την πλεξιδα ετσι που "να μοιαζει με της Ελσας από το Frozen."

 Εντωμεταξυ για καποιο λογο τελευταια κοιμαται και πολύ αργα-συχνα δεν την παιρνει ο υπνος νωριτερα από τις 12μιση τη νυχτα,κι αυτό επειτα από μαραθωνιους διηγησης αυτοσχεδιων παραμυθιων,που μου εξηγει λεπτομερως πώς πρεπει να τα πω και ποιοι πρεπει να πρωταγωνιστουν-κι αλλοιμονο μου αν γλαρωσω κι αρχισω και λεω ασυναρτησιες δρασκελιζοντας το κατωφλι του υπνου. «Πες το σωσταααα,όχι ετσιιιι» φωναζει κλωτσωντας το κρεβατι (κι εμενα,ενιοτε) κι αντε μετα να θυμηθεις πού ειχες αφησει την αυτοσχεδια ιστορια μεχρι να χαθει ο ειρμος μεσα στο μισουπνι.

Δυσκολη ηλικια.Μαλλον,δυσκολη ηλικια για να εισαι σε lockdown.Λες και υπαρχει ευκολη ηλικια γι΄αυτη την παραννοια που ζουμε...

Σκεφτομαι ποσο «αδικημενη» είναι η μικροτερη κορη μου,αδικημενη από τις συγκυριες,σε σχεση με τα τρια αδερφια της.Η Ελπιδα,η Φιλιππα και ο Ζουλης στην ηλικια της ειχαν ηδη παει σε παιδικο θεατρο τουλαχιστον πεντε φορες,άλλες τοσες στο Παιδικο Μουσειο στην Πλακα,απειρες φορες σε παρτυ και σε εντυπωσιακους παιδοτοπους,σε λουνα παρκ και σε παιδικες χαρες σε ολη την Αττικη, και σιγουρα μια-δυο φορες σε παιδικη ταινια στο σινεμα.Συν ότι ειχαν «γνωρισει» από κοντα και τα Χελωνονιντζακια,την εποχη που ενας Λεοναρντο κι ενας Ντονι κυκλοφορουσαν στα «Αηδονακια»,το Avenue και τον καλοκαιρινο παιδοτοπο του Mec Παιανιας.

Τα γυρναγα παρα πολυ,ηθελα να εχουν εμπειριες,κυριως με το θεατρο που εχω μια τρελλα το εψαχνα πολυ,εψαχνα τις παιδικες παραστασεις,αυτην την "Παραμυθοχωρα" στο Μετς την ειχαμε κανει δευτερο σπιτι μας-αξεχαστη η παρασταση "Η πολη που εδιωξε τον πολεμο" που ειχαμε δει.Ακομη τη θυμουνται τα παιδια κι εχουν περασει ποσα χρονια.

Με τους παιδοτοπους μπορει να ημουν στην αρχη επιφυλακτικη γιατι μου φαινοταν πολυ "πλαστικουρα",αλλα μερικοι ηταν πραγματικα υπεροχοι οπως ο Μπλανος στα Σπατα.Μεχρι κι εγω εμπαινα κι επαιζα μαζι τους στην τεραστια υπερκατασκευη και στα φουσκωτα.Ειχε κανει μαλιστα ενα παρτυ εκει η Φιλιππα στη Δευτερα Δημοτικου,που ακομη το συγκαταλεγει στις "ωραιοτερες μερες της ζωης της."

Το ποσο τους σκεφτομαι τους ιδιοκτητες παιδοτοπων,δε λεγεται.Τους γονατισανε τους ανθρωπους.Κι αυτους και αλλους πολλους.

Η σχεδον 4χρονη Μαγια δεν εχει παει ποτε της σε παρασταση,προλαβε να παει σε παιδοτοπο δυο-τρεις φορες και πλεον δεν της επιτρεπεται ουτε να κανει κουνια και τσουληθρα στην παιδικη χαρα,ουτε σ΄αυτην ουτε στα συνομηλικα της «παιδια της καραντινας.»

Για φαντασου: παιδια της καραντινας,κατά το «παιδια της Σαμαρινας».Αυτα λοιπον είναι τα παιδια μας.

Διαβαζα σε ένα αρθρο προσφατα ότι οι Αμερικανοι,που εχουν μανια να ονοματιζουν το καθετι,ονομασαν ηδη αυτή τη γενια παιδιων “The screwed generation”.Η κατεστραμμενη γενια.Μαλιστα.        

Μου σηκωθηκε η τριχα όταν το διαβασα.Μου "χτυπησε" πολυ ασχημα,κυριως όταν συνειδητοποιησα πως και τα τεσσερα παιδια μου ανηκουν σε αυτη ακριβως τη γενια,όπως και τα παιδια των φιλων μου και τα παιδια οσων ξερω. Μια γενια που επειδη ενας Κινεζος εφαγε μια νυχτεριδα,ας πουμε,χανει την παιδικη της ηλικια,την εκπαιδευση της,την αυλη του σχολειου της,τα ξεσαλωματα της,τις εκδρομες της,την ανεμελια της,ζει εικονικα μεσα απο παιχνιδια βιας και οθονες παντος ειδους,και χαμογελαει πια πισω από μια μασκα.

Αν χαμογελάει.

