Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

 "Η σωτηρια της ψυχης είναι πολύ μεγαλο πραγμα                                                                 σαν ταξιδακι αναψυχης μ΄ένα κρυμμενο τραυμα"                                                               - Λινα Νικολακοπουλου,στιχουργος

 

«Με την ειδικοτητα σας δεν τα βγαζει κανεις περα.Αργεις στο ραντεβου-κανεις αντισταση στη θεραπεια.Πας νωριτερα,εισαι αγχωτικος.Πας ακριβως στην ωρα σου,ψυχαναγκαστικος…Δε σας γλυτωνει κανεις!»

Προφερω αυτά τα λογια βαδιζοντας αερατη προς το γραφειο του,με την ανεση που μου δινουν τα χρονια εμπειριας μου.

Διαλεγω μια πατσγουορκ πολυχρωμη πολυθρονα που διαπιστωνω,αν και μπαινω πρωτη φορα εδώ μεσα,πως την εχω κι εγω σε ολοιδιο σχεδιο στο σπιτι («αυτην ξερετε-αυτην εμπιστευεστε») και βολευομαι.

Περιμενω.Ανυπομονω.

Εκεινος καθεται χαμογελαστος απεναντι μου,πισω από το λιτο γραφειο του.

Του ριχνω μια γρηγορη εξεταστικη ματια, απ΄αυτες που μονο οι γυναικες ξερουμε.

Είναι ψηλος,αρκετα ψηλος,με φαρδιες πλατες,φαινεται γυμνασμενος,φοραει ένα χακι πολο μπλουζακι κι εχει ομορφο και ηρεμο προσωπο.Μουσακι,λιγο,ισα που.

Καστανοπρασινα ματια,κοντα καστανα μαλλια,εξυπνο,διαπεραστικο βλεμμα. 

Είναι ομορφος,με τη συμβατικη εννοια,πραγμα που είναι πολύ θετικο γιατι αυτοματως σημαινει πως αποκλειεται να τον ερωτευτω-είναι ωραιος αντρας αλλα παραειναι ωραιος για τα γουστα μου. Κι είναι θετικο γιατι είναι ολεθριο να ερωτευεσαι τον Ψυχοθεραπευτη σου.

 Είναι σιγουρα πολύ διαφορετικος από τον προηγουμενο που πηγαινα πριν χρονια-και για χρονια.Βασικα,μαλλον δεν εχουν καμμια σχεση.

Με ρωταει αρχικα καποια τυπικα πραγματα,ονομα,ηλικια,ποιος με συστησε.Σημειωνει σ΄ένα χαρτι τις απαντησεις.

Περιμενω την ερωτηση-συνθημα: «Λοιπον,τι σας φερνει σ΄εμενα?» για να γινω χειμαρρος και να του απλωσω την ψυχη μου,εκει,στα χερια του,μπροστα στο γραφειο του,σα χαρτη ανεξερευνητης ηπειρου.

Το χρειαζομαι οσο τιποτα άλλο αυτή τη στιγμη.

Εχω χρονια να το κανω αυτό,εχω σταματησει την Ψυχαναλυση από το 2018,αφου πρωτα κατεληξα στο συμπερασμα ότι δεν ειχε κατι άλλο να μου δωσει.                                      

Βεβαια,μπορει να ειχε απλα κορεστει η σχεση με τον συγκεκριμενο ψυχοθεραπευτη,  υστερα από 14 χρονια, με καποια ενδιαμεσα διαλειμματα.

Συμβαινει καποιες φορες.

Μετα από χρονια ολοκληρα που εχεις αραδιασει στον αλλον το εσωψυχο σου,που του εχεις εξομολογηθει οσα δε θα τολμαγες ουτε στον καλυτερο φιλο σου,ουτε καν στον εαυτο σου,φτανεις σε ένα σημειο που νιωθεις ότι δεν εχεις τιποτ΄άλλο να του πεις,τιποτ΄άλλο να σου δωσει.                       

 Και δε φταιει κανεις από τους δυο γι΄αυτό. Απλα,συμβαινει.

Να μην ειμαι αδικη: ο προηγουμενος με ειχε βοηθησει παρα πολύ στο να αντιμετωπισω μια ερωτικη απογοητευση αλλα και πιο μετα, τα ζορια που ηρθαν με τις σοβαρες αλλεργιες του γιου μου. Αντεληφθην όμως καποια στιγμη πως αδυνατουσαμε να προχωρησουμε εν το βαθει,σε θεματα που ειχαν τις ριζες τους πολύ πιο παλια.

Επικεντρωναμε πολύ στο «εδώ και τωρα» και καθολου στο «εκει και τοτε»-μα το εδώ και τωρα είναι συναρτηση,αποτελεσμα του εκει και τοτε. Σ΄αυτό διαφωνουσαμε.

Κι ετσι σταματησα. Ετσι κι αλλιως ενιωθα μια χαρα πια,δεν εβλεπα το λογο να συνεχισω.

Και να ΄μαι τωρα εδώ,μπροστα σε έναν καινουριο Ψυχαναλυτη,ετοιμη να σκαλισω και παλι συνειδητο κι υποσυνειδητο,να πω τις αληθειες μου και να ανακαλυψω πισω τους άλλες, κρυμμενες αληθειες,να ξεγυμνωσω εκ νεου την ψυχη μου.Να αντιμετωπισω και παλι τους δαιμονες μου,γνωριζοντας πια ότι δε χρειαζεται να τους νικησω αλλα να τους παρω από το χερι και να συμφιλιωθουμε ή εστω να βαδισουμε μαζι χωρις να πολυενοχλουμε ο ενας τον αλλον.

Υπεροχος τροπος για να ξεκινησει ο  Σεπτεμβρης,δε μπορεις να πεις!

Η αληθεια είναι ότι περασα ένα απαισιο Καλοκαιρι-αν εφτιαχνα ένα Top 5 των χειροτερων Καλοκαιριων της ζωης μου,το φετινο σιγουρα θα διεκδικουσε πρωτη ή δευτερη θεση.