Τα συζηταμε παντου,τα λεμε και τα ξαναλεμε,κουρασε πλεον.Κουρασε τοσο,που βαρεθηκαμε να τα συζηταμε πια.Κι ισως αυτο ειναι χειροτερο.

Κουρασε γενικως,παγκοσμια,κουρασε και ειδικως,τον καθενα μας στο μικροκοσμο του.Κουρασε κι εμενα προσωπικα,στον δικο μου μικροκοσμο,τον οποιο αγαπω και με τον οποιο σχεδον ποτε δεν αγανακτω-κάθε επιλογη μου,λαθος ή σωστη,ηταν δικη μου,δεν εχω μετανιωσει για πραγματα που εκανα (για πραγματα που δεν εκανα,ισως) και γενικα δεν παραπονιεμαι.                    

Δε μ΄αρεσει να παραπονιεμαι,δε μ΄αρεσουν οι ανθρωποι που μεμψιμοιρουν,δε γκρινιαζω  και σιγουρα ποτε μα ποτε δεν υστεριαζω-αυτή την «υστερια» που αποδιδουν σε μας τις γυναικες δεν την εχω βιωσει ουτε στα χειροτερα μου.

Αλλα τωρα,κουραστηκα κι εγω.

Τη συγκεκριμενη μερα που δε μου πετυχαν τα αυγα (που τα ηθελα «σχεδον σφιχτα»  και μου βγηκαν «πολύ μελατα») νομιζω ότι ακουσα το «κρακ»-σα να αγγιχτηκε και να ταρακουνηθηκε για πρωτη φορα ο πηχης.Το οριο.Και ο λογος φυσικα δεν ηταν τ΄αυγα.

Η Φιλιππα ειχε Αγγλικα στις 11 η ωρα και γκρινιαζε απο νωρις γιατι ηθελε να συνδεθει από την κουζινα αλλα το ένα λαπτοπ δεν ειχε μπαταρια και το άλλο το χρησιμοποιουσε ηδη η Ελπιδα που ειχε Webex με το Γυμνασιο.Η Μαγια,η οποια ειχε κοιμηθει για άλλη μια φορα στη μια η ωρα,ειχε ξυπνησει περιεργως αξημερωτα και ηθελε 1) να της κανω κοτσιδα που να φτανει μεχρι τη μεση 2) να παιξουμε αυτοκινητακια 3) να φορεσει ένα συγκεκριμενο καλτσον που ηταν στα βρωμικα και 4) να της ξεχωρισω από τη σακουλα με τα δημητριακα ΜΟΝΟ αυτά που ειχαν επικαλυψη σοκολατας.Ολα αυτά φυσικα με ανελεητη γκρινια και μιρλα. 

Η Ελπιδα φωναζε καθε τρεις και λιγο από το δωματιο της να κανουμε ησυχια γιατι δεν ακουει στο μαθημα.Ολοι οι υπολοιποι,αντιθετως,ακουγαμε πεντακαθαρα καθε ατακα της καθηγητριας των Αρχαιων κι ας ειχε κλειστη την πορτα.

 Ο Ζουλης ηθελε να βγαλω ΤΩΡΑ το κινητο μου από τη φορτιση για να βαλει το τηλεχειρηστηριο του Play Station και να παιξει Fortnite,παρ΄ο,τι τον παρακαλουσα από ωρα να στρωθει και να διαβασει.Το σπιτι ηθελε συγυρισμα,ο νεροχυτης ειχε απλυτα που ημουν πολύ κουρασμενη για να πλυνω το προηγουμενο βραδυ,το πλυντηριο ηθελε αδειασμα,τα μπιφτεκια ψησιμο-κι εγω ηθελα ΑΠΛΑ έναν καφε κι ένα τσιγαρο.ΜΟΝΗ ΜΟΥ. Καπου εξω. Απλα,μονη μου.

Και στο καπακι,οι ενοχες.Ξερετε ποιες ενοχες: αυτές που πανε πακετο με τη μητροτητα,αμα τη εμφανισει.

Ξεκαθαρα προνομιο των μαναδων (οι αντρες και σε αυτό τη βγαζουν καθαρη) οι ενοχες για όλα αυτά που νιωθεις ότι «δεν κανεις καλα» και οι φορες που αισθανεσαι ότι «δεν εισαι καλη μαμα» εχουνε φτασει παρα πολλες από εμας στα ορια μας.Αρκετες ακομα και στην καταθλιψη-η καταθλιψη που περασα εγω πριν χρονια,ωστοσο,δεν οφειλοταν σε κατι τετοιο αλλα στο δυσβασταχτο αγχος μου για τις τροφικες αλλεργιες του γιου μου που ξεπηδουσαν η μια μετα την άλλη,σαν τα μανιταρια (στα οποια,παρεπιπτοντως και περιεργως,ΔΕΝ είναι αλλεργικος.)

Όταν ολοι σε ξερουν σαν «τη χαρα της ζωης»,όταν ολοι εχουν να αναρωτιουνται «πώς τα καταφερνεις και δε νευριαζεις ποτε», «πώς γινεται να μη φωναζεις ποτε στα παιδια και να μη βαζεις τιμωριες» και τα σχετικα,ε,καπου νιωθεις πως πρεπει να τους επιβεβαιωνεις.

Πως ετσι οφειλεις,στον εαυτο σου και στους γυρω σου,να εισαι.Γιατι ετσι σε εχουν συνηθισει.Αρα δε δικαιουσαι να εισαι αλλιως.