Τιποτα δεν πηγε όπως το υπολογιζα και το οξυμωρο είναι πως περιμενα το ακριβως αντιθετο.  Οχι ότι ειχα μεγαλες προσδοκιες.Απλα πραγματα.Ησυχα και ηρεμα,ετσι τα ηθελα,no alarms and no surprises που λεει κι ενας αγαπημενος μου στιχος των Radiohead.    Κι όλα εδειχναν ευοιωνα.

Αρχικα, ειχα ξεμπερδεψει επιτελους και με το δευτερο χειρουργειο για διασταση λευκης γραμμης (ενθυμιο από τις εξωγηινες κοιλιες στις εγκυμοσυνες μου),ειχα χασει και 14 κιλα στην καραντινα κι ελεγα πως επιτελους φετος δε θα ντρεπομαι για το σωμα μου μετα από πολύ καιρο.

Θα μου πεις,με τεσσερα παιδια γιατι να ντρεπεσαι για το σωμα σου όπως κι αν είναι-όμως,αν εχεις συνηθισει να εισαι «κανονικη» εδώ και χρονια,το να βρισκεσαι μετα την τεταρτη εγκυμοσυνη με 33 κιλα επιπλεον είναι ένα μικρο σοκ.                                          

Ενα χτυπημα κατω απ΄τη μεση στη γυναικεια (ή μαλλον,την ανθρωπινη) ματαιοδοξια μου.

Τα 15 τα εχασα μεσα στον πρωτο χρονο από τον τοκετο αλλα τα υπολοιπα 18 εμεναν εκει πεισματικα (όχι ότι εκανα και καμμια ιδιατερη προσπαθεια να τα χασω) και τελικα δε χωρουσα πια σε κανενα από τα παλια μου ρουχα.Δεν αναγνωριζα τον εαυτο μου.Με υψος 1,60 οσο να ΄ναι τα 70 κιλα είναι πολλα,περισσοτερα από οσα ειχα φτασει ποτε,ακομη και στις τρεις πρωτες εγκυμοσυνες.

Το ενιωθα και μου το ελεγαν οσοι με ηξεραν από παλια: «Ρε συ,σαν πολύ στρογγυλεψες!» και "Ραφ΄το λιγο,μοσχαρακι εγινες!" και "Εσυ ησουν παντα κανονικη προς λεπτη,πώς παχυνες ετσι!"

Φυσικα και ολα αυτα με επηρεαζαν: δε μου αρεσε όπως ειχα γινει.

Λιγο πριν την καραντινα μια φιλη μου μιλησε για τη διατροφη Κετο,οπου ως γνωστον τρως πρωτεινη,κρεας,αυγα,επιτρεπονται και τα λιπαρα και τα γαλακτοκομικα,φτανει να περιορισεις στο απειροελαχιστο κάθε μορφη υδατανθρακα.Ακομη και την απλη φρυγανια.

 Καθ΄ο,τι (χωρις να ειμαι βιγκαν) δεν ειμαι και πολύ φαν του κρεατικου,αποφασισα να παραλλαξω τη διατροφη αυτή και να κοψω παντελως κάθε υδατανθρακα αντικαθιστωντας όμως το κρεας με…μια σαλατα τη μερα.

Μονο.

Ηταν τρελλο-αλλα εδειχνε να πιανει.

Ηταν δυσκολο την πρωτη εβδομαδα.Μετα σιγα-σιγα συνηθισα.Το ειχα παρει αποφαση.

«Συγγνωμη αλλα αυτό δεν είναι Κετο» μου ειπε μια μερα ενας φιλος γυμναστης που ασχολειται και με διατροφες και τετοια.                                                                           «Αυτό είναι λιμοκτονια.Τι συμπληρωματα παιρνεις,τουλαχιστον?»

«Κανενα» απαντησα.

«Ok.Τοτε αυτο δεν είναι απλα λιμοκτονια.Ειναι και αυτοκτονια» μου ειπε.

Δεν ιδρωσε το αυτι μου. Από τη στιγμη που τα κιλα επεφταν,για μενα ηταν ενταξει.

Το γεγονος ότι στην εφηβεια μου ειχα περασει νευρικη ανορεξια με εκανε να ξερω καλα πως πλεον,στα 40,με την εμπειρια και τη ζωη που εχω τωρα,δεν κινδυνευω από κατι τετοιο.

Ετσι κι αλλιως δε σκοπευα να συνεχισω αυτή τη διατροφη για παντα.Μολις εφτανα στα παλια μου κιλα,θα σταματουσα. 

Αντιπαθω ετσι κι αλλιως οσους μιζεριαζουν στο φαι.Θεωρω ότι είναι μιζεροι με ολες τις απολαυσεις: τον ερωτα,την αγαπη,τον ενθουσιασμο,το συναισθημα.

Χωρις να το καταλαβω,ωστοσο, περασαν πεντε μηνες.

Όταν εκανα τη δευτερη επεμβαση για τη διασταση λευκης γραμμης,ειχα ηδη χασει 10 κιλα κι αυτό χαροποιησε ιδιαιτερα το χειρουργο,που εκτος από την αποκατασταση της «μηχανικης» βλαβης θα ειχε να διορθωσει με πλαστικη και την παναθλια,απαραδεκτη τομη του προηγουμενου χειρουργειου που ειχα κανει και για το οποιο επρεπε κανονικα να κινηθω νομικα αλλα εχε χαρη που εκατσε η καραντινα και που με επεισαν φιλοι και γνωστοι ότι ακρη δε θα εβγαζα,ακρη δε βγαζεις ποτε με τους γιατρους.

Ωστοσο,ειχα βρεθει με μια τομη λες και με σφαξανε στον παγκο του χασαπη,πολύ πιο ψηλα από εκει που θα επρεπε,με μια συρραφη του δερματος που δε θα την εκανε ετσι ουτε μαθητευομενη νοσοκομα («Μα,μεθυσμενοι ηταν στο χειρουργειο ή δε σε ανοιξαν καν οι γιατροι?Αυτο το χαλι ουτε ειδικευομενος δε θα το εκανε» ειχαν αναρωτηθει οσοι την ειχαν δει) και με σημαδια από σιδερενια κλιπς σε ολο της το μηκος σα να ηταν φερμουαρ.       Μια τομη την οποια το δευτερο χειρουργειο (με αλλο γιατρο εννοειται) θα διορθωνε.

«Είναι μεγαλο λαθος που βρισκοσασταν σε τοσο εξαντλητικη διαιτα πριν από το χειρουργειο» μου ειπε αυστηρα ο χειρουργος όταν,λιγη ωρα πριν την επεμβαση,δε μπορουσα ουτε να σταθω ορθια για να βαλουν σημαδια πού θα κοψουν και πού θα ραψουν.Ζαλιζομουν συνεχεια-ηταν βεβαια και η αναγκαστικη νηστεια της προηγουμενης μερας πριν τη ναρκωση.

Η επεμβαση πηγε καλα,απεκτησα μια ομορφη τομη-οσο μπορεις να πεις ομορφη μια τομη- που με τον καιρο θα εξαφανιζοταν χαρη σε μια ειδικη τεχνικη που εφηρμοσαν (καμμια σχεση με το πρωτο χειρουργειο οπου με εραψαν με συρραπτικο,λες κι ημουν σελιδα τετραδιου ή επιπλο του Ικεα.)            

Ημουν ετοιμη να βγω στην παραλια και να χαρω το Καλοκαιρι-το Καλοκαιρι του Κορωνοιου.               

 Οσο θα μπορουσε να το χαρει καποιος,τηρουμενων των αναλογιων.

Θα σκεφτει κανεις,ισως,ότι ολο αυτό ηταν απιστευτα ματαιοδοξο και «κενο».

Ενταξει,θα το δεχτω.Μπορει και να ηταν.

Αλλα δεν ειμαι τελεια,δε μ΄ενδιαφερει να γινω και προφανως δεν εχω φτασει σε τοσο ανωτερο πνευματικο επιπεδο για να αδιαφορω για το «ομορφο» ως εννοια-μπορει να απεχω σημαντικα από αυτό που οριζει ο κοσμος ως ωραιο αλλα θελω τουλαχιστον στα δικα μου ματια να ΜΟΥ αρεσω. Στο μετρο του δυνατου.Τιποτα διαφορετικο από αυτό που θελει ο καθενας για τον εαυτο του,δηλαδη.

Κι εκει είναι που αρχιζουν οι αναποδιες.Σε σημειο δηλαδη να αναρωτιεμαι αν καποια από τις ευχες για «Καλο Καλοκαιρι» που ακουσα,υποννοουσε το ακριβως αντιθετο.

Αρχικα λοιπον συμβαινει μια επιπλοκη για την οποια μαλλον ευθυνεται το ότι «βιαστηκα» να αρχισω τις βουτιες στη θαλασσα-μου ειναι αδυνατο να αντισταθω στο καλεσμα απο τον παφλασμο των κυματων.

Στη συνεχεια παθαινω και μια μολυνση-αυτό μπορει να ηταν επειδη βιαστηκα και να κυλιστω στην αμμο-διοτι μου ειναι αδυνατο να αντισταθω και στην ζεστη αισθηση της αμμου πανω στο αλατισμενο δερμα.                                                                                          

Προφανως κατι από τις εντολες του γιατρου περι φροντιδας της τομης δεν καταλαβα καλα,γιατι θυμαμαι ξεκαθαρα ότι μου ειχε πει «Στον ένα μηνα μετα την επεμβαση ειστε κανονικα στην παραλια.»

Και σηκωνω καλοκαιριατικα κατι δεκατα,να νιωθω απιστευτη κουραση,να κρυωνω,να μη μπορω να παρω τα ποδια μου και να με πιανουν τετοιες ταχυκαρδιες που η καρδια μου να χορευει λες κι ανεβαινει στο λαιμο μου.

Και παω για εξετασεις και βρισκεται ο δεικτης φλεγμονης (η γνωστη CRP) στα υψη,η Ταχυτητα Καθιζησης Ερυθρων εκτος οριων,αιμοσφαιρινες κι αιματοκριτες στα ταρταρα,ολοι οι δεικτες της γενικης αιματος αλλα αντ΄αλλων.

Και πλακωνομαι στην αντιβιωση,σταματαω και τη διαιτα (που «μονο Κετο δεν ηταν,αυτό ηταν ΣΚετο» όπως ειπε κι ενας φιλος) και να επιμενει ο χειρουργος ότι η μολυνση που επαθα δε δικαιολογει τετοια χαλια στις εξετασεις και μηπως είναι Κορωνοιος,και να με στελνει για τεστ (που φυσικα ηταν αρνητικο) κι εγω να παρακαλαω να είναι Κορωνοιος γιατι ειχαν αρχισει να με ζωνουν τα φιδια ότι είναι κατι άλλο,πολύ χειροτερο.

Και να ακουω από το χειρουργο τα λογια που κάθε θηλυκο θα ευχοταν να ακουσει από ένα αρσενικο-φτανει να της αρεσε,κι εγω το γιατρο τον συμπαθουσα οπωσδηποτε αλλα...μεχρι εκει! «Ετσι όπως ηρθαν τα πραγματα,δε μπορω να σας αφησω να φυγετε.Δε θελω να βρεθειτε ουτε για μια μερα μακρια μου.»

Κι όλα αυτά δυο μερες πριν φυγουμε για διακοπες.Τι κανουμε τωρα?

Φυσικα να ακυρωσω τα παντα δε γινοταν: τα Daltons ανυπομονουσαν να φυγουμε,να παμε στα ξαδερφια τους που μας περιμεναν πώς και πώς και ν΄αρχισει το Καλοκαιρι τους κι επισημως.