«Ναι αλλα καπου σπαει το σχοινι βρε παιδια» σκεφτομαι προσπαθωντας να ξανακατεβασω το προγραμμα Zoom,που ανεξηγητα σβηστηκε, στο λαπτοπ της Φιλιππας,την ιδια στιγμη που η Μαγια τραβαει τα καλωδια του από τη πριζα που το βαλαμε να φορτισει,γιατι την εμποδιζουν να περασει και να σκαρφαλωσει στα ποδια μου.

Το Zoom για καποιο λογο δεν κατεβαινει,το λαπτοπ (που είναι από την εποχη του Καποδιστρια) σερνεται και κολλαει,η Φιλιππα αρνειται να ανεβει στη σοφιτα και να κανει Αγγλικα από τον υπολογιστη οπου το Zoom υπαρχει ηδη,η Μαγια θελει τουαλετα και απαιτει να τη συνοδευσω και να περιμενω μεσα,ο Ζουλης γκρινιαζει και αγνοει τις εκκλησεις μου να διαβασει τα μαθηματα του και η Ελπιδα βρονταει εξαλλη την πορτα του δωματιου της γιατι «ΔΕ ΣΕΒΕΣΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!Δε μπορω να ακουσω την καθηγητρια!»

Κι εγω εξακολουθω να σκεφτομαι εκεινον τον καφε κι εκεινο το τσιγαρο-ΜΟΝΗ ΜΟΥ,καπου εξω,παντως σιγουρα μονη μου.

Οσο ηταν ανοιχτα τα σχολεια,ειχα φτιαξει μια πολύ ωραια ρουτινα.Ειδικα τις μερες που η μικρη κοιμοταν στη γιαγια και δεν αναγκαζομουν να την ξυπνησω πρωι-πρωι,ηταν (και το λεω χωρις καμμια ενοχη) η καλυτερη μου.Πηγαινα τα παιδια σχολειο,αφηνα πρωτα την Ελπιδα δυο στενα πριν το Γυμνασιο («Δεν υπαρχει περιπτωση να πλησιασεις στο σχολειο αν δε φταιξεις το διαλυμενο φτερο του αμαξιου,ντρεπομαι να με δουν να βγαινω από τετοιο χρεπι»),στη συνεχεια αποβιβαζα Ζουλη-Φιλιππα στο Δημοτικο λιγο πιο κατω («Σκασιλα μας εμας για το διαλυμενο φτερο,εμας μας ξερει ετσι κι αλλιως ολο το σχολειο») και η συνεχεια ηταν ολη δικη μου.

Πρωτος σταθμος,Dapprima café απεναντι από την εκκλησια-μακραν ο καλυτερος καπουτσινο φρεντο της περιοχης με το πιο βελουδινο αφρογαλα.Ψιλοκουβεντουλα με τη Μαρια που μου τον ετοιμαζει και που παντα με υποδεχεται με ενα «Καλημερα,φιλη μου» και στη συνεχεια το πρωτο τσιγαρο,στο αυτοκινητο,στο δρομο για σουπερ μαρκετ. Γρηγορα-γρηγορα τα ψωνια για τα μαγειρεματα της ημερας και μετα γραμμη στο σπιτι για συγυρισμα-μαγειρεμα.Αν τα τελειωνα όλα αυτά νωρις,αραζα με καμμια μασκα προσωπου κι ένα βιβλιο αγκαλια,ακουγα μουσικη,εκανα ένα ωραιο αφρολουτρο με τις κρεμες μου και τα αρωματικα μου ή στρωνομουν να γραψω εδώ στο Blog.Τηλεφωνα με κολλητη και λοιπους φιλους,πρωινες δουλειες,περπατημα,στο μεταξυ εφερνε και η γιαγια τη μικρη,περνουσε η ωρα,πηγαινα και τους μαζευα από τα σχολεια,ελεγα καμμια κουβεντα με τις αλλες μαμαδες,κανονιζαμε τιποτα για το απογευμα-και μετα ξεκινουσε το δευτερο μερος της μερας.

Τωρα,αστα βραστα.Με το που ξαναμαντρωθηκαμε και ξανακλεισαν τα σχολεια παει κι η πρωινη μου ρουτινα,παει κι ο προσωπικος χρονος.Και είναι η τριτη φορα.Τριτο lockdown-βασικα,τριτο κλεισιμο σχολειων.Και ναι,γαμωτο,μου τη δινει απιστευτα.Οχι πλεον μονο για τα παιδια που στερουνται ο,τι στερουνται και τα λενε Screwed Generation τα Αμερικανακια.Τωρα πλεον,μου τη δινει απιστευτα και για μενα την ιδια.

Για τα παιδια τα 'χουμε πει και τα ΄χουμε ξαναπει και υπεραναλυσει.Τα εχει τσακισει αυτη η ιστορια,ειναι τα αθωα θυματα.Αλλα κι εμεις?