«Με δικη σας ευθυνη» ηταν η κατηγορηματικη απαντηση του χειρουργου στις διαμαρτυριες μου-πολύ λιγοτερο ρομαντικο από το «ουτε μερα μακρια μου».                  «Και φυσικα ουτε να το διαννοηθειτε να βρεθειτε σε παραλια,ποσο μαλλον μεσα στη θαλασσα.Τα μπανια για σας τελειωσαν,για φετος.Ουτε στον ηλιο πρεπει να καθεστε γιατι θα ιδρωνετε κι αυτό θα επιβαρυνει το τραυμα κι επιπλεον πρεπει να βρειτε εκει που θα πατε καποιον χειρουργο να σας κανει αλλαγες καθημερινα.Ουτε μια μερα χωρις αλλαγη!»

Το ολο θεμα φαινοταν κομματακι δυσκολο: διακοπες στη θαλασσα με τεσσερα παιδια και να μην κανει ουτε να πλησιασεις στην παραλια!

«Φυσικα και ΔΕΝ κανει,γιατι ο παραμικρος κοκκος αμμου σε τετοιο τραυμα,όπως κι η ζεστη,μπορει να προκαλεσουν καινουρια μολυνση και να βρεθειτε σε καμμια εντατικη.»

Ok.Αφου ετσι πρεπει,ετσι θα γινει,δεν ειναι κι ακριβως οπως τα ειχα φανταστει για φετος αλλα σιγα τα ωα-καλα να ΄μαστε,εκει θα ειναι και του χρονου η θαλασσα.Τα πραγματα θα μπορουσαν να ΄ναι και χειροτερα,σκεφτηκα με την κλασσικη αισιοδοξια μου-η οποια χωρις να το ξερω εκεινη τη στιγμη,μετραγε ηδη αντιστροφα.

Και φευγουμε για διακοπες.Και ενώ με την αντιβιωση ειχα συνελθει,αρχιζω ξαφνικα παλι να νιωθω περιεργα.Μια κουραση,μια υπνηλια,να κρυωνω στα καλα καθουμενα.Να μου ανεβαινει η καρδια στο λαιμο απ΄την ταχυπαλμια.

Και να τσιμπαω κατι 37,2 στο θερμομετρο και να λεω ωπα,τι γινεται εδώ,εχω παρει αντιβιωση τοσες μερες,αυτό δε μπορει να είναι από τη μολυνση.

Και να τρεχω να βρω διαγνωστικο και να μου βγαινουν κατι τιμες πειραγμενες στις αιματολογικες και να μου ΄χει παει τρεις και μια ότι δε μπορει,κατι σοβαρο συμβαινει.

«Μυρτω δεν είναι τιποτα,εχεις κανει μια αναιμια από ολη την ταλαιπωρια με τα χειρουργεια και τη γελοια διαιτα που εκανες» μου εξηγουσε η μανα μου,που σα γιατρος κατι παραπανω ηξερε.

Τη διαιτα όμως,που πλακα πλακα την εφηρμοσα για πανω από 6μηνο αν και δεν ηταν ουτε για μια εβδομαδα, την ειχα σταματησει κι επαιρνα και σιδηρο.Γιατι ενιωθα ακομη ομως τετοια κουραση και ταχυπαλμιες και γιατι ειχα τετοια αποτελεσματα στις εξετασεις?

«Παιρνει καιρο να διορθωθει η αναιμια,νομιζετε πως ετσι αμεσως ισιωνει ο οργανισμος μετα απο δυο χειρουργεια,μια εξαμηνη εξαντλητικη διαιτα και μια μολυνση?» μου ελεγαν στα διαφορα διαγνωστικα που ετρεχα καθε τρεις και λιγο. 

Ευτυχως-ευτυχως-ευτυχως,μεσα σε ολο αυτό το ζοφερο συννεφο που με τριγυριζε,υπηρχε κοσμος διπλα μου που ανελαβε από την πρωτη στιγμη τα παιδια μου.

Γιατι οσο με κυριευε το αγχος,τοσο πιο ανικανη γινομουν ακομη και για τα βασικα,όπως το να τους κοψω μια σαλατα για μεσημεριανο.Μου φαινοταν κοπος ακομη και το να βαλω το κινητο μου να φορτισει.Τα καμπανακια κινδυνου ηχουσαν στ΄αυτια μου: «Καταθλιψη,καταθλιψη» φωναζαν σα χορος σε αρχαια παρασταση «φλερταρεις με την καταθλιψη».

Τα ηξερα τα σημαδια,το ειχα ξαναπερασει πριν εξι χρονια ,όταν επρεπε να αντιμετωπισω το θεμα των απειλητικων τροφικων αλλεργιων του Ζουλη,να μην κανουμε βημα χωρις ενεσεις Αδρεναλινης και να αναρωτιεμαι πώς θα ειναι η ζωη για ένα παιδι που κινδυνευε με αναφυλαξια από έναν σουσαμοσπορο.

Το ειχα περασει και το ειχα ΞΕπερασει-αλλα τα σημαδια δεν τα ξεχνουσα.          

Κι ευτυχως δηλαδη,γιατι ετσι μπορεσα στην πορεια να βοηθησω κι αλλους ανθρωπους,να τους ταρακουνησω,να τους παρακινησω να ζητησουν βοηθεια,οταν αναγνωρισα τα ιδια σημαδια και σ΄αυτους.

Ηξερα καλα τι είναι όταν δε θες να ξημερωσει για σενα η μερα,όταν ευχεσαι να πεθανεις στον υπνο σου για να μην αναγκαστεις να υποστεις για άλλο ένα 24ωρο αυτό το εξουθενωτικο αγχος,όταν προσποιεισαι (με μεγαλη αποτυχια) ότι όλα είναι καλα και μεσα σου θες να είναι μονο νυχτα,νυχτα και χειμωνας,χειμωνας και νυχτα και κρυο.