Διοτι,ειπαμε,ενοχες για αυτά τα παραπανω δεν ειχα-και γιατι εξ’ αλλου? Δεν εκανα και τιποτα εξτρημ,απλα απολαμβανα τις ωρες που ελειπαν,αυτες της απολυτης ησυχιας.Χρειαζονται κι αυτές,πολύ περισσοτερο από οσο νομιζουμε.Την εχουμε αναγκη την αποφορτιση.Και στην τελικη,ειμαι πια 41.Ουτε πιτσιρικα,ουτε μεγαλη,και σιγουρα σε μια φαση της ζωης μου που θελω να κανω πραγματα και για μενα,ειτε αυτά είναι ένα ταξιδι με φιλους,ειτε μια βραδια με την κολλητη μου σ΄ένα μπαρακι,ειτε ένα διημερο girls only,ειτε ένα επαγγελματικο μασαζ,ειτε μια βολτα στην παραλια.Δεν ειπα να παρατησω τα παιδια νηστικα και να τρεχω με τις φιλες μου σε αντρικο strip show και στα μπουζουκια,που να παρει!

Φυσικα τιποτα από όλα αυτά δε μπορει να γινει στην παρουσα φαση για καμμια και κανεναν μας,οποτε μια χαρα βολευομουν με αυτά που μπορουσαν να γινουν.Οπως ολοι μας,φανταζομαι.

Σε διαφορες διαδικτυακες ομαδες γονιων που ειμαι μελος,πολλοι γονεις ηταν αντιθετοι στην επαναλειτουργια των σχολειων από περσυ ακομα,από την πρωτη καραντινα.

"Μα καλα,τοσο πολύ τα βαριεστε τα παιδια σας που δε μπορειτε να τα κρατησετε σπιτι?" εγραφαν ορισμενες. "Δηλαδη προτιματε να ρισκαρετε την υγεια των παιδιων σας και να τα στειλετε σχολειο απο το να τα απασχολησετε για λιγο καιρο στο σπιτι?" εγραφαν αλλες,με τις «ξιφομαχιες» να δινουν και να παιρνουν κατω από τετοια σχολια-και δικαιως. Διοτι αφ΄ενός η θεση των παιδιων μετα από μια ηλικια είναι στο σχολειο,για το δικο τους καλο,και αφ΄ετερου κι ο γονιος χρειαζεται τον ελευθερο του χρονο,οποτε και για το δικο του καλο το ιδιο ισχυει.

Βεβαια,αμφιβαλλω αν κι αυτες που τα εγραφαν τα πιστευαν.Ελα τωρα!Ποιος τα ενστερνιζεται αυτα?Εκτος πια αν εγω και οι ομοιες μου ειμαστε τοσο απονες,κακες μανες.

Δεν είναι καλοκαιρινες διακοπες το lockdown,να πεις ότι είναι τρεις μηνες σπιτι τα παιδια αλλα λυσσανε στις παραλιες και στα παιχνιδια με φιλους κι εκτονωνονται.

Ουτε Χριστουγεννα/Πασχα,να είναι μεν σπιτι αλλα να είναι μερες γιορτινες,να εχουν αυτό το κατι διαφορετικο,τη γλυκια προσμονη που εχουν κατα παραδοση οι γιορτες.

Να πας μια εκδρομη,να πας στο χωριο,στο νησι σου,να βρεθεις με φιλους.Εδω είναι lockdown,hello!Παιδια και γονεις εχουμε πλεον λαλησει,ολοι μαζι παρεα,κι αν υπαρχει καποιος γονιος που διαφωνει και με πεισει ότι καλοπερναει με κλειστα τα σχολεια,αν υπαρχει ενας να μου το αποδειξει,θα του χαρισω ευχαριστως το επταθεσιο αμαξι μου (χα!του λειπει το δεξι μπροστα φτερο,το τρακαρα προσφατως,και καπου μεσα πρεπει να είναι και ένα κομματακι τοσο δα από το μπροστινο μου δοντι που εσπασε κατά τη στουκα.Μιλαμε για επικες στιγμες…)

Αναλογες επικες στιγμες ζω λοιπον κι εγω το συγκεκριμενο πρωινο,με τη Φιλιππα τελικα να δεχεται να συνδεθει στα Αγγλικα από τον υπολογιστη,με καθυστερηση μισης ωρας βεβαια,το Ζουλη να με γραφει στα παλαιοτερα των υποδηματων του και να βουλιαζει στο Fortnite για άλλο ένα πρωινο,την Ελπιδα να με κραζει γιατι εχουμε μπιφτεκια ενώ ηθελε φασολακια και τη Μαγια να κρεμεται από το ποδι,τη μεση ή τη μπλουζα μου παρακαλωντας με να ζωγραφισουμε οσο εγω προσπαθω να κανω ηλεκτρικη σκουπα και να απλωσω το πλυντηριο.

Θα μπορουσα να της δωσω το κινητο μου να χαζεψει κανενα βιντεακι αλλα δε θελω.Οχι ότι δεν το κανω αμα ζορισουν τα πραγματα-δεν ειμαι αναμαρτητη-αλλα προσπαθω να το φυλαω ως εσχατη λυση.Παιδικα είναι αδυνατον να δει,στην τηλεοραση παιζει PlayStation ο Ζουλης,το ένα λαπτοπ κολλησε και τ΄άλλο το εχει η Ελπιδα ενώ στο PC κανει μαθημα η Φιλιππα-αρα ολες οι οθονες του σπιτιου είναι κατειλημμενες.

Της εξηγω ότι θα ζωγραφισουμε μολις τελειωσω κι αν θελει να με βοηθησει και να κανει ότι ξεσκονιζει ενώ την ιδια στιγμη σκεφτομαι:«Εδω που τα λεμε μπορεις να τα παρατησεις όλα και να ασχοληθεις με τη Μαγια-τι είναι πιο σημαντικο,η σκουπα ή το παιδι σου? Ναι.Αλλα πρεπει να γινουν και πεντε δουλειες σ΄αυτό το σπιτι.Ασε που αποδιοργανωνομαι όταν το βλεπω ετσι μπαχαλο.Κι αυτά τα παιδια,δε μαζευουν ουτε μια καλτσα.Η άλλη βγαζει το φουτερ και το πεταει οπου βρει.Ο άλλος τρωει την κρεπα και μου γεμιζει ένα χαλι με μερεντα.Κι αυτή η Μαγια ρε γαμωτο,τι φταιει το καημενο,κανονικα τωρα θα ειχε ξεκινησει Προνηπιο και δε μπορει να παει ουτε στην παιδικη χαρα για τραμπαλα.Και πού στο καλο είναι η γιαγια της που ειχε πει πως θα περασει να την παει μια βολτα?Και γιατι στην ευχη ο γιος μου,που ουτε διαβαζει ουτε εχει μαθημα αυτή τη στιγμη,παραμενει κολλημενος σ΄αυτό το κωλοπαιχνιδο και δεν παιζει λιγο μαζι της,να την απασχολησει εστω ένα δεκαλεπτο? Κι υστερα σου λεει,τεσσερα παιδια μες το σπιτι,δε μπορει,θα αλληλοαπασχολιουνται,δε θα βαριεται ποτε κανενα τους.Αμ δε.Όταν το μικροτερο εχει τεσσεραμιση χρονια διαφορα από το προηγουμενο και είναι και διαφορετικο φυλο,δεν είναι και τοσο ευκολο ν΄αλληλοαπασχοληθουν.Ειδικα όταν είναι το ενα ειναι κολλημενο μ΄αυτό το μαραφετι,που αναθεμα την ωρα που το εβαλα σπιτι,την καταδικη μας υπεγραφα…»

Και την ιδια στιγμη,φυσικα,οι ενοχες.Ξανα.

«Τι γκρινιαζεις μωρε?Δε λες και Δοξα το Θεο που είναι γερα τα παιδια σου αυτή τη στιγμη!Κι ας ησουνα ικανη να βαλεις ορια με το Fortnite.Δε θα παθει τιποτα ο γιος σου αμα του υψωσεις και λιγο τη φωνη και του τριξεις τα δοντια.Ξηλωσε του τα καλωδια,κρυψ΄του το τηλεχειρηστηριο.Καλυτερα είναι που καταστρεφεται μπροστα σε μια οθονη?Που οσες φορες εχει παει για μπαλλα με τους φιλους του με το ζορι τρεχει,γιατι εχει συνηθισει στο καθισιο κι ο νους τους είναι στα Vbucks και στο Item Shop?Το παιδια φταινε ή οι γονεις που δε βαζουν ορια?»

Το αποκορυφωμα ερχεται όταν η μικρη τρωει φλασια να παρουμε εδώ και τωρα τηλεφωνο στο Νικελοντεον,να μας δωσουν το κινητο των Χελωνων Νιντζα στη Νεα Υορκη και να τους παρω να τους πω ότι με βοηθησε να στρωσουμε το κρεβατι.

Κάθε μου αποπειρα να την πεισω ηρεμα πως αυτό δε γινεται για χιλιους δυο λογους που εφευρισκω επιτοπου,πεφτει στο κενο συνοδευομενη από γκρινια και τσιριδα.Μου πεταει κατω κατι μαξιλαρια που μολις εχω τακτοποιησει,μου ξεδιπλωνει κατι ρουχα που μολις ειχα διπλωσει,μου ξεστρωνει το κρεβατι-κι εκει πλεον σηκωνω φωνη: «Ε,ΛΟΙΠΟΝ!ΣΤΑΜΑΤΑ!» της λεω δυνατα-όχι φωναζοντας,δε μπορω να φωναξω κανονικα-αλλα σιγουρα εντονα.Εντονοτερα από ο,τι εχει συνηθισει.

Τα ματακια της δακρυζουνε,το κατω χειλακι της παιρνει σχημα περισπωμενης,το σαγονακι της τρεμει.Κι εγω νιωθω καταβαραθρωμενη,αχρηστη,ανικανη.Broken.

Ο Ζουλης μπαινει στο δωματιο-«Μαμα,πειναω,ποτε θα είναι ετοιμα τα μπιφ…»

«Όχι τωρα!» τον κοβω εντονα-κι άλλη καταβαραθρωση.

Γονατιζω μπροστα στη Μαγια.Ειναι μονο τεσσαρων,που να με παρει.

«Μαγιουλα,δεν ηθελα να σου φωναξω…δηλαδη να σου μιλησω ετσι…» αρχιζω,και την παιρνω στην αγκαλια μου ενώ εκεινη ξεσπαει σε γοερα κλαμματα.

«Θα σταματησει ποτε να γκρινιαζει αυτό το παιδι?Εχω Αγγλικα και δεν ακουω τιποτα!» φωναζει η Φιλιππα από πανω κι η Ελπιδα από το δωματιο της σιγονταρει-τι σιγονταρει δηλαδη,αυτή εχει φωνη καμπανα,υπερκαλυπτει τα παντα: «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΠΙΑ!ΚΑΝΤΕ ΗΣΥΧΙΑ!»