Αυτά ανηκαν στο παρελθον όμως,σωστα? Γιατι λοιπον,Καλοκαιριατικα,αρχιζα να νιωθω παλι τις δαγκωνιες του αγχους στην καρδια,την καταληψη της ψυχης από τη μαυριλα?

Μου ειχε κολλησει ότι εχω κατι σοβαρο αιματολογικο και πως προκειται να πεθανω-κι ηταν αδυνατον να με πεισει καποιος για το αντιθετο.

Θα ειμαι ευγνωμων σε οσους εκεινες τις μερες με στηριξαν,εστω κι εμμεσα,φροντιζοντας τα παιδια.

Ουτε τα μπανια τους χασανε ουτε τα παιχνιδια με τα ξαδελφια τους ουτε τις βολτες τους τις βραδυνες-η μανα τους ειχε όμως χασει το χαμογελο της κι ηταν μονιμως με ένα αγχος, ένα θερμομετρο στο ένα χερι κι ένα κινητο στο άλλο.

Τα πρωινα που τα Daltons ηταν στην παραλια εγω εμενα στο διαμερισμα που νοικιαζαμε και προσπαθουσα να μη βουλιαζω σε μαυρες σκεψεις.Μου ηταν πολύ δυσκολο να ανταποκριθω ακομη και στα βασικα,από το απλο μαγειρεμα και τη βολτα το απογευμα στην πλατεια,μεχρι το να πλυνω τα μαγιο και να τ΄απλωσω.

Μονη μου εγνοια ηταν να γκουγκλαρω διαφορες δυνητικα θανατηφορες νοσους φθορας στο Ιντερνετ για να δω αν εχω τα συμπτωματα και να ψαχνω να βρω τι μπορει να σημαινε ο καταποντισμενος αιματοκριτης μου,με τι σχετιζεται ως ενδειξη ο μεσος ογκος ερυθρων αιμοσφαιριων και τι ακριβως είναι τα βασεοφιλα.

«Δε θελω να παω μαζι σου στα μαγαζια,προτιμαω να μην παω καθολου» μου ειπε μια μερα η μεγαλη μου κορη.

«Γιατι?» απορησα.Μολις το ιδιο πρωι μου ειχε πει οτι χρειαζοταν μπλουζακια.

«Γιατι εχεις κακη αυρα αυτόν τον καιρο.Δε θελω να ειμαι καν διπλα σου.»

Η απαντηση πονεσε πολύ,ηταν τσουχτερη,σκληρη αλλα ειλικρινεστατη.

Ειλικρινεστατη όπως μονο ένα παιδι μπορει να είναι.

Το εκτιμησα.Και με ταρακουνησε πολύ. Ετσι κι αλλιως η Ελπιδα δε χαριζει καστανα,λεει παντα αυτό που σκεφτεται.Κι ετσι τη θελω,τουλαχιστον μαζι μου.

Ηξερα ότι ειχα μπει σε ένα ασχημο τριπακι.Φοβομουν ότι εχω κατι πολύ σοβαρο,ότι θα με χασουν τα παιδια μου,ότι θα τ΄αφησω στους πεντε δρομους,ότι θα πεθανω συντομα,τετοια ωραια,κι ολα αυτά,εν μεσω διακοπων.Εν μεσω των διακοπων που υποτιθεται πως περιμενα πώς και πώς.Που θα ηταν "οι καλυτερες μεχρι τωρα."

«Μαμα,τι εχεις?» με ρωτησε δακρυσμενος,ένα απογευμα,ο γιος μου. Δεν ηξερα τι να του απαντησω.

Μπορει οσο εγω περνουσα τα πρωινα στο δωματιο εκεινος να εκανε τις βουτιες του στη θαλασσα ή οσο περιμενα αποτελεσματα εξετασεων ή ετρεχα στη γιατρο που ειχα βρει για αλλαγες του τραυματος εκεινος να επαιζε ποδοσφαιρο με τη Φιλιππα και τα ξαδερφια του αλλα τα παιδια δεν τα ξεγελαει κανεις (…ετσι κι αλλιως τα ξερουν όλα…) και μπορει ο Ζουλης,σαν αγορι,να στερειται το ενστικτο των κοριτσιων αλλα το ισχυρο μας δεσιμο,σα μανα με γιο,του αποκαλυπτε οσα προσπαθουσα να του κρυψω: η μαμα του δεν ηταν καλα.

Και πολύ περισσοτερο από σωματικα,δεν ηταν καλα ψυχολογικα.

«Παλι πηγες για εξετασεις το πρωι?» με ρωταγαν οι κορες μου βλεποντας το τσιροτο στο μπρατσο μου,οσες φορες ξεχνουσα να το βγαλω.Γιατι συνηθως το εβγαζα λιγο πριν φτασω στο διαμερισμα,να μην το δουν και καταλαβουν.

Η κολλητη μου,που δεν ειχε ακολουθησει αυτή τη φορα στις διακοπες,μου τα σουρνε κανονικοτατα τηλεφωνικως: «Θα δημιουργησεις ψυχολογικα στα παιδια σου!Αφου σου λενε ολοι ότι αυτό που εχεις παθει είναι από την ηλιθια διαιτα που εκανες κι από την ταλαιπωρια που περασε ο οργανισμος σου με τα δυο χειρουργεια!Ξεκολλα!Και στην τελικη ο,τι κι αν εχεις,μην περνας αυτή την αγωνια στα παιδια,δεν εχεις το δικαιωμα!Φαε τα λυσσακα σου μονη σου!»

Ένα απογευμα,τα καθισα κατω, τα τρια μεγαλα, και τους εξηγησα.