Τα εχω κανει θαλασσα,ετσι? Αχρηστη μανα.Ανικανη.Αυτο ακριβως.

Σηκωνω στα χερια τη Μαγια και ενω η καρδια μου χτυπαει διακοσαρι σκεφτομαι την εκθεση που εγραψε ο Ζουλης λιγο πριν κλεισουν τα σχολεια.Το  θεμα ηταν «Η μαμα μου».

«Τη μαμα μου τη λενε Μυρτω,εχει καστανα σγουρα μαλλια,λιγο μακρια,της αρεσει να μαγειρευει και είναι παντα χαρουμενη…»

Με ειχε κανει πολύ ευτυχισμενη αυτή η περιγραφη.Αυτο το "και είναι παντα χαρουμενη…"

Με τιμησε πολυ που ο γιος μου με βλεπει ετσι,εστω κι αν δεν ειμαι παντα ετσι,γιατι πολυ απλα δε γινεται,δεν ειναι νορμαλ να εισαι παντα ετσι.Αλλα αν αυτη η εικονα μου του εχει κυριαρχησει,αυτο μου φαινοταν υπεροχο.

Πού είναι τωρα η χαρουμενη μαμα? Γιατι νιωθει αυτή τη στιγμη ότι θελει να τα βροντηξει όλα,να παρει το αυτοκινητο της με το διαλυμενο μπροστινο δεξι φτερο και να γκαζωσει στην Εθνικη με αγνωστο προορισμο?

Πού ειναι η μαμα που ειχε γραψει ενα ποιημα καποτε για το μικροτερο κοριτσακι της,με λογια που αναβλυζαν αγαπη απο καθε συλλαβη,απο καθε γραμμα,ενα ποιημα που ακομη κι εγω η ιδια που ειμαι πολυ αυστηρος κριτης ως προς αυτα που γραφω,το λατρεψα και το ξεχωρισα? Πώς μπορεσε τωρα η ιδια μαμα να φωναξει σε αυτο το κοριτσακι,να προκαλεσει αυτα τα δακρυα στα αφρατα μαγουλακια?

Στο καπακι ερχεται στη σκεψη μου η εξομολογηση μιας γυναικας που ειχα διαβασει καποτε σε ένα διαδικτυακο forum για γονεις: «…αυτό που θυμαμαι παντα από τη μαμα μου,στην παιδικη μου ηλικια,είναι μια οργισμενη,σκυμμενη μορφη να πλενει τα πιατα στο νεροχυτη.Δε θελω να γινω αυτή η μορφη για τα παιδια μου…» Ετσι εγραφε.

Όχι,όχι.Αυτο είναι σκληρο.Δε μου αξιζει.

Σιγουρα δεν ειμαι «μια οργισμενη μορφη στο νεροχυτη.» Δε μπορω,δεν προκειται να γινω.Δεν είναι στη φυση μου αυτό.Ασε που δε σκυβω οταν πλενω τα πιατα.

Η δουλεια που εχω κανει με τον εαυτο μου,με την ενσυναισθηση και με την ψυχαναλυση όλα αυτά τα χρονια ετσι κι αλλιως δε θα μου το επετρεπε να γινω ετσι.Αλλα δεν είναι και στην ιδιοσυγκρασια μου.Ειμαι ηρεμος ανθρωπος.Θεωρω πως γνωριζω καλα τον εαυτο μου,δεν ξερω αν ειμαι "καλο παιδι",δε θα το κρινω εγω αυτό,όμως σιγουρα εχω καμπυλες,όχι γωνιες-κι από μεσα κι απ΄εξω.

Ισως γι΄αυτό τωρα που υψωσα τη φωνη,που στρεσαριστηκα,που στρεσαρομαι γενικα αυτόν τον καιρο,νιωθω τοσο εξουθενωμενη.Ο λογισμος μου τρεχει σε μια παραλια,σε αμμο,σε ενα πλοιο για Τηνο ή για Σεριφο.Στο φιλο μου τον Πανο και το UNO που παιζαμε μετα μανιας εναν Αυγουστο σε μια ασπρισμενη νησιωτικη βεραντα,με τη θαλασσινη αυρα να μας χαιδευει το προσωπο.

Θελω διακοπες.Θελω να ερθει Καλοκαιρι,ισως πρωτη φορα τοσο πολύ,ποια εγω,που αγαπω το Χειμωνα και το Φθινοπωρο κι ολες τις εποχες.Θελω να ελευθερωθουμε.Θελω να παω στην αγαπημενη μου καφετερια με τον καλυτερο ταβλαδορο φιλο μου και να παιξουμε ανελεητο ταβλι,μεχρι τελικης πτωσεως,με βαρβατο στοιχημα. Θελω επαφη με τη φυση.Βασικα,για την ωρα,θελω έναν καπουτσινο φρεντο μετριο με μαυρη,κι ένα τσιγαρο.

Αντι ολων αυτων,που δε γινονται στο αμεσο (δεν ξερω ουτε για το εμμεσο) μελλον,παω στην κουζινα με τη Μαγια αγκαλια για να καθαρισω τα βραστα κι ελαφρως σφιχτα,όπως πιστευω,αυγα μας.