«Ακουστε παιδια,εχετε δικιο.Εχω φαει ένα σκαλωμα ότι κατι εχω κι είναι πολύ ασχημο να ζεις με μια τετοια αγωνια.Ασχημο και εγωιστικο.Κατα πασα πιθανοτητα δεν είναι τιποτα αλλα εχω αγχωθει και δε μπορω να σας το κρυψω.Δε σας εκρυψα τιποτα ποτε κι αυτό μπορει να είναι λαθος μου. Αλλα θελω να ειμαι ειλικρινης απεναντι σας.Δε μου αρεσει που ειμαι ετσι.Δε σας αξιζει να είναι ετσι η μανα σας.Θα προσπαθησω να το ξεπερασω κι αν δεν τα καταφερω θα ζητησω βοηθεια.Θα παω σε Ψυχολογο,θα κανω ο,τι χρειαστει.Και για μενα και για εσας.»

Τις τελευταιες μερες των διακοπων πηρα λιγο τα πανω μου,αποφασισα να αγνοησω και τον χειρουργο που μου ειχε πει «Ουτε καν στην παραλια», και ναι μεν δε βουτηξα αλλα πηγαινα μαζι τους κι εμπαινα εστω μεχρι το γονατο.Για τη δροσια.Κατι ηταν κι αυτο.

Ηταν απεριγραπτη η χαρα που πηραν,ακομη κι οι μεγαλες μου κορες,όταν με ειδαν σε καπως καλυτερη διαθεση. «Η μαμα ηρθε στη θαλασσα!Η μαμα ηρθε στη θαλασσα!» φωναζε ο Ζουλης.

«Τι ευθυνη που είναι να εισαι γονιος» σκεφτομουν «και συγκεκριμενα το να εισαι μανα.Τεραστια ευθυνη.Η διαθεση τους,το γελιο τους,η χαρα τους,η ψυχολογια τους,οσο κι αν δε φαινεται,εξαρτωνται από εσενα.Σε οποια ηλικια κι αν βρισκονται,τα παιδια χρειαζονται χαρουμενη μαμα.Ισορροπημενη μαμα.Ψυχολογικα υγιη μαμα.Η μαμα δινει το τεμπο, για όλα.»

Όμως η ιστορια δεν ειχε τελειωσει ακομη.

Γυρνωντας στην Αθηνα στα τελη του Καλοκαιριου ημουν αποφασισμενη να μην κανω άλλες εξετασεις.Ετσι κι αλλιως ενιωθα ηδη καλυτερα.Ειχα ψιλοπειστει πια οτι η καταπονηση του οργανισμου απο ολα οσα ειχα περασει δικαιολογουσε απολυτα και την αδυναμια και τις ταχυπαλμιες και τις εξετασεις.

Και πώς μου ερχεται μια μερα,συζητωντας με την κολλητη μου περι μαστογραφιων,να παω για πρωτη φορα στη ζωη μου για υπερηχο στηθους.

Και κανω τον υπερηχο και μου βρισκουν διογκωμενο έναν λεμφαδενα στη δεξια μασχαλη,με μεγεθος 2 εκατοστα περιπου.

Και μου εξηγουν ότι πιθανον να είναι «αντιδραστικης αιτιολογιας»,από καποιο δαγκωμα που ισως μου εκανε θηλαζοντας η Μαγια ή από καποιο χτυπημα στο χερι-αλλα εγω ειχα ηδη ξαναμπει στο τριπακι και μαλιστα χειροτερα από πριν.

Γιατι τωρα δεν ειχα μονο τιμες αιματολογικων εξετασεων να αντιμετωπισω.

Ειχα κι ένα ευρημα που με τρομοκρατουσε,έναν λεμφαδενα.Η σκεψη μου ετρεχε σε τρομαχτικες ασθενειες. Κι αν όλα εξηγουνταν από αυτόν τον λεμφαδενα?

Δεν πα΄να μου λεγανε φιλοι και συναδελφοι της μανας μου γιατροι ότι δεν ηταν κατι σοβαρο κι ότι το συνανταμε συχνα σε υπερηχους μαστων,δεν πα΄να μου εξηγουσανε,δεν πα΄να μου τα δινανε γραπτως κι επεξηγηματικως…όπως λεω καμμια φορα όταν καποιο από τα παιδια μου τρωει κολλημα με κατι και επιμενει, ετσι κι εγω «ειχα καβαλησει το αλογο της παραννοιας και πηγαινα τρεχοντας.»

«Θες βοηθεια» μου ειπε ένα βραδυ ενας φιλος που του τα ελεγα κλαιγοντας «γιατι αυτό που φοβασαι ότι εχεις δεν είναι τιποτα μπροστα σε αυτό που οντως εχεις.         Κι αυτό που εχεις είναι ψυχολογικο.Εισαι διαλυμενη.Αυτη τη στιγμη εισαι κομματια,Μυρτω.»

Μου μιλησε για έναν Ψυχοθεραπευτη που τον ειχε στηριξει παρα πολύ σε καποια δυσκολη δικη του φαση. «Θα πας σ΄αυτον» μου ειπε τελεσιδικα «και θα σε ισιωσει.Αυτη τη στιγμη εισαι υπο διαλυση.Παρε το τηλεφωνο του.Θα πας εκ μερους μου και θα του τα πεις όλα,όλα,ο,τι εχεις μεσα σου,γιατι ο,τι σου συμβαινει τωρα εχει τις ριζες του πολύ παλια.  Θα δεις ποσο θα σε βοηθησει.»

Ημουν λιγο δυσπιστη.Ειχα κανει χρονια Ψυχαναλυση-αν εκεινα τα χρονια δεν ειχαν παει χαμενα,αν εκεινα τα χρονια ειχε «γινει δουλεια», τοτε γιατι τωρα ειχα μπει σ΄αυτό το τριπακι αγχους?

Αλλα απ΄την άλλη,δεν ειχα τιποτα να χασω.Ημουν ηδη χαλια.Ποσο πιο κατω?

Την επομενη κιολας μερα πηρα τηλεφωνο κι εκλεισα ραντεβου.

Ενιωσα αμεσως ανετα,από τη φωνη του.Ακουγοταν πολύ οικειος,απλος,σταρατος.

Εφτασα ένα τεταρτο νωριτερα,από το φοβο μου μην αργησω.Οχι για να μη θεωρησει ότι «αντιστεκομαι στη θεραπεια» όπως λενε για τους αργοπορημενους οι Ψυχοθεραπευτες,αλλα γιατι δεν ηθελα να χασω ουτε λεπτο από το χρονο που θα ειχα για να μιλησω.

Και μιλησα.Και μου εδωσε και παραπανω χρονο από το κλασσικο 45λεπτο της συνεδριας.

Και τα ειπα όλα-ακομη κι οσα δεν περιμενα ότι θα ελεγα.Ακομη κι οσα δε σκοπευα να πω τοσο νωρις.Ακομη και πραγματα που νομιζα ότι ειχα αφησει στη ληθη.

«Μα εσεις ειστε εμπειρη!» απεφανθη ο θεραπευτης,αναγνωριζοντας την ανεση με την οποια αναφερομουν ακομη και σε «δυσκολα» θεματα.

«Ε,ναι,μια εμπειρια την εχω οσο να ‘΄ναι» αναστεναξα,ενθυμουμενη τα 14 χρονια Ψυχαναλυσης που ειχα κανει στο παρελθον και που,μαλλον,δε με ειχαν βοηθησει και πολύ-διοτι αν με ειχαν βοηθησει προφανως δε θα ημουν εκει,στην πατσγουορκ πολυθρονα απεναντι του.

Φευγοντας από το γραφειο του,μια ωρα μετα, ενιωθα ηδη καλυτερα.

Καποιος με ειχε ακουσει,ειχε προσεξει αυτά που ειχα να πω,ειχε ακουμπησει τον πονο που ειχα θαμμενο μεσα μου από δεκαετιες,και,το κυριοτερο,μου ειχε αναγνωρισει δικιο. Καποιος με ειχε ακουσει και ειχε δωσει βαση σ΄αυτά που ειχα να πω-εστω κι αν αυτή είναι η δουλεια του,εστω κι επι πληρωμης.

«Κατηγορειτε τον εαυτο σας για πολλα» μου ειπε καποια στιγμη,καθως του ελεγα διαφορα για την εφηβεια και την παιδικη μου ηλικια «ενώ δε θα επρεπε να τον κατηγορειτε.Τι άλλο θα μπορουσατε να ειχατε κανει δεδομενων των συνθηκων?»

Στη διαδρομη του γυρισμου,οσο κλισε κι αν φαινεται,ενιωθα λες κι ειχε φυγει από πανω μου ένα βαρος.

Ηξερα βεβαια πως ηταν νωρις για να χαρω.Και ηξερα από την πειρα μου ότι το να ανοιγεσαι ευκολα δε σημαινει ότι εισαι «ευκολακι»-μπορει καλλιστα να λες και να λες και να λες και όταν φτασει η συζητηση στα τζιζ σημεια να κλειδαμπαρωνεσαι σαν στρειδι και να αποπροσανατολιζεις υποσυνειδητα τον θεραπευτη για να μην αγγιξει ευαισθητες χορδες.

Τα ξερω καλα αυτά.Και οι εμπειροι θεραπευτες τα ξερουν ακομη καλυτερα.

Στα Daltons ειπα ολη την αληθεια: «Παιδια,θυμαστε που σας ειχα πει ότι θα ζητησω βοηθεια για ολο αυτό που μου συμβαινει? Λοιπον,πηγα σε καποιον ειδικο και ζητησα βοηθεια γι΄αυτή τη φοβια που εχω τον τελευταιο καιρο.Δε θα γινει αμεσως,αλλα σιγα-σιγα θα το ξεπερασω.»

Θελω να ξερουν ότι δεν είναι κακο αν καποια στιγμη νιωσουν κι εκεινα την αναγκη,να ζητησουν βοηθεια.Τους το τονισα αυτό.

«Το εκανα για ολους μας.Γιατι με χρειαζεστε όπως ημουν πριν λιγο καιρο,όχι όπως ειμαι τωρα.Αλλα η ζωη εχει τα πανω και τα κατω της-δε μπορουμε παντα να ειμαστε χαρουμενοι.Καποιες φορες το σωμα κι η ψυχη κουραζονται και τοτε δεν είναι ντροπη να απευθυνθουμε σε καποιον που ξερει να μας καθοδηγησει.Δεν ειμαστε παντοδυναμοι,καποιες φορες εχουμε αναγκη να μας δωσει καποιος άλλος το σπρωξιμο,τη δυναμη να προχωρησουμε.Αυτο κανω κι εγω τωρα,ζηταω βοηθεια για να ξεπερασω το αγχος μου ότι κατι εχω.Και να ξερετε ότι ημουν παντα,και θα ειμαι παντα,απεναντι σας ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ.»

Γνωριζω κοσμο που αντιμετωπιζει πολύ υποτιμητικα αυτό το θεμα,το θεμα της ψυχοθεραπειας.

Που αντιδρα με ένα «Πφ!Ψυχολογοι,ψυχοθεραπειες και αηδιες!Η δυναμη είναι μεσα σου,ψαξε να τη βρεις κι αντιμετωπισε τη ζωη μονος,όχι με δεκανικια!Αυτη είναι η μαγκια.»

Τους απαντω απλα ότι η μαγκια είναι να το παραδεχεσαι οταν δε μπορεις μονος σου και όχι να το παιζεις ξερολας.Η μαγκια είναι να εχεις τα κοτσια να πεις «Μεχρι εδώ μπορουσα,τωρα θελω στηριξη από καποιον αλλον.»