Τοτε είναι που διαπιστωνω ότι πανω στη φουρια μου,τα εβρασα ελαχιστα-κι όχι μονο είναι μελατα που δε μ΄αρεσουν, αλλα επιπλεον δεν καθαριζονται με τιποτα.Τα τσοφλια κολλανε στο ασπραδι,ένα κομματακι μπηγεται κατω από το νυχι μου,το αυγο σπαει στα χερια μου,ο ρευστος,πορτοκαλης κροκος χυνεται στον παγκο,πεφτει και στο χαλακι μπροστα από το νεροχυτη,το νεροχυτη που δε θα με δει ποτε οργισμενη να πλενω τα πιατα.Δε θα το επιτρεψω,που να παρει η οργη!Υπεροχη μερα,Μυρτω μου.Υπεροχη μερα…

Την επομενη,στο γραφειο του Ψυχαναλυτη μου του Μαρινου προσπαθω να το παιξω κουλ και ηρεμη.Φυσικα,δεν υπαρχει κανενας λογος.Εκεινος,εμπειρος και γατος, με «πιανει» από την εισοδο μου.

«Ειστε νευρικη σημερα» διαπιστωνει «τι συμβαινει?»

Προσπαθω να κρατησω τα δακρυα που ανεβαινουν κι ολο ανεβαινουν,αλλα ουτε αυτο εχει νοημα: οι Ψυχαναλυτες λατρευουν να βλεπουν δακρυα,γι΄αυτό εχουν ολοι ένα πακετο χαρτομαντηλα στο τραπεζακι διπλα σου.Δεν είναι κακοι ουτε σαδιστες,απλα θεωρουν ότι ετσι απελευθερωνεις συναισθημα,βαρος και καημο,πως αυτό είναι το παραθυρακι που ανοιγει (απ΄τα ματια,που είναι ο καθρεφτης της ψυχης) για να βγει η πιεση που κρυβεται στο σωψυχο.Και φυσικα,εχουν δικιο.

Αδειαζω μισο πακετο χαρτομαντηλα,αδειαζω και την ψυχη μου από όλα τα βαριδια του τελευταιου καιρου-που σιγουρα δεν είναι μονο οσα προανεφερα.Αδειαζουν και τα ματια μου από δακρυα.Ακουω με προσοχη τι εχει να μου πει εκεινος.Μακαρι να ειχαν ολοι την εμπειρια της ψυχαναλυσης.Οσοι τη μεμφονται,απλα δεν εχουν ιδεα τι θα μπορουσε να τους προσφερει,στους ιδιους και στους γυρω τους.

Φευγω από εκει μια ωρα μετα πιο αναλαφρη,πιο συμπαγης,πιο δυνατη,πιο απενοχοποιημενη-αν και με αυτή τη γλυκια ανακουφιστικη κουραση που σου δημιουργειται όταν εχεις κλαψει πολυ.

“Εσεις οριζετε τη διαδρομη και τον προορισμο” μου λεει συχνα ο Μαρινος στις συνεδριες μας, “εσεις εχετε και το τιμονι και το γκαζι και το φρενο.Εγω ειμαι απλα,ας πουμε,ένα πολυτελες GPS.”

Μ΄αρεσει όπως το λεει.Ειναι ενας ευφυης παραλληλισμος.Και νομιζω πως,αμα το διαβασει κι ο ιδιος εδώ στο Blog,θα του αρεσει εξισου.

Την αμεσως επομενη μερα πεφτει «πρωινη απαγορευση οθονης» για ολους εκτος από την Ελπιδα που εχει Webex από τις 8μιση ως τις 2.

«Ζουλη,θα παιξεις PlayStation το βραδυ.Οχι τωρα.Κι ουτε θα κατσεις στο Youtube με τις ωρες.Το απογευμα-και αν.Θα μπουνε ορια,μεγαλε.Σ΄αγαπω πολυ για να σ΄αφησω να καιγεσαι με το τηλεχειρηστηριο στα χερια ολη μερα.Τωρα σηκω ελα μαζι μου να παμε να παρω καφε με τα ποδια και θα παρουμε και γλυκο μωσαικο για ολους.Το φτιαχνει τελεια η Μαρια.»

Βαζω τα κοριτσια να μαζεψουν απο την απλωστρα και να διπλωσουν εστω τα δικα της ρουχα η καθεμια-στις ενστασεις τους του στυλ "γιατι οχι και ο Ζουλης" τις βεβαιωνω οτι θα κανει το ιδιο κι αυτος μολις τελειωσει με το διαβασμα.

Κανω στη Μαγια πολλες αγκαλιες,κανουμε αγαπες,ζωγραφιζουμε,κι αφου με χορταινει και τη χορταινω τη ρωταω αν θελει να παει στη γιαγια για δυο μερες.Λεει πως θελει,περναει τελεια με τη γιαγια,εχει και μια μικρη φιλη εκει στη γειτονια,η δε γιαγια άλλο που δε θελει. Θα κανει και στις δυο τους καλο.Ή μαλλον και στις τρεις μας-εμου συμπεριλαμβανομενου.

Πρεπει λιγο να ηρεμησουμε,να ανασυγκροτηθουμε.Εχουμε μελλον ακομη μεχρι να περασει ολο αυτο,δε μας παιρνει να κλαταρουμε.

Ένα τσιμπηματακι στην καρδια την ωρα που φευγουν με το αυτοκινητο της γιαγιας.

Ενας μικρος κομπος τη στιγμη που μου κουναει το χερακι απο το καθισματακι της.