Ποσοι και ποσοι γυρω μας εχουν αναγκη απο ψυχοθεραπεια κι ομως δεν κανουν το βημα απο ντροπη-οχι μονο προς τους αλλους αλλα και προς τον εαυτο τους? Πιστευω ακραδαντα πως ο κοσμος θα ηταν πολυ καλυτερος αν αφηνομασταν ολοι να βοηθηθουμε απο καποιον ειδικο της ψυχικης υγειας,οταν κι αν παραστει αναγκη. Κι αν μαθαιναμε και στα παιδια μας να ειναι δεκτικα σε κατι τετοιο,τοτε μαλλον θα ειχαμε πολυ λιγοτερα περιστατικα βιας στα σχολεια,παραβατικων συμπεριφορων,χρησης ουσιων και λοιπα.

Ακουγομαι σα να "χαιδευω τα ιδια μου τ΄αυτια?"Σα να βερμπαλιζω? Ισως.

 Ομως,το αποτελεσμα μετραει.

Το αποτελεσμα ειναι οτι εχει περασει από την πρωτη μας συνεδρια περιπου ενας μηνας και ηδη ειμαι καλυτερα. Προφανως με τον καινουριο "ταιριαξαμε",αν και,ευτυχως,μονο ψυχοθεραπευτικα-ειπαμε,ειναι ολεθριο να ερωτευεσαι τον θεραπευτη σου!

Η ζωη μοιαζει να χαμογελαει ξανα-κι αν στραβομουτσουνιασει αισθανομαι πως εχω τη δυναμη να σταθω ορθια.

Και φυσικα καταλαβα καλα πλεον ότι όταν καταπονεις το σωμα σου,όταν του στερεις,όταν το φτανεις στα ακρα,αυτό θα αντιδρασει και θα σε προδωσει.

Αν εχω πειστει οριστικα ότι για ο,τι επαθα φταιει η «λιμοκτονια» όπως ειπε ο φιλαρακος μου κι αν εχω ξεπερασει τη σκεψη,την εμμονη ότι εχω κατι πιο σοβαρο? 

Όχι ακομη.Οχι εντελως.

 Αλλα μπορω να τη διαχειριστω-κι αυτό είναι πολύ σημαντικο.

Δεν την αφηνω να με παραλυει,δεν την αφηνω να με κυριευει,δεν της επιτρεπω να καταλαμβανει τη σκεψη μου σε σημειο που να μη μπορω να ασχοληθω με τιποτα άλλο.

Μπορει να γκουγκλαρω καμμια φορα τις λεξεις «διογκωμενος λεμφαδενας» και «πιθανοτητες εξαλλαγης» αλλα τα παιδια  εχουν το σπιτι τους συγυρισμενο,το φαγητο τους ετοιμο όταν γυρνανε από το σχολειο,τα ρουχα τους πλυμμενα και καθαρα,τη μαμα τους ηρεμη-που "ηρεμη" ημουν παντα,ποτε δεν ξεσπασα πανω τους τα αγχη μου,ποτε δεν τους εχω φωναξει,αλλα τι να το κανουν οταν βλεπουν το αγχος ζωγραφισμενο στα ματια μου? Με χρειαζονται δυνατη.Οχι ατρωτη αλλα δυνατη.

Τωρα τους χαμογελαω και το αισθανομαι ξανα,τα αγκαλιαζω και ειμαι εκει ψυχη και σωμα οπως παλια,πριν συμβουν ολα αυτα-γιατι ξερω πως ο,τι κι αν γινει αν εισαι συμπαγης και ισορροπημενος ψυχικα,ναι,μπορεις να το αντιμετωπισεις.

Φυσικα δε με χρειαζονται «τελεια»-και τελεια δε θα γινω ποτε.Δε μπορω και δε θελω.

Εχω πολλα ελαττωματα που πορρω απεχουν από την τελεια μαμα,την τελεια γυναικα,τον τελειο ανθρωπο.

Αλλα και ποιος δεν εχει?

Τουλαχιστον δεν κρυβομαι πισω απ΄το δαχτυλο μου.

Κι ετσι τα θελω και τα Daltons κι αν μη τι άλλο,νομιζω ότι εκει τουλαχιστον τα εχω καταφερει καλα.   Δεν εχουν την καλυτερη μαμα του κοσμου αλλα εχουν μια μαμα που δεν παριστανει τιποτα άλλο απ΄αυτό που είναι.

Δε θελω να κλεισω με κατι βαρυγδουπο και πομπωδες.

Τα πραγματα είναι απλα,η ζωη είναι ομορφη,ο φοβος για το αυριο παντα θα υπαρχει,ειναι κατι το αρχεγονο,αλλα όταν φτανει σε παραλυτικο σημειο δεν είναι κακο (και σιγουρα πλεον δεν είναι ταμπου) να παραδεχτουμε ότι χρειαζομαστε βοηθεια-και να τη ζητησουμε.

Κι οσο για τις διαιτες και τις διατροφες…κατεληξα στο συμπερασμα ότι καλυτερα τσουπωτη και υγιης παρα λεπτη και ασθενικη.Ε,μα,ναι!

Γι΄αυτό και ως επιλογο αυτης της (αρκετα εξομολογητικης) αναρτησης θα παραθεσω ένα μερος από τα λογια της Παιδοψυχιατρου Εφης Βοτζαλιδου,που με τιμησε καποτε προλογιζοντας το βιβλιο μου και που το σημειωμα που μου εδωσε,καπου,καποτε,πριν πολλα-πολλα χρονια,εγινε για μενα οδηγος και motto ζωης.                                                    

Ενας οδηγος στον οποιο παντα θα ανατρεχω όταν θα με επισκεπτονται,όπως ολους μας ενιοτε, τα σκοταδια,για να με βοηθαει να βγαινω και παλι στο φως.

 «{…} Μην ξεχνας ποτε ότι το σωμα είναι ο ναος του πνευματος.Πρεπει να το φροντιζεις και να το αγαπας,για να σε βοηθησει να αποδωσεις τα πνευματικα σου χαρισματα και να χαρισεις ετσι τη δικαιωση στον εαυτο σου,τη βαθια ικανοποιηση στους δικους σου και την ευτυχια στους ανθρωπους που θα σε συντροφευουν στη ζωη.

Με αγαπη,Εφη Β.»