Ενα αναφιλητο-απομειναρι απο χθες,στου Μαρινου-στο στηθος την ωρα που οι κοτσιδες της φαινονται απ΄το τζαμι,ενω το αμαξι ξεμακραινει.

«Θα είναι για μια-δυο μερες,και θα περασει καλα» λεω στον εαυτο μου. «Τα παιδια μου-κι ο εαυτος μου-με χρειαζονται ηρεμη.Οχι τελεια,αλλα ηρεμη.Θυμησου την εκθεση του Ζουλη.»

Το ιδιο απογευμα η μεγαλη μου κορη βγαινει με τους φιλους της που ειχε να τους δει καιρο κι εγω ξαμολαω Ζουλη και Φιλιππα στο γηπεδακι της περιοχης με τους δικους τους φιλους.         

Λυσσανε στο παιχνιδι,η Φιλιππα καταπλησσει τα πληθη για άλλη μια φορα με τις ντριμπλες και τα γκολ της,κατι 16αρηδες που μπαινουν να παιξουν μαζι τους παραμιλανε, «Ρε τι είναι τουτη η μικρη,τι μπαλλα παιζει» τους ακουω να λενε και φουσκωνω σαν το διανο, «Αστερι μου,περηφανια μου» σκεφτομαι και δακρυζω κοιταζοντας την,αχ και ποτε θα ξαναξεκινησει προπονησεις κι αυτή κι ο Ζουλης,κοιτα τους πώς πορωνονται,κοιτα πώς το χαιρονται,ενταξει η Φιλιππα δεν παιζεται, κοιτα την ποσο ομορφη είναι με το ξαναμμενο προσωπο και τα μαλλια της να ανεμιζουν,αει στο καλο,πολλη ευαισθησια μου ΄χει βγει τελευταια αλλα δεν πειραζει,καλο είναι αυτό.Ο Ζουλης παθαινει κριση ασθματος από την αγυμνασια και το αποτομο τρεξιμο,ερχεται κοντα μου με το στηθακι του να ανεβοκατεβαινει και να σφυριζει σαν τρενο, «Ελα,δεν είναι τιποτα,θα περασει» του λεω και ηρεμα-ηρεμα του κανω δυο εισπνοες Αερολιν και δυο Φλιξοταιντ,επιστρεφει στο παιχνιδι απτοητος,εχει συνηθισει πια,δεν τον πειραζει,εχει μαθει να μην ντρεπεται γι΄αυτο,το ασθμα του είναι ο λογος που δεν τρεχει γρηγορα και παιζει παντα αμυνα,δεν αγχωνομαι,τα μαγουλα του είναι αναψοκοκκινισμενα,γλενταει παιχνιδι και μπαλλα, «Ελα Περι,ελα ρε αμυντικαρα» του φωναζουν οι αλλοι-και δεν εχει παιξει ουτε ένα λεπτο Fortnite σημερα.

Ολο αυτο δε σημαινει βεβαια πως ολα μπηκαν σε σειρα. Η ζωη δεν ειναι Αμερικανικη ταινια με happily ever after.Ετσι κι αλλιως,το "μπαινω σε σειρα" δεν ειναι κατι αντικειμενικο-καθε ανθρωπος,γονιος ή οχι,το αντιλαμβανεται διαφορετικα.Και δεν υπαρχει τελειοτητα.Καθε αποπειρα να την αγγιξουμε καταληγει απλα σε απογοητευση-γιατι ειμαστε ανθρωποι κι η ατελεια ειναι μερος της ομορφιας της ανθρωπινης φυσης.Απλα,χρειαζομαστε ηρεμια.Και λιγο χρονο για τον εαυτο μας.

Αυριο θα είναι μια άλλη μερα.Θα δουμε.Take it easy,baby.Βημα-βημα.Θα περασει κι αυτο.

«Όλα ειν΄ωραια-όλα είναι ενταξει-ειμαστε παρεα-δυναμη και ταξη-όλα πανε καλα-τα πραγματα θα μπορουσαν να ΄ναι και χειροτερα…» σιγοτραγουδαω (απο μεσα μου) το τραγουδι του Καρβελα ενώ χαζευω τα παιδια να δινουν ρεστα στο ποδοσφαιρο.

Όλα κι όλα,δεν ξερω τι λενε οι «πολλοι»,εγω τον Καρβελα τον συμπαθω σαν καλλιτεχνη κι ας εχει γραψει και πολλα του συρμου εκτος από κομματαρες-στην τελικη ιδιορρυθμος ξε-ιδιορρυθμος δεν πειραξε ποτε του κανεναν,δεν ακουστηκε τιποτα γι΄αυτόν περα από κατι νατηλικια σε κατι αστυνομικους και,οπως και να ΄χει,μπορει να μην εχει απολυτο δικιο,ουτε είναι όλα ωραια ουτε όλα σε ταξη (αλλοιμονο,κανεις δεν είναι σε ταξη αυτή την εποχη) αλλα ναι,τα πραγματα θα μπορουσαν οντως να είναι χειροτερα και,το βασικο,ειμαστε παρεα. Κι ας βγηκανε τ΄αυγα μας μελατα. Κι ας τα σπασαμε. Δεν πειραζει. Είναι κι αυτή η περιοδος μια φαση,στο timeline της ζωης μας.

Και πού ξερεις? Μπορει (ελπιζω,ας ελπισουμε) να βγει στο τελος μια ωραια,ή εστω αξιοπρεπης ομελετα.